Gisteren was het 4 mei. De dag van de Nationale dodenherdenking. In de laatste twee jaar werd in verband met de COVID maatregelen geen of een zeer beperkte lokale dodenherdenking georganiseerd. In het eerste jaar van COVID was er een oproep aan trompetisten in Nederland om in hun straat de taptoe te spelen.
De taptoe was traditioneel een militair commando dat in het begin van de zeventiende eeuw is ontstaan. Het werd toen dagelijks gespeeld om in de kazernes het eind van de dag aan te kondigen. Taptoe komt van ‘tap toe’: aan het einde van de dag ging de bierkraan dicht.
Dus in 2020 hebben we Marjon uitgedaagd of zij bij ons in de straat de taptoe wilde spreken. Die uitdaging pakte ze op en daarbij ontstond het idee om ook het Wilhelmus te zingen. Marien heeft een zelf een vierstemmige versie gemaakt omdat hij de versies op het internet niet goed vond. Zo hebben we in 2020 met z'n achten gezongen en in 2021 met z'n vieren (toen waren de maatregelen heel streng) buiten.
Deze kleinschalige herdenkingen in COVID tijd zijn eigenlijk heel goed geweest. Het is zo bijzonder om dit in je eigen omgeving te doen, dat we half april tegen elkaar zeiden: dat doen we weer.Dus hebben we de zangers van vorige jaar gevraagd, of ze ook dit jaar mee wilden doen, zodat we zeker wisten een vierstemmigheid te kunnen doen. In de aanloop konden we alle stemmen verdubbelen. Nu de corona maatregelen waren opgeheven konden er ook meer mensen komen. Daarom stuurden we een uitnodiging naar onze buurwijken. We waren voorzichtig met een hele brede uitnodiging verspreiden.
Zilla startte met een inleiding en sprak een tekst naar aanleiding van het gedicht Drenkelingen van Ruben van Gogh.
Marjon speelde het taptoe signaal en was keurig om acht uur klaar. Waarna we twee minuten stil waren.
Daarna was ons "koortje" aan de beurt. Als sopraan mag ik altijd de "gewone" melodie zingen. Ik vind het altijd heel bijzonder op zo'n beladen lied te zingen op de liggende accoorden die daaronder gezongen worden. Hadewych, die dit jaar met me meezong, had dat gevoel ook.
En na twee coupletten Wilhelmus, waar dit jaar goed werd meegezongen (!) was het ritueel alweer voorbij! Het voelt zo goed om dit te doen.
Dit jaar waren we voorzichtig met anderen in/uit Oosterwold uitnodigen. Is het veld daar groot genoeg voor? Komen er niet veel te veel mensen? Maar we gaan het volgend jaar gewoon weer doen en jullie zijn van harte welkom! Als het succes zo groot wordt dat het echt dringen wordt, gaan we naar een andere oplossing zoeken. En we proberen een iets completer programma/ritueel van te maken, zonder het heel groot te maken. Want compact is heel fijn.
Dank aan Zilla, Marien, Jan, Bart, Ruud, Maja, Marjon, Jirja, Hadewych en Eduard voor het faciliteren en de foto's!
