Je bekijkt nu de blogs in de volgorde waarin wij ze hebben gemaakt.
In juni 2014 hebben wij ons voor het eerst bij de gebiedsregisseur gemeld als de 28 ste initiatiefnemer in Oosterwold. Die zomer gingen we naar Noorwegen op vakantie en hebben we gedroomd van houten huisjes. We maakten heel veel tekeningen, schetsen enzovoort. Eerst wilden we een kavel op de kop van het bosje van Staatsbosbeheer bij het Kievitsweg, net ten noorden van het Houtsnippad.
Een aantal nadelen, maar vooral een SBB die niet op initiatiefnemers was ingericht maakten dat wij op zoek gingen naar een andere locatie. Heel praktisch zochten we naar plekken ten zuiden van een bosje liefst bij voorzieningen. (Elektriciteit en water) en op fietsafstand van Almere stad. Daarvoor was het kathedralenbos te ver. Zo kwamen we bij de huidige locatie terecht. Na een paar maanden denken in ons eentje, vonden we dat buren die aan wilden sluiten ons moesten kunnen bereiken en kennis moesten kunnen nemen van onze ideeën. In het veld was niet meer dan een kale akker zichtbaar.
Belangrijke stap hierbij was het benoemen van de naam van de plek. Zo moest natuurlijk ook de website gaan heten. Na wat heen en weer denken werd het Paradijsvogelbosje. Lees hieronder hoe het ons sindsdien is vergaan!
Marien en Marie-José
Als je wilt zoeken in deze blog kan dat met de zoekfunctie van je besturingssysteem. (kan ook in de versie "alle blogs")
We wilden natuurlijk ook een droomhuis realiseren en op de beurs zouden we allerlei mensen ontmoeten die ons daarbij kunnen inspireren.
We namen onze droom daarom mee onder de arm en togen naar de Jaarbeurs in Utrecht. (briljante tip van de organisatie: neem je eigen plannen en tekeningen mee!)
We hebben ons daarom maar laten inspireren! We kwamen een groot aantal architecten en ontwerpers tegen. Niet zo gek want dat is waar wij nu naar op zoek zijn. We ontmoeten een veelheid aan mensen en meningen. Best ingewikkeld als je net als wij al een behoorlijke eigen mening hebt. Zo ontmoeten we een jonge ontwerper, die toen het niet betaalbaar lukte om doorlopende raampartijen te maken, zelf een (heel eenvoudige!) technische oplossing bedacht. Met zo iemand wil je werken!
Iemand anders probeerde ons te overtuigen van het bouwen met houten gelamineerde balken, ook al moeten wij ruim 11 meter overbruggen. Prachtig! Maar of het argument "als het afbrandt blijft het hout heel en staal niet" nou voor ons het meest doorslaggevend is? We komen zeker nog een keer bij haar terug, omdat wat ze verder vertelde zeker hout sneed ;-).
En dan die architect die ons verschrikt aankeek toen wij hard moesten lachen, toen hij bedremmeld vroeg: "Dat is scheef.... Is dat de bedoeling?". Wie ons goed kent weet dat we bij hem niet meer terugkomen....
Vermoeid maar ook vol nieuwe ideeën togen wij eind van de middag naar de Mariaplaats waar we vol nieuwe ideeën maar niet uitgepraat raakten, boven een heerlijk bokje en een schaal lekkere tapas!\
In Arkel hebben we zelf jarenlang meegewerkt (en nog) aan www.depuntarkel.nl een natuurtuin in de achtertuin van de Wereldwinkel Arkel! (zie foto rechts) We hebben daar een paddenpoel gegraven, een vlindertuin en boomgaard gecreëerd en heel veel houtsnipperpaadjes gemaakt!
En natuurlijk hebben wij inmiddels ook uit onze eigen tuin al veel ervaring met bessen, peren, appels, pruimen, catalpa en nog veel meer!
Organiseren met muziekgezelschappen hebben wij ook al veelvuldig gedaan. Deze mensen (met ons) bij ons een goede muziekplek geven is een wens die wij al jaren koesteren.
Het kerstdiner is achter de kiezen als Marien een papieren schaalmodel van onze kaswoning heeft gemaakt. Eigenlijk zouden we ook het landschap een keer op die manier vorm moeten geven. We doen eens gek en rijden naar de GAMMA en kopen een plaat hout.
Samen met Roy kwaddel ik nog dezelfde avond de eerste contouren op het hout. Wisten jullie dat oasis een prima materiaal voor maquettes is?
't Is net na kerst en fans van het eerste uur, Guido en Anniek komen een dagje langs. De maquette is half gevorderd.
We gaan knutselen en dochters Zonne en Madelief doen naar hartelust mee!
En na al dat knutselen mag het eindresultaat er zijn:
Een dag later hebben we nog een aantal struiken toegevoegd:
Het wordt steeds echter! Het leuke van een maquette is wel dat je ook merkt waar het in het landschap mis zou gaan als je het volgens je eigen ideeën doet. Dan is het toch erg makkelijk als er alleen een kwastje en een lijmpistool aan te pas hoeft te komen om het te verbeteren!
Onze vriend de watermanager (www.klimaatuitdagingen.nl) is zo enthousiast over onze plannetjes.. Als hij afgelopen vrijdag toch in Almere moet zijn, wil hij ook in ons landje rondlopen. De titels van de foto's spreken boekdelen!
Allemaal in het gelid
Dit is jullie extra sloot (ja je bent watermanager of je bent het niet..)
Gezeten in het amfitheater (Mooie achtergrond hè)
hop hop ( het kathedralentrail is door vrijwilligers weer helemaal bijgewerkt, een route om 15 km paard te kunnen rijden.)
Paradijsvogelbosje (vanaf de Paradijsvogelweg)
Vanaf hier kijk je recht naar de kas (over het talud)
Volgens de watermanager is het landje ingezaaid met muzieksleutelbloemen. We willen m dolgraag geloven!
Afgelopen donderdag heeft een aantal van de eerste initiatiefnemers in Oosterwold de anterieure overeenkomst getekend. In een tent buiten in Oosterwold, met veel modder aan m'n laarzen was het toch een klein feestje.
Zelf hopen we komende week onze anterieure overeenkomst te ondertekenen. En dan kan het van start!
Geschiedenis is leuk. Zeker van een gebied als Almere, dat periodenlang onder water lag, maar ook lange tijd bewoonbaar is geweest. Als initiatiefnemer moet je alles zelf doen. Dus leek het vorige week even of archelogisch onderzoek voor de deur stond:
Wat kunnen we vinden in de bodem in Oosterwold?
In de bodem van plangebied Oosterwold zijn archeologische resten uit de steentijd gevonden, specifiek de periode tot en met de Nieuwe Steentijd (8.800 – 4.400 v. Chr.). Aanvankelijk na het einde van de laatste ijstijd was het klimaat nog erg koud. Het grondgebied van zuidelijk Flevoland bestond uit een open dekzandlandschap waarin vooral rendierjagers actief waren. In Flevoland zijn alleen in de Noordoostpolder archeologische vondsten uit de Oude Steentijd (12.000.600 v. Chr.) aangetroffen (kavels M131 en M132 en op Schokland). Enkele gedateerde hazelnootfragmenten afkomstig van vindplaatsen uit Almere Stichtsekant hebben een ouderdomsbepaling opgeleverd van 9.200.700 v. Chr.
Aan het einde van de Oude Steentijd trad een klimaatsverbetering op. Met het stijgen van de temperatuur veranderde ook het landschap, en daarmee ook het landschapsgebruik. Dit is de periode van de Midden Steentijd (8.800.300 v. Chr.). Het dekzandlandschap transformeerde eerst in een bos met hoofdzakelijk berken en dennenbomen (circa 7.000 v. Chr.) en vervolgens in een gemengd loofbos. In dat veranderende landschap leefden mobiele jagers en verzamelaarsgroepen voor wie seizoensvariaties in het aanbod van voedsel en grondstoffen een belangrijke motor waren achter de dynamiek in hun samenlevingen. Voor zover bekend vormen vindplaatsen uit de Midden Steentijd de hoofdmoot van de archeologische neerslag in de bodem van Almere.
Vanaf de Nieuwe Steentijd gingen jagers en verzamelaarsgroepen geleidelijk over op de landbouw. Deze groepen worden gerekend tot de Swifterbantcultuur (5.300.800 v. Chr.) die verschillende elementen overnamen van agrarische samenlevingen die in Limburg en Noord Brabant leefden, zoals veeteelt, landbouw en aardewerkproductie. Van de Swifterbantcultuur zijn aangetroffen zijn vindplaatsen aangetroffen onder andere in Almere (opgraving Hoge Vaart, Stichtsekant 1R_21) en het Rivierduingebied Swifterbant. In dit laatst genoemde gebied is in 2007 op een oeverwalnederzetting een prehistorische akker uit de Swifterbantcultuur opgegraven (4.200 v. Chr.), tot dusverre de oudst bekende akker in Noordwest Europa. Dergelijke vondsten zijn ook te verwachten in het plangebied Oosterwold. Dwars door het plangebied loopt een krekensysteem met oeverwallen, dat vergelijkbaar is met het krekensysteem in het Rivierduingebied Swifterbant. Onder invloed van de zeespiegelstijging veranderde Zuidelijk Flevoland langzaamaan in een uitgestrekt moerasgebied dat onder invloed was komen te staan van de getijden van de zee. Rond het jaar nul was één groot meer ontstaan, dat in de Romeinse tijd het Mare Flevum of Lacus Flevum werd genoemd. Hieruit vormde zich het latere Aelmere dat vanaf de 14e eeuw de Zuiderzee werd genoemd. De Zuiderzee vormde lange tijd het economisch hart van Nederland. In heel Flevoland zijn 450 scheepswrakken aangetroffen uit de Zuiderzeetijd. Momenteel zijn binnen het plangebied 5 locaties bekend met scheepswrakken, waarvan 3 wettelijk beschermde monumenten zijn.
Is er op onze kavel iets te vinden?
Wanneer archeologen in Oosterwold op zoek gaan naar archeologische vondsten, kunnen ze twee dingen verwachten: gezonken boten vanaf de middeleeuwen en vondsten uit de periode tot en met de Nieuwe Steentijd.
Waar boten zijn gezonken is moeilijk te voorspellen, waar mensen ooit hebben gewoond misschien iets beter. In Almere wordt gezocht aan de randen van de prehistorische Eemvallei waar een stelsel van kreken en geuldalen bestond. Hier woonden waarschijnlijk op enig moment mensen. Lezend over deze archeologie blijkt dat de sporen van deze randen van de kreken en geulen, de zogenaamde oeverwallen in het landschap (bij zeer nauwkeurig waarnemen) nog steeds zichtbaar zijn. Onderstaande kaart (met dank aan Wouter) laat de hoogteverschillen in het gebied waar wij gaan landen mooi zien.
Rechts (tussen de Paradijsvogelweg en de A27) op de kaart zijn de oeverwallen van één van de kreken die deel uitmaakt van de Eemvallei goed te zien. Een dergelijke kaart kan worden uitgedraaid in www.ahn.nl. Je kunt een dergelijk beeld krijgen als je het gebied waarop de hoogte wordt bepaald eng genoeg wordt genomen (bijv. -4,0 tot -5,5 m onder NAP).
In het vierkante het gebied waar wij willen gaan wonen. Daar is de grond super-egaal. Geen oeverwallen te verwachten dus.
Waarom werden wij nu overvallen door archeologisch onderzoek dat voor de deur staat? In het huidige beleid is deze plek in Almere niet aangewezen als archeologisch onderzoeksgebied. We hoefden dus geen onderzoek te doen. Het archeologisch beleid gaat echter veranderen. Dit betekent dat wanneer in een kavel tenminste over een gebied van 500 meter in de grond gegraven wordt, in de hele kavel archeologsch onderzoek moet worden gedaan. Voor een particulier met een zo grote kavel als de onze, best een prijzige aangelegenheid. Echter: Graven geldt alleen als graven wanneer dit dieper gaat dan anderhalve meter onder maaiveld. Gelukkig mogen wij dus onze waterplas graven zonder nog dieper de grond in te wroeten.
Wat gaan we wel met de archeologische kennis doen?
Heel veel hazelnoten planten! Komen jullie ons helpen met opeten over een paar jaar?
De gronden die in Oosterwold als eerste beschikbaar komen (zo ook onze wijk Paradijsvogelbosje) zijn nu nog akkerbouwgronden in beheer van ERF BV. ERF is het grootste particuliere biologische landbouwbedrijf van Nederland en teelt verschillende gewassen op 1800 ha grond in Flevoland. Deze grond kan ieder gewenst moment worden overgedragen voor stadsuitbreiding, natuur of andere bestemmingen. Ook nieuw vrijkomende gronden kunnen aan het bedrijf worden toegevoegd.
Op de gronden wordt biologische landbouw gepleegd. De gronden die geleverd worden zijn dus schoon en kunnen ook door biologische landbouwbedrijven worden gebruikt.
Hieronder een filmpje over de werkwijze van ERF in Flevoland.
In het RTL Z programma 'Zo kan het ook' zie je hoe het Nederlandse bedrijfsleven zich inzet voor een socialer en groener Nederland en welke verouderde ideeën plaats maken voor slimme innovaties.
Het RTL Z programma 'Zo kan het ook!' besteedde op 12 november 2013 aandacht aan de vraag hoe er in 2050 voor 9 à 10 miljard mensen voedsel kan worden geproduceerd zonder het milieu te belasten. Green Organics laat in dit programma samen met ERF en Baltussen Conservenfabriek zien hoe een korte biologische keten in de grootschalige groenteteelt hier een bijdrage aan levert.
Als je een natuurlijk landschap in de polder gaat aanleggen, dan is daarin water uiteraard onmisbaar. Maar op dit moment is er helemaal geen water in de verre omstreken van de locatie waar wij onze kavel willen aanleggen. Alle water die er is, beweegt zich onzichtbaar door drainagebuizen onder de grond naar een 250 meter verderop gelegen sloot of tocht. Nu wij onze plannen verder uitwerken bereiden we een omgevings- en bouwvergunning voor, die we aanvragen bij de gemeente. Maar als wij in het landschap gaan wroeten, kijkt ook het Waterschap met argusogen toe, wat daar allemaal gaat gebeuren. Over dergelijke vragen had ik gisteren een gesprek met vier mensen van het Waterschap Zuiderzeeland in Lelystad. Waterschappen leiden vanuit mijn beperkte vizier een onzichtbaar leven, dus alleen daarom was het al een boeiend gesprek. Want er blijken veel soorten water te bestaan en activiteiten rondom dat water.
Afvalwater
In ieder geval speelt een rol dat we in Almere Oosterwold geen riolering krijgen, en dat je dus zelf iets moet regelen met afvalwater. Daarvoor hebben wij een installatie in gedachten bestaande uit een septic-tank met overloop in een zogenaamd Helefytenfilter. Dat is een stukje moeras, beplant met riet, dat de bijzondere eigenschap heeft, om met behulp van bacterieknolletjes afvalwater te zuiveren, met name door daaruit fosfaten op te nemen, waarvan dat riet weer harder kan gaan groeien. Vanuit zo’n Helefytenfilter kan je dus zo goed als schoon water over laten lopen in een vijver. Volgens Waterschap geldt er dan ook alleen een meldingsplicht voor een dergelijke afwatering.
drainagebuizen
Een merkwaardige constatering vind ik dat het Waterschap verantwoordelijk is voor de waterhuishouding in het oppervlaktewater, maar dat zij geen eigenaar zijn van de drainagebuizen in de grond. Terwijl die drainagebuizen toch in de plaats komen van sloten die anders het water zouden afvloeien. Die drainagebuizen zijn nu eigendom van diegene die de grond bezit. Als wij de grond overkopen, worden wij dus medeeigenaar van die drainagebuizen, maar maken we gezamenlijk met andere grondeigenaren in het verloop van die drainagebuizen gebruik van de afwateringsfunctie. Als een van die eigenaren een bijzonder plan heeft, dat zou leiden tot het verstoppen van die drainagebuizen, dan kunnen alle andere eigenaren van die buis daar dus veranderingen en mogelijk overlast van ondervinden. Gelukkig zitten wij aan één kant tegen het bosje van Staatsbosbeheer aan. Bij dat bosje heeft niemand last van drainagebuizen. Sterker nog: eigenlijk weet niemand of die buizen nu doorlopen onder de bomen naar de volgende sloot, of dat ze stoppen voor het bos.
foto: De gemeente neemt een watermonster voor bodemonderzoek op de kavel
Heftige regenbui en dan?
De spannendste vraag die de Waterschappers stelden was: wat gebeurt er in uw kavel, als er een heftige regenbui valt? Kunt u op uw kavel dat water bergen? Of komt de kavel onder water te staan, of moet het stromend een weg zoeken? Op die vraag had ik wel een begin van een antwoord, dat ik hopelijk nog wat kan aanscherpen. Wij gaan een grote vijver graven, grotendeels ondiep en deels diep. Maar die komt op basis van het grondwaterniveau vol te staan met water, tot het normale grondwaterniveau. Wat gebeurt er als er snel heel veel water valt? Daarbij is het belangrijk, dat de oevers van onze beoogde vijver niet steil zijn, in tegendeel heel geleidelijk van het water niveau oplopen naar het huidige maaiveld. Als het waterniveau op ongeveer minus 50 cm zou liggen, dan wordt de oever over minstens drie meter geleidelijk afgegraven. Als er nu ineens veel water valt, dan kan het waterniveau stijgen. Daarmee wordt bovendien het oppervlakte groter, zodat de vijver veel meer water kan bevatten. Hoe maken we die glooiende oevers? Dat kan natuurlijk alleen door de grond weg te halen. En dat gaan wij doen door die grond elders op onze kavel als aardwal op te hogen. Zo kunnen we werken met een zogenaamde 'nul-balans': geen grond afvoeren en niet of nauwelijks aanvoeren.
Hoeveel regen?
Op historie.neerslagkaart.nl/blijk je meerslagkaarten te kunnen downloaden. Voor de afgelopen jaar ziet dat er in de polder bij Zeewolde zo uit:
Maar je kunt zelfs van alle dagen sinds 1990 de neerslag opvragen. wat statistieken: Gemiddeld valt er ruim 2 millimeter wat per dag. En als er een dag regen valt is dat gemiddeld ruim 4 millimeter. Per jaar valt er gemiddeld zo'n 23 dagen meer dan 1 cm regen per dag. Ooit, namelijk op 7 maart 1998 is er bijna 5,5 cm water gevallen in één dag. Bijna twee keer zoveel als in enige andere dag. Laten we dit 'de hevige regenbui' noemen.
Een beetje rekenen
Stel nu dat we nog eens zo’n dag krijgen met aaneengeregen wolkbreuken. Dan valt er op onze kavel van bijna 7000 m2 dus ongeveer 7000 * 0,05 = 350 m3 water. Als al dat regenwater van onze kavel afwatert naar onze vijver (in werkelijkheid zal er ook flink wat in de bodem zakken, en een deel via de drainagebuizen wegstromen) en onze vijver is bij benadering 700 m2, dan zou het water daarmee 50 cm stijgen. Als de oevers van onze vijver geleidelijk oplopen, en als we bij het kleine slootje ook lager gelegen land maken, wat onder water mag lopen, dan kunnen we het oppervlakte water laten uitbreiden tot ca. 1400 meter. Dan zou dus de waterstijging bij de ergst denkbare wolkbreuk tot 20 à 30 cm beperkt blijven. Eigenlijk creëren we op deze manier onze eigen uiterwaarden, want met uiterwaarden creëren de waterbouwers in Nederland ook wateropvang als de rivier buiten haar oevers dreigt te treden. Kortom: als we onze landweg en de vloer van onze woning een 10-tal centimeter boven het maaiveld leggen, en als we in de vijver een gemiddeld waterniveau hebben van niet hoger dan minus 50 cm onder het maaiveld, dan kunnen we feitelijk iedere overvolle regendag aan. Goed om te weten. Zo kunnen we dus, om in Waterschapstermen te spreken, ons eigen watersysteem maken. En dan zal het met die watervergunning ook wel lukken.
Op de vroege ochtend van 16 februari; nou, zo vroeg was het ook weer niet, klokslag 9.00 uur bij het Paradijsvogelbosje, en de twee heren van Hoogveld Sondering waren ook zojuist aangekomen.
De zon schijnt veelbelovend door een witte mist, en al het land is berijpt. Weinig wind, maar het voelt behoorlijk koud aan. Werkschoenen aan en het omgeploegde land op. Je kunt nog over de bevroren toplaag van de akker lopen.
Op het land zijn de SondHeren bezig met hun professionele Zeiss GPS apparaat, een soort rekenmachine aan een stok met een kleine ronde antenne. Maar het apparaat heeft net als wij koude tenen, en wil niet meteen opstarten. Net als mijn fototoestel overigens, waarvan de autofocus weigert. Gelukkig heeft mijn bescheiden Nikon een handmatige instelling. Uiteindelijk lukt het om de coördinaten van de sonderingen in te voeren. Dan lopen ze met het apparaat en de stok/antenne door het land. De uitspraak van de dag: “ik kijk nooit waar ik naartoe loop, ik kijk alleen op het apparaat.” Toch hielp het wel toen ik ze wees waar het noorden was (hun intuitie zat er 45graden naast). Met een goed half uurtje lukte het om zes houten paaltjes in de grond te prikken. Daaraan kan ik meteen mooi de contouren van het huis aflezen (4 sonderingen op de hoekpunten).
Vervolgens komt het sondeergevaarte van de oplader. Een soort container op rupsbanden, bediend via de afstandbediening. Die rupsbanden zijn wel nodig, want ook daarmee zakt het voertuig zo’n 10 centimeter in de geploegde akker. Gelukkig wil de medewerker met het GPS apparaat ook nog voor ons het oostelijke hoekpunt uitmeten zodat we nu zo goed mogelijk weten hoe de aansluiting met de Paradijsvogelweg gaat lopen. Hamvraag is dus of de afslag gemaakt kan worden zonder een boom te kappen. Het zal erom hangen. Ik mocht meekijken in de cabine hoe de sondering wordt uitgevoerd. De sonderingskop meet de druk van de grond via de kop, en de kleefweerstand via de zijkant. Dat wordt via een kabel doorgegeven aan de apparatuur. Maar die sonde die moet de grond in, en daarvoor moet metalen stang telkens verlengd worden. Er is een hele rits van meer dan 20 stangen van ieder een meter beschikbaar. De kabel voor de gegevens loopt door al die stangen. Telkens wordt er één geschroefd op de onderliggende stang. Met een klemmechanisme wordt die stang vervolgens naar beneden gedrukt. En als de sondering klaar is, moet die hele stang weer omhoog getrokken worden en uit elkaar geschroefd. De eerste vijf meter is tamelijk slappe grond bestaande uit klei en veen. Dan komen we een dunne zandlaag tegen, die we in de Archeologische verkenning al hebben leren kennen als de Pleistocene laag. Maar die lijkt te dun om huizen op de bouwen. Dus moet de sondering door tot 20 meter de grond in. De eerste meting komen we een stevige laag tegen, waar de druk oploopt tot 400 kg per cm2. Dat komt zelfs voor zo’n smalle sondeerstang (schatting 10cm2) neer op iets van 4000 kg druk. Daarop kan je zondermeer een flatje stutten. Bij de volgende sonderingen valt op hoe verschillend de ondergrond is opgebouwd. Wat voor beroeringen er in de prehistorie moeten hebben voorgedaan kan ik mij moeilijk voorstellen, maar er lijkt niets horizontaal te zijn in deze ondergrond. Goed dat we zes sonderingen hebben laten doen.
Gisteren was het eindelijk zover. Niet zo'n groot feest als twee weken geleden met de eerste ondertekenaars, maar bij Esther op kantoor hebben we gisteren het hele pakket van de anterieure overeenkomst geregeld.
Op basis van deze overeenkomst verwacht de gemeente dat het ontwikkelplan dat wij hebben ingediend kan worden uitgevoerd.
Naast een globale planning bestaat het uit een beschrijving van het plan dat we hebben gemaakt.
- een tekening van de kavel die overeenkomt met de verschillende oppervlaktes
- beschrijving van de kavelweg en ontsluiting van de kavel
- beschrijving van het openbaar groen dat we aanleggen
- hoe we met afvalwater omgaan (een helofythenfilter).
Nu de gemeente hiermee akkoord is kan een en ander planologisch geborgd worden. Dit wil zeggen dat het op een juiste manier in bijvoorbeeld een bestemmingsplan wordt vastgelegd. Wij gaan ervoor om half april in één keer zowel de planologische borging als de omgevingsvergunning aan te vragen. Natuurlijk vragen we ook een watervergunning aan.
Wat moeten we daarvoor nog doen?
- uitwerken van onze bouwplannen met onze architect Theo Reitsema
- uitwerken planologische kaart/beschrijving
- uitwerken landschap tot een kaart waarin ook de diepte van het water ten opzichte van maaiveld duidelijk is
Er is een nieuwe kaart waarop de initiatieven staan. Heel veel initiatieven (ook een aantal groepen) landen in het zuiden, in de buurt van het Kathedralenbos. In een omgeving die al gevormd is. Het is ook een bijzondere plek daar tegen de bosrand. Een redelijk volwassen bos. Je weet waar je in de toekomst je avond wandeling gaat maken.
Wij zijn heel blij met de meest noordelijke stek (voorlopig) op de Oosterwoldse kaart. Onze naaste buurman is een electriciteitshuisje. Maar op een zondagmiddag kan je langs de bosrand ook wandelen naar het Pannekoekenhuis in Nobelhorst.
Ook wij gaan met onze rug tegen het bosje aanzitten.
Leuk om te zien dat Oosterwold het zo goed doet. Het was ook leuk om bij de bijeenkomst waar de anterieure overeenkomsten getekend werden te zien dat er meer creatievelingen naar Oosterwold trekken. We gaan elkaar vast vinden!
't Is vakantie. Je blijft thuis want er moeten in huis zoveel dingen gebeuren wil het binnenkort "verkoopklaar" zijn. Marien overtuigt mij ervan dat wat ik in de kerstvakantie "persé wilde doen" (maar dus niet gedaan heb), in deze vakantie alsnog te doen. Daarom tuigen we woensdag samen naar het gemeentemuseum in Den Haag. Het museum heeft zijn deuren dagenlang extra geopend zodat alle extra bezoekers er terechtkunnen.
Ik ben blij verrast door wat me overkomt. Ik ben in voor abstracte kunst, maar deze schilderijen komen enorm binnen. Zijn vroegere werken zijn herkenbaar aan de gemengde technieken, houtskool en acryl of aquarel. Maar het gekke is dat je niet weet waar het schilderij over gaat (de meeste hebben ook geen titel) maar er argeloos aan voorbij gaan is eenvoudigweg niet mogelijk. Ik vind mezelf breed grijnzend voor schilderijen staan. Wordt vrolijk en ernstig van binnnen en zie dat ook bij anderen gebeuren.
Op de site van het gemeentemuseum beschrijven ze het als volgt:
"Rothko’s schilderstijl vanaf de jaren vijftig, ook wel classic style genoemd, maakte hem wereldberoemd. De interactie met de bezoeker was voor Rothko van groot belang. Een overweldigende emotionele ervaring, voor zowel de kunstenaar als het publiek was voor hem de sublieme vorm van inspiratie, een aan het religieuze grenzend gevoel. ‘Mensen staan voor mijn schilderijen te huilen, omdat ze dezelfde spirituele ervaring hebben als ik had, toen ik het schilderde’. Rothko was niet de eerste abstract kunstenaar voor wie het spirituele aspect belangrijk was, ook kunstenaars als Mondriaan en Kandinsky zagen hun werk als een geestelijke oefening. Wel was hij de eerste die de emotie centraal zette, binnen de tot nog toe tamelijk afstandelijke abstracte kunst."
Een prachtige film met interviews hierover hoor je hieronder:
Het lijkt zo op het maken van een landschap, misschien ook op het maken van woningen. Zoals je in Rothko alle lagen die hij eerder schilderde kunt zien en ervaren, hoop ik dat al dat denkwerk en verzinnen dat wij nu doen, over een aantal jaren voelbaar zijn in het landschap wat we neerzetten. En zoals ook Rothko niet stuurde wat de emotie is die de kijker ervaart, weten wij ook niet wat het landschap straks met ons en met bezoekers gaat doen. En het landschap is straks ook heerlijk iedere dag anders dan ooit bedacht, ooit geweest. Zelfs de opkomende en ondergaande zon maakt al die lagen.
Niet dat ik ook maar het idee heb te kunnen tippen aan Rothko. Maar misschien dat de natuur dat wel kan. Kunst zonder taal.
En toen zaten we zomaar met elkaar in de auto. Onze dromen opgevouwen achterin. Ooit hadden we de maquette gemaakt van chipwood platen van 60 cm breed. Daar moesten er toch twee van naast elkaar in de auto passen. Mooi niet dus. Vandaar dat ze ingewikkeld (met slaapzakken ondersteund) achter in de auto lagen. Ineens leek het wel een berglandschap.
Wat waren we nou helemaal aan het doen? Een beetje mallotige bezigheid.
We waren onderweg naar Rijssen, waar we met Theo Reitsema en Alice Bosi over onze plannen spraken.
Alice Bosi loopt een "internship" bij Theo. Mochten jullie dus Italiaanse invloeden herkennen, dan is zij daarvan waarschijnlijk de oorzaak. Het is bijzonder om je project, je ideeën waar je zelf al een driekwart jaar vorm aan geeft (dat je zoals Rothko als van vele lagen verf hebt voorzien) nu gezamenlijk verder moet brengen. Het is nodig, want het project, de woningen en de omgeving zijn nog niet af.
Theo en Alice testen een aantal ideeën over wat het betekent dat ons huis "als een zinkend schip" in de grond zakt en hoe je dat goed vorm geeft. Waar loopt het groene dak dan juist wel door, waar dan juist niet. Of is het een "cave" onder de grond die aan de zonkant echt is opengewerkt. De uitwerking van beide ideeën leiden tot een andere doorwerking. Wij hebben steeds over het huis als over een zinkend huis gesproken, dat werkte in onze ogen toch net even anders door. Beide concepten worden door Theo en Alice uitgewerkt en zullen we de volgende keer bespreken.
We bespreken een aantal concepten. Is het grote huis nou een grot onder een grasdak of zakt het huis in het landschap en moet het juist daarom van alle kanten zichtbaar zijn.
We betrappen onszelf erop vooral vanuit de praktijk te hebben gedacht. Niet zozeer vanuit concepten. Hoewel je in concepten niet woont is het toch interessant om op basis daarvan je beelden en verwachtingen te toetsen.
Weer thuis praten we er over verder en bedenken dat we niet geheel conceptloos hebben gedacht. Eigenlijk hebben we steeds over het groendak gesproken als een jas rond het huis. Een jas die bescherming biedt, maar ook (bijvoorbeeld een mooie schouder) bloot kan geven. Door wat je omhult, krijgt wat zichtbaar is meer nadruk, misschien zelfs meer waarde.
Omdat we thuisgekomen inderdaad nog aan alle kanten vol van indrukken zijn, schrijven we een brief waarin we ons "concept" toelichten, maar ook uitnodigen om het verder te brengen, aan te vullen, zo nodig zelfs om te gooien.
We zijn heel nieuwsgierig waar we samen op uitkomen.
Hieronder nog een aantal van de plaatjes die ons inspireren.
De Vouw Afvalzorg Assendelft
Deze foto deed ons nadenken over wat je nu eigenlijk ziet in glazen wanden. Rechte glazen wanden (zoals op de zuidgevel) of gekantelde wanden zoals in de westgevel.
Als initiatiefnemers moeten we alles zelf doen. .... Dus ook het ecologisch onderzoek dat nodig is voor de ruimtelijke onderbouwing.
Nou ja, zelf doen.... Het ecologisch onderzoek moet worden uitgevoerd door iemand die is aangesloten bij de beroepsgroep. Kortom, daar moesten we iemand voor inhuren. En nu we dan toch een ecoloog het veld insturen, willen we er zelf ook wat van leren. Dus: we gaan mee het veld in en spreken uitdrukkelijk niet alleen over welke natuur door ons plan wordt bedreigt (geen), maar ook over de kansen die we met elkaar zien.
Wat ia de natuurtoets:
"Bij ingrepen in het stedelijk en landelijk milieu kan aanvullend onderzoek een onderdeel zijn van de planvormingsprocedure. Een natuurtoets is nodig als er het vermoeden bestaat dat de ingrepen een effect hebben op bestaande natuurwaarden. In het geval dat er beschermde planten- of diersoorten in het plangebied voorkomen is een ontheffingsaanvraag in het kader van de Flora- en faunawet noodzakelijk. "
We constateren dat op de akker (waar binnenkort de uien worden gepoot) geen beschermde planten- en diersoorten zijn. Ons plan is dan ook geen bedreiging. De afstand van zowel de iepenrij, als de bosrand tot onze woningen is bovendien zo groot dat als er al beschermde planten en diersoorten zouden zijn deze niet bedreigd zouden worden.
Als we aankomen rijden langs de Paradijsvogelweg, raakt ecoloog Ben van Ecologisch Adviesbureau B. Kruijsen eigenlijk al een beetje opgewonden. "Wat een prachtige volwassen bomen zijn die iepen! En wat zijn ze mooi begroeid!" We zijn nog niet uitgestapt als we gewapend met opschrijfboekje, verrekijker, fototoestel en loepje op de eerste iep afstappen. Moet je kijken Marie-José wat mooi! Heb je dat hoedje op die korstmossen gezien. En het moet gezegd, wij vonden het al een mooie iepenlaan, maar deze laag leven maakt het wel nog een heel stuk mooier. De iepenlaan is een aannemelijke vliegroute voor vleermuizen (moet in de rapportage speciale aandacht krijgen), we vinden geen holen van de vleermuizen. Dat scheelt, want dan kunnen we die ook niet verstoren.
In de akker kijken we naar de klei. Kalkrijke klei, want het barst van de schelpen. Da's eigenlijk ook wel logisch, het is tenslotte de oude zeebodem. We hebben een grondboor achterin de auto gegooid omdat we willen weten hoe diep het grondwaterpeil op onze kavel is. We boren een klein gaatje en stuiten na ongeveer 55 cm op water. Met een maaiveld op -4,70 m NAP, zit bij ons het grondwater dus op -5,25 m NAP. Het is wat we ongeveer gehoopt hadden. Dit hoeft dus niet tot wijziging van de plannen te leiden.
We lopen verder langs de bosrand en ontdekken dat er in de bosrand niet alleen essen staat, maar ook haagbeuk, vlier en nog een aantal andere planten.
Waar landje eindigt (straks dan..) steken we het bosje van Staatsbosbeheer in. Uit mijn ooghoek zie ik iets bruins schieten.... Ik denk eerst dat het een eekhoorn is, maar kijk nog eens en ben blij met de verrekijker die Ben mijn heeft gegeven! Zeven (!) reeën schieten uit het bosje het open veld op. We kunnen ze uitgebreid bekijken. Vijf vrouwtjes en 2 mannetjes. Ben meldt de waarneming direct aan op waarneming.nl.
Marien weet bovenstaande foto te maken.
We duiken het bos in, want wij moeten vanmiddag epifyten kenners worden, heeft Ben zich voorgenomen. In de loop van de middag identificeren we ruim tien soorten korstmossen en maken mooie foto's met elkaar. Als het rapport en de meldingen van Ben er zijn, wijden we er een pagina aan.
We denken na over welke kansen er zin voor de bosrand, op basis van de planten die we hebben aangetroffen. We bespreken de mogelijkheid om met essenstobben te werken (zowel in de bosrand, als juist ook in onze houtwal). En als je de plaatjes hiernaast ziet, dan ben je toch om...
We vinden gekke holen in het bos, waarvan we niet kunnen thuisbrengen wie er wonen. Als één van jullie dat wel kan horen we dat graag (via contact)
Jaarrondbroedende vogels hebben we niet aangetroffen. Ook dit leidt niet tot belemmeringen.
Het was een leuke middag en we strepen weer een taakje van onze to do-list af!
Op iep; met talrijke gemmae; samengroeiend met oa Syntrichia papillotten en Bryum capillare
In de mail schrijft Ben hierover: "Heel bijzonder is de vondst van Orthotrichum obtusifolium. Eindelijk gevonden na 38 jaar dat ik naar mossen kijk! Op een iep langs de Paradijsvogelweg. Die iepenrij is echt heel interessant voor epifyten."
Omdat we in Oosterwold niet aangesloten worden op het riool, maar we natuurlijk wel schoon water op onze kavel willen hebben, plaatsen we een helofytenfilter in ons landschap. Vandaag stuitte ik op een mooie film die het ROC West Brabant maakte over het zelf bouwen van een helofytenfilter.
Vandaag kregen wij het bodemonderzoek voor het Paradijsvogelbosje toegestuurd.
In een document van meer dan honderd pagina's (dit project draagt enorm bij aan de werkgelegenheid hier ten lande!) concludeert het onderzoeksbureau dat geen bijzonderheden zijn gevonden, behalve een kleine verhoging van de stof Barium in het grondwater. Dat is geen belemmering om te kunnen ontwikkelen.
Kortom we hebben weer een stapje in de goede richting gezet.
De eerste oogst van dit jaar uit onze tuin is binnen: heerlijk omelet met daslook (en de restjes van eergisteren). Lekker buiten op het terras. Geweldig. 't Is te merken dat de lente is begonnen!
Tussen het genieten van het mooie weer en de ontluikende tuin in, kijk ik filmpjes over tiny houses, omdat we puzzelen met hoe we de ruimte van de kleine woning kunnen optimaliseren.
Eén van de leukste filmpjes die ik daarover kan vinden is de volgende:
En een van de plaatjes die me bijblijft is de volgende:
Friedrich Nietzsche heeft zijn hele werk en leven gericht op het onthullen van negatieve, reactieve krachten, en hij stelt daarvoor in de plaats het gebod om je leven in dienst te stellen van bevestigende krachten. Daarin, in de wil (tot macht) schuilt de werkelijke creatieve kracht, wat de enige kracht is die het voortbestaan van de wereld mogelijk maakt. In zijn krachtige taal sleept Nietzsche terloops de hele wetenschap mee in zijn vernietigende oordeel. Alle wetenschap is reactief: het meet alles af aan van tevoren opgestelde maten (waarden). Kan je nu iets beginnen met deze filosofie? Wat doet het met mij? Die vraag drong zich op na het bezoek aan de architect Reitsema afgelopen week. Die presenteerde aan ons een nieuw ontwerp voor de kleine woning die we willen realiseren op onze kavel in Oosterwold. Daarin herkenden we direct een sterk beeld, een statement. Een strak uiterlijk, en contrast tussen open en geslotenheid, en een kruisen van lijnen van het huis en verhoogde loopvlakken (flonders) naar de toegang tot de woning. Omdat wij ons al zo lang voorbereiden op het leven in deze woning, komen er bij het zien van dit ontwerp ook allerlei emoties en gevoelens op. Hoe ziet de woning eruit als die echt in het landschap staat? En hoe zou de ruimte voelen als je in de woning staat? Als je niet oplet, kunnen die emoties snel omslaan in .... Maar... Maar de woning voelt te smal. Maar de glazen façade voelt te donker. Maar er zitten teveel onbruikbare loopvlakken in de woning. Maar je kunt niet naar het westen kijken. Maar de zonnepanelen passen niet. Maar.... Reactieve argumenten, duiden op reactieve krachten, is het niet, Friedrich Nietzsche? Thuisgekomen na ons architectenbezoek gingen we eerst de plattegrond opnieuw tekenen, om het gevoel voor verhoudingen in de binnenruimte te zoeken. Iets breder en minder lang. Huis verdelen in drie gelijke secties. Om de zonnepanelen opnieuw in te passen, kwam het idee op om het dak (opnieuw) te draaien. Gaat dan het hele ontwerp weer op de schop? Toch maar even tekenen. En zo komen we op een huis dat er van buiten uitziet als een geheel nieuw ontwerp. En toch, als je naar ons eerste ontwerp (simpel Landal-huisje) kijkt en naar het ontwerp van de architect, dan zou je kunnen stellen dat dit nieuwe ontwerp het beste van de twee werelden combineert. En de contour van de woning heeft karakter, een smoel! Dat is een grote en welkome inbreng van de architect. Een veelbetekenende toets is dat onze dochter Irene ineens heel positief is over het wonen in deze woning. Het raakt zeker een snaar. Tsja, dat was ons zonder architect nog niet gelukt. En de contour van de woning heeft karakter, een smoel! Als we onze ontwerpschetsen naar de architect sturen, is het heel spannend hoe hij het zal ontvangen. Ik bellen: misschien Misschien maar goed dat de architect meteen met de deur in huis valt: dit hadden ze niet verwacht. Nu gaan wij weer op de ontwerpstoel zitten. Tsja, wie zit er eigenlijk op de ontwerpstoel bij zoiets als een huis bouwen? Misschien zou Nietzsche vanuit de Dionysische hemel toekijken en met goedkeuring deze vraag aanhoren. Want voor Nietzsche moet je nooit vragen ‘Wat is?’ maar altijd ‘Wie is het die wil?’. Maar als dat zou blijven steken in een touwtrekken tussen de architect en ons, dan zou het slechts reactieve krachten losmaken en tot stilstand leiden. Waar we overheen moesten en moeten stappen is het idee, dat de ene alleen kan willen waar de andere niet wil; of iets anders wil. Want als ontwerpen een creatief proces is waarin telkens iets nieuws wordt gemaakt, ontstaat telkens nieuwe waarde. En Nietzsche is in tegenstelling tot zijn voorganger Schopenhauer geen pessimist. En dat optimisme blijkt niet alleen uit het bevestigen van je ‘eigen’ wil, maar ook uit de gedachte dat je elkaars creatieve inbreng kunt aanvoelen en begrijpen. Je kunt niet iets nieuws willen onder voorwaarde dat het voor een ander niet nieuw mag zijn. Anders gezegd: iets nieuws is nooit iemands eigendom. Anders wordt het stante pede oud en reactief. Maar iets nieuws betekent ook dat je voortbouwt op het voorgaande. Igor Stravinsky zei: "een slechte componist citeert; een goede componist steelt." Maar die uitspraak gaat er vanuit dat je het idee jezelf toe-eigent. Zo gaat het niet bij het bouwen van je eigen huis. Het gaat niet om het toe-eigenen van het ontwerp. Het gaat om het bewonen van het huis. Het leven in je droomhuis. Met het nieuwe ontwerp komen we daar vast een stap dichterbij. Het gaat leven. Het is alleen al spannend en opbouwend dat het ontwerpen van een huis met een architect tot een uitwisseling van ideeën en een dialoog wordt. Ik ben benieuwd waar we uitkomen. Het gaat er niet om WAT je bevestigt, maar DAT je bevestigt. Ja-zeggen tegen iets nieuws. Daarom zal een huis in het bouwproces ook altijd blijven veranderen.
Een bevestiging is met een keuze aan de slag gaan. Laten we dat (blijven) doen.
Deze week heeft Ben Kruijssen van Natuuradvies zijn rapportage opgeleverd. We zijn weer een stapje dichterbij het indienen van de aanvraag wijziging bestemmingsplan.
In eerdere blogs hebben we melding gemaakt van hetgeen we met Ben in het veld beleefden. Beschrijving van het veldwerk en de gevonden epifyten (epi watte: korstmossen...) vind je onder veldwerk en epifyten.
Naast de constatering dat er op een veld dat 3 keer per jaar wordt omgeploegd GEEN jaarrondbroedende vogels te vinden zijn en dat er in het essenbos van Staatsbosbeheer GEEN vleermuizenholen zitten, hebben we Ben gevraagd mee te denken over kansen van ons plan.
Hij adviseert te komen met een hoogstamboomgaard (inclusief notenboom). Met het oog op de rijke vegetatie aan epifyten verwacht hij ook op de bomen die we zelf gaan kweken hiervoor interessante ontwikkelingen.
Daarnaast hoopt hij dat we knotwilgen in diverse soorten en essen als essenhakhout gaan maken.
De bosrand wordt ook diverser als een deel van de essen tot essenhakhout wordt gemaakt. Daarnaast kunnen vlieren, meidoorsn en haagbeuken de rand verlevendigen. Aangevuld met (uiteraard) inheemse besdragende struiken.
Waar we botanische kwaliteiten willen toevoegen doen we goed aan om niet de toegevoegde schrale grond met de klei te vermengen, maar deze er (los) bovenop te leggen. Klei zou anders het arme materiaal teveel verrijken, waardoor we ons doel niet bereiken.
Ergens op het terrain komt een wat afgelegen plek die rustgebied wordt. We gaan er takkenrillen maken creëren zo een gebied gunstig voor kleine zoogdieren, marterachtigen en foeragerende broedvogels.
Insectenhotels en vleermuizenkasten en andere nestkasten maken het voor vogels nog aantrekkelijker.
En we gaan zeker nog op zoek naar mogelijkheden om onze natuurmaatregelen door bijvoorbeeld landschapsbeheer ondersteunt te krijgen. (Als iemand daar al ervaring mee heeft dan horen wij dat graag!
In een proces om tot zoiets persoonlijks te komen als het ontwerpen van een eigen huis vraag je mensen, professionals om met je mee te denken. Wij vroegen een architect mee te denken terwijl wij zelf al een klein jaar aan het ontwerpen waren. Dan ben je al heel dicht bij wat je wilt. Denk je. En dan gebeuren er twee dingen: er zijn voor jou dingen vanzelfsprekend geworden die je niet meer benoemd en anderzijds denkt iemand net even anders en komt met een heel ander idee dan je verwacht.
Eerst wil je er niet aan. Misschien ben je zelfs een beetje boos. Waarom heeft ie 't allemaal niet goed begrepen? Hoe kan ie nu met zo'n idee komen? Maar dan: in zijn idee zitten ook hele leuke aspecten. Is alles waar we voor kozen wel zo belangrijk? Zeker in een klein huis is het soms een kwestie van prioriteiten stellen. En misschien moeten we onze prioriteiten helder maken. Langzaam vordert de vrijdag. We tekenen en schetsen. We vinden de buitenkant mooi. We vinden de doorsnijding mooi. We willen naar de westkant uitkijken en niet naar het noorden....
Als we nu het dak dan eens draaien hoe zou dat zijn? En dan komt dochterlief voorbij: In zo'n huis wil ik wel wonen. Misschien wil ik wel blijven als jullie doorverhuizen.
We zijn op de goede weg. Maar dan.. we sturen onze schetsen naar de architect. Oeps we hadden hen gevraagd te ontwerpen en dit plaatje ziet er toch anders uit dan wat zij ons toestuurden. We voelen dezelfde weerstand die we zelf eerst bij hun tekening voelden. Professioneel gaan ze toch aan de slag. Wij vonden het een spannende week.
En vrijdagmiddag (en ik wens jullie een goed weekend) komen de verlossende plaatjes: Het gaat goed. D. heeft het ontwerp nog verder verbeterd. We zijn opgewonden. Nu komen we in de buurt.
We besteden het weekend aan het maken van opnieuw een lijst met dingen die opvallen. Voor het kleine huis zijn het langzamerhand uitvoeringszaken. (de badkamer moet groot genoeg om een wasmachine kwijt te kunnen bijvoorbeeld).
En ondertussen komen ook de eerste optimaliseringen in de grote woning tot stand. Hier lijken we elkaar makkelijker te vinden, maar moet nog veel uitgedetailleerd worden. Dat maakt het heel spannend. Daarom nu alleen nog een spannend plaatje links dat lekker veel te raden overlaat.
Afgelopen weekend waren alle documenten binnen om de ruimtelijke ordeningsaanvraag te kunnen doen. We kunnen nog niet de vergunningen aanvragen omdat de ontwerpen nog niet helemaal klaar zijn. Desondanks kan de ruimtelijk ordeningsprocedure worden gestart. Deze procedure duurt nl. veel langer.
Voor de RO procedure leveren we een enorm pakket papier aan dat zelfs niet in één keer via wetransfer verstuurd kan worden. Daar gaan we dus morgen over bellen.
Met het lijstje van in te dienen documenten wil ik jullie toch nog even in een aantal van onze avonturen terugvoeren (als je op de link klikt kom je in betreffende blog terecht):
Bijlage 1: ontwikkelingsplan
Hebben we zelf geschreven. Veel van de onderdelen zijn beschreven in wonen en biotopen. Veel hiervan legden we ook al vast in onze anterieure overeenkomst. We schreven daar al eens een blog over. Nieuw in het ontwikkelplan zijn de aanduidingen van de roodvlakken (voor rood dat we nu bouwen en het rood dat we mogelijk in de toekomst nog vergunningvrij willen bouwen.), de gedetailleerde hoogtekaart (zie hiernaast) en een kaart met publieke toegankelijke gebieden.
Bijlage 2: kadastrale kaart
In den beginne heeft de kavel vele vormen gehad, maar in de kadastrale kaart hebben we de huidige vorm vastgelegd.
Bijlage 3: voorbereiding VVE weg
Deze maakte ook al deel uit van de anterieure overeenkomst. De kaart die ook in pagina over buren worden, wordt getoond. Het is de basis voor hoe we de wijk ontwikkelen.
Midden in de winterkou ging Hoogveld met een rupsvoertuig het land op. Spannend beelden in de blog
Bjilage 6: bodemwater onderzoek
Dit onderzoek is gelukkig door de huidige grondeigenaar gedaan.... Het levered een pakket papier van meer dan honderd pagina's op.... We zitten op zeeklei, met weinig humus en een pH van 7,1. Verder niets nieuws. De resultaten vind je hier.
Bijlage 7a: logboek kleine plannen Zuiderzeeland en volledige watertoets obv logboek kleine plannen en de waterkaart
De waterkaart zie je links. Op basis van www.dewatertoets.nl hebben we de gegevens ingevuld.
Vorige week meldden we dat we de ruimtelijke ordeningsprocedure waren gestart. Althans dat dachten wij op dat moment. We hadden namelijk netjes alles ingestuurd naar de gemeente, die ons intern naar een andere ambtenaar doorstuurde, want die ging erover. Kortom wij sturen onze materialen in, proberen telefonisch contact te maken, maar dat lukt een week lang (!) niet. En ... en dat baart ons zorgen, we krijgen geen ontvangstbevestiging. Na een week lezen we de blog van onze collega blogger die in vrijwel dezelfde fase zit als wij, dat hij bij www.omgevingsvergunning.nl heeft ingediend. Kortom eerstvolgende dag dat er bij de gemeente weer iemand bereikbaar is, toch nog maar een aantal keer gebeld. Het blijkt dat wij ook voor deze eerste fase via dit loket moeten. Het loket blijkt niet gemaakt voor bijzondere aanvragen als die van Oosterwold, dus uiteindelijk hebben we alles er maar als bijlagen ingeplakt.
Gelukkig hebben we nu een digitale bevestiging van zowel de omgevingsvergunning als de watervergunning. En nu 26 weken duimen draaien dan maar....
Sinds we in de kerstvakantie onze website hebben geladen, zijn er 1000 individuele verschillende bezoekers op onze website geweest. Een aantal mensen hebben ons via de website benaderd over buren worden. Soms ging dat echt over onze wijk. Andere zijn elders in Oosterwold aan het landen.
Vanaf de voorjaarsvakantie eind februari hebben we op facebook zo’n 50 nieuwe vrienden gemaakt. Op facebook heeft een tiental mensen moeilijke en makkelijke vragen per facebook gestuurd.
Daarnaast zijn we via Esther, de gebiedsregisseur benaderd door een aantal mensen. We hebben zo’n 10 mensen/gezinnen “live” gesproken. Over het algemeen krijgen wij heel veel energie van deze vragen. Het zijn namelijk bijna altijd mensen met een spannend plan of met een grote (of juist heel kleine) droom. Het gonst rond Oosterwold en rond het Paradijsvogelbosje.
En dan denk ik weer aan onze droom: met een mooi landschap onszelf, onze vrienden en ook onze bevriende (toekomstige) buren. Op vrijdagochtend een appje rondsturen en ’s avonds met een groep muziekmaken en pizza bakken of soep koken. En natuurlijk zijn we ervan overtuigd dat het een keer gaat lukken die buren…. Vandaag zou zo leuk zijn.
Het alleleukste is eigenlijk dat we nu al zoveel leuke reacties van mensen krijgen, die ons willen helpen, ideeën hebben. We leren heel veel van de (spannende) ideeën van anderen en eigenlijk zijn we vooral ook heel verbaasd over hoeveel mensen toch heel serieus met wilde plannen bezig zijn. En de laatste ontwikkelingen: ook de eerste (lieve en heel praktische) reacties van omwonenden!
Terwijl we deze week nog mijmerden over hoeveel nieuwe mensen we hadden leren kennen, doordat we in Oosterwold een plannetje hebben, rijpt bij één van de andere initiatiefnemers het idee dat Zonne op de foto hiernaast ze aan de hand deed: ze willen buren worden!
En hoewel we altijd met de verwachting hebben geleefd dat zich op enig moment mensen gingen aansluiten wordt dat nu toch werkelijkheid. En daar worden we toch best een beetje opgewonden van. Uiteindelijk tellen mensen in je buurtje toch nog net effe meer dan een mooi huis, bomen, struiken en zelfs hangbuikzwijntjes.
En ze willen ook muziekmaken! En grappig, want waar wij juist dachten: we gaan naar buiten, wij hebben geen (kleine) kinderen meer, willen zij (en ze zijn niet de enige belangstellenden die zo denken) juist met hun kinderen naar buiten. Lekker in de modder spelen, hutten bouwen.
De initiatiefnemers melden hun keuze bij Esther. We gaan rustig in gesprek en kijken waar we uitkomen. Maar andere belangstellenden blijven natuurlijk van harte welkom!
Nu nog in Hoofddorp, en met ons hoofd al veel in Oosterwold.
Maar als het zoals nu een week mooi weer is knalt het groen uit de grond en springen de fruitbomen in bloei.
Ja daaraan merk je dat de bomen hier in Hoofddorp al ruim tien jaar de kans hebben gehad om te groeien.
Maar met een beetje goede wil planten we dit najaar de eerste boompjes in Oosterwold. Dat zal dan volgendjaar nog geen appels, pruimen of walnoten opleveren, maar dat is slechts een kwestie van laten groeien.
Het is heerlijk wanneer zulk mooi weer je het idee geeft dat je in de natuur kunt leven. En van de natuur kunt leven.
Dat je met verwondering naar het openen van de knoppen van de ginko blijft kijken, en de rode Acer.
En hommels die de kersenbloesem bevruchten. Helaas niet voor ons. Want de kersen zijn allemaal voor de kauwtjes, de houtduiven en de eksters. Die zullen straks niet rusten voordat alle kersen genuttigd zijn. Gelukkig is er nu eerst bloesem.
En als we eenmaal in Oosterwold wonen, komt er vast net zo'n tijger bij ons wonen, als deze buurpoes Luki. Kan die woelmuizen vangen.
Waar begin april de ene beslissing over de andere heen buitelde en er van alles te bloggen was, is het nu op dat front wat rustiger. De bevestigingen van de aanvragen eerste fase bouwvergunning en waterverguning zijn binnen. En het is angstvallig stil. Beetje weird eigenlijk.
Er zijn twee mensen die een intentieovereenkomst hebben getekend in onze hoek, maar de wensen liggen niet allemaal tegen elkaar aan. We wachten even af en gaan op enig moment met elkaar om tafel.
Eén van de moeilijkste dingen rondom het ontwerpen van een huis (naast de kosten in de klauwen houden) vind ik persoonlijk het kiezen van de verschillende systemen voor installaties in huis. En dat je iedere installateur weer uit moet leggen hoe anders het gaat in Oosterwold.
Voor riool lijkt het allemaal het meest duidelijk: we werken met een helofytenfilter en een bezinktank. Vooralsnog met gescheiden systemen voor de twee huizen, maar misschien met één filter en twee tanks.
Voor electriciteit gebruiken we het net als mega batterij en leggen we een groot aantal zonnepanelen op het dak. (Ze worden zelfs het dak! Dat vinden we mooi)
Ook voor het water lijkt het allemaal helder: gewoon op het net. Stiekem wil ik eigenlijk ook nog wel m'n wc met grijswater spoelen, maar dat lijkt niet zo haalbaar. (kleine ruimtes, onhandige wateropvang bij grasdak).
Maar dan: verwarming en warm water!
Iedereen wil ons aan de aardwarmte hebben, maar dat mag niet in verband met de diepte ( en de ondiepe systemen lijken vooralsnog te onrendabel).
Zonnecollectoren en zonneboiler kunnen evt in het grote huis, maar dan is wel voorwaarde dat ze kwa maat bij de zonnepanelen passen.
We willen zelf graag een betaalbare houtkachel, die eventueel ook de vloer verwarmt. De vloer van de schuur (grote huis) moet aan- en uitschakelbaar zijn, want die wordt niet altijd verwarmd. En wanneer hebben we dan genoeg? Moet er nog een electrische boiler bij? En kan dat wel hout en zonneboiler en electrisch verwarmen?
Ik kan met geen mogelijkheid voorspellen hoeveel we gemiddeld en bij pieken nodig hebben. Kortom er moet nodig een expert bijkomen, maar wie is goed in dit soort dingen? Ik vind het maar bar ingewikkeld, maar ook hier gaan we op enig moment uitkomen. (hoop ik)
Bij het begin van de besluitvorming rondom Oosterwold (2013) zijn een aantal interviews gehouden die de verwachtingen van verschillende mensen bij Oosterwold schetsen. Casla verzorgde de tentoonstelling U & Oosterwold. Ook in Oosterwold kennen we geschiedenis (zelfs nu er nog geen huizen worden gebouwd.)
Hieronder een aantal van de filmpjes die de verwachtingen schetsten. Leuk om te kijken. Leuke filmpjes, hoewel ik bij het derde filmpje het geluid uit heb gezet......
Een architect:
Zorgverleners
Fruittelers
Een initiatiefnemer
De stadsboeren: Tom en Tineke
Een rondrit door Oosterwold
Dank aan de polderpionier (facebook) voor de attentie op een aantal van deze filmpjes.
In onze vriendenkring gaat het Paradijsvogelbosje ook steeds meer leven. Hoe we dat merken?
Nou, her en der vandaan worden ons stekken aangeboden. Stekken die anders als onkruid of in de weg staand weggehaald worden, worden nu met zorg opgekweekt. Zo kwamen G en A vanochtend langs: We hebben een kastanje in een pot staan en die is al 1,20 m. hoog. Die mogen jullie volgend jaar hebben, als ie op een mooi plekje komt te staan. I houdt in Haarlem zijn esdoornstekken apart.
Onze kinderen hebben M. voor Vaderdag vorig jaar een zaaibak met corsicaanse dennen gegeven. Het zijn de zaden uit de dennenappel voor ons huis. En die is weer een opgekweekte boom uit een dennenappel die R met M samen in de zomervakantie van 1999 op Schiermonnikoog hebben meegenomen en opgekweekt. De dochters van G en A Dus over 15 jaar aan de Paradijsvogelweg......
En dan hebben we nog de pot met een hazelaar uit de tuin van M. en C. in Amstelveen staan.
Verder staan langs onze schutting nog 8 struik en klimrozen. Aan het eind van de winter heb ik 22 stekken uitgezet, 8 daarvan hebben nu nieuwe blaadjes. Aan de andere schutting staan er nog 2 of drie van de klimroos.
En zelf kan ik nergens meer rondlopen zonder op "restplaatsen" nieuwe stekken van vanalles te zien. Het liefst zou ik met een kruiwagen rondlopen en al die stekjes ophalen. Maar ja, ik heb geen plek om een en ander kwijt te raken.
De bramen laten we dit jaar lekker verwilderen. Zo hebben we aan het eind van de zomer veel takken voor september stekken.
Elke plant die gesnoeid moet in de tuin wordt ook door mij gestekt. Zo was gisteren de forsythia aan de beurt. Ruim twintig stekken staan nu in de potten. Ik ben benieuwd of ze het gaan redden. Voor snoeien moest het nl nu, maar voor stekken eigenlijk een beetje later. Als het nou niet te hard vriest. ......
En dan hebben we natuurlijk nog de sloten bij de boerderij van A en R in Eibergen, waar ongemerkt van alles in de sloot staat. A. haalt deze planten normaal weg, dit jaar blijven ze staan zodat wij ze in het najaar of volgend voorjaar mee kunnen nemen.
Iedereen denkt en kweekt dus met ons mee. En dan nog heb ik geenzins het idee dat er in het najaar en voorjaar nog een heleboel planten en zaden bij moeten. Wat mag er van jou in ons Paradijsvogelbosje staan?
Wij gaan op onze grote woning een grasdak aanleggen. We zijn nieuwsgierig af we in Oosterwold meer van dit soort daken zullen zien.
Omdat wij voor een doorgaande groene vlakte vanaf de heuvel willen kiezen wij voor een matig intensief grasdak aanleggen.
Hieronder wat informatie over verschillende soorten groene daken:
Een filmpje over sedumdaken:
Groene daken isoleren niet in de winter, maar (hoe dikker het dak is) wel verkoelend in de zomer. Je dak gaat zo'n twee keer zo lang mee, omdat het in de zon niet licht te "blaken", maar keurig koel blijft.
In de onderstaande video worden ook de verschillen tussen de verschillende daken uitgelegd.
De subsidie die in Amsterdam wordt gegeven, wordt (helaas) in Almere niet gegeven.
Bij het Aardehuis in Olst Wijhe maken ze een dak zoals wij dat waarschijnlijk ook gaan doen.
Je kunt hiervoor kijken op de website van Aardehuis. Op de dianage en wortelwerende laag leggen zij verteerbare uienzakken gevuld met compost. Daarop leggen ze aarde waarin de zaden kunnen wortelen. Na twee weken is de grond zaaiklaar en worden gras en kruiden ingezaaid.
In gesprek met de architect (die we daarop niet hadden uitgezocht, dus hem treft hierin geen blaam) blijken de verschillen met gewone bouw. Hij spreekt over het water zo snel mogelijk van het dak hebben (minder belasting) terwijl wij het water zo lang mogelijk vast willen houden (anders verdrogen immers de plantjes....). We komen er samen wel uit. Hij weet de juiste dingen en wij ook. We vullen elkaar aan en zullen er wel komen.
Volg onze website als je wilt volgen hoe we verder gaan met dit dak, of het ons lukt etc.
Oosterwold groeit snel. In ieder geval het aantal enthousiastelingen. Het leuke is wie enthousiast wordt ook meteen zo heerlijk en volledig enthousiast is.
Op facebook verschijnen ineens allemaal nieuwe kaarten. En onze toekomstige buurvrouw heeft een intentieovereenkomst getekend. En moeten nog een of meer enthousiastelingen tussen anders kunnen we de weg niet realiseren, maar dat komt vanzelf. En er blijkt nog een groene stip te staan. Wie is die groene stip op nummer 047? We leren je graag kennen!
Maar ook in de omliggende velden komen langzaam maar zeker stippen te staan.
Gisteren gingen we op bezoek bij collega voedselbosbouwer Myriam Prent in Bergen (NH). Op facebook volgden we elkaars verhaal en nu waren we dichtbij voor een verjaardag van vrienden, die mooie paardenkastanjebomen voor ons klaar hebben staan in Koedijk. Een uitstapje naar Bergen, was ineens niet zo ver om. Dus wilde ik haar tuin wel eens zien en kijken waar zij tegenaan gelopen is en was.
Myriam is een vrouw met veel ervaring en wijsheid. Dit project is als heel veel permacultuurprojecten heel erg IN een gemeenschap ontstaan, waar wij eigenlijk heel erg op de tekentafel starten. Liefst willen ook wij natuurlijk gewoon starten en in de grond wroeten. Anderzijds is het ook heel fijn dat wij straks (als de vergunning er eenmaal is) voor het landschap niet eindeloos met andere partijen hoeven te overleggen, maar gewoon kunnen beslissen. Anderzijds, bij ons gaat niet VANZELF een gemeenschap om het project te dragen ontstaan. Hoewel, daar moet Myriam ook heel hard voor werken.
Onderwerpen die naar voren komen om te onderzoeken richting de toekomst:
ERF heeft het gebied met biologische landbouw in hoge mate "schoon" weten te houden. Dat is een kwaliteit die wij waarderen. Hoe gaan we voorkomen dat een toekomstige buurman of buurvrouw gezellig met Roundup of iets anders vies in de rondte gaat spuiten. Dan is de bijzondere kwaliteit van het gebied zomaar weg.
Onze buurman Staatsbosbeheer, kan op zijn grond doen en laten wat ie wil (terecht), hoe gaan onze landschappen goed aansluiten?
Hoe organiseren we de gemeenschap die de natuur op het Paradijsvogelbosje gaat "dragen"? En welke gemeenschap gaat zich door het Paradijsvogelbosje laten dragen?
We zitten lang te praten en gaan ieder met onze eigen vragen weer uit elkaar. 't Is vast niet onze laatste ontmoeting!
Dank Myriam voor de ontvangst, je boeiende verhaal en je mooie tuin.
Blijf ons vooral verblijden met je verwonderde facebookposts of wat je in de natuur aantreft!
Een paar weken geleden hebben wij gemeld dat we aan het stoeien waren met hoe we een en ander in installaties moesten gieten.
Vandaag zijn de EPC berekeningen binnen gekomen:
Beide woningen scoren daarmee binnen de norm van bouwbesluit 2015, namelijk 0.4.
De optimalisaties die voortvloeiend uit de isolerende werking van de aardwal is daarbij niet meegenomen. Dat geldt ook voor de isolerende en tenminste verkoelende werking van het grasdak.
Onze onverwarmde schuur isoleert ons woonhuis enorm, maar ook dat hebben we niet door laten rekenen. Doordat we nu al onder de norm zitten hoeven deze maatregelen (waar de waarde lastiger aantoonbaar is en veel discussie vergt) niet in de bouwaanvraag verwerkt te worden. Eén discussiepuntje minder.... Jaja, we worden risicomijders.....
Onze collega blogger "Bouwen in Oosterwold" uit in zijn blog de gemiste kansen in het nieuwe ontwikkelplan Oosterwold. Waar blijft de vrijheid en het beeld dat initiatiefnemers zo veel mogelijk onderling moeten regelen. Door het projectontwikkelaars moeilijk te maken, wordt het ook groepen initiatiefnemers moeilijker gemaakt. Iets met "kind en badwater"? Op basis van zienswijzen kan dit natuurlijk nog veranderen!
Op facebook lezen we dat er veel mensen zijn die zich zorgen maken en het idee hebben dat hun (gezamenlijke) plan of idee wellicht niet mogelijk is. Daar worden we verdrietig van.
Gisteren (26 juni 2015) was er een bijeenkomst georganiseerd door Vereniging Buitenstad gewijd aan de ontwikkelingen in Oosterwold. Wij mochten ook in vijf minuten een pitch geven van ons initiatief. Genoeg te vertellen uiteraard, maar dik dat verhaal maar eens in tot vijf minuten. Ons initiatief Paradijsvogelbosje sluit immers eerder aan bij een barbecue op midzomernacht dan bij een elevator pitch. Maar toch een poging gewaagd.
Buitenstad richt zich op de kwaliteit van groen en ruimte in en rondom Almere. Als onze droom is: een landschap maken, dan gaat dat uiteraard over groen en ruimte.
Ons initiatief ligt geografisch wat noordelijker dan de meeste andere initiatieven in de buurt van het Kathedralenbos. Om precies te zijn, aan de Paradijsvogelweg, den zuiden van de kleine strook bos van Staatsbosbeheer. Maar als je vanuit de hoek van de weg en het bosje kijkt, dan zie je een vlak akkerland, waar nu alleen minuscule uienplantjes ontkiemen. Ook dat heeft zijn eigen schoonheid, maar voelt niet als een landschap om ‘in te zijn’. Alhoewel een groep reeën daar anders over schijnt te denken, en veelvuldig gesignaleerd wordt in de buurt.
Wij zijn, gefascineerd door de bosrand en de mooie dubbele rij iepen begonnen om een kavel te schetsen met veel water en bomen, kruidenweiden. Vooral veel afwisseling van biotopen, gestuurd door zon, schaduw, hoog, droog en laag, nat.
Onze kavel is wat groter dan een standaardkavel. Wij hebben een combinatie gemaakt van een landbouw en een landschapskavel, omdat wij wat meer ruimte wilden gebruiken voor de landbouw activiteiten, en omdat wij graag een natuurlijk landschap vorm willen geven, dat niet afgesloten is, maar juist uitnodigt voor buurtbewoners en andere bezoekers om er te komen, mee te werken, rond te kijken, of zelfs een openluchtconcertje bij te wonen. Een kerngedachte van Oosterwold zou kunnen (en moeten) zijn, dat initiatiefnemers in hun omgeving een meerwaarde creëren in het landschap. Een meerwaarde die er nu nog niet is. Sterker nog, Oosterwold biedt ruimte om meerwaarde te creëren waaraan we nu nog helemaal niet denken. Die ook de gemeente ons niet voorschrijft, en die geen planoloog in zijn sterrenkijker voorziet. Onze verwachting is dat we op onze kavel een zeer kleinschalig gevarieerd landschap maken, dat een combinatie wordt van landbouw, natuur, recreatie, cultuur, en wonen.
Maar we hebben ook al verder gedacht dan onze eigen kavel. Want je moet als initiatiefnemer deelnemen aan de opbouw van een wijk, met een gemeenschappelijke toegangsweg en wandelpaden. Daarvoor hebben we een plan met een contour van de toegangsweg, die aan toekomstige buren veel ruimte biedt om zelf hun kavel te bepalen, maar toch ook de structuur van de wijk vastlegt, zodat iedereen die er gaat wonen kan inschatten waarmee je te maken krijgt. De weg en gedeelde wandelpaden moeten immers ook gezamenlijk worden onderhouden. Eigenlijk is voor de bijeenkomst van Buitenstad die wijk een interessant aandachtspunt. Want uiteraard moet er een weg worden aangelegd, die liefst efficiënt alle kavels verbindt. Maar wat doet dat met de kwaliteit van de ruimte? Als er vanaf de start een halfverharde weg wordt aangelegd, dan krijgt dat vanzelf een landelijke sfeer. Bijkomend voordeel is dat bezoekers geen 80 km per uur gaan crossen op die weg, waar hopelijk straks ook kinderen spelen.
Een van mijn stokpaardjes is dat water een belangrijke kwaliteit toevoegt aan de ruimte. En in grote delen van Oosterwold, zo ook in onze wijk, ligt al het water opgesloten in drainagebuizen onder de grond. Dat gaat veranderen. Er staat ook iets over in de regels van Oosterwold, maar dat verplicht ieder initiatief alleen tot een soort postzegel vijver die de wateropvang van het bebouwde oppervlak compenseert. Omdat onze kavel vrij groot is, kunnen we alleen al op onze kavel een flinke plas water aanleggen, die overigens grotendeels uit ondiep moeras zal bestaan. Ook komt er een smal slootje dat voor afwatering dienst doet. En als er straks buren komen, kunnen we meerwaarde aan die watertjes geven, door sloten en vijvers met elkaar te verbinden. Dan kunnen vissen en andere waterdieren zich gemakkelijk verspreiden. Het zou toch een kroon op Oosterwold zijn, als er zich over een paar jaar ringslangen zouden gaan vestigen? Wij maken twee woningen. Een pionierwoning, ongeveer zo groot als een Landal-huisje. En een grotere woning, die overigens voor de helft uit een agrarische schuur bestaat. Met name die grote woning krijgt een bijzondere plek in het landschap, omdat deze aan twee zijden aansluit op een langgerekte aardwal, die overgaat in een begroeid kruidendak. Vanuit de Paradijsvogelweg zal je dus vooral een oplopende groene helling zien die de woning grotendeels aan het zicht onttrekt. Tegelijk zal die helling een contrast vormen met het verder zo vlakke landschap van Oosterwold. Een contrast dat zich ook voortzet, omdat de verhoogde aardwal en het dak zich lenen voor een afwijkende beplanting met een vegetatie die past bij een droger en voedselarmer biotoop.
Regels en hindernissen
Op de bijeenkomst van Buitenstad heb ik ook een paar opmerkingen gemaakt over de regels van Oosterwold en de vergunningsaanvraag waar wij nu middenin zitten. Dat levert voor ons nu een aantal hindernissen op, die we hopelijk spoedig achter ons kunnen laten. Er blijkt nogal wat discrepantie te zijn tussen de manier waarop de regels voor Oosterwold in de Anterieure Overeenkomst zijn terecht gekomen, en waarop ze nu bij de vergunningsaanvraag worden getoetst. Daaraan wil ik graag een stelling wagen, namelijk dat het een misvatting is om de toewijzing van de vergunning te gebruiken om de regels van Oosterwold te handhaven. Dat dreigt nu wel te gebeuren, omdat Vergunningen minutieus wil toetsen of iedere meter wel de juiste bestemming krijgt, en voldoet aan de percentages die zouden moeten gelden voor Oosterwold. Terwijl het onderscheid tussen verschillende invullingen veelal arbitrair is. Of je iets nu stadslandbouw, landschappelijk groen, verspreid groen, of (recreatief) water. Wat doet dat ertoe? En nog erger: waar blijft de vrijheid en ruimte voor initiatieven, als je iedere tegel van je terras in je bestemmingsplan moet vastleggen? Ik denk dat het veel beter is, om de regels over percentages en functies op de kavel alleen globaal te toetsen in de vergunning, en meer precies in verhoudingen vast te leggen in de koopovereenkomst van de grond. Dan kan vervolgens een Vereniging van eigenaren de taak op zich nemen, om met name die belangrijke functies van toegankelijkheid en begaanbaarheid zelf ter hand te nemen, zonder dat de gemeente Almere als een politieagent moet toezien en handhaven. Dat lijkt daarom een zinvolle zienswijze op het nieuwe ontwikkelplan, en misschien ga ik dat wel indienen ook. Dat kan nog tot 27 juli, en het plan is te vinden op http://www.ruimtelijkeplannen.nl/documents/NL.IMRO.0034.OP5alg01-on01/b_NL.IMRO.0034.OP5alg01-on01_tb.html (de link op de website van Almere werkt niet). Ook andere partijen dan de gemeente leveren een bijdrage aan het hindernisparcours. Zo blijft het erg moeizaam om met de leveranciers van stroom, water en kabel afspraken te maken. Die kijken liever de kat uit de boom, en lijken daarmee erg op de vertraging en weerstand te koersen. Ook merken we dat Staatsbosbeheer weinig coöperatief is. Zo kregen we een bericht dat ze alleen willen overleggen met Stichtingen of Verenigingen en niet met ‘individuele’ buren, hoewel zij ons met 110 aangrenzende meters toch als een relevante gesprekspartner kunnen beschouwen. Ook staan zij afwijzen tegen het idee van een pad door het bos, omdat ze daarmee aansprakelijk zouden kunnen worden voor schade of letsel van wandelaars. Kortom, daar is nog een en andere te overwinnen om die zo begeerde kwaliteit van groen en ruimte voor de bewoners van Oosterwold verder vorm te geven. Ik heb mijn pitch gisteren beeindigd met de vraag: gaat het lukken? We denken van wel, maar het zou ontzettend helpen als we een paar hindernissen soepel zouden kunnen wegnemen. De onduidelijke planning van het vergunningstraject is daar één van. Maar een veel belangrijkere stap is wanneer wij in onze buurt buren kunnen verwelkomen, en samen die plannen kunnen afstemmen, om de wijk vorm te geven. In de discussie na afloop van de pitches kwam in verschillende vragen en opmerkingen naar voren, dat er buiten de initiatieven en marginale invulling van wijken en toegangswegen, weinig of geen visie of plan lijkt te zijn, hoe die initiatieven en wijken onderling zouden moeten en kunnen samenhangen om zodoende tot die ‘kwaliteit van groen en ruimte’ bij te dragen, die we allemaal zo graag tot grote bloei willen doen komen in Oosterwold. Hopelijk krijgt die nodige samenhang meer aandacht op de conferentie die de Vereniging Buitenstad op 14 oktober hoopt te organiseren. Ik was mijn ingestudeerde laatste zin vergeten, dus die haal ik graag hier nog in: Vorige week kocht ik voor Marie-José een boek: De tuinbaas en zijn buitenplaats. Nu in boekhandels in de aanbieding, met fantastische verhalen vanuit de beleving van die tuinbazen. Ik hoop dat er over 25 jaar, als wij oude knarren zijn, een nieuwe editie zal verschijnen, waarin tenminste één of twee buitenplaatsen in Oosterwold worden bezongen door hun tuinbazen, jong en oud.
Aankomende zondag om 1500 uur is er een informele bijeenkomst voor initiatiefnemers. Dit is een prima gelegenheid om buren te leren kennen, zaken te bespreken zoals de gezamenlijk aan te leggen weg, hoe de EPC norm te halen, percentages uit de structuurvisie etc.
Afgelopen woensdag mochten wij weer bij Esther op bezoek.
Voor ons was dat nodig omdat er nog erg veel onduidelijk is over hoe lang procedures nu wel of niet gaan duren. Het is best lastig plannen als je niet weet of je de grond over 7 weken of over 7 maanden geleverd gaat krijgen. We hebben daarover met Esther afspraken gemaakt en hopen daarover over twee weken meer te weten. (Misschien kunnen we de onzekerheid dan inperken tussen 5 weken en 5 maanden?)
We hebben afspraken gemaakt over hoe een en ander aangevlogen wordt met de afrit van de Paradijsvogelweg, die de gemeente toch heel graag zelf wil maken. Ook het koopcontract komt binnenkort beschikbaar. (niet onbelangrijk)
Een ander onderwerp ging over buren. We hebben Esther om de adresgegevens gevraagd van allen die zich bij haar hebben gemeld voor een locatie bij ons. Er gonzen nu namelijk een aantal buren om ons heen. Sommigen hebben zich al wel, anderen hebben zich nog niet bij Esther gemeld. Wij willen graag met iedereen in gesprek die serieus bij het Paradijsvogelbosje wil landen. Esther wil over verkaveling alleen spreken met hen die zich onder vermelding van de gewenste plek (middels een intentieovereenkomst) ook bij haar hebben gemeld. Dit omdat zij de aanvragen in volgorde van overeenkomst moet of wil behandelen. Het is belangrijk hiervan kennis te nemen wanneer je heel specifiek op een plek wilt zitten. Wij kunnen hier geen invloed op uitoefenen. Natuurlijk is het zo dat als iedereen die zich meldt met een gezamenlijk gedragen voorstel komt, dit voor Esther het makkelijkst werkt. Maar mocht het voorstel van de melders niet eensluidend zijn, dan is de regel van Esther helder.
Het lijkt ons zinvol (en vooral leuk) om zodra Esther onze vraag over contactgegevens heeft beantwoord, te kijken of een ontmoeting mogelijk is.
Uitsmijter van het gesprek ging over straatnamen. Esther verklapte dat de straatnamencommissie sociologen in de straatnaam wil zien. We mogen suggesties doen. Kortom: welke socioloog zou een Paradijsvogelbosje kunnen verzinnen? Suggesties zijn welkom!
In voorbereiding voor het Paradijsvogelbosje verzamelen wij een heleboel zaadjes. Dat moet goed gaan op zo'n vruchtbaar land! Maar natuurlijk moeten wij ook een en ander kortwieken. Daarvoor hebben we inmiddels twee zeisen (één voor kanten en één voor vlaktes). Marien laat ze hier vol trots zien. Hij heeft vroeger bij de boer gewerkt en daar ook leren zeisen. Een ideale manier om wilde velden op het juiste moment enigszins in toom te houden. Tussen alle perikelen over of het met vergunningen wel en niet lukt, danwel of het wel en niet tijdig lukt, verheugen wij ons maar met dit soort genot.
Mocht er overigens nog iemand zijn die nog een haartuig (aambeeld en hamer om zeis "uit te slaan") voor een zeis heeft: wij houden ons aanbevolen en willen het graag overnemen.
Regelmatig worden picknicks georganiseerd, waarbij initiatiefnemers met elkaar kunnen uitwisselen hoe het gaat. Ideaal om tips te krijgen, andere iniatiefnemers te leren kennen. Op 30 augustus 2015 is de derde informele bijeenkomst / picknick in het Kathedralenbos voor initiatiefnemers. Zie de oproep op Facebook alhier.
Op dit moment is voor ons nog niet duidelijk of we er kunnen zijn.
De picknickbijeenkomst zondag was een groot succes! Er waren zoveel mensen dat we niet meer in staat waren om een rondje te doen met de aanwezigen over hoe ver iedereen is. Toch hebben we individueel veel mensen gesproken. Informatie uitgewisseld en vooral ook live kennis gemaakt.
De foto hieronder heeft organisator Cathelijne van Berken op facebook geplaatst. (we waren ons fototoestel vergeten.)
Het weer droeg natuurlijk enorm bij aan de goede sfeer!
Afgelopen zondag 30 augustus was er weer een Oosterwold picknick. Met overweldigende opkomst. Voor ons is na het indienen van de vergunningsaanvraag het grote wachten aangebroken. Dan is zo’n uitwisseling met mede-initiatiefnemers zeker inspirerend. En kan je ook je hart luchten. En niet wij alleen. Alle initiatiefnemers willen natuurlijk snel. En het gaat niemand snel genoeg. Vooral in de eerste fase waar de meeste initiatiefnemers zitten: dat ze hun plannen vorm geven, en een lokatie voor een kavel moeten zoeken, en vastleggen bij de gebiedsregisseur. Van tevoren waren we nog even naar ons beoogde landje in wording bij de Paradijsvogelweg langsgereden. Ter inspiratie hebben we de onlangs gekregen zeis meegenomen. Je weet nooit. Er staan nu nog uien op het veld, en klaver en een soort koolzaad langs het bosje van Staatsbosbeheer. En in de grasstrook langs het bosje tieren de brandnetel en de distels weelderig. Als je dan nog niet op je eigen land aan de slag kan, en je hebt een zeis in je handen, tsja, dan zijn die brandnetels en distels een gewillige prooi. Dat scheelt immers volgend jaar een hoop uitgezaaide distels, en wellicht dat we dan die brandnetels op deze wandelstrook eerder onder de duim kunnen houden. De zeis was nog niet eens gescherpt, maar distels en brandnetels laten zich met hun stugge stelen makkelijk ommaaien.En tenslotte begin je jezelf al bijna een ambachtelijke landwerker te voelen.
Als we een voedselbos willen maken hebben we veel vruchtbomen, struiken en zaden nodig. Daarom verzamelen we heel veel zaden van gronden die lijken op de jonge zeeklei die er in Almere is.
Inmiddels hebben we zakkenvol met dit soort grote en kleine zaden.
Ook Wilma van www.depuntarkel.nl verzameld er wild op los voor ons.
Dit weekend waren de bramen aan de beurt. We hebben hele lekkere bramen in onze tuin. Eind augustus, begin september kan je middels zomerstekken de bramen vermeerderen. We gebruiken deze gelegenheid om de bramen terug te snoeien. Stiekem hadden we gehoopt om de bramen in september al in de volle grond in Oosterwold te kunnen zetten. Maar we moeten ook voorbereid zijn op een vertraging. Onze termijnen zijn vergelijkbaar met de blog die Frank aangeeft in zijn blog: https://oosterwold.wordpress.com/2015/09/03/het-is-stil-aan-de-overkant/
Dus de bramen gaan de potten in. Mocht er toch ineens sprake zijn van versnelling, dan moeten we de bramen dus verplanten!
Er is geluid van de overkant, zouden Frank en Jacqueline van de blog "bouwen in Oosterwold" waarschijnljik zeggen.
Na een dringend verzoek om de toezegging van vergunningen om te bellen en een afspraak te maken na te komen, ontvangen we vandaag (zonder telefoontje en afspraak) ineens het verzoek om onze aanvraag tweede fase omgevingsvergunning aan te vullen. We moeten op 7 punten en 4 constructieve vragen antwoord geven.
We hebben tot half oktober de tijd (onderwijl wordt natuurlijk niet besloten, noch ter inzage gelegd.)
Onze architect geeft aan dat we de vragen per ommegaande maar uiterlijk volgende week kunnen beantwoorden.
Wat willen we graag aan de slag! Het kadootje voor onze 20e huwelijksverjaardag is binnen.
Deze week hebben we via marktplaats een hamer en aambeeld bemachtigd, waarmee we de zeisen kunnen haren. We maken dan het uiterste puntje van de zeis dunner en sterker! Daarna kunnen we 'm met de strekel verder slijpen.
Hieronder een youtubefilmpje hoe een zeis gehaard moet worden.
Langzaam maar zeker begint het drukker en drukker te worden rondom het Paradijsvogelbosje. Met een aantal initiatiefnemers die ook heel snel gaan. Als de procedure straks 8 weken is, dan gaan de nieuwe initiatiefnemers straks net zo snel bouwen als wij. Wel lekker druk dan.
Op de kaart zien jullie de initiatiefnemers die de gemeente inmiddels op de kaart heeft gezet. Daarnaast weten wij nog van twee initiatiefnemers die nog niet bij de gemeente zijn geweest.
Omdat het goed is met elkaar kennis te maken willen we een kennismakingsmiddag/avond organiseren. Nou is het onhandige dat wij de nummers 122. 128 en 156 "kennen", maar de nummers 118 en 150 niet. In verband met privacy zegt de gemeente de gegevens niet te kunnen verstrekken. En da's heel onhandig. Dus: wie kent nummers 118 en 150 zodat wij en onze andere toekomstige buren deze initiatiefnemers kunnen ontmoeten?
Noot: Nummer 150 is niet langer een nummer, maar bij ons bekend.
Gisteravond hebben we met hulp van onze architect de aanvullingen op de vergunning 2e fase ingestuurd. De vraag is of hiermee in de ogen van de gemeente de aanvraag voor deze fase compleet is. We zijn benieuwd wanneer we horen hoe de beslissing in procedure gaat.
Gisteren liet Erik Deiman van het Waterschap weten dat wij volgende week vrijdag waarschijnlijk onze watervergunning krijgen. Daarmee lijkt de eerste vergunning over het geheel vrij te komen. Welke voorwaarden precies aan het geheel worden gekoppeld is op dit moment nog niet duidelijk. Er zijn geen aanvullende stukken opgevraagd, dus wij verwachten dat eventuele voorwaarden binnen de door ons opgegeven plannen realiseerbaar zijn.
Hartelijk dank waterschap! Op mooi, schoon en goed natuurlijk aansluitend water in Oosterwold.
Jahoe! Donderdag is de watervergunning binnengekomen. Een dag eerder dan door de ambtenaar beloofd.
Feitelijk zijn het twee vergunningen:
1. een vergunning voor het aanleggen van waterstaatswerken (een plas water en een sloot)
2. een vergunning voor lozing van afvalwater
In de vergunning voor het aanleggen van waterstaatswerken staan een aantal voorschriften:
1. je moet melden dat de werkzaamheden gaan starten en wanneer je ermee klaar bent.
2. als je aan het werk bent moet de vergunning aanwezig zijn.
3. een aantal voorwaarden ten aanzien van onderhoudswerkzaamheden
4. afvoer en transport van oppervlaktewater moet ten alle tijden zijn geborgd
5. als je verharding aanbrengt moet je hiervoor voldoende waterbergingscapaciteit aanleggen. (de tabel komt neer op voor elke honderd vierkante meter verharding ongeveer 12 m3 bergingscapaciteit) in Wateren in Oosterwold hebben we laten zien hieraan ruimschoots te voldoen.
6. ook na aanleg moet het gebied ecologisch gezond blijven.
7. drie maanden na aanleg moet de tekening van de feitelijk aangelegde watergangen, wateren, en lozingspunten bij het waterschap worden ingediend.
In de vergunning voor lozing van afvalwater staan ook een aantal voorschriften:
1. De water kwaliteit moet aan bepaalde voorwaarden voldoen
2. Er moet een controle putje zijn om die waterkwaliteit te kunnen controleren.
3. Als iemand anders de vergunning gaat uitoefenen (rechtsopvolger), moet hij/zij zich binnen 14 dagen melden bij het waterschap. Bij verkoop: melden dus, denk ik.
