Op een bepaalde manier begin ik ook aan de corona tijden te wennen. Op een bepaalde manier is niet te veel afspraken ook best lekker. Dan kan je eens lekker aan gemoed
elijke klusjes doorwerken. Zo is Marien gisteren begonnen met het opruimen van de grote verrijdbare gereedschapskast. En als ie dat gaat doen dan moet de kast eerst ook maar opgeknapt. De kast is een grote verrijdbare kast waar we alle wat grotere gereedschappen en apparaten in kunnen leggen. Hij staat op bokwielen. Die willen we nu vervangen door volledig draaiende wielen. Daarnaast moet de kast een keer opnieuw in de lak.
Gevolg is wel dat als we 's avonds het vierstemmig Wilhelmus repeteren onze medezangers tegen het uitgespreide gereedschap kijken.
Vanmmorgen gaan we samen lakken. Marien aan de gereedschapskast en i aan de schijfjes van de wilgen die ecoline hebben gedronken. Ik schreef er al eerder een blog over..
De eerste schijfjes leidden tot dit resultaat:
En terwijl ik lekker zit te schilderen en we tussendoor koffie drinken, komt buurman Ruud en het een en ander achter de piano uitproberen. En kijken hoe dat met een microfoon werkt.
Ik vind het erg gezellig. De schijfjes moeten erg goed geschuurd worden. Ik heb dus op te toppen van de vingers aan mijn rechterhand een heel dunne uit. Daarna worden ze een aantal keren in de vernis gezet, zodat ze mooi (zijdeglans) gaan glimmen. Op de achtergrond zie je dat door de regen de tuin echt super groen is geworden.
Halverwege de dag teken ik een verjaardagsfilmpje voor vriendin Gerda die vandaag jarig is. Je moet wat in Corona tijd.
En dan loopt Marien naar buiten en vraagt zich af: waarom hoor ik een helikopter ? Dat blijkt een bijenzwerm te zijn. We bellen onze imker en die zegt te komen. Terwijl we op hem wachten komt een trailrunner heel lief onze kavel opgerend. Hij liep langs de bosrand en zag de zwerm hangen. "Weten jullie dat er een bijenzwerm in jullie tuin hangt?" Jazeker weten we dat. De imker is al onderweg. Meer over de zwerm lees je in de blog die Marien hier vanavond over schreef. 
Ondertussen schilder ik verder. Het zijn veel schijfjes! Maar het heeft ook iets meditatiefs. Helemaal als 's avonds de Canto Ostinato op radio 4 twee uur duurt. Marien schildert de kast nog een keer. En ik kijk nog eens blij naar mijn bubbeltjes plastic, waarop mijn schijfjes liggen. Heel handig want zo plakken de schijfjes ook als je her en der eens wat vernis morst niet aan het plastic of de krant.
En hoewel dit niet alle schijfjes zijn ligt er rond etenstijd toch ineens een heel mooi pallet op de tafel. Dat is een fotootjes waard!
We eten een lekker maaltje spinazie uit de kas, met super grote bladeren. Lekker.
