Afgelopen dinsdag was er een uitvaart plechtigheid voor onze oude tante Henny. Zij overleed 19 mei op bijna 90-jarige leeftijd, aan ouderdom gecompliceerd door een val en het Coronavirus. Dat klinkt als een voltooid leven, en dat was het ook, maar de omstandigheden voor de plechtigheid in deze door de Coronacrisis gedomineerde tijd zijn toch op z'n minst gezegd treurigstemmend. Want hoe graag willen we bij dierbare vrienden en familie zijn tijdens deze plechtigheid. En hoe treurig is het dat de echtgenoot van Tante Henny, Oom Jules voor ons, in een verzorgingshuis zit en er vanwege Corona niet uit mag. Zelfs niet naar de uitvaart van zijn eigen vrouw. 

Wel mooi dat de kinderen van Tante Henny met de uitvaart organisatie hebben geregeld dat de plechtigheid op afstand bij te wonen is met een lifestream video. Daar hebben we zeker tijd voor gemaakt. Voor de gelegenheid maar een paar kaarsjes opgestoken en een bloemetje uit de tuin geplukt, en een foto. En dan met z'n tweeën achter de laptop. Indrukwekkende woorden van de drie dochters, en zelfs een levenslied door de drie schoonzoons. Gelardeerd met toch ook vrolijkstemmende foto's die voor de gelegenheid zijn opgedoken uit het archief.

Dan glijden mijn gedachten vanzelf terug naar mooie momenten die wij bij deze tante Henny en oom Jules en kinderen hebben doorgebracht. Vanaf vroegste kindertijd gingen we een paar keer per jaar bij elkaar op bezoek, en vonden we bij de kinderen van bijna gelijke leeftijd speelmaatjes. En het was fantastisch om te ervaren hoe mijn ouders genoten van het gezelschap van tante Henny en oom Jules, en omgekeerd. Er werd veel gelachen, en er was een gevoel van intieme vriendschap die al geboren was op de opleiding huishoudschooldocent waarop mijn moeder en tante Henny elkaar ontmoeten.

Toevallig kwamen we afgelopen week bij het opruimen oude foto's tegen van de 40?-jarige bruiloft van tante Henny en oom Jules, toen onze kinderen Roy en Irene een jaar of vier en zes waren. Bijzonder om mijn lang overleden moeder geanimeerd in gesprek te zien. En hoe verlekkerd kijkt Irene met Oom Jules naar de fantastische taart?

Als kinderen gingen er met z'n zessen vaak op uit, in Delft, wandelen door de polder. Er mocht veel. We kwamen dan ook regelmatig thuis met modder als ik in de sloot gevallen was, of mijn laars was blijven steken in de klei.

Dierbare herinneringen. Je wilt elkaar graag ontmoeten tijdens dit soort gelegenheden. Dat moet opgespaard worden tot een later moment. 

Veel sterkte gewenst voor oom Jules en Francis, Monique en Sandra, en alle familie.