Naast de watervergunning valt donderdag ook een brief van de gemeente in de bus. Er is van alles niet in orde met onze ecologische rapportage, volgens hen. Spellingsfouten, meldingen van korstmossen die niet terzake doen, verwijzing naar een andere flora en fauna lijst dan door de ecoloog opgesteld...... Bijzonder om eind september een dergelijk commentaar te krijgen op een stuk dat je in maart hebt laten opstellen en begin april hebt ingediend. Jammer dat de gemeente het zo groot maakt. Onderwijl wordt de behandeltermijn opgeschort.....
Want de ecoloog concludeert: in spellingsfouten mag je niet wonen!
Maandag hebben we een gesprek met vergunningen. We zullen zien hoe oplosbaar dit is.
Van Esther hebben wij begrepen dat er vijf nieuwe buren rondom het Paradijsvogelbosje willen komen wonen. Zij heeft met hen gesproken. Initiatiefnemers 122, 128, 141, 150 en 156 laten hun kavels door Esther rondom ons uittekenen. (Wij houden niet van nummers, maar niet iedereen wil al "openbaar" bekend zijn en dat respecteren we graag. Daarom de nummers)
We proberen een burendag te organiseren, maar da's nog niet eenvoudig. Initiatiefnemers zijn drukke mensen! We vinden het vooral heel leuk!
Hoewel dat nog niet geldt voor de vergunningen, is het in de natuur nu oogsttijd. Omdat we dus nog niet bij het Paradijsvogelbosje in de klei kunnen staan, oogsten we vanuit Hoofddorp wat we tegenkomen. Vanochtend dus een omloopje gemaakt door verwilderde bosschages (ja ik wist ook niet dat je dat woord zo hoort te schrijven). Met zo’n rijke oogst aan bessen ga je begrijpen hoe een boer zich moet voelen als hij zijn oogst heeft binnengehaald.
Een bonus was wel dat in een stukje bos, ingeklemd tussen een sloot en een industrieterrein enorme hoeveelheden aronskelk hun zaad-stelen met feloranje bessen. Die zitten op een soort knots die eerst fier uit de grond steekt, maar bij rijping als het ware kamikaze pleegt, en slap omknakt. We hebben uiteraard lang niet alles meegenomen, maar zo’n verzameling oogt toch al overweldigend! Twee straten van ons huis vandaan heeft de gemeente de slootkant gemaaid, en daarmee een paar honderd lisdoddes omver gehaald. Deze rietsigaren willen wij ook graag in Oosterwold, dus deze hoeven we niet eens te plukken.
En verder: meidoornbessen, vooral hele dikke ( je weet nooit of uit de zaadjes ook weer dezelfde planten komen, maar toch). En heel veel ligusterbessen. Traditioneel bekend als oer-Hollandse haagbeplanting. Maar als je de liguster niet iedere week met de heggenschaar bewerkt, komen er prachtige pluimen, die fantastisch ruikende bloemtrossen geven, en in het najaar trossen met zwarte bessen, waar de vogels dankbaar op foerageren. Bessen van Sporkehout, ook wat bessen van Kornoelje, hoewel ik niet zo van kornoelje houd, maar als bessenstruik is hij voor vogels welkom. Vanmiddag hebben we nog door de Kennemerduinen gelopen. In de bossen vind je vooral eikels, die we voor de lol geplukt hebben, en die in ieder geval de grond in mogen, en dan zien we wel wat er van komt. Ook hebben we veel verschillende soorten rozebottels geplukt, Mooie kleine trosrozen aan de rand van de Heimanshof. Langs de wandelpaden kleine rozebottels (egelantier?) en een paar botanische rozen met dikke zaden. En in de duinen zie je duinrozen met zwarte rozebottels. In de duinen, vooral in het zand langs de meertjes groeien heel veel Teunisbloemen.
Soms worden wij een beetje moedeloos. Een procedure die ons is voorgesteld als dat ie 6 maanden zou duren, gaat in de praktijk 10 maanden duren zoals het er nu uitziet. Ons voorhoofd is inmiddels één grote blauwe plek.
Heel lief sturen vrienden dan foto''s ter inspiratie.
AMFITHEATER
SPELEN (lekker wild, veel aanleidingen, weinig bedacht)
Je kunt water met een brug oversteken, maar ook...
En Paradijsvogels hebben de Aronskelken die vorige week nog bij ons lagen over Oosterwold uitgevlogen!
Vandaag werd er in Almere een conferentie gehouden over de gebiedsontwikkeling in Oosterwold. In de Stadsschouwburg van Almere. Ik mocht er samen met Jikke Balkema van het waterschap Zuiderzeeland een zogenaamd ‘WaterLab’ begeleiden. Zeg maar een kringgesprek rondom het thema water en waterbeheer. Deze conferentie was georganiseerd door o.a. de Gemeentes Almere en Zeewolde, en de Rijksoverheid. De Stichting Buitenstad was bij het initiatief tot deze conferentie wel betrokken, maar heeft zich verder wat afzijdig gehouden van de organisatie, wat misschien te merken was aan de conferentie, in ieder geval aan het ontbreken van die achterban. De Conferentie was bedoeld voor ‘professionals’ wat ik met quotes schrijf, omdat dat hele begrip professional een beetje haaks staat op het gedachtengoed dat nu juist in Oosterwold wordt gestimuleerd: Vraaggestuurde gebiedsontwikkeling, waarbij de initiatiefnemer zoveel mogelijk alles doet. Is de initiatiefnemer dan de professional? Zou ik van mezelf niet willen zeggen. In ieder geval waren er mensen van gemeenten, waterschappen, rijksoverheid, Vitens (waternetwerk), en een paar architecten en projectontwikkelaars. En natuurlijk spelen zij een cruciale rol in het faciliteren van deze nieuwe manier van werken. Na de aftrap door de wethouder van Zeewolde heeft de Gebiedsregisseur Esther Geuting de werkwijze met regels van Oosterwold toegelicht en het heugelijke feit verkondigd dat er nu al 185 initiatieven lopen. Veel meer dan was verwacht een jaar geleden. Daarna mochten een vijftal initiatieven zich presenteren. Met name de presentatie van Frank Meijers maakte indruk omdat hij naast veel positieve zaken en enthousiasme ook de belemmeringen in de samenwerking met de gemeente in onbedekte termen benoemde. Er was geen moment in de hele dag dat er meer energie stroomde door de zaal. En wellicht raakte Frank daarmee aan een kernpunt van deze nieuwe manier van werken: spreek elkaar direct aan in dezelfde taal, en noem man en paard. Natuurlijk gaat het niet allemaal in een keer goed. Maar het is al een hele opluchting om dat recht voor zijn raap uitgesproken te horen. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan: want de dames en heren planologen en vergunningverleners komen van een andere wereld: van centraal gestuurde plannen op grote schaal op basis van grootse beleidsvisies en ontwikkelplannen. Zo is Nederland opgebouwd sinds de oorlog en de hongerwinter, zoals we leren uit het college van hoogleraar Eric Luiten.
In de werkwijze van Oosterwold moeten de beleidsmakers en toetsers op hun handen gaan zitten, en wachten totdat de initiatiefnemers komen met een plan. En dat plan biedt geen zekerheid voor hoe Oosterwold er over 10 of 20 jaar uit gaat zien. Het zijn immers bijna allemaal mini-plannen; postzegelbestemmingsplannen zoals ze dat noemen. Kan dat, een gebied ontwikkelen als een verzameling van mini-plannen? Kan je als overheid zover terugtreden, dat je niet weet hoe het landschap er over enkele tientallen jaren uitziet? Een pessimist (of realist) zal misschien zeggen, dat de overheid dat ook niet wist toen ze allemaal grootse plannen lanceerden, omdat die plannen toch altijd anders uitvallen dan bedacht. Niemand had bijvoorbeeld de crisis verwacht, en de impact die dat nog steeds heeft op de woningsector. Het is ook niet zo dat de gemeente alleen maar afwacht. Er zijn regels opgesteld die het speelveld voor Oosterwold uitzetten. En daarvoor zijn afspraken gemaakt met veel betrokken partijen zoals het Waterschap, Provincie, het Rijk (eigenaar van veel gronden in Oosterwold). En het nieuwe Ontwikkelplan Oosterwold is gemaakt en wordt hopelijk in December bekrachtigd.
Dat brengt ons precies waar we nu staan: de eerste initiatiefnemers krijgen hun vergunning (met vertraging) beschikbaar en kunnen eind van dit jaar gaan beginnen. Dat betekent ook dat pas nu initiatiefnemers en betrokkenen van de gemeente en waterschappen aan den lijve ondervinden hoe die nieuwe samenwerking verloopt. Alle strubbelingen, misverstanden, wachttijden zijn nieuw omdat ze niet alleen voor de initiatiefnemer maar ook voor de gemeente een eerste praktijktoets bieden. In die zin hou ik mijn hart vast voor het nieuwe ontwikkelplan, want dat nieuwe plan is ook nog niet getoetst op de praktische uitvoerbaarheid. En eigenlijk ligt hier ook een zwakte van de conferentie van vandaag. Er was wel inbreng van initiatiefnemers, maar alleen in de zogenaamde ‘Laboratoria’ was er echte interactie. In de presentaties en commentaren van beleidsmakers werd geen ruimte genomen voor interactie met initiatiefnemers, die behalve de genodigden (omdat ze een onderdeel presenteerden of begeleiden) vrijwel niet aanwezig waren. En het is misschien mijn gekleurde bril als initiatiefnemer, maar ik mis scherpte en focus als al die beleidsvragen niet getoetst worden aan een concreet plan op een concrete kavel.
Daarom heb ik het ‘WaterLab’ positief ervaren. Er was een kring van ongeveer tien belangstellenden, waarmee we aandachtspunten rond water en waterbeheer bespraken. Voor mij als initiatiefnemer heeft water niet alleen betrekking heeft op waterzuivering en waterbeheer / afwatering, maar zoek ik ook een meerwaarde van watervoor recreatie, landbouw en ecologie. En wij willen die meerwaarde realiseren in combinatie met wonen en werken. Daar ligt natuurlijk ook een motivatie om waterzuivering en waterbeheer op onze eigen kavel en binnen onze wijk met een VVE goed te regelen. Anders zit je immers in je eigen troep. Het is opvallend hoe concreet je beleid en oplossingen bij elkaar kunt brengen als je die betrekt op de concrete situatie van één kavel en één initiatief. Dan komt waterzuivering ter sprake in direct verband met technische oplossingen, en kan je risico’s vertalen naar concrete gevolgen.
Als ik de discussie in de groep probeer samen te vatten, dan kan dat het beste met de drie trefwoorden die ook aan het einde van de dag plenair zijn teruggegeven:
Doelvoorschriften: Het waterschap geeft in de vergunning doelvoorschriften: Dat klinkt technisch maar zegt in feite niet meer dan dat het doel is goed gezuiverd water te bereiken. En dat kunnen ze meten als ze het water onderzoeken. Dat laat aan de initiatiefnemer de ruimte om naar eigen keuze technische middelen in te zetten om die kwaliteit van zuivering te realiseren. Dat is overigens geen rocket-science. Er zijn beproefde methodes van een combinatie van een Septic-tank met Helofytenfilter, die voldoen aan die doelvoorschriften. Doelvoorschriften wil dus vooral zeggen: het achterwege laten van restrictieve middelvoorschriften: je moet het zo doen anders is het fout. Het legt onverminderd de plicht op om het goed te regelen, maar je kunt daarin zelf bepalen hoe.
Schaalniveau: De meeste initiatiefnemers regelen nu als pioniers de waterzuivering in hun eentje, evenals de waterberging op hun eigen kavel. Als Oosterwold een succes wordt en de initiatieven richting 1000 gaan lopen, dan wordt het de vraag of al die één-pitters voor waterzuivering gezamenlijk het gewenste resultaat opleveren. Wordt het dan wellicht zinvol om binnen een wijk als collectief een gezamenlijke waterzuivering te regelen? Dat vraagt zeker veel van de organisatiekracht van de initiatiefnemers, als de gemeente en het waterschap dat geheel aan de initiatiefnemers wil overlaten. Of moet daar in de toekomst toch ook op gestuurd worden? Tenminste in voorlichting over de mogelijkheden, en voordelen van collectieve inrichting.
Bijstellen in de tijd: Het ligt voor de hand dat het waterschap aan initiatiefnemers vraagt om maatregelen voor zuivering te nemen die passen binnen de mogelijkheden die zich nu aandienen. Dat heet met een deftige formulering: ‘de stand der techniek’. Maar als we erkennen dat we helemaal niet weten hoe Oosterwold er over 10 of 20 jaar uitziet, dan weten we ook niet wat het waterbeheer vraagt tegen die tijd. En daarnaast zullen er over 10 jaar nieuwe technieken beschikbaar komen voor zuivering of waterregulering. Dan ligt het voor de hand dat waterschappen zelf die nieuwe technieken gaan toepassen voor hun eigen zuivering, en van initiatiefnemers in Oosterwold ook mogen verwachten dat die zich inspannen voor een up-to-date werkwijze om hun water te zuiveren. Je moet dus niet alleen handhaven als waterschap, maar ook met initiatiefnemers actief blijven uitwisselen over mogelijkheden, verwachtingen en eisen aan een duurzaam waterbeheer. En dat geldt in het bijzonder als in de toekomst kavel overgaan naar een nieuwe eigenaar die zich niet meer zo als pionier verbonden voelt met het gedachtengoed van Oosterwold.
Misschien vond ik het leukste van deze conferentie nog wel om met Jikke Balkema van het Waterschap Zuiderzeeland de bijeenkomst voor te bereiden. Want in het WaterLab was de discussietijd toch te kort om dieper op vragen in te gaan, en door te dringen tot de kern van hoe je wilt organiseren, en hoe dat nu en in de toekomst misschien nog beter kan. Het pleit voor het Waterschap dat zij zich proberen terughoudend op te stellen ten aanzien van restrictieve regels, juist om de initiatieven een kans te geven zich te ontplooien en te bewijzen in de zin van een duurzaam waterbeleid.
De genoemde Eric Luiten beëindigde zijn 'college' met twee doembeelden over de toekomst van Oosterwold. De ene, dat Oosterwold vol komt te hangen met bordjes Verboden Toegang, en de andere dat er in het geheel geen collectieve voorzieningen komen. Met twee pregnante iconische plaatjes erbij. Ik deel die zorg niet. Deze doembeelden geven vooral blijk van een extern gezichtspunt, dat wellicht een klassiek voorbeeld levert van de ouderwetse overheid. Passend in de filosofie van Oosterwold is dat de collectieve voorzieningen niet alleen volgend zijn op de ontwikkelingen, maar dat initiatiefnemers zelf vanuit collectieve samenwerking de eerste stappen nemen voor deze voorzieningen. Dat zie je nu al aan plannen over gezamenlijke kinderopvang of school. Maar het is natuurlijk breder. Collectieve voorzieningen zijn altijd een uitwerking van zorgen voor je omgeving. En er is niets dat de toekomstige Oosterwolders liever willen dan: zelf zorgen voor je omgeving. Voor mensen, voor het landschap, voor water, voor ecodiversiteit. Om gebiedsregisseur Esther Geuting te citeren: het zit in het DNA van deze mensen, en dat brengen we naar Oosterwold.
Aan het einde van de dag werd Ivonne de Nood voorgesteld als nieuwe gebiedsregisseur, die meer tijd heeft dan Esther om alle initiatieven te begeleiden. Het zou prachtig zijn als nieuwe initiatiefnemers hiermee sneller de stap kunnen zetten van droom naar een concreet plan voor een kavel, en een soepele overgang naar de vergunningsaanvraag binnen bereik komt.
Vandaag was best een spannende dag. Althans dat vond ik zelf. Wordt ons wijkje echt een wijk?
In de buurt van het Paradijsvogelbosje hebben zich inmiddels vijf buren gemeld. We ontmoeten elkaar bij Marjon en Bertel die ons in Almere Haven hebben uitgenodigd. We bespraken met elkaar onze dromen, wensen, maar ook mogelijke obstakels en vooral de onduidelijkheden. We tasten af wat we met elkaar wel en niet willen regelen. Vragen als: hoe leg je een weg aan, hoe gaan we om met het aansluiten van water, wanneer vraag je je aansluitingen aan, hoe ver zijn jullie met je overeenkomsten, is jullie vergunning er eindelijk door.... ? komen uitgebreid aan bod. Maar ook: wat voor buurt willen we samen zijn?
Deze vijf toekomstige buren hebben ook hun wensen voor een kavel bij de gebiedsregisseur neergelegd. Op basis van deze wensen is een kaartje gemaakt om te kijken of de wensen daarmee goed uitkomen en passen.
Daarmee wordt de stand van de wijk ongeveer zoals op onderstaande kaartje staat. Ineens gaat het heel hard en lijken we buren te krijgen voor ongeveer een derde van onze wijk!
Bovenstaande tekening is mijn vrije interpretatie van wat ongeveer de plannen zijn. Over de precieze vorm van de twee kavels linksonder wordt nog gesproken. (de grootte klopt wel ongeveer) De vorm van de weg lijkt daarmee ook een voorlopige vorm te krijgen. Hoe de weg doorloopt is deels afhankelijk van de volgende initiatiefnemers die aansluiten. Willen zij een kavel van ongeveer 80 meter diep of liever iets van 40 meter (en dan met z'n tweeën tegenover elkaar). Beide mogelijkheden zijn aanwezig. Dus: wie volgt?
Na een gezellige middag gaan we voldaan uit elkaar, we gaan die wijk met elkaar maken! Dank voor de ontvangst Marjon en Bertel.
In oktober vorig jaar ben ik deze webpagina gestart.
Vandaag heb ik groot onderhoud gedaan. De blog werd te traag. Daarom zijn de eerste vijf blogs vanaf nu automatisch te zien en moet je voor de andere blogs doorklikken. Wat hebben we in een jaar veel beleefd zeg.....
Verder heb ik alle artikelen van tags voorzien zodat relevante artikelen makkelijker gevonden kunnen worden binnen de blog.
En de site heeft inmiddels 3568 individuele bezoekers gehad! Immens.
Inmiddels hebben we 80 (!) blogs geschreven. Dat is elke 4,5 dag een verhaaltje. Dit is vast ons meest beschreven jaar geweest (volgend jaar hebben we daar in verband met de bouw vast geen tijd voor...)
Afgelopen weekend waren we bij mijn schoonouders in de Achterhoek. Mijn schoonvader Arie had een verrassing voor mij: twee oude boekjes uit zijn studietijd met fruitrassen die hij allemaal moest leren, als handelaar in fruit.En een boekje met aardappelrassen. Tegenwoordig eten we alleen aardappels uit de supermarkt waarbij er niet veel meer op staat dan vast of kruimig. Maar vroeger adverteerde de groenteboer met speciale aardappelen, met bijzondere smaak of een vroege nieuwe oogst.In beide boekjes staat voorin: 'niet in de handel' omdat ze alleen voor studiedoeleinden werden verspreid door de Stichting Vakonderwijs voor de Detailhandel in Aardappelen, Groenten en Fruit, 's-Gravenhage.
De eerste druk van de kleine Nederlandse Aardappelatlas is uit 1950; deze tweede druk is ongedateerd maar zal ongeveer 1960 zijn gedrukt, met prachtige getekende en ingekleurde platen met zeer preciese detaillering.Zelfs de vorm en kleur van de uitlopers is gedocumenteerd.Ook staan er nog aantekeningen van Arie bijgeschreven. Ook in het boekje VruchtenParade; Nederlandse Appel- en Perenrassen alsmede de meest voorkomende 'zachte' vruchtsoorten zijn regelmatig aantekeningen te vinden. Evenals een los blaadje met getypt: Proefwerk No.1 Vakcursus te Den Bosch 1970-1971. Arie heeft al rond 1960 examen gedaan. Zou dat misschien toch een proefwerk van Ria zijn geweest.Het is tegenwoordig niet meer voor te stellen dat een docent een proefwerk met de hand ging typen. Zelfs niet met de stencil-machine vermenigvuldigd. De doorslag op het papiertje, inclusief typfouten laat geen twijfel bestaan. Inhoudelijk interessant is natuurlijk dat in beide boekjes fruit- en aardappelrassen beschreven staan, die je tegenwoordig niet vanzelfsprekend meer tegenkomt.En wij verheugen ons erop om in ons landschap in Oosterwold veel verschillende fruitrassen te kweken. Tenslotte krijgen de boekjes zo een tweede leven. Het blijft in de familie. We hebben het boekje nog op de proef gesteld: We hadden appels meegenomen van onze eigen boom. Tsja, ze lijken met hun eigenaardige vorm wel wat op de Present van Engeland, maar ze zijn steviger en ook roder van kleur. Arie proeft, en houdt het op een Bellefleur. Die stond niet in het boekje. Even opzoeken op internet. Inderdaad lijkt de Drentse Bellefleur wel een beetje op de vorm . Of toch een Groninger Kroon? Of toch een Princess Noble? Het blijft een beetje gissen.
Wat we wel konden determineren dat waren de tamme kastanjes die die vroegere buurman had geplant langs de oprijlaan, en die nu overvloedig hun bolsters afwerpen. De oogst: ruim 4,5 kilogram kastanjes. Driekwart in een emmer met zand en tuingrond, om later uit te zaaien in Oosterwold. De rest eten we op, met spruitjes of zuurkool.
Vandaag ontvingen wij een dik pak papier van de gemeente. Hierin staat onder andere de naam die wij op de straatnaambordjes moeten zetten:
Gelijktijdig met de naam Robert Fruinweg, heeft de straatnaamcommissie de naam Magisterhorst vastgesteld. We nemen aan dat onze wijk zo gaat heten.
Wie was Robert Fruin?
Robert Fruin ( Rotterdam 14 Nov. 1823 - Leiden 29 Jan. 1899) wordt beschreven als de eerste wetenschappelijke geschiedschrijver is Nederland.
In het Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 7 (P.J. Blok en P.C. Molhuysen) omschrijven Blok en Molhuysen zijn belangrijkste werk: "Tien jaren uit den tachtigjarigen oorlog" als volgt
(1857-58; nieuwe uitgave, Amsterdam 1861; 3e dr. 's Gravenhage 1882; 4e dr. 's Gravenhage 1889; 5e dr. 's Gravenhage 1897; 6e dr. 's Gravenhage 1904).
Dit boek gaf iets geheel nieuws, de beschrijving van de ontwikkeling van land en volk in een gewichtige periode van overgang, bezien van verschillende zijden. Uit de bronnen zelf puttende, gaf Fruin een uitbeelding van een zeer belangrijke, vroeger weinig behandelde periode: niet alleen de politieke geschiedenis werd hier ontvouwd, maar ook de economische historie en ook de geschiedenis van het geestelijk leven van ons volk; dat alles wordt samengevoegd tot een eenheid, die waarlijk het beeld geeft van land en volk op het einde der zestiende eeuw.
Robert Fruin is geboren in Rotterdam, maar is vanaf 1860 hoogleraar in Leiden.
Links een foto van Jan Goedeljee uit 1879 van Robert Fruin.
Maar natuurlijk gaan wij ook bordjes bestellen met :
Sinterklaas kwam dit jaar wellicht voor het laatst in ons oude huis langs.
Marien kreeg van de sint een bak met bolletjes:
De Sint had zich vermoeid om voor mij geen gedichten, maar liederen te schrijven. We hebben ze met ons viertjes (Marien aan de piano) gezamenlijk uit volle borst gezongen. Enkele daarvan wil ik jullie niet onthouden:
(op de melodie van Zie ginds komt de stoomboot)
Zie ginds komt de woning met panelen en glas
Geheel zelfvoorzienend, gebruikt ook geen gas
Hoe rolt het hangbuikzwijntje door modder en gras
Zo leggen de kippen op stro en op vlas
Je knecht staat te lachen en roept elk reeds toe
Daar zit de steenuil en daar de oehoe
Oh lieve facebookvriendjes kom er toch bij
Er is hier veel ruimte, voor jou en voor mij
(op de melodie van Daar wordt aan de deur geklopt)
Hier schrijven we vooral over de nieuwe plannen van Oosterwold. Deze week moesten we in de straat bij ons huidige huis meemaken waarom wij graag in eigen beheer een landschap ontwikkelen. Er staat - er stond een prachtige grote els langs het fietspad dat grens aan ons huis. Elzen worden vaak als houtsingel geplant langs het water, en worden dan regelmatig gesnoeid, en worden niet groter dan een meter of acht. Deze had de gelegenheid gehad om uit te groeien tot een forse hoogte en een dikke stam gekregen van ruim zestig centimeter. Wij vonden dat die els ideaal stond. Ten noord-oosten van het huis van onze overburen, dus voor hen nam de els zon weg. Voor onze oosterburen, was de afstand voldoende, met eerst 10 meter gras en fietspad, dan schuurtjes, en dan nog 15 meter tuin. Kortom een sieraad voor de wijk. Maar blijkbaar heeft er toch ooit iemand geklaagd. En dan komt zo’n boom op de rooilijst. Er is niemand van de gemeente die zich afvraagt of die boom een positieve waarde heeft voor de wijk. Er wordt geklaagd, dus moet de boom weg. De boomhakkers kwamen vragen of ik mijn auto kon weghalen. Anders had ik het niet eens geweten. Ik bellen naar de gemeente. De wijkopzichter was onderweg, en die zou wel langskomen. Hij kwam langs. Ja hij had deze wijk nog maar kort onder zijn hoede. Tsja, er zal vast wel geklaagd zijn over schaduw (of vallende blaadjes). Als ik wilde dat bomen blijven staan, dan kon ik het beste twee keer per jaar de bomenrooilijst bekijken. Geen idee waar ik zoiets zou kunnen vinden. Maar het is toch te zot voor woorden, dat je als bewoner van een straat op een gemeentelijke bomenrooilijst moet kijken om bezwaar te kunnen aantekenen en te voorkomen dat een boom voor je deur wordt omgehakt? Als de bomenzagers eenmaal in de boom zitten is er geen houwen meer aan. Binnen een uur gaan alle kleinere takken (tot 5 meter) met oorverdovend lawaai door de hakselaar. Het meeste pijn doet het nog dat er niemand bij zo’n beslissing er een moment bij stil heeft gestaan dat een boom waarde heeft, die je kunt beschermen. Wat een armoe. Voor ons huis ligt een stukje gemeentegroen. Althans. Het was eerst groen, met wat heesters en een hekje. Het hekje is weggehaald, en ondanks het voorstel voor spiraea heesters is er toch gras ingezaaid. Blijkbaar goedkoper. Helaas heeft dit een ongewenste bijwerking. Dit stukje gras is nu een stukje doorrijd groen geworden. Zeg maar het verlengde van de openbare weg. In enkele maanden tijd zijn daar een stuk of vijf keer auto’s en vrachtautos doorheen gereden. Om spullen af te leveren. En nu kwam dus een reusachtige happer voor de takken van de els er even doorheen rijden. Het lijkt zo iedere week wel een cross terrein. Als tenslotte de restanten van het houthakselen er zijn achtergelaten, is het een woestenij. Ik geloof dat ik mijn gedachten en hoop ga vestigen op Oosterwold.
Gisteren ben ik op bezoek geweest bij mijn zwager Kees en zus Wilma. Behalve het knutselen aan computerperikelen, hadden we ook nog tijd om langs te gaan bij een kennis, die naast een tuincentrum ook een hobby tuin heeft met veel soorten wilgen en andere inheemse bomen. Waarschijnlijk kan ik daar de komende maand wel een dagje helpen wilgen knotten, en dan gesnoeide takken meenemen voor ons landje. We kwamen onderweg takken tegen van boswilg die door de gemeente waren gesnoeid. Die boswilg krijgt in het voorjaar mooie zilverwitte katjes met geel stuifmeel. Dat leverde al een auto vol met takken op, die voorlopig in de paddenpoel bij Wilma en Kees worden gestald. Dat is een goed begin voor een eigen wilgenkwekerij.
Er was een pakketje bezorgd bij de buren. Het paste niet door de brievenbus. Niet één maar twee dikke enveloppen van de gemeente Almere: De vergunning is binnen! De inzagetermijn is afgelopen zonder dat er zienswijzen tegen ons plan zijn ingediend. Jippie! Wat ons betreft had dat in een kort briefje gekund, maar nee, alle documenten die bij de vergunning horen worden uitgeprint en meegestuurd. Inclusief de Intergemeentelijke Structuurvisie Oosterwold. Kortom, er is een hele boom geveld om al dit papier uit te draaien. Gewogen: 3800 gram schoon aan de haak. Het was een zware bevalling. Nu moet de boorteling nog zes weken in de couveuse. Dat is de periode dat er formeel nog bezwaar kan worden aangetekend. Aangezien er geen zienswijzes zijn ingediend, verwachten we die bezwaren niet. Het ligt ook meer voor de hand dat mensen met bezwaren tegen Oosterwold die kenbaar maken als bezwaar tegen het algemene bestemmingsplan, en niet tegen ons initiatief. Als alles nu goed verloopt kan de acte van levering passeren op 29 januari.
Ons plan is eigenlijk om pas in de loop van komend jaar in de verkoop te gaan.....
Maar de bank vindt het (op het laatste moment!) nodig om toch zeker te weten dat ons huis genoeg waard is voor de hypotheek....
Dus hals over kop hebben we toch een makelaar ingeschakeld, om die waarde te bepalen. We bellen. Kunnen jullie zorgen dat we 5 januari een waardebepaling hebben? Nou, daar gaan we naar kijken.....
Tien minuten later worden we gebeld: morgenochtend om 11 uur staat de makelaar op jullie stoep....
Holy...... We zetten alles op alles om het huis opgeruimd, aan kant en zo voordelig mogelijk te kunnen laten zien..... Alsof zo'n man daar niet doorheen kan kijken. Maar we nemen het zekere voor het onzekere.
De volgende ochtend worden we gebeld: de makelaar komt een kwartiertje later. Gelukkig waren we toen al klaar.
We zijn benieuwd naar de uitkomst!
Overigens is het best lekker om met zo'n opgeruimd huis de kerst in te gaan.
Naschrift: de waarde is conform onze verwachting vastgesteld. Daar zijn we blij mee. Maar dat moeten we natuurlijk nog wel realiseren.
Vandaag werden wij verrast door een pakketje. Dit keer geen 3,8 kilogram vergunning. Het was een lichter, maar groter pakketje.
Marien heeft het verwachtingvol opengemaakt. In een mooi zeskantig pakket troffen wij een hazelnootboom aan.
Op de labels feliceert de gemeente Almere ons met het verkrijgen van de omgevingsvergunning. We vinden het een leuk gebaar! De hazelaar krijgt een mooi plekje tussen alle andere (100) hazelaars!
Dank je wel gemeente Almere! Voor ons was het een spannend proces, dat was het voor jullie ook! Daarom ook voor jullie felicitaties.
We nodigen jullie van harte uit om te zijner tijd de vruchten te komen plukken! Ook dan zijn er vast harde noten te kraken!
Dit is toch een beetje de kerstvakantie van het administratief gedoe geworden. Twee activiteiten springen er wellicht uit als onbegrijpelijke bureaucratie.
Ontgrondingsmelding bij de provincie
In het gesprek bij de gemeente hoorden we dat we weliswaar een vergunning hebben voor de ontwikkeling van ons plan (dat heet wijziging bestemmingsplan oftewel omgevingsvergunning) en ook hebben we een watervergunning om een vijver te graven. Maar nu moeten we ook nog een ontgrondingsmelding doen bij de provincie. Dat klinkt simpeler dan het is. Een melding. Maar daarvoor bestaat een serieus meldingsformulier dat niet met zich laat spotten. Eerst alleen een bijna onleesbare print gevonden bij Provincie Flevoland, die je alleen uitprinten en met pen kan invullen. Toch maar verder gezocht en zo komen we op hetzelfde formulier in Word bij de omgevingsdienst Flevoland, gooi en vechtstreek. Als ik dit formulier invul maakt dat op mij de indruk dat de provincie zegt: Ja, je mag nou wel een vergunning hebben van de gemeente en van het waterschap, maar wij willen er ook nog iets over zeggen. Dus moeten we zo ongeveer alles wat we in de vergunning bij gemeente en waterschap al hebben gedocumenteerd nog eens meesturen.
KLIC melding voor graafwerkzaamheden
En dan blijkt dat die ontgrondingsmelding bij de provincie geen kans maakt als je niet ook kan aantonen dat je een zogenaamde Klic melding hebt gedaan. Naast de gemeentevergunning, het waterschap, de provincie bemoeit zich nu dus het Kadaster met onze vijver.
Deze KLIC-melding is een melding bij het Kadaster (www.klicmelding.nl) waar alle partijen die leidingen in de grond leggen de ligging documenteren, en instructies geven voor graven. Natuurlijk is dat zeer zinvol als je in een straat gaat graven. Maar als je in een boerenakker gaat graven, dan is het toch ietwat onzinnig. Vooral als je heel precies op de kaart een punaise zet waar we gaan graven, en je krijgt daarna opmerkingen dat wij gaan graven op Paradijsvogelweg 8. Nee, dat is de boerderij aan de overkant. Maar ja, blijkbaar kent het Kadaster geen ander adres. Toch komt dat merkwaardig over. Gelukkig is de schade hiervan maar 21,50 euro. Peanuts in vergelijking met de andere financiële tegenvallers en risico's. Opvallend was dat we binnen een dag een bericht terugkregen, dat blijkbaar automatisch gegenereerd wordt. Wel moesten we eerst een zgn. KLIC-viewer op de PC installeren om de informatie te lezen. Daarin konden we de zipfile openen met wel 20 bestanden erin. Enigszins cynisch heb ik toch het bericht van Ziggo gelezen, dat we toch heel voorzichtig moeten zijn en alleen met de hand mogen graven bij leidingen van ziggo. Er liggen helemaal geen leidingen van Ziggo! Was het maar waar! Ziggo eist dat we werken volgens CROW-publicatie-250 "Richtlijn zorgvuldig graafproces". Toch maar even gegoogled. Kost 35 euro. Een stuk duurder dan de KLIC melding. Ik denk dat we dat laten zitten. Nee, toch op internet gevonden: http://www.agripress.nl/_STUDIOEMMA_UPLOADS/downloads/25_0_1.pdf. Leuk leesvoer voor de loonwerker. Op de website van Klicmelding.nl valt te lezen "Tevens sturen wij u per post een rapport toe waarin alle gegevens en tekeningen van uw klic-melding zijn gerangschikt, inclusief A3 overzichtstekening in kleur ! Dit is erg handig omdat u verplicht bent de tekeningen tijdens de graaf-werkzaamheden op de werklocatie bij u te hebben." Ik denk dat dat een leeg A3-tje wordt.
We hebben een blokhutje gekocht, om een snelle start te kunnen maken op ons landje. Eerst hebben we 1000 en 1 hutten gesurft op het internet. Dikker hout is mooier; geïmpregneerd hout is duurzamer (althans voor het hout, het milieu is de vraag). Uiteindelijk is er een aanbieding uit de bus gekomen: Blokhut Aster 396x396 onbehandeld vurenhout 28 mm. Dus niet voor de eeuwigheid, want zo'n hut die gaat na 10 jaar vast langzaam wegrotten. Maar tot die tijd.... Omdat het nog steeds gedoe is om de goede aannemer te vinden, snak ik ernaar om gewoon aan de slag te gaan. Dus zodra het landje beschikbaar is, sleuren we 16m2 betonstenen en opsluitbandjes op het landje, op het roodvlak dat we hiervoor speciaal hebben laten aantekenen. Dan kunstof dorpels om optrekkend vocht te voorkomen, en dan kan het grote stapelen beginnen van de latten.
En dan hebben we een plek om te schuilen als het nat is en koffie te zetten en onze kruiwagen en bats achter te laten.
Ondertussen oriënteren we ons op een aantal sanitaire voorzieningen. Zolang ons huis er niet staat, moeten we toch wat. En omdat er ook nog geen bomen staan om achter te gaan zitten.... we moeten wat.
Op internet gaan we op onderzoek uit. We komen uit bij en systeem dat goed moet werken: een droog toilet waarbij natte en droge delen gescheiden worden.
En dan is het de kunst om te kijken of we de onderdelen voor dit toilet (mn. de urine scheider) ook betaalbaar op de kop kunnen tikken.
En ook dat lukt: voor €45 krijg ik 'm (hopelijk) Freerangedesigns
En als het dan klaar is ziet het er naast dat hutje zo uit: (ongeveer dan he...)
Verslaat een dure DIXI wat ons betreft en kan ook in de toekomst bij nood in de tuin ook nog gebruikt worden! (op een tuin van 7000 vierkante meter ben je nog niet één twee drie bij een pot.... ;-)
Wij laten onze ervaringen horen!
Plaatjes van de toiletten van de site van freerangers.
"Ik zal u iets (...) vertellen. Het heeft veel van een sprookje, mijn verhaal, maar het is toch alles werkelijk gebeurd. Zodra gij het niet meer gelooft, moet ge niet verder lezen, want dan schrijf ik niet voor u."
Als je in een nieuwe straat gaat wonen, dan moet die straat ook een naam krijgen. Daar heeft Almere een straatnaamcommissie voor in het leven geroepen. De motivatie van de straatnamencommissie was dat filosofen en sociologen bij een vernieuwend project als Oosterwold als "straatnaamgevers" zouden passen. Op zich best een sympathiek idee. In de zomer had de vorige gebiedsregisseur Esther had aangegeven dat initiatiefnemers hun voorkeur konden aangegeven; wij hebben toen een voorkeur voor de naam van Norbert Elias laten vallen. In november vernamen we bij de eerste stukken van de vergunning de aan onze wijk toegekende straatnaam: Robert Fruinweg.
We kenden Robert Fruin niet en vernamen dat hij de eerste wetenschappelijke geschiedschrijver was. En eerlijk gezegd 'bekt' Robert Fruin ook niet zo lekker. Maar goed, vastgesteld is vastgesteld, dachten we; daar zal wel niets aan veranderen. En eerlijk gezegd: de vergunningprocedure had ons (ook mentaal) behoorlijk uitgeput.
We vroegen de nieuwe gebiedsregisseur Ivonne hoe het was gegaan. Zij beantwoorde dat de Norbert Eliasweg al vergeven was voor een andere locatie. Jammer, omdat wij al maanden tevoor onze voorkeur hadden gemeld. Even later nam de secretaris van de straatnaamcommissie de moeite om in een email toe te lichten hoe zij tot de namenlijst en selectie van Robert Fruin waren gekomen.
We oriënteerden ons wat verder op Robert Fruin en ontdekten dat hij naast geschiedschrijver een liberaal politicus was in de lijn van Thorbecke, maar dat hij er ook weinig democratische opvattingen op nahield. Algemeen stemrecht vond hij bijvoorbeeld een slecht idee. Begeleid met de connotatie 'jammer, jammer' stuurden we dat als reactie naar de straatnaamcommissie.
De secretaris nodigde ons in een volgende bericht (tot onze verbazing, wij hadden daarop niet meer gerekend) uit om alternatieven voor te stellen. Omdat wij nog de enige in onze wijk met een vergunningsaanvraag en overeenkomst waren, zou de commissie verandering van naam nog kunnen overwegen. We snappen dat een naamsverandering niet zomaar kan als de gemeente via andere overeenkomsten aan een toekenning gebonden zit.
We stuurden in per ommegaande post (de vergunning moest binnenkort worden verzonden) een lijstje toe met namen van mensen die ons aanspreken als 'sociale vernieuwers', met een korte toelichtingen erbij.
Ons voorstel in volgorde van onze voorkeur is alsvolgt: 1. Frederik van Eeden weg (of straat) Frederik van Eeden was niet alleen een schrijver (die in het tweede boek van de Kleine Johannes een visioen beschrijft over een toekomstige parkachtige woonwijk). Hij heeft ook een sociaal experiment gestart dat hij Walden noemde, waarin hij een nieuwe manier van samenleven in praktijk wilde brengen. (Hij schreef ook ‘mijne ervaringen op sociologisch gebied in 1907). 2. Henri Thoreau weg (of straat), die in het boek Walden verslag doet van zijn experiment om zelfvoorzienend te leven. Hij was daarmee ook een inspiratiebron voor velen (waaronder Frederik van Eeden) om naar nieuwe vormen van samenleven en zelfvoorziening te streven. 3. Bertolt Brecht weg (of straat) duitse schrijver met verregaande invloed op ethiek en maatschappijkritiek. Voorvechter van niet-elitaire kunst. 4. Michel Foucault weg (of straat), franse socioloog en filosoof die in zijn studies over verandering in disciplinering en macht van instituties grote invloed heeft gehad in onze manier van kijken naar historie van organiseren van samenleven. 5. Jean Jacques Rousseau, franse filosoof, pedagoog met grote invloed ook op politiek. Hij schreef o.a. Het Maatschappelijk Verdrag, dat nog invloed heeft op Universele verklaring van rechten van de mens. In de pedagogiek was hij een pionier voor vrije natuurlijke opvoeding. 6. Hundertwasser weg (Voornaam Friedensreich lijkt ons niet geschikt) Schilder, architect en toegepast socioloog, beschreef het zgn. ‘vensterrecht’ en zelf vormgeven van directe woonomgeving, en pionier in organische architectuur.
Dat was een ruime week voordat we de vergunning konden verwachten. Die kwam. vreugde, met toch een teleurstelling. Want in de vergunning staat: Robert Fruinweg 6 en 12. Maar de blijdschap over de vergunning was zo groot, dat we het naast ons neerleggen. Toch sturen we in de kerstvakantie nog een mailtje: moeten we nog een besluit verwachten of gaan we bordjes bestellen?
Ondertussen is Loes druk met de petitie over de eigen straatnaamcommissie. Zou dat beweging in het stadhuis veroorzaken?
Tot onze grote verbazing krijgen we vandaag een email bericht: "we hebben de eerste naam van jullie lijst de Frederik van Eedenweg, gekozen om toe te kennen aan jullie straat in plaats van de Robert Fruinweg." Wow!!
Ondertussen begrijpen wij dat de straatnaamcommissie ook met vertegenwoordigers die de petitie hebben ondertekend in gesprek willen gaan. Dat lijkt ons een mooie stap.
Frederik van Eedenweg: klinkt ons als muziek in de oren! En we waarderen dat de gemeente zich heeft opengesteld voor onze voorkeuren. Hopelijk vinden ook al onze toekomstige buren deze gedaantewisseling een verbetering.
We hopen de naam Frederik van Eeden eer aan te doen en net als in zijn sociale experiment Walden een bijzondere plaats voor natuur en cultuur te laten ontstaan.
Bovenal heeft Frederik van Eeden met zijn boek De Kleine Johannes generaties lezers leren dromen. Zo begint het:"Ik zal u iets van de kleine Johannes vertellen. Het heeft veel van een sprookje, mijn verhaal, maar het is toch alles werkelijk gebeurd. Zodra gij het niet meer geloof, moet ge niet verder lezen, want dan schrijf ik niet voor u."
Gisteren hebben we in een adviesgesprek met onze contactpersoon van de Rabobank de laatste plooien in de hypotheek afspraken gladgestreken. We krijgen binnen een week nog de officiële offerte, maar die zal er net zo uitzien als het rapportje dat we al meekregen. Weer een hobbel genomen. Voor ons wel een heel bedrag om te lenen. Gelukkig hebben we al aardig wat ingelegd in de bankspaarhypotheek van ons huidige huis, en kunnen we wat eigen geld inleggen, anders was het nooit gelukt. Maar ja, dit is natuurlijk ook een idioot plan van ons.
Een van de kamers van de Rabo wordt opgesierd met een wandvullende foto van een koe in een boerenbedrijf. De Rabo is trots op zijn boerenverleden. Daarover werd ons in ons eerste gesprek toevertrouwd, dat de Rabo zich ook vanuit haar historie moreel aangesproken voelt om financiering voor initiatieven in Oosterwold te ondersteunen. Zo ging het vroeger ook toen de Rabo nog een coöperatieve Boerenleenbank was. Ik heb nog gegoogled, maar die ene foto kan ik niet vinden. Uit deze spreekt dezelfde ambitie, hoewel niet helemaal dezelfde sfeer; toch meer een marketingplaatje.
Onze contactpersoon heeft als een goede verkoopster ons er nog op gewezen, dat wij er goed aan doen, om ons ruimhartig te verzekeren alvorens we dood gaan, of onze baan zouden willen kwijtraken. Daarover moeten we dus nog nadenken, maar daar hangt het doorgaan van de hypotheek niet meer af.
Nu als de wiedeweerga verder aan het opstellen van een reglement voor de op te richten Vereniging van Eigenaren van de Frederik van Eedenweg. Want de gemeente gaat als eis opleggen aan toekomstige kopers, dat zij lid worden van zo'n vereniging die de zorg draagt over de aanleg en onderhoud van de kavelweg. Maar dat geldt dus ook voor ons als eerste initiatiefnemers. Geen lid, geen koop. Gelukkig gaat de notaris ons daarbij helpen, en kunnen we ook gebruik maken van het voorwerk dat deze notaris er samen met Frank Meijers in heeft gestoken.
In de kerstvakantie zijn F en R bij ons. In het huis van R. heeft Marien een mooie trap gemaakt, die tevens als kast dienst doet. Maar omdat ie nogal steil omhoog gaat, verspringt de trap links en rechts. je moet dus altijd de juiste voet naar boven of beneden zetten. Heel handig in een kleine ruimte (het is een trap in een kast naar een gemaakte zolderverdieping.
Omdat de trap steil is (en studenten niet altijd stabiel naar boven gaan) is een trapleuning gewenst. Daarom zijn begin december al trapleuning houders met gaten voor een touw zelf gemaakt. Nu nog een touw.
Als actie voor in de vakantie verzinnen we dat dikke touw zelf te slaan van goedkoop henneptouw.
Twee accuboormachines (ja ja een beetje gemak is gewenst) in de aanslag en draaien maar! Als je een touw dubbel opdraait tot het veel spanning heeft, zal het wanneer je het dubbelvouwt weer in elkaar draaien en daarmee dikker en sterker zijn.
En elke keer kun je weer twee touwtjes verder in elkaar draaien en krijg je een steeds dikker touw.
Hoewel we het nog niet durven te geloven (statuten en huishoudelijk reglement van de Vereniging Frederik van Eedenweg zijn nog niet door de gemeente goedgekeurd (en ja wat kan je op het schrijven daarvan zwoegen, en wat kun je daar als gemeente veel van vinden....), besluit ik vandaag toch de voorbereidingen te treffen voor het plantseizoen.
Als er veel mensen komen helpen, moet ons gereedschap in goede conditie zijn, en met veel gereedschap van anderen in omloop is het best handig je eigen gereedschap te herkennen. Ik besluit ons logo erop te tekenen. 't Houdt een mens van de straat en lekker bezig zijn is beter dan piekeren over wat er allemaal mis kan gaan.
Een van de eerste dingen die op onze kavel gaat gebeuren (hopelijk in de eerste week) is het graven van onze vijver en alle bijbehorende wateren. We hebben in de kerstvakantie bij een heleboel papierwerk ook een ontgrondingsmelding gedaan, dus nu mogen de werkzaamheden beginnen. Dat betekent dat Marien met stoere praat thuiskomt als "hij gaat er met een 21 tons machine in" en dan kan ie wel x kuub tegelijk scheppen. En eigenlijk moet het land bevroren zijn (zoals nu dus....) want dan kan ie veel lekkerder rijden en zakt ie niet zo weg.
De graafmachine meneer gaat ook de weg aanleggen, dus na het eerste weekend kunnen we waarschijnlijk ook onze auto op het land neerzetten. Nu moet de gemeente alleen nog met de laatste aanwijzingen over de afslag van de Paradijsvogelweg over de brug komen en dan ... LOS!
We meldden al eerder dat het in Oosterwold ver lopen is naar de dichtstbijzijnde toilet, dat er weinig boompjes op ons land staan waarachter je al kunt schuilen, en dat je ook als vrouw toch een beetje lekker wilt kunnen zitten.
Vol trots laten we onze voorziening zien!
De doos in afgesloten toestand.
En als de deksel eraf gaat kun je keurig zitten!
Als je erin kijkt zie je vooraan de opvanger voor de urine en achterin die voor de fecaliën. Daar doe je nadat je hebt gepoept een schep zaagsel op en dan zou het niet moeten stinken.
Ik ben afgelopen week wilgen wezen knotten bij een kennis. Wim Sterk heeft een tuincentrum in Arkel: www.tuincentrumsterk.nl, maar is behalve professional ook een hartstochtelijk tuinier. Hij heeft in jaren achter zijn tuincentrum een prachtig landschap gecreëerd met veel verschillende bomen, een grote vijver. Een panoramafoto kan hopelijk de poldersfeer goed weergeven. Het is een natuurlijke tuin met veel inheemse bomen, waaronder een flink aantal verschillende wilgen. Omdat wij in ons Paradijsvogelbosje ook verschillende wilgensoorten willen, heb ik mij als vrijwilliger aangemeld om wilgen te knotten, en vervolgens wat snoeihout mee naar Almere te mogen importeren. Wim kent alle soorten dus hij strooide ook alle namen om mijn oren. Gele wilg, Salix alba Chermesina, Ook wel oranje schietwilg genoemd.Katjeswilg, Salix Caprea of viminalis. Ik had mijn snoeischaar en handzaagjes meegenomen, en gelukkig kon Wim het waarderen dat ik de wilgen handmatig wilde snoeien.Ik vind het een sport om de wilg zo te snoeien, dat het dunne eenjarige hout zoveel mogelijk kan blijven staan. En er kwam genoeg hout van de wilgen om een paar flinke bossen takken te snijden. Tsja, dan moeten ze ook nog in de auto. Uit alle macht dus de bossen naar de auto gesleept, en dan maar persen. De achterbank plat, en zelfs de voorstoel helemaal naar achteren, zodat de takken tot onder het dashboard staken. Bij zus Wilma en zwager Kees heb ik gelukkig twee bossen takken in de paddenpoel kunnen stallen. Want zo kon ik met nog steeds een volle auto naar huis. Als we over twee weken op ons eigen landje terecht kunnen, dan mogen de wilgetakken meteen in de grond gestoken. Met dank, Wim!
Vanmiddag mag ik naar de schouwburg in Almere. De voorstelling " 't Zal eens tijd worden" van Noortje en Egon gaat in première. Noortje en Egon kennen we als initiatiefnemers in Oosterwold met een echt earthship.
Alleen de titel al schept hoge verwachtingen. In de trein er naartoe is het vooral mistig. Een beetje zoals je je als initiatiefnemer kunt voelen, bedenk ik me: heel hard in beweging, maar niet altijd met uitzicht.
Hoewel ik wat mismoedig in de trein stapte, vanuit de hopelijk laatste perikelen rond het oprichten van de vereniging Frederik van Eedenweg en het koopcontract en de daaraan verbonden gedoetjes, ben ik heel blij dat ik ben ingestapt.
Na een prachtig duet waarbij Egon en Noortje samen een (wat mij betreft) op Bernstein liederen lijkende melodie spelen, steekt Noortje van wal en vertelt het spannende verhaal van hoe in de toekomst naar de huidige pioniers in Oosterwold, maar ook naar initiatiefnemers voor een betere wereld nu aangekeken kan worden. Het is een aangenaam midden tussen verbazing vanuit de toekomst hoe het toch in het verleden zo anders toeging en de problemen die pioniers met hun beide voeten in de klei ervaren. En die problemen gaan van ambtenaren die met veel geduld je plannen bekijken, tot praktische problemen bij een composttoilet waar je met een basstok roerend toch bijzondere dingen in vindt. Ze wisselen die af met prachtige stukken muziek, waarin de lol van samenspelen tot achterin de zaal duidelijk voelbaar is. De stem van Noortje geeft een klank aan de weerloosheid van de aarde waarop we leven, maar schetst ook de mogelijkheid die we nu hebben daar (als pioniers?) iets aan te doen.
Kortom: ik vond het jammer dat Marien niet mee was, dus ik denk dat we samen nog een keer komen kijken.
En voor wie er nu niet was: De voorstelling is voor initiatiefnemers in Oosterwold interessant, maar ook zeker leuk voor iedereen die zich over de wereld in het algemeen wil bekommeren. Daarom hieronder de speellijst van harte aanbevolen!
6 februari: Beverwijk Kennemertheater
17 februari: Arnhem Posttheater
21 februari: Austerlitz Beauforthuis
27 februari: Zoetermeer Stadstheater
28 februari: Weesp, Woonark (16.00 uur; Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.)
9 april: Olst, Aardehuizenproject (16.30 uur; Inclusief rondleiding. Aanmelden via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.)
Van alle hectiek van afgelopen weken is zijn de bijkomende kosten van de koop van onze kavel de moeite van het vermelden waard. Al is het alleen al om alle andere initiatiefnemers ervan te vergewissen dat je bij de koop van een kavel in Oosterwold nog zo'n 1225 euro extra kosten mag verwachten. Het was vooral bijzonder dat wij van de Notaris moesten vernemen, dat wij niet de kosten van één levering, maar van twee leveringen moesten betalen. Niet alleen de levering aan ons, maar ook die van het rijk, die voor een splitsecond de kavel doorverkoopt aan de gemeente. Vagelijk wisten we wel dat de grond van het rijk door de gemeente werd verkocht, maar niemand had ons erop gewezen dat daarvoor een aparte notariële akte moest worden opgesteld, en kadastraal geregistreerd. Dat klinkt voor ons als leek als een bureaucratisch gedrocht. Al met al kost die dubbele acte dus (afhankelijk van de notaris) ca. 350 ex BTW plus 168 euro Kadasterkosten = 592 euro. Zonder dat wij als initiatiefnemer daarvan een meerwaarde ervaren.
Als we even doorrekenen, komen er zo'n 15000 woningen in Oosterwold. Zeg dat er 10.000 op rijksgrond komen. Dan vloeit er op grond van deze regeling de komende jaren bijna zes miljoen euro extra van particuliere initiatiefnemers weg in de portemonnee van de notarissen. Daar zou je een heel mooi landschap van kunnen inrichten.
Naast deze dubbele akte van levering, moet je er ook mee rekening houden, dat een kavel eerst moet worden afgesplitst van het terrein van het rijk. Dat is dus anders dan wanneer je een bestaand huis op een bestaande kavel koopt. De gemeente kiest voor een methode waarbij er eerst voorlopige grenzen worden geregistreerd in het Kadaster. Kosten 90 euro. En daarna moet het kadaster (na enige tijd, onbekend hoe lang dat duurt) die grenzen verifiëren. Dan controleert het Kadaster dus of de grenzen in werkelijkheid wel precies zo zijn als dat de voorlopige grenzen waren beschreven. Klinkt logisch. Maar eigenlijk is het niet zo logisch. Want in de moderne tijd kan een landmeter van de gemeente met een GPS zijn paaltje tot op de 5 cm nauwkeurig zetten zoals de grenzen in het kadaster staan. Vroeger zei de ene boer tegen de andere boer: zullen we de paal in het midden van de sloot slaan? OK, dan mag het Kadaster later meten waar die sloot precies ligt. De tijden veranderen. Het is toch wat gek als Kadaster mag controleren of de landmeter van de gemeente z'n werk wel goed heeft gedaan. Ook is de situatie in Oosterwold anders dan in de rest van Nederland. Want normaal gesproken is de weg na oplevering van de gemeente en de tuin van de particulier. Maar in Oosterwold is de weg ook van de particulier, en je hoeft dus niet bang te zijn dat de Kadastergrens een stukje stoep aan de particulier toerekent. Wat nu vooral jammer is, dat het werken met voorlopige grenzen 90 + 600 euro kost, terwijl het Kadaster ook in één keer definitieve grenzen kan invoeren, als de gemeente die digitaal aanlevert. Dat kost dan 338 euro. Het verschil: 352 euro, tsja, dat is gewoon ... jammer. Het zou toch mooi zijn als de gemeente de komende jaren overweg leert gaan met de nieuwe methode van het Kadaster. Als we het totale rekensommetje voor Oosterwold ook voor Kadasterkosten maken, dan zou een goede regeling met definitieve grenzen voor 10.000 bewoners in Oosterwold ruim 3,5 miljoen euro opleveren, te investeren in een prachtig landschap. Misschien komt het ooit zover. Nu is het nog even slikken. Zonder er nu verder cynisch bij neer te vallen, hoop ik dat alle initiatiefnemers hiermee rekening houden. En hopelijk zal de gebiedsregisseur voortaan nog voor het aangaan van een anterieure overeenkomst de initiatiefnemers informeren over deze kosten.
Vanochtend waren we onderweg naar de notaris en krijgen over de app ineens van zus en zwager appjes:
Landmeten op de nieuwe locatie 29 januari 2016
Groeten van de landmeter
Gefeliciteerd en succes!
Ik snap er helemaal niets van. Wat doen zij nou op die plek en de landmeter zou er toch vanmiddag pas zijn?
Wilma en Kees blijken onderweg naar Harlingen (Vlieland) op de A27 te rijden en denken.: Huh een auto bij de kavel van Marien en Marie-José, wat doet die daar. Ze slaan af en maken een praatje. En leggen bovendien het werk van de landmeter vast. Wat een heerlijk hart onder de riem.
Een kwartier later krijg ik een sms berichtje van Guido.... "Off the record... De landmeter heeft paaltjes van het huis gezet" . Ik snap er helemaal niets van. Guido rijdt van Alkmaar naar Almere omdat ie naar Heemskerk moet voor een gastles. Zodat ie even naar het Paradijsvogelbosje kan.... Maar hij heeft geen tijd, hij moet weer door (naar die gastles) .
We gaan naar de notaris en zien later wat er aan de hand is op de facebook pagina van Anniek:
"Gesignaleerd:" (wat zien we een vreemde vogel in de bosjes)
Als we op het land arriveren vinden we de bovenstaande vreemde vogel: een Paradijsvogelbrievenbus staat in de bosjes.
Dank je wel Guido! We hebben 'm even meegenomen omdat er een klein ongelukje was gebeurd. Hij komt weer terug!
We voelen ons omringd door zoveel lieve betrokkenheid!
Na veel overleg over Verenigingsstatuten (waarbij wij weleens dachten, met wie zijn we nou vereniging, met de leden of met de gemeente), het nodige over artikelen in het koopcontract die wel of niet van toepassing zijn en voor ons onverwachte kosten, is het vandaag dan toch zover. Om kwart over elf ontvang ik (in de bouwmarkt) een appje dat alle stukken akkoord bij de notaris liggen. Pff dan kunnen we drie kwartier later toch tekenen.
We stonden met de auto op straat en dachten aan vijf kwartier genoeg te hebben, maar Marien moest nog even naar de automaat heen en weer....
We moeten het koopcontract beiden geheel ondertekenen en paraferen..... Alleen het tekenen kost al bijna een kwartier. Maar om 13 uur 20 richten we de Vereniging Frederik van Eedenweg op en om 13 uur 23 ondertekenen we de akte van levering. Daarna is er voor notaris John Heldoorn reden voor felicitaties.
Helaas krijgen we een half uur na de levering te horen dat de afslag van de Paradijsvogelweg naar de Frederik van Eedenweg voorlopig nog niet aangelegd wordt. Het is onduidelijk hoe lang dat nog gaat duren. Na een druk en een heftig telefoongesprek kunnen we nu toch rijplaten neerleggen, zodat maandag de loonwerker tenminste met de vijver en onze weg aan de slag kan.
Na het tekenen bij de notaris konden we naar ons 'landje'. In de regen en windkracht 8. De Landmeter zat in zijn busje al op ons te wachten. Die had al een paar uur rondgelopen door de klei. De hoekpunten van de kavel heeft hij uitgezet met pvc buis, en voor de duidelijkheid een stokje met rode hoed erbij. En de hoekpunten van de beide huizen zijn uitgezet. Met een paaltje die bijna helemaal in de grond is geslagen. Met een spijkertje in het midden. Dat is dus het hoekpunt, en dat zou op 2 cm nauwkeurig zijn. Voor de zekerheid heeft de landmeter er telkens een tweede paaltje bijgezet, zodat er geen olifant langskomt, die zijn kleilaarzen erop zet, en weg-paaltje. We werden dus officieel langs alle paaltjes geleid. Toen mochten we een formulier tekenen, en was de landmeter klaar. Maar wij nog niet.
Want we hadden stokken meegenomen. En die pasten precies in de PVC buisjes. Leuk als je de hoekpunten op afstand kunt zien. We hadden ons voorbereid op het uitmeten van alle 10-meter punten, maar het woei zo hard, dat zelfs de net gekochte elektriciteitsbuisjes krom bogen.
Ook hadden we snel wat wilgentakken uit onze sloot in Hoofddorp meegenomen, en die hebben we ritueel gepoot, vooral waar later de houtwal moet komen.
Om nog iets meer gevoel bij het landje te krijgen hebben we tenslotte een lange draad gespannen rond de hele kavel. Met wat hulppaaltjes, zodat je een idee krijgt wat een rechte lijn is. Of voor zover die niet krom waait door de striemende wind.
Toen werd het al donker. We brachten nog een azalea bij onze drie nieuwe buren langs de Paradijsvogelweg. Leuk om alvast een praatje te maken.
Vrijdagmiddag was het ijzig koud op ons landje. Toch hebben we toen een lijn om de contouren van ons landschap gezet.
Zaterdagmiddag was het een stuk aangenamer. Het was tenminste droog en bij vlagen ook zonnig. Bovendien kwamen er enthousiaste bijna buren langs. Je kan aan onze jonge buurvrouw zien hoe groot de brokken klei op het land zijn. Lopen op het land is dus tamelijk vermoeiend. Maar voor je eigen droom.... doe je heel veel. Bovendien kunnen we nu eindelijk iets DOEN.
Onze jonge bijna buurvrouw helpt met het planten van een wilg. Ze weet vast over een jaar nog waar ie stond.
Dit weekend zijn we druk geweest om de weg, de oprit en de grote vijver en de paddenpoel uit te zetten, zodat morgen de loonwerker een en ander kan graven en storten.
We hebben de plassen en wegen van paaltjes voorzien, maar voor het beeld alles omlijnt met roodwit lint. Niet zo milieuvriendelijk, maar wel duidelijk. Dat leidt tot de nodige bekijks van buren verderop (lees een kilometer verder). Veel auto's die even inhouden (leuk, gewoon doen) en mensen die even stoppen om te vragen wat we gaan doen of van de buurman al iets gehoord hebben of zelf initiatiefnemer zijn.
Kortom leuk! En eindelijk aan de slag! Leuk dat ineens een buurtje vorm krijgt. Dat komt er nou van met zo'n rare vorm, dan kun je ineens van alles zien.
Links zie je (helaas bij slecht licht, de grote vijver gemarkeerd. Hopelijk kun je dat hiervandaan aan het eind van de week niet meer zien, omdat er een (forse) bult voor ligt.
Rechts zie je de paddenpoel. Die lijkt heel groot, maar je ziet de nullijn, de waterrand wordt heel glooiend en het water dus veel kleiner.
Ook hebben we met de aanhanger de waterput gebracht, zodat deze morgen ingegraven kan worden.
Gisteren was het prachtig weer, maar vandaag zijn we al met al toch behoorlijk nat geregend. Alles voor het goede doel!
Landschapskunstenaar Dennis van de loonwerker die we hebben ingehuurd heeft de grote vijver echt prachtig uitgegraven.
Maar.... op het moment dat ik mjin collega's trots de vordering van zoveel moois op mijn landje laat zien, krijg ik een sms van M. Er heeft een landverschuiving plaatsgevonden. Klei is maar gek spul hoor. Een enorm deel van de aardwal (schatting zo'n 100 kuub) is terug in de vijver gegleden:
Op de foto zien we de landschapskunstenaar bedremmeld bellen over wat er is gebeurd. Na de lunch en diverse overleggen, onderzoek van hoe dit gebeurd kan zijn, gaat hij dapper redden wat er te redden valt.
De vijver ziet er weer mooi uit maar middenin de vijver, wordt het nooit meer echt diep. Er moet dus een bordje bij: Verboden te duiken.
Aan het eind van de enerverende dag klimt Marien toch nog op het eiland, nu het nog een eiland is. (Straks staat het onder water)
In de eerste dagen na de kerstvakantie werd ik door een van mijn facebookvrienden gewezen op een actie van Van Akker naar Bos.
De actie werd als volgt omschreven:
"De stichting Heg&Landschap, mede-organisator van het Van Akker naar Bos congres vorig jaar november, biedt de mogelijkheid om tegen minimale kosten plantgoed van inheemse bomen en struiken te bestellen Dit gebeurt in het kader van het Plant for the Planet programma van Fondation Yves Rocher, waarmee Heg&Landschap een samenwerkingsovereenkomst heeft.
Start je een voedselbos, permacultuurtuin of wil je deze uitbreiden en kun je daarbij plantgoed van bomen en struiken gebruiken, lees dan snel verder.
De bedoeling van het Plant for the planet programma is de biodiversiteit te bevorderen door de aanplant van zoveel mogelijk inheemse bomen en struiken. Je kunt dus alleen een aanvraag indienen voor bepaalde soorten, die indien mogelijk van autochtone herkomst dienen te zijn (NAK certificaat). Je vindt de soorten die je kan bestellen in de catalogus die je hiernaast ziet staan."
Voor ons (wij hadden net in de kerstvakantie onze plantenlijst gemaakt) kwam deze actie onverwacht toepasselijk uit. We zijn immers een akker die een bos moet worden. Ik heb daarom dezelfde avond nog ons verzoek ingediend. En eigenlijk was ik bang dat we veel te veel hadden gevraagd. Is er wel genoeg voor iedereen?
Na 2 weken kregen we van Lex (bestuurslid bij Heg en Landschap) bericht dat de bestelling doorgang kon vinden. Deze week kregen we een nog mooier bericht: Jullie levering is zo omvangrijk, zullen we die bij jullie komen afleveren? Dan zeg je geen nee toch?
Gisterochtend kwam de chauffeur dan ook 1500 planten brengen, die liefst zsm de grond in moeten, want boven de grond zijn de wortels zo bloot. Daarom hadden we vandaag met vrijwilligers een plantdag georganiseerd. En eerlijk is eerlijk, we krijgen ze niet in één dag in de grond. Morgen gaan we lekker door. Fijn dat Roy zo ijverig het begin van de wandelpaden heeft gemaakt. Zou het lukken om ze morgen af te maken?
Op de foto zie je de zuidelijke kant van de kavel. De gele wilgen hebben we afgelopen week al geplant.
Wilma en Kees brachten ook nog allerlei prachtigs mee uit hun Natuurtuin de Punt in Arkel.
En gek he: Als Mick zo'n 100 hazelaars aan de oostgrens verder is: zie je vanaf de weg nog helemaal niets. Maar wat een effect zal het in de loop van het voorjaar zijn. Ik kan het me nog helemaal niet voorstellen.
Gisteren is aan het eind van de dag de zeecontainer nog geplaatst. Dat was wel heerlijk vandaag! We hadden een plekje om uit de wind te zitten, koffie te zetten en ..... ons composttoilet waar we eerder over blogden, staat binnen. Nog geen eigen hokje, maar toch... Het werkt wel.
Daarom vandaag: Dank aan Heg en Landschap voor de ondersteuning, dank aan de dappere vrijwilligers van vandaag: Roy, Mick, Wilma en Kees! (En dan komen ze morgen allemaal nog een keer!)
En o ja: Held Henk niet vergeten, onze (over)buurman die ons al een paar keer uit de brand heeft geholpen als er een voorraad van het een of ander tijdelijk moet worden opgeslagen. En die dan fijn compost komt storten. Dank!
Rozig van een lang weekend op het land, kijken we terug op een weekend waarin we de aanvang hebben gemaakt met het aankleden van het landschap. Landschapskunstenaar Dennis was tot en met vrijdag druk bezig met het vormgeven van de basisonderdelen van het landschap: de bergen, de vijver, de paddenpoel, de moerasdiepte en het aanleggen van de weg en de oprijlaan.
Vrijdagmorgen arriveerden de bomen en struiken van Heg en Landschap.
Langzaam konden we starten met het aankleden van het landschap. We zijn begonnen met het aanleggen van het wandelpad. En we zijn begonnen met het planten van heel veel planten. Elk van de planten moet ieder voor zich een plantgat krijgen. Dat betekent heel veel gaatjes graven en weer opvullen met een mengsel van klei, compost en zand. (met klei alleen krijg je ze absoluut niet dicht). Daarnaast brachten Wilma en Kees van Natuurtuin de Punt nog tientallen wilgentenen mee. Een fors deel daarvan is inmiddels de grond in gegaan. Vooral de wilgen zijn in het landschap zeer herkenbaar.
We waren dit weekend reuze blij met het plaatsen van de zeecontainer (op de zeebodem grapte een van mijn collega's). Daarin konden we ons snel terugtrekken als het buiten even echt te wild was (door wind of regen).
Waar we ons over verbazen is dat de vijver, de paddenpoel en de bron zo traag (of helemaal niet) onder water lopen. De vijver vult zich nu gestaag, maar heel traag. De paddenpoel is op één plek iets dieper maar raakt daar een veenlaag waardoor ie zelfs leeg lijkt te lopen. Maar zelfs daar staat nu een plasje. In de bron zien we nog helemaal geen water (zelfs geen hemelwater....) Maar het gebied moet na het geweld van de grote machines ook tot rust komen.
Meest kenmerken voor dit weekend: de grote hoeveelheid mensen die even langskwam! Leuk hoor zoveel belangstelling. Dat vinden we leuk. We gaan onderwijl wel verder met de klussen, die bomen moeten namelijk wel de grond in! Uit mijn hoofd: Ivonne, op een rondje door Oosterwold, Meinke en Sven, Nadine en Liesbeth, Gerda, buurman Henk en nog veel meer.
Als werkers waren vandaag Wilma en Kees, Roy, Irene en Kalin en Mick op het land. Gerda buffelde ook nog een uurtje mee. Dank voor zoveel hulp.
Deze week hebben we een aantal dagen een klein kraantje gehuurd. Met een uurtje instructie konden zoon Roy en ik het proberen. Eerst gaat zo'n kraan alle kanten uit, maar je krijgt het toch onder de knie. Alleen is zo'n kraantje bijna niet opgewassen tegen deze klei. Om de paar scheppen moet je met een bats de klevende klei van de graafbak afhakken. En ook blijkt het kraantje goed te kunnen rijden over hardere ondergrond, maar niet over de klei die tijdens de grote graafwerkzaamheden een week eerder was omgewoeld. Dus de eerste dag waren we een keer of vier aan het zwoegen om het kraantje uit de modder te trekken. Vooral door gebruik te maken van de trekkracht van de graafarm. Omdat die reddingsoperaties weliswaar spectaculair waren, maar slecht voor mijn humeur, hebben we geen foto's van deze avonturen. De volgende dag hebben we het kraantje toch in het lage moerasdeel weten te krijgen. Daar had de grote 21-tons-kraan van Bertil Hut al gereden, dus was die grond redelijk vast. Wat heet vast! Je moest de klei echt openbreken op een diepte van zo'n 50 cm onder maaiveld.En alle kracht die het kraantje nodig had, gebruikte de klei om zo vast mogelijk aan de graafbak vast te kleven. Weer hakken dus om de bak leeg te krijgen. Maar na nog een dag, is de sloot over vrijwel de hele lengte gegraven. Nu alleen nog de grond omzetten. Wellicht met de kraan, en anders als een langdurig project met het handje.
Vrijdag hadden we weer geweldig veel hulp van zus Wilma en zwager Kees. Zij hebben zelf veel ervaring in hun eigen natuurtuin De Punt in Arkel, en ze hebben veel planten gekweekt, en wilgenstaken bewaard voor de plant in onze kavel. Wilma leeft zich uit in de aankleding van het eerste wandelpad vanaf de oprit. Kees rijdt veel zand en compost, met de motorkruiwagen. Zo hou je het met z'n allen leuk. Zeker als er tussendoor tijd is voor een praatje, een boterham met gebakken ei en kaas en koffie. Wilma gaat door tot de laatste zonnestraal.
Onze toekomstige buren, Marjon en Bertel kwamen langs met de kinderen. Na de rituele planting van twee boompjes elk, wilden Marjon en Bertel hun eigen kavel wel uitmeten.
Hoe voelt nu zo'n kavel?? Vijftig passen van de hoek van onze kavel. Best ver, zeker als je vanuit de andere hoek kijkt zoals op deze panoramafoto.
En dan doet ie z'n werk echt prachtig.... Een hele mooie vijver. Maar op woensdag krijg ik op mijn werk een sms'je dat er een aardverschuiving heeft plaatsgevonden.....
Komt het ooit nog goed?
En dat is eigenlijk nog steeds niet helemaal duidelijk. Dennis trekt alles wat ie er nog uit kan trekken eruit, maar blijft een eilandje over
Dan is op vrijdag Dennis klaar en komen de bomen binnen. Wel 1500..... Da´s best veul. Dus hard aan het werk.
Zaterdag is de eerste werkdag op het Paradijsvogelbosje een feit.
En omdat het in Oosterwold zo ongenadig koud kan zijn (pionieren he), zijn we heel blij met onze zeecontainer. (en met Dennis die nog even terugkwam om m op zijn plek te zetten.
O en voor de liefhebbers: het composttoilet staat en werkt. De eerste begieting heeft plaatsgevonden.
Dan komt het moment dat mijn eigen mannen met dat leuke speelgoed aan de gang mogen.
Roy komt ervoor uit Eindhoven! Fijn!
Maar het is niet altijd eenvoudig. Een klein kraantje blijft ook veel makkelijker in de klei kleven. (hij drukt wel minder kapot)
En dan laten we ook aan de straat zien dat we bezig zijn....
Mensen kunnen ons veel makkelijker vinden.
En sommige dapperen blijven met ons meewerken. Tot de zon achter de horizon zakt!
Het was me de eerste twee weken wel...........
Op zaterdagmiddag facebook ik vanaf de berg in ons landschap: I'm on top off the world!
Het slootje waar Marien daar nog halverwege is, is net na zonsondergang afgekomen en het kraantje heelhuids uit de klei.
Maar toch: nu op zondag de natte sneeuw en regen me om de oren slaat en wij het niet aandurven om naar Oosterwold te gaan... bedenken we: er is veel gebeurd, er is een plek en dat wordt onze plek. Waar nu al heel veel mensen ons op komen zoeken. Naar ons kijken (of is er langs de Paradijsvogelweg een nieuwe snelheidsbeperking geplaatst? hihi), bij ons langs komen etc.
Jullie snappen wel dat we niet altijd tijd hebben om uitgebreid te kletsen (word je ook koud van) of koffie te drinken, toch? Maar meehelpen planten of graven mag altijd.
En mijn moeder facebookte vanmiddag: Opa ter Woorst had dit zo leuk gevonden! Dus daarom ook van hem een plaatje. Wil je meer over hem weten klik dan op de foto en kijk op mijn familiegeschiedenissensite naar zijn pioniersverhalen!
Morgen naar kantoor...... Leuke baan, maar dan is het weer prima weer.... Wie brengt Marien morgen koffie?
In de buurt worden we met veel belangstelling gevolgd en aan alle kanten van harte welkom geheten!
Maandagmiddag stonden de buren van het Waterschip aan de Paradijsvogelweg "op de stoep" (we hebben helemaal geen stoep, maar okee..)
Ze verwelkomen ons met een pakket met allemaal zelfgemaakt lekkers! Ik was koud na een dag hard werken, maar dit was een ontzettend warm welkom Hajo en Daphne! We zullen het heerlijk oppeuzelen en drinken.
Bij mijn schoonouders in de Achterhoek zeggen ze: Kom 't weerhalen! Ik stel mij voor in de zomer bij een kampvuurtje?
Iedereen heeft belangstelling voor die malle mensen die een wild plan in Oosterwold doen. We kijken eigenlijk al niet meer op als een auto ineens wat langzamer gaat rijden en uitgebreid kijkt. Wat gebeurt er nou als er niet alleen boeren op de akker zijn, maar ook mensen die echt water aan de oppervlakte hebben. Vandaag kwamen twee heren van het waterschap Zuiderzeeland op bezoek om het waterpeil te meten. Afgelopen vrijdag was hun collega Koen ook al langs geweest, om na een vergadering met ambtenaren even het veld in te gaan. Eigenlijk is het best spannend hoe hoog het water gaat komen. Deze landmeters hadden een GPS-apparaat bij zich waarmee ze precies de hoogte konden meten. Dat gaat ook makkelijk als er een klein laagje ijs ligt, zodat de punt van de stok precies op het ijs kan worden geprikt.
Vandaag is het water in de paddenpoel -5.50 meter. Bij een maaiveld van -4.70 meter is dat dus 80 cm onder het maaiveld. In de grote vijver is het peil -6.13 meter en daarmee ruim 1.40 meter onder het maaiveld. Het is opvallend dat de Paddenpoel dus 63 cm hoger water heeft. Waar komt dat vandaan?
In het gisteren gegraven slootje stond wel water maar de watermannen vonden dat regenwater, en daarvan meet je niet het waterpeil. We zijn heel benieuwd hoe het zich gaat ontwikkelen.
Heren van het Waterschap: blijf bij ons meten, we zijn nieuwsgierig.
Iedere dag is weer een Oosterwolddag. Met zulk mooi winterweer is dat zeker geen straf. Maar zeker een aangename verrassing als Mick de avond belt: Hallo Marien, het wordt morgen mooi weer. Zal ik weer een dagje buiten in de klei doorbrengen? Dus zijn we met z'n tweeën aan de slag gegaan. Eerst een stuk wandelpad aangelegd met het nieuwe worteldoek over zand en daarna granulaat erover. Daarmee wordt het achterste deel van de tuin beter bereikbaar. En daarna boompjes planten. Het is merkwaardig dat soms per meter de klei anders is. Wel, de klei in dat achterste deel is van de meest klevende soort. Het kleeft aan je schep en net zo goed aan je schoenen. Maar aan het einde van de dag zitten er toch weer ruim honderd boompjes in: groeien maar!
En het wordt bijna een traditie om bij een mooie avondzon een foto te maken van de meewerkende gasten. Thanx Mick.
De Walk of Fame Almere is een kunstwerk dat de geschiedenis van Almere vertelt. Het is een cadeau van Rabobank Almere aan de gemeente Almere ter gelegenheid van het 35-jarig jubileum van de bank. Tot en met 2043 schenkt de Rabobank elk jaar een nieuwe tegel.
Het werk bestaat tot nu toe uit 41 tegels, één voor elk jaar dat de stad bestaat. Elke tegel verbeeldt een gebeurtenis, een ontwikkeling of persoon die betekenisvol is geweest voor dat jaar. De 41 tegels liggen als een lint door het centrum van Almere. Via QR-codes op de tegels is meer achtergrondinformatie over het onderwerp te lezen.
Welk onderwerp verdient een tegel?
De Walk of Fame wordt dit jaar uitgebreid met tegel nummer 42. Deze tegel heeft betrekking op het jaar 2015. Voor het onderwerp van de tegel kunt u suggesties aandragen. Heeft er afgelopen jaar een gebeurtenis plaatsgevonden waar u trots op bent? Kent u een persoon die in 2015 van betekenis is geweest voor Almere? Of is er een ontwikkeling die volgens u echt een tegel in de Walk of Fame verdient? Geef dit dan door op walkoffamealmere.nl.
Wie weet selecteert de commissie uw suggestie en kunnen Almeerders er vervolgens op stemmen. Krijgt uw suggestie de meeste stemmen? Dan wordt het onderwerp vereeuwigd op een Walk of Fame-tegel. U kunt uw idee tot 15 maart 2016 aandragen.
Paradijsvogelbosje heeft het uitgeven van de eerste kavels Oosterwold en het realiseren van de eerste kavelweg aangemeld voor de walk of fame 2015 .
Motivatie:
In Almere Oosterwold zijn de eerste kavels uitgegeven. https://oosterwold.wordpress.com/2015/12/30/verkocht/ En wordt de eerste weg (De Emile Durkheimweg) gerealiseerd. Hiermee is de ontwikkeling van een groot nieuw gebied in Almere gestart. De ontwikkeling van Oosterwold is heel anders dan anders, omdat gekozen is de wijk niet te verkavelen en de voorzieningen (incl. wegen) door bewoners aan te laten leggen.
Hoe nu verder?
15 maart is de inschrijving gesloten en worden de onderwerpen gekozen waarop gestemd kan worden! Als deze aanmelding erdoor komt, gaan jullie natuurlijk allemaal stemmen.
Mocht je dat willen dan kun je natuurlijk ook meermalen dezelfde suggestie doen als wij hebben gedaan. Dit kan op: http://www.walkoffamealmere.nl/
Met alle strubbles, gedoe en lopende onderhandelingen is het voor ons bijna niet te bevatten: we hebben stroom en water op onze kavel! Weliswaar met een tijdelijke aansluiting, maar toch! Nadat de afspraken via mijnaansluiting.nl een paar keer waren misgelopen, waren ze gisteren gaan graven. En vanochtend kwamen ze een buis onder de weg doorschieten. Een stalen buis, die met een soort horizontale heimachine onder de weg werd doorgeperst. Het was voor mij een gewaarwording, dat de electricien de stroom kan aansluiten zonder de spanning eraf te halen. Ze zetten een klem op de kabel en draaien contacten in de juiste kabels. Dan een verbandje eromheen, en volgespoten met hars is alles weer klaar. Kan het gat dicht, en is alles alsof er niets gebeurd is. Dus kon ik vanmiddag al met mijn waterkoker in mijn aanhangwagen (mijn verlengsnoer was te kort tot de container) water opwarmen, om lijnolie op mijn blokhuit planken te smeren. Nu het met die wisselende buien zo klef is in de klei, is het fijn om aan de blokhut te werken. Dan kan ik tenminste normaal op mijn voeten staan. En tussendoor is het dan weer zonnig weer.
Vrijdag komen Arie en Ria het een en ander aan bouwbenodigdheden brengen.... en voor het eerst rondkijken op de kavel. Het is ijskoud!
Als echte hobby boeren (want dat zijn mijn ouders!) keuren ze de kavel. Zelf realiseer ik me hoe anders de kavel eruit ziet dan vier weken geleden toen we m kochten. Maar dat kan ik de boeren van het Oosterink niet uitleggen. Die zien het zoals het nu is in het echt voor het eerst. Natuurlijk hebben ze ook foto's gezien, maar nu is het echt en blijft de klei aan je klompen hangen.
Wij zijn blij dat er plekken zijn waar we droge voeten hebben. En dat er paden zijn. De hobbyboer zou wachten tot het wat droger is. (en waarschijnlijk ook tot het warmer is, want het is ijskoud) Wij willen graag onze boompjes en struikjes de grond in. Het is vooral leuk dat ze langs geweest zijn.
Mijn moeder (hobby boer mevrouw, maar dochter van een echter boerderi-je) memoreert nogmaals de familiegeschiedenis waar toch wel veel pionierboeren voorkomen. Ergens echt opnieuw beginnen zit aan beide kanten toch in de familie! En van je familie moet je het maar hebben!
We zijn dit weekend meer dan eens ongeduldig genoemd. Dat zal wel zo wezen, maar als je eindelijk mag bouwen, na ongeveer 2 jaar dromen, dan wil je je handen vuil maken.
Daarom starten we de bouw van wat straks onze schuur moet worden. Het is een vrij simpele blokhut, maar juist daardoor overzichtelijk om te bouwen.
Tegen de avond bereiken we het hoogste punt.
En in het donker leggen we de balken er nog op, maar dat kon het fototoestel niet meer aan, daarom hieronder een foto van de volgende ochtend:
Thuis drinken we "pannenbier" ons eerste hoogtepunt is immers bereikt!
Wilma en Kees waren wezen helpen met het planten van bomen en planten. Het was niet helemaal droog, en van de vorige dagen lagen er nog plassen op het terrein. Zij hebben een hond, die heet Spot. Een Bordercollie van het overijverige soort. Hij heeft een kleine afwijking. Als baasje aan het werk is, dan gaat hij ook werken. En werken dat betekent voor Spot graven in de plassen. Ik weet niet wat hij er zoekt. Hij kijkt erbij alsof hij een kudde schapen moet hypnotiseren. Het is zeker een ernstige en serieuze bezigheid. Als je dat doet, als hond zijnde, en het is winter, en je graaft in de klei in Almere, dan kan dat toch een aanslag op je conditie zijn. Dus na afloop van zo'n dag zit er een zielig hoopje hond te bibberen achterin de auto.
Afgelopen week hadden we een paar mooie dagen. Maar ook sneeuw- en hagelbuien. Soms gaat het voorspoedig, maar soms zit het ook tegen. Dan sla je de kop van een paal doormidden. Of je breekt de steel van een spade. Of je kunt een bitje niet vinden voor de schroeven.
En dan regent het natuurlijk ook nog natte sneeuw met een snerpende oostenwind.
Vandaag was ik toch maar in Hoofddorp gebleven. En kreeg ik tijdens het boodschappen doen een heftige hagelbui met onweer over mij heen. Dan denk ik even terug aan Spot.
Het is weer natte hondendag. Maar er komt ook weer zonneschijn, en die kan je dan des te meer waarderen.
Van mijn orkest de Philharmonie had ik bij mijn bestuursafscheid een cadeaubon gekregen voor twee walnotenbomen. Die zijn we vanmiddag gaan ophalen in Boskoop bij Fruitbomen.net. Ik kom wel eens in een tuincentrum, maar het is een genot om bij een kweker te komen die zo'n grote sortering fruitbomen heeft. Helaas hangt overal wel een prijskaartje aan, maar voor een paar bijzondere planten kan je dat zeker kiezen. Ze zijn vast op grotere klanten gericht, want we waren meer dan een uur lang de enige gasten, en kregen nog een kopje koffie toe. We hebben twee geënte walnoten gekocht, Juglans regia Jupiter en Juglans regia Buccaneer. Volgens de beschrijving op de website zijn geënte walnoten beter ziekteresistent en geven ze eerder oogst. We konden het niet laten nog een paar andere planten te kopen: een Vijgeboom, heel klein nog maar, Ficus Carica Bornholms diamond, die vooral voor noordelijke klimaatzones gekweekt schijnt te zijn. Wel, als hij inderdaad op het Zweedse eiland Bornholm gekweekt is, dan zal hij het in Almere ook wel doen. En een mooie struikvormige Witte Moerbei. Volgens Wikipedia is de witte Moerbei uit China de belangrijkste boom voor de zijde rups. Of we die hiermee naar Almere halen is maar de vraag.
En tenslotte verkocht de buurman nog een aantal niet eetbare heesters. Dat leverde twee Magnolia's op, een Sering en een Osmanthus Burkwoodii of Schijnhulst, die hopelijk al over een paar weken lekker gaat ruiken, als de bloemen uitkomen.
Met een voorzichtig volgepropte achterbak kunnen we weer naar huis.
Nog een week en dan is het NL.doet vrijwilligersdag, wanneer we hopelijk acht scholieren mogen begroeten. Dan zullen de andere fruitbomen naar verwachting ook aangekomen zijn. Als dan het weer nog een beetje meewerkt...
't Is zaterdagmorgen. We zijn onderweg naar het Paradijsvogelbosje. De laatste vijf minuten in de auto maak ik mij druk, omdat ik mijn schoenen vergeten ben. Als we bij de kavel komen staat er een zwarte auto op de rijplaten. Eén man staat (te wachten?) langs de weg en op de kavel staat iemand foto's te maken. Er gaat ons geen lampje branden. We hebben geen afspraak, dus wie is dat nou?
Bij het uitstappen wordt het duidelijk: onze ecologisch adviseur is op bezoek. En natuurlijk worden er dan foto's gemaakt. Hij heeft Henk Timmerman, vriend en korstmosspecialist meegenomen. Henk publiceert op Naturetoday.nl en knnv.nl (vereniging voor veldbiologie)
En als je ecologen spot, moet je natuurlijk even inzoomen....
