Vanmiddag hebben Roy en ik een klus aangepakt waar we al twee en een half jaar tegenaan kijken.

Toen de vijver gemaakt werd in februari 2016 en nog helemaal leeg stond, was er een grote landverschuiving ontstaan, waardoor zo'n 60 kuub klei, veen en modder

weer de vijver in gleed. Dat heeft de grondwerker toen wel zo goed als het lukte opnieuw uitgegraven, maar tot het midden van de vijver kon de kraan niet meer reiken, omdat de vijver te breed was en de oevers te week. Daardoor was er een soort eiland ontstaan onderwater. Nou, onderwater, met deze droogte was er zo weinig water, dat onze huiseend er op kon staan. En helaas ook de reiger, die het op mijn vissen gemunt heeft.

We hebben waterlelie, gele plomp en kikkerbeet gekocht via een mooie gezamenlijke actie van Marjolijn. Die Waterlelie en gele plomp moesten geplant worden. Nu het toch zulk mooi weer is, heb ik maar een zwembroek aangetrokken, en ben ik met waterschoentjes te water gegaan. En samen met Roy zijn we vervolgens het eiland gaan afgraven. Telkens een emmer of teil vol scheppen met modderige klei en veen, en dan een duw geven naar de oever. Daar stond Roy met een hark om de emmer aan land te brengen, en leeg te gooien op de aardwal. En na een klein uurtje hebben we de taken omgedraaid, zodat Roy te water mocht en ik de emmers mocht sjouwen.

Uiteindelijk hebben we wel een kuub grond uit de vijver gehaald en het eiland zo'n dertig centimeter afgegraven. En tegelijk heb ik een flinke hoeveelheid Lisdodde weggtrokken, zodat we goed bij de oever kunnen komen. En tevens hebben we nu weer een uitkijkje naar het kleine huis.

Je wordt er niet schoner van, zo'n klus. Nou, van binnen misschien, maar van buiten kan je wel een douchebeurt gebruiken. Maar eerst nog even als mudmasters op de foto gezet door Irene.