Wij hebben gastimkers op onze kavel, die twee bijenvolken beheren: Marije en Dennis. Het is nu langzaamaan te koud voor bijen om buiten hun voedsel te zoeken, dus er is al enige tijd geleden wat extra voedsel in de kasten gebracht om de bijen 'in te winteren' zoals het wordt genoemd.

Wat nog ontbrak was een afdak voor wat meer beschutting tegen wind, sneeuwstormen en strenge vorst (als we het ooit nog eens meemaken).

En de afgelopen tijd regende het zoveel, dat we geen gezamenlijk moment vonden om een afdakje te timmeren.

Maar vandaag is het gelukt. Soms zit de kracht in de eenvoud. Dennis heeft een paar balkjes meegebracht waarmee we vier palen in de grond kunnen maken.

Een restplaat stevig multiplex als dak, iets schuin voor het afwateren. En dan met een paar restplanken de zijkanten betimmerd. Niet helemaal dicht, want dan kan je er niet meer bij. En dat is ook niet nodig, wat met een beetje beschutting kan zo'n bijenvolk zichzelf prima vermaken in de winter.

Nou, winter, daar dachten de bijen anders over. Toen Dennis de kast ging verzetten, kwam er toch een kleine delegatie dappere strijders uit de kast, en moest Dennis dat bekopen met een paar bijensteken. Ik kon nog net wegspringen. Maar bij het zagen van de plaat, binnen in huis, bleek een bij ons gevolgd, die nog zo vol met strijd-hormoon zat, dat hij mij direct in mijn hand prikte. Gelukkig kon ik de bij snel afslaan. Ja helaas overleeft zo'n bij zo'n steek zelf niet.

Hopelijk dat de rest van de twee volken comfortabel door de winter zal doorbrengen om in het voorjaar weer het Paradijsvogelbosje te heroveren.