We hebben elkaar nog nauwelijks verwelkomd, als ineens nog twee auto's de straat inrijden. Da's wel heel druk ineens. En dan wordt het duidelijk. Ben gaat ook voor onze buren het ecologisch onderzoek doen! Wij zijn de locatie van overleg. Prima!
Wil je de foto's die Ben vorig jaar maakte van "onze` korstmossen terugzien, kijk dan naar onze blog hierover: Ben vindt epifyten
Leuk dat jullie er waren! En buren: leuk dat jullie zo voortvarend doorpakken!
Enne: gelukkig stonden er nog laarzen in de container.
Afgelopen zaterdagnacht had het voor een keertje flink gevroren. In de container waren alle waterflessen hard. Toen de zon aan het einde van de ochtend door de mistflarden brak, was er een mooi schouwspel te vinden van bevroren plassen, waar het ijs als kristallen een lijnenspel in de zon toont. En ook de paddenpoel lag helemaal dicht. Niet om over te lopen natuurlijk, maar het straalde wel een serene rust uit. 's Middags dooit alles weer weg, en 's zondags is het zo zacht dat er geen ijs te bekennen is. Zo is het Nederlandse klimaat. Maar hoe mooi laat zich dat alles bekijken in Oosterwold!
Afgelopen zatedag was Ben Kruijsen, ecoloog, bij ons op bezoek. Hij kwam samen met Henk Timmermans, vriend en korstmossendeskundige.
Hij doet op facebook verslag:
"Zaterdag was ik in Oosterwold bij Almere bij de Paradijsvogelweg in verband met twee natuurtoetsen. Hier worden heel interessante groenprojecten door particulieren "uit de grond gestampt" in de uitgestrekte klei-akkers. Ik buurte ook even bij de initiatiefnemers van het Paradijsvogelbosje Oosterwold voor wie ik een vorige natuurtoets heb uitgevoerd. Samen met Henk Timmerman, lichenoloog (korstmosexpert) onderzocht ik in de slipstream van de natuurtoetsen de prachtige dubbele ...iepenrij langs de polderweg. Op deze iepen fraaie epifytenvegetaties (mossen en korstmossen). Naast diverse mossoorten als knikkertjesmos (foto) trof Henk een redelijke lichenenflora aan. De korstmossen zijn een soort van ecologische snuffelpalen en verraden de kwaliteit van de lucht in deze omgeving. Die bleek nogal stikstofrijk, logisch door de intensieve akkercultuur (kolen) die hier aanwezig is. De epifyten op de bomen naast een bosje bleken beter ontwikkeld dan in het open veld, waarschijnlijk door de bufferwerking van de bomen in het bosje."
Eerder schreef hij al:
"Met Henk Timmerman. Leuk om Marie-José en Marien weer te ontmoeten. D'r zit vaart in hun project. Ik had afgesproken met vier buren om ter plekke met hen over hun natuurtoets te spreken en kennis te maken. Ik had korstmosdeskundige Henk Timmerman uitgenodigd, omdat ik al eerder had gezien, dat de dubbele iepenrij langs de Paradijsvogelweg fraaie epifytenvegetaties herbergde. Als voorbeeld hier een foto van knikkersterretje (Syntrichia papillosa), een soort die in de vorige eeuw flink last had van de uitstoot van zwaveldioxide, maar nu aan een gestage opmars bezig is op bomen met neutrale schors (zoals iepen). http://www.verspreidingsatlas.nl/%5C3065# . Dat klinkt allemaal heel positief maar ....Henk constateerde toch dat de korstmosflora op de iepen redelijk is, maar niet super. Er staan nogal wat (geelgekleurde) soorten zoals Xanthoria's op de bast die wijzen op stikstofoverlast. De epifytenflora op de iepen ter hoogte van het nabijgelegen bosje ziet er beter uit dan verderop in de meer open delen langs de Pardijsvogelweg. We denken, dat de rijkere epifytenflora bij het bosje komt door de ligging naast het bosje, dat stikstof buffert. De iepen hier liggen gunstig ten noordoosten ervan gezien de overwegend zuidwestelijke winden. De iepen meer in het vrije veld krijgen de volle stikstoflaag van de akkers, is onze inschatting. De projecten zoals het Paradijsvogelbosje aan de zuidwestzijde van de Paradijsvogelweg zullen naar ons idee dan ook een positief effect hebben op de epifytenflora van de iepen langs deze projecten. Deze projecten zijn immers niet erop gericht veel meststoffen toe te passen en zullen ook als milieubuffer gaan functioneren. Kortom er is hoop op betere tijden in meerdere opzichten! In de korstmosflora op de iepen en in bosjes in de omgeving zijn ook tekenen van global warming zichtbaar."
Waarop Henk reageert:
"De korstmossoorten die ik aantrof, waren inderdaad vooral stikstofminnende en warmteminnende soorten. Erg algemeen waren Groot dooiermos, vals dooiermos en dun schaduwmos. De laatste twee zijn zeer warmteminnend en de laatste 15 jaar extreem teogenomen in Nederland. Er kwamen op deze iepen opvallend weinig grotere, bladvormige soorten voor. De stikstof- en ammoniakbelasting ter plaatse zal overigens niet sterker zijn dan daar te verwachten is, maar het valt wel op dat in nabijgelegen steden de soortenrijkdom groter is (bufferwerking van bebouwing ?). Daar komen ook zeldzamere en stikstofmijdende soorten voor."
Dat wij huizen gaan bouwen maakt dus dat dit alleen maar beter wordt!
Vrijdag komt er een groep jongeren van ROC Groenhorst bij ons op bezoek in het kader van NO doet 2016. Ze gaan ons helpen met het planten van de fruitbomen en struiken in de boomgaarden. Daar zijn we heel blij mee. Dan moeten we een aantal huishoudelijke zaken natuurlijk wel op orde hebben. Voorlopig staat ons composttoilet nog in de zeecontainer (hele grote plee dus), maar werkt wel. Daarvoor maak ik vandaag een instructie. Ik denk dat 18 jarigen mij hier namelijk geen uitleg over komen vragen ;-)
Onderstaande instructie hangt dus vanaf morgen in de container:
Ook zaterdag zijn we met NLdoet nog in de weer. We maken dan af wat vrijdag niet klaar gekomen is en we beginnen met het planten van de Duindoorns! Mocht je willen komen meld je dan hier aan.
Deze week mailt Henk ons een overzicht van zijn waarnemingen op de iepen en de essen.
wetenschappelijke naam
substraat
Xanthoria parietina
Ulmus (Iep)
Candelariella reflexa
Ulmus (Iep)
Candelaria concolor
Ulmus (Iep)
Physcia adscendens
Ulmus (Iep)
Amandinea punctata
Ulmus (Iep)
Phaeophyscia orbicularis
Ulmus (Iep)
Lecidella elaeochroma
Ulmus (Iep)
Physcia tenella
Ulmus (Iep)
Lecanora chlarotera
Ulmus (Iep)
Hyperphyscia adglutinata
Ulmus (Iep)
Ramalina farinacea
Ulmus (Iep)
Flavoparmelia caperata
Ulmus (Iep)
Lecanora barkmaniana
Ulmus (Iep)
Evernia prunastri
Ulmus (Iep)
Physconia grisea
Ulmus (Iep)
Punctelia subrudecta
Ulmus (Iep)
Parmotrema perlatum
Ulmus (Iep)
Lecanora carpinea
Ulmus (Iep)
Arthonia radiata
Ulmus (Iep)
Punctelia borreri
Ulmus (Iep)
Porina aenea
Fraxinus (Es)
Lepraria incana
Fraxinus (Es)
Lecanora chlarotera
Fraxinus (Es)
Anisomeridium polypori
Fraxinus (Es)
Opegrapha rufescens
Fraxinus (Es)
Opegrapha ochrocheila
Carpinus (Haagbeuk)
Een indrukwekkende 26 waarnemingen!
Over de laatste waarneming, de opegracpha ochracheilla schrijft Henk:
Het schriftmos dat ik in het bosje naast jullie kavel vond op een haagbeuk was Opegrapha ochrocheila, Geel schriftmos, dat lang een zeldzame soort was, maar sinds kort sterk aan het uitbreiden is. Ik vind het in bijna alle Flevolandse bossen, en onze provincie lijkt wel een 'hotspot' voor deze soort te zijn. Ik heb er twee foto's van bijgevoegd. Als je het zelf eens wilt bekijken: het zit op een kromme, kleine haagbeuk, in de uiterste hoek van het bosje met jullie kavel, dicht bij de weg: let op opvallende witte plekken op de bruinige gladde stam. Die ene haagbeuk zit er vol mee!
Moeten we binnenkort dit soort toestanden verwachten?
Woensdag heb ik een lading bomen en struiken opgehaald bij Ten Hoven in Apeldoorn. Ten Hoven heeft een enorm terrein tot zijn beschikking om de bomen te kweken en de ruime sortering voor te bereiden voor de verkoop. Wij kwamen alleen kleine boompjes halen, maar je kunt ook joekels met een kluit van een kubieke meter krijgen. Indrukwekkend om te zien.Natuurlijk hebben we al veel bomen geregeld via Stichting Heg en Landschap, maar onze wensenlijst was nog groter. Het is zo leuk om op een grote kavel een diversiteit aan bomen en struiken te planten!
Een greep uit de nieuwe oogst: Aalbessen, kruisbessen, frambozen, wilde notenboom-zaailingen, japanse sierkwee, appelbessen (Aronia, een Amerikaanse bes van de rozenfamilie), honingbes, duindoorn, erwtenstruik, gagelkruid, krenteboompje, rode beuk, acacia. We hebben ook nog een paar sierstruiken gehaald: forsytsia, spiraea, een rode pruikeboom. Tenslotte nog wat naaldbomen: fijnspar en douglas spar, larix en taxus. Al met al een auto vol. Gelukkig hadden ze bij Ten Hove alles al opgekuild klaarstaan.
En toen alles naar Almere vervoerd was, kregen we bericht dat de fruitbomen van Fruittuin.com waren aangekomen bij de lokale benzinepomp. Bezorgen bleek moeilijk, omdat de postcode nog niet bekend was. Gelukkig hoefden we niet naar Haaksbergen om ze af te halen. Ze werden gewoon met de post gestuurd. Nou, gewoon? Vijf manshoge kartonnen dozen stonden in het kantoor van de benzinepomp danig de ruimte te versperren. Met de aanhanger vol weer richting Paradijsvogelbosje.
Als je zo'n doos opensnijdt, lijkt het wel alsof je een mummi gaat ontleden! Veelbelovend is het zeker. En fijn dat het allemaal klaar staat voor de vrijwilligersdag NL Doet.
De Stichting Paradijsvogelbosje doet mee met NLdoet! 2016. Daarom komt op vrijdag 11 maart de helft van de eerste klas dierverzorging van ROC Groenhorst vrijwilligerswerk doen. Daar zijn we heel blij mee.
's Ochtends verschijnen 8 jongeren (7 meiden en 1 jongen...) onder begeleiding van hun mentor Jurre bij het Paradijsvogelbosje. Op woensdag zijn de fruitbomen van Fruittuin.com binnengekomen. Woensdag heeft Marien diverse soorten bessen gehaald bij Ten Hove in Apeldoorn.
Op het programma staat het planten van 42 fruitbomen en ruim 50 bessen. We hebben voor de gelegenheid mooi weer besteld, maar dat blijkt niet echt te lukken. Het is weliswaar droog, maar de hele dag mistig en behoorlijk koud. Dappere meiden en jongens dus, die zichzelf warm spitten.
Na een kop koffie en thee, waarbij we samen uitleggen wat Oosterwold is, wat een landschapskavel inhoudt en wat we vandaag gaan doen, kijken we even naar kleding en schoenen. Na het lenen van laarzen van ons en mentor Jurre, kan iedereen in de klei aan de gang. En dat doet de groep heel actief. In het begin moet iedereen nog even wennen. Hoe diep moet die boom nou in de grond? Wie gaat er nu compost halen? Waarom moeten de bessen tussen de bomen?
Maar als ik even weg ben geweest om bomen in de andere boomgaard klaar te leggen, blijken twee koppels in een wedstrijdje snelplanten beland. ZES, ZEVEN, hoe ver zijn jullie? TWINTIG, zijn we al bijna klaar?
Tussen de middag genieten we van de linzensoep die de avond tevoren heeft staan pruttelen. Als één van de meiden roept: "linzensoep, dat is de enige soep die ik lust", ben ik toch even (blij) verbaasd. Ook de boterhammetjes gebakken ei vinden gretig aftrek. We lijken een beetje op een verzorgd scoutingkamp krijg ik de indruk.
Na een korte ruk na de lunch zijn twee boomgaarden ingeplant en is de nieuwigheid er een beetje af. "Kunnen we ook nog iets anders doen ?" is de vraag. En gelukkig ligt er nog een bruggetje dat in elkaar gezet moet worden. Met de hele groep organiseren ze het in elkaarzetten en plaatsen van het bruggetje. Samen met Marien plant ik zelf nog wat bomen in de derde boomgaard en als de leerlingen klaar zijn met de brug, doen ze nog snel hun best om echt ALLE fruitbomen en bessen de grond in te krijgen.
We zijn reuze blij met het resultaat!
Iedereen krijgt daarom een oorkonde van NLdoet!/Oranjefonds en een kortingsbon voor de GAMMA mee!
Reuze bedankt
Milou,
Julisca,
Lorinde,
Gillian,
Simone,
Cheryl,
Lisa,
Destino
en mentor Jurre!
We zijn heel blij met het resultaat, maar vooral met de gezellige manier waarop we hebben gewerkt!
We spreken af dat we in de zomer nog een keer samen de vruchten van ons werk komen plukken.
De laatste weken komen er veel mensen bij ons op bezoek. Da's leuk. Inmiddels kunnen jullie ook een rondje wandelen nu de bruggetjes er liggen. Het laatste stuk van het Hazelaarpad gaan we binnenkort afmaken en dan kan ook dat pad bewandeld worden.
De wijk groeit ook gestaag. Bij onze overburen is vandaag gesondeerd. Onze beide overburen hebben vorige week ecologisch onderzoek laten doen.
Ook komen er vragen hoeveel en welke ruimte er is om aan te sluiten. Daarom hierbij de beste informatie die wij hebben op basis van de kennis van de kavels en de kaart van Oosterwold. Buren die willen aansluiten zijn welkom! Aanmelden bij de gebiedsregisseur!
Dit weekend hebben we in het Paradijsvogelbosje grote slagen gemaakt. Langzaam maar zeker krijgen we het grootste deel van de planten toch in de grond. Nog een kleine honderd planten te gaan. We lijken ons doel: bomen en struiken de grond in voor eind maart te halen! Dan kunnen we langzaam schakelen naar het grote zaaien. Nog een klein stukje pad en ook daarmee zijn we dan op streek.
Zondag hadden we kunstenares Irene bij ons. Zij bouwde bij ons haar eigen stulpje. Een plek waar wandelaars kunnen zitten, geliefden elkaar in de ogen kunnen kijken en kinderen een hut hebben om te spelen.
Onze kunstenares bouwt dit stulpje als een beeldende vorming project en heeft zich tevoren uitgebreid georiënteerd op hoe haar stulpje te bouwen. Ze heeft nog net geen bouwvergunning aangevraagd. (gelukkig maar want dan had ze waarschijnlijk archeologisch onderzoek moeten laten doen ;-) )
Irene bouwt haar stulpje van wilgentenen. Ze komen van onze wilgen in Hoofddorp die we dit jaar helemaal kaal gehaald hebben.
Het begint met een staketsel van rechtopgaande wilgentakken. Deze wilgentakken zitten zo diep in de grond dat ze eigenlijk ook wortel moeten gaan schieten. Daarnaast zet ze takken die schuin omhoog gaan en een kunstige vorm naar boven maken. Het lijken wel gotische kerkramen zeggen we tegen elkaar. Irene heeft ons voor weinig meer nodig dan het aanslepen van takken en kopjes thee. En... oh ja, we mogen de gaten in de grond helpen maken...
Als de buitenste vorm min of meer af is, maakt ze aan de binnenkant de bankje van ook gevlochten takken. De zitting is gemaakt van heel veel kleine wilgentakjes en zit heel aangenaam. Er blijft geen water op staan, dus je moet meestal droog kunnen zitten.
Het werk eindigt met het (heel secuur) bij elkaar binden van de takken. Daar helpen we ook even een handje van een trap stabiel op de klei zetten.... is tamelijk kunstig.
En dan mag de kunstenares natuurlijk ook nog zelf op het bankje uitrusten! Irene we zijn heel trots op je stulpje van wilgentenen!
We zullen er nog menig kopje koffie in de zon drinken hoop ik.
Onze zoon R woont al bijna twee jaar in Eindhoven. Sinds deze zomer heeft hij daar ook een tuin. Dat vind hij heel belangrijk.
Vandaag sprak ik hem en hij was dolenthousiast omdat hij bij een grootgrutter in Nederland voor LOST landelijk organisatie studenten theater boodschappen mocht doen en een grote hoeveelheid moestuintjes kreeg... Je moet wat als arme student!
Maar hij is ook heel blij met de kruisbessenstruiken die we vorig jaar hebben gestekt!
Een kersenboom heeft ie ook al. Alleen nog geen appelboom, maar de appels vallen toch al niet ver van de boom!!
Ik kan het nog nauwelijks geloven, maar alle bomen en struiken die we als bosplantsoen hebben aangeschaft bij de Stichting Heg en Landschap en bij Ten Hove, en de fruitbomen zijn allemaal geplant!
Meer dan 2000 plantgaten in vaak kleverige klei, allemaal met wat compost erbij. Nadat de notenbomen zijn uitgezet langs de kavelgrens met het Staatsbosbeheer bosje, zijn de laatste planten gepoot naast de container in wat we "de kwekerij" zijn gaan noemen.
En een paar honderd boorgaten voor wilgentakken. Vorige week nog heeft Roy onze wilgen in Hoofddorp gesnoeid. Die zijn terechtgekomen in de Wilgenhut van Irene, en in de Eendenkooi van Marie-José.
Het is vooral ook een geruststellend gevoel dat er nu niet nog bosjes opgekuilde boompjes en struikjes liggen te wachten. Zeker toen het de laatste weken droger werd, konden we zien, dat de wortels van opgekuilde struiken er droog uitzagen. Die hebben we dus allemaal extra water gegeven, met een emmer aan een touw uit de sloot en vijver gehesen.
En natuurlijk hebben we dat niet alleen gedaan. We hebben veel hulp gehad van Wilma, Kees, Mick, Roy, Irene en de scholieren op vrijwilligersdag NL-doet.
Nu kan alles gaan uitlopen. Dat doet mij denken, dat wij vroeger onze kinderen voorlazen uit Kikker en Pad. Pad heeft zaadjes gekregen van Kikker en stopt ze in de grond. Maar hij is ongeduldig.
"Nou zaadjes," zei Pad, "ga maar groeien". Als ik dat voorlas, dan schreeuwde ik de zaadjes zo luid mogelijk uit de grond, bijgestaan door Roy en Irene die inhaakten in koor.
Uiteraard hebben we niet alleen geplant. We willen graag verschillende biotopen, en daaraan werken we door hoogteverschillen aan te leggen. Een moeras, een sloot, heuvels. En hoewel we het grote werk door een rupskraan hebben laten doen, blijft er dan nog veel werk te doen. Bijvoorbeeld omdat de oever van de vijver veel te steil is. En omdat de grond uit de slootjes te dicht bij de sloot blijft liggen. We willen geen dijk naast de sloot. Dus moet die grond verplaatst worden. Op een paar plekken hebben we daar al goede vorderingen mee gemaakt. In de moestuin en op het hoogste deel van de aardwal moet er nog aardig wat grond worden verzet.
We waren vrijdag op de regendag bij Wilma en Kees om twee mooie vlieren en een forse Hazelaar op te halen met de aanhanger.
En omdat het voorjaar in aantocht is kunnen we gaan denken aan zaaien. Daarvoor hebben we zelf al veel verzameld. Wilma heeft uit haar eigen natuurtuin De Punt in Arkel een kist vol met zaden van inheemse planten verzameld, keurig in papieren zakjes met toelichting. Mengsels voor natte en droge grond.
En een flink zakje met een bijzonder mengsel, Prachtlint genoemd, omdat het bedoeld is om door de Amblasserwaard een lint van bloemen te zaaien, die een leidraad moet worden voor bijen, vlinders en andere insekten. Wilma is zeer betrokken bij de ontwikkeling van dit speciale zaaimengsel en de verspreiding ervan via belangstellenden. We gaan dus ook een mooie strook bedenken waar dit Prachtlint kan ontkiemen.
Als we over De Punt in Arkel lopen, raken we geïnspireerd door de natuurtuin. Zo ontwikkelt zich dus een tuin als die zo'n twintig jaar natuurlijk wordt beheerd. Volwassen fruitbomen, een vlindertuin die een oase voor insekten biedt. En ook een fantastische plek om met elkaar een kopje koffie of soep te gebruiken, en een werkdag gezond en natuurlijk aan de slag te gaan: Wilgen knotten, maaien, snoeien, verplanten, vijvers opschonen.
We krijgen van Kees ook nog een paar Betonijzers waarmee we de vloer van de blokhut willen versterken.
Bij elkaar een volle aanhanger op naar Almere Oosterwold. Een goede besteding van een regendag!
Met Pasen waren we thuis in Hoofddorp met de kinderen. We hoorden wel dat er stormachtig weer zou komen, maar hoopten dat onze zo juist gebouwde blokhut met kersvers waterdicht dak van shingles met een beetje geluk de storm zou doorstaan. Maar vanochtend belde onze buurman in Almere Oosterwold, dat we schade hadden en dat het dak eraf was, en dat de wanden van de blokhut stonden te klapperen. Tsja, wat ga je dan doen? Wat kan je doen als de storm nog met windkracht tien om je oren waait? We dachten erover om morgen te gaan, maar in de loop van de middag, met een vrolijk zonnetje tussendoor als je binnen aan de koffie zat, knaagde het en zijn we met de auto naar Oosterwold gereden. Bij aankomst wachtte ons een mistroostige aanblik. Alsof een reusachtige Filistijn langs was geweest en het dak had opgepakt en tien meter verder had neergesmeten! En dan te bedenken dat ik deze week nog twee dagen bovenop het dak had gezeten en gestaan om de shingles met spijkers en teerlijm op het dak te bevestigen. Het hutje stond er vrijdag nog zo mooi bij. We waren nog niet helemaal klaar met de fundering en het verankeren van de hut. Dat zou deze week komen. Maar helaas. Niet alleen was het dak eraf, maar daarna heeft de wind ook vat gekregen op de wanden, en is de hele hut opgetild en van z'n fundament geschoven. Wat doe je met zo'n hoop ellende? Er leek voor ons maar één optie: afbreken. Dus hebben we alle planken van de wanden uit elkaar gehaald. Hopelijk kunnen we een deel van de wandplanken nog weer gebruiken. Ze zitten mooi in de lijnolie. Het dak was met balken en al weggewaaid. De balken hebben we eraf getrokken. Wat er daarna overblijft van het dak is een slappe samenstel van planken met spijkers rechtop, en halfgescheurde shingles die de boel een beetje bij elkaar houden. Dat is zeker onbruikbaar om het dak te herstellen. Alle dakplanken dus klaar voor de schroot, evenals de gescheurde shingles. Zo kan een voorjaarsstorm twee weken werk in één keer ongedaan maken, en behoorlijk wat materiële schade veroorzaken. En tjsa, dat valt niet onder onze stormschadeverzekering.
Het dak was ook nog op twee pas geplante fruitbomen gevallen. Hopelijk stonden die nog zo los, dat de wortels het overleven. Waren wij afgelopen week nog zo blij dat we alle bomen en struiken geplant hadden. Nu zijn we even verdrietig als je zo'n hoop troep ziet. Ik had mij verheugd op ons eerste hokje, ons eerste huisje op de kavel. Er staat ons niets anders te doen, dan alles vanaf het fundament opnieuw op te bouwen. Ik voel mij een beetje als in het sprookje van de drie biggetjes en de boze wolf. Er moet blijkbaar iets sterkers komen, dat de elementen kan trotseren.
Na een paasweekend waarin letterlijk een aantal vooruitzichten verwaaiden, krabbelen we voorzichtig overeind. Dat wil zeggen vooral Marien, want ik ben stevig gevloerd door een griep. Na drie dagen meer dan 38 graden en keelontsteking waag ik mij nu voor het eerste achter een pc.
Want op het land is naast de verrijzende hut de natuur aan het ontspruiten en dat heeft Marien vastgelegd:
Vlierbes
Kerstroos
Fluitekruid
Meidoorn
Vogelmuur
Vergeet-mij-nietje
Longkruid en narcis
Hazelaar
Wilg
Kruiskruid
Braam
Zwarte bes
Longkruid
Schijnhulst (osmanthus)
Leeuwentand
Perzik
Perzik
Magnolia
wilg
Zwarte bes
Esdoorn
Peer
Krenteboompje (Amerikaans)
Krenteboompje (amerikaans)
Kers
wilg
Aalbes
Ik kan hier zelfs op afstand van genieten. (Maar hoop toch stiekem morgenochtend in Oosterwold in het zonnetje te kunnen zitten. ;-)
Wat moet je nou als met Pasen je hutje verwaaid? Dat hutje dat staat voor dat je zo lekker aan het opbouwen bent en dat het een leuke plek gaat worden?
Dan ga je een avondje uithuilen bij vrienden, maakt een verdrietige blog, krijgt heel veel medeleven, maar dan?
Dan pakt Marien zich bij elkaar en gaat beton bestellen, telt de houtjes, koopt een extra bus houtlijm en blijft stug doorgaan.
Stoer in de lijmklemmen.... Als dat niet vast zit.
En zo laat de grote bouwer het bouwwerk gisteren achter!
Met het prachtige weer van zondag hebben we de blokhut na de desastreuze storm van tweede paasdag weer opgebouwd. Althans, de muren staan weer en de balken zitten tot in de nok. Nu moeten er nog dakplaten op en dakbedekking. Maar voor die tijd moeten we de blokhut wel echt stormvast maken. Er zitten nu ankers in het beton. Daar komen nog houten latten bij, die de horizontale planken vertikaal verbinden. Een probleem met een blokhut, is dat hout blijft werken, en dat je dus niet zomaar een lat vertikaal op de muur kunt schroeven. Je moet de schroeven met ringetjes in een gleufje bevestigen, zodat ze wel verband hebben, maar het uitzetten en krimpen van het hout in dwarse richting toelaten. En misschien moeten we ook een paar dakbalken verankeren met een soort muurijzer, zodat zelfs een rukwind tijdens een storm de boel niet als een paraplu laat opstijgen.
Aan het einde van de middag kwamen de buren Cor en Nel op bezoek met hun hond en een emmer met kikkerdril, die Cor uit de sloot naast zijn boerderij had gevist. Het lijkt wel of er verschillende soorten dril bij elkaar zitten. Of de ene is vroeger gelegd dan de andere. Die kikkerdril hebben we in de Paddenpoel laten glijden. Hopelijk is die dus binnenkort bevolkt met kikkers, die liefst alle muggen uit de lucht happen. Heerlijk ook om te zien dat de oeverplanten die Wilma geplant heeft nu uit de grond schieten: Moerasspirea, Speenkruid, Pinksterbloem, Valeriaan.
Vandaag ontvingen wij van de gemeente een bijzondere mail, toch maar eens kijken of we volgende week kunnen..
Beste toekomstige bewoners van Oosterwold,
Gefeliciteerd! De eerste 7 pioniers (jullie dus) zijn genomineerd voor een Growing Green speld omdat jullie als eerste de stap durfde te nemen en dat wij deze zomer, dankzij jullie harde werken en doorzettingsvermogen, kunnen zien hoe Oosterwold eruit komt te zien.
De uitreiking is al heel snel namelijk 23 april. Ik hoop dat jullie en jullie mede-bouwers hierbij aanwezig kunnen zijn. Het is op De Esplanade bij de schouwburg in Almere. Hier ligt het weekend van 23 en 24 april het “Flying Grass Carpet”
Het programma is als volgt:
11.45 inloop waarbij u een brunch kunt krijgen in het theatercafé.
Om 12.15 zal wethouder Tjeerd Herrema de spelden gaan uitreiken. Dat zal tot ongeveer 13.15 duren.
Zondag 24 april is er ook nog een lezing van voormalig coach en hersteltrainer van Ajax en nu van het Nederlands Elftal Rene Wormhoudt. Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat dat heel interessant is.
Vanochtend begon de dag in Oosterwold met een optimistisch zonnetje. Nadat ik een gietvloer in ons tuinhuisje had gemaakt, ben ik gaan zaaien. Ondertussen betrok de lucht en begon het te donderen. Toen vielen er plotseling knikker-grote hagelstenen naar beneden. Eerst als verdwaalde vogelpoepjes, maar vervolgens als een hoosbui. De eerste bui duurde maar kort, en daarna kon ik weer verder zaaien. Maar toen het weer betrok, begon het vervaarlijk te donderen, met een enorme slag als hoogtepunt. Ik weet niet of die bij de buren was ingeslagen, maar dichtbij was het zeker. Het was met die hagel en striemende regen op het metalen dak van de container toch spectaculair. Het levert zelfs bijzondere plaatjes op.
Afgelopen maandag komt Bart van Berkel langs om namens de provincie en voor de Oosterwold organisatie drone filmpjes te maken. Het filmpje is nog niet klaar, maar Bart heeft wel de foto's al mat ons gedeeld:
Hieronder de foto's waar wij erg van onder de indruk zijn.
Het is altijd spannend om op afstand de reeën over de akker en langs de bosrand te zien lopen. Maar het is niet altijd op afstand. Afgelopen week werden we opgeschrikt omdat zeven herten met luid gekraak van brekende takken langs onze kavel wegrenden. En de eerste schade aan onze vertroetelde boompjes tekent zich af. Van een wilde kers (kriek) is de bast afgevreten is door een plaatselijke vandaal: lees hert. Zo ziet dat er dus uit. Als in het voorjaar in deze boompjes de sapstroom op gangkomt, dan is dat blijkbaar een delicatesse voor herten, met bijzondere voedingstoffen. Ik hoop dat ze van onze fruitbomen afblijven, maar die hebben we nu wel met anti-worteldoek omwikkeld. We zullen zien of het ook anti-vraat-doek mag heten.
Afgelopen week heeft onze zoon Roy geholpen, met het leggen van de shingles op het dak van de tuinschuur. En gisteren met zaaien. We hebben de afgelopen twee jaar een grote hoeveelheid zaden van wilde planten verzameld, geholpen door Wilma die van haar eigen natuurtuin De Punt in Arkel een hele verzameling zaad heeft geëxporteerd.
Wilma en Kees kwamen ook weer twee keer een lading planten uit hun natuurtuin brengen en inplanten. Wilma heeft nu zo ongeveer haar eigen laantje, dat zij zelf helemaal heeft ingericht. En Kees heeft een begin gemaakt voor de platte kas die we in de moestuin inrichten, om kwetsbare gewassen voor te kweken, en vraat door herten, konijnen, slakken en vogels te voorkomen.
Vrijdag hebben we de verjaardag van Marie-José gevierd in Oosterwold. Met taart en koffie in ons tuinschuurtje. De ouders van Marie-José, Arie en Ria hebben bessenstruiken en vlinderstruiken meegenomen, die we vorig jaar als winterstek bij hun hebben uitgezet in de Achterhoek.Nu kunnen ze hier opnieuw aarden.En als bonus een verzameling overmatige Dahliaknollen, die Arie zelf gekweekt heeft. Die groeien in de Achterhoekse zandgrond uit tot knollen van bijna tien centimeter. Ik ben benieuwd of die zich in de Almeerse klei net zo thuisvoelen. Een beetje zand en compost toevoegen lijkt een goed devies.
Vorig najaar heeft Staatsbosbeheer de verspreide bomen in de bosstrook honderd meter westelijk van onze kavel allemaal gekapt. We waren benieuwd wat er met deze kale grond zou gaan gebeuren. Afgelopen donderdag en vrijdag heeft Staatsbosbeheer daar nieuwe boompjes aangeplant. We zijn ze even gaan bewonderen.
We menen een paar verschillende soorten te herkennen die door elkaar zijn geplant: els, linde, eik, haagbeuk. Het zou mooi zijn als die binnen een paar jaar uitgroeien tot een nieuw bos.
Ik ben wel benieuwd hoe dat samengaat met de planning van de Verlengde Tussenring. Volgens de projectie zou die in de toekomst dwars door dit stuk land gaan lopen. Het zou toch zonde zijn als deze jonge boompjes daaraan zouden worden opgeofferd. Het ziet er in ieder geval veelbelovend uit.
Hierboven de traktor en de meneer die de boompjes plant. En rechts zien we behalve de aanplant, ook dat zelfs staatsbosbeheer moeite heeft om door de klei vooruit te komen.
Zaterdag hebben we een lading zakken mest opgehaald bij de Simpliade. Dat is het koosnaampje voor een initiatief in het wijkje bij de Noorderplassen dat De Eenvoud heet. Daar is met ondersteuning van de gemeente een (tijdelijk) geitenweitje ingericht op een lege kavel, met een leuk ingericht stalletje, vier geiten en vier bijzondere schapen, en drie kippen. Ze zou het een simpele versie van de Floriade kunnen noemen. De beesten produceren met elkaar mest dat eens in de zes weken moet worden uitgeruimd. In plaats van dat de verzorgers het naar de vuilstort brengen, nemen wij graag deze mest mee. Een mooie aanvulling van het organisch materiaal op onze kavel. We zullen het gebruiken om de moestuin te bemesten en te mulchen. Dat mulchen voorkomt onkruidgroei, door de grond af te dekken, zodat onkruidzaden zich niet in het zonlicht kunnen ontwikkelen. Ondertussen kan de mest haar voedingstoffen afgeven aan de bodem en zorgt het stro voor organisch materiaal. En zo maken we binnen Almere een eigen kringloopje waar iedereen blij van wordt!
De voorraad zakken met mest past precies in één aanhanger! Dank verzorgers van de Simpliade. Jullie zijn van harte welkom om ook bij het Paradijsvogelbosje een kopje koffie of thee te komen drinken.
Eind vorige week kwam een medewerker van een infrastructuurbedrijf langs bij de kavel. Het maken van de oprit wordt kennelijk nu voorbereidt. Marien spreekt kort met ze. Bekeken moet worden of twee of drie bomen gekapt moeten worden. En voordat er gekapt mag worden, moet de ecoloog langskomen. 's Middags staan er twee oranje kruizen op de bomen en is overleg met de gemeente een imposante iep gespaard. Marien waarschuwt nog dat ze wellicht tempo willen maken in verband met het broedseizoen. Op een of andere manier zijn ze er nu als de kippen bij. (Onze eerste vraag over het ontwerp van de afrit stamt al van de laatste week van oktober, ongeveer een half jaar geleden). Wat schetst onze verbazing als vrijdagochtend de bomen al gerooid zijn. ....
De afrit wordt gemaakt met stelconplaten met een laag zand en misschien granulaat eronder. Het is nog niet bekend wanneer ze de afslag maken.
Maandag komt Coen van het Waterschap (ze rijden rond in heel herkenbare auto's, zie foto, vandaar) nog even kijken op de kavel. Ook voor het Waterschap is de ontwikkeling van Oosterwold nieuw en spannend.
De geiten en schapen poep moet natuurlijk worden uitgespreid. Rechts is te zien hoe Marien een en ander in de moestuin heeft verspreid. Bij het schuurtje leek het zoveel..... en bij dit schuurtje.... We zien uit naar de volgende lading!
Op mijn verjaardag heeft Kees verder gebouwd aan de platte kas, waar Marien al mee was begonnen. Marien heeft met zand van boer Henk (het zand was nl. op) vandaag de platte kas verder gebouwd. Nu hoeven er alleen nog zijkanten in...
Vorige week waren er al bomen geplant door Staatsbosbeheer in het verder gelegen veld achter 'ons' bosje. Toen had ik de tractor alleen op grote afstand kunnen zien.
Vanmiddag zag ik dat Staatsbosbeheer bezig was om het opengekapte veld midden in het bosje langs de Paradijsvogelweg te beplanten. Daar ben ik maar even nieuwsgierig op afgestapt, en ik trof zowel de opzichter van Staatsbosbeheer als ook de uitvoerder Zweverink Bosbouw. Ik mocht ook een paar plaatjes schieten. Ze planten hier vooral beuken met af en toe een linde ertussen. Terwijl wij alle boompjes met spade handmatig in de kleverige klei hebben gepoot, gebruikt Zweverink een ingenieus apparaat achter de tractor, die een sleuf in de grond maakt, waar iemand uit een bak boompjes in plant. Een metalen rol achteraan het apparaat duwt de sleuf daarna weer dicht, zodat de boom geplant is. Zo doen ze op een middag wel zo'n 2300 boompjes. Daar kunnen wij niet tegenop. Het is leuk om te zien, dat het wel mechanisch gebeurt, maar er toch heel ambachtelijk uitziet.
Fantastisch dat dit veld weer is ingeplant met beuken en linden, zodat het in de komende jaren kan uitgroeien tot een geheel met de stroken bos die er aan weerkanten staan.
Wat heerlijk dat het ook eens gewoon genieten kan zijn als je aan het werk bent op de kavel. Dat zeg ik jaloers want ik (Marie-José) zat vandaag in een keurig jurkje de hele dag braaf op kantoor te werken. Maar ja, dan heb ik nu weer de energie om het even op het net te knallen! (Eerlijkheid gebiedt wel te melden dat Marien met Stefan vioolduo's is gaan spelen, daarvoor was ie wel opgeladen!)
Toen we ons composttoilet bouwden, lieten we bijgaande romantische plaatje van een composttoilet zien op de site. Veel mensen reageerden enthousiast. Vooral toekomstige buren die tijdens werkzaamheden of bezoeken zouden willen plassen of poepen waren enthousiast. Toen de zeecontainer op het Paradijsvogelbosje werd geplaatst, hebben we daarin ook het composttoilet geplaatst. En wat was ik blij dat als het koud was of regende ik lekker binnen gaan zitten. En een toilet zo groot als een zeecontainer is natuurlijk best groot..... En het uitzicht....
Maar... de bedoeling is dat er een rustige (semi openbare) toilet op het Paradijsvogelbosje komt. En daarom werkt Marien vandaag aan de achterkant van de schuur aan een huisje voor het composttoilet. En dat begint met een fundering..... Zodat het toilethuisje niet net als de schuur, wegwaait.
En na hard werken en lekkere zon is het goed toeven in Oosterwold: een selfie met de zelfontspanner:
.
.
Na de klus met de vloer, maakt Marien de platte kas in de moestuin af:
En ook de berg en het talud worden door Marien nog onder handen genomen:
Vandaag was geheel tegen de verwachtingen van buienradar in een prachtige dag in Oosterwold. Volgens buienradar zou er 0% kans op zon zijn, maar je kon prima verbranden vandaag! Ik heb een deel van de middag in mijn t-shirt gelopen.
Toen we vanochtend bij het Paradijsvogelbosje aankwamen zagen we dat nu niet Staatsbosbeheer als buur druk bezig was, maar ook de loonwerker die namens ERF de akker aan het omwerken was. In een mooie grote trekker was hij aan de slag. En omdat de banden van de trekker bijzonder waren hieronder een mooie grote foto:
Een super ingenieus systeem waarmee de druk op de grond van deze zware machine enorm wordt verdeeld en daarmee kleiner wordt. De grond blijft daarmee veel gezonder! Wel is sturen met zo'n machine geen koud kunstje. Bij het maken van een bocht moest de loonwerker wel drie keer heen en weer steken om naar een volgende baan te kunnen. En eigenlijk denk ik dat hij onze gekke scheve kavel maar wat onhandig vond. En ik denk dat ik dat in zijn plaats ook gevonden zou hebben. Maar hij was zeer kundig en is keurig langs de rand van de kavel gegaan.
Nu het land van ERF weer van alle onkruiden is ontdaan, kun je wel de vorm van de kavel goed zien!
Een groot deel van de zaden is gezaaid en we kunnen ze wel de grond uitkijken.... Dat het volgende week lekker gaat regenen is wat ons betreft waarschijnlijk wel groeizaam.
Een paar weken eerder hebben we de walnoten, eikels en walnoten die we vorig jaar hebben ingekuild gezaaid/in de grond gebracht. We telden vanmiddag zeker twintig kastanjes. En waarschijnlijk zien we ze nog niet allemaal. Bovenstaande was niet goed in de grond geraakt, maar desondanks gegroeid. Een mooie vorm vinden jullie ook niet.
En de verrassingen waren nog niet voorbij. In een blog op 3 april vertelden we over buurman Cor en buurvrouw Nel uit hun sloot een emmer met kikkervisjes kwamen brengen. Het gaat goed met het kroost. Marien had ze eerder deze week al gezien, maar ik mocht vandaag de dikkopjes bewonderen. Cute toch?
En dan gaan we in de middag ook nog hout halen voor het bouwen van het WC huisje:
De organisatie van Oosterwold laat regelmatig dronevluchten uitvoeren om de vorderingen te zien van de ontwikkelingen in Oosterwold.
Tot nog toe was het filmpje alleen via facebook zichtbaar. Eindelijk is het dan gelukt om het filmpje rechtstreeks om onze site te zetten! Hieronder dus voor het nageslacht!
Onze kavel is zichtbaar van 1.14 tot het einde (1.36)
Hoe verzin je voor je blogjes steeds een pakkende titel? Is het me gelukt?
Vandaag verhaal ik over kraaien, kassen, keukens (K3) en een pad.
Bij aankomst in Oosterwold vanmorgen zat op het land van ERF (dat net omgeploegde land) een hele kolonie kraaien. Er was duidelijk wat te halen! Ik neem aan dat door het keren van de grond de wormen boven komen
Marien heeft afgelopen week de platte kas afgemaakt en wilde nu heel graag zaaien. Dat heeft ie gedaan! De hele platte kas is vol! Een lekker veldje spinazie en van veel rijtjes van andere groenten.
Zelf was ik vandaag bezig met het maken van een aanrecht in de schuur. Dat was lekker, want dan werd ik niet nat als het regende. Fijn dat Marien hielp bij het stellen van de kastjes en de deurtjes. Zelf kwam Marien bij regen naar binnen om twee eenvoudige houten kasten in elkaar te zetten. Nu kunnen we lekker uit de voeten in de ons schuurtje.
Langs het hoofdpad zijn we verheugd dat het eerste zaaigoed opkomt. We hebben een mengsel gezaaid. Daarom heb ik geen idee wat er hier opkomt:
Wel mooi om te zien dat planten ook in dit stadium al van elkaar verschillen!
En dan last but not least: Gisteren (dus nadat we de spelden hadden gekregen) heeft Marien nog even met kruiwagens zand gebuffeld en hebben we samen het Hazelaarpad (parallel aan de Paradijsvogelweg) eindelijk tot het bruggetje af kunnen maken. Nu kun je echt een rondje lopen!
En dan kijken we op dat punt ook nog even naar hoe mooi (en vooral veel groener) het bos van staatsbosbeheer is. De haagbeuken zijn al helemaal groen. De essen beginnen uit te lopen.
Zaterdag 23 april hebben wij als één van de pioniers van Oosterwold een Groene Speld gekregen van wethouder Tjeerd Herrema van Almere. De Groene Speld wordt uitgegeven door de Growing Green Cities. Zij hebben een wat verouderde website www.growingreencities.almere.nl Niet alleen kregen de pioniers van Oosterwold zo'n speld. Heel veel ondernemers, stichtingen, initiatieven kregen een Groene Speld. Of zoals Tjeerd Herrema zei: "die verdienen een Dikke Speld". Het is een hele opgave om voor al die genomineerden een verhaaltje te vertellen. Ik benijd de wethouder niet. Over de eerste pioniers van Oosterwold werd dan ook niet veel inhoudelijks verteld. En eigenlijk is dat wel jammer. Deze Groene Speld probeert initiatieven in Almere in het zonnetje te zetten, die in de aanloop naar de Floriade in 2022 Almere een groen gezicht geven. En hoewel de Floriade en Growing Green Cities niet gespeend is van marketingdenken, zit er wel iets in, dat die Floriade moet passen bij Almere. Citaal van de website Floriade.almere.nl: "Maar de Almeerse Floriade gaat verder: kennis, producten en technologieën uit de tuinbouw worden ingezet om oplossingen te vinden voor urgente en mondiale verstedelijkingsvraagstukken op het gebied van voedsel, energie, water en gezondheid." Ik zal niet op de plaats van de wethouder gaan staan, maar laat ik dan toch iets inhoudelijks over Oosterwold initiatieven schrijven in het licht van Growing Green Cities: Die eerste initiatieven in Oosterwold beginnen nu inderdaad met bouwen en het inrichten van hun kavel. Al in de eerste visiestukken voor Almere kan je lezen, dat het de bedoeling is dat in Oosterwold zogenaamde Stadslandbouw zal worden bedreven. Dus we moeten Almere de eer gunnen dat zij dit groene idee Stadslandbouw hebben geplugd. En dat vraagt niet alleen landbouw in de nabijheid van een stad, maar juist dat mensen rondom hun woonomgeving kleinschalige landbouw gaan organiseren, die bovendien voor andere mensen en dieren waarde toevoegen aan het landschap. Wel, daarmee willen we ons best vereenzelvigen. En op onze kavel Paradijsvogelbosje kan je de eerste tekenen van stadslandbouw al bespeuren. De beplanting gaat zelfs aan de bebouwing vooraf. Ook is het best leuk om een aantal initiatiefnemers weer te zien, en van andere groene initiatieven te horen.
Als in 2022 al die Floriadebezoekers bij ons langs komen fietsen, dan kunnen ze bij het Paradijsvogelbosje hun hart ophalen.
We voelen ons vereerd met de speld. En het buffet was zeer groen verantwoord en lekker.
Dank aan Monique van der Plas voor het maken van de foto's
Vaste bezoekers zullen zich al hebben verbaasd. Zo kaal als het Paradijsvogelbosje er in de kop van de site uitziet is het nu toch helemaal niet meer. En dat is helemaal waar.
De dagen zijn heel wisselend qua weer. En nu de bomen de grond in zijn hoeft niet alles even snel, dus als het slecht weer is gaan we niet altijd door en nemen soms ook tijd voor andere dingen (belastingaangifte bijvoorbeeld...)
Vandaag hadden we weer een dag waarbij ik op kantoor zat en Marien in het veld. En we zijn een aantal keren jaloers op elkaar geweest. Ik op Marien toen het buiten heerlijk zonnig was en ik wist dat je in de luwte van een schuurtje geweldig van de zon kunt genieten. En Marien op mij toen ik hoog en droog in mijn vergadertoren zag hoe het buiten goot en ik een berichtje kreeg "geweldig weer". Gelukkig kon ik op buienradar zien dat het een half uur later over zou zijn en niet meer zou gaan regenen ;-). Dat houdt de moed erin.
Na wat voorbereidende aankopen voor het WC huisje in centrum Almere ging Marien naar het Paradijsvogelbosje. Hierboven zie je in de deuropening van de schuur de aankoop die Marien niet kon laten liggen ;-),
De missie voor vandaag was het leggen van een terrasje voor de schuur, waar we als we doorwerken buiten kunnen eten en in de zon kunnen zitten. Marien legt een kunstig patroon van rozetten in het midden opgevuld met kinderkopjes die voor de kruidentuin bedoeld zijn, maar hiervoor ook goed bruikbaar zijn.
Als het terras klaar is, is ook het pad tussen de twee boomgaarden aan de beurt:
Eindelijk kan je met de kruiwagen ook hier een rondje lopen. Hoewel je op ons kleine bruggetje dan wel een evenwichtskunstenaar moet zijn.....
En bij vertrek gaat Marien nog even bij buurman Henk langs om wat zaken af te handelen en schiet dit geweldige plaatje! Hoe mooi is het koolzaad!
Gisteren begon broer Mark te appen of we in Oosterwold waren en wie er zouden zijn. Bij een bezoek is de samenstelling van de delegatie nichtjes bepalend over wie aanwezig wil zijn. Logisch, maar moet altijd even afgestemd. Vanmorgen besluit Mark heel gezellig met één dochter te komen. (Wij zijn nl. zonder dochter)
Als we nog thuis zijn belt iemand aan.... Ik hoor door de deur: "Oh bakt u zelf brood, dat vind ik zo lekker!" Marien bakt inderdaad zelf brood en dat was net klaar. Marien zegt nog "heb je al ontbeten?"... Dus als Marien terugkomt heb ik geen idee waarmee hij komt. het is een pak met twee nieuwe overalls. Ik heb die van mij vandaag aangedaan, Marien dacht dat ie nog met vieze stoffen zou werken en trekt dus nog zijn oude overall aan. Het levert wel de gezellige foto links op.
Mark hoopt dat we binnenkort in Oosterwold kunnen koken (lees barbeknoeien) en brengt daarvoor attributen mee en heeft een grote zak sjalotjes om te planten mee gebracht. En wat heel fijn is: hij plant ze ook samen met nicht Eva-Lotta!
Maar ze willen nog meer doen... dus komen ze mij helpen bij het leggen van een kruidenrad: onze toekomstige kruidentuin. We leggen een cirkel met daarin een kleine cirkel en een aantal spaken. Met Mark en Eva-Lotta erbij schiet het hard op!
Als we vertrekken ziet het wiel er zo uit: Morgen nog twee spaken leggen, compost toevoegen en zaaien!
Als ik een titel moet verzinnen voor vandaag, dan moet het over zon gaan en over allerlei onverwachte bezoekers.
De eersten kwamen vanochtend letterlijk binnenvliegen. En eigenlijk waren we ze al tegengekomen. Toen we op de Hollandse Brug de polder binnenreden zagen we 3 parachutisten die akelig precies manoeuvreerden. We grapten nog tegen elkaar: ze moeten wel zorgen dat ze niet in het water belanden. .... Toen we bij het Paradijsvogelbosje kwamen stonden op de passeerstrook drie auto's geparkeerd met een windvaan ernaast. We hadden geen idee... Maar toen had het al duidelijk moeten worden.
We drinken een kopje koffie in het goddelijke zonnetje en gaan aan de slag.
En dan kijken we omhoog: wat komt daar nou aanvliegen en wat maken ze een herrie:
Ze landen met het motortje dat ze hebben keurig op het land van Boer Henk aan de andere kant van de weg. Een mooi gezicht. Wel ben ik verbaasd. De heren dragen (terecht) gehoorbescherming ivm de herrie van hun motortjes, maar als ze geland zijn houden ze die dingen op en ze schreeuwen dus keihard naar elkaar ook als dat al lang niet meer nodig is. Maar ja, meer dan verbazing is er niet.
Daarna wordt duidelijk dat we meer invliegers hebben (gehad). Onze tulpen zien eruit als kropjes sla.... Reeëpoten verraden de daders.....
De hele dag (het is natuurlijk een heerlijke dag om te fietsen) hebben we "aanloop" gehad van mensen die ons volgen, zelf onderzoeken of ze initiatiefnemer willen worden, misschien willen aansluiten of gewoon nieuwsgierig zijn.
De wat oudere meneer uit Huizen die Marien (die in zijn jeugd heel veel heeft gezeist) wel even uit zou leggen hoe hij moest zeisen was wel lief.
In de middag schoven Gerda en Ronald aan voor de thee. Gerda met mooie witte fietsschoentjes die voor het eerst een beetje vies werden en Ronald die de hele tijd wilde uit leggen wat er Freudiaans aan reeën was (of heb ik het toch niet goed begrepen Ronald? ;-) )
Duidelijk is dat binnenkort in de tuin van Ronald en Gerda kruidenrad komt. Of toch maar niet. Jullie zijn toch geen trendvolgers?
Mijn kruidenrad is in ieder geval klaar! nu moeten natuurlijk de kruiden nog groeien.
Marien werkt verder aan het toilethok.
En dan het hoogtepunt van deze weken: We eten voor het eerst 's avonds warm in het Paradijsvogelbosje! Eet smakelijk!
Afgelopen dinsdag waren we uitgenodigd door de gemeente om van gedachten te wisselen over afvalverwerking en afvalophalen in Oosterwold. De gedachte is dat initiatiefnemers in Oosterwold bezig zijn met duurzaamheid en daarom zelf ook ideeën hebben over hoe om te gaan met Afval. Bovendien zijn de kavels in Oosterwold zo groot, dat de meeste mensen zelf hun groenafval kunnen verwerken op een composthoop. Redenen genoeg dus om met elkaar van gedachten te wisselen. We werden uitgenodigd bij het afvalinzamelingspunt Almere-Buiten. Een achttal initiatiefnemers waren gekomen, en van de gemeente waren Ivonne, Jeanet en drie medewerkers van de dienst afvalverwerking.
Een reeks onderwerpen zijn de revue gepasseerd.
Welke afval soorten kunnen als grondstoffen rendabel worden gerecycled? Kan dat ook door een kleine groep zoals een vereniging of bewoners van een straat in Oosterwold?
Volgens Ger zijn 75 procent van de containers die aan de straat worden gezet half leeg. Dat betekent dat de gemeente heel veel werk heeft aan relatief weinig afval. Het merkwaardige doet zich dus voor, dat als we steeds minder afval krijgen, de gemeente meer werk krijgt aan het verwerken van het afval.
Krijgen de bewoners van Oosterwold een container voor de deur, of moeten ze naar een brengparkje? Volgens de Annet heeft de gemeente de plicht om een container binnen 75 meter van een huis te plaatsen.
We hebben ook over kosten gesproken. Als Oosterwolders meer doen voor afvalvermindering of ook zelf weg brengen, levert dat dan ook wat op in de zin van lagere afvalstoffenheffing? Dat lijkt vooralsnog niet mogelijk. Anders dan vele andere gemeenten heeft Almere een zgn. solidariteitsheffing per huishouden. Dus of je nu veel of weinig afval produceert, je betaalt hetzelfde. In veel sectoren in de samenleving geldt inmiddels al het parool: "de vervuiler betaalt". Maar met afval in Almere gaat dat dus niet op.
Wij kunnen een vergelijking trekken met de gemeente Haarlemmermeer, waar we nu nog wonen. Die gemeente heeft brengparkjes voor papier, glas en plastic. En je kunt kiezen voor een grote of een kleine container. Als je een kleine container kiest, betaal je ook minder afvalstoffenheffing. Sinds het plastic apart wordt verwerkt, hebben wij een kleinere container en bezuinigen wij dus op onze afvalkosten. In Oosterwold zal de gemeente geen groenafval hoeven in te zamelen. Dan is het toch niet logisch dat wij evenveel betalen als mensen die iedere week een groenbak aan de straat zetten?
De gemeente ziet wel mogelijkheden voor een pilot studie. Bijvoorbeeld om alleen containers op te halen als ze vol zijn. Dat zou kunnen met een telefoon- of email-bericht. Ook zou de gemeente speciale afvalcontainers of een big-bag kunnen leveren wanneer bewoners veel piepschuim verwerken, bijvoorbeeld als apparatuur en keukens worden geleverd.
We kregen nog een rondleiding over het afvalbrengpark. Het is indrukwekkend hoeveel afval kan worden gescheiden. Medewerkers kunnen zelfs het restafval nog scheiden, en daarmee zichzelf min of meer terugverdienen. Ook nieuw voor mij was dat piepschuim zo'n gewilde grondstof is. De gemeente heeft een speciale pers waarmee het piepschuim wordt samengedrukt en daarna op pallets wordt verkocht aan de industrie.
Als je eenmaal rondloopt op zo'n afvalbrengpark, dan valt je al gauw op hoeveel spullen worden weggegooid, die nog waarde hebben. Van tuinstoelen tot versterkers, van tegeltjes tot nieuwe straatstenen.
Het is de afgelopen weken natuurlijk fantastisch weer geweest. We hebben er optimaal van geprofiteerd door met Hemelvaart te kamperen in Friesland. En wat doet dit weer met de tuin?
Je merkt dat er bepaalde bomen zijn die profiteren van het warme weer. Zo zijn onze notenbomen binnen een paar dagen uit een lange winterslaap ontwaakt. Dat is een hele opluchting, want het leek wel alsof alle notenbomen het loodje gelegd hadden. Maar de meeste komen nu tot leven. De twee ge-ente notebomen die al eerder geplant waren, lopen duidelijk voor.
Ook de Tamme Kastanje die we van Wilma gekregen hebben, begint nu echt uit te lopen met prachtig glanzend blad en fijne kartelrand.
En de Japanse Sierkwee die dit voorjaar nog geplant is durft het aan om volop in de bloei te gaan. Een feest voor het oog. Ik hoop dat de plant het aankan en niet aan deze overmoed bezwijkt.
Maar onze tuin is toch vooral nog een tuin met veel nieuwe aanplant, waarvan de wortels nog niet diep in de grond hebben kunnen doordringen. En dat kan je zien aan veel bomen en heesters die smachten naar een beetje vocht. Dat geldt met name voor de wilde rozen die we geplant hebben, en waarvan de helft goed aanslaat, en de andere helft nu met microscopisch kleine blaadjes probeert te laten zien dat ze nog tot het land der levenden behoren.
Dan zit er niets anders op dan te gaan sproeien. Dat doen we al iedere dag met de platte kas, waar nu de spinazie royaal opkomt, en de Pompoenbladeren de afmeting van schoteltjes beginnen aan te nemen.
Op zich is dat geen straf, behalve dat het behoorlijk bewerkelijk is in een tuin van bijna 7000 m2. En het is ook niet wenselijk om alleen met kraanwater te sproeien.
Dus hebben we de pomp tevoorschijn gehaald, die al tien jaar ongebruikt in onze schuur stond. Die kan nu eindelijk zijn dienst bewijzen. En de plekken waar de pomp niet komt, blijft het sjouwen met emmers water. Vooral op de verhoogde stukken, waar het water immers nog eerder wegloopt.
We hebben ook het hele landje ingezaaid met wilde kruiden. Dat zaaigoed kiemt heel oppervlakkig en is dus gevoelig voor droogte. We hopen dus maar dat er komende week weer wat regenbuien langs Oosterwold zullen trekken.
Deze week is Marien al behoorlijk gevorderd met het WC huisje. En hoewel we om andere redenen (droogte) graag wilden dat het zou regenen, was het voor de WC zonder dak best handig dat het niet regende. Vandaag moet de deur (beslag) vervolmaakt en moet het toilet een dak krijgen. Het dak wordt doorzichtig, omdat we dan tenminste overdag geen stroom en verlichting nodig hebben in het privaat. Da's handig omdat dit buiten toilet vooral overdag gebruikt zal worden.
Eigenlijk gaat het plaatsen van het dakje voorspoedig. Als je het maar met z'n tweeën doet. Niet omdat het niet alleen gaat, maar als je van de ladder af moet om de boormachine te pakken en je perspexplaat vliegt door de lucht.... blijft toch een beetje onhandig.
Hieronder zie het pleehokje min of meer af. En ook hoe mooi de binnenkant is geworden! Je gaat er bijna voor je lol zitten.
Maar het mooiste moest nog komen. Onze dochter had ons 's ochtends op het hart gedrukt dat nu toch echt het hartje in de deur van het toilet moest worden gemaakt.
Ik kon haar bovenstaande foto appen aan het einde van de dag. En de maker moest natuurlijk ook even op de foto.........
Dank je wel Marien!
En dank dochterlief en vriend dat we 's avonds bij de maaltijd konden aanschuiven!
En dus doen we ons best iedereen goed te kunnen ontvangen. Marien maakt nog een mooi houten randje aan het "glazen" dak, met een heuse wybert tegen de nok (recht boven het hartje). Maar ja dan staan de WC rollen op de grond.... Dus dan moet er nog een plankje opgehangen. 't Voelt een beetje als een housewarming merk ik. En dat is vooral een leuk gevoel. Nu kun je hier echt verblijven!
En ook in de keuken hangen we nog een plank op. Het is net echt.
En dan moet de man op jacht! Voor een vegetarische soep, dus zonder reebout.... Maar hier zijn oogst aan brandnetelblaadjes. Zo'n jager die met z'n blote handen de topjes plukt van de brandnetels is een held nietwaar?
En dan mogen ze in de keuken in de soep:
En dan komen ze: onze toekomstige buren! En ineens is mijn jager niet meer de enige stoere man ;-) !
Iedereen brengt iets lekkers mee, we eten wat we drinken wat en de kinderen hebben de grootste lol! De bruggetjes zijn leuk, maar ook het bosje van Staatsbosbeheer wordt gretig verkend.
En als het wat kouder wordt gaat de vuurkorf aan! Zou de brandweer zich realiseren dat pioniers van fikkie stoken houden? Of moet ik dan ook een sprinklerinstallatie in mijn moestuin (wat overigens geen kwaad kan met dit weer....)
Wij hebben genoten!
't Wordt wel wat dat buurtje op de Frederik van Eedenweg!
We hebben een ruime maand geleden kikkerdril van buurman Cor in onze paddenpoel laten glijden. Die eitjes kwamen al spoedig uit en het wemelde van de kleine kikkervisjes.
Een week geleden viel mij op dat de hele oever van de paddenpoel vol stond met afdrukken van vogelpoten. Geen eendepoten, geen meeuwen. Kraaien lijken de meest logische kandidaat. En ook viel op dat het aantal kikkervisjes aanzienlijk gedecimeerd was. Blijkbaar hebben die slimme kraaien ontdekt, dat hier een kant en klare maaltijd beschikbaar was. Kikkervisjes zwemmen vaak naar de rand van de oever, omdat het water daar het warmste is. Tsja, maar daar staan ook die kraaiepoten.
Gelukkig blijken er nog een aantal kikkervisjes slim genoeg, om enige afstand te bewaren, zodat ze het overleefd hebben. Zo is de natuur.
Zaterdag komt broer Peter op bezoek met vriendin Dominica uit Ghana. We genieten van een lekker bakje soep en samen lunchen. In het zonnetje en het is heel warm.
Gelukkig liggen de tshirts van NL doet nog in de schuur. Dat helpt voor Dominica die een trui aan heeft. Een grappig souvenir straks naar Ghana. En het levert vrolijke foto's op. "Over een paar jaar is dit een paradijs".
Vanmiddag kregen we groot bezoek op onze kavel. Gebiedsregisseur Yvonne had ons al aangekondigd dat het team Oosterwold in gezelschap van mensen van gemeente Zeewolde, provincie en het rijk een ronde door Oosterwold zou maken. Tegen twee uur stopten er vijf auto's langs onze kavel. Daar zal je ze hebben, dacht ik. Net als een tiental mensen uitstappen zie ik dat ze van het waterschap Zuiderzeeland zijn. En tegelijkertijd stopt er een heuse bus met mensen van het Oosterwold team. "We hebben niets afgesproken" vertrouwd ons een van de waterschappers toe. Als een schoolreisje stromen ze uit de bus en wandelen ze allemaal onze Frederik van Eedenweg op. In een korte toelichting heb ik de toehoorders iets verteld over ons initiatief; dat het een landbouw-landschapskavel is die grotendeels publiek toegankelijk is. Iedereen nam de uitnodiging aan om over de wandelpaden een rondje te lopen. Zo zwermt iedereen uit over onze kavel. Het uitgezaagde hartje in de toilet-deur maakte indruk: de foto ging meteen over de App:"just lovin' it". Vanuit het waterschap werd nog met enige bezorgdheid doorgevraagd over de drainagebuizen en de grondwaterstand.
Daarna stapt iedereen weer in de bus en de waterschapsauto's. Het doet vagelijk denken aan een blik Japanners die worden losgelaten in de Zaanse Schans. Het voegt zeker iets toe als al deze mensen die betrokken zijn bij de plannen van Oosterwold een beeld krijgen van hoe het er nu bijstaat. Het wordt groen en er groeit een landschap. Nu maar hopen dat we binnenkort echt kunnen gaan bouwen.
Er is er één jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is HIJ!
's Ochtends zingen we altijd uitbundig bij verjaardagen en doen we ontbijt op bed. Gelukkig hoeft I. niet het eerste uur naar school en heb wat later in de ochtend een gesprek in Den Haag.... dus we hoeven niet zo heel vroeg op..
Marien krijgt van I. een regenmeter. 't Is duidelijk waar de focus ligt... De Catalpa Purpurea die al een week in de grond staat is een kadootje mijnerzijds. Uit Eindhoven krijgen we een verzameling jonge kastanjeboompjes.
We besluiten in de loop van de ochtend in Oosterwold te blijven overnachten. We hebben er zin in. Dan kunnen we vanavond bij een kampvuurtje ook een lekker glaasje drinken.
We maken er een rustig dagje met niet teveel bezoek van. Wilma en Kees komen langs en zien de tuin nadat ze ongeveer vijf weken niet zijn geweest. Wij vinden het heel droog. Zij zien ook hoeveel groener het is geworden. We delen de smart van plagen in een natuurtuin. Zij hebben regen (geen verdroging), maar heel veel slakken die gulzig hun planten op eten. Gedeelde smart is absoluut halve smart.
We kijken samen hoe het in en om de paddenpoel gaat. Kees doet leuk mee met sproeien. Het weer is ernaar. We zijn allemaal op enig moment nat geweest ;-)
Bij het avondeten maken we een spinaziesoep! Lekker!
's Avonds stoken we een vuurtje! Om 12 uur regent het zelfs heel kort even. We vinden het een kadootje (helaas maar 1mm, maar je moet een gegeven paard niet in de bek kijken).
De volgende ochtend worden we gewekt door het kadootje van Wilma, dat in de boomgaard de reeën op het verkeerde (lees vluchtende) been moet zetten. Gezellig.
Vandaag kreeg ik bezoek van een master-student van de Erasmus Universiteit, Oleksandra, die Oosterwold gebruikt als case-studie naar de ontwikkeling van een woongemeenschap ofwel community building in het Engels. Omdat ze nog niet eerder op bezoek was geweest in Oosterwold, en omdat het prachtig weer was, en we er langskwamen, zijn we even wezen kijken aan de Durkheimlaan naar de vorderingen al daar. Oleksandra kon daar al even kennismaken met de bewoners van de yurts die daar tijdelijk zijn neergezet. Het gaat hard met de bouw in Bosveld en bij Ecoparkhof. Oleksandra kon meteen twee mensen vragen om ook deel te nemen in interviews over haar case-studie. Vervolgens zijn we naar onze kavel gegaan, waar we het interview over onze ervaringen met community building hebben gehouden. Soms toch lastig om je gedachten te formuleren in het engels als je gewend bent over alle zaken in het Nederlands na te denken. Toen ik Oleksandra rondleidde over de kavel, kwam net Jos Abbo met zijn vrouw langs. Leuk dat ze een kijkje kwamen nemen, en Oleksandra had er meteen nog een interviewkandidaat bij. Ze heeft in totaal twaalf kandidaten nodig, dus als iemand bereid is, kan je even contact met ons opnemen, dan kunnen wij je in contact brengen met Oleksandra. Dan kunnen we meteen in de praktijk testen of we al wel een beetje een community aan het worden zijn.
Wij zijn niet de enige die aan community building doen. Er is ook een eendenechtpaar die zijn intrek bij onze vijver heeft gekozen. Moederslief zit nu verscholen in het gras te broeden op zeven eieren. Ik ontdekte het omdat ik de eend gisteren per ongeluk natspoot tijdens het watergeven. Je ziet zo'n eend in het gras ook makkelijk over het hoofd, zoals mag blijken uit het zoekplaatje links. Ik ben benieuwd of we binnenkort kleine eendjes hebben.
Ondanks de droogte zien we toch een aantal planten groeien en bloeien. Een paar mooie plaatjes mogen niet ontbreken.
En toen we thuis kwamen bleek ons nieuw straatnaambordje bezorgd. Morgen ophangen.
Onze eerste aanschaf als Vereniging Frederik van Eedenweg: het straatnaambordje hangt! Marie-José had met zwierige hand een straatnaambordje getekend met stift en ingekleurd. Maar tsja, die permanent-stiften zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Dus na een paar regenbuitjes en zonnige perioden was er niets meer te lezen van de straatnaam. Dan maar een bordje besteld. Maar Frederik van Eedenweg is een lange naam, dus moest het uiteindelijk een bord van meer dan een meter worden. Wel van metaal met omgebogen randen en reflecterende kleur. Misschien komt er ooit een metalen paal waarop we het kunnen bevestigen, maar nu hebben we het praktisch opgelost door het bordje vast te maken aan de houten latten die ter bescherming om de boom zitten. Creatief met takjes, touw en wel een officiële metalen beugel.
Van de twee omgehakte bomen lagen de stammetjes nog in het gras. We zijn zo vrij geweest om de draagbare stammetjes langs de weg te leggen als handige en decoratieve afscheiding van de weg en het grastalud. Dat heeft ons overigens wel een dag spierpijn gekost, want licht zijn die stammetjes allerminst.
Oosterwold groeit snel. Er is in de afgelopen maanden door initiatiefnemers en team Oosterwold hard gewerkt aan nieuwe overeenkomsten. Inmiddels zijn 150 anterieure overeenkomsten getekend. Hoe dat er op de kaart uitziet? Ik heb er een filmpje van gemaakt. Ik ben onder de indruk van zoveel kracht om onze omgeving zelf vorm te geven.
Vanmiddag zijn we op de akker geweest, waarbij we opnieuw een aantal planten aan ons bosje hebben toegevoegd. Het was nog steeds droog, dus daarom moesten de planten snel de grond in. We hebben al zo vaak meegemaakt dat buitenradar zei dat er regen kwam, terwijl het niet kwam.... waarom zou het nu anders zijn.
Daarom komen we wat laat aan bij de picknick. We maken een staartje mee. Want.... het gaat zowaar regenen, en donkere luchten kondigen dat aan. Wel zien we vol bewondering dat de bouw bij de Tureluurweg snel vordert. Wat zijn sommige gebouwen groot! We zijn blij dat wij deze zomer ook met de bouw gaan starten.
Op de Emile Durkheimweg, maakt Marien twee panorama's van beide zijden van de weg:
En als we naar huis gaan (voor het eerst op de fiets in Oosterwold) laten we ons natregenen. We hopen dat het aan de Frederik van Eedenweg ook heeft geregend. En hoewel beduidend minder dan bij de Emile Durkheimweg en in Almere Stad, gaat bij ons de teller in de loop van de middag ook lopen. Rond 16 uur stopt het regenen en zijn we op de 2 mm. De score voor de laatste anderhalve maand gaat van een onvoorstelbare 4 mm regen naar 6 mm regen.
Zelden hebben druppels op het dak van de schuur zo lekker geklonken!
Weer terug bij het Paradijsvogelbosje hoeven we geen water te geven en kunnen we ons met muziek bezig houden. Van Wilma kregen we vorige week een windgong om de reeën door onverwachte bewegingen en geluiden op afstand te houden en vreten aan de bouwen minder interessant te maken. Op dat idee borduren we verder en hangen de tuin vol met windgongen. Deels zijn het eerder ingevulde kunstprojecten, deels herbruiken we materialen van eerdere projecten in een nieuwe vorm.
Waar vandaan je de kavel nu ook nadert: er zal muziek zijn! Kom je ze zoeken/bekijken/beluisteren?
En de natuur is onvoorstelbaar. Moet je kijken hoe onze sloot eruit ziet! Het is onmiskenbaar dat er nu toch echt dingen opkomen die wij hebben gezaaid.
Gisteren zag ik al op afstand dat er wat stond te gebeuren bij onze kavel. Onaangekondigd - we zouden in overleg de werkzaamheden plannen, maar dat was blijkbaar niet gelukt - waren werkmensen van Knipscheer bezig om de grond te egaliseren voor de aanleg van de afslag van de Paradijsvogelweg naar onze Frederik van Eedenweg. De eerste twaalf meter vanaf het asfalt van de Paradijsvogelweg loopt namelijk over rijksgrond, en dus niet over onze kavelgrond, en de gemeente Almere neemt de taak op zich om over die strook de afslag aan te leggen.
Volgens zeggen van de werkmensen (ik was er nog niet bij) hebben ze de grond tot een meter diep weggegraven en vervangen door een leemachtig zand. Gelukkig kon ik wel met de werkmensen afstemmen over de ligging van de afslag, want zij deden dat op het oog, en het paaltje dat de hoek van onze kavel markeerde hadden ze al weggehaald. Er zit een kleine knik in de richting van de weg, op de overgang tussen de strook rijksgrond en onze kavel. De afslag loopt namelijk loodrecht op de Paradijsvogelweg, en onze weg loopt parallel aan het Staatsbosbeheerbosje. En dat bosje staat dus niet loodrecht op de weg. Ik denk dat we de juiste ligging wel hebben weten te vinden en dat we onze kavelgrens kunnen reconstrueren.
De afslag is gemaakt met betonnen platen, die ongeveer 1500 kilo per stuk wegen. Het is haast onvoorstelbaar, dat de shovel die met een speciale vacuümpomp vastzuigt en dan kan optillen en verplaatsen. Met wat passen en meten zijn alle platen op zijn plek gekomen. De laatste plaat steekt bijna een meter over op onze kavelgrond (en op die van de boer, waar onze buren over een half jaar beginnen met bouwen). Blijkbaar kwamen anders de afmetingen niet uit. Volgens de mensen van Knipscheer was dat geen probleem. Als dat ook voor de gemeente geldt, dan lijkt ons prima.
Het ziet er zeer robuust uit. Heerlijk dat we nu echt een afslag hebben. Morgen schuiven ze nog het restant puingranulaat aan op onze weg. Als de rijplaten weg gaan en de bergen zand zijn opgeruimd zie het er echt uit als een weg. Zeker met het straatnaambordje erbij.
Nu maar hopen dat die afslag even onverzettelijk blijft liggen als er over een paar weken een vrachtauto met heipalen overheen rijdt.
In april zijn de bomen voor de oprit gekapt. Deze week is de aansluiting tussen de Paradijsvogelweg en de Frederik van Eedenweg (eindelijk) klaar gemaakt. Toen werd het tijd om ook ons klusje maar eens af te maken. De stammen die hier nog naast de rijplaten liggen, vormen inmiddels de begrenzing van de kavelweg. Er kwamen echter ook twee schijven vrij onder uit de boom. Schijven van zo'n 10 centimeter dik. Ideaal voor een (bijzet) tafeltje, dachten wij.
Dus als het mooi weer was, de planten gesproeid of beregend, schuurde ik aan deze schijven uit de boom. Inmiddels is de schijf glad en in de olie gezet. Ik heb daarbij de jaarringen kunnen tellen. De boom was bij de kap zo'n 33 jaar oud. In de kwekerij begon ie dus in 1982 te groeien (dit jaar heeft ie nog geen jaarschijf gemaakt. Een boom dus die een fors deel van de geschiedenis van Almere heeft meegemaakt. Ik heb geprobeerd op te zoeken wanneer de bomen aan de Paradijsvogelweg zijn geplant, maar dat kan ik niet vinden. (Ik houd mij aanbevolen als één van de lezers het wel weet!). Als ik het op luchtfoto's bekijk moet het begin jaren negentig zijn geweest. Als dat zo is zijn de iepen meteen met een flinke grootte neergezet (want al zo'n 8 jaar oud).
Dit weekend hebben we het tafelblad eindelijk van poten voorzien. Een tuingereedschapssteel van de action werd drie poten.
Gisteren waren we vol goede moed aan het onkruid wieden toen mijn oog viel op een rare kuil in de grond. Hier stond toch een Hibiscus boompje? Langzaam drong tot mij door dat dit boompje uit de grond is getrokken en meegenomen. Ik heb nog even op de kavel gezocht. Als een baldadige puber rotzooi gaat trappen laat hij de zooi doorgaans achter. Maar nee. Wij hadden een paar boompjes en struiken gekocht in de uitverkoop bij Intratuin. Geen grote bedragen. Maar voor deze hibiscus op stam hadden we een mooi plekje bedacht centraal naast de kruidencirkel. Toen Marie-José 's avonds aankwam en ik het onthutsende feit liet zien, wees zij meteen op de fruitbomencirkel. Daar was ook een boom verdwenen! En ja hoor, gewoon een gat in de grond. Een perzikboompje die we in het maart hadden geplant,is er gewoon uitgehaald. Ik was er kapot van. Niet alleen dat iemand mij bestolen heeft, maar juist waaraan wij hart en ziel hebben gewerkt. Twee maanden lang heb ik met de droogte van het voorjaar iedere dag lopen sproeien om deze boompjes in leven te houden en te laten wortelen. Grote kans dat diegene die ze heeft meegenomen straks met twee dooie boompjes zit. Je kunt bomen in deze tijd niet verplanten. Zeker niet als je ze zo uit de grond rukt.
Toen we de container wilde openen, merkten we dat het slot stuk was. Het was nog wel dicht, maar toen we het cirkelslot met de sleutel openden, brak de cilinder eruit. Blijkbaar heeft iemand geprobeerd het slot te forceren. Dat is al de tweede keer. Het slot was amper een maand oud! De vorige keer hebben ze de container wel open gekregen, maar niets meegenomen. NEE, WIJ HEBBEN NIETS VAN WAARDE IN DE CONTAINER ZITTEN! Maar nu ze mijn boompjes meenemen, voel ik mij ziek van walging.
We hebben nog foto's teruggezocht van de beide boompjes. Met enig zoeken vonden we nog wel een paar foto's waarop je de boompjes kunt uitvergroten. Het helpt natuurlijk niet, maar we beelden ze toch af. Als in memoriam ....
Ik verwacht niet dat deze dief of dieven mijn blog lezen, maar als het zo mocht zijn, dan richt ik mij graag tot hem of haar.
Beste gast van het Paradijsvogelbosje. Ik heb maandenlang met hart en ziel gewerkt om iets van een landschap en tuin uit de grond te krijgen. Je hebt mijn ziel weggenomen. Gestolen. Je hebt geen dure boom buit gemaakt. Wij hebben geen dure bomen. Wij hebben helemaal geen dure spullen. Niets dat jij wilt stelen. Grote kans dat de bomen het niet overleven. Je kunt in juni geen bomen verplanten. Wij maken een landschap, dat grotendeels publiek toegankelijk wordt. Hoe kan je daar bomen wegnemen? Je steelt van de gemeenschap waartoe ze zelf ook behoort. Laat in godsnaam toe dat mensen een landschap en een tuin opbouwen, zonder dat het door jou of anderen wordt kapot gemaakt. Wel, ik zal dat stukje van mijn hart en ziel wel nooit meer onder ogen krijgen.
Maar als je vrouw voor haar verjaardag een boompje krijgt, of je vader morgen een Hibiscusboompje of een Perzikboompje voor vaderdag krijgt, dan is het wel mogelijk dat ze het boompje te leen hebben van het Paradijsvogelbosje.
Maandag en dinsdag gaan we praten met de veiligheidsambtenaar en de wijkagent over veiligheid in Oosterwold. Daar kan ik naar toe als ervaringsdeskundige. Het is niet anders.
Eindelijk, eindelijk regent het door! En het is warm, enorm warm. Groeizaam weer weten burgers buitenlui dan te vertellen. En dat is ook zo. Alles dat in de grond opgeborgen zit, omdat er ooit zaden zijn gevallen of omdat wij die zaden hebben gezaaid, knalt nu de grond uit. Waar eerst de vogelmuur, het perzikkruid en de melde de boventoon voerden komen ook andere kruiden (die de droogte gelukkig hebben afgewacht) de grond uit. Het werk op het land bestaat daarom vooral uit wieden op dit moment. Niet omdat de planten er niet mogen zijn, maar dit eerste jaar zijn er veel van de vaste planten nog niet groot genoeg om de concurrentie met de kruiden aan te gaan. We composteren de onkruiden die we weghalen terplaatse. De bedoeling is op termijn overal terplekke te mulchen, maar dit jaar als alle planten aan moeten slaan, maken we lokale composthopen. Met dit warme weer composteert het snel. (hopen van twee dagen ervoor verschrompelen onder je handen).
Dit leidt tot mooie plaatjes. Waar we bij de droogte bijna een bordje bij de sloot/moerasgebied moesten zetten is het nu heel duidelijk:
Omdat het afgelopen nacht zo hard regende, is het water met kleideeltjes ondoorzichtig geworden. Dat trekt weer weg als er weer rust in het water zit. Voorlopig is er volop opvangcapaciteit op de kavel weten we nu!
En na en dag hard werken zijn we klef en vies. Zouden we het durven? Zwemmen in.....
Nu de afgelopen weken het regenwater overvloedig over de akkers van Flevoland stroomt, lijkt het groen op de akker te exploderen. Op een nieuwe kavel zoals in Oosterwold profiteren zaden die al in de grond zaten of die zijn komen aanwaaien.
Wij proberen met licht dwingende hand wat sturing te geven aan de beplanting van onze kavel. Dat betekent dat we sommige planten leuker vinden dan anderen. Daarom hebben we uiteraard meer dan 2000 boompjes en struiken geplant, en kilo's zaad gestrooid. Maar al die gewenste plantenkinderen moeten de concurrentie aangaan met andere planten die er uit zichzelf gekomen zijn. En die vooral met dit groeizame weer enorm in aantal en grootte toenemen. Daarom hebben we de afgelopen weken menig uurtje besteed aan onkruid wieden, om dat beladen woord maar te gebruiken. Want wat is onkruid? Welnu, verwacht van mij geen sluitende definitie, maar wel een praktische: als een plantensoort zo in aantal en grootte toeneemt, dat je je boompje of pas gezaaide plantjes niet meer terug vindt, dan noem je die overwoekeraar dus onkruid. Langzaamaan herken ik de meeste soorten wel. En ondanks dat het onkruid wieden soms iets van een gevecht heeft, waardeer ik toch ook de enorme groeikracht en de levenskracht die uit die planten blijkt. Zie hieronder wat plaatjes van onkruiden.
Allereerst de Melde, die verdient eerste vermelding omdat het wellicht de meest voorkomende plant is in de tuin. Op de voet gevolgd door Muur en Perzikkruid. Muur is een typische opportunist, die klein begint, en zolang het droog is een zieltogend bestaan leidt. Gaat het regenen, dan knalt een klein bosje in een nacht uiteen tot een weelderige bos sappige steeltjes en bladeren, die voor het gevoel bijna helemaal uit water bestaan.
Dat Perzikkruid is zo succesvol op de klei, dat het plantje dat normaal een paar decimeter wordt, hier tot bijna een meter kan uitgroeien. Ook zijn er tal van varianten in omloop, met roze en witte bloem-aartjes, langwerpige en meer elipsvormige blaadjes, en met donkere vlek op de bladen of juist helemaal licht groen.
Een andere kandidaat voor de titel meest voorkomende onkruid is het varkensgras. Dat groeit aanvankelijk als kruipende takjes over de grond, maar als het gaat bloeien en als de pollen groter worden, dan richt het zich op en gaat het met onogelijke bloempjes bloeien. Je hebt er wel een loep bij nodig. En wat vervelend is (voor ons) is dat de wortels van het varkensgras zo stevig vastzitten in de grond, dat je je handen bijna bezeert als je het probeert uit te trekken, als dan niet de plant afbreekt en de wortel een tweede leven gaat beginnen.
Een van de eerste bloempjes sinds het voorjaar is de Ereprijs. Die houdt het vervolgens het hele seizoen vol. Maar het is relatief een bescheiden plantje dat niet echt woekert, en als je er aandacht voor hebt, nog best leuke bloempjes heeft.
De Bastaardwederik is een tamelijk onopvallend plantje, met roze bloempjes, als je dicht genoeg bij bent. Er zijn een drietal soorten die best op elkaar lijken: de bleke, de beklierde en de viltige Bastaardwederik. Ik durf niet eens te zeggen welke van de drie deze exemplaren zijn.
De Bijvoet komt eigenlijk nu pas in de tweede helft van juni opzetten. Hier nog een bescheiden plantje, maar hij is aardig op weg naar een meter hoogte. Niet leuk voor de bijvoet, maar wel leuk voor ons, is dat ik deze week honderden rupsen in de Bijvoet vond, die zich inspinnen, en de blaadjes bij elkaar trekken en zo beschut en wel de halve plant kunnen leegeten. Met wat zoeken op internet kwam ik op het fantastische rupsenzoeksysteem van vlindernet.nl terecht. Het zou het wel eens de rups van de Atalantavlinder kunnen zijn, dus hopelijk vliegt die komende maanden overvloedig rond.
Een bijzondere verschijning is de Blaartrekkende Boterbloem. Die ziet er een beetje uit alsof de bloemblaadjes al zijn uitgevallen voordat hij goed en wel is opgegroeid. En als hij eenmaal begint met bloeien komt er een wijd vertakte tros met groene bolletjes naar boven groeien. Gelukkig heb ik van dat blaartrekken niet zoveel gemerkt. Maar ik heb ook niet geprobeerd hem op te eten.
En tsja, deze kan ik niet echt mijn favoriet noemen. De Akkerdistel. Het lijkt alsof hij alleen stekels heeft, maar de Akkerdistel heeft net als de Brandnetel wel degelijk ook netelgif. Niet zo aggressief als de Brandnetel, maar voldoende om gemeen te steken. Zelfs door handschoenen heen. Het valt nog mee maar in de strook langs de bosrand heb ik toch wel meer dan duizend distels uitgetrokken. Als je de distels eerst met je voet plat wrijft, dan prikken ze minder. Als je ze dan zo diep mogelijk bij de steel pakt en langzaam trekt, dan komt er vaak een groot stuk van de penwortel mee. Hoewel je geprikt wordt, geeft het toch wel voldoening als je zo'n penwortel van 20 centimeter hebt buitgemaakt. Die komt niet meer terug denk je dan. En dan draai je je om en zie je er nog honderd... Maar wat de distels betreft ken ik geen pardon. Ik hoop dat ik ze de baas kan als ik ze dit seizoen rigoreus weghaal, en in ieder geval voorkom dat ze in het zaad schieten.
Ik heb overigens geen plaatje van de brandnetel. Die zijn er wel, maar hoofdzakelijk langs de bosrand en langs de Paradijsvogelweg in het gras. En daar maai ik ze zoveel mogelijk weg met de zeis, om te voorkomen dat ze overspringen naar onze kavel. En ook om de paden langs de bosrand en het paardenpad langs de Paradijsvogelweg toegankelijk te houden.
Net als de Erepreis is het Herderstasje een relatief bescheiden plant, hoewel die toch massaal voorkomt op de akker. Tegen de tijd dat de plant in het zaad staat, kan hij toch wel een ruime halve meter hoog worden.
Een andere kandidaat voor onkruidbestrijding is ongetwijfeld het Klein Kruiskruid. Het is een slordig plantje dat met wat onooglijke korfjes bloeit, en dan snel zaadpluizen maakt die je hele land kunnen bezaaien. Hoe eerder deze uit de kavel is hoe beter.
En nu komen we op een groep planten die ik soms moeilijk uit elkaar houd. Dat zijn de kruisbloemigen Herik, Raapzaad en Koolzaad. De Koolzaad heeft iets meer blauwgrijs blad, dus de knop op de foto maakt een kans Koolzaad te zijn. Herik is meer grasgroen. Ze bloeien allemaal weelderig, en zijn dan een feest om te zien. Wel kunnen ze daarmee andere planten overgroeien. Wanneer ze dan in het zaad schieten wordt het ook tijd ze weg te roeien. Misschien om het zaad later langs de kavelgrens weer een tweede kans te geven.
De Kamille is een typische pioniersplant, die houdt van braakliggende grond. Met draaddunne blaadjes komt hij uit de grond. Maar als de plant eenmaal zijn kans heeft schoongezien, kan die wel een meter hoog worden en duizenden bloemen dragen. Met de geweldige geur die we van Kamille kennen. Was alle onkruid maar zo!
