Gisteravond waren we bij de première Reminiscent- een kerstcantate in een concert van Toonkunstkoor Amsterdam en het Concertgebouw Kamerorkest. De gezelschappen zijn zelf reden genoeg om een avondje uit te doen. Deze avond was meer bijzonder. Naast de eerste 3 dagen van het Weihnachtsoratorium van Bach werd na het eerste deel ook het concert Reminiscent van Egon Kracht en Noortje Braat uitgevoerd. En bij de premiere van  een schepping van vrienden te mogen zijn, blijft heel bijzonder.

De tekst van Reminiscent (die doet denken) is van de hand van Noortje. Ik merkte tijdens het concert dat bij mij het tweede en derde van het oratorium nodig waren om de kracht van de tekst in te laten dalen. Reminiscent is een reactie op het Weihnachtsoratorium en behandelt net als het oratorium de geboorte van een kind. Ditmaal een meisje, een wichtje. Een kind van een moeder op de vlucht, zoals we die (juist ook nu) in de wereld zoveel kennen.

Ik ervaar het Weihnachtsoratorium (en dat kan mijn verleden zijn) als een bericht vol blijdschap, de langverwachte grote redder wordt geboren. Als een kind. Daarmee kwetsbaar en een moeder die zorgzaam en misschien bezorgd is over wat deze Messias (juist om deze rol) nog moet doorstaan.

Schril is de tegenstelling met het kind van de moeder op de vlucht in de tekst van Noortje. Geen grote belofte, maar ouders die (mooi door Egon klankgegeven in het meerstemmig vaderschap van de tenor en bas samen) enerzijds vol zijn van de schoonheid van de geboorte van het wichtje en anderzijds bang zijn voor alles wat een kind kan overkomen (ook hier hoor je in de meerstemmigheid hoe veelvormig ouders dit doen en beleven). En de kracht die dat van ouders vergt - en geeft(!) - om een kind, juist en misschien wel altijd in onzekere omstandigheden te begeleiden.

Het duurde even voor de laatste zinnen bij mij landden.

Alle moeders baren offers, baren offers tot de dag waarop wij onze muren zien met de ogen van een kind.

Maar zodra binnenkomt dat de wereld niet verandert door de komst van een Messias, maar doordat voldoende mensen net als kinderen de muren durven zien die we opwerpen, is het duidelijk. Want als we zien dat het muren zijn, waarmee we anderen hun voortbestaan bedreigen, kunnen we ze toch niet laten voortbestaan? En voor mezelf vul ik dat in als grote muren waarmee we andere mensen de toegang tot onze wereld weigeren, maar ook kleine muren waarmee we onze naasten toegang tot onszelf ontzeggen.

De muziek van Egon geeft mooi vorm aan hoe je met de mensen in het verhaal mee kunt lopen, voelen, vluchten, maar ook liefhebben en aanbidden. Maar niet alleen mooi, ook vervreemdend, want wat moet je na een slottekst ("waarop wij onze muren zien met de ogen van een kind") met een whoep do oe aah in een klassiek koor dat net niet tot swing komt (wellicht gecomponeerd, misschien het gebrek van een echt klassiek koor)... Maar misschien is de vertwijfeling precies wat moest blijven.

Van harte Noortje en Egon met de geboorte! Dank voor de uitnodiging.Voor nu staan er geen concerten meer gepland, maar mocht je toch nog eens de kans krijgen om het te horen: GAAN!

Christemas is y comen! nu vanavond nog zelf Britten's Ceremony of Carols zingen. 19.30 uur De goede herder in Huizen.