Afgelopen zaterdag. De dag na de bomen en plantendag. Hoe ontzettend leuk ik zo'n dag ook vind, het is natuurlijk ook vermoeiend. Dus wij verheugden ons op een dagje pielen en klooien in de tuin. Lekker kijken wat er allemaal opkomt. Hoe de natuur aan een nieuw seizoen begint. De 30 struiken en bomen die we zelf hebben besteld de grond in werken en vooral genieten. En een mooie dag werd het!

's Ochtends halen we Mick op in Amsterdam. Met laarzen natuurlijk, want we gaan in de tuin werken. Mick heeft vorig jaar ook veel meegewerkt, toen we in februari in de kou met aan elke voet 2 kilo klei, de eerste lading bomen en planten hebben geplant. En hoe goed is het om te merken dat op veel plaatsen de grond al goed doorworteld is en een compleet andere structuur heeft dan vorig jaar. Deze plek is ook op deze manier al echt ONZE plek geworden! In het veld steken voorzichtig de bloembolletjes de toppen van hun eerste blaadjes op. Van de elzen zwellen de paars grauwe koppen al. Sneeuwklokjes heb ik nog niet kunnen ontdekken, net als de daslook. Maar ik denk dat de polder echt nog een stukje kouder is dan de Haarlemmermeerpolder, dus dat we ook nog even geduld moeten hebben.

Wat deze dag vooral kenmerkt is het grote aantal bezoekers! De laatste twee plantenladingen worden opgehaald. De gebiedsregisseur doet een rondje door Oosterwold en maakt veel foto's. Een heel aantal buren laten zich zien. Onze overburen planten hun eerste boompjes. De buren van verderop komen overleggen over de kavelweg. Onze directe buurman komt met een vriend langs en veel, heel veel nieuw geinteresseerde initiatiefnemers lopen langs. Van Ivonne hoor ik later dat ze verderop in Oosterwold Jos bessenstruiken ziet planten die hij de dag ervoor bij ons heeft gehaald. Het is zo'n leuk gevoel om bij te dragen aan groene sporen in Oosterwold. We zeggen tegen elkaar: "Dit was nou een belangrijk deel van de droom. Een gemeenschap samen werkend aan en met het groen. Die elkaar dan ook bij ons mogen ontmoeten." We blijven natuurlijk wel rare idealisten en daar gaan we niks aan veranderen.

Het vele bezoek maakt wel dat ik aan het eind van de dag denk: "ik heb nog een beetje weinig gedaan." Dus de heren koken (en ruimen op, wassen af) en ik ga buiten met de schep en de grondboor nog even los: Die palen van het amfitheater (wilgenstaken) moeten nog effe de grond in. Het resultaat is dankbaar (maar op de foto slecht te zien).

Ik doe mijn ogen dicht en waan mij op een toneel.....

Ik loop nog even door en maak onderstaande foto uit de levenden wilgentenenhut (die ook al knoppen heeft!)