Een volgende plant die vanwege zijn overweldigende aanwezigheid een kleine fotoserie mag krijgen is de Melkdistel. Er zijn wellicht een paar verschillende ondersoorten te vinden op onze kavel, zoals de geoorde melkdistel. Wat ze gemeen hebben is een ongelofelijke groeikracht, waarmee ze van een bescheiden rozetje in een paar dagen kunnen uitgroeien tot een imponerende kaars tot bijna twee meter. Die kans geef ik ze zelden en zeker niet om in het zaad te schieten, want dan ben ik volgend seizoen nog bezig, maar een paar mogen er wel bloeien, want zo'n stralende gele bloem is wel heel mooi.
Eigenlijk wel bijzonder dat de gewone Paardenbloem zo weinig te vinden is op onze kavel. Mag wel wat meer, want hij doet het goed in grasland. Komt vanzelf.
Wel ruimschoots vertegenwoordigd is de kleine roze dovenetel.
Ook de Smalbladige en Breedbladige Weegbree zijn te vinden. Het zijn natuurlijk algemeen voorkomende planten en niks bijzonders. Toch heb ik er wel een zwak voor. De simpele bloei aartjes zijn sympathiek, en ze schijnen voor grazers voedzamer te zijn dan gras.
Deze Wolfsmelk is eigenlijk een introducé want de enige exemplaren die nu op onze kavel staan hebben we zelf als verstekeling bij andere planten meegenomen. Sommige Wolfsmelken zijn prachtig, maar deze stelt artistiek weinig voor en kan zich toch gemeen voortplanten, dus ik hou ze in de gaten.
Tenslotte een zuringsoort die nu flink aan het uitgroeien is. Toch heb ik deze soort nog niet goed kunnen thuisbrengen. Hij heeft iets van Waterzuring en van Krulzuring en van Moeraszuring en van Veldzuring, maar het is het allemaal niet niet. Dus als iemand een idee heeft? Ik houd mij aanbevolen.
Update: na overleg met Henk Nijenhuis lijkt het een kluwenzuring te zijn, en wel een ruim bemeten exemplaar.
En wat zullen we van deze gast zeggen: Nee dat is eigenlijk geen onkruid, maar een historische erfenis van de boer: Uien die vorig jaar de oogst ontsnapt zijn, die komen dit jaar eigenlijk alleen nog boven de grond om te bloeien. Ze komen dan als een soort knots naar boven, met vaak een verdikking halverwege de steel. Als ze niet uit zichzelf kapseisen, wat gemakkelijk gaat, dan produceren ze een indrukwekkende bolle bloemtros. Laat nog maar even staan dus.
Gisteren en vandaag hebben we met aannemer Gerard van Wees de woningen uitgezet. Dat voelt toch als dat de bouw echt gaat beginnen!
Dat wil zeggen het uitmeten van de afmetingen en hoekpunten van de beide woningen, en vervolgens de afmetingen van de funderingsbalken, en tenslotte de positie van de heipalen die onder de funderingsbalk moeten komen. We hebben de metingen op ambachtelijke manier gedaan. Eerst paaltjes om de hoekpunten van de woning. Vervolgens hebben we de peilhoogte die door de gemeente was aangegeven overgenomen door horizontale latten op de paaltjes te schroeven met bovenkant = vloerpeil.
Ik mocht als bouwknecht Gerard helpen. Dat is niet alleen leuk omdat ik daarmee het inmeten van de woning direct meemaak. Maar het inmeten moet je ook echt met z'n tweeën doen. Het Peil overnemen, en met meetlint uitmeten gaat niet in je eentje.
De gemeente heeft met de grondoverdracht paaltjes gezet. Die klopten min of meer. Maar daarop kan je niet vertrouwen als je exact wilt bouwen. Bijvoorbeeld om te zorgen dat het gebouw echt rechthoekig is en geen parallellogram. Daarom hebben we de woning eerst uitgezet met metselkoord. Door de diagonaal in twee richtingen te meten, weet je of de woning rechthoekig is, als die beide diagonalen precies even lang zijn. In beide woningen moesten we daarvoor een paar centimeter schuiven totdat we aan die eis voldeden.
Nu staan de rood geschilderde paaltjes klaar om de heipalen te ontvangen. We kunnen haast niet wachten! Dat hebben we al genoeg gedaan.
De organisatie van Oosterwold laat regelmatig dronevluchten uitvoeren om de vorderingen te zien van de ontwikkelingen in Oosterwold. Deze week is het tweede filmpje beschikbaar gekomen..
Onze kavel is de laatste die zichtbaar is.
Voor het hele filmpje:
Vanaf 1:33 min. zie je onze kavel!
En als vergelijking: vorige keer (april) zag het er zo uit:
Eigenlijk zou de eerste paal gisteren worden geslagen, maar je moet dat natuurlijk niet op de 13e doen. Dus vandaag volop herrie op de Paradijsvogelweg!
Het heien gaat beginnen. Maar dat gaat zo maar niet. Dat begint met het bezorgen van de heipalen. Die zijn 15 meter lang. Dat betekent dat de vrachtauto dus nog langer is dan 15 meter. Omdat die heipalen zo kunnen verschillen van lengte, gebruiken ze hiervoor een vrachtwagen waarvan ze het laadvlak kunnen verlengen. Een soort uitschuifauto dus. Als je daarmee wilt sturen dan heb je al gauw een enorme draaicirkel. Daarom kunnen bij die vrachtauto's de achterwielen afzonderlijk van de voorwielen gestuurd worden. Zo'n apparaat stond dus dinsdagmiddag bij ons aan de afslag. Met 19 palen van 1100 tot 1700 kilo schoon aan de haak. De chauffeur keek wat zorgelijk naar onze kavelweg en de oprit, en zei toen tot mijn verbazing dat hij wel ging proberen de bocht te draaien onze oprit op. Uiteindelijk moest ik een wilg uitspitten op de hoek van onze parkeerplaats, en toen stond de wagen ineens naast de kleine woning! De heipalen worden afgeladen met een kraan, die de heipalen op twee punten steunt. Het is merkwaardig om te zien dat die betonnen heipalen gewoon doorbuigen als ze worden opgepakt. De chauffeur wilde proberen om de heipalen voor de grote woning achterop de oprit af te laden, maar nadat de achterwielen even naast de oprit terechtkwamen, zakten ze meteen 30 centimeter in de klei. Gelukkig kon de wagen nog weer vooruit, en dus werden alle heipalen naast het kleine huis uitgeladen.
De heier Van Dieren zou de kraan woensdag brengen, om met heien te beginnen. Marie-José had een vrije dag genomen, en Roy was meegekomen om het spektakel te aanschouwen. Maar uiteindelijk kwam de kraan pas om drie uur 's middags, en moesten we nog een dagje langer wachten op het resultaat.
De kraan kwam op een reusachtige oplegger. De kraan zelf weegt zo'n 35 ton, dus met oplegger erbij kunnen we dit toch wel een gewichtig record noemen voor de Frederik van Eedenweg.
Ook deze vrachtwagen kon met afzonderlijk bestuurbare achterwielen de afslag naar de Frederik van Eedenweg opdraaien. De chauffeur reed zo ver achteruit, totdat de kraan recht tegenover de oprit stond. Deze kraan heeft rupsbanden van ieder 90 cm breed en de totale breedte is meer dan drie meter. Breder dus dan onze oprit. Zo'n kraan draait door één rups stil te zetten en met de andere door te draaien. Zo draaide de kraan 90 graden op de oplader, zodat hij via een klein afrijblok zelfstandig van de oplader kon rijden. Dat klinkt eenvoudig, maar zo'n kraan heeft een mast van bijna 20 meter, die recht omhoog moet staan, omdat hij anders uit balans raakt. Eenmaal op de oprit moest er nog een grote metalen kist worden meegehesen. Ook werd in de hei-machine een blok gemonteerd die past bij de afmetingen van onze heipalen (de grote heipalen zijn 22 cm breed). Toen ging het hele gevaarte over (of liever gezegd, door) de oprit naar de grote woning. Om te bekijken of de kraan op de grond kan staan, reed hij van de oprit naar het midden van de grote woning. Toen keek hij wat zorgelijk, omdat de kraan flinke sporen maakte. Daarom heeft de heier besloten om rijplaten neer te leggen. Die kwamen pas donderdagochtend. Dat zijn niet zomaar van die plaatstalen rijplaten, maar enorme dikke platen van meer dan tien centimeter. Die verdelen de druk zodanig dat de kraan goed kon blijven staan. En dan moet het heien nog beginnen.
De heimachine stond al wel midden in de grote woning, maar de mast was niet lang genoeg voor de lange palen. Dus moest er eerst een verlengstuk worden tussengevoegd. Dat is met zo'n apparaat wel een virtuoos staaltje, zowel qua techniek als qua menselijke inzet.
Toen dat geregeld was lagen de heipalen nog 40 meter verderop. Die werden met twee tegelijk aan een lier over de grond naar de woning getrokken. Daarna wordt een paal met een kabel op ongeveer eenderde van de lengte vastgeklemd, en voorzichtig omhoog gehesen. Je ziet zo'n paal dan even beangstigend doorbuigen, maar buigen is nog niet barsten.
Het op z'n plek zetten van de paal is een spannende klus:
Als je met het heien begint, moet je dat doorgeven aan de gemeente. Er kwam bij het slaan van de eerste paal ook een ambtenaar van bouw- en woningtoezicht kijken. Daarbij heb ik ook een nieuw woord geleerd: kalenderen. Dat blijkt een manier te zijn om bij te houden hoe snel een paal in de grond zakt bij het heien. Er worden streepjes gezet en er wordt geteld hoeveel slagen er nodig zijn om de paal een streepje te laten zakken. Dat is een maat voor de weerstand die zo'n paal in de grond tegenkomt. Welnu, die weerstand stelt de eerste vijf meter niet zoveel voor. Eigenlijk zakt de paal op zijn eigen gewicht en de drie ton van het heiblok zo'n vijf meter, voordat er een slag heeft geklonken. Dan komt de heipaal het eerste zandlaagje tegen, maar dat is te dun om een woning te dragen. Dus dat wordt doormeppen tot dat die hele vijftien meter onder de grond is verdwenen.
Zo'n heipaal is dus van gewapend beton, en het heiblok is van metaal. Om te voorkomen dat het heiblok het beton afbreekt, wordt er een blok hout tussen het heiblok en de paal gelegd. Dat mag dus alle klappen opvangen en overbrengen op de paal. Ik ben blij dat het mijn vinger niet is. Niet alleen wordt dat blok hout samengeperst. Bij dat samenpersen komt zoveel energie vrij, dat het hout heel heet wordt, en spontaan (nou, spontaan?) begint te roken en te blakeren. Eens in de twee palen is het houtblok aan flarden en moet er een nieuw bok hout in. Het heiblok komt dan met een dikke rookpluim van de heipaal af, en het ruikt naar een goed kampvuur.
Een video van het heien van één van de palen van het grote huis:
Het was al bijna drie uur voordat het heien in de grote woning klaar was. Omdat de medewerkers van Van Dieren vanochtend al zo vroeg begonnen waren was het de vraag of de vier palen in de kleine woning nog zouden lukken. Maar ze wilden blijkbaar de klus klaren, dus werd de hele kraan verplaatst naar de kleine woning.
Er moest nog een ander heiblok gemonteerd worden omdat de palen dunner waren.
Wij vinden ons kleine huis knus, een soort Landal vakantiehuisje. Maar als er zo'n kraan door je huisje rijdt, dan voelt dat wel een beetje als huisvredebreuk.
Hieronder kan je goed zien hoe de heibaas een paal recht draait met een zeer stevige vork.
De heier durfde het aan om deze laatste vier palen te slaan zonder rijplaten te plaatsen, en daardoor was alles wel rond kwart voor vier geheid, en is de kraan met veel gekrakeel uit de kleine woning gereden. Diepe voren zijn in de oprit getrokken, maar dat hoort erbij. Nadat de rijplaten zijn opgehaald, rijdt de kraan van de oprit, om de volgende ochtend weer de dieplader op te laden.
Fantastisch dat het heien gebeurd is. En toch een beetje een opluchting dat die grote apparaten weer van het land zijn. Het heeft twee boompjes het leven gekost. Maar dat is collateral damage.
Nu de heipalen erin zitten, moet de grond bouwrijp gemaakt worden. Dat wil zeggen, dat de vloer en de fundering dieper liggen dan het maaiveld, en dus moeten worden uitgegraven. Dat doen we in twee stappen. Eerst graaft de machinist van een 13-tons graver de grond af tot het niveau van de vloer, Daar moet dan nog 5 centimeter zand op, 10 cm isolatie, en dan de betonnen vloer, en tenslotte de gietvloer om tot het vloerniveau in de uiteindelijke woning te komen. Daarvoor moet in de grote woning toch ruim 35 centimeter worden afgegraven. Dat klinkt misschien als een beetje, maar op ruim 170 vierkante meter levert dat zo'n 60 kuub klei op. Dat vloerniveau is nog niet genoeg om de palen vrij te maken voor de fundering. Die fundering komt uiteraard onder de vloer, en de palen moeten tot 2 centimeter boven de onderkant van de fundering worden afgeknepen.
Rondom de palen worden gaten gemaakt, zodat ze gesneld (=afgeknepen) kunnen worden.
Dat afknijpen doet de Heier Van Dieren met een soort koppensneller, die hangt aan een rupskraan. Die wordt hydraulisch bestuurd, zodat er vier vervaarlijke tanden in de heipaal worden gezet, die per 5 of 10 centimeter de kop afknabbelt. Dat beton moet vergruisd worden, omdat zo de bewapening van de paal vrijkomt.
Als de paal tot het afgestreepte niveau is afgeknepen, dan geeft de kraan een enorme ruk aan het restant paalkop, zodat die met flink geraas van de bewapening wordt gerukt. De restanten worden dan door een medewerker met een schep of met een hamer weggewerkt. In zo'n paal zitten eigenlijk twee soorten bewapening. In de lengte zitten in elkaar gedraaide staaldraden. Daar omheen zit als een spiraal een massief stalen draad. Die wordt weggeknipt, zodat de vertikale draden overblijven. Die kunnen later met de wapening van de fundering worden verbonden.
Van dit laatste hebben we ook een filmpje gemaakt:
Nu de heipalen staan, en de paalkoppen zijn gesneld, zijn de bouwlocaties nog niet bouwrijp. Daarvoor moet de fundering nog worden uitgegraven en op hoogte gebracht. Daarom hadden we afgelopen dagen nog twee dagen een rupskraan met machinist van loonbedrijf Bertil Hut gevraagd. Jair heeft een eigen kraan, waarvan de graafbak nog twee extra bewegingsmogelijkheden heeft. Dat geeft de mogelijkheid om vanuit alle hoeken zo'n sleuf voor de fundering aan te snijden. Super handig! Maar je moet zo'n apparaat natuurlijk wel leren bedienen.
Ik heb een kleine Shovel gehuurd bij Gertjan Bon, en kan daarmee de grond die uit de bouwlocaties komt, verder brengen naar de aardwal die straks tegen de grote woning aan komt. Want daar moeten we nog veel meer grond hebben om de hele aardwal straks op dakhoogte van het huis te brengen. Het is spannend om op zo'n machine te zitten, en je moet eerst van alles uitproberen voordat het een beetje soepel loopt. Gelukkig kreeg ik ook nog een paar tips van Jair. Houd je lading zo laag mogelijk, dan is de machine stabieler. En rijd niet met klei aan je wielen over het pad, want dan komt er straks teveel klei in het granulaat, en dan hecht het niet goed aan elkaar.
Nadat de sleuven voor de funderingsbalken was uitgegraven moest er overal nog zo'n 5 centimeter zand worden opgebracht. Dat moest precies op hoogte in de funderingsbalk, dus het was een mooi klusje voor mij om met een simpele tuinhark het zand uit te harken. Met de laser-meting konden we vervolgens overal het zand zo precies mogelijk op hoogte brengen. Dat is best aardig gelukt. Als we begin augustus de fundering gaan zetten, zal er best nog wat zand heen en weer geharkt moeten worden om alles gelijk te krijgen. Bij de kleine woning hebben we nog een kleine complicatie. Bij het uitgraven van de fundering kwam er op ongeveer 75 centimeter onder maaiveld al water omhoog. Dat verandert het ingestrooide zand al gauw in een nat papje. Zeg maar drijfzand. Ik dacht dat ik het water wel kon laten weglopen door een gat te boren met een grondboor. Maar na 30 centimeter klei krijg ik een meter lang niets meer omhoog. Daar zit dus een zeer natte en slappe laag veen, waarop de bovenste kleilaag als het ware drijft. Dat verklaart ook, dat de baak met het bouwpeil niet meer op goede hoogte stond. Toen de heimachine er stond heeft die de grond gewoon een stuk ingedrukt. Ik begrijp nu wel dat heien met lange palen nodig is in Almere. Als we straks de fundering gaan zetten moeten we daar nog een oplossing vinden voor dat water. Misschien is het dan wel zo droog dat het geen probleem is. Anders moet er wellicht een pomp aan te pas komen.
We hebben de aanwezigheid van de kraan ook benut om de weg en de oprit te verbeteren en het toekomstige terras rondom de grote woning te verharden met puingranulaat. Daarvoor kwamen er eerst twee kiepwagens met 22 kuub. De zoon van buurman Henk was ook ingeschakeld om de vrachten te brengen. Maar dat leek ons wat weinig, dus hebben we vrijdag nog een extra wagen besteld. Dan komt er toch weer 34 kuub ofwel rond de 50 ton op je kavel terecht, nog afgezien van de 21 kuub zand. Het gaat allemaal met hoeveelheden waarin ik niet gewend ben te denken! Bertil Hut had ook een trilplaat meegenomen, waarmee Marie-José en ik af en aan zijn gereden over de weg en de oprit. We hadden oorkappen vergeten, en de muziekoortjes hielpen niet genoeg. Dus moesten we nog even naar de Bouwmaat om gehoorbescherming te regelen, want zo'n trilplaat is niet bepaald geruisloos. Eigenlijk is het gewoon een massa van zo'n 400 kilo die heen en weer geschud wordt en daarmee zo'n 5 ton slagkracht op de weg uitoefend. Het is daarmee al een wonder dat je zo'n ding met de hand kan draaien. Wel stoer, Marie-José!
's Avonds ligt het er toch mooi bij. En vredig zonder al die lawaaige machines.
En vrijdag middag, toen we goed en wel klaar waren met het stratenmaken en zandrijden, reed ineens een auto het erf op. Belangstellende Oosterwolders was mijn eerste gedachte. He twee koppels, gezellig. Maar het was het complete droneteam Oosterwold.
Ook gezellig. De foto's waren de vorige keer niet scherp genoeg geworden. Wij vinden het niet erg. Er is weer veel gebeurd. Daar kan nog wel een plaatje bij! En als ik even met de fotografe mee mag kijken, herken ik het plaatje op de ipad helemaal niet. Wat doet die malle grijze rechthoek op mijn kavel. Da's toch niet onze kavel..... Maar zo ziet de kavel eruit als je de uitgegraven fundering van een laagje zand voorziet.... Ik ben benieuwd naar de plaatjes!
Gisteren kwamen de dronefoto's binnen. Door de foto's aan elkaar te plakken ontstaat een mooi overzicht van de kavel en zijn verhoudingen mooi zichtbaar.
Afgelopen maand werden we gebeld door Lex Roeleveld, organisator van de Stichting Heg en Landschap. Deze stichting heeft ons begin februari aan goed en zeer betaalbaar plantgoed geholpen. Heg en Landschap wordt voor het plantgoed gesponsord/gesubsidieerd door de Fondation Yves Rocher. De Fondation Yves Rocher in Frankrijk is een organisatie die allerlei natuurprojecten steunt door juist bomen en struiken wereldwijd te laten planten. Ze wilden ons project met deze delegatie komen bekijken.
Afgelopen donderdag was het dan zover!
Twee dames kwamen over uit Frankrijk bekeken allerlei projecten in Nederland die met hun middelen door de stichting Heg en Landschap zijn gesteund.
Wij waren één van de jongste projecten die de dames kwamen bekijken. Ze waren verbaasd dat we goed en wel zes maanden bezig zijn. In zekere zin zijn we dat zelf ook. Een flinke hoeveelheid plantgoed en zaaien en dan de boel laten groeien. Met de dames en Lex kwam ook Louis Dolmans,voorzitter van de stichting Van Akker naar Bos mee. Leuk om met elkaar ervaringen uit te wisselen.
Lex heeft voor de Stichting Heg en Landschap ook bergen werk verzet. En zelfs een prachtige rapportage met foto's in het frans gemaakt voor Yves Rocher. Met een paar toelichtingen op Almere Oosterwold en het Paradijsvogelbosje. Leuk om te lezen.
Volgend jaar kijken we met de stichting Heg en Landschap of we ook in het doorlopend landschap in Oosterwold (en dus met onze buren) het landschap uit kunnen breiden.
In het gesprek bij een kopje thee kwam ter sprake dat de Stichting Van Akker naar Bos veel doelstellingen gemeen heeft met onze Stichting Paradijsvogelbosje. Wij zijn natuurlijk meer op Oosterwold gericht, maar we willen graag samenwerken met veel dezelfde partijen. Er is vast nog meer gelegenheid om samen op te trekken. Een geslaagde middag!
We zijn terug van vakantie! We hebben zijn met kamerkoor Amuse Vocale voor een zing/werkvakantie in Frankrijk geweest! Maar wat ontving onze tuin ons vanochtend met een prachtige bloemenzee!
Nu er voor de bouw steeds vaker werkers en leveringen komen en het werk vordert, moeten we (volgens onze vergunning) ook de aannemer kenbaar maken.
Gerard heeft daarom vandaag naast ons bord dit doek geplaatst! Net echt! En heel mooi heeft hij de impressies van de woningen van de architect erop gezet. Dan kunnen jullie al een beetje zien hoe het gaat worden!
We zijn deze week weer begonnen met de aannemer. Als eerste hebben we de baak opnieuw uitgezet.
Doordat de heimachine en het grondwerk op de kavel zijn geweest, zijn de paaltjes waarmee de maten en het vloerpeil van het huis zijn uitgezet verschoven. Blijkbaar gaat het land "golven" als je zulke zware machines toelaat.
De aannemer heeft funderingskisten van piepschuim laten bezorgen. Maar voordat deze de grond in kunnen, moet de grond onder de fundering heel precies gelijk gemaakt worden. Dus komt de laserwaterpas weer te voorschijn. Iedere meter wordt een plankje met twee pootjes (de aannemer noemt dit een bokje) in de grond geslagen, precies op het juiste niveau. En dan moet het omliggende zand op hetzelfde niveau worden gebracht. Dat betekent wegschrappen of aanvullen. Dat is een mooi klusje voor mij, waarmee ik toch ruim een dag ben zoet geweest.
Om te zorgen dat de kisten precies in lijn komen te staan, wordt er een balk vastgeschroefd op de bokjes, Dan kunnen de piepschuimkisten erin die aan elkaar geschakeld worden als LEGO blokjes.
De volgende dag komt de wapening. Dat zijn kooien van staal die de leverancier in een werkplaats in elkaar heeft gelast, volgens de specificatie van de constructeur. De kooien worden op kleine betonnen steentjes in de bekisting gezet en met plastic afstandhoudertjes in het midden van de kist gehouden. De leverencier van de wapening komt zelf al die kooien aan elkaar vledchten zodat het een geheel wordt.
Daarna komen er beugels aan de bovenkant over het piepschuim, dat moet ervoor zorgen dat de bakken goed blijven staan als het zware beton erin gegoten wordt. Tenslotte komen er aan weerskanten van de kisten nog een rij houten balken die ook de bovenkant van de kist in het gareel houden.
Ondertussen hebben we ook de doorvoer gemaakt voor de riool en waterafvoer vanuit de keuken.
Laat nu het beton maar komen! Helaas moeten we nog een paar dagen wachten omdat bouw en woningtoezicht de fundering moet komen keuren.
Almere bestaat binnenkort 40 jaar, en voor die gelegenheid wordt er een boek samengesteld met favoriete plekjes in Almere.
Toen wij deze aankondiging zagen, konden we de kans niet laten lopen om onze kavel als favoriete plekje in de picture te spelen.
En daarbij dachten we meteen aan de wilgenhut die onze dochter Irene heeft gemaakt. Met enig speurwerk kwam er uit onze fotoverzameling een mooi beeld tevoorschijn, dat we hebben ingezonden.
Na een interview met Carla van de gemeente stelde zij voor om een kort filmpje te maken van ons favoriete plekje. Daarvoor kwam maandag Richard langs met een enorme camera. We hebben een ronde gemaakt over de wandelpaden. Ik ben benieuwd wat hij ervan maakt. Wellicht dat hij ons begin van de Frederik van Eedenweg ook nog heeft gefilmd, want die ziet er met het zonnige weer uit als een ware Via Gladiola.
Helaas lopen we met de bouw een week vertraging op omdat de fundering gekeurd moet worden door bouw en woningtoezicht, en de pompwagen voor het beton een halve week van tevoren volgeboekt is. Het bouwproject wordt zo wel een soort marathon, of een vierdaagse die zijn slogan: de dood of de gladiolen eer aandoet.
Gisteren is de fundering gekeurd door de inspecteur van Bouw en Woningtoezicht van Almere, Eric Fijma. Tot gisteren had de aannemer en ik de inspecteur alleen per email en telefoon gesproken. Er was wat gedoe geweest over de heipalen en een ankerplan, en dat soort afstemming gaat niet makkelijk via email. Dus het was goed om elkaar persoonlijk te ontmoeten op de bouwplaats. Ik mocht er ook bijzijn en heb mij daarna in mijn rol gevoegd om koffie te maken met gevulde koek. Ja, die afspraak ben ik nagekomen.
Het echte gesprek verliep uiteraard tussen onze aannemer Gerard van Wees en de inspecteur Eric Fijma. En die verstaan elkaar. En de fundering met piepschuim bakken en wapening ligt er ook strak bij. Dus na inspectie met de constructietekening erbij, werd de fundering goedgekeurd, en kunnen we maandag beton gaan storten.
Daarna kunnen we snel door met de aanleg van de riool en wapening van de vloer. Bij de grote woning steekt de wapening van de fundering uit, zodat het een geheel wordt met de vloer. Dat is sterker, en nodig om straks alle krachten van de betonnen muren en staalconstructie te kunnen dragen.
De inspectie is heel precies. Daarom was het ook goed dat de inspecteur aan ons heeft toegelicht hoe wij aanvullende informatie over het bouwproces moeten aanleveren. Het is bijvoorbeeld niet genoeg om te melden dat je een staalprofiel met een bout van 16 millimeter bevestigd. Je moet ook een berekening aanreiken waarom zo'n bout de te verwachten krachten op die constructie kan dragen. Daarvoor kunnen we dus nog een keer terug naar de constructeur om die specifieke informatie op te halen.
Mooi dat het contact met de inspecteur nu gelegd is, en dat daaruit vertrouwen spreekt dat we er een mooi project van maken.
Nu eerst op naar het betonstorten. Dan staat er tenminste iets solide.
Ik vind het als leek maar niets als die bouwers staan te balanceren op die piepschuim bakken.
Vandaag moest het eindelijk gebeuren! Het beton kon in de fundering. Toevallig kwam het zo uit dat vandaag ook het helofytenfilter en de septic tanks geplaatst zouden worden. De activiteiten starten in de miezerregen met het uitgraven van het helofytenfilter. Drie bij vijf meter en een meter diep Een geluk van deze zware zeeklei is dat de kraanmachinist Jair mooie rechte wanden kan uitgraven. Onder supervisie van Jonas van Global Wetlands, hebben we het folie ingevouwen, de buizen erin gelegd en een eerste laag grind erin gedaan. Daarover een dikke laag zand en als laatste de drainagebuizen die we afdekken met grind. De planten zetten we er morgen in.
Toen waren de septic tanks aan de beurt. Buurman Henk (Held Henk noemt Marie-José hem) moest eraan te pas komen om de septic tanks op z'n plek te zetten en in de kuil te laten zakken. De septic tanks wegen ieder twee en een halve ton!
De gaten waren ongeveer twee meter diep, dus moesten de septic tanks meteen met water vol gezet worden omdat ze anders zouden gaan drijven, We waren nog maar net klaar toen de betonwagens aankwamen rijden. Een pompwagen met zo'n lange buis en een extra betonwagen met negen kuub, Tot zover ging het voorspoedig......
De betonwagen was in z'n eentje achteruit de oprit op gereden en stuurde naast de weg, zodat ie meteen dertig centimeter naar beneden zakte en vast zat...... Toen durfde de pompwater ook nog niet te pompen, omdat ie bang was dat het beton in z'n slurf hard zou worden. De chauffeur van de betonwagen klaagde dat een zware wagen hem eruit moest trekken. Dus ik weer naar buurman Henk..... Die kwam met z'n traktor met ploeg. Omdat de betonwegen nog te zwaar was, werd eerst het beton voor de kleine woning met de bak van de kraan gestort. Pas daarna kon buurman Henk de vrachtwagen lostrekken. Toen de betonwegen eindelijk weer op de oprit stond bij de pompwagen, begaf de pompwagen het na vijf minuten. De gigantische arm was niet meer in beweging te krijgen.
Er moest een monteur bij komen, maar die was niet meteen beschikbaar. Ondertussen stond dat beton oud te worden en dan is het niet meer bruikbaar. De monteur is tot ongeveer half zes bezig geweest. De aannemer, Gerard moest afdwingen dat er een betonwegen met nieuwe beton zou komen. Het duurde tot zes uur voor die arriveerde. Toen kon het storten eindelijk afgemaakt worden. Het storten met de slurf was zo gebeurd. In een half uurtje zat alles erin. Maar dan moet de bovenkant van de fundering gelijk met de kisten worden gemaakt en het beton met de trilnaad worden verdicht. Het was half acht voor we de klus konden afronden En Gerard onderweg kon naar zijn hapje in de magnetron.
De betonwagens hadden een ravage aangericht op de oprit, die we twee weken geleden een nieuwe laag hadden gegeven. Morgen doen we de rioolaansluitingen en fatsoeneren we de weg.... Dit was een dag om nooit te vergeten..... Een enerverende dag.
Wij groeten u vanaf een kampvuurtje....
Voor de fotoreportage over het helofytenfilter klik dan hier voor fase 1
Voor de fotoreportage over het storten van de betonfundering, klik dan hier
Vandaag was er allerhande bezoek op (onder andere) onze kavel. Ivonne de Nood (gebiedsregisseur) leidde een aantal directeuren rond door het gebied Oosterwold. De foto's volgen in een volgende blog, maar de berichten vlogen ons om de oren:
En o ja voordat daar verwarring over ontstaat: wij hebben gewoon een helofytenfilter...
En dan hoor je een helikopter overvliegen.....
Even later een appje....
Heeft een van je nieuwe buren uit de helikopter een foto van je kavel gemaakt..... (zie hieronder), dank buurman en buurvrouw!
Je kunt mooi de kavel zelf zien en de kolen op de aanliggende akker geven een mooi patroon!
Vandaar: bezoekers en berichten vliegen ons om de oren!
En dan zit je in een gebouw te werken waarvan bij deze temperatuur de airco matig werkt....
En krijg je volgende foto geappt:
Daar krijg je het toch gewoon warm van? Maar gelukkig krijgen de rietplantjes in het helofytenfilter veel water.
En dan is vervolgens de put aangesloten en kan van daaruit gepompd worden (nu vullen we die overigens nog uit de vijver, omdat de riolering natuurlijk nog niet werkt... )
Buurvrouw Marjon (ere wie ere toekomt) ontdekt deze week dat de gemeente een besluit heeft genomen om de naam Magisterhorst in te trekken.
Het besluit luidt als volgt:
"Met het mandaat van het college van B en W heeft de afdelingsmanager Gebouwen- en Gegevensmanagement besloten om:
- In Almere Hout, de wijknaam Magisterhorst in te trekken onder gelijktijdige wijziging van de begrenzing van Vogelhorst; Vogelhorst wordt hierdoor kleiner.
Tegen dit besluit kan een belanghebbende binnen zes weken na de dag van publicatie een bezwaarschrift indienen. Het bezwaarschrift dient te worden gericht: aan het college van B en W, t.a.v. de bezwaarschriftencommissie, postbus 200, 1300 AE Almere. Het bezwaarschrift moet zijn ondertekend, de naam en het adres van de indiener bevatten, zijn voorzien van een dagtekening en een omschrijving van het besluit waartegen bezwaren bestaan.
Als tegen een besluit een bezwaarschrift is ingediend en onverwijlde spoed vereist is, kan de voorzieningenrechter van de Rechtbank Midden-Nederland (Afdeling Bestuursrecht, onder vermelding van “voorlopige voorzieningen”, Postbus 16005, 3500 DA Utrecht) op verzoek een voorlopige voorziening treffen. Als die wordt aangevraagd, treedt de beschikking pas in werking nadat hierover een beslissing is genomen. "
Nadat de fundering is gestort, en voordat de isolatie en de vloer wordt gelegd, moeten de rioolbuis en afvoerpijpen voor WC, badkamer en keuken, worden gemaakt. Al die pijpen zijn van PVC. Binnenshuis worden die met lijm in elkaar gezet, vaak met tal van 45 gradenbochtjes, om precies op de juiste plaats uit te komen boven de vloer. Omdat de fundering breder is dan de buitenmuur, moet je een slingerbocht leggen, om dicht bij de muur uit te komen.
Buitenshuis hebben we gekozen voor Pvc-buizen met manchet en een rubber ring. Die blijven ten opzichte van elkaar een beetje beweeglijk, waardoor we het zakken van de grond in de toekomst beter kunnen opvangen. Waar de rioolbuis uit de fundering komt, hebben we een zogenaamd zink-stuk, een flexibele buis geplaatst. De fundering zal immers niet zakken, en de grond eromheen wel. Er lopen twee rioolbuizen uit beide huizen, naar de Bezinkingsput van de Helofytenfilter. Die beide buizen moeten precies op de goede hoogte in de grond worden gelegd, met een verval van ongeveer een halve centimeter per strekkende meter. Dat is dus weer een precies klusje, met laserwaterpas en husselen met zand eronder. Er komen buitenshuis nog twee beluchters in, waar we in de toekomst ook eventuele verstopping mee kunnen verhelpen.
We leggen grondkabels electra, tyleenbuis voor water en UTP (internet) tussen de kleine en de grote woning. De hoofdmeterkast komt in de kleine woning. Die wordt met een meterkastplaat uitgemeten, zodat de buizen op de juiste plek door de grond omhoog steken. Daar wordt straks ook de definitieve aansluiting voor stroom en wateraansluiting gemaakt. Hiervoor hebben we zogenaamde getrokken buizen onder de fundering gelegd, die met een grote bocht in de meterkast uitkomen. Dan kan de aansluitkabel later makkelijk van buiten naar binnen worden geschoven tot in de meterkast.
Omdat we op het grote huis zonnepanelen plaatsen, moet de opgewekte stroom via een aparte kabel van de omvormer naar de meterkast. Daarvoor hebben we dus een extra kabel nodig tussen de beide huizen. Tenslotte nog een kabel voor de controle-kast en pomp van de helofytenfilter.
Als alle kabels naast de riool zijn gelegd, kan de kabelgoot weer worden opgevuld met zand en een laagje klei bovenop.
Ondertussen was ook de inspecteur van Bouw en Woningtoezicht, Eric Fijma weer langsgekomen. Samen met aannemer Gerard van Wees besprak hij technische details, zoals de dakconstructie, ankerplan, vloerwapening. Onze grondwerker Gert-Jan Bon is een oude bekende, dus het gesprek wordt geanimeerd. Hopelijk kunnen we alles zo in een keer aanleveren en kunnen we door met de volgende stap.
Het is zondag. En Mick komt langs. Hij heeft veel gereisd en daarom is het alweer even geleden dat hij de tuin heeft gezien. Hij is een van de helden die in het zeer vroege voorjaar (toen het koud was, en nat en het woei), meegeholpen heeft om boompje te planten in een kaal landschap.
Het is mooi om te zien dat het landschap er nu zo anders uitziet. Dat het een landschap is. Waar we ook het nodige aan moeten onderhouden.
Zo'n dag is deze zondag.
We beginnen de dag met het "planten" van de krabbescheer die we bij Wilma uit Natuurtuin de Punt twee dagen eerder hebben meegenomen.
En omdat dit gaatje (de vijver) al gegraven is gaat het planten heel eenvoudig. Een, twee, drie, .... plons! De krabbescheer gaat zuurstof in de vijver brengen, zoddat de algen een beetje minder worden.
Daarna gaat Mick in de boomgaard aan de slag. Nadat in het vroege voorjaar de fruitbomen zijn geplant, hebben we de klei ingezaaid met een grote diversiteit aan kruiden en bloemen. De ondergroei hebben we uit klaver laten bestaan.Het veld was in het voorjaar een feest voor bijen en hommels. Omdat we in de toekomst in de boomgaard willen kunnen zitten, moeten de kruiden omgemaaid worden. (we trekken ze speciaal niet omdat de wortels dan juist lekker in de grond blijven zitten.)
Mick moet de slag even te pakken krijgen, maar als we koffie gaan drinken, ziet het veld er ineens heel anders uit.
Een paar maanden geleden ging (onder andere op facebook) een oproep rond voor het aanmelden van je favoriete plek in Almere. Marien heeft toen de wilgentenenhut die Irene heeft gebouwd voor ons aangemeld.
Hij werd uitgenodigd voor een interview, waarvan een (hele) korte versie in het boekje "Almere 40 jaar! Jubileumgids met favoriete plekken van 55 bewoners" terecht is gekomen. De interviewster Carla Vriend, vroeg vervolgens of ook een gefilmd interview mocht worden gemaakt.
Afgelopen vrijdag is het boekje gepresenteerd. Helaas konden we daar niet bij zijn, dus we kregen het boekje toegestuurd.
En inmiddels is ook de film online geplaatst. Marien vertelt het verhaal heel mooi (vind ik, maar ik ben natuurlijk bevooroordeeld). Oordeel zelf:
Deze week liep ik weer eens een rondje over de kavel. Op een stukje waar ik eigenlijk alleen de als onkruid groeiende melkdistel verwacht viel mijn oog op een plantje dat qua bloemen wel op een melkdistel lijkt, maar qua blad en stengels niet. Met een takje in mijn hand pakte ik mijn oude vergeelde Heimans Flora en kwam bij de Composietenfamilie al snel de tekening van de Dubbelkelk tegen. De beschrijving was daarbij onmiskenbaar. Ieder bloempje heeft een dubbele kelk. Dat is duidelijk te zien op de detailfoto. De kelkbladen zijn de kring groene blaadjes die de gekleurde bloem omzoomen. Als een bloempje nog in de knop zit, vormen de kelkbladen vaak de omsluiting van de knop.
Toen viel mij op dat het volgens de Flora een tamelijk zeldzaam plantje is, die bijna alleen in Zeeland en Limburg wordt gevonden. Hoe komt deze Dubbelkelk in Almere in de polder? Ik heb veel gezaaid maar deze zeker niet.
Hier kan ik enorm van genieten. Het is misschien niet een heel bijzonder bloempje, en voor een onoplettende passant inwisselbaar voor een paardebloem, maar het groeit toch maar op onze jonge kavel. En als je oog krijgt voor al die verscheidenheid, dan valt er nog meer te genieten.
Komend jaar hopen we studenten aan de agrarische hogeschool uit te nodigen om op onze kavel planten te determineren. Dan heb ik deze Dubbelkelk al vast verklapt. Misschien vinden ze nog meer spannende plantjes of dieren.
Voor de liefhebber hier een link naar een uitgebreide beschrijving met foto's van de Dubbelkelk:
Nu er op de kavel voor jullie allemaal ingewikkelde technische dingen gebeuren, kijk ik (zwetend op zolder) eens wat het land dit jaar al heeft opgebracht:
peulen
komkommer
aalbessen
capucijners
frambozen
aardbeien en bessen
pompoen
moerbei
kool
snijbonen
snijbonen snijden
snijbonen
Zo en nu lekker naar buiten. Morgen het veld weer in!
Afgelopen maandag komt Kees om het betonvlechtwerk in de vloer van de kleine woning in orde te maken.
De bodemwapening ligt op betonnenblokjes. Daarop wordt de eerste laat betonmatten neergelegd. Deze worden door Kees, sneller van ik kan kijken aan elkaar gevlochten, met ijzerdraad dat uit de rol op zijn heupen komt.
Vervolgens worden metalen pyramide-rijen op het vlechtwerk gemaakt. Supporters worden deze kolommen genoemd. Ze zijn bedoeld om de onderste en bovenste betonmatten op de juiste afstand te houden. Ook deze worden vliegensvlug aan elkaar gemaakt.
Vervolgens wordt de bovenste laag betonmatten aangebracht. Die natuurlijk ook wordt vastgemaakt met ijzerdraadjes.
Zo ontstaat een stevige en samenhangende hoeveelheid betonijzer, die aan de randen vastgemaakt is aan de onderliggende betonbalken. Je kunt met gemak op de betonmatten lopen. (Dat is overigens anders dan door de bouwers niet toegestaan).
En dan is het tijd om de inspecteur, Eric weer te bellen.
Ik kwijt mij weer van mijn rol als koffiezetter, waarna de heren aannemer en inspecteur stoer op de betonwapening hun koffie drinken. Eric vindt dat wij voldoende bewapend zijn.
Vanochtend vroeg rijden we naar Almere. We zijn extra vroeg op gestaan. We twijfelen namelijk of de A6 wel al open is. Het Kromslootviaduct is deze week afgebroken. Maar de A6 is (tenminste in onze richting) keurig open. Eigenlijk ben ik verbaasd. Je kan eigenlijk niet meer zien dat het viaduct er ooit stond. Geen resten beton, geen staal, geen zand. Er is hard gewerkt.
We rijden de A6 af bij de nieuwe afslag naar Nobelhorst. En terwijl wij naar Nobelhorst rijden zie ik de vrachtwagen met beton de Paradijsvogelweg al oprijden. "Daar gaat ie" roep ik opgetogen.
Voor het overige, mogen de beelden voor zich spreken:
En waar het eerder een dag duurde om de funderingsbalken van het grote huis te storten, is hier de vloer in ruim een half uur gestort. Keurig vlak! En nu maar uitharden!
En dan ligt in de middag de vloer er mooi en keurig drogend bij. Maar wat komt daar nou aan? Een grote touringcar bus. Ivonne kondigt bezoeken meestal netjes aan, dit is een schoolreisje in het wild.
De groep stapt uit en blijkt net bij Ivonne, gebiedsregisseur te zijn geweest en wil nu wel eens in het "wild" bekijken hoe dat nou gaat "Oosterwold". Marien ontvangt ze hartelijk (zoals hij dat altijd doet). Het is een groep van woningbouwcorporatie Woonpalet uit Zeewolde.
Marien daagt ze uit te verzinnen wat een corporatie in Oosterwold zou kunnen betekenen. Niet iedereen kan het kopen van een kavel zelf betalen.
's Ochtends in het nieuws werd gezegd dat er groepen zijn die graag klein en eenvoudig willen wonen, goedkoop en dat er zo'n 10.000 van dat soort woningen tekort zijn.
We zijn nieuwsgierig of we deze Zeewoldenaren op een idee hebben gebracht.
Zaterdag was het burendag. Een goede verkoopactie van Douwe Egberts die daarmee veel buurtverenigingen een handje helpt. Bij toeval doen wij ook een gezellige burendagactie. Begin van de zomer zijn wij bij onze "buren" (toch een tien minuten fietsen) wezen borrelen. Ze lieten ons trots hun eigenhandig verbouwde huis zien
Een rondleiding andersom was nu aan de beurt. Natuurlijk een beetje gek, want ja wat is er nou helemaal te zien aan een fundering en een gestorte vloer. Maar goed wij zijn daar trots op. We lopen ook een rondje door onze tuin. De tuin gaat al behoorlijk de herfst in. Maar het wel mooi om te zien dat veel bomen en struiken toch echt zijn aangeslagen. Volgend jaar kunnen ze lekker gaan groeien.
De buurman en buurvrouw zijn bovendien hartstochtelijke imkers en actief in de Almeerse bijenvereniging. Verlekkerd kijkt de buurman naar de ruimte die er met deze nieuwe natuur ontstaat voor ook een aantal extra bijenvolken. De opbrengst en de mogelijkheid tot bevruchting van fruit wordt veel groter met een flink aantal bijen in de buurt. Hij ziet mogelijkheden voor imkers in opleiding. En natuurlijk houden we er dan rekening mee dat ook onze (dichtbij) buurvrouw Marjon volgend jaar met twee volkjes wil starten. 'T Moet niet te druk worden in Oosterwold toch?
We spreken af hierover contact te houden, maar hebben het daarna bij een blokje kaas en een glaasje wijn en bokbier (handig als je op de fiets kunt komen) nog heel gezellig.
Als ze weg zijn wordt het snel kouder (de nachten zijn net zo lang als de dagen nu). Dus savonds steken we nog even een vuurtje aan.... 't Is mooi op het land!
Dit voorjaar waren wij als één van de eerste initiatiefnemers van Oosterwold genomineerd voor de Growing green cities speld. In de aanloop naar de Floriade vraagt de gemeente (de Growing Green Cities organisatie) om initiatieven die bijdragen aan de groeiende en groene stad te nomineren voor deze speld. Iedereen die genomineerd wordt krijgt de speld. Nou dat heeft dan niets om het lijf, zou je kunnen denken. Toch vind ik het heel sympathiek dat de gemeente initiatieven een pluim geeft en aangeeft dat de inzet van burgers (en buitenlui!) in de stad zo'n verschil maakt.
Toen de organisatie van de spelden dan ook vroeg ook anderen te nomineren, twijfelden wij geen moment. (hoewel we de feitelijke indiening tot het laatste moment uitstelden - sorry Allet).Wij hebben de Simpliade genomineerd, omdat wij hun geitenpoep mogen recyclen! Maar dat niet alleen. De Simpliade is een geitentuin op een tijdelijk lege kavel in de wijk De Eenvoud. Toen de grondverkopen niet lukten een paar jaar geleden, hebben de omliggende bewoners gevraagd de kavel, nu weide, in gebruik te nemen. Dat levert zo'n leuke plek in de wijk op die anders "zielig" leeg had gestaan. Het voortbestaan van de Simpliade is niet zeker. Ik wens de Simpliade nog een lang leven! Maar voor nu hulde aan het initiatief.
En dat heeft de wethouder afgelopen weekend onderschreven. De organisatie stuurde me daarvan een leuke foto, waarvoor dank!
We schreven al eerder over de Simpliade in deze blogs:
De bekisting is eraf! Nadat het beton vorige week maandag gestort was, kon woensdag de houten bekisting eraf. Dat gaat toch met wat krachtsinspanning gepaard, omdat alle schroeven vol met betongruis zaten of onbereikbaar waren, dus moest er een breekijzer aan te pas komen om de bekisting lost te wrikken van de fundering. Maar als dat gelukt is zien we een maagdelijk strakke betonvloer kant. Dat is toch weer een stapje om de contouren van de woning beter in zicht te krijgen.
De eerste stap van de opbouw van houtskeletwand (HSB) is het verankeren van de grondbalk. Dat is een houten balk van 18,5 cm breed die op het beton verankerd wordt en waaraan de panelen voor de houten wanden worden bevestigd. Dat is een precies werkje, want deze balk vormt de basis voor alles wat daarbovenop gebouwd wordt. Dus hebben we alles weer exact uitgemeten. De betonnen vloer ligt op zich goed, maar er zitten kleine afwijkingen in de maatvoering, doordat de bekisting iets is geweken. En ook is de hoogte van het beton niet exact hetzelfde. De balk wordt vastgezet met Fisher Ankers, die zo'n twintig centimeter in het beton worden geboord. Daarna worden de hoogte gesteld door plastic wiggetjes tussen het beton en de balk te schuiven, net zolang totdat de hele balk met laserwaterpast exact op hoogte is gezet. Overigens is dit klusje geen straf als het in de nazomer zulk prachtig weer is.
Eerder berichtten we al over de wapening in de betonnen vloer van de kleine woning. Nu waren we toe aan de grote woning, dus zagen we de betonvlechter Kees terug samen met twee assistenten, Ray en Mo.. Hoewel wij de bewapening van de kleine woning zwaar vonden, was dat kinderspel in vergelijking bij de bewapening in de vloer van de grote woning. De uitdaging wordt gevormd door twee betonnen wanden die met de bewapening verbonden moeten worden met de vloer. En tegen die betonnen wanden komt straks de aardwal aan te drukken.
Daarom heeft de constructeur hele zware ijzers vanuit de vloer naar de wanden laten uitsteken.
De (holle) betonwanden komen later, maar die ijzers (stekken) staan er nu al en zien eruit alsof het een olifantenverblijf uit Artis is. Nu zie je al dat de ijzers in de oostgevel vier graden uit het lood staan.
Gisteren waren we op een informatieavond gewijd aan duurzame energiesystemen voor Oosterwold. Enkele initiatiefnemers vroegen bij de Oosterwold organisatie een subsidie aan voor een onderzoek over energiesystemen, en met name gebruik van bodemwarmte. Onderzoekers Kalkman en Smoor van TNO hebben een onderzoek verricht en hierover een rapport opgesteld. Er is elders al een uitgebreider verslag van de avond, en de presentaties komen binnenkort beschikbaar, dus ik permitteer mij een kort-door-de-bocht samenvatting in twee zinnen:
1: Als je een duurzaam systeem wilt inrichten moet daarin een warmtepomp de centrale plek innemen.
2: een bodemwarmtepomp wordt in Oosterwold gruwelijk duur omdat je niet dieper dan zo'n 27 meter mag boren.
Hoe informatief die presentatie over warmtepomp systemen ook was, toch voel ik de behoefte om een aantekening te plaatsen bij het idee dat alleen een warmtepomp systeem duurzaam zou zijn.
Na veel overwegingen kiezen wij in onze woning niet voor een warmtepomp, maar voor zonnepanelen en electrisch verwarmen van een buffervat, in combinatie met een CV-houtkachel.
Overigens is ons belangrijkste argument voor zonnepanelen gisteren niet genoemd: wij bouwen een huis waarvan een geheel dakvlak uit zonnepanelen bestaat, zodat het architectonisch past.
Wij kiezen dus ook niet voor een zonnecollector, maar dat deze optie gisteren met een pennestreek van tafel werd geveegd lijkt mij te kort door de bocht. Het mag wel zo zijn dat zo'n zonnecollector 5% van je energie kan opleveren, maar je koopt zo'n collector inclusief installatie voor zo'n 2200 euro, terwijl een luchtwarmtepomp zo'n 10.000 euro kost exclusief advies en installatiekosten. Je kunt dus ongeveer vijf zonnecollectoren kopen voor de prijs van een warmtepomp. Dat is misschien ook weer niet zo verstandig, maar als combinatie met andere systemen kan het zeker rendabel zijn. Er is niet voor niets ook ISDE subsidie voor zonnecollectoren.
In de presentatie werd gesuggereerd dat een zgn. all-electric systeem met alleen zonnepanelen niet duurzaam zou zijn omdat zo'n systeem het energienet te veel zou belasten. Dat valt nog te bezien. Als je immers met je zonnepanelen energie opwekt en direct die stroom inzet voor verwarming, dan wordt het energienet helemaal niet belast.
Als je dus een systeem met alleen zonnepanelen (en een buffervat) wilt vergelijken met een luchtwarmtepomp, dan is de kernvraag: hoeveel zonnepanelen kan ik meer kopen als ik geen warmtepomp koop, en welk rendement leveren die extra zonnepanelen. 12 panelen extra plaatsen kost bijvoorbeeld ongeveer 3000 euro incl. installatiekosten en levert zo'n 2600 kW per jaar.
In de presentatie van Alliander kwam de voor mij nieuwe term smart-grid aan de orde. Kort gezegd komt zo'n smart-grid op lokaal niveau erop neer, dat je zoveel mogelijk lokaal energie probeert te gebruiken wanneer je het ook opwekt, en zo mogelijk op te slaan. Dat wordt in de toekomst belangrijker, bijvoorbeeld als er flexibele energietarieven komen. Er werd een plaatje getoond van een high-tech accu om stroom op te slaan.
Dat herinnerde mij eraan, dat in de meeste duurzame energiesystemen het hart gevormd wordt door een buffervat. Een buffervat met water is in feite een accu. Je slaat erin warmteenergie op voor periodes dat je die energie niet kunt of wilt opwekken. Dat geldt voor zonnepanelen, omdat je 's avonds wilt verwarmen als er geen zon schijnt. En ook voor een CV-houtkachel omdat je met een avond stoken voor een paar dagen energie kunt opwekken en opslaan in zo'n buffervat.
Kort gezegd was de avond wel informatief over warmtepompen, maar weinig geschikt voor advisering en beslissingsondersteuning voor initiatiefnemers in Oosterwold. Als ik met de beperkte bagage van mijn ervaring hiervoor een paar handvatten moet geven:
bepaal je budget (eventueel minimum en maximum);; betrek hierbij eventueel ook de aanschaf van warmteterugwin-ventilatie (systeem D) .
kies naast zonnepanelen één ander duurzaam systeem (dus warmtepomp of CV-houtkachel of zonnecollector)
dimensioneer je buffervat zodat je de verwachte fluctuatie in energievraag en aanbod kunt bufferen.
Als je moet kiezen tussen twee verschillende systemen, vergelijk ze dan bij gelijk budget. (hoeveel zonnecollectoren kan ik kopen voor een warmtepomp?)
Beoordeel of je verwarming en warm-tapwater in één systeem wil, of met aparte / elkaar aanvullende systemen.
Over het laatste: wij kiezen voor een aparte warmwater boiler, maar verwarmen het koudwater voor de douche voor uit het buffervat.
Tenslotte nog een suggestie uit de losse pols: als je al een vrij duurzaam systeem hebt, zoals zonnepanelen en een CV-houtkachel, dan wordt het potentiele rendement of meerwaarde van een extra komponent, zoals een luchtwarmtepomp welicht minder dan gehoopt. Waarom? Omdat een CV-houtkachel je al veel energie geeft als je dat nodig hebt. Je maakt dan minder optimaal gebruik van een extra energiebron, omdat de energievraag laag is.
Voor wat het waard is. Laten we vooral de discussie openhouden.
Gisteren kwam de inspecteur de wapening van de grote woning keuren. We hebben een ingenieuze kist gezet, die afgesteund wordt op paaltjes die rondom de piepschuim-kist zijn geslagen. Dat is nodig omdat de kist gelijk is gesteld met het piemschuim, dus kan de kist zelf niet aan de fundering worden vastgemaakt.
Helaas bleek er een complicatie. Niet de kist, maar dat de stukken met (her-)berekening van de ijzers niet goed waren doorgekomen bij diegene van de gemeente die de beoordeling moet doen. Dat wordt dus weer wachten. Niet mijn sterkste kant.
Als afleiding hebben we een kunstwerkje gemaakt van twee bollen, gestoken in een stuk piepschuim, omkleed met een houten frame.
Hoe krijg je die middenin de vijver? Marie-José was zo dapper om de bollen tewater te laten.
's Avonds in het donker geven de ledlampjes licht, dat reflecteert op het water. Vanaf de weg kan je het net niet zien, maar vanaf de oprit wel. Een beetje magie.
Op het Paradijsvogelbosje Oosterwold ontwikkeld zich nieuwe natuur. (Zonder hoofdletters en zonder subsidie van de provincie, zoals Staatsbosbeheer een paar weken geleden liet zien. )
We weten wat we hebben geplant. Wat daarvan heeft overleefd. Wat we hebben gezaaid. Maar hoe ontwikkelt het land en de begroeiing zich nou?
Daarom waren we blij toen we van de voorzitter van de stichting waarmee we het Paradijsvogelbosje Oosterwold en de wijde omgeving proberen te beinvloeden, Gerda Lenselink, hoorden dat de Christelijke Agrarische Hogeschool (CAH, nu Aeres Hogeschool) locaties voor determineer veldwerk zocht. Blommetjes zat bij ons, dachten wij. Dus wij zochten contact met Quirine, die het veldwerk voor Toegepaste Biologie organiseert.
Vrijdag kwam ze bij ons rondkijken naar de bloemetjes en de bijtjes. Die waren er genoeg.
Vanaf februari komen er studenten onderzoek doen naar de opeenvolging in de pioniers in het landschap. Een landschap dat dit jaar nog een akker was en nu beginnende natuur is. Hoe ontwikkelt zich dat door de jaren? Welke planten komen eerst welke later. En in welke hoeveelheden.
Of er ook een fauna onderzoek komt is afhankelijk van de belangstelling van studenten.
En (en daar verheugen wij ons op) als het lukt om met staatsbosbeheer in gesprek te raken over de bosrand, zou ook een afstudeerscriptie geschreven kunnen worden over een ontwikkelplan voor de bosrand.
Gisteren stopte er een busje voor de oprit, en een heer kwam een gat spitten. Wat zou die toch doen? Dus ik nieuwsgierig informeren. "ik kom een straatnaambordje plaatsen". Goh, wat bijzonder. "Wij hebben al een straatnaambordje", zeg ik terwijl ik op het bordje aan de boom wijs. Toch had de firma Reimert de opdracht gekregen om een bordje te plaatsen. Wel handig dat het een bordje met aan twee kanten de straatnaam is, zodat de naam vanaf beide richtingen te lezen is. Maar jammer dat de naam Frederik van Eedenweg is afgekort tot F.v. Eedenweg.. Terwijl de straatnaam toch echt zonder afkorting is afgesproken, en zonder afkorting te vinden is, bijvoorbeeld in het postcodesysteem. Volgens de medewerker is het ook een voorlopig bordje, omdat er nog geen postcode opstaat. Welnu, die hebben we dus al wel een tijdje.
Omdat we er op voorbereid zijn dat je als initiatiefnemer in Oosterwold alles zelf moet doen, zeker wat de weg betreft, hebben we snel zelf een straatnaambordje gemaakt. Bijzonder dus dat de gemeente zonder overleg deze ongetwijfeld zorgvuldige actie op touw heeft gezet. Als wij op internet spullen bestellen en laten afleveren, kunnen ze meestal ons adres niet vinden. We kunnen nu wel zeggen: Als je nu nog onze straat voorbij rijdt, dan weet ik het niet meer.
Vanmiddag kwamen een aantal leden van Gedeputeerde Staten van Flevoland op bezoek samen met een Wethouder van Zeewolde. Ze maakten een ronde door Oosterwold om de initiatieven op de verschillende locaties te zien en te horen. Wij waren vandaag de enige landschapskavel in de ronde, dus heb ik toegelicht dat wij als particulier initiatief verwachten een kleinschalig gevariëerd landschap te ontwikkelen, en dat die een eigen karakter en meerwaarde zal krijgen. Maar zeker niet als geïsoleerd plan. Wij hopen dat we in samenwerking met onze goede buur Staatsbosbeheer gezamenlijk kunnen komen tot een verrijking van de bosrand en de recreatieve waarde van de bosstrook. Het zou mooi zijn als er een samenhang gaat ontstaan en een geleidelijke overgang tussen bos en parklandschap, stadslandbouw, permacultuur, voedselbos, of welke term je er ook maar aan geeft. Eenzelfde samenwerking zoeken we uiteraard met de toekomstige bewoners in onze wijk, en aangrenzende wijken.
Toch is het voor mij niet zo duidelijk welke rol de Provincie hierin kan en gaat spelen. Wij hopen dat de gedeputeerden in ieder geval meedenken over de inrichting van de regio. Wellicht dat ze ook kunnen faciliteren dat verschillende partijen, varierend van particulieren, projectontwikkelaars, Staatsbosbeheer, Flevolandschap, en niet te vergeten de NUTS bedrijven met elkaar werken aan een mooie, functionele en duurzame ontwikkeling van de regio.
vlnr: Jaap Lodders (gedeputeerde Flevoland), Ivonne de Nood (gebiedsregisseur), Michel Rijsberman, Jan Nico Appelman (beide gedeputeerde Flevoland) en achterin Hillebrand Koning (provincie Flevoland) en Wim van der Es (wethouder Zeewolde)
Eindelijk zijn we begonnen met het bouwen van de wanden van de kleine woning. Na alle voorbereiding, voorzieningen onder de grond, fundering en het storten van de vloer mogen we dan iets vertikaal neerzetten. We hebben veel dromen en kunnen ons het wonen in Oosterwold al bijna voorstellen, maar toch doet het veel voor het oog en het hart, als je de wanden van de woning ziet omhoogrijzen. Ik houd van klussen met hout. Samen met mijn aannemer Gerard van Wees kan ik dan ook mijn hart ophalen aan het in elkaar zetten van de wanden. Dat begint met het maken van een tafel, zo groot dat de wanddelen erop passen. Daarop kan je dus de balken op maat zagen en precies op zijn plaats vastschroeven.
En aan het eind van de dag kunnen we van ons uitzicht genieten: links uit ons slaapkamerraam en rechts door ons keukenraam.....
Gisteren konden we opnieuw beton storten. Ditmaal voor de grote woning. En dat is een vloer van 172 m2 en wel dertig centimeter dik. Daarin komt wel 53 kubieke meter beton, oftewel zo'n 125 ton. Dat moet dus ook met vijf betonwagens worden aangevoerd, dus het was goed dat we rijplaten hadden neergelegd.
De pompwagen kwam eerst, en de chauffeur heeft met zijn wagen eerst allerlei posities uitgeprobeerd, totdat hij de beste steun had op de ondergrond om zijn pompwagen neer te zetten. De pompwagen heeft namelijk een arm van 32 meter reikwijdte, en als die pijp vol met beton zit dan weegt het veel, en zorgt die arm (oftewel giek) voor een enorm krachtsmoment. Dat vangt de pompwagen op door steunen uit te zetten. Die tillen de hele wagen op, zodat de wielen van de grond komen. Die manoeuvres doen mij even denken aan een Thunderbirdsfilmpje.
Aannemer Gerard heeft zijn maat Peter meegenomen, om samen het betonstorten in goede banen te leiden. Ik mocht de kanten afstrijken langs de bekisting. Peter geleidt de stortpijp, Gerard bediende de trilnaald, en als de pompwagen leeg is, hanteert Peter de trilplaat. Deze beide apparaten brengen trilling over op het beton, waardoor de kiezels gaan schudden, en het beton gladder uitvloeit. Bovendien kunnen luchtbellen ontsnappen. De trilplaat maakt de bovenkant mooi egaal. Met de laserwaterpas houdt Gerard bovendien de storthoogte in de gaten. Soms moet er dus even geharkt om de massa te egaliseren. Er was wel een spannend moment, toen we ontdekten, dat de bekisting onder de zijwaartse druk een centimeter begon te wijken, maar daar is het bij gebleven. Blijkbaar moesten de paaltjes in de grond hun buigzaamheid inzetten om tegen de enorme massa weerstand te bieden.
De wanden van de kleine woning staan nu rechtop. Nadat we de lage zijwanden dinsdag en woensdag in elkaar gezet hadden, waren nu de schuine wanden aan de beurt. Dat was nog een hele rekenklus, want uiteindelijk bleek in de tekening met de technische doorrekening een foutje te zitten, die twee keer een houtplaat van 18 millimeter verschil opleverde. Voordat je dan alles weer hebt uitgeplozen met al die schuine maten, ben je een uur verder.
Maar we moesten vier identieke schuine wanden maken, dus nadat we de eerste hadden gemaakt, konden we alle maten op de werktafel laten staan en de wanden snel in elkaar schroeven. Het rechtop zetten was nog een krachtsinspanning, want zo'n wand weegt vooral aan de hoge kant behoorlijk wat.
Met een schuine schoor blijven de wanden goed rechtop staan. Je krijgt nu al een veel beter beeld van hoe de ruimte wordt. Wel komt er nog een dak bovenop met zonnepanelen, dus daarmee wordt het nog een boeideel hoger. En er komt een balk over alle vier de panelen, die een punt in het midden vormt, waar hopelijk binnenkort een glazen pui in komt.
Als aan het eind van de middag de zon even doorbreekt, geven de vertikale balken een mooi lichtspel tegen de donkere lucht en de bosrand.
Na een zaterdag waarin we allebei muziek hebben gemaakt, moet Marie-José die muren die rechtopstaan toch echt zelf gaan zien!
Als we naar de kavel rijden zwaaien we naar buren Cor en Nel die net met hun hond aan het lopen zijn. We rijden naar de kavel om "vlug-vlug" onze aanhanger op te halen om naar de Noorderplassen rijden om bij de Simpliade weer stro en geitenpoep te gaan halen. Dat wil zeggen Marien duikt met de bewoners van de Eenvoud in de schuur en Marie-José helpt Angelica een paar huizen verder met het maken van wat ruimte in de tuin.
Twee uur later rijden we met een volle kar mest, een auto vol botanische rozen, wijnbessen en een grote hazelaar en heul veul vrouwenmantels (ja, ja, het was opruiming bij Angelica) weer naar Oosterwold. En als we terugkomen vinden we een emmer met walnoten op de tafel. Cor en Nel hebben ons niet getroffen, maar wel heel veel lekkere noten achter gelaten! Dank! Wat een leuke verrassing. Jammer dat we er niet waren!
En wat is het heerlijk in de zon. We lopen gewoon in ons tshirt rond! En dat terwijl het bijna half oktober is!
Op de kavel vermaken we ons met het verspreiden van het stro en de mest! We planten de Hazelaar zodat ie op termijn het zicht vanaf het terras van de kleine woning naar de grote woning onmogelijk maakt. Wat heerlijk om je dat gewoon voor te kunnen stellen.
De vrouwenmantels komen overal terecht. Mooi als dat plantje overal staat. In de moestuin maak ik een rijtje met de wijnbessen. Het zijn nog superkleine stekken. Daarvoor moet het deze winter maar niet te hard gaan vriezen.Anders moeten we heel veel doen om het redden!
En als de dag bijna voorbij is ontstaat er nog een heel korte brand. En hoewel we onze camera vergeten zijn (nou ja de geheugenkaart) lukt het toch de "brand" te vangen. Als de zon op het huis staat, lijkt het in brand te staan!
Op facebook kwam vandaag ineens een fietsroute Almere hout langs. Je kunt de fietsroute downloaden. Hoewel in de titel niet over Oosterwold wordt gesproken, voert de route wel degelijk ook door Oosterwold. Wat mij dan opvalt is dat dit de eerste kaart is die ik vind waar onze straat op staat.
Dit zegt de route over Oosterwold:
En dan valt mijn oog (met dank aan Eva Lobach) op het laatste kopje: Frederik van Eendenweg 8. Een N teveel en weliswaar tegenover nummer 8, maar echt op nummer 6 en 12. En we zijn zomaar een bezienswaardigheid!
Of hadden we dat met al die schoolreisjes al moeten weten?
Nadat we de houtskeletwanden gezet hebben, moet er nog een extra balk op de lage kanten worden gelijmd en geschroefd, zodat die kanten niet gaan doorzakken en stevig verbonden kunnen worden met het dak. Vervolgens verbinden we de schuine delen aan weerszijden met een hulpbalk, die er voor zorgt dat de breedte van de toekomstige pui exact recht en onder en boven even groot is.
Met de eerste vier grote platen maken we van de vier schuine delen een stijf geheel, dat niet meer kan gaan scharen. Met de namiddagszon ziet het er artistiek uit.
Daarna is de volgende stap om met een samengestelde houten balk de punt in het dak te maken. Dat klinkt misschien eenvoudiger dan het is. Hoewel ons kleine huisje maar één woonlaag heeft, loopt het dak schuin op tot de nok op rond 5,5 meter hoog. En dat is voor mij toch al een hoogte waarbij je op de duikplank boven het zwembad met bibberknietjes staat te aarzelen.
Aannemer Gerard heeft een steiger meegenomen, waarmee we tot de nok kunnen komen. Om de hoogte en middenpunt nauwkeurig af te meten, hebben we een soort peilstok aan twee horizontale liggers bevestigd. De peilstok wijst met zijn punt precies aan waar de nok samen moet komen.
Deze balk mag natuurlijk niet gaan doorbuigen. Daarom is een 28 cm hoge balk gekozen, die wordt verlijmd en geschroefd op een 18,5 brede balk, zodanig dat ze samen een hoek vormen, waarin straks de pre-frabricage dakplaten kunnen worden ingepast. Eenmaal pasgezaagd en in elkaar geschroefd is zo'n balk van 528 cm toch een enorm gevaarte en zwaargewicht om op zijn plaats te schuiven.
Eenmaal op zijn plaats wordt het direct een gezichtsbepalend element in de woning.
En de nok staat erop! Eigenlijk nu al pannenbier? Laten we even afwachten tot de dakplaten erop zitten. En dan moeten er daarna nog zonnepanelen op, die het dak nog zo'n 14 cm hoger maken. Er komt dus nog een klein stukje op. Daarom hebben we die daklat ook nog zo uitsteken, zodat we die later precies op maat kunnen afzagen. Nadat de aannemer 's middags weg is, kan ik nog twee extra platen vastschroeven, zodat de wanden er al een beetje als binnenmuren gaan uitzien.
Nadat we afgelopen week de dakbalk geplaatst hebben, konden we vandaag de beplating aan de buitenzijde van het houtskelet frame maken. Daarvoor gebruiken we multiplex platen dat Okoumé wordt genoemd. Het heeft als het nieuw is een roze kleur. Aan weer en wind verkleurt het donkerder.
De beplating is vanmiddag nog voor het hele huis klaar. Er moeten aan de oostzijde nog wat punten aangezet worden, maar aan de zuid- en westzijde is de beplating al compleet. En daarmee krijgt de woning ook al vorm. Stond het houtskelet er een week geleden nog letterlijk als een skelet bij. Het lijkt alsof de woning een jas heeft aangetrokken.
Een bijzonder stuk beplating zit in de nok. Daar dient de multiplexplaat ook als een zogenaamde kram-plaat, waarmee de twee zware dakbalken aan elkaar worden geschroefd. Meer dan tien schroeven maken van de nok nu één stijf geheel.
Leuk om te zien dat het huis-in-wording iedere dag van vorm en uiterlijk verschiet. Nu kan je al goed zien dat in het ontwerp de dichte elementen en de transparante glaspui een contrast geven. De boeidelen boven het glas lopen over in de zijmuren, hetgeen de woning nu al iets straks en eenvoudigs geeft.
Zo te zien kan het onze kritische aannemer Gerard van Wees zelfs bekoren.
In het voorjaar hebben wij met hulp van de stichting Heg en Landschap bomen en struiken in het landschap kunnen planten. In de zomer kwam de Franse stichting die Heg en Landschap weer ondersteunt, bij ons op bezoek. Wij hebben daar een verslag van geschreven in deze blog.
In juli heeft een Frans team bestaande uit de programmaleidster van de Fondation en een vertegenwoordigster van de Franse organisatie voor landelijke heggen en bomen (AFAC) ons bezocht. Drie dagen hebben we met hen rondgereisd, deelnemers gesproken en de resultaten van de boomaanplanten bekeken. De Franse delegatie was onder de indruk van onze aanpak. Een van de punten daarbij was de keuze van de initiatieven die Heg & Landschap ondersteunt. Afgelopen seizoen bijvoorbeeld veel aandacht voor voedselbossen en kleine biologische teeltbedrijven. En daarbij aandacht voor boomplantdagen en initiatieven van wijk- en bewonersgroepen. Naast de keuze van de deelnemers zag de Franse delegatie de productie van inheems, autochtoon plantgoed als een voorbeeld voor Frankrijk. In feite de hele keten van het vergaren van zaden en stekken tot de productie van jonge planten en de certificering er van. En niet onbelangrijk voor onze samenwerking, het bezoek was naast intensief en inhoudelijk ook informeel en ontspannen met de meest vriendelijke en warme onthalen bij de bezochte deelnemers. Het weer hielp ook nog een handje. Het resultaat van dit bezoek kon alles bij elkaar niet beter zijn. De samenwerkingsovereenkomst wordt verlengd en het jaarlijks aantal te plaatsen bomen en struiken gaat omhoog. In november zullen we op onze website bekend maken welke initiatieven we graag ondersteunen en hoe geïnteresseerden zich kunnen inschrijven. Wordt dus vervolgd.
Op bezoek bij Marien Abspoel, Paradijsvogelbosje, Almere. Op de foto Marien en Paule Pointereau (AFAC). ...."
We gaan vast nog meer met Heg en landschap samenwerken!
Soms heb je zo'n dag waar alles anders loopt dan je dacht. Vandaag was wel zo'n dag.
De auto moest naar de garage om remblokjes te laten vervangen. Er was geen vervangend vervoer, dus we gingen met de trein en de OV fiets. En het woei best hard en we hadden 'm tegen, dus dat was het een forse conditie training.
Leuk vandaag was dat de boswachter Freek met een beheerder Ruud bij het bos van staatsbosbeheer kwam kijken naar schade die de essentakziekte in het bos aanricht. Nu we hem toch spreken, vertellen we over onze plannen en spreken we over het pad langs het bos en een plan voor het beheer van de bosrand.
Eigenlijk moet dat twee keer per jaar gemaaid worden. Wij hebben dat dit jaar gedaan. Ruud weet dat de trekkermaaier in de buurt aan het werk is en beloofd daar even achteraan te gaan. We spreken af om na de bewonersavond van 27 oktober terug te komen op gezamenlijke plannen.
We proberen een deel van de isolatie in de muur te verwerken. Vanuit de container hoor ik een hartgrondige vloek. Het snoer van de zaag is beschadigd. Grumpf...... We kunnen het repareren, maar oponthoud....
's Middags kwamen overburen Bertel en Marjon twee boompjes in onze kwekerij brengen. Volgend jaar verhuizen die door naar hun eigen kavel. Onderwijl staan ze bij ons in de grond en uit de wind.
Als de boompjes erin staan drinken we nog samen koffie en thee. Als je uit de wind zit is het op deze herfstdag (overdag) heerlijk in het zonnetje.
En terwijl we zitten horen we ineens een raar geluid... Wat is dat nou....
Er rijdt een trekker het pad langs de bosrand op.... om het pad te maaien.
Freek en Ruud: dank voor een goed gesprek en de snelle maaiactie! Fijn dat het weer goed beloopbaar is.
En omdat we toch de auto moesten ophalen, fietsen we als een gek naar het station en halen we de auto net op tijd op. Zo'n dag heeft dan toch eigenlijk twee uur minder dan je eigenlijk wilt. Morgen maar eens kijken hoeveel last we van die regenbui (vanavond) buiten hebben....
De wijk begint te groeien. Er staan al heel veel nummertjes, dus het wordt weer tijd om elkaar te ontmoeten. Vanavond is daarom een datum planner uit gegaan. Initiatief 292 is bij ons niet bekend en zullen we via de gebiedsregisseur proberen uit te nodigen.
Mochten er al meer stippen zijn gezet op deze kaart (die natuurlijk na een halve week al verouderd kan zijn.... ), laat het ons dan even weten (via contact zijn wij bereikbaar).
En collega initiatiefnemers: snel invullen he! ;-)
In opdracht van de gebiedsregisseur is fotograaf Ben te Raa gevraagd foto's te maken van de initiatieven in Oosterwold, om zo ook in beeld de ontwikkelingen vast te leggen. Nou hebben wij aan mooie foto's geen gebrek. Toch legt iedere fotograaf zijn eigen accent. Met de mooie luchten krijgt het landschap een extra dimensie! Als je zo naar het land kijkt, wonen we echt in een idylle straks.
We laten een aantal foto's zien:
De foto's zijn gemaakt in opdracht van de gemeente Almere door Ben te Raa
Met dank aan Ben te Raa voor het toesturen van de foto's.
Ons bordje met de naam van onze kavel: Paradijsvogelbosje was aan een opknapbeurt toe. Eerst waren de paaltjes vervangen en had ik met grondverf de vlekken weggewerkt. Nu kon Marie-José het bordje uitbreiden met een Welkom. Met de frisse kleuren en grassprietjes op de bodem maakt het zijn boodschap meer dan waar!
En rondom het bord staat de tuin in de herfst nog steeds vol met bloemen.
PIR isolatie zagen
Nu de beplating van het houtskelet grotendeels gereed is kan er isolatie tussen de spanten worden geplaatst. Daarvoor hebben we platen van 12 centimeter PIR met aluminium-laag laten komen. Maar hoe moet je die bewerken? De Piepschuimplaten onder de vloer hadden we eerder met een broodmes gezaagd, maar die tactiek werkt niet omdat het broodmes vastklemt tussen het fijnere PIR-weefsel. Omdat we lange stroken moeten zagen heb ik een bevredigende oplossing gevonden door de platen op mijn blinkendnieuwe zaagtafel te zagen (geen profi-apparatuur helaas, aanbieding bij de LIDL). Omdat de zaag maar ongeveer 7 centimeter diep zaagt, moet ik iedere plaat omkeren en twee keer zagen. Het liefst zaag ik de platen zo krap, dat ze met enig krachtsvertoon klem komen te zitten. Maar dat betekent ook dat ze soms te breed zijn, en dan moet ik
Oogst: We hebben onze schamele oogst van de verspreid geplante mais-planten verzameld. Wellicht zijn de planten door de droogte in de zomer te laat gaan groeien en komen ze nu pas laat met uitgegroeide kolven. Er zijn al wat koude nachten geweest, en volgens internetbronnen kan dat leiden tot zetmeelvorming en meer melige smaak. Dat bleek ook tijdens ons diner met eigen kolven. Volgend jaar iets eerder zaaien en oogsten wellicht. Maar wel leuk, eten van eigen tuin.Gelukkig bieden de pompoenen een overweldigende oogst en zelfs de wortelen groeien in deze klei soms tot formaat winterwortel voor Sinterklaas.
Het was vandaag misschien de laatste zomerse dag. In de late middagzon hult ons huisje zich in zachte pasteltinten, en ook de nog steeds uitbundig bloeiende Cosmea's laten zich op bijzondere wijze zien.
Deze week hebben we de beplating van de houtskeletbouw gereed gemaakt. Het was maandag af en toe best mooi weer, zodat ik mij op de steiger waagde met fototoestel. Het is immers een goede gelegenheid om op hoogte van de nok de omgeving van Oosterwold te bezien. Wat een weids uitzicht!
Afgelopen week streek al eens een sperwer neer op de punt van ons huis. Die keek zo ongeveer zoals onderstaande beeld op ons huisje neer.
Vanaf deze hoogte kan je mooi de verhoudingen in de kavel zien, met zicht op het tuinhuisje en de betonnen vloer van de grote woning.
Op dinsdag hebben we in zeer onstuimig weer de PIR isolatie van de binnenwanden compleet gemaakt, en drie bussen PUR-schuim leeggespoten om alle kieren af te dichten.
's Avonds breekt na een flinke regenbui toch nog de zon door, en dat levert een schilderachtig panorama op, dit keer laag vanaf de grond.
Mijn moeder belt vanavond: "Jullie zullen wel moe zijn van al dat bouwen, want ik zie geen foto's op de blog". En ze heeft gelijk. Er wordt op dit moment zo hard gewerkt, dat het 's avonds bijna niet te doen is om de blog nog bij te werken. Bovendien moeten de foto's op de juist plek komen (uit het fototoestel in de pc) en dat ging deze week ook een paar keer mis.
Daarom plaats ik vandaag de foto's van vrijdag. Een dag met veel spektakel!
Mijn ouders waren als bemoedigende krachten aanwezig.
Irene heeft veel van de foto's gemaakt.
Mijn vader vermaakt zich altijd enorm als er grote dingen, met veel krachten te zien zijn. Hiernaast zie hoe hij er met zijn neus bovenop staat. Hiernaast zie je hoe ik met mijn moeder ook heel goed toe kan kijken.
Aan het eind van de dag moeten we toch nog snel alles in de dekzeilen hijsen. Er is geen tijd om daarvan droog foto's te maken.
Maandag gaan we aan de slag. Eerst kijken we hoe we de boel vrijdag hebben achtergelaten. (nu is er wel tijd om het dekzeil te checken) En hoewel het maar een kleine bui was vrijdag, zijn we blij dat de boel niet nat geworden is.
Vandaag moeten er allerlei afwerkingen worden gedaan, zodat alles daarna in de Multivap UV + komt. Die laatste toevoeging (UV+) is nodig, omdat straks niet alles onder het hout komt te zitten.
Daarom wordt over de Multivap ook weer een serie tengels gezet.
En aan het eind van de dag schildert Marien (binnen) de tengels die er morgen opgaan alvast zwart.
Dinsdag wordt een extra zeecontainer geplaatst om tijdelijk nog een aantal extra voorzieningen te hebben.
Daarna gaan we weer verder met de andere werkzaamheden. Ook de linkerkant van het huis wordt in de multivap gezet. Binnen wordt het langzaam donker, omdat we de multivap voor de ramen laten zitten totdat de kozijnen erin komen en we in een keer netjes af kunnen werken. Daarna gaan ook aan de eerste zijde de tengels voor het hout dat er overheen gaat, erop. Die zijn natuurlijk ook zwart zodat je dat straks niet meer zo goed kunt zien. Tijdens zo'n bouw merk je wel dat je veel bouwt dat na afloop onzichtbaar is. (voor de balken op het dak moet straks nog iemand met een kwast omhoog....
Woensdag is het licht op de kavel heel bijzonder. We zijn blij dat het lekker droog blijft. Op de kou kunnen de werkmannen zich kleden . Ik vind het wel bijzonder om alle mannen in mijn omgeving ineens met een muts op te zien. ;-)
Hieronder is te zien hoe het kleine huis steeds verder waterdicht wordt. Aan de noordzijde is gisteren de onderconstructie gebouwd voor de betimmering. Aan de zuidzijde zijn nu de tengels voor onder de zonnepanelen aangebracht.
En als dan het gebouw grotendeels is ingepakt, kijken we nog even ons wandelpad af. Lekker ruig gaan we de winter in...
Vandaag hebben we met aannemer Gerard van Wees en hulp van Peter het dak dicht gemaakt. Dat wil zeggen dat nu alle wanden en het dak geheel zijn ingepakt met een zwarte, waterdichte en dampopen foli, Multivap UV+ genaamd. Dat zou ons huis droog moeten houden, en tegelijkertijd ervoor zorgen, dat condens door de folie heen kan uitdampen, zodat het hout niet gaat rotten.
De Multivap wordt in stroken van anderhalve meter aan elkaar geplakt met de plakstroken die aan iedere strook onder en boven zitten, zodat de naad dakpansgewijs verlopen en dus de regen niet naar binnen laten vloeien. Met een wel zeer kleverige tape worden de naden extra vastgezet. De moeilijke hoekjes zijn natuurlijk bij de opstaande randen van de boeideel en in de nok. Dat soort gepuzzel vraagt vaak overleg en improvisatie in het werk, dat zelfs op hoog niveau gevoerd wordt.
We zetten over de Multivap folie vertikaal dunne plinten, die de folie goed op zijn plek houden, en het regenwater laten aflopen. Die hebben we eerst zwart geschilderd, zodat ze strak niet opvallen, als we er douglas-houten beschieting aan vastmaken.
Omdat we de noordzijde op het dak op gelijke hoogte willen als de zonnepanelen die er later aan de zuidzijde opkomen, hebben we daar meer hoogte en vervangen we de plinten door balken. Daarmee maken we meteen een soort kippetrap, die voor het lopen over het dak nu goed uitkomt. Dat was een mooi klusje voor mij. Gerard heeft ook even het fototoestel ter hand genomen, zodat ik in een paar weinig flateuze houdingen vereeuwigd ben.
Deze balken zijn nu alleen nog in de lijnolie gezet, maar de zichtbare delen verven we later zwart. Daar komt dus straks ook weer de douglas beschieting overheen.
We hebben in één van de openingen in het midden nu een dekzeil opgehangen. Dat creërt meteen luwte in de binnenruimte van de woning. Dat kunnen we goed gebruiken als we volgende week verder binnen aan de slag gaan.
's Avonds heb ik nog een afspraak bij Staatsbosbeheer, dus eet ik een geïmproviseerd hapje in het tuinhuisje, en schiet ik nog een mooi plaatje van het avondlicht.
Vrijdagochtend zitten we er eigenlijk een beetje doorheen. We hebben hard gewerkt. En er is gedoe op te lossen, maar dat lukt effe niet zo goed.
Dan krijg ik een SMS van Guido. "Ik had geen zin om te werken en ben in de auto gestapt naar jullie." Geen somberkoffie thuis dus, op naar Oosterwold.
Guido is enthousiast over wat we al bereikt hebben. 't Is soms als je er met je kop middenin zit best lastig om dat te zien. Maar ja als je dan na afloop onderstaand plaatje maakt....
Guido is zo iemand die op hete moment ineens gewoon effe iets komt doen of brengen. Hij hielp met het maken van de maquettes en zo was hij er ook op de dag van de levering van de grond (toen dit alles nog vlak was...). Als je op de foto's klikt, kom je in de betreffende blogs terecht.
Rechts zie je de brievenbus die Guido voor ons maakte. Helaas was de brievenbus in het vervoer gehavend geraakt en bovendien gingen er op dat moment nog zulke grote en zware machines de grond op dat wij 'm niet ter plekke durfden achterlaten. De enkele keer dat we post kregen, gooide de postbode het in het wc hokje naar binnen.
Afgelopen weken hadden we verzonnnen hoe we het euvel van de beschadigingen aan de brievenbus konden oplossen. Dus vandaag gooiden we de brievenbus in de auto. Guido moest 'm zelf maar neerzetten en schilderen. (nou ja gronden dan...) En dat heeft ie gedaan:
We zijn heel blij met de nieuwe gegronde versie...
Natuurlijk krijgt ie ook nog een definitief kleurtje en gaat de klep er weer in....
Maar voorlopig staat ie mooi te wezen!
Goed gedaan Guido! Een brievenbus wordt altijd twee keer bezorgd!
Afgelopen woensdag zijn we bij elkaar geweest met alle toekomstige bewoners van de wijk Frederik van Eedenweg. En een paar belangstellenden die er hard over nadenken om in deze wijk te landen. We werden gastvrij ontvangen bij Eduard en Zilla thuis, waar we door de grote toeloop al gauw met extra stoelen moesten inschikken aan de lange tafel.
Uiteraard was er eerst ruimte voor kennismaking, waarbij Zilla ieder van ons een kaart liet uitzoeken om zijn of haar verwachtingen voor deze avond kon toelichten. Dat bracht al meteen een levendig gesprek op gang. Niet alleen waren er nieuwe mensen die met iedereen konden kennismaken. Ook waren er nieuwe ontwikkelingen die stof deden opwaaien. Zo was een kavel aan de bosrand vrijgekomen, en zijn mensen doorgeschoven zodat een andere kavel vrijvalt. Een lastig onderwerp in de samenwerking met de Oosterwold organisatie is hoe bochten in de kavelweg tot stand komen. Dat is nu urgent, omdat een van de initiatieven een rechte kavelweg heeft toegewezen gekregen, terwijl wij ervan waren uitgegaan, dat op deze hoogte al een bocht in de weg zou ingaan. Gelukkig begrepen alle aanwezigen, dat je rekening moet houden met bochten, zodat er in dit gezelschap tot een gezamenlijke invulling van kavels kunt komen.
Ook wordt er voor het eerst een tekening gemaakt voor de andere uitgang/ingang van de boog die door onze wijk gaat lopen.
Het is goed om bij deze mensen te zien dat ze allemaal een droom waar willen maken, maar ook dat de vereniging op termijn goed moet werken en dat we daar samen verantwoordelijk voor zijn.
Wel vinden we het ingewikkeld om om te gaan met enerzijds de vrijheid van nieuwe initiatiefnemers en anderzijds hoe lastig het voor de vereniging is om in contact te komen met nieuwe initiatiefnemers als die (om wat voor reden dan ook) niet zelf contact opnemen of zich niet laten vinden. Gevorderde en nieuwe initiatiefnemers kunnen elkaar niet altijd makkelijk vinden. Zeker niet als een wijk ineens erg populair is. Dan is een initiatievenkaart van meer dan een maand oud ineens mega-verouderd.
We hebben vooral heel veel energie gezien bij de mensen die willen aanhaken. Daar krijgen wij ook weer heel veel energie van. Over een jaar ziet de wijk er zo anders uit, dat kunnen we ons gewoon niet voorstellen!
Nu voor vrijdag het storten van de monolitische vloer is gepland moet er even doorgebuffeld worden. Peter springt ook weer even bij. Op de vloer wordt een reflecterende laag aangebracht. Hiermee wordt de vloer nog beter geisoleerd. De wanden worden met platen bezet, nadat er een dampwerende laag is aangebracht. De electriciteitsdozen worden aangebracht. En de afvoer van de douche wordt goed in de vloer gezet. De badkamer is nu goed te herkennen omdat hier groene platen tegen de muur zitten.
Daarna worden de leidingen van de vloerverwarming aangebracht. Dat moet netjes in compartimenten, want wij willen een zeer groot deel van het jaar in onze slaapkamer geen verwarming aan hebben. Die moet dus aan en af geschakeld kunnen worden.
Om vrijdag te kunnen storten wordt donderdagavond bij groot licht doorgewerkt.
En toen was het vrijdag dan zover! Donderdagavond hadden de mannen tot laat doorgewerkt. En op vrijdag zou het monolitisch beton worden gestort. Voor ons is dat de definitieve afwerkingslaag. Heel spannend dus. En op vrijdag ga ik mee naar de bouw, dus dan zijn we een beetje zondagsbouwers.... We waren eigenlijk te laat voor het spectakel van het storten. Gelukkig kent aannemer Gerard inmiddels onze lust op foto's dus ik was nog niet binnen (buiten eigenlijk) of hij zei: ik heb van het storten een foto gemaakt, die app ik je zo wel..... Fijn, Gerard. De foto rechts is dus van Gerard.
Op de foto zien we Piet die de hele dag voor de vloer heeft gezorgd.
En vanaf vandaag hoor ik ook bij de groep met zo'n bouwmutsje op.
En al bij het storten hoor ik de mannen die het kunnen weten, zeggen: het beton is wel héél dun. Ik laat me uitleggen dat dat in principe niet erg is maar dat de klus daardoor wel lang gaat duren. En vandaag leer ik een nieuw aspect van bouwen....geduld. Wij zijn daar niet zo goed in. Piet wel. Die wacht en werkt onversaagbaar.
En bij veel wachten komt zo'n bouwmuts wel van pas. Het is buiten toch echt niet meer lekker warm....
Marien en ik graven nog wel het uiteinde van de hemelwaterafvoer in, zodat deze in de grote vijver loost.
En dan kijken we maar weer of er al iets met het beton kan..
Om vijf uur laten we Piet achter op de kavel. Hij heeft dan z'n lampen geinstalleerd. De verwarming in z'n auto aan. Hij komt de nacht wel door. Het beton zit er sinds 8 uur in. Vanaf een bepaalde hardheid, moet het ieder uur gepolijst worden, tot het echt hard is. Vanaf het eerste moment dat de machines erop gaan duurt het nog eens zo lang als het al duurde vanaf het storten. Piet moet dus de hele nacht doorhalen. Ik benijd het niet, maarPiet doet zijn werk en belooft ons een bericht te sturen als ie weggaat....
Dat bericht komt om 8 uur 's ochtends.... Als Marien vraagt "ben je tevreden" (ivm dunne beton), kan ik gelukkig bevestigend antwoorden. In dit proces is er een nieuwe held: Held PIet!
De volgende dag gaan we met Roy nog naar Oosterwold. 't Is geen mooi weer, dus eigenlijk kunnen we niet zoveel doen, maar we zijn nieuwsgierig.
Hierboven zie je dat er nu toch vloerbedekking in het huis ligt.... De betonvloer is met plastic en vilt afgedekt om beschadiging te voorkomen. Stiekem kijken we naar binnen. Er stiekum op gaan staan durven we nog niet.
Dus we kijken heel veel op het land. Hoe staat het erbij? Waar is het vol, waar is het leeg, welke planten doen het waar goed etc.
En als we het bos inlopen, zien we veel paddenstoelen (die blog gaat van Marien komen), maar ook.... een vossenhol! Ik vind het wel van lef (onbezonnenheid) getuigen dat Marien zijn hand er zo in durft te steken.... Maar toch leuk bij de buren. Enne onze buren die kippen willen.... 's nachts toch de kippen maar binnenhalen denk ik.
Het drone team dat vorige week langskwam, stuurde vanmiddag een aantal van de restfilmpjes die ze zelf niet publiceren, maar die ze wel van ons maakten, op.Hartelijk dank hiervoor Bart en collega's!
Met enig kunst en vliegwerk heb ik er zelf een compleet filmpje van gemaakt.
Wie mij nog uit kan leggen hoe ik beelden uit het filmpje kan knippen (Windows movie maker light), helpt mij voor een volgende keer.
Voor nu de situatie van vorige week vrijdag:
En hieronder het filmpje dat de Maak Oosterwold organisatie vanochtend publiceerde:
Nu staat ons huis als een heilige steen in Mekka in het landschap. Blijft dat zo? Nee dat blijft niet zo! Daarom kwam deze week een enorme stapel gezaagde douglashouten latten binnen. Deze moeten de komende weken en maanden ('t is nogal een klusje namelijk) om het huis gezet worden. De heftruck waarmee de houten latten werden uitgeladen was weer een mooi apparaatje. Maar ook het inladen van de container was een aanzienlijke klus. Op de onderste foto kan je wel mooi zien dat de latten allemaal een verschillende breedte hebben. Nu moet blijken dat wij ons niet te erg hebben misrekend.;-)
Langzamerhand bouwen we ook binnen verder.
Electriciteitsdozen worden ingebouwd. Schakeldozen bedacht. Alles moet natuurlijk keurig op de juiste plek komen en worden uitgemeten.
Al jaren zijn wij betrokken als vrijwilligers bij natuurtuin De Punt in Arkel.
Afgelopen jaar hebben Wilma en Kees ons vooral in het voorjaar toen er 2300 bomen en struiken geplant moesten worden, in weer en wind geholpen. Naast het planten brachten ze ook stekken uit hun eigen natuurtuin mee, die onze natuur ook mee op gang bracht.
Het laatste anderhalf jaar waren zij ook drijvende krachten achter het creeren van een Prachtlint voor bijen, vlinders en andere insecten in de Alblasserwaard.
Van Kinderdijk tot Leerdam en Gorinchem zijn overal vrijwilligersgroepen actief om de natuur een handje te helpen.
De ambitie is een bloemrijk lint door de Alblasserwaard-Vijfheerenlanden voor vlinders, bijen, vogels en iedereen die er van wil genieten.
Nu is het Prachtlint één van de 18 vrijwilligersorganisaties die gekozen is uit 400 inschrijvingen.
Genomineerd dus voor de “Meer dan handen vrijwilligersprijs 2016”.
Een enorme opsteker voor alle vrijwilligers die in weer en wind actief zijn.
Meer daarover is te lezen op www.prachtlint.nl. Ook zijn hier veel tips voor het inzaaien van dergelijke gebieden te vinden. Tips die ook voor Oosterwolders behulpzaam kunnen zijn, de grond in de Alblasserwaard is namelijk heel vergelijkbaar met die in de Flevopolder (lees ze dus vooral, je kunt er ook je eigen plan mee uitwerken.).
Nu is dit project genomineerd voor "Meer dan Handen 2016". Een vrijwilligersprijs.
Tijd om iets terug te doen voor de prachtnatuur die zij hielpen creëren.
Ik wil jullie oproepen dit project te steunen voor de vrijwilligers prijs. Het kost niets, je kunt iets winnen en hen steunen. Stem dus!
Als we vrijdagochtend op de kavel komen, is duidelijk te zien: vannacht heeft het gevroren. Vast niet heel veel maar de Cosmea's en de Afrikaantjes die dit jaar veel en heel lang hebben gebloeid zijn er voor dit jaar echt klaar mee!
Vandaag wordt voor het eerst iets duidelijk van de ruimtes. Allereerst wordt een kast gebouwd. Hiervandaan kan allerlei stevigheid gecreëerd worden. Rondom en boven de meterkast komen ook alle installaties. Kortom een kast waar van alles uit vandaan komt.
En hoewel het natuurlijk belangrijk is, dat alles in het huis voortgang krijgt, heb ik soms ook behoefte om iets te doen dat bij "de droom" hoort. Dus ik ontsnap vandaag aan het huis. 't is ook wel heel lekker weer. En waar Marien zich bezig houdt met een o zo belangrijke klus om de laatste onderdelen van de fundering echt goed te isoleren, sluip ik naar de stenen/tegels die we in het voorjaar via marktplaats van diverse plaatsen hebben weten te bemachtigen.
Eén van onze dromen is in de aardwal wij het huis een amfitheater te bouwen dat uitkijkt op de bosrand.
Om het amfitheater tegen de bosrand te bouwen moeten de stenen over de rand naar het theater gebracht worden. Een zware klus. De vloer moest nog vlak gemaakt worden en toen kon het stapelen beginnen: Ik heb het niet koud gehad! Er staat al best een mooi muurtje om op te zitten.
Misschien komen Noortje Braat en Egon Kracht hier komende zomer wel een keertje spelen?
Het is nog verre van af, maar een begin is er! Ik kan me de lol van deze plek wel voorstellen. En dan rest een gepast: Gute nacht, Freunde!
Op 2 november zaten we gezellig met buren bij elkaar (zie blog). Die avond zijn er zowel voor het deel van onze wijk dat direct op onze kavel aansluit, als voor het zuidelijke deel voorlopige tekeningen gemaakt. Daarbij zijn mensen naar andere plekken gegaan, hebben mensen nagedacht over de vorm van de kavel etcetera. Van het zuidelijke deel heb ik nog geen tekeningen gezien die bij de gebiedsregisseur zijn ingediend, maar van het noordelijke deel wel.
Op de kaart van de gebiedsregisseur van 10 november zijn de wensen van de initiatiefnemers nog niet volledig ingetekend. Maar als dat wel zo is ziet de kaart er als volgt uit:
Zoals jullie zien, zou de weg met deze initiatiefnemers snel kunnen vorderen. Initiatiefnemers 258 en 405 kunnen vaart maken in het ontwikkelen van hun kavel. Wil je daarop meeliften dan zou je voor de kavel met het vraagteken kunnen kiezen. de kavel is ongeveer 1800 m2 groot. Je zou een van onze buren worden.
Volgens de laatste stiphouders (die doorverhuisd zijn in de wijk) is archeologisch onderzoek niet nodig (uitzonderingsregel), maar dit moet je zelf controleren.
Ben je geinteresseerd in de kavel, dan is natuurlijk de gebiedsregisseur degene bij wie je je moet melden om een stip te zetten. De kavel wordt met de reguliere procedure aangeboden. Je kunt daarvoor bijgaande kaartje gebruiken. Wij horen heel graag ook, als jij dat doet. Dan is er namelijk overleg met de aanliggende kavels mogelijk (wij krijgen je gegevens niet van de gebiedsregisseur). Zij kunnen je dan ook over hun plannen vertellen. Bovendien voorkomen we zo dat 10 mensen zich hoopvol voor deze kavel gaan melden. (zou ook een beetje gek zijn)
Je kunt ons bereiken via de contact knop op deze website.
Voor de beeldvorming zet ik toch het kaartje van de gebiedsregisseur erbij omdat je daar de ligging ten opzichte van de Paradijsvogelweg goed kunt zien.
Kortom een kavel voor het inkoppen of inkopen, net wat je wilt. We heten je graag welkom in de wijk!
NB (16 november 2016): initiatiefnemer 419 heeft op het vraagteken een vraagteken gezet (hoorden we van één van de andere initiatiefnemers. Hij was helaas te laat je gegevens te vragen.) We hopen dat je contact met ons opneemt, zodat we een ander kunnen uitwisselen, maar vooral: je welkom heten!
Een goede week geleden hebben we met de gebiedsregisseur Ivonne de Nood van gedachten gewisseld over de aanleg en het ontwerp van de kavelweg. Aanleiding was dat de Oosterwold organisatie in onze wijk een rechthoekige kavel had uitgegeven, en wij maken ons als Vereniging van de Frederik van Eedenweg zorgen over de toegankelijkheid van de kavelweg als er haakse bochten in komen.
De uitkomst van dat overleg was, dat de gebiedsregisseur maximale vrijheid wil gunnen aan de initiatiefnemer. En dat zij daarom niet van tevoren met het bestuur van de Vereniging van de kavelweg afspraken wil maken aan welke eisen het tracé van de weg moet voldoen.
Op zich is er iets voor te voelen, dat een nieuwe initiatiefnemer zich in de keuze van een kavel niet belemmerd voelt door ideeën of wensen vanuit een Vereniging waarbij diegene zich nog niet heeft aangesloten. Maar de keerzijde is, dat diezelfde initiatiefnemer, zodra hij/zij zich aansluit binnen een wijk gebonden voelt aan de wensen van nieuwe initiatiefnemers, terwijl iedereen zich wel verantwoordelijk voelt, zowel voor de kwaliteit en toegankelijkheid van de weg, als voor de financiële consequenties.
Het probleem dat wij voorzien heeft vooral te maken met de aanleg van een kavelweg met een rechte hoek erin. De gebiedsregisseur vindt dat zij een kavelweg met een rechte hoek kan uitgeven. Initiatiefnemers en Verenigingen moeten dan maar zelf uitzoeken hoe ze die hoek omkomen.
Het lijkt erop dat er in de Oosterwold organisatie niet is nagedacht over de eisen die lange vrachtwagens stellen aan bochten. En het is vervelend als Verenigingen tegen initiatiefnemers aan een kruising of bocht moeten gaan vertellen, dat de weg anders moet liggen dan in het initiatief, het plan bij de Anterieure Overeenkomst, of zelfs in de Vergunning is vastgelegd. Dat is met name vervelend voor mensen die in de toekomst aan de binnenbocht hun kavel kiezen. Ik hoop toch niet dat ik eens aan een initiatiefnemer moet vragen om onvoorbereid een tiental meters extra verharding aan te leggen, omdat de kavelweg met een rechte hoek niet berijdbaar is.
Het probleem kan het beste worden toegelicht met een voorbeeld. Stel je legt een haakse hoek of kruising aan met rechte wegen. Als je de regels van Oosterwold aanhoudt, dan legt iedere initiatiefnemer 2,75 meter verharding aan. Dat leidt tot een kruising met rechte hoeken. In verkeerskundige termen heet dat een bochtstraal van 0. Er is immers geen bocht, maar alleen rechte hoeken, en met de standaardbreedte van 2,75 meter ontstaat aan de rand van de weg ook een haakse hoek.
Hieruit blijkt dat een Brandweerauto (straal van 8 meter) een aanzienlijk kleinere draaicirkel heeft dan een vuilniswagen (straal van bijna 10 meter) en die nog weer korter dan een dubbelassige vrachtwagen (straal van 12 meter). (Een draaicirkel is twee keer zo groot als de draaistraal.)
Als je in Oosterwold uitgaat van een weg van 5,5 meter breed en je accepteert dat een vrachtwagen niet op zijn eigen weghelft hoeft te blijven, maar helemaal de buitenbocht mag nemen om de bocht te halen, dan kan je beredeneren dat een vrachtwagen met een draaistraal van 12 meter een bocht alleen kan nemen, als de binnenbocht een straal heeft van tenminste 12 meter minus de wegbreedte. Dat zou dus een minimale bochtstraal van 6,5 meter zijn.
Hoeveel verharding kost deze bocht? Een kleine rekenexercitie: De oppervlakte van een bochtstraal kan berekend worden als het verschil tussen de kwartcirkel van de bocht en het vierkant waarin deze kwartcirkel past. Het oppervlak van een cirkel van 6,5 meter is 132,73 m2. Een kwart van die cirkel is dus 33,18 m2. Een rechthoek van 6,5 x 6,5 meter heeft een oppervlakte van 42,5 m2. Het verschil tussen 42,5 en 33,18 is 9,32 m2.
Wat betekent dit voor een initiatiefnemer die een kavel met aan twee zijden een weg heeft?
Om ervoor te zorgen dat vrachtwagens kunnen rijden, moet de initiatiefnemer een binnenbocht aanleggen die minimaal een bochtstraal van 6,5 meter heeft. Daarvoor moet die initiatiefnemer dus ruim 9 vierkante meter extra verharde weg aanleggen. Als deze initiatiefnemer al een kavelweg aan twee zijden van zijn kavel heeft, met dus verhoudingsgewijs veel verharding, dan zal diegene niet blij zijn met de opdracht (van de Vereniging) om een bocht met ruim 9 vierkante meter meer verharding aan te leggen.
Deze berekening gaat nog uit van het geval dat de kavelweg direct aan beide zijden kan worden aangelegd. Als één zijde voor loopt en er dus maar een halve weg kan worden aangelegd, wordt het probleem met draaicirkels alleen maar groter. Bij een weg van 3 meter vereist een draaicirkel van 12 meter een bochtstraal van 9 meter. En op een weg van 3 meter kan een vrachtwagen van 2,5 meter breed nauwelijks heen en weer steken.
Deze uiteenzetting (met excuses voor de technische details) laat zich samenvatten tot een kernvraag: wie is verantwoordelijk voor de verkeerskundige berijdbaarheid van de kavelweg? Gebiedsregisseur Ivonne de Nood geeft aan dat de initiatiefnemers en de kavelvereniging verantwoordelijk zijn, maar dat zij als gebiedsregisseur de vrijheid neemt om kavelwegen met rechte hoeken uit te geven. Staan die twee zaken niet op gespannen voet met elkaar? Dat lijkt mij in ieder geval erg kort door de bocht.
Voor nieuwe initiatieven willen wij vanuit de Vereniging Frederik van Eedenweg een paar adviezen meegeven:
1: Houd rekening met naburige kavels en het tracé van de kavelweg voor en na je eigen kavel.
2: Zorg dat het mogelijk is om bochten in de kavelweg aan te leggen met minimaal een bochtstraal van 6,5 meter (binnenbocht verharding). Of dat nu geldt voor je eigen kavel of die van je buren (of wat de vorm van jouw kavel overlaat aan jouw buren).
3: Als je een kavel verwerft met aan twee zijden een weg, is het veel logischer om de kavel af te ronden conform het verloop van de bocht. Als je uitgaat van een minimale bochtstraal van 6,5 meter, en de kavelweg loopt voor de helft op jouw kavel, dan krijgt de kavel een bochtstraal van minimaal 9,25 meter.
4: Zoek contact met mede-initiatiefnemers, via de gebiedsregisseur en/of de Vereniging van de kavelweg. De gebiedsregisseur gaat meestal akkoord met wijzigingen als alle betrokken buren gezamenlijk een voorstel indienen.
Hopelijk komt er een mooie lusvormige weg door onze wijk te lopen, die aan alle initiatiefnemers de ruimte biedt om een kavel naar eigen wensen vorm te geven, EN het benodigde verkeer gelegenheid biedt alle kavels te bereiken.
PS: De twee foto's zijn geleend van VastGereden.nl Een aanrader om inspiratie op te doen, hoe je een mooie weg aanlegt.
Het drone team dat twee weken geleden langskwam, stuurde vanmiddag een aantal van de restfilmpjes die ze zelf niet publiceren, maar die ze wel van ons maakten, op.Hartelijk dank hiervoor Bart en collega's!
Met enig kunst en vliegwerk heb ik er zelf een compleet filmpje van gemaakt.
Vorige week lukte het niet om er een mooi geknipt filmpje van te maken. Nu heb ik mij met een heuse handleiding de basisbeginselen eigen gemaakt.
Bovendien is het filmpje veel scherper gebleven. Eigenlijk ben ik best een beetje trots op mezelf.
Heironder het nieuwe filmpje::
En hieronder het filmpje dat de Maak Oosterwold organisatie vorige week publiceerde:
Nu eens geen uitgebreid verhaal maar gewoon sfeerplaatjes van mooie herfstluchten. We hebben de afgelopen week niet zoveel zon gehad, maar als ie schijnt geeft dat mooie beelden.
Gisteren was het vrijdag en ging Marie-José gezellig mee naar Oosterwold. In de ochtend waren we wat later, omdat Gerard een dakraam ging ophalen. Dat zetten we er begin volgende week in.
Toen wij aankwamen, wandelde een koppel langs de akker. We hebben kennis gemaakt met Simonetta en Gijs. Zij gaan aansluiten om de bocht tegen plangebied Nobelhorst aan. Met dat er nu ook in het zuiden van ons gebiedje mensen landen, groeit het nu snel naar elkaar toe. Ik word er toch een beetje opgewonden van. Je wilt tenslotte toch dat je wijkje echt een wijkje wordt. En als dat dan lijkt te lukken...
De koffie smaakt ons goed en de wandeling over de kavel en door het bos laat zien dat er geen wezenlijke stormschade aan bomen en planten is. Eén van de ramen van de platte kas is wel omgevallen. Dus ik moet glas ruimen in de moestuin. Wel een beetje een rotklusje. Omdat ons huis in Hoofddorp langzamerhand in de verkoop gaat, gaan de balkonbakken voorlopig in de platte kas. Ik oogst nog wat van de heerlijke worteltjes (die zijn als ze binnen een dag op je bord liggen toch echt lekkerder dan uit de winkel) en ruim de bouwplaats op.
Als we over de akkers lopen zien we dat op de plekken waar de trekkers veel moeten draaien de grond behoordlijk verdicht is.
Ik beeld me nog even in dat we hier volgend jaar voorstellinkjes kunnen houden....
En dan gaan we weer door met de bouw. Op zich is het opbouwen van houtskelet best redelijk eenvoudig, Je moet natuurlijk alle verbanden goed organiseren en dit is het moment waarop alle leidingen weggewerkt worden, dus moet dat ook allemaal definitief uitgedacht zijn. Maar als de wanden en deuropeningen dan staan... dan staan ze ook.
Als we vrijdagavond vertrekken staan alle binnenwanden en nemen we nog even de tijd om fotograferend rond te gaan.
Hierboven staan we allebei in de keuken. En hier zie dat deze woning toch best "tiny" is. Als je beseft dat je ook nog aan beide kanten kasten moet hebben.
De groene ruimte is onze natte cel. En rechts zien jullie de technische "natte" ruimte voor verwarming etc. Deze zit boven de natte ruimte. Lekker korte leidingen....
Links staan we in de slaapkamer. Het witte gat gaat straks dicht met een luik, maar maakt het voor ons mogelijk om bij de techniek van het toilet te kunnen. In de linkernis bouwen we een inbouwkast. Rechts sta ik in de woonkamer. Door de steiger kun je de mooie hoogte niet zien. Of zoals Marjon het 's middags zei: "waar hebben jullie de woonkamer gelaten...". En vanaf de steiger ziet het er zo uit:
En tijdens het opruimen zien we ook het appje van Marjon. De bouwvergunning lag in de bus. Nu nog 6 weken wachten en dan....
's Avonds rijden we naar huis en zijn blij dat de Paradijsvogelweg Noord is aangepakt en weer open is. (ze zijn alleen vergeten de borden 30 km per uur weg te halen... Maar een kniesoor die daarop let...
Gisteren waren we met een groep op een bijeenkomst van staatsbosbeheer. Boswachter Freek Rebel en beheerder Jaap Meeuwisse lichtten toe hoe zij beheer van de bossen zien en regelen.
Daarna was er ruimte om wensen vanuit Oosterwold te inventariseren. Boswachter Freek heeft dit geinventariseerd. Veel wensen hebben betrekking op het gezamenlijk beheer van bewoners met vrijwilligers met Staatsbosbeheer (SBB). SBB vind het belangrijk dat de afspraken met vrijwilligers worden gecoördineerd en dat er één plan komt voor het beheer en de aanpak van de bosstroken. Daarom zochten zij een aanspreekpersoon en coordinator voor vrijwilligers. Ik (Marien) heb aangeboden deze rol op me te nemen. Dat krijg je als je veel je mond open doet! Bovendien past het heel goed bij de doelstelling van de stichting Paradijsvogelbosje, waarbij we het ontwikkelen van het landschap met en door bewoners willen bevorderen. Meer over de stichting vind je op de Stichtingpagina op deze site.
We waren verheugd over de plannen van SBB om met name de zuidelijk gelegen bosranden (op het zuiden gelegen randen van de bossen) te verrijken met gevarieerde struiken en ondergroei. Daarmee kan een bosrandmilieu ontstaan. Zo'n bosrand is ook voor het (vaak eenzijdige) bos en de ecologie een grote stap vooruit. Bij de bosrand in onze eigen wijk kan dat mooi gecombineerd worden met de aanpak van de door essentakziekte verzwakte bomen.
In sommige gevallen moet er voor bijvoorbeeld het maken paden of het uitdunnen van bosranden gekapt worden. Voor het kappen van bomen raadde SBB ons aan om contact op te nemen met het houthakkersgilde in Almere waar SBB al regulier mee samenwerkt.
Tenslotte werd er door verschillende wijkverenigingen ingebracht dat er wensen zijn voor het toegankelijk maken van het bos. SBB heeft de gelegenheid geboden om hiervoor per bosperceel zelf voorstellen in te brengen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat alles kan. Ook bij het Paradijsvogelbosje zou een bescheiden bospad zich vast op enthousiasme van wandelaars kunnen rekenen. Heb je ideeen over beheer van één van de bosstroken en wil je je melden als vrijwilliger, dan willen we je vragen om je bij Marien te melden. Gebruik hiervoor het adres: info AT paradijsvogelbosje.nl.
Afgelopen donderdag kwamen de (holle) betonnen muren aan zodat ze vrijdag gezet kunnen worden. Gerard had een wagen besteld met zelfdraaiende wielen, zodat deze de bocht kon nemen. De man van de betonnen muren zei nog op basis van de drone foto: dat gaat lukken met onze wagen.
Helaas was het een voorbeeld van hoe ingewikkeld haakse hoeken in wegen zijn. De holle betonne wanden worden op de kavelweg neergezet. Gelukkig hoeven er vandaag nog geen buren langs. ..
's Avonds gaat Marien naar Staatsbosbeheer, dus de ondergaande zon wordt bestudeerd. De volgende ochtend komt Dave met een kraan. Gerard, Peter en Dave houden staande beens werkoverleg.
Dave zal met de kraan de wanden halverwege de oprit leggen, waar de vrachtwagen ze gisteren had moeten achterlaten. Daarvandaan takelt hij ze naar het huis.
Als de platen eenmaal liggen kan het takelen en opzetten van de wanden beginnen. Dave kijkt in zijn kraan heel precies naar de signalen van Gerard. Ietsje omhoog, vlak, ietsje naar beneden. De eerste wand moet recht komen te staan. Da's makkelijk. Je moet alleen wel zorgen dat alle metalen stekken netjes IN de holle wand terecht komen.
Als de muur dan staat, trekt Gerard nog even zijn vrolijkste gezicht als de fotografe langshuppelt. Op de foto zie je goed hoe de wanden met metalen kikkers (llijkt op kikkerpoten) wordt vastgezet aan de vloer.
Dan is het tijd voor de wand die er haaks op moet komen. Deze moet onder een hoek van 4 graden geplaatst worden. Dit is een bijzonder element aan ons huis. Zo lijkt het voortdurend in de klei te zakken. Maar als de wand (die toch de neiging heeft recht te hangen..) SCHUIN over de stekken moet, kost het toch even pielen. Deze grote wand moet drie keer opnieuw omhoog, omdat ie vastzit op een stek. Maar dan zit ie toch....
En zo staan de eerste twee wanden.
Als alle wanden staan, moeten tussen de wanddelen nog wapeningskorven worden geplaatst. Als komende week het beton in de wand wordt gestort, zitten hiermee de wanden stevig aan elkaar. Als dit is gebeurd, verklaren we het weekend!
Vrijdag hebben we de holle wanden van de grote woning neergezet. Deze holle wanden moeten vol beton worden gestort. Eigenlijk ziet het er al enorm imposant uit.
Een van de betonkorfen pastte vrijdag niet onmiddelijk goed op z'n plek. En omdat het donker werd, gingen Peter en Gerard daar maandag mee verder.
Dat vergt heel veel en goed kijken waar ie nou precies wel en niet past. Dat levert een beetje komische taferelen op. (Sorry Peter) Maar... het gaat allemaal wel passen!
Verder worden de uiteinden van de muren beplaat, zodat het beton als het er van bovenaf ingegooid wordt, er niet direct weer uit stroomt.
Peter maakt de beplating op de kop goed vast. Rond een uur of twee stelt ook Eric Fijma (toezicht gemeente) zich nog even op hoogte en dat levert een fraai plaatje op!
Dinsdag is het dan zover. Ik zit op mijn werk en krijg gedurende de dag met foto's updates van het storten der wanden van de grote woning. Links is te zien hoe de bekisting van de zijkanten van de muur is gemaakt. Deze bekisting is nodig zodat het beton niet wegloopt. Op de meest rechtse foto is te zien dat ook de bovenkant van de schuine wanden wordt afgetimmerd. Ook daar kan de beton natuurlijk wegstromen!
Maar de beton die geleverd wordt, is redelijk dik. De brei zakt daardoor traag naar beneden, maar loopt ook niet te hard weg. Beetje bij beetje wordt de hele muur volgestort. De schuine delen wordt steeds verder ingekist.
Zo'n lange slurf aan de betonpompwagen is handig, want daarmee kan je overal komen.
En beetje bij beetje komt het af. En aan het eind van het werk stapt Gerard (nota bene door het raam!) naar binnen in het kleine huis.
Vandaag zijn de ruiten in de grote puien gezet. We zijn eindelijk wind- en waterdicht!
We hadden deze week al de puien gezet en gesteld. De kleine ruiten konden we er zelf met wat spierballen inzetten. Maar de vier grote ruiten waren niet te tillen en niet te manoeuvreren. Toen ik twee glaszetters had gebeld en te horen kreeg dat ze pas half januari tijd hadden, zonk de moed mij in mijn schoenen. Gelukkig wist een derde glaszetter mij een kraanwerker aan te bevelen: Engelage uit Veenendaal. Die kon alleen zaterdagochtend. Dus wij en onze aannemer Gerard op zaterdagochtend vroeg naar Oosterwold. Aart Engelage was zijn kraan al aan het uitladen. Hij heeft een kleine rupskraan bij zich om achter het huis de ruiten te kunnen tillen. En de kraan aan zijn vrachwagen heeft een enorm bereik, zodat hij vanaf de oprit met gemak het glas tot in de woning kan brengen.
Aart had aan de telefoon al gezegd dat hij zijn kraan buiten zou zetten, en het glas van buiten naar binnen brengen. De glaslatten zitten namelijk aan de binnenzijde. Dan moet je het glas dus wel eerst binnen brengen om ze met de glaslatten te kunnen klemmen. Aan de beide kranen zitten enorme zuigers. Een plaat met een stuk of twintig zuignappen. Daarmee kan zo'n zware ruit worden vastgeklemd, en met de kraan in allerlei standen gemanoeuvreerd.
Maar het valt nog niet mee om zo'n ruit diagonaal door de kozijnopening te krijgen. Maar Aart blijft heel rustig en houdt overzicht. Zo krijg ik ook op mijn donder als ik zonder na te denken onder de ruit doorloop. Voor 12 uur zat het glas erin. Er moest nog wat met rubbers om de plintlatten vast te zetten.En we hebben de kleine spleten tussen het kozijn en de muren met PUR-schuim dichtgemaakt.
We zijn heel blij met een gesloten huis!
Als Aart bijna klaar is, komen twee van de nieuwe buren (groene stip 455, Michel en Alie) een kijkje nemen. Omdat we net klaar zijn hebben we ook tijd voor een kopje koffie en een rondje over de kavel en langs het bos. Ondertussen sluiten Aart en Gerard de werkzaamheden nog een samen af.
We hebben vanmiddag nog tijd om geitenmest op te halen bij de Simpliade (in de wijk Eenvoud bij de Noorderplassen).En daarna hebben we de keuken geschilderd.
En kerstverlichting opgehangen! Daarvoor is Marien bovenop het dak geklommen en heeft de streng met ledlichtjes over de nok getrokken. Tenslotte hebben we de vloer leeggemaakt. Er lagen viltmatten sinds het monolytisch beton was gestort. En stuclopers erop tegen beschadiging. Nu de vloer uitgehard is moet ie droog worden, voordat Piet Harlaar het beton kan polijsten en impregneren. Als het donker wordt zie je pas goed hoe hoog de ruimte is. Met het licht erin lijkt het wel wat op een kerkruimte :-) En op een doorzonwoning. 's Ochtends vroeg en 's avonds laat, kan de zon recht door de woning schijnen. Nu alleen de zon nog ;-)
Deze blog is eerder geplaatst. Er leek zich een initiatief te hebben gemeld, maar die is naar elders doorverhuisd. Dus ... Opnieuw in de aanbieding!
Op 2 november zaten we gezellig met buren bij elkaar (zie blog). Die avond zijn er zowel voor het deel van onze wijk dat direct op onze kavel aansluit, als voor het zuidelijke deel voorlopige tekeningen gemaakt. Daarbij zijn mensen naar andere plekken gegaan, hebben mensen nagedacht over de vorm van de kavel etcetera. Van het zuidelijke deel heb ik nog geen tekeningen gezien die bij de gebiedsregisseur zijn ingediend, maar van het noordelijke deel wel.
Op de kaart van de gebiedsregisseur van 10 november zijn de wensen van de initiatiefnemers nog niet volledig ingetekend. Maar als dat wel zo is ziet de kaart er als volgt uit:
Zoals jullie zien, zou de weg met deze initiatiefnemers snel kunnen vorderen. Initiatiefnemers 258 en 405 kunnen vaart maken in het ontwikkelen van hun kavel. Wil je daarop meeliften dan zou je voor de kavel met het vraagteken kunnen kiezen. de kavel is ongeveer 1800 m2 groot. Je zou een van onze buren worden.
Volgens de voorlaatste stiphouders (die doorverhuisd zijn in de wijk) is archeologisch onderzoek niet nodig (uitzonderingsregel), maar dit moet je zelf controleren.
Ben je geinteresseerd in de kavel, dan is natuurlijk de gebiedsregisseur degene bij wie je je moet melden om een stip te zetten. De kavel wordt met de reguliere procedure aangeboden. Je kunt daarvoor bijgaande kaartje gebruiken. Wij horen heel graag ook, als jij dat doet. Dan is er namelijk overleg met de aanliggende kavels mogelijk (wij krijgen je gegevens niet van de gebiedsregisseur). Zij kunnen je dan ook over hun plannen vertellen. Bovendien voorkomen we zo dat 10 mensen zich hoopvol voor deze kavel gaan melden. (zou ook een beetje gek zijn)
Je kunt ons bereiken via de contact knop op deze website.
Voor de beeldvorming zet ik toch het kaartje van de gebiedsregisseur erbij omdat je daar de ligging ten opzichte van de Paradijsvogelweg goed kunt zien.
Kortom een kavel voor het inkoppen of inkopen, net wat je wilt. We heten je graag welkom in de wijk!
Vanmiddag staat het stadhuis bol van de mensen uit het hele land die initiatieven meer kansen willen geven. De conferentie Maak de Buurt vindt plaats in de Burgerzaal. Daarbij is er een opening van minister Plasterk die het heeft over " deliberatieve democratie ". Het klinkt heel mooi, maar je hebt er een woordenboek bij nodig. Wat nou dichter bij de burger en meer mensen bereiken. Dan wethouder Peeters, die het motto " Dromen, durven, drammen " hanteert.
Daarna zijn er workshops in de verschillende ruimtes. Ivonne de Nood geeft een korte toelichting op Oosterwold. Ik loop op dat moment binnen. Ze gaat in rap tempo door de regels heen. Ik ken ze, maar de luisteraars niet. Zouden ze het snappen? Daarna geven Tjalf en Marien beiden een presentatie.
Tjalf vertelt over zijn initiatief. Het verhaal uit de praktijk illustreert hoe de regels van Oosterwold tot een concreet voorstel leiden. Het maakt in een klap duidelijk hoe groen initiatieven in Oosterwold kunnen zijn. Zeker als ze tegen de Eemvallei aan komen. Er ontstaat een discussie of wel iedereen aan de Karl Marxweg wil wonen.
Marien vertelt over wat ons heeft gedreven om in te stappen, waar we tegenaan gelopen zijn, hoe je kunt leren van initiatiefnemers (communiceren!) en welke rol verenigingen kunnen en moeten hebben.
Er komen veel vragen. En Marien heeft opgelet vanmiddag... Als Ivonne hem wil laten afronden, wil hij beslist zijn laatste dia ook laten zien. " Ik moest toch drammen van wethouder Peeters, dit wil ik nog vertellen!". En daar legt Ivonne zich bij neer...
En Marien vertelt over de gemeenschappen die ontstaan lang voordat mensen in Oosterwold bouwen. ;t Is bij elkaar best een bijzonder proces.
De laatste weken mocht ik minder mee naar Oosterwold en nam ik vrij om in ons "oude" huis, op te ruimen, op te knappen enzovoort. Nu we al een jaar met een ander project werken, heeft ons oude huis wat weinig " tender love and care" gehad. Dat moest ingehaald....
En dan moet je met de makelaar een strategie uitstippelen. Die gaan we hier natuurlijk niet delen... Da's niet zo handig met een strategie. Gisteravond hebben we in de buurt uitgebreid gefolderd. In de hoop dat dat foldertje met de kerst en oud en nieuw als vrienden over de vloer komen blijft liggen. Een mevrouw belt eigenlijk direct dat ze het zo'n leuke actie vindt.... Ze heeft net zelf verkocht dus daar hebben we niet zoveel aan. Maar toch, het voelt een beetje raar om te folderen voor je eigen huis, dus het is ook leuk als mensen enthousiast zijn.
Inmiddels staan we op funda en zijn de eerste afspraken in de planning. We gaan het zien!
Wie de link wil delen of zijn vrienden of kennissen wil attenderen.... dit wordt gewaardeerd!
Vandaag is de hele dag Oosterwold dag op NPO1. Vanochtend om 6.33 uur werd een interview met Marien uitgezonden. Klik op het plaatje en je komt in de link terecht. Want uh... Jullie waren vast niet al om 6.33 uur op. (net als wij overigens!)
En dan is het eindelijk zover! De zonnepanelen gaan er de dag na kerstmis op.
Zonnefabriek belt 's ochtends dat ze op de Emile Durkheimweg staan, maar de Frederik van Eedenweg maar niet kunnen vinden. Marie-José instrueert ze vanuit de thuisbasis in Hoofddorp dat je er met Paradijsvogelweg 10 ook kunt komen. Tegelijk met Marien en Roy arriveren de heren van de Zonnefabriek.
En dan ligt zo'n dak er maagdelijk bij aan het begin van de dag. De mannen komen met z'n drieën, een busje en een aanhanger vol panelen. Ze beginnen met het stellen van de houders op de houten balken. Roy begint onderwijl met het schuren van het hout voor de afwerking van de buitenkant. Dat blijkt nog een klus die veel tijd gaat vergen.
Dan beginnnen de mannen gestaag te stapelen.
En als je de jongens van de Zonnefabriek bent, breng je de zon mee en kun je een week na de langste nacht, buiten in de zon je bammetje eten. Goed geregeld heren!
Behalve dat de panelen op hun plek moeten komen te liggen, moeten ook alle kabels op de juiste manier aan en doorgehaakt worden. 't Is mooi om te zien dat de panelen al mooi zon vangen. (hoewel het het mooiste is als de meter terug gaat lopen. )
En dan stofzuigen de heren nog even de ruimte waar ze hebben gewerkt (dat moet ook een keer voor de eerste keer gebeuren) en dan..... loopt de meter terug....! Hiep hiep hoera.
Vandaag heb ik met hulp van mijn zoon Roy de electriciteit in het huis gereed gemaakt.
Dat ging aanvankelijk niet soepel. Ik heb aan verschillende electriciens gevraagd om een offerte voor een groepenkast en electrawerk. Een aantal wilden alleen een groepenkast aanleggen als ze ook alle leidingen zouden aanleggen. De eerste leidingen hadden we al in het beton gelegd. en we wilden de leidingen aanleggen tijdens het opbouwen van de hout-skelet wanden. Dan zou de electricien de hele tijd moeten wachten om per wand een leiding te leggen. Dus uiteindelijk hebben we zelf de leidingen getrokken en electriciteitsdozen ingebouwd.
Daarvoor hebben we uiteraard een groepenindeling gemaakt, zodat grote stroomvreters zoals een inductiekookplaat en een boiler en wasmachine op een aparte groep staan.
Uiteindelijk hebben we in ZeemanElektro een prima leverancier voor een groepenkast gevonden.
Maar toen moesten alle stopcontacten en schakelaars nog aangelegd worden. Dat is toch een behoorlijk gedoe, met stijf koperdraad. En in de centraaldozen moet je aardig wat draden samenbinden, zodat het bijna niet in zo'n doos te proppen is.
Dan gaat ook nog wel eens een draadje los, zodat het niet allemaal in één keer vlekkeloos werkt.
Daarom voelt het toch als een Eureka! moment als je de stroom inschakelt, en er branden ineens drie heldere lampen in de versgetegelde badkamer. Met mijn telefoon geklikt, dus de foto is een beetje ondersteboven.
En dat je in alle kamers stroom hebt in alle contacten. Toch een stuk handiger dan al die verlengsnoeren en haspels.
Gisteren zijn de zonnepanelen met omvormer aangesloten op een speciale aardlekgroep, zodat we al eigen energie opwekken.
Vervolgens hebben we netjes van alle stroomgroepen opgeschreven welk contact bij welke groep hoort. Zodat je weet welke stop je moet uit- en inschakelen.
Nu nog een paar werklampjes ophangen, zodat je bij binnenkomst meteen de schakelaar kunt overhalen.
Twee weken geleden waren onze toekomstige buren Michel en Alie bij ons op de kavel om kennis te maken. Zij waren niet de enige die vroegen waar nou de grens van Oosterwold was. Die loopt bij ons namelijk dwars door de akker. Aan de andere kant hoort de akker bij bestemmingsplan Nobelhorst.
Dus: hoever loopt nou de wijk. Met Michel heb ik die dag met een reststokje hout en een groot meetlint bij het einde of begin van de wijk een paaltje gezet, waar op de kaart de pijl staat. Kijk, dan is het ineens duidelijk...
Maar ja, dan weet niemand wat dat paaltje betekent. En het staat ook nog eens volkomen illegaal op de grond van staatsbosbeheer. (bij ERF heeft geen zin, want die ploegen het sowieso om) - Oeps en dan meld ik deze illegale actie ook nog op internet.... (niet boos worden boswachter Freek)
Dus toen we bij het opruimen van het huis een bedankkistje dat de eerste pioniers kregen bij een presentatie (in het tijdperk Esther als gebiedsregisseur) opdook - een kistje met lekker dingen Almeerse Weelde, met een mooi stempel Oosterwold erop, moest ik er iets mee doen. Ik ontsnapte daarom vandaag aan het serieuze werk en heb ik het plankje met stempel Oosterwold hergebruikt! (en het huis daarmee opgeruimd...) Ik zet er een tweede paaltje naast en heet eenieder welkom....
Enne.... Het is maar goed dat Marien het huis timmert.... vinden jullie ook niet?
Vanochtend kwamen we even na negen uur op onze kavel, en deden we een wel heel vreemde ontdekking. Een meter van ons tuinhuisje lag een dode ree. In de door de vorst berijpte tuin die een winterse stilte uitstraalt. Hoe bestaat het dat een ree ons tuinhuisje uitzoekt om de laatste adem uit te blazen. Er lagen wat uitwerpselen rond het huisje, en het kampeertafeltje was omver gestoten, dus blijkbaar had het hert geruime tijd rondgelopen.
Wat doe je met zo'n beest? Omdat de waterleiding dichtgevroren was gingen we water halen bij buurman Cor, en legden onze ontdekking voor. Hij belde de jachtopzichter Hans Postma, en die kwam met een goed half uur aanrijden. Dan is het toch gek dat hij bij het voorstellen zegt: Ja ik herken je wel, van de televisie! Omroep Flevoland wordt blijkbaar goed bekeken.
Hij vond dat het anderhalf jaar oude reegeitje mager was en een ongezonde ruige vacht had. Ook had het een scheve kaak en een soort ontsteking aan de kop. Wellicht heeft het beest al eens een aanrijding gehad en is het daarna vermagerd omdat het niet goed kon eten. Hans Postma heeft het beest meegenomen in een plastic krat die hij blijkbaar voor die reden achterin zijn four-wheel-drive heeft staan. Hij zou het beest ergens in een afgelegen bos neerleggen zodat de natuur haar loop kan hebben.
's Avonds bij thuiskomst lag er een postpakketje voor mij met een boek van Boswachter Arjan Postma (familie van?): "Buiten Gebeurt Het". Kado van onze vriend de Belevenisonderwijzer Guido. Een leuk boek met wetenswaardigheden en ideeën over de natuur. En fantastisch vormgegeven. Mijn oog viel op een hoofdstuktitel: "Survival in je achtertuin". Hoewel die hoofdstukjes gaan over kamperen in je achtertuin en vuurtje stoken, krijgt deze titel vandaag wel een wat wrange bijsmaak. Maar ja, zo is het leven. En in Oosterwold is de natuur dichtbij.
Net voor het nieuwe jaar willen we er langzamerhand toch warmpjes bijzitten. Vandaag komt daarom Julian de Rooij om voor Houtstookenzo een houtkachel bij ons te plaatsen. Als wij aankomen op de kavel is hij net gearriveerd. Eerst worden we nog afgeleid door de ree die zoekt naar het Paradijs. Daarover in de andere blog meer.
Binnen warm zitten betekent vandaag heel veel buiten op een koud dak zitten. Bikkels zijn het hoor, Julian en Marien.
Met een handig karretje (en wat hulpmiddelen, want in de klei is het toch niet altijd even handig) brengen Julian en Marien de kachel naar binnen. Hij staat meteen prachtig in de ruimte. Maar er moet natuurlijk een lucht aanvoer (We werken met een gesloten systeem) en een schoorsteen geplaatst worden. Daarvoor moet er een gat in het dak komen. Daarbij moeten we de dragende raveel (houten verstevigingsbalk) worden vermeden. Als je die doorzaagt, komt je dak naar beneden: niet de bedoeling. Met wat pielen en uitproberen lukt het om de kachel zo te plaatsen dat de pijp netjes recht door het dak kan.
Marien probeert of de hoed van de schoorsteen ook op zijn hoofd past.
Zou best kunnen.... er komen bij tijd en wijle ook rookpluimpjes uit.)
En dan moet het serieuze werk weer door. De heren keuvelen gezellig met elkaar op het dak:
Onderwijl prepareert Roy binnen de wanden voor het glasvliesbehang. Het hout zuigt erg en moet daarom voorgestreken worden.
En aan het eind van de middag is het dan nog zover: de haard kan aan.... En hij doet het! We vinden het prachtig. Toekomstige buurman Ron komt ook nog even om de hoek kijken. Hij heeft ook een blijde boodschap. Hij kan anterieur tekenen omdat zijn hypotheek verstrekt kan worden! Leuk Ron! Het gaat volgende jaar nog druk worden!
Mooi man zo'n vuurtje!
En Julian: tot over een paar maanden als je in het grote huis de installatie komt plaatsen!
Vanavond zijn we na werk en klus naar Hillegom gereden. Het was de afsluiting van de periode die begon met het te koop zetten van ons huis. Ik schreef hier op eerste kerstdag over. Omdat we via Makelaarsland verkopen, heb ik zelf alle bezichtigingen gedaan. Dat was heel spannend, maar ook heel leuk om te doen. En vanavond was het dan zover, de mondelinge overeenkomst die midden vorige week tot stand was gekomen, is omgezet in een schriftelijk contract. We hebben dat bij de kopers thuis ondertekend. Zij zorgden voor het gebak, wij voor de tulpen. We hadden allebei iets te vieren!
Ik kon vanavond het contract uploaden naar Makelaarsland en die verzorgen weer de gang naar de notaris. En daarmee ging de status op verkocht onder voorbehoud. Dat moest nog tot een ander ritueel leiden:
Sinds een week hebben we een echt bed in Oosterwold. De lattenbodems en matrassen hebben we gekocht. De ombouw zetten we in elkaar van panelen van massief beukenhout. De verbindingen van hoekijzers. Als het hout op maat gezaagd is, zetten we in een avond tijd het bed in elkaar.
We moeten nog lades onder het bed maken, maar het beukenhouten front is door onze aannemer met zijn mooie invalzaag uit de panelen gezaagd, zodat straks de laden met mooi doorlopende houtnerf zichtbaar zijn. Marie-José heeft ondertussen twee kamers met vliesbehang beplakt en met muurverf gesaust. Heerlijk zo'n heldere witte kamer. En voor zover we dat nog niet gemeld hebben: de verwarming doet het. Het voelt iedere dag als een wondertje, dat het behaaglijk warm is in het huisje.
Ons huis is een zwarte doos. Maar dat gaat niet zo blijven. Het blijkt steeds heel moeilijk om uit te leggen en in te voelen hoe het er aan de buitenkant uit gaat zien. En we kunnen het nu aan de buitenkant nog niet klaar maken, omdat we het daar nog niet kunnen verwerken bij deze lage temperatuur. Dus daarom eerst de beschieting binnen!
We trekken namelijk de beschieting zoals die buiten wordt ook binnen door op die delen van de bouw die dicht zijn. Het eerst wandje daarvan is vandaag klaar gekomen, dus dat kunnen we nu laten zien.
Rechts kun je zien dat de beschieting plank voor plank moet worden bevestigd. En alles moet passen. En als er dan een deur in de wand zit, moeten ook die naden nog passen. Kortom, een heftig zondagmiddagklusje!
Zelf zijn we heel trots, maar het is wel heel veel werk, dus daarom: komt allen helpen, of heb eventjes geduld (allebei opties mogen)
Vandaag is het prachtig weer! Heerlijk winters, maar het is helemaal niet koud, omdat het niet (zoals voorspeld) hard waait. Als we thuis vertrekken is dochterlief even ontsnapt aan het studeren voor haar examens en schaatst samen met de buurkinderen op het slootje achter ons huis.
Als we in Oosterwold aankomen, nemen we niet de tijd om het huis open te maken. Eerst moet er gewandeld worden. Het is buiten zo mooi! En er ligt ijs op de vijver waar we deze zomer nog gezwommen hebben! Betoverend. Alle zonnebloemen zijn inmiddels door de vogels leeggegeten. Ze moeten het hebben van het vetlaagje dat ze daarmee hebben gekweekt. De zonnebloemstaken zijn een soort dinosauriers van het pionierlandschap van het eerste jaar.
Als we veel bomen van dichtbij bekijken zien we de knoppen zwellen. We denken aan een jaar geleden: toen moest alles nog beginnen! De cyclus van de natuur voor komend jaar is al in volle gang. Genieten geblazen.
En Marien probeert natuurlijk niet alleen de grote vijver, maar ook de paddenpoel. Da's eigenlijk wel zo spannend, want daar is veel meer bladgroen in de bovenste laag ijs, waardoor het spannend is of het ijs het wel zal houden. (En het heeft Marien gehouden)
Wat vandaag wel heel opvallend was: er waren megaveel mensen die langskwamen, langsreden (met een heul laag tempo), langs kwamen wandelen etcetera. Van Joyce Analbers bij de Durkheimweg begreep ik ook dat het heel druk was. Hebben wij iets in het nieuws gemist, of zijn dit de naweeën van de aandacht van de NOS voor Oosterwold in de kerstvakantie?
Overigens: reuze gezellig, ik zwaai braaf terug en was jij een van die mensen: stap de volgende keer lekker uit en loop een rondje op het Paradijsvogelbosje. Je bent welkom!
Zondag rijden we naar Oosterwold via Amsterdam. We halen Mick op en praten onderweg al uitgebreid bij. En met Mick is dat altijd heel vertrouwd.
Mick heeft een uitgebreide klus ervaring, dus dat werkt lekker weg met z'n tweetjes. Terwijl ik mij bekommer over het olien van de keuken (ja, ja, het wordt net echt!), gaan de heren samen met heel veel latjes aan de slag. En aan het eind van de dag is ook deze wand voor een groot deel onder de latjes vastgezet.
Gedurende de dag komen er veel mensen langs. Eén van koppels (Inge en Hendrik-Jan) beloven over ons te schrijven in hun blog... Spannend!
Samen werkend schiet het lekker op! 's Avonds eten we lekker in Hoofddorp. 't Was een lekkere dag!
In aller vroegte moesten we naar Oosterwold, omdat de Staalbouwer om half acht wilde beginnen.
Gelukkig betekent dat ook zonder file rijden, dus konden we klokslag half acht aanrijden. Toen was het nog donker maar gloorde het ochtendlicht toen de vrachtwagen met staal achteruit de kavel opreed. Dan krijg je wel respect voor die vrachtwagenchauffeurs. Met een transportwagen, kraanwagen en busje van de staalbouwers is het al gauw druk op de kavel.
Nadat al het staal met een kraan was afgeladen, konden de eerste palen direct op de ankers worden geschroefd. Dan komt de zon ook boven de boerenschuur van de buurman tevoorschijn. Hoewel het al gauw betrekt is dit een mooie sfeer. Het is een vorm van magie, dat deze zware en grote stukken staal zo precies passen, dat ze als mecano in elkaar geschroefd kunnen worden.
En vooral omdat alle palen niet vertikaal staan, maar onder een hoek van 4 graden. De staalbouwers Ron en Matthieu, hadden een magnetische waterpas met gradenboog. Superhandig. Als die op 4 graden is ingesteld, kan je de palen met waterpas op 4 graden afregelen. Als de eerste spanten staan krijgt de woning langzaam aan contour. En zie je hoe de schuine ook het uitzicht gaat bepalen. Ook wordt er extra versteviging voor toekomstige dakramen gemonteerd.
Spannend is uiteraard of de lange spanten precies passen op de betonnen wand. Dat is een precies werkje, en met een paar vulstukjes wordt alles exact opgesteld.
Staalbouwen is vakwerk. Gerard kan als aannemer supervisie bieden. Mijn rol is vooral om koffie te zetten, en om die rol aan te vullen ben ik ook wat isolatie tegen de betonnen muur gaan lijmen. Dat doen we met PUR-schuim. Stutten zijn dan nodig om te zorgen dat de platen op z'n plaats blijven terwijl het PUR-schuim uithardt.
Als laatste wordt de spant bij de oostelijke wand gezet. Dat wordt ons raam met uitzicht op de ochtendzon. Omdat die spant ook de hoek van de woning vormt moet die heel precies worden gesteld, en met metselkoord bemeten zodat alles strak en recht staat. Aan het einde van de middag staan we in de woning, die nu voor het eerst als een ruimte voelt en niet als een bouwput. En als we tenslotte nog even rond de kavel wandelen zien we de contour op afstand.
Zoals het eerste idee is ontstaan: dat vanuit de hoek van de kavel een aardwal overgaat in het grasdak. Dat gras zal nog wel even wachten, maar de fantasie wordt hierdoor wel geprikkeld.
De volgende dag is het mooi weer en maken de staalbouwers het karwei af. Bij zonsondergang schijnt de zon tussen de spanten van de woning door.
Eindelijk hebben we buren gekregen. Gisteren konden Marjon en Bertel bij de notaris John Heldoorn de akte tekenen. Toen ze vanmiddag aankwamen stond er al een vlag op ze te wachten. Waar zo'n koninginnedag vlag niet al voor dient. Met een verwarmingsbuis in de grond en een pvc buis als verbinding staat de vlag er fier bij. Zoon Thomas begon spontaan rondjes om de vlag te rennen.
En daarna kon hij in het bos hout gaan sprokkelen. Heerlijk om hier te kunnen opgroeien in Oosterwold toch?
Een mooie gelegenheid voor koffie met gebak om de komst te vieren.
Toen moest de kavel uiteraard opgemeten en uitgezet worden. Blijkbaar kon de GeoDienst van de gemeente niet tegelijk met de gronduitgifte de inmeting uitvoeren.
Maar met twee meetlinten kom je een heel eind. En de twee meetpunten die grenzen aan onze kavel, die lagen uiteraard al vast.
Een mooi klusje ook voor dochter Vera die geholpen door Thomas het 100-meter meetlint mocht afrollen tot ruim 50 meter. En als dan de bocht gemaakt moet worden, dan rolt het lint helemaal af.
Bertel had mooi groen gespoten paaltjes meegenomen en een camping hamer. Dat is geen overbodige luxe, want in deze klei druk je de paaltjes er niet zomaar in. Zeker niet als je lichtgewicht bent.
Aan het einde van de middag brak de zon zowaar nog door en werd het een mooie zonsondergang.
Alsof de zon haar goedkeuring gaf aan het nieuw verworven land.
De dag begint met Ellen die voor de deur staat en een kopje koffie meedrinkt, terwijl de jongens op het sportpark rugby spelen. Gezellig! Onderwijl snijd ik de laatste pompoenen van het land tot een pompoensoepje. Marien sleutelt de meegenomen tafel in elkaar en een half uurtje later stappen mijn ouders en broer over de drempel. Met mijn ouders in de Achterhoek en mijn broer (met vrouw en kind) in Slowakije, kun je bouwend mensen best verrassen. Ferrie had alleen nog funderingen gezien en dan zijn we nu toch een stukje verder. Ook al vinden wij dat het misschien niet snel genoeg gaat.
Omdat we de tafel hadden meegenomen, konden we in het opgeruimde huis lekker zitten en eten aan tafel. Dat ziet er dan ineens toch heel echt uit! Niet dan?
Gisteren is in één dag het dak op de grote woning gezet. 's Ochtends om 7 uur stond de kraan al klaar, in het donker. De meer dan 15 meter lange dakplaten waren al eerder gebracht door firma Falk.
De monteurs Arnoud en Reinard van Agraro hebben een apparaat met zuignappen meegenomen, die aan de kraan wordt gehangen. Daarmee kunnen de platen worden vastgezogen en zonder gedoe en beschadigingen van banden of singles worden opgetild.
Maar eerst moeten de eerste platen worden gezaagd om ze te kunnen inpassen. En zoals het hele huis schuin is moeten de platen ook schuin gezaagd worden.
De platen worden met lange zelftappende schroeven regelrecht op het dak aan de metalen spanten geschroefd. We zouden tegenwoordig niets meer kunnen zonder accuboormachines!
Deze monteurs maken vaak daken van deze panelen, maar doorgaans worden de panelen anders gemonteerd: van de nok naar de goot. Bij ons dus overlangs. Dat wil zeggen scheef natuurlijk, omdat het hele dak 4 graden schuin staat. Dat watert ook lekker af. En voor de monteurs handig dat je op de nokken van het damwand profiel kunt staan tijdens het monteren.
En terwijl de platen er één voor één opgaan, zie je vanuit de binnenzijde plotseling een ruimte ontstaan. Een woon- en leefruimte!
Als we over de vijver kijken, zien we het huis ook mooi weerspiegelen.
De laatste plaat had nog wat voeten in de aarde. Die was iets te groot gezaagd, en moest eerst worden bijgezaagd voordat het paste. Tenslotte werden er nog metalen zetstukken over de nok gezet zodat de bovenkant is afgewerkt en waterdicht is.
Onze buren Marjon en Bertel hebben vandaag hun helft van de kavelweg aangelegd. Tegelijkertijd hebben we onze weghelft een onderhoudsbeurt gegeven, zodat de weg er nu weer strak bijligt. En breed! We hebben een jaar geleefd met een weg van drie meter, en nu hebben we plotseling ruim 5,5 meter liggen. Vanochtend begon met een vrachtwagen die een enorme berg zand en puingranulaat storte. De oprit lag helemaal vol.
Bertel heeft zelf de trilplaat ter hand genomen om het granulaat vast te drukken.
Het lijkt zo wel een landingsbaan!
Ook kwam vandaag een heer in bijzondere kleding langs: een fel-geel regenpak en een kastje op zijn buik en een stok in zijn hand. Ik ging uiteraard even een praatje maken. Het bleek een beheerder van de bomenrij te zijn, die - boom voor boom - de conditie van de bomen onderzoekt. Of er takken gesnoeid moeten worden, hoe hard de boom groeit. Met de stok controleert hij of de wortels stevig zijn. Ik vroeg hem of hij ook keek naar de bomen in het Staatsbosbeheer bosje. Maar nee, zover gaat de samenwerking niet. Wat je allemaal niet te weten komt als je een kopje koffie aanbiedt!
Deze keer geen fancy fotoverslag. Ik ben daarvoor niet echt in de stemming. De afgelopen dagen heb ik een aanvaring gehad met de landmeter van de gemeente. Van onze buren hoorde ik dat hij de kavel van de buren ging uitzetten. Prima natuurlijk. Hoewel het op zich al bijzonder is dat we hiervan door de gemeente niet op de hoogte worden gesteld. Toen hij eergisteren al vast het peil ging uitzetten sprak ik hem aan. Tot mijn verbazing liet hij mij weten dat hij het hoekpunt in aansluiting op onze buren 50 cm uit het midden van de weg ging zetten.
Nu is de afslag van de weg door de gemeente zelf aangelegd, in aansluiting op het paaltje waarmee dat dezelfde landmeter vorig jaar onze kavel had uitgezet. Ik heb tot de aanleg van die afslag die markeringspaaltjes verdedigd met mijn leven. Vooral om hierover nooit gezeur te krijgen. Dat gezeur hebben we dus nu toch. Hoe kan het dan dat de landmeter meent dat die afslag met betonplaten niet goed ligt? Laat ik er duidelijk over zijn dat ik niet weet welk meetpunt er goed ligt. De gemeente geeft namelijk geen inzage in de coördinaten die ze gebruiken om de kavel in te meten. Ik heb daarom al in het vergunningstraject gevraagd. Niet gekregen. Ik heb nu opnieuw gevraagd welke coördinaten de landmeter uitzet. Hij geeft aan die gegevens niet met mij te delen. Hij kijkt alleen naar zijn GPS, en vertrouwd daarop alsof het GOD zelf is. De gemeente heeft de uitvoerder mijn kavelpaaltje laten weghalen, omdat de Stelcom platen een centimeter of 30 over de grens van onze kavel liggen. Daar is dus niets meer van terug te vinden. En het is natuurlijk een omissie van de gemeente dat ze bij de aanleg van de afslag niet de landmeter erbij vragen. Die kan dus nu de andere dienst van de aanleg de schuld geven. Alleen zijn meting is goed. En het is ook onmogelijk dat hij vorig jaar iets anders heeft gemeten. De vraag is niet wie er gelijk heeft. De vraag is hoe je het oplost. Want de gemeente bepaalt nu de grens met onze buren. En als wij het nu of later niet eens worden, krijgen we ruzie, en dat wil ik natuurlijk niet. Dus blijf ik zitten met het knagende gevoel, dat deze landmeter zonder mij enige toestemming te vragen een gat boort in de betonnen plaat die naar mijn indruk 50 centimeter op mijn kavel ligt. En hij vraagt mij niets omdat hij opdracht heeft om de kavel van de buren uit te zetten en niet de mijne.
Natuurlijk heb ik contact gezocht met de Oosterwold organisatie. Ik sprak van tevoren met de projectleider voor de afslagen en nuts-tracé's. En vanmiddag kwam de verantwoordelijke ambtenaar voor de aanleg van de afslag ook nog kijken. Maar ze konden allen niets anders dan toekijken hoe de landmeter zijn stip zet en zegt dat het daarmee klaar is. Wie neemt nu verantwoordelijkheid voor het gegeven dat de afslag 50 centimeter scheef ligt?
Zie hiernaast twee foto's van 15 juni vorig jaar. Keurig met draadjes vanaf de uitgezette palen. Allemaal fout dus. Toch??
Wie draagt er de kosten voor het feit dat de buren (voor gezamenlijke verenigingskosten) de weg 50 centimeter moeten omleggen?
Ik krijg de indruk dat de gemeente zich niet realiseert hoeveel onrust zo'n toestand teweeg brengt. Het is absurd dat de gemeente geen informatie geeft over de coördinaten waarmee zij de kavels uitzetten. Ik heb al een jaar geleden bij de gemeente gepleit voor gronduitgifte met definitieve grenzen. Dat was onbespreekbaar. Nu hanteert de gemeente voorlopige grenzen. Maar als je vervolgens het Kadaster belt, dan zeggen zij dat zij geen informatie hebben over waar de grens ligt. Het is immers niet vastgesteld. Dus kan de gemeente bij iedere nieuwe kavel gewoon opnieuw de grenzen uitzetten, en niemand kan zich ergens op beroepen. Er IS namelijk geen grens totdat het Kadaster langskomt. Dan vragen zij aan wederzijdse eigenaren of zij de grens kunnen aanwijzen. Pas dan wordt de werkelijke grens ingemeten. En als de eigenaren het niet eens zijn, dan gaat Kadaster weer weg. Wel kosten, geen grens. Dan zit je als eigenaar met gebakken peren, en als het tegenzit met ruzie. Als de gemeente vorig jaar mijn kavel met definitieve grenzen had opgeleverd, dan had ik het Kadaster of iedere andere landmeter kunnen vragen om de kavel na te meten. Maar nu kan dat niet, omdat de grens niet is vastgesteld en de gemeente zelfs op herhaald verzoek de coördinaten niet vrijgeeft.
Ik ben een beetje misvormd door mijn verleden als wetenschapper en ik heb geleerd iedere bewering te wantrouwen die er niet bij vertelt waarop deze gebaseerd is. Ik hoef de gemeente of de landmeter niets te vertellen over meetfouten en betrouwbaarheid van meetinstrumenten, maar als er niet over te praten valt, dan is vertrouwen teveel gevraagd. En bovenal hebben mijn buren en ik er last van. Wie zegt dat deze toestand zich niet bij iedere volgende uitgifte van kavels gaat herhalen?
Laat ik besluiten met positief bedoelde (maar wellicht ongewenste) adviezen:
gemeente: geeft kavels svp uit met absolute rijkscoördinaten op alle hoekpunten.
gemeente: als jullie een nieuwe kavel inmeten, stel de buren dan op de hoogte als je hun kavelgrens ook opnieuw vaststelt.
gemeente: als je een afslag aanlegt, laat dan de landmeter de positie uitzetten, zodat er later binnen de gemeentelijke diensten geen onenigheid over ontstaat.
alle initiatiefnemers: bewaak alle door de gemeente uitgezette hoekpunten met je leven. Ook als de gemeente een afslag aanlegt. Vertrouw er niet op dat dat goed gaat, en je wordt geen mogelijkheid geboden hieraan aanspraak te ontlenen.
gemeente: overweeg opnieuw om voor Oosterwold kavels uit te geven volgens de methode definitieve kavelgrens. Dan ben je in één keer van dit soort toestanden af.
En medewerkers van de gemeente: er staat altijd koffie klaar als je langskomt. Maar denk mee aan een oplossing voor dergelijke problemen. Als we met z'n alleen kijken naar een GPS meter alsof het een goddelijk orakel is, dan worden we niet wijzer.
Naschrift: Op ons verzoek hebben we enkele dagen na deze blog van het team-GEO-informatie de coördinaten van onze kavel ontvangen. Waarvoor dank. Die kunnen we goed gebruiken wanneer het Kadaster de kavels met definitieve grenzen komt inmeten.
Of de afslag van de Paradijsvogelweg op de huidige plek (dus verschoven t.a.v. de kavelweg) blijft liggen is momenteel nog ongewis.
Op de site maakoosterwold.nl is weer een update van de Oosterwold kaart gepubliceerd. Ook de weg is een stukje verder geprojecteerd.
De lege vlek heeft weer een eigenaar. Achteraan zijn mensen aangesloten. De kavel van de achterburen van Marjon en Bertel (369) is eindelijk ingetekend. Achter in de hoek zijn een drietal nieuwe initiatieven geland, waarvan ik nog niet van iedereen weet wie het is.
Dus: Initiatieven 496, 447 en 449 willen jullie bij ons bekend maken wie jullie zijn? Misschien hebben we elkaar al eens gezien. We vragen dan alleen naar namen en niet naar nummers....
Inmiddels zijn dan al zo'n 15 kavels belegd. Wij zeggen wel eens tegen elkaar: zou voor het eind van het jaar de wijk helemaal ingetekend zijn? Dat zou toch leuk zijn!
Afgelopen week maakten we kennis met twee groepjes studenten van de Aeres Hogeschool. Die gaan komend seizoen onderzoek doen op het Paradijsvogelbosje naar de planten en dieren die er voorkomen.
Maandag kwamen Damian, Cynthia en Lotte op bezoek. Na een korte toelichting hebben ze een rondwandeling over de kavel gemaakt en konden ze alle verschillende plekjes al vast bekijken. In de wintertijd zijn sommige stukken moeilijk begaanbaar en moet je soms om de boomtakken manoeuvreren.
Zij gaan onderzoek doen naar het voorkomen van vooral wilde planten op het Paradijsvogelbosje. Omdat dit nog een relatief nieuw gebied is, waar tot januari vorig jaar ieder jaar werd omgeploegd, zijn we benieuwd of er zich na een jaar nieuwe planten weten te vestigen. En welke planten van vorig jaar terugkomen, doorgroeien of zich verder uitzaaien. Waarschijnlijk gaan ze verschillende plekken op de kavel selecteren: bij het water, opgehoogde aardrug, bij de bosrand?
Vrijdag kwamen Sienna en Laura kennismaken. Dennis, Marieke en Vincent waren voor deze gelegenheid verhinderd, maar zullen wel in het project meedoen. Hun taak is om ongewervelde dieren (insekten, spinnen, pissebedden, duizendpoten, wormen ....) en vogels te inventariseren. We hebben ze vast een paar foto's toegestuurd van beesten die we afgelopen seizoen tegen het lijf zijn gelopen zoals deze nieuwsgierige tor.
Beide groepjes zullen gedurende het seizoen een aantal keren langskomen om hun onderzoek uit te voeren. Wij vinden het leuk om deze studenten bij het Paradijsvogelbosje te betrekken, en we hopen dat ze een leuk project zullen uitvoeren, dat voor hen en ook voor ons bijzondere wetenswaardigheden boven water tilt.
Wellicht dat de studenten ook nog een bijdrage aan deze blog willen schrijven om hun ervaringen te delen. We hopen jullie regelmatig gastvrij te kunnen onthalen.
Vandaag was de dag dat we voor de tweede keer een bomen en planten dag hielden. Waar het vorig jaar nog vooral over ons eigen plantgoed ging, hebben we dit jaar vooral voor anderen gezorgd.
De dag begon met een telefonisch interview van Omroep Flevoland met Marien (om half acht 's ochtends!).
Het stadsdeel Almere Oosterwold wordt opgefleurd met honderden bomen en struiken. Het plantgoed is vrijdagochtend gebracht. Tientallen bewoners stoppen de bomen en heesters dit weekend in de grond. De vracht plantgoed is naar Almere gehaald door Marien Abspoel van de stichting Paradijsvogelbosje Oosterwold. De vrachtwagen heeft ongeveer 2000 bomen en struiken gebracht. De omstandigheden zijn volgens Abspoel nu goed om te planten. Het vriest niet meer, af en toe valt een buitje en de sapstroom in de planten is nog niet op gang gekomen. Verder hebben veel planters compost en tuinaarde gereed liggen, om te voorkomen dat de wortels moeten aarden in de kale klei. In het stadsdeel Oosterwold moeten huizenbouwers alles zelf doen: wegen, riolering en nutsvoorzieningen aanleggen. De aankleding van hun kavel hoort daar ook bij.
Daarna vertrekken we naar Oosterwold. En op het moment dat wij aankomen staat de vrachtwagen met plantgoed al voor de oprit.
Het plantgoed komt wat door elkaar heen aan. Het komt van verschillende leveranciers en daardoor ligt niet alles bij elkaar. Het een kunst om het uit elkaar te houden. Daarom heb ik grote labels gemaakt en neemt de vrachtwagenchauffeur gelukkig de tijd om uit te laden. Rond half 10 hebben we alles buiten de wagen liggen. En voorzien van een label. Daarna kan het grote verdelen beginnen. Gelukkig helpen Egon, Noortje, Gerie en Hans ook een handje mee.
En hoewel er af en toe een druppeltje valt is het NIET koud en heel gezellig. Toch wel lekker om af en toe binnen te kunnen gaan zitten.
Rond één uur komt Sneeuwwitje nog langs op de fiets. Dapper van school (in Almere Buiten) naar Oosterwold gefietst. En als je mama er nog niet is, eet je gezellig je boterhammetjes op bij de buren.
Behalve voor Oosterwold waren wij dit jaar op verzoek van de Stichting Heg en Landschap ook verdeelpunt voor een aantal Amsterdamse projecten en voor een project in Bergen en in Schoorl. Het leuke is dat je dan mensen ontmoet die met een zelfde soort (gekke?) droom bezig zijn als wij. Dus weer wat bijgepraat met Myriam van Het voedselbos Schoorl (niet lang genoeg), met Marjolein gesproken over Ecodorp Bergen en Zonnestad en met een aantal Amsterdamse voedselbos collega's.
Aan het eind van de dag ruimen we samen de laatste restjes op. We vinden de eerste rups van dit jaar. Er is hoop op nieuw leven dit jaar (en ja, opnieuwe vraat ;) Morgen worden nog twee ladingen gehaald en gaan we zelf onze planten in de grond zetten.
Dank wederom aan de stichting Heg en Landschap en hun sponsor de Fondation Yves Rocher, voor het gestelde vertrouwen, de bijdragen én voor het feit dat wij vandaag mochten bijdragen aan dat er komend jaar 3500 bomen en planten extra in deze grijze wereld staan. En noem het sentimenteel, maar dat vinden wij best bijzonder! Dank aan iedereen die vanmiddag nog mee heeft geholpen en succes met planten op jullie projecten allemaal!
Afgelopen week heb ik de installatie voor warmte-terug-win ventilatie werkend gemaakt. Ik heb er een tijd tegenaan gehikt, al is het alleen al omdat het installatiehok zo propvol zit dat je geen ruimte hebt om te manoeuvreren.
Het hart van de ventilatie is een WTW-unit, een doos met alleen een stekker en vier openingen. Daarin zitten ventilatoren, die de lucht aanzuigen en afblazen. En de truc van warmte-terug-win ventilatie is dat de koude lucht die wordt aangezogen eerste wordt opgewarmd door de lucht die wordt uitgeblazen. Daardoor verlies je veel minder warmte bij het ventileren. Uiteraard moeten er wel buizen aan die unit, om te beginnen twee naar buiten. De aanzuigende buis door de wand en de afblazende buis door het dak. Daarvoor hebben we een speciale boor gekocht waarmee we 127 mm grote gaten kunnen uitzagen. Dat is toch wel een spannende klus om zo'n groot gat in het dak te boren. Je moet ook van twee kanten boren, anders kom je nooit door die 22 cm dak heen. Dan hang ik dus boven op het dak met een betonboor en een haspel. Gelukkig was het mooi en droog weer.
Dan moet de dakdoorvoer er doorheen. Na veel zoeken kon ik een flexibele dakplaat vinden waarin de dakdoorvoer past, en die op een schuin dak kan worden toegepast. En dan moet ie ook nog waterdicht worden afgekit. Wat kunnen we tegenwoordig nog zonder polymeer kit?
Vervolgens moeten de ruimten in huis nog worden geventileerd. Wij hebben maar een klein huisje, dus wij kiezen ervoor om alleen de vertrekken die aangrenzen aan het installatiehok te ventileren. De badkamer wordt uiteraard afgezogen, en ook de slaapkamer.
Het valt nog niet mee om de juiste type buizen aan elkaar te zetten. Uiteindelijk kies ik onconventioneel voor een combinatie van flexibele ventilatieslang met PVC buis, omdat ik geen andere goed passende bocht-stukken kan vinden.
Voor de woonkamer is het wenselijk om zowel af te zuigen als in te blazen, omdat de warme lucht naar boven trekt.
We hebben alle deuren gemaakt met een luchtkier van 2 centimeter boven de vloer. Uit de meterkast kunnen we zo met overdruk de verse lucht onder de deur door in de woonkamer blazen. Daardoor komt er in de woonkamer een luchtcirculatie op gang.
Als het installatiehok openstaat, kan je de WTW-ventilatie een beetje horen ruisen. Als het hok dicht gaat, valt dat eigenlijk niet meer op. Niet onbelangrijk, zeker als we muziek willen maken in huis.
Gelukkig hebben we een roostertje voor de luchtinlaat gemaakt. Want al is het nog winter, met de eerste zachte avond van dit jaar barst het opeens van de muggen. Die dansen met duizenden rond de woning. Misschien iets voor de studenten van de hogeschool om deze insekten te determineren?
Afgelopen zaterdag. De dag na de bomen en plantendag. Hoe ontzettend leuk ik zo'n dag ook vind, het is natuurlijk ook vermoeiend. Dus wij verheugden ons op een dagje pielen en klooien in de tuin. Lekker kijken wat er allemaal opkomt. Hoe de natuur aan een nieuw seizoen begint. De 30 struiken en bomen die we zelf hebben besteld de grond in werken en vooral genieten. En een mooie dag werd het!
's Ochtends halen we Mick op in Amsterdam. Met laarzen natuurlijk, want we gaan in de tuin werken. Mick heeft vorig jaar ook veel meegewerkt, toen we in februari in de kou met aan elke voet 2 kilo klei, de eerste lading bomen en planten hebben geplant. En hoe goed is het om te merken dat op veel plaatsen de grond al goed doorworteld is en een compleet andere structuur heeft dan vorig jaar. Deze plek is ook op deze manier al echt ONZE plek geworden! In het veld steken voorzichtig de bloembolletjes de toppen van hun eerste blaadjes op. Van de elzen zwellen de paars grauwe koppen al. Sneeuwklokjes heb ik nog niet kunnen ontdekken, net als de daslook. Maar ik denk dat de polder echt nog een stukje kouder is dan de Haarlemmermeerpolder, dus dat we ook nog even geduld moeten hebben.
Wat deze dag vooral kenmerkt is het grote aantal bezoekers! De laatste twee plantenladingen worden opgehaald. De gebiedsregisseur doet een rondje door Oosterwold en maakt veel foto's. Een heel aantal buren laten zich zien. Onze overburen planten hun eerste boompjes. De buren van verderop komen overleggen over de kavelweg. Onze directe buurman komt met een vriend langs en veel, heel veel nieuw geinteresseerde initiatiefnemers lopen langs. Van Ivonne hoor ik later dat ze verderop in Oosterwold Jos bessenstruiken ziet planten die hij de dag ervoor bij ons heeft gehaald. Het is zo'n leuk gevoel om bij te dragen aan groene sporen in Oosterwold. We zeggen tegen elkaar: "Dit was nou een belangrijk deel van de droom. Een gemeenschap samen werkend aan en met het groen. Die elkaar dan ook bij ons mogen ontmoeten." We blijven natuurlijk wel rare idealisten en daar gaan we niks aan veranderen.
Het vele bezoek maakt wel dat ik aan het eind van de dag denk: "ik heb nog een beetje weinig gedaan." Dus de heren koken (en ruimen op, wassen af) en ik ga buiten met de schep en de grondboor nog even los: Die palen van het amfitheater (wilgenstaken) moeten nog effe de grond in. Het resultaat is dankbaar (maar op de foto slecht te zien).
Ik doe mijn ogen dicht en waan mij op een toneel.....
Ik loop nog even door en maak onderstaande foto uit de levenden wilgentenenhut (die ook al knoppen heeft!)
In week 7 zouden de hoofdleidingen gelegd worden. Iedereen bij gemeente en rijksvastgoedbedrijf had hard gewerkt om de levering van de kavel van onze overburen tijdig te laten passeren, zodat het opstalrecht voor de nutsen tijdig gevestigd was. Het aanleggen kon beginnen....
Ook de onduidelijkheid over de afslag (het deel dat de gemeente heeft aangelegd) en die een halve meter fout lag is inmiddels uit de wereld. Er ontstaat gedoe over wie nou wat fout heeft gedaan. Uiteindelijk krijgen we alle gegevens (coordinaten) is is duidelijk dat alleen de afrit fout ligt. Kennelijk vinden de gemeente en de nutsen samen dat okee. Het vervelende is dat je je gegijzeld voelt door de grote organisaties. Zij kunnen op alles NEE zeggen. Maar het gaat over de voorzieningen waar jij van afhankelijk bent. Wij vinden het ingewikkeld om daarmee om te gaan. Het levert ons stress op.
Als dan ook nog een schouw voor de persoonlijke aansluitingen niet doorgaat.. De buurvrouw die hiervoor in de kou een dag staat te wachten. Wij die van niets weten en aan het eind van de dag zegt Baas (die alles aanlegt) dat er een stoplicht op rood staat bij Alliander. Als we Alliander bellen, zeggen ze dat het stoplicht op groen staat. Het probleem blijkt een rekening die we twee dagen daarvoor ontvingen die nog niet betaald was.
Het stoplicht staat op rood, het stoplicht staat op groen, in Almere is altijd wat te doen.
Maar... Nu wat er gegraven en gaan er allerhande kabels de grond in. Je zou bijna vergeten dat je daar ook blij van kunt worden... En dan... Blijkt ineens dat ze op de erfgrens met de volgende initiatiefnemers een brandput zetten..... Wonderlijk want die zou of bij de volgende buren, of op de Paradijsvogelweg komen, maar niet daar. We laten het nu even voor wat het is. Inmiddels (begin maart) hebben we ook onze installatie goed gekeurd gekregen. Ergens in de komende drie weken worden we aangesloten. Ook op de glasvezelkabel (die tot het electriciteitshuisje loopt...)
Vorige week realiseerde ik mij, dat zich kort na elkaar liefst zes nieuwe stippen in de wijk en bij ons als vereniging hadden gemeld.
Omdat het ons in november heel goed was bevallen, bedachten we dat het ook nu (als nog niet een aantal mensen zich helemaal op een kavel hebben vastgelegd) goed was om elkaar tijdig te ontmoeten. Ik belde iedereen, stuurde een mail uit en een datumprikker. En wonder boven wonder konden we elkaar binnen anderhalve week ontmoeten. Ik had iedereen in onze nieuwe woonkamer uitgenodigd. Dat kan best dacht ik.... Maar 6 nieuwe stippen bleken niet allemaal maar met z'n tweetjes en er kwam er nog eentje bij... Dus dinsdagavond hebben we Marjon en Bertel gebeld, die inmiddels in Almere Buiten wonen, of wij ... misschien toch bij hen konden komen met de groep. Even denken en vijf minuten later waren we welkom. En dat was fijn, want zelfs daar pastte het maar ter nauwernood...
We starten met een rondje: vertel over je droom, waarom wil je in deze wijk landen, wat is je motivatie én wat wil je hier vanavond komen halen. Een aantal mensen zitten nog best aan het begin van hun project. Maar da's ook heel leuk, want dan kan je samen zoeken. Maar ook een initiatiefnemer die anderhalf jaar geleden twijfelde mee te doen, stapt nu echt in!
Marien vertelt over hoe we de vereniging vorm hebben gegeven, welke dingen we wel en welke we niet geregeld hebben in afwachting van andere initiatiefnemers die meedenken. Het wordt echt gezellig als we de tekeningen van de wijk op tafel leggen. Potloden, stiften en pennen worden gepakt. Aan twee kanten van de kamer wordt voor twee kanten van de wijk getekend. Als we dan uit de hoeken bij elkaar komen, blijkt het niet te passen. Maar in goed overleg en met wat passen en meten, blijkt er toch meer te kunnen dan we eerst dachten. En ligt er aan het eind van de avond een doorlopende weg in de wijk getekend. De ideeën van iedereen zien we nu in de kaart.
Het is een schets en er moet nog van alles uitgerekend worden. Daarom wordt de kaart nu digitaal uitgetekend en uitgerekend. Zoals het er nu uitziet, is de hele buitenbocht gevuld. Nu komen de binnenste plekjes aan de beurt.
Marjon schrijft in haar blog 4littledreams heel mooi dat de groep bijzonder gevarieerd is inmiddels. Hele jonge mensen, maar ook mensen die hun pensioen in de wijk gaan genieten. Mensen met kinderen, mensen zonder kinderen. Van alles wat.
Eind maart komen we met alle oude en nieuwe bewoners bij elkaar. Bij mooi weer kan dat bij ons onder het afdak, maar bij minder mooi weer gaan we op zoek naar een andere locatie. Suggesties (vooral betaalbaar) zijn welkom! Voor nu zijn we vooral blij!
We hebben eindelijk een aardwal tegen het grote huis. Het was misschien wel ons eerste idee om een woning te maken die met een langzaam oplopende heuvel en aardwal in het landschap zou verzinken. En hoewel er na het uitgraven van de vijver al een jaar een grote berg grond gereed ligt, had die geen vorm en geen aansluiting bij het huis. Dat kon ook niet omdat we eerst het huis moesten bouwen.
Na de betonnen muren en het plaatsen van de dakplaten hebben we eerst een laag van 12 cm dikke pirplaten op de muur geplakt. De afgelopen week konden we op de enige min of meer droge dag de EPDM-folie aan het dak en aan de isolatie plakken.
Er waren nog een aantal piepschuim platen over van het isoleren van de vloer. DIe gebruiken we om de EPDM te beschermen en extra isolatie te geven, met als bijkomend effect dat er minder directe druk op de muur terecht komt. Die platen zijn nu nog zichtbaar, maar ze zullen helemaal onder de aarde verdwijnen.
Hiernaast zie je de laatste foto die gemaakt is van de oude hoogste berg. Die ligt er nu niet meer. Aan het einde van donderdag was er nog een bescheiden aardwal. Die heeft Gert-Jan Bon de volgende dag nog een flink stuk opgehoogd, zoals je op de laatste foto mooi kunt zien.
Bij het plannen van de werkzaamheden met grondwerken Gert-Jan Bon vroegen we voorzichtig of hij ook de oever van de vijver kon verlagen. Dat bleek uitvoerbaar. Daardoor hebben we nu een hele lage oever van tien centimeter boven waterniveau. Vanaf de oever loopt de heuvel nu gelijkmatig naar de aardwal bij het huis. Het was heel leuk om samen met Gert-Jan Bon op de kraan de juiste hoogte te bepalen. Soms even bukken of afstand nemen. Is de helling recht? Zit het hoogste punt van de heuvel op de goede lijn naar de aardwal? Aangezien die kraan nogal lawaai maakt, kan je met gebaren het beste aangeven dat het iets dieper afgegraven mag.
Ondertussen was Liander bezig om in het elektriciteitshuisje de aansluiting te maken voor de hoofdleiding langs onze kavelweg.
Aan het einde van de werkzaamheden ligt er een flinke berg, hoger dan het dak naast het huis. Toch is er nog wat te weinig grond.
We moeten ook nog de boeidelen maken en waterdicht inpakken en verbinden met de EPDM op de muur. Dan pas kan de aardwal echt contact maken met het dak waar een kruidendak zal worden ingericht. Maar dat zal nog wel een paar maanden duren.
Als we nu vanuit de weg kijken kunnen we al wel een goede indruk krijgen hoe het zicht op de woning en de kavel wordt. En nu de oever op niveau is kunnen we deze strook nog dit voorjaar opnieuw inzaaien en beplanten.
Aan het einde van de middag kwamen onze neef en nicht Geert en Geertje onverwachts op bezoek. Ze konden onderweg van Groningen zowaar vanaf de snelweg A27 onze kavel ontdekken. Ze hebben zelf net een huis in Rotterdam verbouwd, dus dat schept een band en veel herkenbaarheid.
Deze week is onze persoonlijke pagina van facebook offline gegaan. Hij doet het niet meer en wij kunnen er niet meer bij. Ik kan ook onze vrienden niet terugvinden. Daarom willen wij iedere vriend vragen om de facebookpagina te liken: Facebookpagina Paradijsvogelbosje Oosterwold.
Je kunt met ons persoonlijk vrienden worden via bijgaande links: Marien en Marie-José. Dat laatste is nodig om via messenger te kunnen communiceren.
Ik wil iedereen bedanken voor het meehelpen aan het snel hetopbouwen van onze account!
Afgelopen woensdag had ik vrij genomen. Er moesten nog zoveel latjes geschuurd en geolied.... Bovendien was het mooi weer en wat moet je dan in zo'n kantoortuin, terwijl in je eigen tuin....
Dus schuren maar en olien maar... En heel langzaam maar zeker vormt zich een beeld van hoe het gaat worden.... Mooi, maar ik ga nog lang aan die uurtjes schuren denken....
Halverwege de dag komt Jaap met twee jongeren uit zijn project, een nalevering van Heg en Landschap halen. We raken wederzijds aan de praat over de aard van onze projecten. Wat nodigt Oosterwold toch uit tot bijzondere projecten! Kom vooral nog eens langs Jaap en consorten! (zeker als je zulk mooi weer meebrengt!
Wanneer je zo de hele dag buiten bent, zie je (als je daar de tijd voor neemt) het voorjaar losbarsten. Het begint met kleine tekenen van sneeuwklokjes die ineens uit de grond piepen. Maar ook de eerste paardenbloem en krokussen.
Maar ook de eerste muur (lekker als je m als salade wilt eten) longkruid en een kerstroos. De laatste vind ik er altijd heel dapper uitzien, omdat ie er ook zo kwetsbaar uitziet.
Naast de madeliefjes lopen ook de rozen uit. Ze zien er zo krachtig uit dit jaar!
En waar de eerste fruitbomen voorzichtig knoppen maken zien we overal klein hoefblad (rechts) opkomen.
Distels krijgen bij ons geen kans om zaad te vormen, maar als zo in het vroege voorjaar de kransen er al zijn, laten we die nog even staan. Genieten is ook een kunst. Te zijnertijd wordt radicaal voorkomen dat ie tot bloei komt!
Mooi om te zien dat de tuin nu echt al zoveel verder is dan een jaar geleden! Waar we nu her en der nog een boompje in de grond stoppen, is de grond volkomen doorworteld!. Wat een verschil met de boetseerklei van een jaar geleden! We kunnen niet wachten tot alles uit gaat lopen. Vorig jaar waren wij degenen die de grote veranderingen in het bos en de tuin brachten. Dit jaar gaan het bos en de tuin ons verrassen. Ik heb een gevoel als bij Sinterklaas: wat zou er in de pakjes zitten?
Afgelopen donderdag 16 maart hebben we met Freek en Johan van Staatsbosbeheer drie bosstroken in Oosterwold bezocht. Het doel was om te bekijken hoe het gesteld is met de bosstroken, en wat er de komende tijd gewenst is aan beheer. En daarbij uiteraard wat de bijdrage van vrijwilligers kan zijn om dat beheer in samenwerking met SBB uit te voeren.
Ook aanwezig waren Ferry en Gerard van het Houthakkersgilde. Zij beheren nu al bosgebieden van de gemeente en SBB door hout te kappen en weg te halen. Als we de bosstroken meer gevarieerd willen maken dan is selectieve snoei en kap nodig. Bij SBB noemen ze dat een kartelrand maken aan de bosrand. En daar kunnen dan struiken worden geplant die zich in zo'n bosrand thuisvoelen. Met name bloeiers en besdragers zoals Sleedoorn, Lijsterbes, Meidoorn, Krentenboompje, Hazelaar, Vlier, wilde Mispel, Sporkehout, Kardinaalsmuts, Liguster, Wilde Rozen, en wellicht ook Kamperfoelie, en Frambozen. keuze genoeg.
Waar Essen zijn geplant zijn deze in vele gebieden aangetast door essentaksterfte. Dan is het belangrijk om die essen langzaam te vervangen door andere bomen. SBB noemt dat het planten van ondergroei, omdat die bomen in eerste instantie uiteraard lager zijn dan de uitgegroeide Essen. Daarvoor zijn bijvoorbeeld Eiken, Tamme Kastanjes, Boskriek geschikt.
Tijdens de bezichtiging heb ik vooral een foto-verslag gemaakt. Dat is de makkelijkste manier om aandachtspunten te onthouden, zonder met je neus in pen een papier te duiken. Een mooie gelegenheid dus om met foto's deze activiteit toe te lichten.
Het was donderdag prachtig weer, dus we konden al een voorjaarsgevoel opsnuiven. We zijn begonnen aan de Paradijsvogelweg, bij de bosstrook waaraan onze kavel grenst. Daar zijn een aantal Essen ziek, en zijn er door kap in het verleden ook wat open plekken in het bos ontstaan. Daar kan in feite al ondergroei worden geplant zonder te kappen. Hoewel veel liggend hout op de bodem een rommelige indruk wekt, is dat ook een bron voor gevarieerde flora en fauna. We vonden twee vossenholen en ook veren van een parkiet die waarschijnlijk door een Sperwer te grazen is genomen.
Vervolgens zijn we naar de bosstrook aan de Auguste Compteweg (VTN Noord) gegaan en hebben met Jetta die daar gaat wonen de bosstrook bekeken. Die bestaat voor de eerste paar honderd meter uit gezond en prachtig beukebos, dat vooral in de winter met de zon op de stammen een prachtig silhouettenspel speelt.
Achter het beukenbos is een vrij open ruimte met enkele losstaande hoge populieren. Dat zou in de toekomst wel een gebied kunnen zijn waar bijgeplant kan worden.
Tenslotte zijn we naar de Durkheimweg gegaan en hebben we achter Bosveld 1 met Egon, Jos en Jacqueline het bos bekeken. Daar staan ook Essen, die iets gezonder uitzien dan bij de Paradijsvogelweg. Maar er is ook woekerende Bosrank (Clematis) en Reuzenberenklauw te zien. In deze wijk zijn ook voorstellen gedaan voor de aanleg van paden door en langs de bosstrook. Het ligt voor de hand om hier in oveleg met SBB bij het beheer de plannen voor bospaden en ecologisch beheer van de bosrand gezamenlijk te bespreken.
Hoe nu verder? Johan van SBB zal voorstellen doen een plan voor beheer, waarin we de activiteiten voor vrijwilligers kunnen inpassen. Hopelijk lukt het al om dit voorjaar nog een begin te maken. Ferry en Gerard van het Houthakkersgilde hebben er ook zin in en kunnen een flinke groep vrijwilligers mobiliseren.
Bij de drie bezochte bosstroken groeien de wijken, en komen er ook meer omwonenden bij die bij activiteiten als snoeien en planten en onderhoud van wandelpaden kunnen helpen.
Het valt vandaag meteen op, dat het bezoek van de bosstroken enthousiasme opwekt, en mensen bij elkaar brengt. Dat is natuurlijk ook de bedoeling in Oosterwold. Hopelijk kunnen we binnenkort verslag doen van de eerste activiteiten.
Met dank aan Freek en Johan van SBB, Ferry en Gerard van het Houthakkersgilde en Jetta, Egon, Jos en Jacqueline voor hun betrokkenheid.
Bij het ontwerp van de kleine woning hebben we enthousiast gekozen voor een houten beschieting. En even enthousiast hebben we een partij douglashout laten zagen. Dat moest alleen nog geschuurd, in de lijnolie en dan op de wand geschroefd. Daarin hebben we ons wel enigszins verkeken. Wat een klus!
Gelukkig krijgen we ook hulp. Afgelopen week van Mick. Zeer welkom, en ook heel gezellig.
Als alle latten op de wand geschroefd zijn, komt de decoupeerzaag eraan tepas om de contour van het dak te zagen.
Als deze wand klaar is, mag er wel een juichkreet ontsnappen.
Als de volgende dag de steiger kan worden weggehaald kunnen we de gevel zien met een zonnetje erop. De tuin op de voorgrond moet duidelijk nog vorm krijgen. Maar er moet iets aan de fantasie worden overgelaten.
oen begin deze maand de toeloop van mensen die in onze wijk een kavel willen ineens heel groot was, werd ook de behoefte uitgesproken elkaar weer eens te zien. Maar ja, waar doe je dat als je inmiddels met een groep van zo'n 40 mensen bent? Nou dan doe je dat in de ruimte die voor het ontmoeten gemaakt wordt, toch? Je hangt wat vlaggetjes op, zet een pot koffie of drie, zet de waterkoker voor de thee klaar, en vraagt simpelweg aan degenen die komen, de rest aan te vullen. En dat kan je aan initiatiefnemers overlaten! Om drie uur was het dus volle bak, in een zonovergoten tuin(kamer). Het was ons duidelijk gegund!
De tafel rond de koffie en thee vulde zich snel en iedereen bediende zichzelf. Fijn ook dat een aantal mensen ook nog hun eigen stoel meegenomen hadden. Hieronder een sfeerimpressie:
We beginnen met een rondje voorstellen. Iedereen heeft elkaar natuurlijk de hand geschud, maar het is ook handig om te weten waar iedereen "woont". En wat iedereen van plan is. Namen van aannemers en ontwerpers gaan over en weer. Soms kan je je verbazen over iemand die twee weken geleden een plek aanwees: daar wil ik zitten, ineens een ontwerp van een huis en de kavel laat zien. Okee, tempo! Terwijl anderen het heel rustig aan doen. Prima zolang anderen daardoor niet vertragen. En je ziet hele "gewone" huizen, maar ook hele bijzondere huizen. Zo ontworpen dat je nooit meer iets op de trap laat liggen bijvoorbeeld.... (een reden waarom wij juist geen trappen meer hebben) of een woning gecentreerd langs het water.
Iets dat we zelf wel eens vergeten als je met je kop en je lijf midden in de bouw zit, wordt je door buren nog eens uitgelegd: je bent al zoveel verder dan een maand geleden! En dat is natuurlijk ook zo.
We benoemen met elkaar onderwerpen die de komende periode in de vereniging aan de orde moeten komen. En we wisselen de nieuwtjes van de vereniging uit. Welkom aan Marjon als bestuurslid en het feit dat er nu een brandkraan is.....
En verder:
Ach we genieten met elkaar van het mooie weer en van elkaar! 't Wordt wel wat in die wijk van ons. We zijn met elkaar toch allemaal onze droom aan het realiseren. Genieten.
Zo en als iedereen weg is (en Marien een concert zit te geven) schaaf ik nog snel een tafel met smalle houtjes. Gelukkig zijn er nog geen buren die daar last van hebben. Dat apparaat maakt zo'n herrie. Gelukkig heb ik oordoppen. Ze moeten morgen in de olie, want dat lukte niet meer met beperkt bijlichten.
En daarom klink ik nu (van een overgebleven flesje rode wijn van vanmiddag): Proost en tot de volgende keer!
Aan het begin van de dag zag Marien de sondeerwagen die de woning van Jan kwam sonderen. Marien had Jan eerder aan de lijn dan de Sondeermeneer. De tamtam van de buren werkt altijd sneller! ;-)
De foto hierboven kreeg ik halverwege de dag van Marien geappt. "Kunnen jullie ze zien?" Hij twijfelde aan het fototoestel van zijn telefoon. Zou de dril zichtbaar zijn. Zonder reden. Ons eerste orkest dat in de lente gaat kwaken in Oosterwold is onderweg...
En als ik 's avonds thuiskom, kook in zuurkool (lekker in het voorjaar). En we zeggen tegen elkaar: Zullen we buiten eten? Niet omdat het moet, maar omdat het kan....
En dan lekker vanavond nog wat plankjes geschaafd.
En o ja, gisteren stuurden de buren ook een spectaculaire foto:
Net als in elke wijk verspringt het aantal initiatiefnemers steeds. Ook waar ze landen wil nog wel eens wijzigen. Voor nu lijkt er weer even een stabiel punt bereikt. Voor nu betekent dat, dat driekwart van de wijk is ingevuld. Hieronder een overzicht met daarin een geprojecteerde kavelweg. De kavelweg kan waar nog geen kavels staan nog iets anders worden.
Heb je belangstelling om te landen in de wijk de Frederik van Eedenweg dan is dit wellicht het moment om je kavel in te tekenen.
Een stip zetten kan bij de gebiedsregisseur. Informatie over de wijk kun je verkrijgen via de knop contact op deze site of via verenigingfrederikvaneedenweg [AT] gmail.com.
Dank aan Bertel en Jan voor het voorbereiden van de kaart!
Wat was het gisteren geweldig weer! We konden buiten werken zonder jas of trui.
Aannemer Gerard en Jan hebben een belangrijke stap mogelijk gemaakt: de kunststof balken zijn aan de betonnen vloer vastgemaakt, zodat het onderkozijn van de ramen kan worden bevestigd. Omdat onze grote woning schuinstaat, moeten de onderkozijnen ook schuin worden gezet, zodat we rechthoekige ruiten kunnen plaatsen. Dat laatste zal nog wel even duren, maar met deze balken maken we toch een grote stap.
's Middags kwam broer Peter met Christof en Bruno. Irene was ook van het station opgehaald. Kan Irene weer eens met haar twee neven socialiseren. Uiteraard maken we een rondje over de kavel. Op zoek naar de kikkers in de paddenpoel. En de kikkerdril met eigen ogen zien.
Bruno moest een tent uitproberen, voordat hij de volgende dag op vakantie kan. Er is geen betere gelegenheid om je vakantiegevoel te prikkelen dan de tent op te zetten in Oosterwold.
Daarna kunnen we een drankje en een hapje gebruiken zittend voor de kleine woning in het zonnetje.
Vervolgens hebben we voor het eerst met zes personen gegeten in onze kleine woning. Als we de schuifdeur open zetten wordt ik binnen aan tafel bruin. Heerlijk!
Gisteren was een bijzondere dag voor mij. En vandaag gloei ik daar nog een beetje op na.
Langzamerhand hebben we al heel wat werkbezoeken gehad (Marien nog veel meer dan ik). Maar de grondleggers van Oosterwold waren nog niet bij ons langs geweest. En dat is best bijzonder omdat ik met twee van hen in het verleden ook heb gewerkt.
Op bezoek kwamen Jan-Eelco Jansma van de WUR (hoe worden maatschappelijke doelen aan landbouw verbonden), Carolien Schippers (als directeur Ontwikkeling van het Rijksvastgoedbedrijf beslisser over deelname aan Oosterwold) en Adri Duivesteijn (destijds wethouder toen de eerste plannen over een radicaal andere ontwikkeling in Oosterwold zijn gemaakt). De laatste twee ken ik ook uit mijn werk. Natuurlijk komen wethouder Tjeerrd Herrema en Ivonne de Nood als gebiedsregisseur mee "het veld in". Miriam Geurts maakt het gezelschap compleet (dank voor het toesturen van een aantal foto's!).
We beginnen lekker ongeorganiseerd. Iedereen arriveert na elkaar en gaat lekker individuele gesprekken aan. Marien vertelt Adri Duivesteijn over onze huizen en hoe we eerst natuur en daarna "de stenen" bouwen. Hoe wij juist door het creëren van landschap zijn gegrepen. Tijdens het lopen verzamelen we langzamerhand bij de paddenpoel. De kikkerdril drijft vet in het water. Adri vertelt over hoe hij met zijn visie Oosterwold wilde realiseren en daar Carolien Schippers bij het Rijksvastgoedbedrijf niet meteen vanzelfsprekend meekreeg. Waar wij als Oosterwolders pionieren, hebben anderen (waaronder de bezoekers gisteren) vele jaren eerder bedacht dat dat mogelijk moest worden. Voorwaar pioniers.
Ik realiseer me voor mezelf dat ik eigenlijk niet zozeer heb gekozen om te pionieren. Voor ons was de kans om onze droom om een landschap waar mensen, musici, kunstenaars en anderen elkaar kunnen ontmoeten en samen aan de slag kunnen, te realiseren, toch echt de motivatie. En daarvoor was nodig dat iemand bedacht had dat er mensen zijn met dromen, die ze zouden moeten kunnen realiseren. Ik durf inmiddels zelf te zeggen dat wie echt een droom heeft, diegene heel veel kan realiseren. Daar hoef je geen geschoold ontwikkelaar voor te zijn. Je moet er wel de kans voor krijgen. En niet iedereen hoeft het te doen. En dat dit vergt dat een overheid (waar ik zelf ook voor werk) zich voortdurend afvraagt hoe dat mogelijk gemaakt kan worden. Maar ik realiseer mij met name in het verhaal van Adri Duivesteijn dat hij dat een beetje(!) eerder doorhad dan ik. En ook hoe hard hij zich daarvoor heeft gemaakt.
Wat me dan in zijn verhaal raakt, is hoe goed hij snapt en aanvoelt (doorvoelt) dat pionieren (maar ook elk (ver)bouwen van een huis) veel onzekerheid en twijfel met zich meebrengt. Da's geen reden om het niet te doen, maar het is wel voortdurend zoeken van evenwicht tussen verantwoorde keuzes maken en je droom leven. En het is precies dat evenwicht wat mij als "maker" doet dromen en mijn droom doet leven, maar juist ook waar de voortdurende twijfel vandaan komt (of het allemaal wel lukt, of we het kunnen betalen, of het op tijd klaar is, of je ideeën voor een huis wel werken, of je er niet veel te moe van wordt etc.) En het als overheid mogelijk maken van dit soort initiatieven vergt een leren omgaan met initiatieven die precies in die spanning zitten. En mooi dat dit voor hem als wethouder precies de motivatie is geweest om "Oosterwold" mogelijk te maken. En daar heeft hij Carolien Schippers en Jan Eelco Jansma voor nodig gehad. Want dat het rijksvastgoedbedrijf zo anders werkt dan anders (door kaveltje voor kaveltje te leveren) is binnen die organisatie niet eenvoudig bevochten geweest.
Het was mij dan ook een eer om een deel van het realiseren van onze droom (die natuurlijk nog niet af is) gistermiddag aan dit geinteresserde publiek te mogen laten zien. Natuurlijk droeg het zonnetje haar steentje bij.
We hebben aan het eind heel hard tot ziens tegen elkaar gezegd. Tot de volgende keer! Wees wederom welkom.
Vandaag komen de medewerkers van de provincie weer langs, met hun dronefilmpjesmaakapparaat.... De filmbeelden komen later, maar in de middag krijg ik al een paar foto's toegestuurd. En op de dronebeelden nu voor het eerst ook buren in beeld!
Het was een prachtig weekend. Zaterdagavond was er een prachtige roze lucht te bewonderen voor een kwartiertje.
Dochter Irene was meegekomen, en heeft zondag in de zon drie stoelen en haar Ukelile geschilderd.
Ondertussen zijn Marie-José en Marien druk bezig met het verwerken van de latten op de kleine woning. Marie-José schuurt, schaaf en oliet alle latten.
En Marien probeert die op het dak te krijgen. Dat vraagt nog enig beleid, omdat je alleen kunt lopen over het dak zolang je er nog geen latten op geschroefd hebt.
Irene heeft deze foto ingenieus genomen, zodat Marie-José gebogen staat over de Lijnolie, en Marien door het raam op het dak te zien is.
Vandaag heb ik de houten beschieting van het dak van de kleine woning gereed gemaakt. Dat had nogal wat voeten in aarde. Allereerst heeft Marie-José als een bezetene in alle vrije uurtjes hout staan schuren, schaven en oliën. En vervolgens moesten alle latten nog in patroon gelegd worden en vastgeschroefd.
En dat alles op een dak van 35 graden schuin. Gelukkig hadden we bevestigingsbalken gemaakt, waaraan de latten moeten, maar waarop je ook kunt steunen om over het dak te manoeuvreren. Dat gaat dus goed tot de laatste latten. Want dan is er plotseling geen balk meer waarop je je voeten kunt zetten. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om een brede balk eraf te schroeven, zodat ik op die ruimte zo lang mogelijk kan staan. Als laatste dus die brede balk weer terugschroeven, terwijl ik onder het dakraam nog een punt van mijn schoen kan gebruiken voor houvast. Het heeft wel wat weg van het raadsel van de kool en de geit....
Zeker als het zonnetje er strijklicht over drapeert, ziet het er mooi uit. Nu moeten alleen de twee kopse kanten van de woning nog met latten dichtgezet. Maar dan kan ik staan. Geen lamme voetjes meer op de ladder of dakbalken.
Nu de zon in het voorjaar al weer langer schijnt, komt hij ook rond zes uur recht door de glasgevel van de kleine woning. Om het met een spreekwoord te zeggen: waarlijk een doorzonwoning.
Verder een paar vrolijke bloemenplaatjes. Fantastisch, dat planten en struiken die we vorig jaar planten nu weer bloeien.
Van boven naar beneden: Pinksterbloem, Verwilderde Rucola, Paarse Dovenetel, Klein Hoefblad in het zaad, dwerg Narcisjes, Paardebloem, bloeiende Kers, Muurbloem, Sleedoorn, geel-witte Smeerwortel.
We zijn met ons latjesproject weer een stap verder gekomen. Aan de zuidzijde is de gevel nu geheel met douglashout betimmerd. Geheel? Ja dat betekent in dit geval ook over de ramen heen.
Architect Reitsema was met het idee gekomen, om de twee houten blokken geheel gesloten te maken, en de middenzone geheel van glas. Omdat we uiteraard toch uit onze ramen willen kijken, komen er luiken in de noord en zuidzijde. Omdat de latjes precies moeten doorlopen als je de luiken dicht doet, laten we de latten eerst helemaal doorlopen, en zagen we later de luiken eruit.
Dat wordt dus over een paar weken de volgende aflevering uit dit feuilleton.
Met een beetje gepuzzel komen we precies uit met de hoeveelheid hout. Bij de luiken heb ik een aantal latten uit twee delen gemaakt, omdat die later toch worden doorgezaagd.
Het vlak met de zonnepanelen is nu mooi omzoomd door het hout. Het glimt nu nog oranje-geel in de voorjaarszon. Het hout zal wel verkleuren en vergrijzen. Maar dat hoort erbij.
Helaas kan deze blog niet alleen gevuld met vrolijke plaatjes en mooie resultaten. Wij zitten nu al weken te wachten op de uitvoering van de definitieve aansluiting op electra, water en kabel. De firma Baas voert hier de activiteiten voor de aansluitingen uit in opdracht van Liander, Vitens en Reggefiber. Of althans .... uitvoeren? Ze voeren helemaal niet uit.
Vier weken geleden zijn ze komen schouwen. Dat was toen al een week te laat. En dan krijg je een standaard bericht dat ze binnen twee weken aansluiten. Twee weken geleden maar eens bellen. Ik heb immers nog niets gehoord of geen planning doorgekregen. Maar ik krijg geen gehoor. Het hoofdkantoor uit Lelystad staat doorgeschakeld naar Rotterdam. Ik zal binnen twee dagen worden teruggebeld. Niet dus. Maar weer eens bellen. Ja de telefoniste uit Rotterdam heeft ook gehoord dat Lelystad het druk heeft. Ik zal binnen twee dagen teruggebeld worden. Niet dus.
Dan de contactpersoon van Liander maar eens bellen. Die zou een email bericht sturen, want zij dacht ook al dat bellen geen zin had, omdat niemand opneemt. Ik ben benieuwd.
Eind vorige week eindelijk een berichtje over de email: ze zouden in week 14 aansluiten. Dat zou mooi zijn. Weliswaar 4 weken te laat, maar ja. Toch geen datum gehoord. Nog maar weer eens bellen. Kom ik weer uit bij de telefoniste op het kantoor in Rotterdam.
Lelystad zeker??? De telefoniste aan de lijn klinkt zo ongeveer nog wanhopiger dan ikzelf.
Maar er is gewoonweg niemand die de moeite doet om uit te leggen hoe het zit. En ook geen planning waar je van opaan kunt. Niemand belt of mailt terug. SMS gestuurd. Geen reactie. Firma Baas uit Lelystad kan net zo goed opgeheven of dood zijn. Zou de telefoniste de actie in de cartoon hebben uitgevoerd?
Ik begrijp niet dat de firma Liander, Vitens en Reggefiber accepteren dat Baas als uitvoerder zo omgaat met planning en gebrek aan informatie. Is er nu geen uitvoerder denkbaar die zich aan zijn eigen planning houdt, en tenminste communiceert als er iets aan de hand is?
Vanmiddag kwam Johan van Staatsbosbeheer onverwachts langs met zes bossen met plantgoed voor de bosrand. Een aantal weken geleden zijn we met Freek en Johan en een aantal omwonenden van nieuwe Oosterwold wijken op bezoek geweest bij een drietal bosstroken. Toen is besproken dat met name de bosrand bij de Frederik van Eedenweg en bij Tureluur Zuid verrijkt zouden kunnen worde met struiken die passen in de bosrand en voor meer variatie zorgen.
En nu ontvangen we dus bossen met rozen (wilde Hondsroos), Kardinaalsmuts, Meidoorn, Gelderse Roos (Viburnum), Gele Kornoelje.
Ik heb ze snel ingekuild in de hoop compost die ik nog heb liggen.
Fantastisch en leuk uiteraard om hiermee de bosrand te versieren. Omdat het de laatste week zulk mooi weer is, lopen de struiken al flink uit. Daarom is er wel wat haast bij om de struiken te planten.
Daarom ook een oproep: Wie heeft de komende dagen, 's avonds of overdag zin om een handje mee te helpen om het plantgoed langs de bosrand te planten?
Een eerste begin is gemaakt. Ik heb vanavond gewapend met een spade, twee kruiwagens compost en een paar emmers water al vast de eerste 25 struikjes geplant in de bosrand. Bij onze bosrand ligt er nogal wat hakhout in de bosrand. Dat is aan het vergaan en daaronder is prima bosgrond voor de planten. Met een schep compost en scheut water moeten ze wel gaan groeien.
Succes is niet helemaal verzekerd, want ik zag vandaag ook dat twee van mijn Lijsterbessen zijn geschild door de reeën die hier de afgelopen dagen blijkbaar op strooptocht zijn geweest. En zelfs een Robinia met indrukwekkende stekels is aardig geschild. Laten we maar zeggen dat er af en toe wat aan de goden moet worden geofferd.
Als we voldoende planten dan blijft er ook voldoende over wat groeit. Dat is nu ook al te zien in onze tuin, die iedere dag groener wordt.
Het zou leuk zijn om de komende week met een paar mensen de resterende boompjes en struiken te planten. Bij de Frederik van Eedenweg en ook een aantal wellicht bij Tureluur Zuid. Wie O Wie?
Gisteren zijn we begonnen geweest om dakramen te maken in de grote woning. Dat begint met meten en nog eens meten, want de dakramen moeten straks ingepast worden tussen de zonnepanelen, dus als ze verkeerd worden geplaatst passen ze niet. Daarom hebben aannemer Gerard en Jan eerst een mangat gezaagd. Het voelt toch gek als de reciprook zaag zich met oorverdovend lawaai door de gloednieuwe stalen dakplaten zaagt. Als daarna het stuk van de dakplaat met enig geweld naar beneden wordt gedrukt, kijk je in het grijnzende gezicht van Jan. Zo'n klus schept toch ook enige voldoening.
Vandaag beginnen we toch weer met meten, om te zorgen dat de ramen zowel in hoogte als breedte goed terecht komen. Gelukkig kan je op de richels van de dakplaten redelijk houvast vinden, zodat je geen wilde dakhaas hoeft te zijn om op het dak uit de voeten te kunnen.
Vervolgens wordt de raammaat zeer precies uitgezaagd. Aan het einde van de dag zit het raam nog niet vast, maar is ie wel op z'n plek gelegd. Morgen hebben we hopelijk twee ramen om de lucht te bewonderen. Nu zien we nog even twee gaten in het dak.
Hoewel de uitdrukking 'gat in het dak' ongetwijfeld een contaminatie is past het nu wel bij onze situatie.
(mix van 'gat in de lucht springen' 'er geen gat in zien' en 'je kan het dak op', of 'van de daken schreeuwen'........)
Vorig jaar waren we één van de genomineerden voor de Growing Green Cities speld. Daar volgen ook een aantal "ceremoniële" verplichtingen uit. Zo wordt er binnenkort een interview gepubliceerd. En daar horen foto's bij. Jan Dekker maakte de foto's.
En natuurlijk moet de grote bouwer dan ook geportreteerd worden.
In onze vijver drijven dikke plakkaten van groene draadalgen. Dat komt waarschijnlijk doordat er nog te weinig waterplanten in de vijver groeien, en wellicht omdat er nog teveel voedsel in het water zit. Afgelopen week schepte ik wat water uit ons slootje om planten water te geven. Het water rook naar mest. Zou dat via de drainagebuizen wellicht vanuit de landbouwakker in onze sloot terecht komen?
Wat doe je aan zo'n algensoep? Op zich zijn groene algen niet zo erg. Misschien zelfs wel goed omdat ze een groot deel van de zuurstof die ze met fotosynthese aanmaken aan het water afstaan. Maar als het een dikke plakaat wordt dan schermt het het zonlicht af van de andere waterplanten.
Wij hadden deze week al wat alg vanuit de kant weggeschept, maar het meerendeel ligt midden in de vijver. Om het naar de kant te krijgen hebben we een overgebleven pallet aan een touw gebonden, en met z'n tweeën - ieder aan een kant van de vijver, de pallet als een vlot over de vijver getrokken, totdat de soep met dikke rimpels tegen de oever aanligt. Dan kunnen de algen met de hark of cultivator uit het water gevist worden.
Als de algen de volgende dag aan de zon opdrogen, ontstaat een merkwaardige viltachtige substantie. Wellicht kunnen we daar nog eens een creatieve herbestemming aan geven.
Na de ietwat treurig stemmende foto's van afgelopen week van aangevreten bomen door onze niet genode gasten: reeën, hieronder graag een paar mooie voorjaarsplaatjes van planten en bloemen, om te beginnen met de power van de Asperges die nu naar boven komen. Vorig jaar nog zieltogend en sprieterig, nu een stuk zelfverzekerder.
Vervolgens een ontluikende Lindeboom (heel klein nog), Judaspenning, Muurbloem, Sierkwee, ontluikende knoppen van Tamme Kastanje, Notenboom en Douglasspar.
Afgelopen week werden wij verrast door Staatsbosbeheer die ineens bomen en struiken beschikbaar hadden om in de diverse bosranden in Oosterwold te planten. In een eerdere blog hebben we dit al gemeld. Bij een eerdere "inventarisatieronde" was al bedacht waar dit jaar met planten begonnen kon worden.
Ook in de bosrand van Staatsbosbeheer aan de Paradijsvogelweg worden struiken geplant. Als ik op woensdagavond om hulp mail heb ik binnen de kortste keren voor de hele vrijdag hulptroepen. Ik herken het gevoel dat je graag iets wilt doen en eindelijk lekker bezig kunt zijn. De struiken zitten er dan ook snel in en krijgen ook allemaal nog een flinke scheut water. Volgende jaar zal goed te merken zijn hoe de bosrand veranderd. Dat moet ook want in het essenbos heerst essentakziekte. Dit zal leiden tot een ernstige uitdunning van het bos. Het is dan fijn als er al nieuwe ondergroei is.
Eduard en Zilla schrijven op hun projectblog op facebook:
Natuurlijk voorzien wij iedereen (lekker warm) van een natje en een droogje. Dat hoort bij werkdagen.
In het bos ontdekt Sietse een actief spechtennest! Weer een extra buur!
Op tweede Paasdag leveren we bij Egon en Noortje de planten af voor de andere bosstrook die nu ingeplant kan worden. We helpen even met de eerste planten.
Al met al een geslaagd plantweekend. Weer een bijdrage geleverd aan een groener Oosterwold.
Vorige zomer zaten we te filosoferen (gezelig met een wijntje en een kampvuur) met onze buren aan de Paradijsvogelweg. Het zijn de bewoners van het Wetterskip. (het rode houten huis met het schip ervoor). Beiden zijn zeer actief in de imkervereniging Zuid Flevoland.
Trots lieten ze ons bij een eerder bezoek hun bijenvolken zien. Nou willen wij veel zelf doen, maar bijen verzorgen hoort daar niet bij. Wel willen wij graag ruimte bieden aan anderen om dat wel te doen. Wat is er dan mooier dan imker Marije de gelegenheid geven om bij ons haar bijenvolk met Carnica bijen neer te zetten. Zo'n anderhalve week geleden hebben we kennis gemaakt en afgetast hvoe we het met elkaar zouden doen, waar een kast zou kunnen staan en of er nog wel genoeg voedsel zou zijn voor de bijen die de buurvrouw volgend jaar gaat houden. Voor alles was een oplossing. Dus tweede paasdag was de grote dag... het volk zou komen.
Marije heeft 's ochtends het bijenvolk "ingepakt", door het luikje dicht te doen en de kist in een laken te verpakken. We hebben samen afgesproken dat de kist op een pallet op een paar stenen in klaverweide in de boomgaard komt te staan. Water is dan dichtbij genoeg, mensen komen wel in de buurt, maar niet dicht bij de kast en er zijn heel veel bloeiende bomen en planten in de buurt. Rechts zien we het kadootje staan met een grote strik er omheen.
Het is wel bijzonder om zo'n bijenvolk achterin een klein personenautootje aan te zien komen. Hajo en Daphne, onze buren, (Hajo is voorzitter van de imkervereniging) komen langs om te helpen met uitpakken.
We kijken het met elkaar nog een tijdje aan, maar de bijen gedragen zich precies zoals verwacht.
Er staat dus nu een volk op het land. Een volk van imker Marije. En als we elkaar willen bereiken over de bijtjes, appen we elkaar. In de app groep: bijenparadijs!
De afgelopen Paasdagen hebben we doorgebracht al worstelend met slangen. Dat klinkt als een Griekse tragedie, maar het ging om het monteren van 1200 meter vloerverwarmingsslang. Met de aannemer hadden we eerst isolatiefolie en stalen netten gelegd. Daarop kunnen de vloerverwarmingsslangen gemonteerd worden met kleine staaldraadjes. Van de aannemer Gerard had ik een handig apparaatje te leen, waarmee je de ijzerdraadjes om elkaar kan draaien door aan het handvat te trekken. Een soort handboortje, maar dan door te trekken.
We hadden van tevoren wel een tweetal offertes opgevraagd om de vloerverwarming te laten leggen, maar die waren absurd duur. Blijkbaar hebben installateurs het druk genoeg en vragen ze de hoofdprijs voordat ze een opdracht aannemen. Dus hebben we maar zelf verwarmingsbuis besteld.
Voor het woonhuis hebben we zeven groepen van 100 meter buis. Je kunt per groep 100 tot maximaal 120 meter aansluiten. Als je een langer stuk slang neemt, wordt de interne stromingsweerstand te hoog, en wordt de vloer dus niet meer warm. Die 100 meter zit op een rol. De verwarmingsslang is tegenwoordig van een soort plastic dat duurzaam waterdicht is. Die buis is behoorlijk stug, en als het van de rol komt blijft de winding als een reusachtige krul staan. Zo kan die natuurlijk niet op de vloer. We hebben twee manieren uitgeprobeerd om dit op te lossen. Voor de eerste manier was het goed dat we een kavel hebben met een lange oprit. We rollen de rol uit tot ruim vijftig meter. Dan haak ik de buis achter een rijplaat en rol de rol verder uit terwijl ik terugloop naar het huis. Dan ligt er dus een gigantische lus van 50 meter over de oprit, die als het goed is weinig draaiing meer heeft. Dan maak ik de twee uiteinden vast, en maak de beide slangen vast met de binddraadjes, iedere 50 centimeter.
Het beste is om vloerverwarming met dubbele buis als een slakkenhuis te leggen. Dan leg je dus om en om de heengaande en teruggaande buis, zodat er een gelijkmatige temperatuur wordt bereikt. Bovendien hoef je niet zoveel scherpe bochten in de slang te trekken, want dat wil die slang niet, en er zouden zelfs ook knikken in kunnen komen.
Voor een paar kleine ruimtes vond ik deze methode niet handig werken, en heb het anders aangepakt. Daarvoor begin ik bij het begin van de rol, en leg de slang in slakkenhuis, zodanig, dat ik ruimte overhoud voor de retourslang. Het wonder der techniek wil dat op de slang een markering staat voor iedere meter, zodat je weet waar je bent bij het leggen. Als je op deze manier halverwege bent, moet je één lus leggen en de terugweg aanvaarden. Uit onze praktijktest bleek echter, dat als je halverwege keert, dat je toch zo'n vijf meter overhoudt. Dat is toch een beetje magisch, maar onze analyse was dat je op de heenweg toch een halve ronde meer aflegt dan de retourbuis. Oftewel, je neemt iedere keer de binnenbocht van de heenweg, waardoor je minder slang gebruikt bij de terugweg.
Voor de schuur hadden we een grote rol besteld met 500 meter. Om niet duidelijke reden heeft de leverancier een rol met 600 meter afgeleverd. Daarvan hebben we vier groepen van 120 meter slang geknipt. Dat ging voor de eerste delen wel goed. Toen we het laatste stuk wilden scheiden van het restant van ruim honderd meter, bleken de beide stukken ernstig in elkaar gewikkeld te zitten. Zie dan maar eens twee slangen van meer dan honderd meter uit elkaar te krijgen! Het is geweldig dat vriend Ronald dinsdagmiddag komt helpen. Deze mocht het gevecht met de slang dan ook in alle hevigheid meemaken. Maar de aanhouder wint, en zo zijn uiteindelijk alle meters vastgebonden aan de stalen netten.
Daarvoor zijn we maandag wel tot de late uurtjes bezig geweest, zodat we bij lamplicht konden doorknopen. Dinsdagmiddag liggen alle slangen gebonden, en biedt een zonovergoten vloer een wonderlijke aanblik die wel wat doet denken aan een schilderij van Hundertwasser.
Dat was wel drie dagen buffelen, en met een gevoel van opluchting dat we het hebben gehaald. Dat levert ook spierpijn en een licht RSI gevoel van het binden van alle ijzertjes. Morgen moeten de bovennetten geplaatst en donderdag wordt de betonnen vloer gestort, dus net op tijd klaar.
Deze dag begint al vroeg, facebook ik om zeven uur 's ochtends. Piet Harlaar (die bij ons monolytisch afgewerkt beton komt maken) houdt van vroeg opstaan.... En dan staat je erf ineens heel vol. Met betonwagens, betonpomp, en de werkbus van deze en gene.
Best gezellig. Ik vind het zo leuk om naar het storten te kijken dat ik het begin van een vergadering op mijn werk mis..... Jongens (en meisjes), dat was om deze werkzaamheden....
Binnen ziet het er ondertussen gezellig uit met de gordijnen voor alle toekomstige ramen. Jacob bedient het uiteinde van de slang behendig door de balzaal heen. Er staan nog geen binnenmuren, dus iedereen kan overal bij. Alleen in de badkamer moet de vloer natuurlijk wel naar het putje aflopen.... Dus daar doet Piet zijn best voor.
Bewonderd loop ik rond. Piet houdt steeds een stok op het beton en ik denk dat hij op het oog ziet dat het beton overal op de juist hoogte is (voelt) Als de betonwagen even weg is en er niet gepompt wordt, blijkt het minder prosarisch: er zit een piepend lasertje op de stok die maakt dat Piet keurig ziet en hoort of het beton hoog genoeg is.... Fijn zo'n vakman!
Tegen half tien zit het laatste beton er wel in. Dan begint het grote wachten tot het beton hard genoeg is om te bewerken. Daarvoor moet je erop kunnen staan en er met je "wrijf en schuur" machines op aan het werk gaan. Gelukkig is het lekker weer.
Maar er wordt natuurlijk ook gepoetst en geschuurd: en de hoekjes waar het met de hand gaat, moeten op de knietjes geschuurd!
Piet maakt de klus in de middag en avond af. Wij gaan onderwijl naar huis. Piet legt aan het eind van de avond een dekentje op het beton om het beton lekker nat te houden. Het beton mag namelijk niet te hard en te snel drogen. In de avond krijgen wij een appje dat de vloer klaar is en Piet naar huis gaat.
Tot de volgende keer Piet! (hij komt de vloer nog impregneren!)
Vandaag kwam Alex, de lasser om een verbinding aan de westgevel te maken waar straks de ramen boven en het kozijn en de ramen onder kunnen komen. Door die constructie kan het grootste deel van de ramen (behalve de deuren) straks kozijnloos worden geplaatst. Dat lassen is een precisie klusje, maar ook imposant om te zien.
En als je zo stoer werkt, moet je je goed verstoppen in een machtig mooi masker, dat door het vuur wordt bijgelicht:
Afgelopen week hebben we een paar koude nachten gehad. Nadat het in maart zo warm is geweest, zijn veel planten, struiken en bomen voortvarend uitgelopen, ook diegene waarvan de bladeren of takken niet tegen koude kunnen.
Als ik een rondje over de kavel loop, doet het toch wel een beetje pijn om kromgebogen en verslakte Asperge te vinden,
verschrompelde druivenbladen
en frambozen,
kleine tamme kastanjes waarvan de knoppen bruin verdorren.
En de Kiwibes scoort ook geen florisante aanblik.
Aan de vruchtbeginselen van de Perzik is niet veel te zien. Maar te hopen dat we de vruchten ervan kunnen plukken.
Om het met een lied uit Schaap met de Vijf Poten te zeggen: "weet je wat ik niet zou willen missen: vissen!"
We willen graag vissen in onze grote vijver. Daarmee hebben we het eerste jaar gewacht om waterplanten de gelegenheid te geven te groeien en een stabiele waterkwaliteit te laten ontstaan.
Nu het voorjaar aanbreekt willen we het gaan proberen met vis. Maar het valt niet mee om andere vissen dan de standaard goudvis te vinden. Maar die zijn direct voer voor de reiger. Of van die Koikarpers voor de kapitaalkrachtigen.
Uiteindelijk met wat zoeken op internet terecht gekomen bij Alméér Plant. Daar kon ik zowel Blauwe Winde krijgen, Elrits en zelfs Zoetwatermosselen.
Marien kan net zijn vangst ophalen voordat bezoek langskomt. Boris, collega van Marie-José komt langs met zijn zus, zwager en moeder. Zus en zwager zijn stedenbouwkundige en landschapsarchitect in Duitsland, dus alles wordt gründlich geïnspecteerd. Zo experimenteel wordt in Duitsland niet gebouwd. Wij nemen dit als een compliment.
Ook de broer van Marie-José, Mark komt langs met twee van zijn dochters: Marieke en Eva-Lotta. Die mogen de vis loslaten in de vijver nadat ze een tijdje hebben gedobberd om aan de temperatuur van het water te wennen.
Tijdens de rondwandeling wisselen zon en wolken elkaar af, en is ondanks de frisse temperatuur goed te zien dat het voorjaar de kavel groen kleurt.
Mark benut zijn bezoek om de stenen rond het kruidenwiel in ere te herstellen. Want een goed half jaar geleden had hij de stenen al mooi in patroon gelegd. Maar in de tussentijd hebben een paar hijskranen daar hun stempels ingezet. Een mooie gelegenheid dus om het kruidenwiel te herstellen en met verse compost te voorzien. Marieke en Eva-Lotta zaaien de veldjes in. Fantastisch!
Dan is er nog tijd om de aardwal te beklimmen, en bij uitzondering het uitzicht vanaf het dak te verkennen. Het kruidenwiel is zo ook mooi te zien.
Vanmiddag was er weer een burenborrel op de Frederik van Eedenweg. Gelukkig werkte het weer mee zodat we buiten konden bijpraten met een kopje koffie, thee, koek, worstje, olijf, kaasblokje en wat de buren nog meer hadden meegebracht.
Leuk dat er ook veel kinderen meewaren. Die vinden meteen hun weg over de wandelpaden naar het bruggetje en naar de bosrand.
Er zijn dit keer geen onderwerpen plenair ter sprake gekomen. Dat doen we de volgende keer wel, als we hopelijk verhuisd zijn. De meesten kennen elkaar en dan komt er vanzelf uitwisseling van ideeën tot stand.
Zo'n twee weken geleden plaatste imker Marije haar volk met bijen in onze boomgaard. In deze blog deden we daarvan verslag. Het gaat goed met het volk. Ze zwermen lekker in en uit en lijken zich (zeg ik met lekenogen) thuis te voelen. Wij vinden het gezellig. Vandaag komt Marije om de kast uit te bouwen, zodat het volk meer ruimte krijgt, en hopelijk dan ook meer gaat groeien. Als het volk groot genoeg is, kan de kast later gesplitst worden, door een nieuwe koningin met de helft van het volk in een andere kist te verhuizen.
Mag dat eigenlijk wel? Een BijGebouw uitbreiden in Oosterwold? Ja, want er zit geen vloer in. Het huis is gewoon drie keer zo hoog gemaakt. En dan komen er dus niet meer BVO's. Bijen hebben ook geen trap nodig.... dus geen extra BVO's! Hmm, onbruikbare tip natuurlijk, maar ja, dat krijg je met al die lange procedures...
Daphne demonstreert ons hoe de extra kast eruit ziet en laat de honingraten zien die van tevoren geprepareerd zijn met echte bijenwas.
Eerst trekken Imker Marije en Supervisor Hajo het gloednieuwe imkerpak aan. Het heeft wel wat weg van maanmannetjes zo. Vervolgens maakt Marije in een ingenieus blaasbalgapparaatje rook, waarmee ze de bijen kan versuffen.
Dan gaat de kast open, en kunnen we een blik werpen op de activiteiten van de bijen. Met wat rook erbij hebben Marije en Hajo tijd genoeg om de kast te verhogen en het deksel erop te doen. Dan zit een groot deel van het bijenvolk buiten op de kast. (Zou ik ook doen met al die rook). Marie-José en Daphne (en ik ook achter de camera) kijken dus op gepaste afstand toe. Je weet maar nooit.
Als alles dicht is, gaan de bijen voor de opening een specifiek bijendansje doen om aan andere bijen uit te leggen dat het toch nog steeds hun oude vertrouwde huisje is.
Vandaag prutsen we een beetje met nuttige en semi-nuttige klusjes. Zo slopen we een houten rekwerk waar ramen op gekomen zijn uit elkaar. Het hout is mooi en zo besluiten we er een bankje in de boomgaard van te maken. Simpel op twee stapels stenen met daarop twee netjes afgewerkte planken aan elkaar gemaakt. Om het af te maken olie ik ook de kabelrol die al een paar maanden op z'n kant staat. Op steentjes gezet, zodat ie niet wegrot is het een tafel voor de koffiekopjes. We kunnen in de boomgaard zitten om naar de bijtjes te kijken. Zo kunnen we hergebruik maken van wat is overgeschoten in de bouw en eigenlijk afval was. (Of de kachel in zou gaan.) Als je op het dak staat kan je een mooie overzichtsfoto maken van de Westelijke Boomgaard maken met bankje, tafeltje en BijGebouw.
Marien heeft voor zichzelf ook een aanmodderklus bedacht. Eerst het dak schoonspuiten. Dan loopt het water via de profielen naar de lage kant. Daar kan alles schoon en droog worden gemaakt. Daarna wordt de aansluiting van de dakplaten en de dakramen rondom in de rubbercoating gezet om deze waterdicht te maken. Daarvoor hebben we 10 liter vloeibare rubber gekocht. Dat ziet eruit als modder. Letterlijk aanmodderen dus. De meest kritische aansluiting is tussen de dakplaten en de boeidelen aan de lage Oostzijde. Daar blijft uit zichzelf altijd water staan in de profielen. Dat moet dus echt waterdicht zijn. Lekker dik smeren dus, zodat de lage kanten met een dikke laag smurrie (rubber) zijn afgedekt.
Succes heeft vele vaders en moeders als het eenmaal begint te lopen!
Eén van de partijen die net als veel initiatiefnemers vanaf het begin zijn nek heeft uitgestoken in Oosterwold, is de Rabobank. Als Monique ons belt voor een interview voor het Rabobank magazine zeggen we eigenlijk direct ja.
Dat je dan toch zo'n twee uur kwijt bent aan het vertellen van je verhaal en het maken van foto's kwam eigenlijk achteraf niet zo heel handig uit....
Maar we zijn er wel van overtuigd dat Mona Alikhan hele mooie foto's heeft gemaakt. Met zonder jas natuurlijk want de foto's zijn voor het zomernummer.
Ook wij horen nieuwtjes die we nog niet wisten. De rabobank heeft ook financiering die onderzoeken en kosten in de anterieure fase mogelijk maken, middels een persoonlijke lening, die na afloop overgaat in de hypotheek. Toen wij een tijd terug bezig waren, was dat bij verschillende financiers best lastig om te organiseren. Zo konden alleen initiatiefnemers met een saldo op de bank instappen. Leuk dat dat nu goed georganiseerd is.
Uiteindelijk was het adagium van de Rabo: als wij niet instappen wie dan wel. Laten we het mogelijk maken. En dat is het begin van ieder succes: een aantal partijen die zeggen laten we het gewoon gaan doen.
Natuurlijk kijken we ook buiten rond. Marien laat Monique van Oijen de kikkervisjes in de paddenpoel zien. En ook het amfitheater (al maanden in aanbouw) wordt door dochterlief bezocht. Ze laat zich uitnodigen er te dansen. Leuk toch?
Publicatie laat nog even op zich wachten. Maar hier vast onze foto's:
We kijken natuurlijk ook nog even in het grote huis.
Toen de glazen puien werden geleverd voor de kleine woning, stond het glas op een houten bok. Deze bleef achter. Blijkbaar is dat goedkoper dan dat de transporteur of leverancier hem weer komt ophalen. Toen het glas er eenmaal afwas leek het ons wel wat op een pergola of een bankje. Maar dat vroeg nog wel wat ombouwen. Dit weekend hebben we eerst het breekijzer gehanteerd, en de zaag, om vervolgens een rugleuning te monteren.
Marie-José heeft de planken geschuurd en in de lijnolie gezet. Nu op een paar stapeltjes stenen, en voorwaar hebben we een bank van zo'n drie meter op het erf van de grote woning staan. Kunnen we bij de volgende BuurtBabbel met de wijkbewoners verder inwijden.
Gisteren zijn we in Hoofddorp begonnen met inpakken. Eerder hebben we weliswaar een hele vracht naar onze ouders in de Achterhoek gebracht, maar dat voelde nog niet als verhuizen. Nu wel. We hopen drie of vier ritten met een (over)volle aanhangwagen en auto te rijden. Dan kunnen we tenslotte op 29 mei met een verhuiswagen in één keer alles te verhuizen.
Dat brengt je soms wel tot een verzuichting: Wat heb ik toch een hoop troep! Boeken zeulen, CD's, bloempotjes, gereedschap. En voor je het weet raak je verzeilt in een nostalgisch terugkijken: och weet je nog (oudje).
Maar het is begonnen. Een stapel dozen is tijdelijk in ons tuinschuurtje opgeslagen. Dat kan blijven staan totdat de grote woning voldoende gereed is.
In een eerder blog hadden we al gemeld dat studenten van de Aeres hogeschool bij ons planten en dieren komen determineren. Afgelopen week zijn de plantenstudenten weer langs geweest.
Grappig om te merken dat bij het determineren toch nog altijd de determineerboekjes erbij worden gehaald. Ditmaal is de raadselachtige plant een plant met gele bloemetjes. Maar welke?
Na enig zoeken ontstaat toch overeenstemming het is waarschijnlijk Barbarakruid. Toch handig om twee Flora's te vergelijken. De blaadjes zien er in de Heimansflora toch anders uit dan in de Heukels. Een beetje voer voor hobbyisten en haarklovers, maar toch.
Cynthia, Damian, Lotte, dank en tot een volgende keer.
En de insektenjagers komen alleen met mooi weer, als de insekten uit hun schulplaatsen komen.
Zoals ook incidentele lezers zullen weten, zitten we al maandenlang op de aansluiting van stroom, water en kabel te wachten.
Sinds de uitvoerder, firma Baas, een week te laat, namelijk op 21 februari was wezen schouwen, ligt alles bij ons klaar om onze definitieve aansluiting te krijgen. Maar sindsdien is het erg stil geworden. Zo stil, dat de Firma Baas onbereikbaar is. Gebeld en gebeld. Je wordt nooit terug gebeld. Firma Liander gebeld, daarmee hebben we immers een contract en ook vet betaald voor onze aansluiting: Tsja, wij kunnen niet veel meer.
Ook de gebiedsregisseur Ivonne de Nood op de hoogte gesteld en coördinator Oosterwold: Co van Paassen: Ja, er zou een verbeterprogramma zijn. En ja Firma Baas heeft een achterstand van vijf weken.
VIJF WEKEN????? Ze zouden twee weken na het schouwen aansluiten. Dat is week 10. Nu leven we in week 19! Dat is al NEGEN weken. Krijgen wij in Oosterwold soms een bijzondere behandeling?
Maar het lijkt ook wel alsof het niemand iets kan schelen. Het lijkt toch dat geen van de betrokken partijen ervaart of dat wij dit als een vernedering en machtsmisbruik ervaren.
De coördinator Oosterwold kan niets voor ons doen, omdat het een huisaansluiting is. Firma Baas reageert helemaal niet. Van Firma Liander krijgen we na een vriendelijk en meelevend telefoongesprek ook niets te horen. Van de uitvoerder van Reggefiber krijgen we wel een attent telefoontje, maar daarna ook geen reactie.
Afgelopen dinsdag werd ik plotseling gebeld door Baas. "Ja ik zal worden aangesloten, maar we weten nog niet wanneer. Daarover bel ik u donderdag of vrijdag terug". Er moet nog materiaal besteld worden. Ik nog protesteren: "Mevrouw, de kabel van Reggefiber ligt al langs de weg ingegraven." Heeft natuurlijk geen zin. Het is toch een smoes. Natuurlijk moet er niets besteld worden. Firma Baas doet niets anders dan water, electra en kabel. Zouden ze voor deze dertig meter plotseling materiaal moeten bestellen. Nee, dat heeft iedere medewerker in zijn auto liggen!
En natuurlijk werd ik niet terug gebeld. Tegen mijn buren werd gezegd, dat ik maandag een planning te horen zou krijgen. Natuurlijk heb ik niets te horen gekregen.
Vanmiddag moest ik met het toppunt van vernedering meemaken. Ik weer bellen met Baas. Het telefoonnummer in Lelystad neemt niet op. Dan maar het landelijke 088 nummer. Een antwoordbandje: Er zijn twee wachtenden voor u. Dan maar wachten. Irritant muziekje. Dan na twee minuten een ander bandje: "De gemiddelde wachttijd bedraagt: twee minuten". "U bent de tweede wachtende". Dan weer vijf minuten later: "U bent de tweede wachtende". Shit moet ik weer hebben. Dan weer vijf minuten verder: "U bent de laatste wachtende". Nou, het duurt lang, maar ik ben de volgende, dus nog maar wachten.
Dan vijf minuten later: "Het is momenteel erg druk. Wij adviseren u om op een ander tijdstip terug te bellen. De verbinding wordt nu verbroken". Klik
Sic! Hadden ze dat niet een kwartier eerder kunnen melden!?
Tenslotte nog een kleine cynische noot. Op het internet vond ik een presentatie van Liander, met de spreekwoordelijke titel: "geen stroom, wel spanning".
Als iemand weet hoe het verder moet, mag die het zeggen. Zucht. Ik ga maar weer even therapeutisch distels trekken....
Vanmiddag kwam Imker Marije haar volk inspecteren. De vorige keer was de bijenkast uitgebreid met twee kasten, dus het was spannend of de bijen zich de nieuwe ruimte al hadden eigen gemaakt. Dochter Adelinde was meegekomen en ze had schoolvriend Bram meegenomen. Een mooi stel als ze samen boterbloemen plukken. Ze hebben ruimte genoeg om zich op de kavel te vermaken. Imker Marije opent de kast met een speciaal gereedschap. Bijen maken de kast vaak hermetisch dicht. In de bovenste kast zijn wel wat bijen te vinden maar ze hebben nog geen cellen opgebouwd op de raten. In de volgende laag is al veel meer activiteit. Er is broed te zien, en een aantal raten zijn duidelijk zwaar van de honing. Maar het wordt pas druk in de onderste kast. Je kunt de raat haast niet zien omdat er zo'n dikke krioelende laag bijen op zit. Imker Marije versuft de bijen een beetje met rook, maar eigenlijk is het niet eens nodig. Met het prachtige zwoele weer voelen ze zich blijkbaar goed op hun gemak. Maar er is wel iets wat Imker Marije zorgen baart. Grote bolletjes, die zij zwermcellen of moerdop noemt. Daarin worden waarschijnlijk nieuwe koninginnen grootgebracht. Als die uitkomen, gaat die eropuit en neemt die een deel van het volk mee. Dat wordt dan een zwerm bijen. Vandaar zwermcel. Zeker omdat de kast net is uitgebreid is het niet de bedoeling dat ze nu al gaan zwerven. Dus wordt er consult gehaald bij ervaren imkers Daphne en Hajo. Voorzichtig worden de zwerfcellen uit de raat gehaald.
Ondertussen leren we veel: we zien broed: jonge larven, aangewezen met het haakvormige gereedschap. En aan het einde kijken we een bijenlarve recht in de ogen. Het is voor ons als leek vooral onvoorstelbaar hoeveel bijen in zo'n kast samenwerken. Er zijn in ieder geval bloeiende bloemen genoeg. Hopelijk blijven ze nog lang in deze bijenkast.
Vandaag kwam Piet Harlaar om de betonnen vloer te polijsten en te impregneren. Eerder heeft hij het beton gestort en gevlinderd om een supergladde betonlaag te krijgen: http://www.paradijsvogelbosje.nl/blog/403-een-vloer-in-het-grote-huis. Die betonlaag is afgedekt met vilt dekens en nat gespoten om het beton langzaam te laten uitharden. Ook hebben we rondom zeilen opgehangen om het uitdrogen door de wind te voorkomen.
Nu is het droog genoeg om te polijsten en te impregneren. Alhoewel? Droog? Vanochtend regende het rond een uur of zeven. En dan blijkt dat de dakramen nog steeds niet helemaal waterdicht zijn. Dus snel dweilen. Gelukkig is de toplaag van het beton zo dicht, dat het water niet diep doordringt, en na een uurtje oogt de vloer weer droog.
Piet gebruikt een slijpmachine met een diamantschijf om kleine oneffenheden langs de randen glad te polijsten. Omdat het zo'n grote oppervlakte is, vallen die randen wel mee. Alleen bij de badkamer, precies bij de afvoer zit een scheurtje. Dat moet later worden opgevuld met epoxy-hars. Als Piet de vloer schuurt met fijn schuurpapier kan ik met de polijstmachine de muren nog afwerken.
Daarna kan Piet de vloer impregneren met een vloeibaar goedje dat Artcrete AF50 heet. Het maakt de vloer in ieder geval goed waterafstotend, want als je na het impregneren wat water laat vallen, blijft het er als ronde drupjes op liggen.
Nu kunnen ook de zeilen weer weghalen. Immers, maandag komt de glaszetter. Dus kunnen we nu sinds weken weer eens van het uitzicht vanuit het grote huis genieten.
Maandag 29 mei was het dan zover! Eindelijk gingen we verhuizen! Helaas zit het glas nog niet in de grote woning, waarmee we een risico nemen. Daarom ook deze verlate blog (het glas zit er nu wel in!)
We hebben grote hulp van dochter Irene die helpt met het inpakken van de keuken (nadat we haar donderdag zelf naar Leiden hebben verhuisd). En met het schoonmaken van het huis in de middag als we al naar Oosterwold zijn vertrokken.
De mannen van Banis sjouwen stevig door en om half twee rijden zij in Oosterwold het terrein af...
En hiernaast is het huis te zien. De berging is klaar. Helaas nog geen glas.... Maar alles krijgt een plekje. En wij zijn thuis in Oosterwold!
Nadat wij maandag verhuisd zijn, komen 's avonds de vogelaars van de Aeres hogeschool hun veldwerk doen. Ze moeten aan de bosrand in de avondschemering kijken naar de vogels in de bosrand. Maar ja, we wonen in een agrarisch gebied ... en er rijdt de hele avond een trekker over het boerenland. Dat maakt tamelijk veel herrie. Niet irritant, maar wel als je vogels wilt observeren...
Als we 's avonds gaan zitten, zwemt ineens de moedereend met 8 jonge eendjes door de vijver! Zo leuk!
En als wij dan verhuisd zijn, vallen we moe maar voldaan op de stoelen in het atelier van onze grote woning neer.... We hebben afgesproken vanavond nog kranen uit te gaan zoeken.. Nog effe door. Dan roept Marien mij omdat ie een enorme herrie hoort, alsof er een helicopter is langskomt. Hij rent binnen op zoek naar zijn telefoon en probeert de imker te bellen. "Ik denk dat de bijen zwermen" Een enorme wolk van bijtjes boven het margrietenveld bij de boomgaard. 100.000 zijn het er wel, zal Daphne later zeggen. Onze imker kan zich niet vrijmaken, dan zouden patienten niet geholpen worden.
Ondertussen loop ik naar buiten. Ik loop via de Singel. Op gepaste afstand kijk ik. En zie hoe de zwerm voorzichtig uit de lucht op een klein perenboompje neerstrijkt. de perenboom heeft een stam van zo'n 3 cm dik. Als de bijen erop zitten is het al gauw meer dan tien centimeter.
De mentor van de imker Daphne komt met man Hajo. Ze wonen iets verderop en zijn er dus zo. Toch een beetje opgewonden. Ze weten wat ze doen, maar zwermen is toch bijzonder.
De bijen worden eerst nat gespoten om wegvliegen moeilijker te maken. Daaraan worden ze met een borstel in een bak/mand geveegd en in een bijenkast geduwd. Steeds na een paar "ladingen" wordt gekeken of de andere bijen naar de kast vliegen. Doen ze dat, dan heb je de koningin te pakken en een nieuw volk. Als het volk grotendeels binnen is wordt het op zijn plek gezet en vinden de andere bijen de kast op basis van de feromonen van de koningin en het stetsel gedrag van de andere bijen. (dan gaan ze met hun kontje omhoog op de plank van de kast zitten om anderen te seinen: hier moet je zijn...)
In de oude kast is nu geen koningin meer. Daar wordt een eitje omgebouwd tot koninginnecel. Deze larf krijgt alleen koninginnegelei en moet uitgroeien tot een koningin. Wordt vervolgd.
We hebben er lang op gewacht, maar eindelijk is het glas in de grote woning gezet.
Dat ging niet zonder slag of stoot. In eerste instantie hebben we al lang gezocht naar een glaszetter die met ons een goede manier kon bedenken om het glas erin te zetten. Die hebben we uiteindelijk gevonden met de glaszetter Dick Renes. Die heeft alle ramen ingemeten. Maar toen het glas zou komen, kregen we te horen dat het glas voor de onderruiten twee weken vertraagd geleverd zou worden. Dat was balen, vooral omdat we in de tussentijd moeten verhuizen. Maar nu wordt het wel gebracht. Althans, het zou 's ochtends om zeven uur gebracht worden, en de glaszetter was er om half acht. Maar het glas kwam om half vier, dus de glaszetter had alsnog een extra dag moeten wachten. Toen het glas aankwam moesten we hemel en aarde bewegen om de chauffeur te overtuigen dat hij heus de bocht kon nemen om zijn wagen achteruit de oprit op te sturen tot aan de woning.
Daarna konden de glasbokken worden afgeladen. Helaas blijkt al direct dat een grote ruit kapot op de bok staat. Die zal vervangen moeten worden. Maar we laten het glas er toch inzetten, anders zitten we nog twee of drie weken met een open gevel.
Dick Renes heeft een kleine rupskraan met een zuignap die de ruiten kan tillen. Dat is geen overbodige luxe, want de grote ruiten zijn tot meer dan 300 kilo per stuk. Daar valt weinig aan te tillen.
Zo'n rupskraan met steunpoten (spin) wordt bediend met een afstandsbediening, die Dick als een kastje op zijn buik draagt. Zeer geconcentreerd manoeuvreert hij de arm van de kraan met het glas totdat het glas helemaal op z'n plaats zit. Eerst de onderkant in het Aluminium U-profiel. Daarna het glas langzaam rechtop duwen, en met een glaslat aan de bovenzijde vastzetten.
Omdat onze woning een scheef ontwerp heeft, worden alle ruiten in de zuid-gevel scheef in de gevel gezet. Een voordeel is dat de ruiten wel rechthoekig zijn. Dat is veel goedkoper en gemakkelijker te maken. En aan de westzijde staat het glas zelf onder vier graden schuin.
Omdat het glas zo laat kwam, moest de glaszetter op zaterdagochtend terugkomen. Gelukkig kon buurman Henk met zijn grote kraan helpen om de glasbokken aan de westzijde van de woning te tillen. Dat gaat een stuk beter dan die kleine kraan, omdat de bokken te zwaar zijn.
We hebben al eerder draadalg uit de vijver gevist, maar met het warme weer werd het weer hoogtijd. zie de eerdere blog. Draadalgen wijzen erop dat er iets van overtollig voedsel in het water zit, waarvan de draadalgen als een van de eersten profiteren. Dat zie je met name als de natuurlijke plantengroei nog tekort schiet om te groeien.
De draadalg in onze vijver is groen en niet schadelijk, omdat ze met zonlicht zuurstof produceren, en daarmee dit zuurstof ook in het water brengen.
Maar een overtollige algengroei belemmert het zonlicht voor de planten die daaronder groeien. Dus met het mooie weer van afgelopen weekend hebben we onze opblaasboot in stelling gebracht, en wilden onze buurjongen en meisje Thomas en Vera zich wel opofferen om dit klusje aan te pakken.
Marie-José was toen ook zo dapper om een badpak aan te trekken en zwemmend de algen weg te vangen met een hark.
Zo eindigen we met een forse berg algen op de kant, en een redelijk open zicht op het water. Nu maar te hopen dat de andere waterplanten zoals waterpest en fonteinkruid hun kans grijpen.
We hebben onze hypotheek geregeld bij de Rabobank. Daar zijn we blij mee. De Rabobank is daar ook best een beetje trots op, zeker nu de eerste initiatieven met een Rabobank hypotheek succesvol worden uitgerold. Dus werden we benaderd of we niet wilden meewerken met een artikel in het Rabo nieuwsblad.
Klein paradijs in de polder. Zo voelen we dat wel.
Dan begint de intro met "Op een kale akker..." Wel, zo kaal is ie niet meer.
En het artikel begint met : Zelfbouwvakker. Ja dat is weer herkenbaar.
Daarvoor kwam onze contactpersoon Marlies van Ooijen eerder met een fotograaf en interviewer naar het Paradijsvogelbosje.
Nu hoorden we voor ons onverwachts van collega's dat we in het blaadje te zien waren. Dus ik ben maar even langs de Rabobank gefietst om een exemplaar op te halen.
Maandag zouden we na meer van veertien weken wachten eindelijk onze definitieve stroom en wateraansluiting krijgen. Maar er kwam niemand. Wij bellen naar de contactpersoon voor Oosterwold escalaties Tracy. Tsja, er staat nu in het systeem dat wij woensdag staan ingepland, maar dat was binnen de Baas-organisatie niet gecommuniceerd. Dan maar hopen dat ze woensdag komen.... Groot was dan ook onze verbazing toen vanochtend, dinsdag dus, een keet van Baas en een graafmachine kwamen aanrijden. Ja, er was wat uitgevallen. Dan moet ik mijn dagplanning omgooien, en op stel en sprong de buurvrouw bellen, want die moet ook aangesloten worden. Tot zover verliep de dag onverwacht voorspoedig. Maar dan stapelen de onduidelijkheden en verwarringen zich op. Kabel aansluiten? Daarvoor hebben we geen opdracht. Oude aansluiting loskoppelen? Daarvoor hebben we geen opdracht, moet Vitens en Liander zelf doen... Bouwaansluiting voor de buren? Daar hebben we geen opdracht voor. Dus beginnen de werknemers van Baas eerst maar te bellen en naar kantoor te gaan. Dat levert niets op. Dan gaan buurvrouw Marjon en ik maar weer bellen, met Vitens, Liander, de uitvoer-coördinator. En halverwege de dag zijn de opdrachten zo aangepast dat Baas alles mag aansluiten en de oude aansluiting mag loskoppelen. Dat kost niet alleen veel adrenaline, halve paniek en boosheid, maar ook veel tijd, want er worden al met al uren gewacht en gebeld. En dat lijkt mij niet zo handig als de nutsen met elkaar al zo'n onvoorstelbare werkachterstand hebben opgelopen. En iedereen is zeer behulpzaam. En iedereen doet z'n best om de problemen op te lossen.
Maar ik hoop dat er bij Baas, Vitens, Liander en Reggefiber een paar mensen zijn die er gezamenlijk naar willen kijken wat er nu aan problemen ontstaan in het werk, en hoe dat beter kan. Het lijkt net alsof ze aan zo'n evaluatie niet toekomen, en alleen nog maar brandjes lopen te blussen. Maar goed: Halverwege de middag heb ik een werkende stroomaansluiting!
En dan kan ik nog snel naar de bouwmarkt om aansluitmateriaal te halen voor het water, want Baas legt alleen de watermeter aan. Dat begrijp ik ook wel, want de aansluiting op de waterleidingen is in ieder huis weer anders. En dan kost het mij altijd weer een uur om voor zo'n winkelschap de juiste verbindingsstukken bij elkaar te zoeken. Dat krijg je als je als zelfbouwvakker alles maar een een paar keer in je leven doet. Maar dan heb je wel voldoening als aan het einde van de middag de wateraansluiting werkt. Zelfs met een doorkoppeling naar een aansluiting in de grote woning met een lange tyleenbuis.
Vanavond de planten en struiken weer terugplanten, zo goed als het gaat. En morgen moeten we nog de oude stroomkast en watermeterkast omzetten naar de buren. Laten we dit hoofdstuk afsluiten. We willen door met opbouwende zaken.
Dacht ik afgelopen woensdag dat ik met definitieve stroom en water en afkoppelen van de tijdelijke stroom, een hoofdstuk zou kunnen afsluiten, nee, de soap over nutsen wordt nog steeds vervolgd. Ik belde woensdag Volker Wessels, opdat die met een kastje aan de glasvezelkabel onze installatie zou kunnen afmaken. Ik had immers in februari al met ze gesproken en begrepen, dat met een huisaansluiting alles gereed zou zijn, omdat het electriciteitshuisje al signaal zou hebben. Nu werd ik vanochtend teruggebeld, en werd mij ijskoud verteld, dat ze mij niet konden aansluiten, omdat er nog anderhalve kilometer kabel ontbreekt. Denk je alles geregeld te hebben, via de coördinator van de Nutsen, met de formele aanvraag via MijnAansluitingen.nl en met de bevestiging van Reggefiber. Zo wordt mij verteld, dat Staatsbosbeheer nog dwarsligt. Staatsbosbeheer? Wat heb ik nu met Staatsbosbeheer te maken als het gaat om mijn internet aansluiting, telefoon en TV? Samen met SBB boompjes planten dat vind ik leuk, maar ik ben toch helemaal geen partij in dit partijtje touwtrekken. En het is vooral te bizar voor woorden, dat geen enkele partij de moeite neemt om ons te berichten, dat levering vertraagd is, en dat er complicaties zijn. Het begint steeds meer op een piepshow te lijken: Als je niet piept of moord en brand schreeuwt, doet niemand iets. Ik kan even geen NUTSEN meer zien of horen. Of om met Jacques Brel te spreken voel ik mij "De nutsenlozen van de nacht"
We hebben al enige tijd twee groepjes studenten van de Aeres hogeschool rondlopen op het Paradijsvogelbosje om vogels, insekten en planten te inventariseren. Nu kwam een van hen, Dennis, met het voorstel om een groep van tien 1e jaars MBO studenten te leren insekten te zoeken en determineren. Dat is voor hem ook een opdracht om te leren studenten te begeleiden. Een docent komt ook mee op deze excursie. Na een introductie door Dennis heb ik de groep rondgeleid over de kavel om een beeld te krijgen van de verschillende biotopen: vijver, moeras, oever, aardwal, bosrand, paddenpoel.
Daarna lichtte Dennis de paraplu-methode toe: Je houdt een paraplu op z'n kop onder planten, en dan schud je flink aan de plant zodat allerlei kruipende en klimmende beestjes uit de plant in de paraplu vallen.
Die kan je dan onderzoeken met boekjes, als ze niet wegvliegen of springen zoals lieveheersbeestjes en sprinkhanen plegen te doen. Zo zie ik allemaal groepjes studenten met paraplu over de kavel lopen, en dan terug naar de tafel om de oogst te bestuderen. Als het flink gaat waaien wordt de opdracht afgerond; Dennis laat de foto's toesturen zodat hij thuis het determineren nog kan voortzetten.
Ik vind het erg leuk dat de studenten zo enthousiast zijn dat ze zelf met nieuwe ideeën over opdrachten bij ons aankomen. Er is zeker voldoende te beleven hier. En ondertussen worden wij ook nog wat wijzer van de uitkomsten van de inventarisatie.
Begin juni heeft de Oosterwoldorganisatie op haar youtube kanaal het voorjaarsfilmpje over Oosterwold geplaatst. We zijn uitgebreid in beeld! Heel grappig om buurvrouw Marjon op de fiets aan te zien komen en bij hun vijver te zien kijken.
Maar wat is er al immens veel veranderd sinds begin mei....
We proberen eens per maand een bijeenkomst voor de wijk de organiseren, die in de volksmond al buurtbabbel is gaan heten.
Vandaag was het weer zover, en het weer werkte zeer goed mee. Er moest zelfs een parasol aan te pas komen.
Iedereen heeft wat te eten en drinken meegenomen, en zo kunnen we rondom een volle tafel met elkaar van gedachten wisselen. De wijk wordt al aardig vol, en dus vormt zich ook een flinke groep.
Er wordt vooral informeel uitgewisseld en gekletst. Maar er was ook een onderwerp: hoe zit het met de planning van ieder initiatief. Daarom is iedereen gevraagd op een blaadje de meest optimistische en meest pessimistische datum op te schrijven wanneer ze denken de kavel te verwerven en aan de slag te kunnen met het bouwen. De nieuwe buren Alice en Judith hebben de taak voortvarend opgepakt om de blaadjes in de volgorde van de kavelindeling op een ruit te plakken.
Zo ontstaat er een mooi overzicht. Buren kunnen nu met elkaar gaan afstemmen zodat initiatieven niet onverwacht op elkaar hoeven te wachten.
Jong en oud komen ook niets te kort, en het was vooral gezellig. Op naar de buurtbabbel van de volgende maand.
Gisteren, maandag 19 juni was ik op uitnodiging van het Waterschap Zuiderzeeland bij een gesprek in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. Er waren drie gesprekspartners: Roelof Kruize, Directeur Waternet, Peter Dortwegt van het Stadslab Buiksloterham en Eef Spronck, strategisch adviseur van De Coöperatieve Samenleving en De Gezonde Stad. Gespreksleider / moderator was Rindert de Groot en het gesprek was voorbereid door Joachim Meerkerk. Het onderwerp was Democratie en de Circulaire Stad. Circulaire Stad? Daarmee wordt bedoeld, dat de stedelijke gebieden zodanig duurzaam worden gemaakt, dat ze liefst alle grondstoffen inclusief water, electriciteit, voedsel en afval hergebruiken. 's Middags was er een bijeenkomst van wetenschappers en beleidsmakers op het gebied van watermanagement. Daar mocht ik ook bij aanzitten en meediscussieren. Ik merk dat ik een beetje allergisch ben geworden voor wetenschappelijke en beleidsjargon. Maar in mijn vorige leven heb ik mij ook langdurig bezig gehouden met business-cases en verdienmodellen en coalitievorming en stakeholderanalyse en .... dus ik mag eigenlijk niet zeuren. Er was wel een duidelijke gemeenschappelijke interesse 's middags en 's avonds, en dat was de relatie tussen centrale sturing door het rijk en grote instituties (waterschappen, waterleiding- en energiebedrijven) enerzijds en decentrale, regionale organisatie anderzijds. En uiteraard was ik door Zuiderzeeland uitgenodigd, omdat Oosterwold een voorbeeld is van regionale organisatie en circulaire waterbehandeling. Wij moeten immers zelf ons water zuiveren omdat er geen riool wordt aangelegd in Oosterwold. Ik heb benadrukt dat in Oosterwold het zelf doen veel breder is dan duurzaamheid en ook veel breder dan waterbeheer. En daarin schuilt ook de kracht. Bewoners van Oosterwold snappen dat als je veel zelf doet, dat je ook op duurzame manier kunt omgaan met water, energie, natuur, voedsel, en sociale samenwerking in de wijk. Ik vond het prettig om in het gesprek dicht te blijven bij de dagelijkse praktijk die ik meemaak (en waarvoor ik ook was uitgenodigd). Je kunt anders zo vaag gaan zweven in toekomstbeelden en mooie beleidstermen. Ik vond het wel bijzonder dat de urgentie voor duurzaam omgaan met water niet door iedereen gevoeld wordt. Water is eigenlijk te goedkoop. Maar voor ons in Oosterwold is niet niet een kwestie van urgentie: je moet gewoon zelf je waterzuivering regelen. Dit gespreksprogramma ( er zijn nog zo'n twintig andere discussies over democratie en de circulaire stad) legt de verbinding met democratie. Dat blijkt in Oosterwold uiteraard in de eerste plaats uit participatie: zelf doen. Ik heb ook aandacht gevraagd voor inspraak wanneer zaken niet helemaal gaan zoals de regels bepalen of wanneer de regels schuren tegen de werkelijkheid. En ik kon niet nalaten om de actuele problemen bij aansluiting door de nutsen als voorbeeld te gebruiken hoe je je weg moet zien te vinden in ondoorzichtige werkprocessen. Uiteindelijk kwam er wel een gemeenschappelijke lijn uit de discussie, dat er in de toekomst een verdeling zal ontstaan tussen grootschalige organisatie en regionale organisatie van recycling, water- en energie-hergebruik. Hoe dat evenwicht moet worden gevonden, en hoevaak er daarbij nog obstakels opdoemen, dat blijft nog verborgen in de toekomst. Ik houd mij eraan vast, dat zelf ontwikkelen in Oosterwold ons energie geeft, en daarmee kunnen we verder.
Organisator en voorbereider van deze bijeenkomst, Joachim Meerkerk heeft een introductietekst opgesteld over mij. Die las ik overigens pas na het gesprek. Maar dan hoor je het eens van een ander :-)
Marien Abspoel Aan het Paradijsvogelbosje in Almere Oosterwold is iets aan de gang. Tegen de bosrand van het Staatsbosbeheerbosje ontstaat een nieuw landschap. In dit landschap bouwen Marien en Marie-José een houten pionierswoning en een kaswoning met ruimte voor tal van creatieve initiatieven. Ook is de Stichting Paradijsvogelbosje opgericht om de landschapsontwikkeling in Oosterwold en rondom het Paradijsvogelbosje te bevorderen, zoveel mogelijk in samenwerking met andere mensen en organisaties. De gemeente Almere heeft besloten in Oosterwold op een nieuwe manier om te gaan met bouwen en wonen. Zij geeft daarbij initiatiefnemers de gelegenheid om hun eigen omgeving vorm te geven. Op tal van plaatsen wordt zelfbouw vormgegeven. De schaal en de mate waarin de gemeente Almere hieraan vormgeeft is bijzonder. Meer hierover op de site van Oosterwold of onder Oosterwold op http://www.paradijsvogelbosje.nl. Als zelfbouwpionier in een gebied waar de zelfbouwer echt alles zelf moet organiseren ben je volgens Marien extra kwetsbaar voor slecht functionerende overheidsorganisaties. En die kom je veel tegen. Het project van het Paradijsvogelbosje leunt op veel vrijheid en het ontbreken van regels, maar in die vrijheid ontstaan juist veel nieuwe regels, maar dan in de praktijk. En ze ontstaan vaak door tekortkomingen, zoals een gebrek aan capaciteit, ondoorzichtigheid, afspraken die niet nagekomen worden et cetera. Juist door het ontbreken van formele regels en een institutionele organisatie aan de initiatiefnemers kant, ontstaan ‘gewoonteregels’. Die worden niet goed doordacht en vooral éénzijdig vastgelegd door het machtsverschil. Je invloed als initiatiefnemer is veel minder, want je hebt weinig middelen en instrumenten, bijvoorbeeld om te ‘escaleren’. In de vrijheid van het experiment ontstaan daardoor allerlei gebruiken die nadelig zijn voor initiatiefnemers, zoals leveringstermijnen en voorwaarden, en je kunt er weinig aan doen om die gebruiken te veranderen als ze negatief uitpakken. En de gevolgen voor intiatiefnemers zijn juist extra groot. Daar bovenop komt ook dat instituties vaak helemaal niet kunnen leveren wat initiatiefnemers echt nodig hebben, want dat zijn vaak zaken die niet tot het standaardpakket behoren. De vraag is dus vooral hoe er een nieuw soort regie, coördinatie of matching kan ontstaan om processen beter te laten verlopen.
Afgelopen donderdag kwamen twee mensen van Omroep Flevoland langs om ons te interviewen over de vertragingen bij de Nutsen en met name bij de uitvoerder firma Baas.
De directeur van Baas hoopt dat alles na de bouwvak beter gaat. Bijzonder om te horen als wij al 14 weken te laat zijn aangesloten. Dat betekent volgens mij dat er na mij alle aanvragen van de afgelopen 14 tot 16 weken hopen nog voor de bouwvak te worden geïnstalleerd. Dat zal toch niet liggen aan de wens voor een snelle aansluiting voor de bouwvak? Keep on dreaming.
Wat er volgens mij nodig is: dat Baas samen met Liander, Vitens en Reggefiber goed gaan kijken hoe het er in de uitvoering aan toegaat, en waarom uitvoerders vaak halve dagen zitten te wachten voordat opdrachten goed zijn overgedragen.
Ik ben benieuwd. Het lijkt mij goed als Omroep Flevoland na de bouwvak nog eens poolshoogte neemt. Misschien dat ik dan ook weet of ik internet heb....
Vanmiddag kwamen adviseurs van MVRDV op bezoek, samen met de programmadirecteur van Floriade Almere en ons aller gebiedsregisseur.
Adviseurs van MVRDV hebben als ontwerpers van Oosterwold aan de wieg gestaan van de eerste ideeën over Oosterwold. Ze waren dan ook benieuwd om te zien hoe Oosterwold zich ontwikkeld. Zij gaan Almere nu ook helpen met de opzet van de Floriade, dus hun belangstelling voor landschapsontwikkeling stond ook vandaag in de aandacht.
Ondanks dat de wandelpaden en overhangende bloemen nat waren van de regen, hebben we een rondwandeling gemaakt over de paden.
Een van de vragen was hoe wij denken over beheer van de publieke ruimte in onze wijk. Ik heb toegelicht dat wij al contact hebben met alle mensen die in onze wijk zullen gaan bouwen. En die willen allemaal iets anders. Het is belangrijk dat iedereen zijn droom hier gestalte kan geven. Dus variatie zal er zijn en die moeten we ook koesteren.
Natuurlijk hebben wij een Vereniging waarmee we de aanleg en onderhoud van de weg en nutsen in goede banen zullen leiden. Maar we proberen niet teveel in regels vast te bakken, omdat we als bewoners een heleboel doen en aanpakken zonder dat dat helemaal in regels moet worden gebakken. En we proberen eventuele problemen met beheer op te pakken als ze zich voordoen, en niet als een abstrakt probleem in het luchtledige.
Maar ik denk vooral dat het belangrijk is dat het in Oosterwold dezelfde mensen zijn die hun kavel kiezen en vormgeven, en die later ook het beheer gaan doen. En ze zullen ook de gebruikers en genieters zijn van de mooie natuur en hun hondje uitlaten over de wandelpaden door de wijk. Korte lijnen dus en bij elkaar komen buurten werkt vast beter dan handhaven of sanctioneren.
Natuurlijk heb ik ook nog even genoemd dat we de Stichting Paradijsvogelbosje hebben opgericht om verbindingen te versterken in de landschapsontwikkeling op het gebied van natuur, recreatie, kunst, educatie en samenwerking (Ja wij zijn ook niet vrij van deftige volzinnen :-)).
Ook ben ik natuurlijk benieuwd hoe de Floriade zich gaat ontwikkelen. Wellicht kunnen Oosterwolders ertoe bijdragen dat het een mooi project wordt, dat verbonden raakt met de bewoners.
Naschrift: Ivonne de Nood stuurt mij een dag later deze foto's. Met dank!
In het hele bouwproces komen er ook futiliteiten langs, die toch moeten gebeuren.
Zoals een bel aanleggen. Dat hebben we en tijd uitgesteld om een of andere reden, en onze dochter Irene heeft ons een handje geholpen door een creatief huisnummer zes te maken met spijkers en touw op een eikenhouten bord.
Waar moet de bel komen?
Nu we stroom en electrakabels in de grond hebben en het pad is gelegd, kunnen we de bel bij het begin van het pad opstellen.
Nu is dan eindelijk de paal met een grondboor in de grond gezet. Met een kromme paal oud hout, door zoon Roy gekapt.
En een zendertje doet de rest om de bel tot in het huis te laten klinken.
We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk is onze grote woning echt wind en waterdicht. Tenminste als ik niet net zoals vanavond het dakraam open laat staan terwijl het regent.
Vandaag heeft de glaszetter Dick Renes alle ruiten die een maand geleden verkeerd geleverd waren, opnieuw gezet. Gelukkig waren de ruiten nu goed, en hoefden we ook niet op de levering uit Duitsland te wachten. Dus konden we vanochtend om acht uur direct aan de slag. Met de kleine kraan die de ruiten kan tillen waar wij niet aan moeten beginnen. Eerst moesten de verkeerde ruiten eruit: eentje die geleverd was met een barst erin, en drie die verkeerdom geplakt waren zodat de folie aan de buitenkant zit en oxydeert aan de lucht. Daarna dus de nieuwe ruiten weer plaatsen en met hardhouten glaslaten vastzetten. Daar heeft de glaszetter een geweldig schietapparaat voor.
Alle apparaten zijn tegenwoordig op accu's. Schietapparaat, zuignap voor de kraan, afstandsbediening voor de kraan, kitspuit, ja zelfs de afkort-cirkelzaag.
Ook hebben we aluminium strips geplakt over de naden van de ruiten. Het zagen van die strips was een mooi klusje voor mij. Die strips worden met dubbelzijdig plakband geplakt. En daarna wordt alles afgekit. Een dikke laag kit tussen de ruiten in, en een streep kit langs alle kanten.
De aluminium strips zijn allemaal al zwart gespoten. Nu moet ik alleen nog het aluminium zwart schilderen dat ik zelf geregeld heb voor de hoekstukken en horizontale balk. Als het dus de komende week nog even droog kan worden.... Maar nu ziet het er al zo anders uit, dat alle ruiten met een zwarte strook afgezet zijn. Marie-José kreeg spontaan de neiging om ruiten te gaan wassen. Ze moet nog 3 dagen wachten tot de kit droog is geworden.
Ik liep afgelopen vrijdag langs ons tuinschuurtje, en toen viel mijn ook op een grote wesp die rond mijn eco-toilet zwermde, en uiteindelijk via het uitgezaagde hartje naar binnen vloog. Wij gebruiken het eco-toilet al een tijd niet meer omdat we in de kleine woning een normale toilet met spoelwater hebben, dus we komen niet vaak meer in het kleine aanbouwhokje. Toen ik de deur opende zag ik tot mijn verbazing een aanzienlijk bouwwerk tegen de muur onder een plank zitten.
We hebben al eerder Hoornaar wespen gezien, dus het was al snel duidelijk voor mij: een Hoornaar nest. Zij maken een komvormig nest van vermolmd hout dat de wespen zo mengen met speeksel dat ze er een kartonachtig bouwwerk van kunnen maken. En onder die kom zie je duidelijk de honingraatstructuur waarin het broed zit waar de jonge hoornaars uit moeten komen.
De Hoornaar is weliswaar groter dan de gewone wesp, en de koningin helemaal, en als ze rondvliegen zijn ze imponerend, maar ze zijn doorgaans minder lastig dan gewone wespen, omdat ze niet van boterhammen met jam houden. Het zijn rovers, die veel andere insekten buitmaken, met name voor het jonge broed.
Maar als je te dicht bij het nest komt, dan willen ze toch wel laten weten wie er de baas is, en dat je beter weg kunt blijven. Met een duikvlucht direct uit het nest recht op je af en dan met kleine cirkels om je heen. Dan ga je toch gauw een eindje verderop staan.
Overigens schijnt de steek van een Hoornaar bijzonder pijnlijk maar niet meer gevaarlijk te zijn dan een gewone bijen- of wespensteek.
Dat levert wel het dilemma op of we het nest moeten laten weghalen. Voorlopig hebben we er niet zoveel last van als we niet te dicht in de buurt komen. En het is wel bijzonder, deze Hoornaars te gast te hebben. Laten we het maar proberen. Onze imker Hajo maakt zich wel een beetje zorgen, als het er straks duizenden zouden kunnen worden, en ze misschien het bijenvolk gaan plunderen als er niet genoeg meer te eten is in het najaar. We gaan het zien.
Zaterdag was het weer zover! Op ons erf kwamen de buren van de Frederik van Eedenweg bijeen. Wederom was het heerlijk weer. Wel waren er een aantal mensen op vakantie of een weekendje weg. We horen hoe het gaat met archeologisch onderzoek, hoe iedereen moeizaam probeert grip te krijgen op hoe ze om moeten gaan met slagschaduw van windmolens (om half zeven 's ochtends ongeveer 6 uur per jaar!) en het al dan niet vereiste onderzoek, waar je bij de buren een pony kunt stallen en hoe we de berekeningen voor de weg gaan doen (of de cijfertjes kloppen). Maar ook: hoe de voorbereidingen voor een huwelijk worden getroffen! Kortom: buurtbabbels! 'T Was weer gezellig!
Uitnodiging zomerworkshop Wie heeft er zin om mee te doen aan een zomerworkshop: Ontwerp je kavelbeplanting ? Begeleiding: Marien Abspoel, Stichting Paradijsvogelbosje Wanneer: twee woensdag-avonden: 26 juli en 2 augustus Tijd: 19.30 tot 22.30 uur Locatie: Paradijsvogelbosje 8 deelnemers maximaal Voor wie: initiatiefnemers uit Oosterwold die nu of binnenkort op hun kavel aan de slag kunnen met ontwikkeling en beplanting.
Op de site oosterwold.info van grootschalig initiatiefnemer Daan Froger verscheen gisteren onderstaand interview met Marien. Directe link naar dit artikel: Marien Abspoel - zelfbouwvakker met idealen
Marien Abspoel – zelfbouwvakker met idealen
Aan de Paradijsvogelweg wordt een waar paradijsje gerealiseerd dat volkomen recht doet aan zijn naamgeving: Paradijsvogelbosje, een wooninitiatief van Marien Abspoel en Marie-José Deckers. In de wijk van bijna vijf hectare grond vestigen zich 23 initiatiefnemers. Marien en zijn vrouw Marie-José zijn de eersten. Alle kavels in de wijk Frederik van Eedenweg zijn nu gereserveerd . Het kleine huis waarin Marien en Marie-José nu wonen hebben ze samen met een aannemer gebouwd. In de toekomst wordt het een logeeradres en gastenverblijf. Er wordt hard gewerkt aan het toekomstige hoofdverblijf. Een transparant prachtig vormgegeven gebouw met veel glas. Een woning met aangebouwde schuur, kas annex multifunctionele ruimte die zich opent naar de weelderige tuin en bosrand. Binnen voelt tevens als buiten aan doordat het glas tot de vloer doorloopt. Het hoofdgebouw wordt verder door Marien afgebouwd. De beide ontwerpen die in samenwerking met architect Reitsema en partners zijn gemaakt liggen vast maar in de praktische uitwerking wordt regelmatig iets bijgesteld, uitgewerkt of aangevuld. Dat is het mooie als je het zelf doet. Marien noemt zich zelfbouwvakker, hij heeft zelf de regie over de uitvoering, en in toenemende mate ook over leveranciers. Het kost natuurlijk veel tijd. Van oorsprong is hij fysiotherapeut en wetenschapper, maar nu even niet. Daarnaast is hij musicus. Hij speelt altviool en piano, is koordirigent en arrangeert ook veel muziek.
Culturele ontmoetingsplaats
Marien: “we hebben in onze eigen tuin tot nu toe zo’n 2300 bomen en struiken geplant en kilo’s zaad uitgestrooid. Met de Stichting Paradijsvogelbosje stellen we ons tot doel het landschap in Oosterwold en te beginnen rondom het Paradijsvogelbosje te ontwikkelen in samenwerking met buren en andere organisaties zoals Staatsbosbeheer. Particuliere initiatieven in Oosterwold beginnen meestal als losse postzegels. We kunnen er gezamenlijk iets moois van maken als we die postzegels met elkaar in verbinding brengen en afstemmen op de omgeving. De plantgoed-dag die we dit voorjaar organiseerden is een goed voorbeeld, hoe we met elkaar iets moois voor elkaar kunnen krijgen. We betrekken graag vrijwilligers bij ons initiatief. Zo doen er dit jaar twee groepen studenten onderzoek naar de voorkomende planten en dieren. Vanuit het naastgelegen bos weten reeën ons prima te vinden. Ze zijn dol op wilgenbast en lijsterbes. Het hoort erbij. Ik merk in gesprekken met Oosterwolders dat velen nog geen plan en overzicht hebben hoe zij hun kavel moeten vormgeven en beplanten. Dan denken dat ze met een paar bomen klaar te zijn. Ik beveel daarom iedereen die zich in Oosterwold gaat vestigen aan vooraf een tuinplan te maken waarin de contouren van de tuin zijn vastgelegd. Laat de fantasie maar de vrije loop. Waar en welke bomen en wanneer planten. En denk na hoe alles er over tien jaar uit zal zien. Het is zinvol om het grondwerk voor het maken van vijvers, heuvels, verhoogde of verlaagde delen in het begin uit te voeren wanneer de grond nog kaal is. Later rijdt zo’n rupskraan alle beplanting kapot, en is de klei zo aangedrukt door de rupsbanden, dat er het eerste jaar niets wil groeien. . Het doel van Marien is niet alleen het scheppen van een paradijselijke natuur- en woonsfeer, maar hij wil van zijn initiatief ook een culturele ontmoetingsplaats maken. Naast een amfitheater helpt de in aanbouw zijnde schuur bij de verwezenlijking van zijn ideaal. Deze accommodatie biedt ruimte voor voordrachten, kleinschalige exposities, huiskamerconcerten met bijvoorbeeld aankomend talent, repeteersessies en try-outs van voorstellingen. Tentoonstellingen met beelden in de bloemrijke buitenruimte zijn ook denkbaar. Veel is mogelijk, maar Marien wil het liefst low profile opstarten.
Denktank voor delen van ervaring en verbetering
De vraag ‘gaat alles van een leien dakje?’ Marien: “Helaas niet. De trajecten van de pioniers waartoe ik mij reken waren zonder meer traag en stroef, maar ook nieuwe initiatieven lopen nog tegen veel hindernissen op. Het is goed als buren elkaar in een vroeg stadium leren kennen, en gezamenlijk hun kavel intekenen. In het begin ging dat niet soepel. Nu de wijk min of meer compleet is weten de bewoners elkaar wel te vinden, al is het op de maandelijkse buurtborrel.
De ontwikkelregels voor Oosterwold zijn nog steeds grotendeels papieren regel. Ervaringen van de pioniers zouden eerder gebruikt kunnen worden om de praktische uitvoerbaarheid te verbeteren. Meer flexibiliteit zou geen luxe zijn. Ik zie ook wel dat de gemeente onder hoge druk staat. Er worden tegenwoordig voor toetsing van vergunningen externe bureaus ingeschakeld voor wie Oosterwold weer nieuw is. Veel ambtenaren zijn met de beste bedoelingen en grote inzet bezig. Maar op de een of andere manier stokt het. Wellicht speelt onzekerheid en angst voor precedenten of juridische problemen. Dit is de overheid trouwens niet vreemd. Het kan volgens mij beslist veel beter”. Marien oppert een idee. Een soort van Oosterwold Denktank. Van hem mag het in zijn schuur. Met de benen op tafel ervaringen uitwisselen met een aantal pioniers want zij hebben per slot van rekening praktische ervaringen opgedaan. Verder mensen van vergunningen en bij Oosterwold nauw betrokkenen. Bijvoorbeeld nutsbedrijven, het waterschap of bijvoorbeeld de stadsarcheoloog.
De aanleg van nutsvoorzieningen blijkt een krachttoer voor initiatiefnemers, verenigingen en gemeenten. En blijkbaar ook voor de nutsbedrijven zelf. “Het is toch van de gekke hoelang wij op nutsvoorzieningen moesten wachten. Gelukkig hebben we nu een (niet zo snelle) dongel te leen van Reggefiber om op het internet te kunnen aansluiten. Ik wil niet als een mopperaar overkomen, maar heb het gevoel dat de betrokken nutsbedrijven erg langs elkaar werken. De mensen zijn behulpzaam aan het werk, maar het lijkt alsof ze met elkaar niet leren de problemen beter aan te pakken. Ik mis in Oosterwold een operationeel leider die de problemen onderkent en vanuit een mandaat de zaken echt aanpakt. Het lijkt erop dat uitvoerder Baas hiermee nu een start maakt. Ik hoop er het beste van. Dat maakt de Denktank niet overbodig. Hier kunnende agenda en urgenties vooraf verkend worden. De tafelgesprekken zouden volledig open moeten zijn. Alles moet gezegd kunnen worden zonder dat het op straat komt te liggen. Met de uitkomsten moet natuurlijk wel iets worden gedaan, anders is het verloren energie en tijd. Oosterwold is voor iedereen een zoektocht en leerschool, laten we opgedane kennis en ervaringen delen want dat komt iedereen ten goede.”, aldus een gedreven Marien Abspoel.
Als we vanmiddag thuiskomen van het boodschappendoen (ja, ja het gewone leven gaat ook door als je aan het bouwen bent) is het een drukte van belang op de Frederik van Eedenweg. Op de weg staat een gezelschap met een drone. Het zijn Simon en Joke die achterin de Frederik van Eedenweg gaan bouwen. Met moeder en nog een vriend met zijn vrouw. (Sorry wij zien zoveel mensen dat we niet alle namen onthouden). Simon en Joke zijn blij want ze hebben deze week anterieur getekend! Wij zijn ook blij. De wijk krijgt snel vorm en het lijkt er zelfs op dat voor volgend jaar deze tijd iedereen aan de slag is... Dat zou toch wat zijn...
Maar terug naar vandaag en de drone. Simon wil zijn eigen grond vastleggen met de drone, maar is zeker bereid ook van onze kavel nog wat foto's te nemen. Alle verzoeknummers worden ingewilligd. Hieronder dus een collectie.
En vanaf de grond zijn sommige dingen die je "schept" eigenlijk nauwelijks te vatten. Als bijvoorbeeld hoeveel groter het water geworden is bij de laatste graafactie. Maar ook hoe het grote huis van enige afstand eruit ziet. Waarbij de ideeen waar wij inmiddels jaren mee rondlopen nu toch gaan werken.
Zoonlief Roy is over uit Eindhoven. Hij klust met Marien mee. En terwijl ik mij dit weekend met het maaien van hoge bloemen bezig houdt, zodat de boompjes ook het broodnodige zonlicht krijgen, maakt Roy planken in de grote kast die straks de schuur en de woonkamer scheidt. Als alle lijmresten zijn weggehaald, kan er ook ge-olied worden. Ook al zitten er nog geen latten tegenaan, toch ziet het er al mooi uit.
Daarnaast gaan de jongens aan de slag met het maken van een verrijdbare opbergkast. De kast is op bokwielen en van twee kanten toegankelijk. Hij past in onze schuurkast. Hij is vooral handig om bij een klus bij de hand te hebben. En de hoogte is zo dat als we bij een feestje een bar nodig hebben.... deze kast daar ook voor kan dienen. We zijn van alle markten thuis! En ja je bent jong... en... Als je vader zegt dat ie sterk genoeg is om als kleine steiger te dienen... dan klim je erop... Lol zo'n zoon in huis!
Afgelopen woensdag hebben we onze eerste sessie gehouden van de Zomerworkshop Ontwerp je KavelBeplanting.
Leuk en spannend om dat voor de eerste keer uit te proberen.
Er waren acht deelnemers. Blijkbaar waren alle heren voetbal kijken....
We hebben eerst een rondwandeling gemaakt over het Paradijsvogelbosje om de verschillende aspekten van beplanting te zien en te voelen.
Daarna in de Glazen Schuur van de grote woning gewerkt. We moesten alle bouwspullen van tevoren aan de kant schuiven, en wat noodverlichting aanleggen. Toen konden we wel twee tafels kwijt waar we iedereen een plek konden geven.
Het werd een inspirerende uitwisseling van gedachten en daarna hebben de deelnemers hun ideeën uitgewerkt in een schets van hun eigen kavel.
We hebben lang genoten van de houten beschieting als bekleding van onze kleine woning. Klein nadeel was dat we het hout over de ramen hadden laten doorlopen. Dat was bedoeld, om later luiken te maken. Maar dat was er een tijd niet van gekomen. Het is ook een wat ongewone klus, dus als je het druk hebt schuif je zoiets makkelijk vooruit. Met hulp van zoon Roy trekken we de stoute schoenen aan.
Eerst de luiken uittekenen, daarna een rechte houten lat als geleiderails gemonteerd, en dan met de kleine cirkelzaag door de latten. Dan nog de horizontale liggers doorzagen, wat een precisieklusje is, want als je dan te diep zaagt zit je de ramen door te zagen.
Met houten steunblokjes maken we vervolgens drie scharnieren per luik aan de bovenkant vast. En nu zetten we met een soort spalk de ramen omhoog.
Nog even zoeken welke stand we leuk vinden.
Als de luiken horizontaal staan, dan lijkt het wel een beetje een koek-en-zopie.
Als de luiken lager zijn dan houden ze de zon wat meer tegen, maar kan je ook niet zo goed naar buiten kijken.
Het doet mij een beetje denken aan het verhaal dat molenaars elkaar vroeger boodschappen stuurden door hun wieken in een bepaalde stand te zetten. Dat kunnen we dus ook doen met onze luiken.
Als de luiken dicht zijn: niet storen.
Als de luiken laag zijn: slaperig
Als een luik open en een luik dicht: knipoog
Als de luiken recht staan: Doe maar normaal, man!
Als de luiken hoog staan: Pas op, we zijn hyper!
Aan de noordzijde houden we de luiken voorlopig wat lager. Dat past prima bij onze nachtrust.
Het Paradijsvogelbosje is voor veel mensen een informatiepunt. Over Oosterwold, maar ook over het maken van natuur. Vaak zijn we zelf aanwezig om iets te vertellen. Vaak ook niet of zijn we druk met.... ja met wat eigenlijk... Zo raar dat we druk zijn.
We hebben toch enige zendingsdrang over wat we willen bereiken met onze kavel: een plek waar mensen die willen werken in de natuur, ervan willen genieten, met elkaar willen zijn en muziek willen maken RUIMTE bieden. Daarom bieden we ruimte aan een imker. Geven we workshops. Organiseren we bomen en struiken dagen.
En eigenlijk vind ik het dan zo mooi om te zien dat zondag twee dames van ik denk rond de zeventig op de fiets naar het Paradijsvogelbosje kwamen. Afstapten en rustig rondkeken en met z'n tweetjes het bosje rondstapten. Toen we (ik denk drie kwartie later) in het kleine huis zaten te lunchen, stapten ze rustig over het hazelaarpad naar hun fietsen terug. Twee blije mevrouwen op zondagmiddag. Dan werkt dus wat we probeerden te bereiken.
Maar dan toch. Nu we zelf minder voortdurend in de "open ruimte" zijn, omdat we ook gewoon wonen in het Paradijsvogelbosje, is het ook fijn als de bedoeling duidelijk is. Daarom hebben we afgelopen week een aantal straatnaambordjes van de paden vernieuwd (er moeten er nog een paar..) Maar ik schreef het gisteren al op facebook: Morgen maken we bekend wat Marien aan het maken is....
Behalve Marjon (maar ja die had voorkennis) ontstond een prijsvraag (die overigens iedereen gewonnen heeft: kom allemaal een kopje koffie drinken..). Zo werd aan een dakraam gedacht, een levend schilderij, een zelfportret, een buitenschilderijlijst en een televisie (met beeld). De bouwer voegde zelf nog "denkraam" toe, met de vriendelijke groet van Maarten Toonder. ;-)
Gelukkig kreeg ik in de loop van de dag bericht dat ik maar voor beelden in dat denkraam moest gaan zorgen. En dan lukt het toch om 's avonds nog een en ander gevuld te krijgen:
En dan is het dus een heus informatiebord. Het dak moet nog met grond en plantjes gevuld. Maar dat denken jullie er in dit denkraam allemaal wel even bij. Ik ga de bouwer een pilsje inschenken. Terecht toch!
Gisteren heb ik een klein tuintje gemaakt op het informatiebord bij het Paradijsvogelbosje. Het dak is gevuld met wat kiezels voor het afwateren, tuingrond en een aantal vetplanten. Die kleuren nu als een wat kortgeschoren haardos het informatiebord. Hopelijk slaan de planten aan. Ondertussen hebben we al de eerste bezoekers gehad die bij het informatiebord afstappen. Zo dient het zijn doel.
Toen ik vanochtend wegging werden onze twee buffervaten voor de verwarming gebracht. Het uitzoeken daarvan had nogal wat voeten in de aarde, want ze moeten tamelijk precies in de ruimte passen. Eigenlijk iets preciezer dan ons lief is, maar nu zijn ze er dan!
Ze wegen alleen zo'n 150 kilo elk, dus hoe krijgen we die binnen?
Als we vanavond aan het eten zitten, waait het buiten veel te hard. Over de vlakte komen de windstoten als golven aanrollen. Net niet lollig in mijn ogen. Een beetje grappend, maar ook angstig zeg ik bij het eten tegen Marien: Die vaten kunnen toch niet omvallen en door de ruit vallen hè?
Oh maar die vaten staan allang binnen!
Hoe heb je dat gedaan dan?
Nou zo:
Dus een beetje de methode van de Romeinen: je zet er rolletjes onder en ineens heeft het een veel lager gewicht. Dat was een filmpje waard vond ik. Marien staat er natuurlijk niet op want die was in z'n eentje en om dan ook nog met een selfiestick in de weer te gaan...
Vandaag kregen onze buren Albert en Janneke hun grond eindelijk geleverd. Ze nodigden ons als buren en hun vrienden en familie uit voor een borrel op de kavel. Met Marjon en Bertel hebben we afgesproken om net als bij hen, het land van Albert en Janneke met een vlag in te wijden. Dat was even haasten, maar hij stond er op tijd. En het lukte ook nog een tafel en vlaggetjes neer te zetten.
De vlag wappert fier. Wind genoeg! We drinken (kinder) champagne om het te vieren.
Het verwerven van grond waarop je je eigen woning gaat bouwen, is toch best een dingetje. Dat moet je goed vieren. En dan is het leuk als je kind(eren) zich daar ook in de open ruimte "thuis" voelen. Dat lijkt bij dochterlief echt het geval: ze verbindt zich met de nieuwe plek:
WELKOM NIEUWE BUREN! HEEL VEEL SUCCES MET BOUWEN. EN VEEL GELUK OP JULLIE NIEUWE PLEK
Gisteren waren we uitgenodigd bij onze huisimker Marije en haar man Dennis, om getuige te zijn van het honingslingeren van de eerste Paradijsvogelbosje-honing. Daphne en Hajo begeleiden Marije bij het imkeren, en zij waren er natuurlijk ook bij.
Afgelopen woensdag hebben Marije en Daphne al de raten vol met honing uit de kasten op de tuin gehaald.
Dennis maakte met een soort kam de verzegeling van de honingcellen open, zodat de honing eruit kan komen.
Marije en Dennis hebben een mooi oud honingslinger apparaat op de kop getikt en opgeknapt. Daar kunnen drie ramen met honingraten tegelijk in worden gestopt. Met een slinger breng je de trommel in beweging, en dan gaan de ramen als in een centrifuge draaien. Door de middelpuntvliedende kracht wordt de honing naar de buitenrand van de ton geslingerd, en druipt het naar beneden, waar de honing via een kraantje in een zeef loopt en daarna in de opvangemmer.
De beide dochters waren enthousiast om de slinger te hanteren. Marien mocht ook even.
En vervolgens mochten we natuurlijk proeven. Heerlijk, zachte smaak, een een rijke geur. Alsof je de bloemen kunt proeven.
Daarna hebben we met elkaar nog gezellig gebarbecued. Heerlijk. Het was gezellig en voor ons toch een happening.
Ik heb juist zondag met de bosmaaier het wandelpad langs de bosrand gemaaid. Weliswaar is dat een benzinemaaier, maar door lang gras moet je toch redelijk intensief met die maaier manoeuvreren. Vanmiddag hoorde ik een tractor achter onze kavel en ben ik naar de bosrand gelopen. De chauffeur van de tractor met maaiapparaat nam de tijd om even de kavel te bekijken. Leuk om toch even kennis te maken met de mensen van Staatsbosbeheer, die bij onze kavel actief zijn.
Daarna wilde hij ook nog wel even poseren voor in de blog. Dank, en fijn dat we weer goed kunnen wandelen langs de bosrand.
En, hoe gaat het nu sinds we het Hoornaarnest half juli ontdekten, met onze zoemende vrienden? (zie blog: hoornaarnest) Ik had vanavond de euvele moed om het deurtje van onze eco-toilet weer eens te openen. Het nest is gegroeid.
Er zijn een paar coulissen bijgekomen, en er vliegen ook zichtbaar meer Hoornaars rond op de kavel. Toch hebben we er nog geen last van, zolang we het hokje niet ingaan. Dus als wij ze met rust laten en zij zijn niet bijzonder in ons geinteresseerd, kunnen we wellicht een goede verstandhouding handhaven....
We hebben ook nog een ander wespennest gevonden, hangend aan een hazelaarstruik, maar dat is van een 'gewone' middelste wesp, dus niet van die grote ruimteschepen. Wel een kunstig bouwwerk, zo'n nest.
Van het zetten van de betonnen muren waren een achttal dikke houten balken overgebleven, en ik heb al maanden zitten broeden op een idee om die te hergebruiken. Het begint met dat broeden vaak met een functionele gedachte, maar dan komen er vanzelf allerlei gedachten opborrelen. Het zijn forse balken van drie meter lang, dus het moest wel iets worden van enige afmeting.
Gelukkig was onze zoon Roy zaterdag ook bij ons, zodat we gezamenlijk de klus konden oppakken. Eerst een A-vormige stellage gemaakt. Dat was het moment dat Marie-José een bericht postte op Facebook, wat dit toch voor iets zou gaan worden. Dat heeft veel creatieve oplossingen opgeleverd.
En eerlijk is eerlijk, Noortje heeft gewonnen: "Een bank voor wapperbenen". Maar dat wil niet zeggen dat de andere ideeën niet waar zijn, want sommige van dat soort ideeën wordt uiteindelijk toch ook waar.
Een schildersezel, standaard voor de dorpsklok, schavot voor klokkeluiders, kattepult voor ongehoorzame facebook-leden, insektenhotel XXL, boomhut voor kinderen tot 65 jaar (waarom niet ouder???), De A- van Almere.....
Een bankje voor wapperbenen dus, en Noortje kan de prijs ( een potje zelfgemaakte jam van Vlier en Appelbes) in ontvangst nemen.
Vanmiddag kwamen Stefan en Rineke met hun twee zoons Emiel en Maarten op bezoek, en die hebben ook meteen laten zien, dat je dit gevaarte op meer dan één manier kunt beklimmen. En het kan zelfs als familiebank worden benut.
Vanuit het bankje kan je mooi uitkijken over de paddenpoel en de rest van het Paradijsvogelbosje. Het is ook grappig dat de punt bijna over de hele kavel te zien is, als een magisch teken.
En dan is het eindelijk zover! We komen soms een beetje los van onze bouwactiviteiten en hervatten hobbies, maar gaan ook doen waarvoor we ons huis bouwen: muziek maken! Daarom gingen we zondagavond kwartetten! We zingen in de tuinkamer. En hoewel we lang niet hebben gerepeteerd, maakt de ruimte dat het allemaal heel aangenaam klinkt! Wat een heerlijke ruimte. En wat fijn om weer samen te zingen!
Nu we in Oosterwold wonen is niet elke ontwikkeling even groot. Langzamerhand is het ook her en der een afwerkingskwestie. Voor je het weet vergeet je daarover te bloggen. Terwijl het effect in ons huis best heel groot is. Een van de dingen die Marien de afgelopen weken heeft gedaan, is het maken van deurtjes voor onze bovenkastjes in de keuken. En dat was best een klus, want de kastdeurtjes zijn schuin. Maar het resultaat is de moeite waard. En dan kan je je afvragen wat doe je dan in al die hoge kastjes? Nou je voorraad honing en bessenjam bijvoorbeeld.
En als je dan aan uit het grote huis tegen de oprit aankijkt, dan denk je... ik had een idylisch karrespoof in mijn hoofd. Dat ontstaat natuurlijk vanzelf want in het puin groeit middenop vanzelf gras en onkruid. Wij waren ongeduldig en nu er geen hele grote machines en kraanwagens meer over het pad hoeven, hebben we een handje geholpen door in te zaaien. En dan word ik heel blij van de prille grasspriejes die dan opkomen....
En in het grote huis gebeurd ook veel zichtbaar, maar ook onzichtbaar werk. Leidingen met stroom en water zijn doorverbonden en zorgen straks voor de eerste voorzieningen. Weer een bobbeltje verder....
Gisteren, zaterdag was er weer onze maandelijkse bijeenkomst van de initiatieven aan de Frederik van Eedenweg, die in de volksmond al BuurtBabbel is gaan heten. En weer was het stralend weer.
Omdat onze buren Marjon en Bertel en Albert en Janneke nu druk bezig zijn met bouwen, hebben we de tafel en stoelen maar eens op de kavelweg gezet. Dan vult zich de tafel vanzelf met koffie, thee, limonade, zelfgebakken koekjes, hartige hapjes.
En er wordt geanimeerd gesproken over de vorderingen in de bouw van 4littledreams, en de grootse graafwerkzaamheden en heipalen bij Albert en Janneke.
Een afvaardiging heeft nog de nieuwe bank voor wapperbenen uitgeprobeerd. En ja, hij kan vier buren tegelijk herbergen!
En zelfs als de laatsten op de scooter zitten, komt er nog geen eind aan het gesprek. BuurtBabbel met recht.
Op naar de volgende maand, wanneer we Burendag op bijzondere wijze gaan vieren. We gaan gezamenlijk bankjes maken voor de wijk. En we hebben daarvoor een bijdrage ontvangen van het Oranjefonds, zodat we onze wijk kunnen uitbreiden met echte wijkbankjes! We voelen ons vereerd met deze toekenning. Deze middag kon iedereen al zijn voorkeur voor een ontwerp aangeven. Maar ja, alle ontwerpen zijn mooi.
Gisteren was Mick weer een dagje op het Paradijsvogelbosje, en dan kiezen we graag een klus in de tuin. Sinds vorig jaar zijn de Lisdoddes massaal gaan groeien, en belemmeren ze op sommige plekken het zicht op de vijver. Bovendien willen we ook andere oeverplanten een kans geven.
Dus gaan we de Lisdodde op een paar plekken uitdunnen. Maar omdat de planten merendeels in het water staan, moeten we zelf ook te water. Dan zijn zelfs kaplaarzen al gauw te laag. Vorig jaar hebben we al eens een waterdichte broek gekocht, die je over je schoenen aantrekt, en met elastiek over je schouders hooghout. Geheel in stijl is de kleur opvallend: roze. Laten we zeggen: stoer-roze! Het levert zeker sfeervolle plaatjes op die doen denken aan oude ambachten in de Biesbosch of andere Wetlands.
Gelukkig is Lisdodde makkelijker te verwijderen dan Riet. Het lijkt soms wel alsof de planten alleen met wortelstokken elkaar vasthouden en aan de oppervlakte drijven. Het groeit wel als kool, ofwel een soort Reuzenprei, die boven ons uittoornt. De Zeeuwen zeggen dan: Luctor et emergo: ik worstel en kom boven! Maar uiteindelijk moet de Lisdodde eraan geloven, en ligt er een berg van twee kuub planten op de wal.
Eerst hebben we in de grote vijver huis gehouden, en daarna in de Paddenpoel, die bijna helemaal dichtgegroeid was. Nu kunnen de andere planten zoals Krabbescheer, Watergentiaan, Lidsteng en Waterkers weer hun plekje terugveroveren. Als de Lisdodde tenminste niet te snel weer aangroeit.
Ondanks het water toch een warm klusje, dus we mochten van onszelf af en toe ook even op het terrasje een Radler drinken...
En genieten van het vernieuwde uitzicht. En toen stond ons nog een verrassing te wachten. Terwijl wij op het terrasje zaten, kwam er op de peilstok in het water zomaar een IJsvogeltje zitten. Hij schrok toen wel even van onze nabijheid (op vijf meter), en vloog toen als een blauwe vuurpijl over de vijver naar de overkant. Wow! Dat we die IJsvogel al een plekje kunnen bieden in Oosterwold! Helaas hadden we de fotocamera niet snel genoeg klaar. Hopelijk een volgende keer.
Verder zeggen plaatjes meer dan woorden, dus maken we er een beeldverslag van.
Vanmiddag kwam een grote afvaardiging van het Waterschap Zuiderzeeland met het hele bestuur en de Dijkgraaf Hetty Klavers op bezoek. Ik heb al eerder met verschillende mensen van het Waterschap van gedachten gewisseld over Oosterwold, en zo kwam ter sprake dat het bestuur op bezoek wilde in Oosterwold en ook een ruimte zocht om met elkaar en met de wethouder Tjeerd Herrema van gedachten te wisselen.
Zo hebben we voorgesteld dat het Waterschap onze Tuinkamer van de grote woning kan uitproberen.
In tegenstelling tot de vorige keer, toen het pijpenstelen regende, was het vandaag natuurlijk schitterend en warm weer, dus kon ik de groep even over de kavel rondleiden. Ik heb geprobeerd een paar aspekten te laten zien, die voor het Waterschap relevant zijn, zoals het graven van de vijver en het verlagen van de oevers, zodat je aan de oever op grondwaterniveau kunt staan. En het helofytenfilter voor de zuivering van ons water. Na afloop kreeg ik nog een paar leuke foto's van Ivonne en Ellen via Twitter en de WhatsApp, met dank.
Het was goed dat ik de parasol had opgezet, want die bood schaduw om wat te drinken voordat wethouder Tjeerd Herrema aankwam.
Toen is de hele kring in onze Tuinkamer gegaan, en hield Tjeerd een bevlogen betoog over Oosterwold. Hij vertelde ook vol trots dat Almere genomineerd is voor een prestigieuze prijs van de Harvard University voor innovatieve stadsontwikkeling.
Daarna konden de Waterschappers nog vragen stellen, en ontstond er een levendig gesprek met de wethouder.
Ik vond het leuk dat we deze groep konden ontvangen, en hoop dat de locatie ook bijdraagt tot de betrokkenheid van iedereen bij de Oosterwold-zaak. Het wordt zo echt een multi-functionele ruimte.
Tenslotte nam Tjeerd Herrema nog de gelegenheid en tijd om kennis te maken met onze buren Marjon, Bertel en Albert.
Gebiedsregisseur Ivonne ontving vervolgens nog Omroep Flevoland, dus ons Wijkje is weer in the picture.
Nu we met het grote huis verder gaan bouwen, wordt het tijd dat daar ook "verantwoorde" stroom is. En terwijl is ik dit zit te typen onweert het buiten. Dan ben je toch blij met de een goede aardpen. Het waterpeil is van het regenwater, niet het waterpeil. Binnen bouwt Sietse Zeeman de meterkast in de tussenwand op. Marien heeft zelf veel voorbereid en is blij met het compliment dat hij daarvoor krijgt (terecht!).
En als Sietse s middags vertrekt ziet het er zo uit:
Het is in Nederland geen Irma geworden, maar wat een onrust stookt een najaarsstorm ook in Nederland. Althans zeker ook bij mij, als de wind in Oosterwold om je huisje heen giert. Afgelopen week heb ik een grote lap EPDM-folie uitgerold op het dak van de grote woning. Die moet op een later moment nog vastgemaakt worden aan de nok. Maar nu nog niet, dus moest de lap worden vastgelegd met stenen, rollen vilt en grond. Om te zorgen dat er geen wind onder kan komen. Want hoewel dat EPDM behoorlijk zwaar is (140 kilo voor een lap van 9 x 16 meter) stelt dat niets voor als de wind er onder komt en kans ziet om ruim honderd vierkante meter als een zeil vol te blazen.
Tijdens de storm hoorde ik af en toe wel stenen heen en weer schommelen. En tot drie keer toe is een dakraam helemaal ondersteboven gekanteld.
Toen vanmiddag de storm ging liggen, heb ik dus eerst maar even poolshoogte genomen op het dak. het ligt er nog goed bij. Het ligt niet strak, maar dat moet allemaal nog gebeuren. Geen noemenswaardige schade ook aan de bomen. Een paar scheefgewaaide wilgen, maar die snoeien we in januari wel weer bij.
Wel mooie luchten met grote cumulus wolken en goudgele stralen zon, en zelfs een klein stukje regenboog.
Het mag van mij weer wel een paar dagen rustig blijven.
Volgende week zaterdag is het Burendag, en we hebben bij het Oranjefonds 400 euro aangevraagd en gekregen om met onze buren van de Frederik van Eedenweg samen bankjes te gaan maken voor langs de weg en langs de bosrand. Volgende week hebben we maar een paar uur, dus moet het zagen voorbereid worden. Begin deze week ontvingen we via de post al een welkomspakket voor Burendag (gesponsord door Douwe-Egberts, dus de koffie zit erbij).
En vandaag is het fantastisch weer! Misschien wel de laatste zachte nazomerdag. Geen straf om dan op de oprit een paar schragen op te zetten en buiten alle houtdelen te zagen.
We hebben zes ontwerpen uitgekozen en tijdens de vorige burenborrel zijn de voorkeuren gedeeld. Dat worden dus vier volwassenenbankjes en er komen ook twee kinderbankjes.
Dan is het nog een heel uitgezoek om alle onderdelen uit de 16 Douglas planken te halen. Daarvoor heeft Marie-José een schema gemaakt. Alle ontwerpen zijn in hoesjes op de container geplakt, en de administratie van de planken hangt ernaast.
Marie-José houdt alle gezaagde delen bij en nummert alles met de krijtjes, die we vonden in het welkomspakket.
Aan het einde van de dag hebben we alle houtjes gezaagd en genummerd in stapels op de oprit liggen. Nu moet voor de burendag alles nog geschuurd worden en gaten voorgeboord.
Wie van de buurtjes heeft zin om komende week een paar uurtjes mee te werken aan deze voorbereiding?
Zondag hebben we een oproep gedaan voor hulp bij het voorbereiden van de bankjes die we komende zaterdag met burendag in elkaar willen zetten.
Vanmiddag kwam toekomstig buurman Johan helpen. Zondag hebben we alle benodigde delen gezaagd, dus nu moest het eerst allemaal geschuurd worden.
Dus hebben we buiten op de oprit twee tafels neergezet, en gezamenlijk een middagje staan schuren. We hebben nu al vijf van de zes bankjes alle onderdelen geschuurd. Misschien niet het meest dankbare werk, maar de zon maakte het werk wel een stuk aangenamer.
Overigens zien we de afgelopen dagen met het wisselvallige weer vaak mooie wolkenpartijen. Daarom voeg ik dit panorama van twee foto's graag toe.
Een goed plan heeft vele ouders! Of het er nou aan ligt dat als een plan een succes wordt er ineens vele ouders zijn of dat juist omdat er vele ouders zijn, een plan zo goed geworden is, laten we in het midden. Vandaag trok een grote groep ouders door Oosterwold, ze kwamen met een bus vol.
En zonder gekheid. Als een aantal bestuurders, maar ook ambtenaren, niet het lef hadden gehad om dit (toch bijzondere) idee jarenlang te ondersteunen en uit te dragen was Oosterwold niet tot stand gekomen.
Vandaag zijn (oud-) vertegenwoordigers aanwezig van Ontwerpbureau MVRDV, de gemeenten Almere en Zeewolde en het Rijksvastgoedbedrijf. Alledrie de gebiedsregisseurs Willem, Esther en Ivonne zijn aanwezig.
En founding fathers en mothers zijn avontuurlijke types! Dus bij een rondleiding door de tuin moet natuurlijk de wapperbenenbank toegepast worden!
En natuurlijk wordt hartelijk bijgepraat. Sommige mensen zijn, hoewel ze intensief aan Oosterwold hebben gewerkt, toch nog nooit live in het gebied geweest.
Anderen zijn wel in het gebied geweest, maar hebben elkaar al lange tijd niet gezien. Voor al deze zaken is ruimte vanmiddag.
Wij hebben onze tuinkamer beschikbaar gesteld voor deze delegatie. Natasja en Ellen komen de ruimte inrichten met extra tafeltjes en stoelen. Wij hebben alle zooi zo veel mogelijk uit de weg geruimd.
De groep luncht bij ons. Gelukkig heeft Maria van 'Maria kookt' deze lunch namens de organisatie verzorgd. Wij hebben ons druk gemaakt om de ergste bouwpuin op te ruimen én op uitdrukkelijk verzoek van Marie-José heb ik me druk gemaakt om een werkend toilet (met een deur!) in de ruimte te installeren. Je stelt soms bijzondere tussendoelen in een bouwproject..
Ivonne vertelt over de ontwikkelingen die het project heeft doorgemaakt. En dat zijn al best veel fasen!
Gemeenten, rijksvastgoedbedrijf, waterschap en provincie hebben hiervoor veel moeten regelen. Na de presentatie van Ivonne vult Marie-José haar aan met een toelichting over hoe initiatiefnemers elkaar vinden, versterken, soms bevechten, maar meestal tot gezamenlijke acties komen. Zo wordt al voor dat mensen in Oosterwold wonen een Community opgebouwd. Dit onttrekt zich grotendeels aan het zicht van de gebiedsregisseurs, ambtenaren en bestuurders van Oosterwold, maar is wat ons betreft een onlosmakelijk en onmistbaar onderdeel van de ontwikkeling Oosterwold.
Vervolgens heb ik aandacht gevraagd voor wederzijdse verwachtingen in Oosterwold en de noodzaak om hierover in gesprek te blijven. Dat gaat over mijzelf als ik mij afvraag of ik het goed doe, of over de wijk, of we goed afstemmen op elkaar. En het gaat ook over de verwachtingen van initiatiefnemers richting gemeente. Juist als iets niet makkelijk gaat (veel tijd kost, later wordt of anders gaat dan verwacht), dan is het risico groot dat gemeente en initiatiefnemers elkaar tijdens het wachten uit het oog verliezen. Grijp openheid aan, zodat wederzijdse verwachtingen helder zijn, voordat emoties en frustraties hoog oplopen. Het helpt bijvoorbeeld als een initiatiefnemers niet op de laatste dag te horen krijgt dat de vergunningsafhandeling zes weken wordt verlengd. Of kondig tijdig aan als een afspraak over levering van de grond niet haalbaar blijkt. Initiatiefnemers voelen zich heel direct en persoonlijk betrokken, en beleven belemmeringen of vertragingen vaak als een emotionele aanvaring. Die liggen daar wakker van en roepen "ik weet niet of ik in zo'n gemeente wil wonen". Als een oplossingsrichting breng ik het idee van een Denktank met initiatiefnemers (eventueel samen met professionals, bouwers en aspirant bewoners) waarmee de gemeente spreekt om te horen wat er leeft en waar het proces kan worden verbeterd. We maken Oosterwold immers samen!
Na het onderhoud bij ons maakt het commitee nog een ronde met de bus door Oosterwold, dus wellicht hebben jullie ze ook gezien of gesproken.
Afgelopen zaterdag was het burendag. Die gelegenheid hebben we aangegrepen om met onze toekomstige buren in de Frederik van Eedenweg gezamenlijk een klein feestje te bouwen. En niet alleen een feestje, er zijn ook zes bankjes gebouwd. Het Oranjefonds heeft onze aanvraag gehonoreerd voor materialen, waarmee we mooi Douglashout, schroeven, lijm en beits konden kopen.
Ook was er een pakket bezorgd met Douwe Egbertskoffie, vlaggetjes en bekers, een mooi begin om het feest aan te kleden.
Met Johan, Eduard, Jannie en Sietse hadden we vorige week al het hout gezaagd en geschuurd en een paar zijkanten van de bankjes gemonteerd.
In het begin van de middag hebben we alle onderdelen van de bankjes uitgespreid over de weg en onze oprit.
Zodoende konden we zaterdag in een paar groepjes alle banken in elkaar zetten. Buurman Bertel was druk bezig met het dak van zijn eigen huis, maar had wel tijd om een paar mooie overzichtsfoto's te maken van deze drukdoende menigte.
In het Burenpakket zat ook stoepkrijt, die bij gebrek aan een stoep door de kinderen zijn toegepast op onze container, die zo is omgetoverd in ware graphity streetart. De bankjes vinden hun plaats langs de weg en langs de bosrand. En als een nieuwe bewoner begint met bouwen, tillen we daar een bankje heen, zodat er al meteen een zitplekje en gelegenheid voor een sociaal onderonsje geschapen wordt.
Alle zes ontwerpen zijn verschillend, en er zijn ook twee kinderbankjes bij, die meteen gretig in gebruik zijn genomen. Ook de volwassenen-bankjes uiteraard. Zeker toen we na het klussen gingen Barbecueen. Bert en Cindy hadden hun mooie Barbecues ter beschikking gesteld, en verder had iedereen eten en drinken mee. We hoeven er niet aan te twijfelen dat dit een levendige buurt is, wordt en blijft. Meer dan genoeg ook voor een vrolijk en uitgebreid fotoverslagje. Moeilijk om te kiezen. Daarom een beetje veel deze keer. Bij deze.
De bankjes zullen nu nog wat bijgeschuurd en twee keer gebeitst worden. Welke buurtjes hebben de komende week tijd en zin om ons te helpen met het Beitsen?
Zondag zijn we op excursie gegaan naar de Markerwadden. Georganiseerd door Natuurmonumenten. We hadden al twee kaartjes gekocht, toen we te horen kregen van de Natuur en Milieufederatie Flevoland dat ons project Paradijsvogelbosje in de prijzen was gevallen en dat we twee kaartjes voor het bezoek van de Markerwadden hadden gewonnen. Hoe ze ons op het spoor zijn gekomen? Wellicht via onze website. We hebben er niet om gevraagd. Maar nu nemen we graag de gelegenheid om met onze kinderen Roy en Irene samen op bezoek te gaan.
De excursie begint bij de haven van Lelystad. Althans, begint? Het begint met een uur wachten, want in de ochtend is er zoveel mist dat de eerste boten vertraging oplopen. Een achterstand die de organisatoren blijkbaar de hele dag niet meer kunnen inlopen.
Gelukkig is het rond 11.30 uur al wel stralend weer. Dus met wat stijve benen kunnen we gelukkig 12.30 uur de boot in, want veel mensen moeten nog wachten op de volgende boot. De boot vaart een flink eind van Lelystad naar de locatie waar Firma Boskalis met groot materieel bezig is om de MarkerWadden aan te leggen.
Het is de bedoeling dat hier een 600 hectare nieuw land ontstaat middels de aanleg van een aantal dijken, waarachter vanzelf een systeem van kreken moet ontstaan waar het slib uit het Markermeer kan neerslaan. Daarmee hoopt Natuurmonumenten en andere organisatoren een dubbel doel te bereiken: een nieuw ecologisch rustgebied voor vogels en meer helder water in het Markermeer, zodat daar meer planten en vissen kunnen gedijen. Het eiland is nog niet klaar, maar al wel indrukwekkend in aanleg. Toch valt in eerste instantie het oog op de kolossale baggerwerktuigen, pijpleidingen, shovels, spuitende pompen.
Ik was uiteraard zeer geinteresseerd te zien hoe de pioniervegetatie zich vestigt in zo'n gebied. Eigenlijk is dat nog een beetje mondjesmaat, gegeven dat het eiland al zo'n jaar bestaat. Er zijn wel plukjes riet, en her en der wat planten maar het is bepaald nog geen groene oase. Blijkbaar heeft het zaad ook tijd nodig om via de lucht op zo'n vlakte in het water te komen. Zeker prachtig zijn de forse planten Moerasandijvie die met hun voeten in het water in hun element voelen.
Er waren veel mensen op de excursie afgekomen, niet alleen via het vervoer van Natuurmonumenten, want er lagen ook enkele tientallen plezierbootjes en zeilboten in de haven, en zelfs een paar driemasters. En lopen over de dijken had wel een hoog Kalverstraatgehalte.
We hebben weinig vogels gezien, hoewel een aantal fanatiekelingen met imponerende apparatuur vast meer gezien hebben dan wij.
Het was natuurlijk prachtig weer, dus dat is genieten, zoals je ook een strandwandeling maakt. Toch is het qua natuur ook een verkenning naar de toekomst. Leuk om er nu geweest te zijn en over een jaar of twee jaar nog eens terug te komen en te zien hoe het zich ontwikkeld.
Een Hovercraft wordt gebruikt om riet te zaaien in het weke land. En een meneer die daar groot gebarend uitleg aan geeft.
In stukken gesneden rietwortels, die hier blijkbaar zijn gestrooid, maar die niet zijn aangeslagen.
Helaas was op de terugreis de achterstand nog niet ingelopen en moesten veel mensen nog een uur in de rij staan wachten. Niet erg comfortabel, maar we kunnen met z'n allen zeggen: we waren erbij. De komende tijd is de Markerwadden weer het exclusieve terrein van groteske baggeraars van Boskalis. En hopelijk van vogels die hebben geleerd die grote apparaten minder te schuwen dan die nieuwsgierige tweevoeters.
Ons wijkje krijgt een lusvormige kavelweg. Over enkele weken hopen de eerste initiatiefnemers aan de zuidzijde hun kavel te verwerven en te kunnen beginnen. Na overleg met de gemeente zou de tweede afslag van de Paradijsvogelweg naar de Frederik van Eedenweg in week 41 worden uitgevoerd. Wat schetst onze verbazing dat vanmiddag ineens een grote graafmachine begint. Tsja, ze konden op een andere locatie niet terecht, dus dan beginnen ze hier maar.
We hadden het idee dat er voor deze afslag ook twee bomen gerooid zouden moeten worden, maar volgens de medewerkers van Knipscheer en het uitgezette paaltje, kan de afslag precies tussen vier bomen door, omdat daar een iets wijdere doorgang is.
Leuk als de initiatieven daar ook kunnen beginnen! Met een panorama foto krijg je een aardig idee van de omvang van de wijk.
Deze week gebeurde er een "ongelukje" met de website. Jullie hebben het niet gemerkt want de voorkant van de site bleef werken. Maar... wij konden er na een upgrade van Joomla (daar draaien wij op) helemaal niet meer in. Echt letterlijk een zwart scherm nadat je probeerde in te loggen. Er was bij de installatie iets heel erg mis gegaan in de database die de site bestuurd. Da's als website bouwer ongeveer het ergst dat je kan gebeuren. We hebben inmiddels gezien uit hoeveel kleine databases zo'n site bestaat. Zoek dan maar eens uit waar het misgaat... En dan... ben je bang dat je je verhaal dat je in (bijna) 400 blogs hebt vastgelegd kwijt bent.
Gelukkig lukte het woensdag gezamenlijk om een workaround te vinden, waardoor we toch via een "fix" de database konden herstellen. En ineens werkte alles weer. Nog een paar kleine hik-ups herstellen, maar dan doet het het weer.
En daarom hebben we met deze 400ste blog sinds oktober 2014 een feestje te vieren. Zo'n 130 blogs per jaar. Elke drie dagen een blog. Gelukkig schrijven we met z'n tweeën!
En wat afgelopen week niet lukte: het plaatsen van onderstaande foto van ons gezamenlijke feestje afgelopen zaterdag! De bankjes zijn inmiddels 1 keer in de beits gezet (mag ook wel met deze regen). Op naar de volgende honderd blogs!
Wil je alle foto's van de burendag zien? Klik dan hier
Als we vanavond terugrijden naar huis, rijden we nog even door om te kijken hoe het met de andere afslag staat. De aansluiting is gemaakt, maar klaar zijn ze nog lang niet... We toch even foto's om het vast te leggen.
De wijk wordt zo wel herkenbaar. Zo kijk je naar de Paradijsvogelweg.
Vorig jaar april zijn de eerste acht initiatiefnemers in Oosterwold bij één van de eerste uitreikingen van de Groene spelden genomineerd. (zie blog van 24 april vorig jaar) Daarmee zijn we ambassadeurs van het groen groeien van de stad. Graag zetten we ook andere groene initiatieven in het zonnetje. Daarom hebben we een paar weken geleden een mail gestuurd naar de medewerkers van de Growing Green Speld om Hajo Witzel voorzitter van de imkervereniging Zuidelijk Flevoland te nomineren.
Wij kennen Hajo als buurman (aan de Paradijsvogelweg) en omdat zijn vrouw Daphne onze imker Marije coacht met haar volken in onze boomgaard. Dat was ook de grond voor onze motivatie die we naar de Growing Green organisatie stuurden:
"Wij willen graag Hajo Witzel, voorzitter van de imkervereniging Zuidelijk Flevoland nomineren voor een growing green speld.
Zelf is hij actief in het letterlijk verspreiden van bijen in Almere. De imkers van de imkervereniging in Almere imkeren op zijn uitdrukkelijke initiatief niet langer alleen op de twee bijentuinen die zij beheren, maar juist ook in andere velden waar veel bloemen en kruiden staan. Zo brengt hij ook imkers naar Oosterwold, waar Marije van Laar in onze weides imkert. De vereniging ondersteunt dit beleid. Daarom willen wij met deze speld niet alleen Hajo eren, maar ook zijn bestuur en de hele vereniging.
Een mooi plekje voor de imkervereniging op de Floriade zou daar helemaal bij passen. Toch?
Twee weken geleden kregen we bericht dat Hajo ook echt genomineerd zou worden en een groene speld zou krijgen. Wie en waarom hem had genomineerd was voor hem nog even geheim. Vandaag was de uitreiking van de spelden. Het Rio de Janeiroplein was erg waterig en het was jammer dat de geluidsinstallatie behalve heel dichtbij niet goed te horen was. Omdat de reden van de nominatie niet werd verteld, maar iedereen zelf iets moest vertellen over wat hij of zi deed, vermeldden we hierboven onze reden om Hajo te nomineren.
De grap is dat het nog spannend is waarvoor we genomineerd zijn.... voorlopig moeten we als ambassadeurs het groen in de stad uitdragen!
Om de nominatie te vieren drinken we koffie en thee bij Brownies en downieS. We blijven werken aan een groene stad.
Gisteren bracht Gert-Jan Bon een nieuwe voorraad zand. Spectaculair reed hij achteruit de inrit in. Dat was spannend want aan het begin stonden allemaal bankjes en lagen de boomstammen die buurman Cor deze week bracht. Maar Gert-Jan gaf geen krimp, keek een keertje extra en gooide de berg zand bij ons op het erf.
Niet omdat het de belangrijkste klus is, maar omdat het een zware klus is, doen we steeds een stukje van het amfitheater. We kunnen inmiddels bijna rondom zitten. Er moet natuurlijk nog en extra rand gemaakt worden, maar langszaam maar zeker gaat het toch ergens op lijken.
En dan is het zondagochtend heerlijk weer en gaan we toch nog een stapje verder.... De foto's zijn geen nieuwe blog waard, maar ik ben toch heel trots en wil je laten zien....
We volgen op facebook in de Oosterwoldgroep ijverig waar wegen zich ontwikkelen, maar ook wij zijn regelmatig de weg kwijt of het spoor bijster. Bij een keer googlen en effectief verdwalen kom in terecht op een pagina, waar de Rijksoverheid! bijhoudt wie waar welke straat aanlegt. En wat schetst mijn verbazing.... Hierop staan heel veel ook heel recent aangelegde wegen.... Op basis van deze link heb ik onderstaande kaart samengesteld. Als je nl. op de kaart in de site inzoomt, verdwijnen alle straatnamen weer....
Daarom heb ik een avondje zitten knippen en plakken waarmee hieronder dan een actuele Oosterwoldwegenkaart. Ik plaats 'm in een resolutie dat je nog precies alles kunt lezen.
Hieronder een knop naar de website waar je zelf je eigen (recent bijgewerkte) straat kunt opzoeken:
Na een bewogen week waarin we voor een crematie heen en weer gingen naar de Achterhoek, ontvang ik vrijdag mijn collega's Harry en Albert. Ze brengen oud-collega Ton mee. Ton heeft, zoals ie dat zelf zegt, wat "gedoe" meegemaakt. Ik ben heel blij om te zien en horen dat ie nu weer in staat is met onveranderde humor van de dagen te genieten. Met alle gedoe dat daarbij hoort. Voor Harry en Albert was het een jaar of een aantal maanden geleden dat ze bij ons waren geweest. Zelf zie je de voortgang niet altijd even hard meer. En dan is het goed als een ander je helpt herinneren dat er een jaar geleden alleen nog beginnende natuur was. Geen fundering, niks! En zelfs een paar maanden geleden toen de ramen in het grote huis nog niet definitief vast zaten en er nog geen enkele afwerking was.... Pepernoten etend komen we de middag gezellig door. Ton blijkt als oud-collega prima op de hoogte van hetgeen zich op de werkvloer afspeelt. Bijzonder!
Albert maakte tijdens et bezoek meer foto's dan wij zelf deden.
Hiernaast het fotoverslag dat Albert op facebook zette.
Terwijl wij binnen zaten te keuvelen ontving Marien buiten en in het andere huis een delegatie uit Culemborg! Het blijtt toch altijd een soort schoolreisje zo'n ontvangst. Een vertegenwoordiging uit Culemborg is toch bijzonder. De wijk Eva-Lanxmeer in Culemborg zal voor veel Oosterwolders net zo'n schoolreisjesplaats zijn geweest als Oosterwold nu is. Ook wij waren er om te kijken naar de kaswoningen die daar zijn gebouwd en hebben gesproken met een de architecten die daar heeft gebouwd. We zijn heel nieuwsgierig wat zij gaan doen met de kennis uit Oosterwold.
Beide gezelschappen vertrekken ongeveer gelijktijdig. We gaan maar weer eens aan het werk ;-)
Deze week was ik grotendeels ziek: in de lappenmand, en flink, zoals ik mezelf niet ken. Vandaar ook een meer persoonlijke blog dit keer.
Ook een beetje gedoe: Eerst een Gordelroos met antivirale pillen, daarna een Antibiotica tegen Streptokokken, en een week later ineens gevloerd met meer dan 39 graden koorts. Als een dweil voelde ik mij, en heb bijna drie dagen op bed gelegen. Plassen als een oude man, omdat er iets van blaasontsteking bij zat. Het valt dan niet mee om met energie naar je eigen werkplan te kijken. Alles is teveel. Ja dat is het ook. Je lijf dwingt je tot een pas op de plaats. Ik wil niet zeggen dat je beter wordt van ziek zijn, maar het voelt wel een beetje alsof de wal het schip keert. Na drie dagen zakte de koorts, en probeerde ik weer wat op te pakken. Dat was niet zo indrukwekkend, want je doet wel een jas uit in zo'n periode. Vanochtend had ik een repetitie met het orkest de Philharmonie, waar ik met moeite mijn ogen open open kon houden. Gelukkig was het vanmiddag mooi zacht en rustig weer. Ik heb een langliggende klus opgepakt om de EPDM-folie onder de ramen in de grote woning te kitten. De EPDM is wel met hechtlijm vastgeplakt, maar dat is niet waterdicht en zeker niet waterbestendig. De zwarte EPDM-kit is dat wel. Alle kieren en randen moeten dus ingekit. Een aardige kliederpartij, want dat zwarte spul kleeft overal aan. Nadat de EPDM gekit was, kan de greppel tegen de fundering aan worden opgevuld. We hebben al puingranulaat laten komen, en vanmiddag heb ik samen met Marie-José zo'n vier kuub weggewerkt.
Als je het niet weet zie je het niet, maar het maakt een reuze verschil als je nu bijna gelijkvloers uit de woning naar je erf kijkt, en zonder noemenswaardige stap uit je deur naar buiten kunt lopen. Van de week de zuid-zijde nog af maken. Nog een kuub of twee te gaan. Maar de bottomline is, dat je jezelf na zo'n Working-out 's avonds lekker gezond moe voelt. Soms kan je het beste je eigen lijf tot de orde roepen, en de motor even flink laten draaien. En geweldig genieten, als je na een week lappenmand merkt dat je lijf het weer aankan!
Zaterdag kwam Julian de Rooij om onze Hout-CV-kachel te installeren. Ik had hem met de aannemer Gerard nog op z'n plek gezet, en zelf de schoorsteen-buis opgebouwd en door het dak gevoerd. Klaar is Kees, zou je zeggen, maar zo werkt het niet bij een Hout-CV-kachel. Die wordt namelijk aangesloten op het Centrale Verwarmingssysteem. Dat gaat niet zomaar. Er loopt een waterspiraal door de kachel, die de warmte kan voeren naar een Buffervat. Daar hoort ook een pompunit bij, en een klep die opent als het water warm genoeg is voor het Buffervat. Daarnaast is een van de belangrijkste elementen een oververhittingsbeveiliging. Als je lekker gaat stoken, en het water zou warmer worden dan 100 graden, dan zou het water gaan koken, en dat is gevaarlijk. Er kan dan een enorme druk ontstaan, omdat waterdamp veel meer ruimte inneemt en dus druk geeft dan het water. Daardoor kan de kachel en het CV-systeem ontploffen. Daarvoor zit er dus een beveiliging in, die koud water uit de kraan gaat bijmengen als er oververhitting dreigt, en er wordt overtollig water in de afvoer gegooid.
Is het nu klaar? Nee dus, want het buffervat is nog niet klaar. Er moet nog een horizontaal buffervat worden ge-installeerd boven de WC. Daarna kunnen alle leidingen worden verbonden. Dat hoop ik zonder specialistische hulp voor elkaar te krijgen. En dan moet het systeem gevuld worden met water. En dan heel hard duimen dat er geen lekjes her en der zich druppelend laten horen.
Ondertussen hebben we de afgelopen twee weken ook beplating gezet tegen de binnenwanden. De vertikale staanders van de houtskeletbouw zijn opgevuld met Rockwool, vooral als akoestische isolatie, en vervolgens MDF-platen met een witte papierlaag erop. Die kan je eenvoudig schilderen.
Marie-José heeft de duizend schroefgaatjes, die ik erin heb geboord, gevuld met houtvuller, zodat alles binnenkort kan worden gegrond en afgelakt.
En ik ben nog wel even bezig met mijn installatie-vlieringkje.
Zondagochtend is het lekker weer. Marien is naar een repetitie en voordat ik gaatjes in een muur ga vullen, loop ik met Irene en een camera de tuin in en schiet plaatjes van de vele bloemen die er nog zijn. Wat een rijkdom en wat een verschil met de eentonige akker even verderop! Terecht lopen ook anderen in de loop van de zondag te genieten door de tuin.
Dus ik leg de tuin onder een vergrootglas als de druppels op de Oost indische kers de structuur van het blad vergroten!
Hieronder een fotoverslag:
Mooi hè! En daar hoef je alleen voor naar buiten te lopen!
We volgen op facebook in de Oosterwoldgroep ijverig waar wegen zich ontwikkelen, maar ook wij zijn regelmatig de weg kwijt of het spoor bijster. Bij een keer googlen en effectief verdwalen kom in terecht op een pagina, waar de Rijksoverheid! bijhoudt wie waar welke straat aanlegt. En wat schetst mijn verbazing.... Hierop staan heel veel ook heel recent aangelegde wegen.... Op basis van deze link heb ik onderstaande kaart samengesteld. Als je nl. op de kaart in de site inzoomt, verdwijnen alle straatnamen weer....
Daarom heb ik een avondje zitten knippen en plakken waarmee hieronder dan een actuele Oosterwoldwegenkaart. Ik plaats 'm in een resolutie dat je nog precies alles kunt lezen.
Op de kaart die we 5 oktober pubiceerden ontbraken twee straatnamen, die in het onderliggende systeem wel stonden, maar door ongeduld van de kaartenmaker niet zijn gekopieerd. We willen natuurlijk niemand voor het hoofd stoten. Daarom nu een kaart mét straatnamen!.
Speciaal voor de woonexpeditie hebben we 'm ook maar in ons informatiebord gehangen!
Hieronder een knop naar de website waar je zelf je eigen (recent bijgewerkte) straat kunt opzoeken:
Afgelopen zaterdag hebben Bert en Beatrijs hun kavel ingewijd. Het verkrijgen van de kavel had nogal wat voeten in aarde gehad, ook omdat er een stuk weg moest worden geregeld, zodat ze bij hun kavel konden komen.
Volgens de wijktraditie in de Frederik van Eedenweg, hebben de buren een vlag geplant op de kavel.
Zodra de grond beschikbaar was heeft Bert door Gertjan Bon de weg laten aanleggen, dus er is nu al een aardige slinger door de wijk te zien. Je hebt wel een panorama foto nodig om het erop te krijgen.
Het was zaterdag heel zacht weer, en af en toe zelfs een zonnetje. De wijkbankjes die met burendag gemaakt zijn, deden goede dienst samen met de schraagtafel die Bert geimproviseerd had.
Bert en Beatrijs willen op hun kavel een stukje stenentuin maken, en aan dat idee hebben ze een ritueel verbonden. Iedereen mag een steen gooien. De grootste kei dient als werpplaat, en iedereen, van klein naar groot mag zijn steentje bijdragen. Dat wordt kracht bijgezet met een bord waar behalve het huisnummer ook de tekst Saxa Loquuntur op staat. Zoals Bert toelicht: "de stenen zullen het vertellen"
Wij hebben vorig jaar een flinke kei gevonden op onze kavel, dus dat is een echte authentieke archeologische vondst uit de Frederik van Eedenweg :-). Die doneren we graag aan de stenentuin van Bert en Beatrijs.
Bert heeft ook aan alle aanwezigen een demonstratie gegeven hoe het huis in elkaar komt te zitten.
Met het zonnetje door de wolken wordt het tot het eind van de middag een sfeervolle samenkomst. Het wordt langzaamaan een echte wijk!
Het was vandaag natuurlijk een fantastische dag, en het lijkt erop dat er miljoenen Lieveheersbeestjes deze kans benutten om uit te vliegen. Waarschijnlijk voelen ze instinctief dat ze een schuilplaats moeten zoeken voor de komende winter. Vorig jaar heb ik ook tientallen Lieveheersbeestjes onder de afdichtfolie geplakt.
Als ik het goed zie, zijn dit exemplaren van het Veelkleurig Aziatisch Lieveheersbeestje. Dat is feitelijk geïmporteerd voor de biologische bestrijding van bladluizen. Dus wellicht wel met de service van Stichting ERF?
Ik heb er vandaag ook een aantal in de vloeibare rubber geverfd, maar er zullen er zeker voldoende een schuilplekje vinden tot volgend jaar.
Binnenkort wordt, georganiseerd door team Oosterwold integraal archeologisch onderzoek gedaan in onze wijk voor die kavels die dat nog niet zelf georganiseerd/gepland hadden. Op de kaart kan je zien dat alleen de rode velden nog worden gedaan. Gelukkig zijn we één van de eerste velden en zijn we al 8 november aanstaande aan de beurt. Dan moet toch ook de uitkomst voor het einde van het jaar wel bekend zijn toch? Het zijn overigens maar een paar velden die gedaan hoeven te worden.
We zijn nieuwsgierig, naar hopelijk geen, uitkomsten.
Vorig jaar (februari 2017) organiseerden we voor de tweede keer een bomen- en plantendag Oosterwold samen met de stichting Heg en Landschap. (zie de link voor het verslag van vorig jaar)
We zijn blij om te kunnen melden dat we dit jaar een dergelijke dag wederom (mede) kunnen organiseren. Op de facebookpagina Almere Oosterwold (besloten) heeft Anne-Marie Tholen al een aantal mensen enthousiast gemaakt om gezamenlijk een aanvraag bij Heg en Landschap te kunnen doen.
Het is (voor Oosterwolders of natuurprojecten in Almere) nog mogelijk om je aan te melden. De mensen die zich al hadden aangemeld bij ons of bij Anne-Marie hebben inmiddels onderstaande mail gehad. Op 15 november is bij Paradijsvogelbosje een informatie-avond.
Om het werk overzichtelijk te houden, vragen we je je alleen voor deelname aan te melden ALS JE JE NOG NIET HEBT OPGEGEVEN BIJ ANNE-MARIE!
Beste Oosterwolder,
Je hebt aangegeven belangstelling te hebben om deel te nemen aan de Boomplantactie. We willen net als vorig jaar weer een gezamenlijke aanvraag opzetten voor initiatieven in Oosterwold. Hierbij ontvang je de eerste informatie met betrekking tot de Boomplantactie van Stichting Heg en landschap. De actie wordt gesponsord door Stichting Yves Rocher.
De stichting Heg&Landschap heeft ook dit seizoen weer de mogelijkheid om plantgoed voor inheemse bomen en struiken te leveren. Particulieren, lokale groepen en organisaties kunnen tegen een minimale vergoeding plantgoed ontvangen. Dit wordt mogelijk gemaakt door een samenwerkingsovereenkomst tussen de stichting Heg&Landschap en de Fondation Yves Rocher. Deze Franse organisatie stimuleert wereldwijd het aanplanten van bomen (zie bijv. Ethiopië verslag) om de biodiversiteit te ondersteunen. Heg&Landschap organiseert het Plant-for-the-Planet programma van de Fondation in Nederland voor het 5e achtereenvolgende jaar. Dit jaar met een maximaal aantal planten van 50.000 stuks.Het gaat hier om inheems plantgoed, zoveel mogelijk van autochtone afkomst. Hoofddoelstelling van het programma is het verwerken van biodiversiteit door het planten van inheemse bomen en struiken. Men ondersteunt daarom vooral initiatieven die zich richten op:
aanleg voedselbossen, permacultuur en ecologische tuinderijen
integratie van bomen in agrarische bedrijfsvoering
aanleg ecologische wijken , in parken
herstel cultuurlandschap
Zoals je begrijpt is een project als Oosterwold zeker geschikt voor deze actie, sterker nog: er zijn Oosterwolders die op zich ,met hun eigen kavelgrootte, al als losstaand project in aanmerking kunnen komen. De krachten bundelen is echter veel beter zodat we zoveel mogelijk mensen mee kunnen laten doen aan dit initiatief. Stichting Heg en Landschap legt verantwoording af aan de Sponsor door de resultaten van de plantactie te rapporteren. Daarvoor hebben zij feedback nodig van deelnemers, bijvoorbeeld waar de bomen en struiken geplant zijn en of de planten aanslaan. Daarom vinden wij het leuk ( en nodig) om deze informatie terug te geven aan hen. Denk hierbij aan foto’s, waar is een en ander geplant, hoe staat het er bij, en ook …..hoe hebben we een en ander opgestart. Als je deelneemt aan deze gezamenlijke actie verwachten we dus ook dat je deze feedback aanlevert. Wij zullen hierom vragen in een bericht, wanneer Heg en Landschap dit vraagt. In de afgelopen jaren is Oosterwold al voorzien van plantgoed van deze actie dus we hopen dit jaar weer ondersteuning te krijgen. Het aanmelden bij de Stichting Heg en landschap loopt via ondergetekenden. Wij hopen binnen enkele weken van Heg en Landschap te horen of we als collectieve aanvraag mee kunnen doen met de Boomplantactie. Wanneer we mee kunnen doen, zullen we een bestellijst samenstellen en rondsturen in Excel waarop je kunt aangeven wat je wilt afnemen. (let op: we verzamelen alle orders en kijken dan hoe we iedereen kunnen voorzien, een aantal soorten gaan per 5 of 25 stuks). Het einde van de bestelperiode ligt waarschijnlijk op 1 december 2018. Uitlevering van het plantgoed zal rond februari zijn verwachten we. (PS: vul niet de PDF van Stichting Heg en Landschap in, want dan moeten we alles handmatig verwerken). We kunnen ons voorstellen dat er vragen zijn: hoeveel bomen en struiken moet ik planten? Welke struiken passen bij elkaar? Wat voor soort beplanting is het? Moet ik de grond verrijken? Er is veel kennis onder de Oosterwolders, en die delen we graag. Daarom organiseren we een voorlichtingsavond. We wisselen dan informatie en praktische tips uit. Ook zullen we aangeven wat er van ons allen aan verslaglegging terug verwacht wordt.
Deze informatieavond is op woensdag 15-11 aanstaande. Start 19.30uur.
Paradijsvogelbosje, Frederik van Eedenweg 6 Almere.
Zaterdag toch weer een mijlpaal bereikt: We hebben een werkende verwarming in onze grote woning. Ik moet zeggen dat ik me daarover toch wel een beetje zorgen heb gemaakt. Dat begon ermee dat ik de ruimte voor de installatie toch aan de kleine kant heb gemaakt. Dat wil zeggen dat een standaard CV er gemakkelijk in had gekund, maar dat is wat anders dan twee buffervaten van gezamenlijk 700 liter en een 120 liter warmwater boiler. Niet alleen was de installatiekamer krap, maar ik wilde ook graag de WC en het halletje optimaal benutten. En het plafond van de WC moet wel zo stevig zijn dat deze bijna 400 kilo water en installatie kan dragen. Nu spreek ik over wat er op dat plafond staat. Maar staan is iets anders dan een buffervat van 200 liter bovenop dat hoge vloertje krijgen, langs een stalen profiel en draaien tegen een schuine dakplaat. Gelukkig kon buurman Bertel mij een handje helpen om het buffervat en de boiler samen op het vloertje te tillen. Waar kom je zonder buren!
Eenmaal op zijn plek moeten alle aansluitingen nog gemaakt worden. Met de Hout-CV kachel, de twee buffervaten met elkaar verbinden, de in- en uitgaande leidingen van de vloerverwarming(en) met de buffervaten, en het buffervat met de warmwaterboiler. En dan nog een extra pomp erbij om te zorgen dat het water door de buffervaten heen loopt. In de voorbereiding heb ik dan al een paar uur zitten puzzelen om alle verbindingsstukken, adapters en koppelingen bij elkaar te verzamelen, te bestellen en te laten bezorgen.
Bij de GAMMA heb ik twee buigtangen gehuurd. Dat zijn fantastische apparaten. Zo simpel als maar kan. Helemaal mechanisch. Je kunt er bochten mee buigen in buizen van koper of stalen CV-buizen. En omdat mijn waterleiding 15 mm buizen gebruikt en de CV 22 moet ik met twee tangen aan de slag.
En ook bij het aansluiten van buizen moet je niet alleen bekijken hoe de onderdelen moeten zitten, maar ook hoe je ze in de juiste opening krijgt. Want als het te krap zit krijg je zo'n buis niet op z'n plek. En als je een acht-tal buizen moet aansluiten, zitten die buizen elkaar ook nog in de weg als je niet oppast.
Als eerste heb ik de koud-water-leiding aangesloten, met een extra kraantje erbij voor het vullen van de CV.
En dan van het buffervat (als voorverwarming via een spiraal door het vat) naar de tapwater-boiler. Dan toch nog even controleren of alle warmwaterkranen in het huis dicht staan, om een waterballet te voorkomen, en dan de druk op het water en bidden.... Er moesten een paar knelkoppelingen worden aangedraaid, en dan is die horde genomen. Als ik het overdruk-ventiel van de boiler indruk, komt er een straaltje. Het bewijs is er.
Maar dan nog de verwarming. Daarvoor zijn ook nog zeven stopkontakten nodig op drie stoppen. Dat levert een aardige spagetti aan bedrading op, die ik eerst netjes in de kast moet bevestigen, en overtollige draden inkorten. Daarna nog eens alle koppelingen vastgedraaid. Dan maar de stoute schoenen aantrekken en de vulkraan opendraaien. Eerst lijkt alles goed te gaan. Het eerste water stroomt natuurlijk naar de laagste punten toe. Plotseling begint er iets te lekken. Shit! En waar ik het niet verwachtte: een van de aansluitingen van de pomp, die met een rubber is afgesloten. Blijkbaar zit een rubber dubbel. Dat betekent dat al het water er weer uit moet! Dat betekent klooien met een emmer, die er natuurlijk niet onder past. Dan maar een verfbakje. En dweilen. Veel dweilen!
Toen de pomp maar weer opnieuw aangesloten, met een beetje vaseline op de rubberring. En afwachten. Yes, nu is deze koppeling wel dicht. Dan maar weer verder met vullen. Nu gaat het beter. Er blijken nog een paar knelkoppelingen aangedraaid te moeten worden. Het is een gesis van jewelste als die buffervaten gevuld worden, en die 700 liter lucht eruit moet om plaats te maken voor water.
Het bangst was ik eigenlijk voor de verbinding van de vloerverwarmingsbuizen met de verdeelblokken. Want de afvoerbuizen zitten voor de terugvoerbuizen, en als die terugvoerbuizen lekken, dan kan je er niet met een tang bij. Uiteindelijk blijkt alleen een afvoerbuis in de tuinkamer te druppen, en helpt het aandraaien voldoende. En als de buffervaten gevuld zijn, is de volgende stap om de pompen aan te zetten. Dan pas worden alle vloerverwarmingsbuizen gevuld. Dat gaat overigens niet in een keer. Het duurt misschien wel een paar dagen voordat alle luchtbellen uit de 1200 meter buis is gepompt. De laatste stap is het aansluiten van de verwarmingselementen en de tapwaterboiler. En zowaar, na een half uurtje begint de temperatuur in de buffervaten al op te lopen, en een uurtje later pompt het systeem lauw-warm water (niet te warm) door de vloerverwarming. We hebben verwarming! Voordat de winter toeslaat. Overigens moeten er nog wel twee thermostaten worden verbonden, om de temperatuur preciezer te regelen. Nu doen we het met de thermostaten op de beide buffervaten, maar dat is moeilijk zodanig te regelen dat de kamertemperatuur klopt. Maar het trucje met de thermostaat heb ik ook in de kleine woning al gedaan, dus daar lig ik niet wakker van.
Vorige week verrastte toekomstig buurman (nou ja, met een paar buren ertussen) ons met een mailtje over zijn website. Hij vetoont hier de foto's en filmpjes die hij met zijn drone maakt. Leuk man! Zeker nu buren Albert en Janneke spectaculaire vooruitgang boeken met hun legostenen van stro...
Klik op het linker plaatje om naar de site van Simon te gaan oosterwolduitdelucht.blogspot.nl.
Met toestemming van de maker mocht ik hieronder in deze site ook het filmpje insluiten:
Het zijn nu al bijna historische beelden.... Albert en Janneke hebben hun dak (met zeilen) dicht. En wij krijgen (nou ja krijgen) eind van de maand zonnepanelen.... Dus ja: historie! Dank Simon!
Afgelopen zondag zijn we even uit onze bouwperikelen gestapt en hebben we een wandeling gemaakt in het Cirkelbos. Dat ligt tussen Oosterwold en het Veluwemeer. Het bos is misschien niet heel bijzonder, maar toch is ieder bochtje weer anders, en met de herfst kleuren de bomen mooi op. We moesten een beetje tussen de regenbuitjes doorlopen, maar er was dan tussendoor ook weer zonneschijn. Dat levert mooi licht op door de bomen.
En weinig gelopen paadje levert een doorkijkje naar de dijk van het Veluwemeer.
Bij het Cirkelbos is ook een berg gecreëerd met een windend pad omhoog. Mooi om daar uit te kijken, en een leuke gelegenheid om een paar panorama's te schieten.
Deze keer dus een blog met alleen sfeer-impressies.
Zomaar een zaterdagochtend impressie: De laatste dagen wordt onze vijver bewoond door een viertal wilde eenden.
Het is net of we er vier huisdieren bijhebben. Omdat er niet zoveel water is in Oosterwold, trekken de eenden natuurlijk naar de vijvers van initiatiefnemers. Ze zijn nog wel schuw. Als we de deur open doen, dobberen ze snel naar de andere kant van de vijver.
Overigens valt het niet mee om een foto te maken met alle koppen boven water. Ze eten vast niet al mijn waterplanten op.
We hebben alle plekjes op onze kavel een naam gegeven. Een deel van onze vijver noemen we Eendenkooi. Is dat dan ook Stadslandbouw? Flauw grapje, sorry...
We hebben de verwarmingsinstallatie uitgebreid met twee thermostaten. Twee omdat we de Tuinkamer alias werkruimte of schuur apart willen kunnen instellen. En voor een electrische verwarmingsinstallatie met Hout-CV-kachel heb je een bijzondere thermostaat nodig, die 220 volt kan schakelen, en waarmee je de pompen van de installatie aan- en uitschakelt. Het was deze week uitproberen met de buffervaten, en één dag was het veel te heet. Dat is hopelijk nu achter de rug.
En Marie-José heeft twaalf lampjes gekocht met een zonnecel. Daarmee markeren we de oprit. Dat is met deze wintertijd geen overbodige luxe, want ik ben al menigmaal van mijn pad af geraakt. Letterlijk dan....
Vandaag was een bijzondere dag, waar we naartoe geleefd hebben. Eigenlijk hadden we graag gewild dat onze zonnepanelen er anderhalve maand geleden al op het dak waren geplaatst. Helaas heb je in de bouw niet alles zelf in de hand.
Vanochtend vroeg stonden de drie monteurs van de Zonnefabriek dus op de stoep. Ons huis is eigenlijk om de zonnepanelen heen ontworpen. We wilden een vlak dak waarin de zonnepanelen zouden worden opgenomen. Een heel plat vlak. Daar moesten in verband met de ventilatie dakramen in.. Spannend, want die dakramen hebben we er maanden geleden met aannemer Gerard ingezet. En toen we dat deden... hebben we het tenminste vier keer aan de binnenkant en aan de buitenkant nagemeten. Vandaag moet blijken of dat goed is gegaan. Onwijs spannend!
Daarom begint het verhaal met een foto "voor" de zonnepanelen. Eigenlijk een beetje een raar dak met rare opstaande ramen.
Eén van de monteurs begint binnen in de meterkast. Want uiteindelijk moet alle stroom naar binnen komen!
In de detailfoto zien we de bevestiging van de rail waarop de zonnepanelen komen. Het klemmetje moest precies de juiste hoek zijn, voor het damwandprofiel van de dakplaat.
De panelen passen keurig om de ramen heen. Goed voorbereid dus!
Mooie samenwerking! Foto rechtsonder: het raam past precies tussen de klemmen!
Met buurman Simon (van oosterwolduitdelucht.blogspot.com) hebben we afgesproken dat als het een beetje zonder stress verloopt, hij aan het eind van de middag komt "drone" filmen... En de heftige stress blijft uit dus.... Simon komt langs.
Vol concentratie laat hij de drone vliegen. De mannen op het dak vinden het een beetje raar. Maar het levert vast mooie beelden op.
Hieronder het tussenresultaat. De mannen maken het dak af. En dan ineens lijkt het op het huis dat wij hebben bedacht!
Gisteren hebben we al onze ervaringen gedeeld toen het merendeel van de zonnepanelen op onze grote woning zijn geplaatst.
Maar het werd gisteren te snel donker na een lange werkdag, dus vandaag kwamen Michael en Abel van de Zonnefabriek terug om de laatste zonnepanelen te bevestigen en te stellen. Omdat de panelen over de vijftien meter van het dak zo strak om de twee dakramen zitten, komt het stellen heel nauw. Dus gisterenmiddag constateerde Stefan, dat er een kleine twee centimeter verloop in de rij zat. Die moest zowel in de onderste als in de bovenste rij worden gecorrigeerd. Wat is ttwee centimeter, zou je je afvragen, maar zelfs op afstand is het verschil nu zichtbaar strakker.
De laatste panelen vragen ook nog wat acrobatische toeren, omdat er weinig plek meer op het dak is om je voeten neer te zetten. En dan is ineens het hele dakvlak gevuld!
Tenslotte worden binnen de kabels nog aan de omvormer verbonden, en kan de installatie stroom gaan leveren. Wel jammer dat er vandaag geen zonnetje te bespeuren was. Maar toch! Wij zijn er klaar voor!
Als we de omvormer met een internetkabel verbinden, kunnen we met een App de prestaties van de installatie bijhouden. Als we internet hebben.... Maar dat is een ander hoofdstuk.
En het eerstvolgende hoofdstuk wordt om de zonnepanelen te omlijsten met Cortenstaal gootstuk, boeidelen en nok. Maar voor nu ligt het er mooi bij. Dank dus aan Stefan, Michael, Abel en Rodrigo voor hun werk namens de Zonnefabriek.
Afgelopen zaterdag was het weer onze maandelijkse buurtborrel oftewel buurtbabbel voor ons wijkje, de Frederik van Eedenweg. En voor het eerst sinds ik me kan heugen deze keer niet met stralend weer, maar met een miezerbuitje. Dus zijn we deze keer naar binnen getrokken in onze tuinkamer. De houtstapels zoveel mogelijk aan de kant geschoven, en een broodnodige veegbeurt om de kilo's schuurstof te minimaliseren. De verrijdbare kast als barretje erbij, en voila, een buurthuisje waardig!
Hoewel gezellig bijpraten voorop staat, komen er ook zeker serieuze onderwerpen langs, die we als Vereniging moeten oppakken. Een greep uit de aandachtspunten:
Aanvraag en aanleg water, electra en kabel door de nutsbedrijven.
planning van individuele initiatieven en consequenties voor de aanleg van de weg.
De bosrand met Staatsbosbeheer, essentaksterfte, hoe we de bosrand kunnen behouden en daaraan kunnen bijdragen als omwonende en vrijwilligers.
Hoe we de weg het beste kunnen aanleggen: allemaal hetzelfde en ook met trilplaat vlak en stabiel gemaakt.
Het wordt tijd voor een heuse vergadering om ook als Vereniging voor de leden het beste te doen.
Om elkaar nog beter te leren kennen bereiden we een kaart van de wijk voor met alle namen en ook portretten van iedereen erbij.
Het Frederik van Eeden Smoelenboek in wording. Niet iedereen was er, dus wordt volgende keer vervolgd.
En de grote hamvraag waarover alle buren zich zorgen maken: Hebben we binnenkort nog een bosrand, of wordt er zo radikaal gekapt dat er weinig overblijft? Verdwijnt dit uitzicht? Hopelijk komen we er met Staatsbosbeheer, het Houthakkersgilde en andere partijen samen uit om de kwaliteit van het bos te behouden.
Vanochtend kwam iemand in opdracht van het Waterschap Zuiderzeeland bij onze helofytenfilter watermonsters nemen.
Het was overigens wel grappig om te horen dat deze heer rondreed en tot zijn verrassing onze woning ontdekte, en toen maar eens poolshoogte ging nemen. Klinkt niet erg planmatig....
Maar al goed, wij wilden toch graag het water getest hebben, omdat we nieuwsgierig zijn naar de uitkomsten. Werkt onze helofytenfilter naar behoren? We wonen nu zo ongeveer een half jaar hier, en in de zomer is de rietbegroeiing van het helofytenfilter goed gegroeid tot een aardige dichte pluimage. Als de wortels in de bak even goed gegroeid zijn, dan zouden die toch een en ander aan voedsel uit het water moeten hebben opgenomen?
Maar eerst meten en dan weten.
Het bleek bij inspectie dat de controleput niet helemaal goed doorstroomt. Ook zat er wat plantentroep in het uiteinde van de afvloeibuis. Gelukkig kon de medewerker dit met de hand grotendeels vrijmaken. Toen kon er bemonsterd worden.
Puntje voor onderhoud dus.
Ik begrijp dat er op vijf waarden wordt getest. Nitriet, Nitraat, Niet oplosbare deeltjes, chemisch en biologisch zuurstofverbruik. Ik heb overigens test van Fosfaat niet horen noemen. Heb ik misschien gemist.
Met een speciaal soort pomp wordt het water uit het controleputje opgezogen, maar niet van de bodem, zoveel mogelijk aan de oppervlakte.
Het Nitraat en Nitriet wordt met een injectiespuit via een filter in kleine flesjes gespoten. De andere flesjes worden met een veredelde soeplepel gevuld.
Het bestelbusje van Zuiderzeeland lijkt wel wat op een rijdend laboratorium. En de koelkast waarschuwt dat je er geen eten in mag stoppen. Hè, geen kaas vandaag.
Ik ben benieuwd wat de uitslag is. Dat zou er met een week of twee moeten komen.
Gisteravond hebben we een informatieavond gehouden in de Tuinkamer van het Paradijsvogelbosje. Samen met Anne-Marie Tholen hebben we een oproep geplaatst voor een gezamenlijke bestelling voor de Boomplantactie van de Stichting Heg en Landschap voor initiatieven in Oosterwold. Het is zinvol om dit gezamenlijk te doen, omdat we daarmee kunnen regelen dat het plantgoed hier in Oosterwold wordt afgeleverd. Bovendien hebben we gezamenlijk een sterker verhaal waarom het planten van inheemse bomen en struiken bijdraagt aan een mooier landschap. En bovendien aan een leuke samenwerking.
De animo was veel groter dan we van tevoren verwachten. Dus gisteren kwamen bijna vijfig mensen op bezoek. Van tevoren hebben we iedereen gevraagd zoveel mogelijk met de fiets te komen of te carpoolen, en een klapstoeltje mee te nemen, want zoveel stoelen hebben we niet.
Eerst moesten we de Tuinkamer leegvegen. We zitten immers nog midden in de bouw, dus grote stapels hout verplaatsen, en vegen en stofzuigen.
Dan koffie en thee zetten en koekjes erbij. Zodra de mensen binnenkomen ontstaat meteen een leuke informele sfeer. Het is immers van en voor en door Oosterwolders en de uitwisseling begint meteen. Anne-Marie heeft een mooie Powerpoint presentatie gemaakt met plaatjes van alle soorten gerangschikt naar kenmerken, zoals geschiktheid voor kleigrond, brandhout, bijen, vlinders, eetbare planten, besdragers. Die presentatie draait waar iedereen binnenkomt.
Anne-Marie opent de avond. Daarna lichten we de Boomplantactie toe, en wat de Heg en Landschap van ons verwacht.
Over het assortiment en hoeveel je kunt planten lichten we ook toe met bijdragen van Floris Moolenbeek en Marjolijn Adriaanse.
Bosplantsoen is de benaming van relatief jong plantgoed, dat door de kweker direct uit de grond wordt gehaald en zonder pot, dus met losse wortels, samengebonden in bundels van 25 stuks wordt aangeboden, tegen een lage prijs. Met de sponsoring van Yves Rocher kan Heg en Landschap deze kosten nog eens halveren, zodat dit plantgoed voor iedereen beschikbaar wordt gemaakt.
Omdat niet iedereen 25 stuks wil van één soort, organiseren we een uitruil mogelijkheid via de Facebook groep Marktplaats Oosterwold. Of eigenlijk organiseren de initiatiefnemers die uitruil dus zelf. Dat scheelt ons in de coördinatie en vooral in het uitleveren enorm veel werk.
Tenslotte bespreken we wat er komt kijken bij het planten, zoals inkuilen, het al dan niet mengen en verrijken van de grond om de plantgaten te vullen.
Voor de levering van het plantgoed mikken we op een levering medio in December en begin Februari. December gaat alleen door als er voldoende tijdige bestellingen zijn met die voorkeursdatum.
Komende week sturen we een verslag met aanvullende informatie aan allen die zich hebben aangemeld. En daarbij een aanmeld- en bestelformulier.
Als iedereen die zich aangemeld heeft de bestelling instuurt, en dat zijn er meer dan er gisteren aanwezig waren, dan wordt het nog een aardige operatie.
Een paar weken terug heeft het Waterschap Zuiderzeeland watermonsters genomen voor het testen van de kwaliteit van de zuivering door onze helofytenfilter.
Toen merkte de bemonsteraar op dat de controleput niet helemaal aan de eisen van het Waterschap voldoet. Doordat de instroom in de controleput en de uitstroom naar de vijver teveel op dezelfde hoogte lagen, stroomde het water niet voldoende om het water uit de helofytenfilter direct op te vangen.
Deze medewerker van Zuiderzeeland heeft vervolgens contact opgenomen met Wetlandec. Wij waren in Oosterwold een van de eersten die een helofytenfilter van Wetlantec installeerden. Sindsdien zijn blijkbaar de technische eisen duidelijker geworden.
Afgelopen maandag stond Jonas en zijn collega voor de deur met een nieuwe put. Het was de afgelopen dagen best nat, dus ook het graven werd een kledderboel.
Ik was net door mijn rug gegaan dus moest het graven aan Wetlantec overlaten.
Toen de put op diepte was uitgegraven bleek de bodem zo zacht, dat we een kruiwagen zand erin moesten gooien om de grond te stabiliseren. Omdat de uitstroom van de put wat dieper ligt, moest de uitstroombuis ook dieper worden uitgegraven. Daarna alles weer dicht maken en er rest niets anders dan een buis met een deksel.
Een paar weken geleden is de vlotter van de pomp ook aangepast, zodat de pompput niet te ver wordt leeggepompt. Anders zou de tank kunnen gaan drijven.
Erg fijn dat het nu aan de eisen van het Waterschap voldoet.
En prima service van Wetlantec.
Ik ben wel benieuwd naar de uitkomsten van de watermonsters. Die laten nog even op zich wachten.
Vanmiddag is de Deltacommissaris Wim Kuijken op bezoek geweest samen met de Dijkgraaf Hetty Klavers, gedeputeerde Jaap Lodders en medewerkers van de provincie en het Waterschap Zuiderzeeland. Tot we een paar weken geleden benaderd werden, wist ik niet dat er een Deltacommissaris bestond. Deze is aangesteld door het rijk om het zogenaamde Deltaprogramma uit te voeren. Dat is de voortzetting van het ooit revolutionaire Deltaplan om overstroming na de watersnoodramp voor eens en altijd te voorkomen. Dat Deltaprogramma gaat niet alleen over waterveiligheid, maar ook over hoe we het zoetwater van goede kwaliteit houden. En het nieuwste onderdeel heet Ruimtelijke adaptatie, en gaat over hoe we in de toekomst het beste kunnen omgaan met wateroverlast of droogte, en welke aanpassingen daarbij nodig zijn in iedere regio. Daarvoor kwam de Deltacommissaris Wim Kuijken dus naar Flevoland, en is er een gesprek met een aantal initiatiefnemers uit Oosterwold opgenomen in het strakke dagprogramma. Vanuit Oosterwold waren Jacqueline, Melanie, Wiebren, Jennifer, Marjon en ik als gesprekspartner aanwezig.
We hebben dus de tuinkamer weer schoongeveegd (het blijft een huis in aanbouw) en tafels klaargezet met koffie en thee. De organisator vanuit de provincie had een lunch geregeld bij Pizza en zo, dus daar hoefde ik gelukkig niets aan te doen, behalve mij tafel leegruimen.
Er zijn terloops een aantal onderwerpen de revue gepasseerd die raken aan watermanagement en hoe we hier in Oosterwold proberen de zaken van de grond te krijgen.
Op welk vloerpeil moet of mag je nu bouwen, en wat zijn nu de steekhoudende argumenten om lager of hoger te gaan bouwen?
afstemming met het waterschap, verenigingen en initiatieven bij het schoonhouden van sloten en het repareren van duikers is soms nog zoeken.
Als de bodem in Oosterwold nog gaat zakken, wat gaat er dan gebeuren met het bemalingsniveau?
Als initiatiefnemers zelf alles moeten regelen, is ook specifieke informatieuitwisseling nodig tussen alle partijen. Bijvoorbeeld als nutsbedrijven een leiding aanleggen, en daarbij een drainagebuis moeten kruisen.
Als sommige initiatiefnemers een terp rond hun huis gaan bouwen, krijgen de buren dan geen wateroverlast?
Als het in de zomer droog is, hebben initiatiefnemers geen waterkanon om hun land te besproeien.
Er zijn meer vragen gesteld en aandachtspunten benoemd dan oplossingen aangedragen. Maar dat was te verwachten.
Het is altijd afwachten wat zo'n Deltacommissaris meeneemt uit overleg, en wat er in het grote plan Ruimtelijke Adaptatie terechtkomt. Maar ik denk dat zo'n gesprek wel bijdraagt aan het begrip voor de bijzondere situatie die wij in Oosterwold hebben, en waarvoor we ook in de toekomst in samenwerking met andere partijen onze verantwoordelijkheid willen nemen. Na het kringgesprek is er maar kort gelegenheid om een lunch met soep en broodjes te eten. Gelukkig kan dan het geprek nog informeel worden voortgezet.
Stipt om kwart over een stapte het gezelschap weer in voor een overleg over de Floriade. De Deltacommissaris heeft ook een eigen website met een filmpje waarin hij zelf het Deltaprogramma toelicht. www.deltacommissaris.nl. Er is ook een filmpje over Ruimtelijke adaptatie. En het bericht van het bezoek aan Flevoland staat ook al op de website van de Deltacommissaris. Hè, zijn ze sneller dan ik :-)
Wij hebben gastimkers op onze kavel, die twee bijenvolken beheren: Marije en Dennis. Het is nu langzaamaan te koud voor bijen om buiten hun voedsel te zoeken, dus er is al enige tijd geleden wat extra voedsel in de kasten gebracht om de bijen 'in te winteren' zoals het wordt genoemd.
Wat nog ontbrak was een afdak voor wat meer beschutting tegen wind, sneeuwstormen en strenge vorst (als we het ooit nog eens meemaken).
En de afgelopen tijd regende het zoveel, dat we geen gezamenlijk moment vonden om een afdakje te timmeren.
Maar vandaag is het gelukt. Soms zit de kracht in de eenvoud. Dennis heeft een paar balkjes meegebracht waarmee we vier palen in de grond kunnen maken.
Een restplaat stevig multiplex als dak, iets schuin voor het afwateren. En dan met een paar restplanken de zijkanten betimmerd. Niet helemaal dicht, want dan kan je er niet meer bij. En dat is ook niet nodig, wat met een beetje beschutting kan zo'n bijenvolk zichzelf prima vermaken in de winter.
Nou, winter, daar dachten de bijen anders over. Toen Dennis de kast ging verzetten, kwam er toch een kleine delegatie dappere strijders uit de kast, en moest Dennis dat bekopen met een paar bijensteken. Ik kon nog net wegspringen. Maar bij het zagen van de plaat, binnen in huis, bleek een bij ons gevolgd, die nog zo vol met strijd-hormoon zat, dat hij mij direct in mijn hand prikte. Gelukkig kon ik de bij snel afslaan. Ja helaas overleeft zo'n bij zo'n steek zelf niet.
Hopelijk dat de rest van de twee volken comfortabel door de winter zal doorbrengen om in het voorjaar weer het Paradijsvogelbosje te heroveren.
Samen met Anne-Marie Tholen hebben we een oproep geplaatst voor een gezamenlijke bestelling voor de Boomplantactie van de Stichting Heg en Landschap voor initiatieven in Oosterwold. Het is zinvol om dit gezamenlijk te doen, omdat we daarmee kunnen regelen dat het plantgoed hier in Oosterwold wordt afgeleverd.
Twee weken geleden op de laatste echt mooie herfstdag (toen je zonder jas buiten kon werken), zou Ronald komen werken. Maar ja, toen schoot het in mijn rug.... Gaat het altijd goed, maar pak je een lege boodschappentas uit de auto.... En ineens is doorwerken er even niet meer bij. Frustrerend, maar het is niet anders. (klinkt simpel he als je het opschrijft...)
Vandaag was het dan toch weer zover. Ronald komt ruim op tijd voor de koffie tegen de wind in gefietst. Want hoewel de zon regelmatig doorbreekt, is het bij tijd en wijle regenachtig, maar vooral winderig. Vandaag gaan we aan de slag met het Corten-staal. We hebben het een aantal weken geleden opgehaald. Het is bij de fabriek voor ons gevouwen, maar het moet nog wel op maat gezaagd worden.
We zagen het staal met een haakse slijper. Het duurde tot in de middag voordat we ontdekten dat als je de slijper op z'n kop houdt, je niet alle spetters tegen je benen aan komen... Een beetje buurman en buurman dus...
En dan moeten de zware nokstukken het dak op.... Da's een zware klus. Fijn om dit met z'n tweeën te kunnen doen. En dan is het passen en meten om ze mooi in lijn met de zonnepanelen te krijgen. Kleine afwijkingen leiden op zo'n groot dak ineens tot grote afwijkingen die zichtbaar zijn... Een precisie werkje dus.
En ook de boeidelen en dakgoot worden in de cortenstaal gezet... Gedeeltelijk is het staal al fors geroest (gecorrodeerd..), dat is omdat het al even ligt. Zo ziet alles er over een paar weken uit! Marien zet de laatste stukken er komende weken zelf op..En dan mooie beelden:
En met zo'n mooi resultaat geldt vooral: Ronald bedankt!
Aan het eind van de dag komen de heipalen van buren Bert en Beatrijs ook nog aan. Morgen zal het een oorverdovend lawaai zijn. En gelukkig kunnen Bert en Beatrijs zelf bij de eerste paal zijn...
Vandaag werkt Marien gestaag verder aan de laatste delen van de boeien langs het huis. Ook die moeten oranje van het Cortenstaal gaan kleuren. Op het dak (waar een grasdak op moet komen) ligt het EPDM (rubber) nu nog deels los. Wanneer Marien een deel van het doek wegtrekt, omdat daar een boeideel moet komen, doet hij de ontdekking links op de foto. De lieveheersbeestjes zijn voor de winter op een warm plekje bij elkaar gekropen... Brr wat zullen die het ineens koud hebben gehad.
We hopen dat ze nog wakker genoeg waren om een nieuw warm plekje te zoeken. Maar eerst zijn ze nog even vastgelegd op het beeld... Mooi hè
Nu eens een blogje van iets anders dan de bouw van onze woningen.Vandaag ben ik ontsnapt uit de bouw voor een workshop zingen met Bob Chilcott. Het is sowieso druk met concerten, de laatste weken iedere week een ander project. Vandaag een lekker informele workshop. Deze voormalige zanger van de fameuze King's Singers is nu een van de meest gevraagde koorcomponisten. Althans overzee, in Engeland en Amerika. In Nederland dus nog minder bekend, alhoewel veel koren bewerkingen van zijn Carols zullen hebben gezongen. Hij heeft zeker het koorrepertoire uitgebreid en vernieuwd met geraffineerde koorwerken op de grens tussen klassiek, close harmony, jazz en volksmuziek. Veel van zijn muziek, zoals Fragments from his Dish zijn behoorlijk veeleisend, maar er zijn ook zeer zingbare stukken bij, zoals de Fabels van Aesopus, waarvan we begin van dit jaar met Amuse Vocale een hebben gezongen op het Flevoland koorfestival. Paul Snoek heeft Chilcott naar Soest gehaald, waar we in de Petrus en Pauluskerk, waarvoor hulde!
Vandaag stonden alleen Carols op het programma van Chilcott zelf en van John Rutter en enkele anderen. 's Ochtends is een groep van ruim 30 dirigenten en semi-professionele zangers op de workshop afgekomen, en 's middags zijn we met meer dan 60 mensen. Het doel van zo'n workshop is vooral kennismaken met de muziek en de werkwijze van de dirigent, in dit geval dus ook componist. Er zijn goede zangers bij en makkelijke lezers, zodat we de muziek al snel kunnen zingen. Heerlijk om weer eens zelf een dagje te zingen. Ik ben wel wat overmoedig geweest om bij de tenoren te gaan zingen, want daarvan waren er te weinig, en dan wordt je als bariton lief aangekeken of je ..... Dus een beetje schor. Aan het einde van de dag heb ik Bob Chilcott om een 'favour' gevraagd: of hij niet bij wijze van groet aan het koor Amuse Vocale zijn handtekening wilde zetten boven de Fabel van Aesopus die we van hem hebben gezongen. Bij deze:
Het zou fantastisch zijn als we volgend jaar een paar keer muziekworkshops kunnen houden in onze Tuinkamer of in het Amfitheater van het Paradijsvogelbosje. Kleinschaliger dan deze uiteraard. Misschien toch een Oosterwoldkoor?
We hebben gisteren de houtkachel in de grote woning uitgeprobeerd. Die kachel wordt ingebouwd in een hoek die centraal in de woonkamer zit.
De installatie is al een tijdje aangesloten, inclusief de verbinding van de Houtkachel met het Buffervat. Maar we moesten nog een thermische afscherming maken om de hitte van de kachel weg te houden bij de CV-buizen (met kunstof isolatie).
De Houtkachel is een hoekkachel van het mer Kratki, Pools dus. We hebben een RVS rookkanaal gemaakt, dat alleen in de dakdoorvoer dubbelwandig en geisoleerd is. Dus als de kachel aangaat, wordt dat rookkanaal heel heet.
Nu hebben we met onbrandbare en brandwerende plaat Promatect het Rookkanaal afgeschermd.
Aan de buitenkant van de kachel moet de plaat nog worden aangebracht, maar als je dat gedaan hebt, kan je ook nergens meer bij.
Dus eerst maar eens proberen. De eerste test is geslaagd. Hij brand!
En er lijkt niets te smelten of te gaan stinken :-)
Maar dan wordt er nog niet zomaar energie opgeslagen in het buffervat. Er zit eerst een thermostaat, die aan de waterbuis moet voelen dat het ongeveer 45 graden is, voordat de pomp gaat werken. En dan is er een thermostaatklep ingebouwd, die het water pas naar het buffervat brengt als het water meer dan 55 graden is. Daarvoor moet je dus best stevig stoken. Dat komt een volgende keer. En hopelijk zijn we dan ook verder met de afwerking van de schoorsteenmantel en wanden.
Sinds een paar weken hebben ook onze buren Bert en Beatrijs hun kavel, en nu kunnen ze eindelijk beginnen. Ze konden er helaas niet bijzijn bij het slaan van de eerste heipaal, dus hebben we maar een burenverslag gestuurd via WhatsApp met wat foto's.
De heipalen zijn keurig met krijt gestreept om bij het slaan te kunnen kalenderen, zodat je precies weet hoe stevig de paal in de grond zit.
Het was de afgelopen dagen niet echt weer om buiten aan de slag te gaan. De grond is zo verzadigd met water, dat ook de pas aangelegde weg slap wordt. De gigantische heimachine heeft dan ook flinke sporen achtergelaten.
Als ik op mijn eigen dak aan het werk ben, kan ik mooi zien hoe de heipalen gebracht worden, en hoe bij het oogsten van de bieten de grond zo is aangereden, dat alle water op de akker blijft staan.
Vandaag kon na het heien de grond worden weggegraven om de lokatie bouwrijp te maken. Gertjan Bon graaft, en de medewerker van Waninge Bouw mag in de regen het graafpeil in de gaten houden. De kanaalplaten liggen al klaar om de vloer te leggen, zodra de fundering gereed is.
Bij de andere buren Albert en Janneke en Marjon en Bertel zijn ze op beide huizen dakpannen aan het leggen. Gelukkig zijn de daken met folie al waterdicht gemaakt. Maar het vraagt wel geduld om tussen de buien door te werken, en met natte jassen op een nat dak te werken. Petje af. (of eigenlijk capuchon op)
Aan het einde van de middag komt toch plotseling nog de zon door. Bijna te laat om nog in het zonnetje te werken, maar toch even hartverwarmend.
En als de zon zo laag staat, kan je mooi zien hoe ver de zon in onze tuinkamer schijnt. Zelfs de onderkant van het dak wordt beschenen!
We hebben er een jaar op gewacht, dus als het er nu naar uitziet dat we glasvezel krijgen, is dat toch een soort happening.
Toen onze huisaansluiting met vertraging in mei werd gelegd, bleek, dat er nog een paar kilometer kabel ontbrak. Dat was toen minstens een onaangename verrassing.
Reggefiber had een tracé uitgekozen over grond van Staatsbosbeheer, en het regelen van die afspraken heeft blijkbaar meer dan een half jaar geduurd.
Maar nu komt het eraan. We zagen afgelopen week al drukke bezigheden langs het houtsnippad. Er liggen enorme haspels op de oprit, waar de kabels blijkbaar af zijn gerold. Dat maakt op zichzelf wel een bijzondere indruk.
En gisteren lagen er lange kabels langs de weg, die vandaag weer zijn ingegraven.
Die kabel moet verbonden worden met die dunne kabeltjes voor onze huisaansluiting, dus die moesten ze weer opgraven.
Nu is alles weer dichtgemaakt, maar of het aangesloten is??? wordt vervolgd.
Met de Sint in aantocht is het verstandig om de haard en de ombouw van de haard op te bouwen. Zolang we de kachel nog niet hadden proefgedraaid, durfden we de schoorsteen nog niet dicht te bouwen. En eindelijk is de "doos in de doos" in deze industriele hal goed te zien. En onze slaapkamer en badkamer (die in dit blok zitten) voelen ineens heel erg "privé". Bijzonder hoe dat werkt. Je bedenkt dat wel op papier, maar dan moet het wel zo werken.
En als Marien naar het kleine huis komt lopen omdat we gezellig gaan eten, maar hij de foto hieronder. De Sint moet ons nu toch kunnen vinden?
Als bekende Oosterwolders worden we met enige regelmaat gevraagd om mee te werken aan films, artikelen en dergelijke. Vaak proberen we de bal door te spelen: er moet immers ook gebouwd worden! Deze keer werd de vraag elegant gesteld en een aantal van de andere bouwers die wij hadden aangeraden wilden niet. Dus trad Marien zelf op in de film waarin ze op zoek waren naar invulling van het begrip duurzaamheid. Naast Marien zijn Bertel en Marjon en Egon en Noortje gefilmpd. Ik vind dat het een mooie film geworden. De titel: Dutch the builder.
Op een of ander manier is de film in Mozzilla Firefox en Safari wel te zien. IE 11 heeft er bij ons moeite mee...
Vandaag hebben we het Hoornaarnest uit het Tuinhuisje verwijderd. Het heeft zijn functie vervuld. Met de laatste regenweken en nachtvorst zijn de laatste overgebleven hoornaars vertrokken. Vast en zeker hebben enkele nieuwe koninginnen ergens een beschut plekje gevonden, en kunnen ze volgend jaar aan een nieuw seizoen en nieuwe generatie beginnen. Net zoals we dit voorjaar een hoornaar hadden zien vliegen, die ik 31 mei op de foto kon krijgen. Zeker weet ik het niet, maar grote kans dat dit de koningin is, en deze was ook zeer indrukwekkend van afmeting. Ik schat toch wel zo'n 4 cm. Het nest was gemaakt in een hokje dat we aan onze tuinschuur hebben gebouwd, en dat dienst deed als eco-toilet. Omdat we er sinds begin van dit jaar niet meer terecht hoeven voor onze behoefte, merkten we pas 14 juli dat hoornaars een bijzondere belangstelling voor het ingezaagde hartje van het hok hadden.
Toen konden we ook de eerste fase van de bouw van het nest zien: een kom ter grootte van een flinke soepkom, met daaronder een raat met broedcellen. (zie hierboven)
Medio augustus heb ik nog een keer de moed gehad om de deur van het hokje te openen. Toen was het nest gegroeid tot formaat kleine schoenendoos, en kon je een groep hoornaars zien zitten rond de broedcellen.
17 november, dus een twee weken geleden heb ik het nest ook gefotografeerd. Het was toen nog helemaal heel, en toch nog niet helemaal onbewoond.
Nu na de vorstnachten en regen durfden we het aan. Aan de buitenkant is nu zichtbaar dat er veel schilfers afvallen.
Een mooie gelegenheid uiteraard om de indrukwekkende bouw van het nest te inspecteren. Daphne en Hajo wilden er ook graag bij zijn. Dus eerst het ecotoilet verwijderd, en een tafel neergezet om het nest te verplaatsen. Bij de eerste inspectie bleek er geen leven meer zichtbaar. Met een broodzaag ben ik toen het nest aan de randen voorzichtig gaan loszagen. het voelt papier achtig aan, maar het zijn allemaal losse velletjes met holtes ertussen. Met enig wrikken kwam het nest los, en kon het op de tafel verplaatst naar de oprit.
Het schouwspel heeft wel iets weg van de anatomische les van Rembrandt. Eerst hebben we uiteraard het nest van alle kanten bekeken, gefotografeerd, en ook opgemeten. Omdat de rand al wat was ingestort schatten we de maat op 60 cm hoog, en 40 x 30 cm in de breedte.
Vervolgens hebben we de rand weggesneden. Eigenlijk zit die grotendeels los van de raten. En die raten die zijn als een flatgebouw boven elkaar geplaatst. Het gebouw telt wel elf verdiepingen!
Op het internet lees ik dat een Hoornaarnest doorgaans vijf verdiepingen heeft. Dit is dus niet een doorsnee nest.
Ook is goed te zien dat er allerlei zij ingangen en gaten in de omhulling zit, die ongetwijfeld zijn om de hogere verdiepingen te bereiken, en wellicht ook voor ventilatie. We hebben de raten één voor één losgesneden. Bijzonder is om te zien dat de raten met een soort pilaartjes aan elkaar vastzitten, en deze pilaartjes zijn behoorlijk sterk. Ik moest aardig zagen om ze door te krijgen. Eigenlijk hangen alle verdiepingen natuurlijk aan deze vertikale verbinding, dus het vraagt ook een robuste structuur. Maar heel anders dus dan de omhulling, die zo zacht is als papier. Het nest heeft ook een bijzondere kleur met allemaal lagen die variëren in kleur tussen bijna wit en donkerbruin. Het lijkt wel een archelogische doorsnede van een geplooide rotspartij. Wel krijg ik de indruk dat de wespen een flink stuk van mijn houten huis hebben afgeknaagd en in dit nest hebben verwerkt....De raten hebben we gefotografeerd en los bewaard. Van het omhulsel was natuurlijk niets meer over. We kwamen ook nog dode hoornaar en een gewone wesp tegen. Dan kan je mooi het verschil in grootte zien, als ze naast elkaar liggen. Ook hebben een aantal lieveheersbeestjes en een spinnetje de beschutting van het nest gezocht (wellicht nadat de hoornaars vertrokken waren). Helaas, hun plekje is ook verstoord.
En ik moet zeggen dat de hoornaars best ook nogal wat troep maken. Blijkbaar laten ze ook ontlasting vallen of zo, want langs de wanden onder het nest zitten grote vlekken met zwarte aanslag. Gelukkig wordt het met wat schoonmaken en boenen wat minder. We zullen alle informatie die wij in de loop van het seizoen verzameld hebben verzamelen en op een aparte pagina uitwerken. Voor nu past het verslag van deze anatomische les prima in de blog.
Het was een spannende week. Alle bestellingen voor Heg en Landschap zouden binnenkomen!
Bij de avond waarin we uitleg over de boom- en struiken actie van Heg en Landschap gaven, waren ruim 40 mensen aanwezig. Het enthousiasme was groot. Dat hadden we wel in de gaten. Zondag deden we een oproep om iedereen nog op tijd in te laten leveren. En dat deed met massaal! Zondagavond liep onze mailbox over!
Daarvan hebben we een verzamellijst gemaakt met alle informatie, project omschrijvingen, persoonsgegevens en bestellingen. Het viel nog niet mee om alle informatie in één keer bij iedereen te krijgen, maar dat is toch aardig gelukt.
Zo'n zestig initiatieven en groepen van initiatieven bestelden. En dat leidt tot een totaalbestelling van meer dan 29.000 stuks plantgoed! Wat een enorme hoeveelheid!
Dat heeft ons verbaasd, maar ons niet alleen.
Lex Groeneveld van de Stichting Heg en Landschap was ook totaal overvallen door deze hoeveelheid. Dit is meer dan de helft van alle plantgoed dat zij dachten uit te geven dit jaar. We hebben dan ook meermalen deze week contact met Lex gehad, over of dit zou kunnen, hoe dit zou kunnen etc. Hij moest hierover vanochtend met zijn bestuur overleggen. Zouden we aan het succes van de actie ten onder gaan?
Maar nu heeft Lex aangegeven dat ze gaan proberen de hele bestelling te honoreren. Hulde!Wellicht nemen zij zelfs een voorschot op de bestelling van volgend jaar, om de korting op het plantgoed door Yves Rocher ook op al deze aantallen te kunnen bieden.
Lex gaat nu bij alle leveranciers nabellen om het plantgoed te reserveren. Dan krijgt hij ook definitief te horen of alle aantallen van alle plantgoed beschikbaar is.
Daarover hoopt Lex ons volgende week te informeren.
Vooralsnog is het natuurlijk fantastisch dat het er naar uit kan zien dat we de hele bestelling ontvangen! We zijn trots dat we dit als stichting Paradijsvogelbosje samen met Anne-Marie Tholen dit jaar kunnen faciliteren.
Op 22 december hopen we de eerste 3112 stuks te ontvangen voor zeven deelnemers. De rest komt begin februari.
Dat zal nog een aardige organisatie vergen, om in februari 26.000 stuks plantgoed te sorteren en te verdelen.
Die zorg komt later. Voor nu kunnen we toch van een groot succes spreken: Oosterwold wordt groen!
Om een en ander in perspectief te plaatsen:
in de pers geeft het initiatief Eemvallei van Staatsbosbeheer, voedselbos en Stadsboer aan gezamenlijk zo'n 25.000 bomen te planten. Particuliere initiatieven maken de wijk dus minstens even groen!
En na de eufore dag van gisteren, vandaag weer een gekke dag. 't Is langzamerhand bijna kerst. En in de tuin willen we echte kerstbomen hebben. Dus vanochtend togen we naar Nijkerk waar we bij een idylisch kasteeltje twee kerstbomen aanwezen, die terplekke voor ons werden uitgespit. Lekkere kluit. Nu gaan ze in tonnen, na de kerst gaan ze de tuin in en zijn dit de laatste kerstbomen die we kopen (denken we nu).
Als we terug zijn drinken we koffie met Marion en Bertel die voorzichtig langzaam steeds verder binnen (en dus beschermd) komen te zitten, maar toch bij deze kou even rustig een kopje koffie drinken.
En dan komt de groep van 12 initiatiefnemers die vandaag Oosterwold onveilig maken langs... Vol ideeën gaan ze vast een mooi project van gezamenlijk 2,2 ha realiseren. Je ziet de dromen en waarom wordt ingestapt. Oosterwold is vast een goede plek voor jullie!
We starten met een wandeling buiten, maar moeten door de natte sneeuw al snel naar binnen. Een wonderlijk ontvangst in onze bouwplaats, waar ik ook de was nog had hangen.... Maar ja, soms moet je het nemen zoals het gaat. Dan komt ook Jan (beetje nat geregend) de laatste dingen voor zijn verjaarsfeest/concertje regelen. Fotograaf Eva komt binnen voor een project over leefstijl van bouwers in Oosterwold (nou tamelijk ongeorganiseerd dus..), ze blijft de middag. En dan schiet ook nog een van de afnemers van bomen en struiken binnen met een bedankje voor het organiseren van (29.000 bomen en struiken). Een bijzondere middag.
In aanwezigheid van Eva klussen we nog even door en zetten we de dennebomen in hun pot.
Als ze weg is, gaan we toch nog even snel met de lichtjes door.
We hangen net als vorig jaar ook weer lichtjes op het huis.
En net voor het echt donker wordt zet Marien alles nog even op de foto.
Wat ziet het er weer gezellig uit hè! Kunnen jullie weer zwaaien vanaf de A27.
Omroep Flevoland heeft een artikeltje gewijd aan het leveren van zo'n groot aantal bomen en struiken door stichting Heg en Landschap en Stichting Oosterwold. Klik op de foto en lees het artikel.
Oeps! Ik heb een poging gedaan door te geven aan google, dat er bij ons een nieuwe weg was. Handig voor bezorgdiensten enzo...
Die gaan nu echt verdwalen... De paradijsvogelweg heet nu namelijk Frederik van Eeden weg. Jaja, ik ga vanavond mailen met ze. Ik wilde toch de kaart even laten zien. Update: melding heeft inmiddels plaatsgevonden voor alle straten op de kaart van 5 oktober. Verwerking is nu aan google.
Gisteren hebben we de eerste Aflevering van het plantgoed van de Stichting Heg en Landschap gehad. Een zevental mensen heeft de voorkeur aangegeven om nog in December het plantgoed te ontvangen. Dat waren 3537 stuks plantgoed. Daarbij kwamen nog eens 885 boompjes en struiken die door drie andere bestellers bij Heg en Landschap waren aangevraagd, en die het plantgoed in Oosterwold wilden ophalen.
De vrachtwagen kwam al om 7.30 vroeg. Laadpunt was ditmaal op de Max Weberweg. De chauffeur belde al om kwart over zeven, want hij kon de route toch niet helemaal vinden. Nadat wij hem hadden toegelicht, kwam ie keurig aanrijden. Dus stonden we met de eerste aanwezigen al om half acht uit te laden. In het donker dus. Gelukkig had de vrachtwagen een kraan, en konden de pallets eerst op de grond worden gezet. Toen begon het grote sorteren.
Want dit bosplantsoen is een dag eerder nog in de kwekerij uit de grond gehaald. Dan wordt er één bos gelabeld, en stoppen ze de overige bossen er zonder label bij. Dat wisten we al van de vorige keren, dus waren we op onze hoede. Met de bestellijst erbij turven, en de ongelabelde bossen bij de gelabelde leggen. Als je goed kijkt, kan je zelfs aan boompjes zonder bladeren wel zien wat het is, aan de kleur van het hout en vorm van de knoppen. Vervolgens hebben we alles soort bij soort uitgelegd langs de zijkanten van de Max Weberweg. Fijn dat die een brede grasstrook aan de zijkanten heeft. Het klopte bijna. Alleen ontbraken Kruisbessen. Bij navraag bleken die op de verkeerde vrachtwagen terecht zijn gekomen, aan de andere kant van Nederland. En een bosje Hazelaars, die we hopelijk nog in februari kunnen bijleveren. Omdat Eloïne, Marjolijn, Jacqueline, Floris, Akke, Anne-Marie en Walter er bij waren werkte het snel. En gezellig om bij Eloïne tussendoor koffie te drinken met gebakjes van Marjolijn. Toen alles gesorteerd was per soort, konden we de bestellingen groeperen. Dat leverde nog een puzzeltje op, want soms bleken de boompjes niet per 25 gebundeld, maar per 10. Of per vijf. En bij rozen kan je dat bijvoorbeeld aan de buitenkant van de bos niet zien. Dat betekent dus de bos opensnijden en tellen. Even na elf uur was alles gesorteerd per bestelling en ging het op aanhangwagentjes naar de kavel waar het planten verder gaat. Dit was een prima vingeroefening voor begin februari als we de overige 27000 boompjes en struiken gaan verwerken. Dat wordt ook nog wel een logistieke operatie om een beetje voor te bereiden. Wordt vervolgd. Iedereen succes met planten!
Afgelopen vrijdag heeft Jan Kooy zijn verjaardag gevierd met een concertje van zijn Vocaal Octet Kamer 2.04 onder leiding van Rene Domen. Jan vond zijn sta-caravan niet geschikt voor zijn verjaardag, dus hij heeft ons gevraagd of hij van onze Tuinkamer gebruik kon maken. Onder onze ideeën van een multi-functionele ruimte valt zeker het houden van concertjes, dus we hebben graag ingestemd met zijn voorstel.En daarmee wordt het ons eerste concertje in de Tuinkamer.
Jan stuurde uitnodigingen naar al zijn kennissen en ook in de facebookgroep van Oosterwold.
Jan heeft zich goed voorbereid. Hij huurde 50 klapstoeltjes, Een buffet met zelfgemaakte soep, veel soorten brood, kaas, taart en drankjes completeerde het geheel. Wij moesten uiteraard de Tuinkamer leegvegen, want doorgaans is het een klus ruimte. We zijn nu bezig met kastdeuren naar de bergruimte, dus het was ook bijzonder voor ons dat we de houten wand, al is het provisorisch konden sluiten. Dat maakt veel uit voor het zicht. 's Middags hebben we met Jan de ruimte ingericht. En dan is het wachten op de gasten. Die moesten eerst een hindernis nemen, want het was juist rond een uur of zes 's middags plotseling mistig geworden. En vooral bezoekers uit Amsterdam zijn dat niet gewend. Een aantal hebben er ook achter op het erf van de boer naast ons gestaan, voordat ze door Jan telefonisch naar onze Frederik van Eedenweg werden gedirigeerd. Terwijl de eerste bezoekers binnendruppelden vanaf een uur of zes, kwamen er even na acht uur nog een aantal groepjes, en toen zat de Tuinkamer ineens vol!
(tekst verder onder de foto's)
Jan kon met zijn Octet inzingen in de kleine woning. Toch handig, een gespitste woning! Octet Kamer 2.04 bracht een programma met Kerstmuziek, en een paar bijpassende stukken in de kerstsfeer.
We sluiten het concert toe door de jarige met ons allen toe te zingen.
Voor ons was het ook heel leuk om de akoestiek van de ruimte te horen. En dat werkte heel goed uit. De stemmen mengen goed, en de zangers vinden het zelf ook prettig om te zingen. Je hoort voldoende geluid terug komen uit de ruimte, en je kunt elkaar goed horen. Na afloop werd er met een drankje erbij nagepraat, en met een kleine kring liep de nazit tot in de kleine uurtjes. Het lijkt ons super als de Tuinkamer komend jaar nog een paar keer ruimte kan bieden aan concertjes en repetities. Hopelijk met het nieuwe Oosterwold Koor, Verjaardag en feestjes erbij. Kom maar op, Oosterwold!
We kunnen het haast niet geloven, maar we zijn aangesloten! We hebben internet, TV en vaste telefoon. Wat een luxe!
Nadat we in november 2016 onze aansluiting hebben aangevraagd, en in mei bleek dat er nog drie kilometer kabel ontbrak, is de lijn nu toch open.
Reggefiber heeft het nog even spannend gemaakt, want toen de monteur van Telfort vanochtend kwam, kon hij geen signaal krijgen. Bij nabellen bleek dat ze bij Reggefiber ofwel het KPN netwerk waren vergeten de lijn aan te melden. Wij zouden teruggebeld worden. Ja, ja, dat kennen we!
De monteur heeft zoveel mogelijk alles klaar gemaakt en is vertrokken.
We hebben sinds juni gebruik gemaakt van een dongel (Mifi-modum) van Reggefiber. Op zich een mooie dienst omdat we tenminste iets konden op internet. Maar half december hebben ze het contract beëindigd, in de veronderstelling dat nu de aansluiting wel geregeld zou zijn. Vervolgens kreeg ik wel weer een nieuwe dongel aangeboden. Dus ik maar weer Reggefiber bellen, en boos regelen dat ik nog een dongel hoop te ontvangen omdat de lijn het niet doet. Ik denk dat we morgen twee dongels krijgen toegezonden......
Maar Marie-José zag plotseling wat lichtjes branden in de modem. En toen we stekkertjes in de computer staken, konden we ineens het internet op.
Toen nog even snel in de winkel een switch kopen om de ethernet kabel naar zowel de computer als de televisie te sturen.
Dan het ritueel van het installeren van de interactieve TV. Geslaagd voor deze test. Net op tijd voor het jaaroverzicht van de NOS.
Toch gek als je bijna een jaar geen TV hebt gekeken.
Net voor het nieuwe jaar begint sluiten toch weer twee nieuwe leden bij de vereniging aan. Op 27 december passeren de aktes van Jeroen en Ronald bij hun notarissen. De Geo dienst komt vandaag de kavels inmeten. En als vereniging heten we ze van harte welkom! Het ritueel dat we daarvoor hebben is dat we de nieuw verworven "landjes" markeren met een wapperende vlag.
Dat er nu twee nieuwe buren waren, leidde bij de bestuursleden tot consternatie. Want een vlag hebben we hiervoor klaarliggen, maar waar is de tweede. Gelukkig vinden we op meerdere plekken vlaggen. Dat gaat dus lukken!
We lopen naar de geodienst als ie aankomt om de kavel van Jeroen op te meten. We hebben inmiddels een routine in hoe een vlag in de eenzame akker gepland kan worden. Marien slaat de stok met een hamer in de grond, waarna de vlaggemast in de buis kan.
Jeroen staat uitgebreid te bellen als we aankomen. De landmeter blijkt namelijk geen opdracht te hebben om de weg uit te meten. Een half uur bellen later... heeft hij wel opdracht en komt 's middags (als ie bij Ronald moet uitmeten) terug om de weg uit te zetten. Gelukkig maar anders weet Gert Jan Bon volgende week niet waar de weg moet komen...
De akker van Jeroen is dit jaar nog in de pacht geweest. De rode bieten die erop zijn gegroeid zijn nog altijd niet geoogst. Daarom zijn er allemaal rode stoppels op het land. Jeroen heeft in de besloten facebook groep Oosterwold een bietenfeestje georganiseerd om bieten te komen oogsten. Een aantal Oosterwolders komt daarom gezellig bieten oogsten. Het resultaat (een lege akker) wordt helaas niet bereikt. Terwijl bieten haring salade natuurlijk een ultiem oudejaarsgerecht is....
Zo is Jeroen met zíjn kavel van 1000 m2 toch een grootgrondbezitter!
En deze week zijn wij begonnen met het knotten en kappen van wilgen. Er liggen dus een aantal wilgentenen klaar. Jeroen wil ze graag planten! Ik kan me nog goed herinneren hoe belangrijk het was om verticale markeringen in het landschap achter te laten.
Ronald komt 's middags. Ook voor hem zetten we een vlag in het veld! En samen met Liesbeth en Gerard die bij ons op bezoek zijn, zetten we bij Ronald ook een bankje neer, zodat hij kan uitrusten van het harde werkern dat hij (natuurlijk!) de komende weken gaat doen.
En dan genieten ook de ganzen van de vlaggen die wapperen:
's Middags zetten we ook bij Jeroen nog een bankje neer. Dat heeft iets meer voeten in aarde omdat Jeroen nog geen weg naar zijn kavel heeft. En met een een grote kruiwagen en vereende krachten brengen we bij Jeroen ook een wijkbankje....
En dan kijk je als grootgrondbezitter naar je akker:
We zijn nog maar een kleine vereniging, met veel aspirant leden. Tot nog toe konden we als bestuur handelen binnen de statuten en het huishoudelijk reglement. Wanneer iets onduidelijk was, hebben we daar of een brief over gestuurd of het kort in de buurtborrel besproken.
Nu wilden we even goed met de (aspirant) leden stilstaan bij een onderwerp waarover we als bestuur graag de beelden in de groep wilden horen. Een aantal wegstukken worden vooruit geleverd aan een initiatiefnemer, omdat sommige iniatiefnemers sneller gaan dan andere initiatiefnemers. De gemeente heeft hierin in de contracten onduidelijkheid gelaten over uiteindelijk levering en de kosten voor doorlevering (notaris en kadaster) zijn hoog. De eerste wegstukken zijn al overgedragen. We moeten het dus ook nu bespreken. We nemen uitgebreid de tijd om uit te leggen waar we tegenaan gelopen zijn, hoe we hiermee om willen gaan en hoe we denken de kosten te kunnen marginaliseren. Met vrijwel iedereen aanwezig kunnen we het voorstel bespreken. We zien elkaars belangen en er is consensus over hoe hiermee om te gaan. Ik ben trots dat we het zo hebben kunnen bespreken.
Om vijf over half tien (vijf minuten later dan ik Albert had beloofd ;-)) gaan we met elkaar aan de borrel. In plaats van de nieuwjaarsborrel houden we een oudjaarsborrel!
Tijdens het borrelen realiseer ik me hoe bijzonder het is om deze groep zo bij elkaar te hebben. Vorig jaar rond deze tijd waren we met zo'n 10 initiatieven, waren er nog grote gaten langs de weg. Nu hebben we het uitzicht dat op twee na, alle kavels van de wijk mogelijk komend jaar geleverd worden....
Vanmorgen vind ik een kaartje terug dat we eind 2014 meesturen met onze kerstkaart naar vrienden en kennissen. We vertellen waarover we voor 2015 dromen. We dromen over het ontwikkelen van een eigen kavel in Almere Oosterwold, waar natuur en cultuur hand in hand gaan.
We waren op dat moment één van de eerste initiatiefnemers in Oosterwold en de allereerste in onze wijk. We hebben een landbouw/landschapskavel kunnen kopen, waar we naast natuur die toegankelijk is ook cultuur kunenn realiseren. Dat we ons voor natuur op onze kavel, het aanliggende bosje en voor heel Oosterwold willen inspannen zal jullie niet zijn ontgaan. (of misschien wel maar dan hoop ik dat jullie het voorlopige resultaat op onze kavel kunnen waarderen en dat jullie glimlachend kunnen kijken naar de dertigduizend bomen en struiken (en nog veel meer want wij leveren niet alles) die komend voorjaar in Oosterwold worden geplant.
Maar daarnaast hopen wij ook cultuur vorm te gaan geven. Daarvoor is ruimte nodig en zijn mensen nodig. Komend jaar wordt het eerste jaar dat wij daar ook in Oosterwold volop de ruimte kunnen geven. We zijn dan ook vereerd (en vinden het ook een beetje logisch) als Bas van Klompenburg ons eind november belt om een afspraak te maken. "Ik ben cultuurscout in Almere Hout en daar hoort Oosterwold bij. Ik ken graag de actieve mensen in mijn wijk, dus ik wil graag met jullie kennismaken." Daar zijn we wel voor in. De afspraak moet een paar keer verzet worden, maar in de kerstvakantie lukt het dan toch.
Het leuke van zo'n afspraak is dat je zelf ook weer even gaat nadenken over wat je ook weer wilt. Wij zijn namelijk van groot en veel dromen, maar dan moet je soms ook weer even terug naar wat de eerste stap daar naartoe ook weer is. Dat wij ensembles en koren ruimte willen bieden (al dan niet met onze eigen inbreng) zal wel duidelijk zijn. Maar er kan veel meer: het amfitheater moet nog afgebouwd, maar biedt daarna een leuke ruimte voor... vul maar in. In de tuin dromen wij naast het verder ontwikkelen van de tuin van ruimte voor buitententoonstellingen. Een buurman suggereerde daar ook de wijk bij te betrekken (doorwaadbare stroken) . Ook binnen zijn tentoonstellingen mogelijk. 't Moet natuurlijk allemaal groeien. Maar komend jaar gaan we daarvoor de eerste stappen zetten.
Met Bas spreken we over waar hij al dan niet ondersteuning kan bieden. Vooral geen permanente ondersteuning, maar juist om de boel in gang te zetten. Soms financieel, maar soms juist ook door mensen bij elkaar te brengen of publiciteit te genereren. We knopen onze netwerken aan elkaar. Dat gaat goedkomen!
Op dit moment komen we nog niet tot concrete afspraken, maar er zijn ideeën genoeg, en bij de verwezenlijking ervan gaan we zeker nog een vraag bij je neerleggen.
Dank Bas voor een inspirerend bezoek! Natuurlijk nodigen we ook anderen met vragen of ideeën die bijdragen aan onze doelstelling uit om in gesprek te gaan.
Zo rond de jaarwisseling hebben we de gelegenheid om een aantal overwegingen langs te komen. Eens te kijken naar filmpjes waar we anders niet aan toe komen.
Er zijn twee filmpjes die ik je graag onder de aandacht zou willen brengen. Ze zijn van en over mensen die ik dankzij Paradijsvogelbosje (weer beter) heb leren kennen. En jullie hebben nu volop tijd om te kijken nietwaar?
De eerste is een filmpje dat gemaakt is door Gerda Lenselink bij de TEDX Almere dit jaar. Gerda is ook bestuurslid van onze stichting Paradijsvogelbosje. Gerda vertelt in haar verhaal (ze is inmiddels 100 jaar geworden...) over hoe het Markermeer IJmeer zou kunnen ontwikkelen. Hoe we dat bestuurlijk kunnen regelen, maar ook hoe we daar zelf aan bij kunnen dragen. Wij hebben naar haar geluisterd en onze voor-, zij- en achtertuinen aangepast, een beetje chaos gecreëerd. We proberen verbindingen te leggen, ruimte te bieden om elkaar te ontmoeten. Doen jullie dat ook?
Een andere nieuwe kennis die ik tegenkwam dit jaar, ontmoette ik op een diner van Growing Green Cities. En hoewel een beetje kritisch was op de formule van de avond heb ik een aantal mensen leren kennen die ik anders nooit had ontmoet. Ik sprak met Safi Graauw en zijn levenspartner Maxime Tevreden. Zij heeft in Nobelhorst een eterij Tea da di date, waar je veganistisch kan eten. Ik ben nog niet geweest, maar het staat hoog op mijn verlangljstje. Safi vertelde op die avond over de film die hij heeft gemaakt over het programma Just Diggit. Ik kende het programma zelf alleen van een tamelijk irritante reclame op radio 4. "We maken de aarde weer groener, just diggit." (juist als er irritatie ontstaat blijft de boodschap hangen heb ik begrepen) Maak de aarde groener door bomen te planten. De film is gemaakt in Kenia, bij de Massai. Safi: ik liet het je met de kerst al weten: wees trots op het programma en de film.
We hadden op facebook al onze ongelukkige kleine schade laten zien omdat een Container van Liander was omgevallen op onze struiken. Des te ongelukkiger was het dat de container hier helemaal niet in de wijk en buurman Ron z'n kavel hoorde te staan. Dat konden medewerkers van Baas ons al twee maanden geleden vertellen. Er zaten alleen twee verbindingsstukjes in, bedoeld voor een hoofdleiding. In de Titus Brandsmaweg dus. Maar ja, die kon de chauffeur toen blijkbaar niet vinden. En Liander was de container ook nog niet kwijt geweest voordat ik belde na de storm, dat het toch niet de bedoeling was dat de container plat op onze struikjes lag. Welnu, vanmiddag kwam een grote vrachtwagen om de container container op te halen. En weer kon de chauffeur niet zo goed de weg vinden. Althans, niet waar de afslag van de Paradijsvogelweg begint en ophoudt. Dus belandde hij een meter naast de StelCon-platen diep in de blubber. Na veel gefoeter heb ik hem de tip gedaan, dat buurman Henk ons al eens heeft geholpen om een vrachtwagen los te trekken. Hij bellen dus, en ja, binnen tien minuten kwam buurman Henk met zijn zoon aan, met een reusachtige trekker. Gelukkig ziet onze buurman wel de humor in van dergelijke situaties. Een soort TrekkerTrek spelletje. Zo kwam de vrachtwagen dus weer min of meer op de weg. Toen probeerde de chauffeur het opnieuw, van de andere kant; deze keer met achterwiel sturing erbij. Dat helpt. Vervolgens kon hij met de kraan de container rechtop zetten, en op de wagen zetten. De schade: een wilg, een beuk en een vlier platgewalst. Toch maar even een klacht indienen bij Liander. Nu moet ik zeggen dat ik daartoe ben uitgenodigd door uiterst vriendelijke medewerkers van Liander. Wel jammer dat ik de blubber weer van de weg moet scheppen. En die gaten aan twee kanten naast de weg die krijg ik niet dicht.
En een uurtje bellen, en een uurtje opzichter spelen.....
Maar wel weer een sterk verhaal erbij....
noot achteraf: Liander heeft de kosten om de bomen te vervangen keurig vergoed!
Zaterdag was het opeens zacht weer met een waterig zonnetje. Waterig, maar toch, en bijna windstil. Dan gaan de handen jeuken om buiten aan de slag te gaan. De wilgen die we twee jaar geleden als staken in de grond hebben gezet of als kleine plantjes geplant, hebben zich op hun plek gevoeld, zijn het eerste jaar aangeslagen, en hebben het afgelopen groeiseizoen hun kans gegrepen. Vooral de wilgen die iets lager staan, met hun voeten dicht bij het grondwater. Het is erg leuk om te zien dat de verschillende soorten wilgen allemaal hun eigen vorm aannemen. De ene meer struikvormig, de andere schiet recht omhoog: heet niet voor niets schietwilg. De derde heeft geel glanzende takken. Bij de vierde staan de katjes al in de aanslag om in het voorjaar te gaan bloeien.
Maar wat twee jaar geleden gezet is als meer dan 300 wilgjes, zijn nu bijna een bos geworden. En wij zijn er gedurende twee jaar aan gewend geraakt, maar nu staan de bomen hoog. Als we gaan zagen, zien we pas hoe hoog. De meeste wilgen knotten we af op twee tot 2,5 meter hoog. En dan halen we regelmatig ruim vier meter hout eraf!
De grootste wilgen zijn tegen de zeven meter! De stammen zijn op de bodem bijna tien centimeter dik.
Als we het eerste laantje min of meer geknot hebben, zien we pas weer wat het verandert!
Maar dat is precies wat we wilden: Dat de wilgen wel voor windvang zorgen, maar geen schaduw gaan geven aan andere bomen en struiken. Door te knotten blijven ze relatief klein: beknot. En de knotwilg is een echte Hollandse cultuurboom.
En dan moeten we er 300 knotten! Heeft er iemand zin om te helpen? Je kunt gratis wilgen meenemen om zelf op je kavel te planten. En wij vinden het leuk als er meer mooie wilgen in Oosterwold komen.
Half december meldden wij in onze blog dat de Paradijsvogelweg ineens Frederik van Eedenweg heette in Google maps. Dit was het resultaat van een melding van ons, die bij google niet juist is verwerkt. Natuurlijk hebben we daarna google maps onmiddelijk een bestand met alle straatnamen in Oosterwold gestuurd.
Vanavond dacht ik: laat ik even kijken of het hersteld is. Dat blijkt inmiddels het geval. Dus iedereen op de Paradijsvogelweg is tevreden. Wij zijn minder tevreden want de Frederik van Eedenweg is hiermee nog steeds niet in google te vinden. Grumpf....
Eind vorig jaar heeft Jeroen zijn kavel geleverd gekregen. En als je een kavel hebt, wil je er ook graag kunnen komen. Wel zo handig natuurlijk. Daarom heeft Jeroen Gert-Jan Bon een weg laten aanleggen naar zijn kavel.
Op de kaart hiernaast kan je zien dat de Frederik van Eedenweg twee uitgangen heeft op de Paradijsvogelweg. Met de blauwe lijn heb ik aangegeven welke delen van de weg er nu dus liggen. Veel van de andere initiatiefnemers kunnen daarmee nu zien hoe de weg gaat lopen. Overigens moeten de kavels 258, 268 en 356 inmiddels dus paars zijn. En dat ziet er dan zo uit:
En tussen de iepen kijken we dan het veld in. De gemeente had al eerder de afrit aangelegd. Jeroen heeft inmiddels een aantal wilgen op zijn landje geplaatst. En ook het eerste landverzet (een bergje klei) heeft vorm gekregen. Ondanks het mistige weer is het mooi om te zien. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe bijzonder het was om voor het eerst over een weg naar je eigen land te kunnen rijden!
Jeroen gefeliciteerd!
Marien heeft snel een nieuw straatnaambordje besteld (en we maken een onderbord welke nummers via welke ingang bereikt kunnen worden). Post voor Jeroen: Frederik van Eedenweg 80, 1349 CN Almere! Maak de postbode maar gek!
Vandaag beginnen we de dag rustig. Irene is thuis, maar studeert lekker door. Onderwijl is het buiten heerlijk weer. 's Ochtends drinken we koffie met Bart en Hadewych (jullie kennen ze van de Speelwildernis). We lopen nog een rondje op de tuin en als je speelwildernis wilt, moet je natuurlijk even op de wapperbenenbank klimmen! En er weer af springen.
Wanneer we net naar buiten gaan komen Nadine en Jasper net binnen (of buiten eigenlijk). Ze komen een middagje meewerken en wilgen "oogsten", om ze zelf te gaan planten.
Jasper en Nadine snoeien de wilgen bij de grote vijver. Onderwijl snoeit Marien de wilgen langs de Singel. En snoeien is één ding, maar vervolgens moeten alle takken verzameld worden. Nadine en Jasper zoeken uit welke soorten wilgen ze willen hebben en halen alle kleine takjes van de wilgen af. Die moeten er toch af en het vervoert wel veel makkelijker als ze er niet meer aan zitten.
De grote snoeitangen komen hierbij goed van pas!
En als de takken zijn verzameld en geordend, hebben we toch een berg takken. Help! De berg moet wel opgeruimd, want Irene moet naar de trein gebracht vanavond. Jasper en Nadine helpen fijn om de boel weer begaanbaar te krijgen.
Wie nog belangstelling heeft: er zijn nog tenen over, maar overleg even als je wat wilt komen halen. Marien roept optimistisch dat alle wilgen al zijn geknot, maar da's nog niet waar. Dus wie nog een keer een dagje zijn kop los wil gooien is van harte welkom!
En dan laden ze langzaam de auto (en wat voor auto) vol. En ik vind het er spectaculair uitzien als ze wegrijden:
Zelf houden wij inmiddels al zo'n drie en een half jaar een blog bij. Binnenkort schrijven we onze 500 ste blog. Ik moet mezelf altijd inhouden om niet steeds te berekenen hoeveel tijd dat kost (veel) en of ik in die tijd niet iets beters had kunnen doen (Een huis bouwen bijvoorbeelid)
Toch is/was het belangrijk om te doen. Enerzijds om buren te trekken, je wilt immers een buurt worden, anderzijds om de voortgang van de bouw inzichtelijk te maken. En dat laatste wordt langzamerhand een mooi verhaal. Lange tijd zijn we ook een informatie plek geweest, omdat de gemeente zelf digitaal z'n informatie niet op orde had. Inmiddels zou dat een baan op zich geworden zijn en is de gemeentelijke site best adequaat. Maar we doen het uiteindelijk vooral omdat we het zelf leuk vinden om te doen.
Het verbaast ons dan ook niet als buren ook een website en of blog bijhouden. Door op de foto's te klikken, word je naar de betreffende blog verwezen!
De eersten die ook een blog bij gingen houden waren Marjon en Bertel van nummer 7. Zij bouwen (nadat zij hun fundering hebben laten storten) hun huis helemaal zelf met hulp van de nodige vrienden.
Het is een hout skeletbouw huis, met een douglas houten afwerking.
Onze buren van nummer 13, Albert en Janneke, bouwen een strobalen huis, dat aan de onderkant afgewerkt is met leem en aan de bovenkant afgetimmerd is met douglashout.
Zilla en Eduard zijn nog niet aan het bouwen en gebruiken hun websiteop dit moment niet als een bouwblog. Dat doen ze op de facebookpagina Duursaam Dromen. Hierop is hun verbazing, verwondering en blijdschap over wat het realiseren van een droom inhoudt, regelmatig onderwerp van de blog DuurSaam Dromen.
Buurman Simon maakt met zijn drone filmpjes over de voortgang in de wijk Frederik van Eedenweg. Hij publiciteert deze filmpjes op: Oosterwolduitdelucht.blogspot.nl
En last but not least: houden Anneke en Johan hun vrienden en kennissen op de hoogte van hun wel en wee om een woning in Almere Oosterwold te realiseren, in een blog met de titel De kleine Johannes. En aan de Frederik van Eedenweg kan natuurlijk "De Kleine Johannes" naar het boek van Frederik van Eeden uit 1884 dat op veel middelbare scholen is gelezen. Wie zijn de elf Windekind, kabouter Wistik, Robinetta of dokter Pluizer in deze evolutieroman die we Oosterwold noemen?
Soms ben je er even een dagje niet. Lekker repeteren! Maar is het wel mooi weer en zijn buurbouwers heel trots op nieuwe stappen, dus komt Simon langs om filmpjes met zijn drone te maken en foto's. En op de foto hiernaast ben ik wel heel trots, omdat ie het dak zo mooi laat zien! Een beetje verliefd.
We proberen het afbouwen van onze grote woning grotendeels zelf te doen. Maar we kunnen niet alles zelf. Dat geldt zeker ook voor het stucen van de muren rondom de kachel. Dat is zo'n beetje het hart van de woonkamer. De schoorsteen hebben we met metalstud en brandwerende platen (Promatect) opgetrokken, en dat sluit aan op de houtskeletbouw binnenwand en het deurkozijn naar het halletje richting WC en slaapkamer.
Rondom de kachel willen we de wand uiteraard niet met hout afwerken, maar met stucwerk.
Daarvoor hebben we Dino met een maat uitgenodigd, die afgelopen zaterdag deze klus heeft opgepakt. Dat gaat niet alleen over het stucwerk, maar vooral ook over de voorbereiding: insmeren met hechtmiddel (in vieze kleurtjes die een beetje doen denken aan jodium waarmee je been wordt ingesmeerd voordat de chirurg je te lijf gaat). Gaas over alle oneffenheden, alsof je wordt ingezwachteld. En versteviging met hoeklijnen, zodat de hoek en randen rondom de kachel stevig blijven.
Vervolgens wordt het gips aangebracht in een flinke laag. Dat is zo gebeurd, maar dan begint het afsmeren, waardoor het helemaal glad wordt. Dat moest wel vier gedaan worden met een spons en spachtelmes.
Wat een verschil als je anderhalf uur bent weggeweest! Grappig dat het stucwerk over het hout anders droogt en daardoor anders kleurt dan over de brandwerende plaat. Nu moet het eerst drogen (een dag per millimeter, dus een klein weekje), voordat we kunnen schilderen en de kachel weer aan kan.
Vandaag hebben we er officiëel weer buren bij gekregen. Johan en Anneke hebben bij de notaris de grond overgedragen gekregen. Dat had ook bij hen nog heel wat voeten in aarde, dus ook een mijlpaal als het moment daar is!
En volgens de traditie proberen we dan met de buurtjes een vlag te planten op de nieuw verworven grond. Johan en Anneke zijn bescheiden, dus zij noemen hun plekje: De Kleine Johannes. Voor hen was er natuurlijk maar één wijk goed genoeg in Oosterwold: De Frederik van Eedenweg.
En als een herkenningsbaken is ritueel het bordje op twee stevige palen geschroefd.
Johan en Anneke bloggen op hun Facebook pagina. Nadat ik wat compromitterende foto's had toegestuurd, en gevraagd had of hij zou bloggen, antwoordde hij: nee, doe jij het maar. Bij deze! Maar binnenkort zal er vast meer nieuws komen van De Kleine Johannes. Bloggen dus, en volgen!
Onze Frederik van Eedenweg is een lusvormige kavelweg, die met een paar bochten weer terugkomt op de Paradijsvogelweg. De lus is nog niet klaar, maar aan de andere kant is buurman Jeroen begonnen met zijn bouwproject, dus is daar ook een weg aangelegd. Daar hoort ook een straatnaambordje bij.
Omdat er veel zwaar verkeer over de halfverharde weg rijdt, zoals vrachtwagens met heipalen en beton, komen er snel kuilen in de weg. Dat werd met alle regen erbij zo veel, dat er kans bestond dat personenauto's diep door de plassen rijden en met de bodemplaat op de grond terecht komen. Nu hebben de meeste auto's niet zoveel te zoeken op de weg, maar er wordt soms toeristisch rondgereden, of tot het einde om makkelijker te keren.
Daarom hebben we de weg een flinke opknapbeurt gegeven met een volle vrachtwagen met 23 m3 puien bovenop de weg over lengte van ongeveer 50 meter.
Om duidelijk te maken dat het geen toeristische snelweg is, hebben we nu een bordje staan: 'eigen weg, betreden op eigen risico'.
Wij hadden ons straatnaambordje nog aan een boom gebonden. Nu we ook aan de andere kant een bord plaatsen, hebben we meteen maar twee serieuze palen gekocht. Met aan de onderzijde aangelaste dwarspijpjes die er voor zorgen dat de paal ook bij storm niet gaat ronddraaien.
Samen met Jeroen heb ik de tweede paal ingegraven en bordjes bevestigd. Net een echte woonwijk. Misschien handig om bij de weg te vermelden welke huisnummers vanaf welke afslag te bereiken zijn. Nu moet Jeroen zijn huisnummer 80 nog met de hand omhoog houden.
Soms heb je bijzondere ontmoetingen met bijzondere mensen op bijzondere momenten. Zo'n moment was woensdagavond na afloop van de bijeenkomst met de gemeente over Van Bouwen naar Leven in Oosterwold.
Er waren door omstandigheden wat veel broodjes gebracht bij de soep die geschonken werd. Hierdoor waren er aan het eind van de avond veel broodjes, fruit en melk en karnemelk over. Ik hoorde dat Carla Vriend een verwoede poging deed deze broodjes bij Buitengewoon Almere te laten belanden, zodat ze alsnog opgegeten konden worden. Een goed streven, dat vast leek te lopen op de regels van de catering die broodjes wel of niet terug in de koeling zou mogen stoppen en vervoer dat pas de volgende dag beschikbaar was.
Ik hoorde dat de broodjes naar Almere Butien moesten en dacht, ach wat dan zijn wij 10 minuten later thuis. Ik meldde dat wij met de auto waren en dat als wij ze konden inladen, we best even via Almere Buiten konden rijden. De broodjes werden ingeladen en Marien haalde lief de auto om 'm voor de trouwingang van het stadhuis te parkeren, klaar om de "bruidsschat" in ontvangst te nemen, grapten wij.
De tocht leidde naar Millicent Schepman. Een naam die ik al veel heb gehoord, foto's gezien en op een of andere manier dacht ik haar al te kennen. Dat bleek niet het geval (of we gaan het nog ontdekken). Snel en vakkundig werden de etenswaren in goede koelingen gestopt. "Wat fijn, dat jullie het hebben gebracht. Hier gaan morgen veel mensen van eten, die anders niet zouden kunnen ontbijten. Ik stuur je morgen een paar foto's." Okee heb ik daarop gezegd, dan zal ik er een blog van maken.
Toen ik dat beloofd had, stuurde Millicent mij een aantal berichten en appjes, met een voordurende stand van zaken:
"Geweldige actie vanavond Ruim 150 broodjes. Alles gesorteerd en geportioneerd en in de koeling. Ruim 30 krentebollen Tas fruit met apoels peren bananen Pakken melk en karnemelk"
"Vandaag is alles van jullie naar twee locaties van Kwintes gegaan 1) Schoutstraat in Almere Stad 2) Jan Steen in Almere Haven
Alle clienten en yun familie hebben dit zeer gewaardeerd"
Zoals beloofd stuurt Millicent me een aantal foto's, waarvan je een enkele bij deze blog ziet staan.
Eigenlijk dacht ik dat ik Millicent had gezien bij de uitreiking, waarbij de eerste initiatiefnemers van Oosterwold (ons incluis) een groene speld kregen. Een waardering voor het groener maken van de stad. Millicent gaf daarop aan nog geen groene speld te hebben ontvangen, omdat ze nooit genomineerd was. Groene spelden worden uitgereikt door de gemeente Almere, aan hen die door anderen (dus niet de gemeente) worden voorgedragen, omdat ze bijdragen aan een groenere stad. Ik was helemaal verbaasd. Een organisatie die zich zo inzet om verspilling van voedsel tegen te gaan, moet hiervoor gewaardeerd te worden. Wij reden even tien minuten om, maar Frank en Millicent stonden om half elf 's avonds ineens nog 150 broodjes te sorteren..... En ik denk dat dit zeer regelmatig gebeurd. En de blijdschap dat ze het mogen doen, werkt op mij (en ik denk op meer mensen) aanstekelijk. Om te weten wat ze precies doen, zocht ik op youtube een filmpje op:
Ik vind dat daarmee de organisatie Buitengewoon Almere maar zeker ook Millicent Schepman in het bijzonder, maken dat we met elkaar echt iets kunnen betekenen in de wereld. In ontmoeting, in het verminderen van afval en in ondersteuning van mensen die het even of langdurig niet goed voor hun eigen voedsel kunnen zorgen. Gewoon een topwijf.
Nominatie Daarom willen wij met deze blog als Paradijsvogelbosje Oosterwold, Millicent Schepman, als projectleider van de organisatie Buitengewoon Almere aanmelden voor de eerstvolgende uitreiking van de groene spelden op 1 februari aanstaande. Millicent, deze nominatie is je van harte gegund en hoop dat de organisatie van Growing Green de nominatie overneemt! Keep up the good work!
Mogelijkheden in Oosterwold
Millicent gaf aan dat Buitengewoon Almere met het verstrekken van maaltijden aan allerlei regels moet houden. Daarom worden kant en klare maaltijden of maaltijd-onderdelen alleen van organisaties aangenomen (in bovenvermeld geval de catering van de gemeente Almere). Maar verse groenten en fruit kunnen ook van particulieren worden aangenomen. Dus: heb je in de komende jaren (grote) hoeveelheden oogst over? Dan is de organisatie Buitengewoon Almere daar blij mee! Het lijkt erop dat de komende week langs de Frederik van Eedenweg met een ploeg nog bieten geraapt worden! Dat zou toch een leuke samenwerking zijn!
Daarom heb ik weer een avondje zitten knippen en plakken waarmee hieronder dan een actuele Oosterwoldwegenkaart. Ik plaats 'm in een resolutie dat je nog precies alles kunt lezen. Als je doorklikt op de kaart, opent zich een pdf waarin je alles kunt lezen.
We zijn heel trots dat de Frederik van Eedenweg nu in zijn definitieve vorm is opgenomen.
Ook de Auguste Comteweg is op de kaart doorgetrokken. Ik weet eigenlijk niet of ie er al helemaal ligt. Verder is bij het kathedralenpad de Reimslaan toegevoegd..
We gaan m ook maar weer in het informatiebord hangen.
Hieronder een knop naar de website waar je zelf je eigen (recent bijgewerkte) straat kunt opzoeken:
Vandaag was de uitreiking van de groene spelden. 23 April 2016 kregen wij zelf als één van de eerste initiatiefnemers van Oosterwold (met alle eerste initiatiefnemers) een groene speld. Wij schreven er een blog over.
Dit keer hadden we twee andere initiatieven genomineerd. Bart Corduwener van de Speelwildernis hebben we met de volgende tekst genomineerd:
Wij willen graag Bart Corduwener nomineren voor een groene speld.
Bart Corduwener is acteur die zijn spel met (vooral) kinderen in de natuur laat plaatsvinden. Waar kinderen zich veel achter beeldschermen vermaken, weet hij de kinderen mee te nemen in zijn vertelkunst en zijn spel, naar buiten, naar de natuur. Daarmee laat hij Almeerse kinderen (en hun ouders) mooie plekken in Almere zien, kennen en waarderen. Zo speelt hij zijn voorstelling Land van Liam in Almere Poort hout.
Zijn grote droom, het maken van een speelwildernis is een plek waar kinderen buiten in de natuur als vanouds kunnen ravotten en buitenspelen. Hij is hiermee genomineerd om een deel van de Nieuwe Natuur in Flevoland (subsidie Provincie Flevoland) te realiseren. Hiervoor heeft hij een locatie in Oosterwold op het oog. De samenwerking die hij hiervoor heeft opgelegd gekregen met Staatsbosbeheer maakt het werken niet altijd makkelijk. Om zijn doorzettingsvermogen te waarderen en te hopen dat hij kan doorzetten om de speelwildernis werkelijkheid te maken, willen wij hem nomineren voor de groene speld. Wij hopen dat hij daarmee gebruik kan maken van dat netwerk om zo de speelwildernis dichterbij te brengen. Meer informatie: www.speelwildernis.nl
De organisatie van Growing Green Cities was het met ons eens en nomineerde vandaag Bart. Zoals je rechts kunt zien is Bart blij met de nominatie (en de bloemen).
Met alle genomineerden knoopt wethouder Herrema een kort gesprekje aan, zodat duidelijk wordt hoe de genomineerden bijdragen aan een groene en gezonde stad.
Vorige week nomineerden we Millicent Schepman middels deze blog.
Vandaag krijgt ook zij een groene speld:
Millicent licht haar initiatief toe. Veel supermarkten dragen met "bijna over datum" producten bij. Helaas doet Albert Heijn niet meer mee. Na afloop legt Millicent uit dat hier een heel ingewikkeld juridisch (aansprakelijkheids) gedoe onder ligt. Mooi om te zien hoe Millicent (en haar team!) desondanks dit gedoe gewoon doorgaat! Keep up the good work!
En natuurlijk moet je even met z'n allen op de foto!
Een grapje met Millicent Schepman van Buitengewoon Almere over de bieten van buurman Jeroen, leidde vandaag tot een oogstcampagne. Voor de organisatie Buitengewoon Almere kwamen Millicent, Leo en Vera bieten oogsten bij de nieuw verworven grond van Jeroen Muijsson.
De stichting ERF heeft de bieten niet van het land gehaald. Jeroen wil er graag vanaf en Buitengewoon Almere voedt er weer veel mensen mee. Het zag er naar uit dat het de hele middag pet weer zou zijn. Gelukkig werd het in de loop van de dag lekker weer. Uiteindelijk hebben we lekker in de zon staan oogsten. En dat ging zo snel, dat de tweede ploeg die een uur later zou komen, kon worden afgebeld.
De bus gaat naar huis met 10 kratten bieten...
Dus volgende week geldt: heel Almere eet.... BIETEN!
Dank aan Jeroen Muijsson voor het beschikbaar stellen van de bieten. Dank aan Millicent en crew voor het oogsten.
Mocht je ook oogst overhebben in de toekomst, neem dan contact op met Buitengewoon Almere
Vorige week vrijdag hebben we het genoegen gehad om met Kees van der Vaart van Staatsbosbeheer en Louis Dolmans van Stichting Heg en Landschap en Stichting Van Akker naar Bos van gedachten te wisselen over de meerwaarde van het ontwikkelen van Voedselbos in bestaande bossen, en de het idee van een pilot in de bosstrook bij de Paradijsvogelweg. We hebben met de Stichting Heg en Landschap contact vanwege de grote plantactie, maar we delen ook een gezamenlijk streven naar ontwikkeling van meer Voedselbossen in Nederland. Hiervoor heeft Staatsbosbeheer zich ook uitgesproken met een 'Green Deal Voedselbossen'. In Oosterwold wordt ook een plan uitgewerkt voor een nieuw aan te planten Voedselbos. Maar het omvormen van een bestaand bos naar Voedselbos vraagt een andere aanpak.
De ideeën van Voedselbos sluiten mooi aan bij de ontwikkeling van Oosterwold, omdat je daarmee de functies van natuur, stadslandbouw, recreatie, biodiversiteit en duurzaamheid mooi kan verbinden. Dat staat ook centraal in onze motivatie om de Stichting Paradijsvogelbosje op te richten. Aanleiding van dit gesprek was ons voorstel om de bosstrook aansluitend aan onze wijk Frederik van Eedenweg en de John Lockeweg aan de andere zijde gezamenlijk met Staatsbosbeheer en omwonenden te beheren. En Stichting Heg en Landschap ziet daarin ook een mooi proefproject om ervaringen op te doen met de omvorming van bestaand bos naar Voedselbos.
We hebben toen ook een kijkje genomen in de bosstrook. Daar was te zien dat de storm aanzienlijk schade heeft toegebracht aan de essen. Daarvan zijn we wel geschrokken. Dat maakt de vraag naar een aanpak komende tijd zeker relevant, anders dreigt de hele bosstrook verloren te gaan. Hopelijk kunnen wij als omwonenden hierbij een rol spelen, door nieuwe bomen als ondergroei te planten en de ontstane gaten op te vullen. De term Voedselbos zou erop kunnen lijken dat we het hele bos willen omgooien. Maar dat is niet zo. De ideeën achter Voedselbos gaan juist in eerste instantie uit van het behoud van de kwaliteiten in het bos, en planning met het oog voor lange termijn en duurzaamheid. En het gaat niet alleen om voedsel voor mensen, maar ook om voedsel voor dieren: besdragende struiken voor vogels, bloeiende planten en bomen voor insekten, voedingsbodem voor schimmels en paddestoelen. Leuk om te zien overigens dat er ook mooie paddestoelen aanwezig zijn, zoals deze Rode Kelkzwam en Gewone glimmerinktzwam en een klein exemplaar van de gele trilzwam, de Elfenwasplaat, en een groep trechterzwammen of ridderzwammen (daar kom ik qua determinatie niet helemaal uit). En ondanks alles zien die omgevallen en met dik mos bedekte stammen er toch ook sprookjesachtig uit. Wat zal het fantastisch zijn als we met Staatsbosbeheer en omwonenden hier een hoogwaardig en duurzaam Voedselbos van kunnen maken!
We proberen de grote woning zo veel mogelijk zelf af te bouwen. Ik heb zelf nog lang gespeeld met de geachte om zelf de badkamers en WC te gaan tegelen, maar ik zag wel tegen de klus op, met name om alles mooi recht te krijgen. Het doemscenario dat je tien tegels tegelijk probeert recht te duwen en dat ze dan een voor een van de wand af komen zeilen kan dan als een nachtmerrie gedachte oppoppen.
En eerlijk gezegd, het bouwproces vraagt ook wel om een versnelling. Dus zocht ik een tegelzetter uit de omgeving. We vonden Menno en hebben afgesproken dat hij op uurtarief aan het werk zou gaan. Hij is twee weken geleden begonnen. Hij verwachtte nog dat de klus in een paar dagen geklaard zou zijn. Maar ja, bij ons huis is alles scheef, en de muren zijn behoorlijk hoog. Uiteindelijk is Menno nog ruim zeven dagen bezig geweest. Scheve muren betekent, dat alle tegels op een andere maat schuin gezaagd moeten worden. En er lopen metalen profielen langs het dak, waar de tegels omheen moeten worden geplakt. Dat is bepaald een puzzelwerkje.
Mooi is dat de tegels gezet zijn met een een heel dun kruisje, waardoor de voegen ook smal zijn. We hadden nog enig meningsverschil over de kleur van de voeg, maar we hebben toch voor wit gekozen. Tenslotte zijn alle overgangen tussen de tegels en de vloer, wanden en dakplaten gekit, zodat alles waterdicht is.
Als Menno klaar is met de klus, kunnen wij na het drogen van het voegsel de tegels gaan schoonvegen, en ..... kranen ophangen.
Dat lijkt een simpel klusje, maar simpele klusjes zijn bij mij soms toch ingewikkeld. Ten eerste moet je de druk van het water halen, en als je dan de afdichtdoppen eraf haalt, dan stroomt het resterende water eerst uit de leiding. En als je een boiler van 120 liter hebt, dan is dat een flinke stroom water.
En hoe ver moet je de S-bochten in de muur draaien, zodat ze precies passen met de rozetten en de kraan past? Dat betekent bij mij dus twee keer proberen, en de derde keer, dan zit het!
En dan de douche-stangen nog. Dat leek ingewikkeld, maar gelukkig bleek dat goed genoeg voorbereid. Ik had namelijk al eens door een waterleiding heen geboord, en dat wilde ik niet herhalen. Op de plek van de douchestangen heb ik achter de cementtegels een extra multiplex-plaat geschroefd, waarin we de schroeven voor de douche-stang kunnen vastschroeven.
We kunnen douchen! Weer een stap dichter bij een bewoonbaar huis.
We hebben al enige tijd zonnepanelen, op de kleine woning al ruim een jaar en op de grote woning sinds 31 oktober. Eerst hadden we een probleem met de kleine woning, omdat de teruglevering van de stroom bij zonnig weer afbrak als de weerstand van de tijdelijke kabel naar de bouwstroomkast te hoog werd. Dat is opgelost toen we de definitieve stroomaansluiting kregen.
Het is de bedoeling dat wij, en ook de leverancier Zonnefabriek de prestaties van de zonnepanelen kunnen monitoren. Dat kan doordat de omvormer van de installatie wordt aangesloten en aangemeld op het internet, op een portaal dat SunnyWeb heet.
Maar.... het heeft even geduurd voordat we internet hadden, en dus was het aanmelden van deze installatie nog niet gelukt.
Dat is nu wel gelukt, en nu kunnen we de prestaties van de panelen ook monitoren. Per huisje, want het zijn twee onafhankelijke installaties. Met een mooi dashboard met metertjes en cijfertjes kan je zo de prestaties zien.
Helaas missen we de informatie over de periode tot gisteren. Maar gelukkig wordt ook de meterstand weergegeven, en kunnen we uit die totaaltelling wel opmaken wat het oplevert.
Fijn ook dat het nu zulk mooi weer is, want nu kan de installatie ook laten zien wat ie waard is. Op de grafiek is te zien dat het geleverde vermogen oploopt vanaf 9.00 uur 's ochtends. Ja toen lag de panelen nog onder een witte laag rijp van de vorst. En bij de kleine woning hebben de zonnepanelen nog tot een uur of 10 schaduw van de bomenrij langs de Paradijsvogelweg. Ook zien we dat de opbrengst toeneemt als de zon meer recht op de panelen schijnt. Met een beetje Googlen vind ik dat de zon om ongeveer 12.40 op z'n hoogst staat. Dat zou ook het zuiden moeten zijn en we hebben de beide huizen geprobeerd perfect op het zuiden te richten. Daarvan de twee grafiekjes hieronder. Bij de leverancier is de kleine woning het 'Vijverhuisje' gaan heten. Daar kunnen we wel mee leven.
Behalve het monitoren van het vermogen biedt deze techniek uiteraard de mogelijkheid om te controleren op storingen. Dus niet de hele tijd, maar wel met enige regelmaat bekijken.
Vorige week hebben we nog bericht dat we met Stichting Buitengewoon Almere bieten hebben geoogst. Toen hebben we nog zorgvuldig alleen geoogst op de kavel van buurman Jeroen, omdat we bang waren de boer Stichting ERF te beroven. Die bieten hebben vorige week een goede bestemming gevonden bij diverse adressen waar ze worden bereid voor mensen die een steuntje kunnen gebruiken. En daarmee wordt verspilling van voedsel tegengegaan. Vandaag moest ik helaas met lede ogen toezien, hoe een grote Tractor van Stichting ERF alle bieten over tientallen hectaren aan het verhakselen was. Blijkbaar zijn deze biologisch gekweekte bieten nu waardeloos, of althans niet meer verhandelbaar. Al die doorgehakte rode bieten roepen ook een bloederige associatie op. Het lijkt wel een slachtveld. Je zou er vegetariër van worden....
Ook de andere boeren in de omgeving hebben blijkbaar pech met hun oogst. Langs de Paradijsvogelweg liggen bergen met uien en aardappelen. Vanwege de vorst zijn ze nu zeker niet meer consumeerbaar. Misschien zouden we daar toch betere manieren voor moeten vinden om voedsel dat we produceren zo goed mogelijk te gebruiken en verspilling te vermijden.
Vandaag hadden we een bijzondere klus: compost verhuizen. Samen met mijn verre buurvrouw Margreet hebben we een deal gemaakt, dat zij vijftig kuub compost heeft geregeld. En wij nemen daarvan 12 kuub compost over. Vijftig kuub is heel veel. Zo veel dat zo'n vrachtwagen dat niet zomaar in een tuin kan kieperen. Dus dat was in twee grote bergen bij Margreet voor het huis gedumpt. Om het compost te verplaatsen zijn we te rade gegaan bij onze buurman Henk die als boer een uitgebreid machinepark heeft. Of hij ons niet kon helpen om 12 kuub compost te verplaatsen. Dat kon wel.
Dan zet hij zijn kraan in en een kiepwagen achter de trekker. En aangezien boer Henk maar één wagen tegelijk kan besturen, mocht ik in zijn trekker met reusachtige kiepwagen naar de Titus Brandsmaweg. Ik had als tiener wel eens op een oude trekker gereden, maar dit was wel een ervaring. Uiteraard heb ik boer Henk de wagen laten keren, want draaien en achteruit draaien met zo'n gevaarte is aan mij niet besteed. Vervolgens kon Henk met zijn kraan de kiepwagen vullen. Ondanks dat het gevroren heeft, blijft zo'n berg compost uit zichzelf warm, en terwijl Henk in de hoop schept, komen er flinke dampwolken vrij. Dat geeft wel een spectaculair schouwspel.
We hebben vooral de compost opgepakt die op de oprit lag, zodat er ook meer ruimte komt om te manoeuvreren. Toen de 12 kuub was ingeladen, mocht ik de tractor weer naar het Paradijsvogelbosje rijden. Toch maar een foto'tje gemaakt vanuit de tractor cabine.
Maar toen begon de uitdaging eigenlijk pas goed. Want die tractor met bovenmatige kiepwagen moest achteruit over onze oprit naar de grote woning. De compost moet namelijk uiteindelijk belanden op het dak van onze grote woning. Maar die tractor en kiepwagen zijn even breed als onze oprit, en dan zijn die bochtjes die erin zitten een hele toer.
Ik sta daar bij te kijken, en zie plotseling, dat een voorband van de trekker plat staat. Dan komt zo'n tractor niet meer voor of achteruit. We maakten ons zorgen dat er een reusachtige spijker of stuk staal door de band was gestoken, maar we konden niets vinden. Boer Henk moest naar huis om zijn tweede tractor te halen, waarmee hij perslucht kan regelen. Hij is niet voor één gat gevangen. En jawel, langzaam vulde de band zich weer. Blijkbaar zit die band, net als bij veel auto's tubeless om de velg, en als je een hele rare beweging maakt kan er lucht ontsnappen, en dan staat ie plat.
Maar na een kwartier modderen en pompen, konden we een hernieuwde poging doen. En ik moet zeggen dat ik diep respect heb voor de stuurmanskunsten van Henk.
Hij stuurde het gevaarte precies tussen de zeekcontainer en paaltjes en boompjes door, tot achter tegen het huis aan. Daar kon de lading gelost worden.Vervolgens mocht ik nog weer één van de tractors naar de boer toe rijden. En tenslotte de oprit bij Margreet schoon vegen. Mooie actie. Het volgende hoofdstuk is de uitdaging hoe we de compost op het dak krijgen. Maar de oplossing moeten we nog bedenken, dus dat houdt de spanning erin.
Vorig jaar hebben al twee groepen studenten van de Aeres Hogeschool op het Paradijsvogelbosje onderzoek gedaan naar planten en dieren.
Dit jaar komen er weer twee groepen. Vier studenten richten zich op de inventarisatie van planten: Stephan, Tiemen, Dennis en Abram.
En vier andere studenten richten zich op vogels en insekten: Bo, Max, Myrthe en Nathan.
Deze groepen komen komend seizoen verschillende keren langs om onderzoeksgegevens te verzamelen.
Vandaag kwamen ze kennismaken en heb ik ze rondgeleid over de kavel. Gelukkig werkte het weer een beetje mee met zonnestralen tussen de hagelbuien door. Leuk om de beide groepen tegelijk te ontvangen, omdat we ook konden verkennen hoe de inventarisatie van planten en dieren samenhangt. Dat kunnen ze afstemmen door dezelfde biotopen te onderzoeken. Bijvoorbeeld de moerassige delen tegen de vijvers, of de hoger gelegen aardwal. Of de delen van de kavel die het dichts bij de bosrand liggen.
De reden om de studenten weer van harte uit te nodigen, is dat we verwachten, dat de vegetatie en aanwezigheid van vogels en insekten in de eerste jaren sinds de beplanting van de kavel gaat veranderen. De bomen gaan groeien, en planten gaan zich vestigen. Hoe ontwikkelt het landschap?
Hopelijk levert dat ook inzichten op die van belang zijn voor de verdere ontwikkeling van kavels in Oosterwold. En vooral: hoe verbinden we de vormgeving van individuele kavels tot een samenhangend geheel, dat ook een meerwaarde krijgt, gezien vanuit ecologie en biodiversiteit. We zijn benieuwd.
Gisteren hebben we een bijeenkomst in onze Tuinkamer gehad, waarbij besturen van Kavelwegverenigingen in Oosterwold bijelkaar kwamen.
Er spelen vele zaken in Oosterwold die niet alleen individuele initiatieven maar ook Verenigingen treffen, en veel problemen treffen vele, zo niet alle Verenigingen. In de afgelopen jaren zijn de Verenigingen een voor een opgericht. Vooral de laatste maanden groeit het aantal bewoners en bouwers hard.
Omdat het ons zinvol leek om met Verenigingen uit te wisselen, hebben we de afgelopen maand alle Verenigingen geprobeerd te benaderen. Dat viel nog niet mee. Zo is het lijstje met verenigingen op de website MaakOosterwold.nl alles behalve compleet. Daar staan acht Verenigingen. Uit onze inventarisatie kwamen er 22 boven water!
Gisteren zijn we niet diepgaand op onderwerpen ingegaan, maar hebben we kennisgemaakt, ervaringen uitgewisseld, en onderwerpen geïnventariseerd, die we de komende tijd willen bespreken en aanpakken.
Dat gaat o.a. over:
vertragingen bij vergunningen
de extra bijgekomen geluidstoetsing met onduidelijkheid, ongelijkheid en vooral vertraging en kosten tot gevolg.
De traagheid bij de nutsen, en gebrek aan afstemming.
Afval ophalen en duurzaam verwerken
Dit overleg werd door alle aanwezigen zeer gewaardeerd. We hebben een aantal onderwerpen gekozen die worden voorbereid door een paar trekkers. Hierover zullen we binnen twee maanden een vervolgoverleg beleggen.
Ook zullen we gegevens inventariseren van alle aanwezige Verenigingen en vervolgens rondsturen. Verenigingen die nog niet betrokken zijn of nieuw worden opgericht kunnen zich ook aanmelden bij Marien.
Hoe noemen we dit 'Gremium'? Uit de groep kwam de prozaische naam: Verenigd Overleg Oosterwold. VOO voor intimi.
Na afloop hebben we nog een drankje aangeboden, waarbij de informele uitwisseling gewoon doorging.
Een vruchtbare avond en mooie start van dit Verenigd Overleg Oosterwold.
Vandaag was het zover! De eerste grote levering van de 30.000 bomen en struiken van dit jaar was vandaag! In december hadden we geoefend met zo'n 3000 boompjes, 10.000 is toch een extra maatje...
Het is prachtig weer. Ik kan zelfs zonder winterjas werken en heb het daarbij niet koud. Bij het begin van de dag hadden we (naast natuurlijk Annemarie en Walter, die mee organiseren) Tjalf en Myra uitgenodigd. En dat was maar goed ook.... De bomen werden rond 9 uur gebracht door dezelfde chauffeur als in december. Hij dacht even snel met zijn kooi aap (een driewieler heftruck) uit te kunnen laden, maar nam de bocht een beetje kort. Gelukkig had Tjalf zijn "Rode hoekje terreinwagen" bij zich en kon (als Marien en ik het gewicht van de kooiaap naar voren brengen door op de vorken te gaan staan) de kooiaap los trekken. We lossen echt op de Frederik van Eedenweg. De pallets mogen tot in de middag blijven staan, zodat we rustig uit kunnen pakken. Dat levert natuurlijk de eerste komische plaatjes van de dag op!
We verspreiden de pallets over de oprit, want alle bomen op de pallets moeten eerst uitgesorteerd, waarna alle bestellingen (vandaag ruim 25) kunnen worden gesorteerd. Tegen de koffiepauze is het ons gelukt om de bomen te sorteren. Inmiddels is het dan een drukte van belang! Omroep Flevoland is gearriveerd, maar ook fotograaf Theo Baart die een fotoboek over de verschillende woonmilieus in de grote regio Amsterdam maakt, is inmiddels foto's aan het maken.
Na starten we met het rapen van de bestellingen. Als dat op gang is, vraagt de verslaggever van Omroep Flevoland of hij mij mag interviewen. Voor de camera is dat best spannend. Hiernaast een link naar het interview op Omroep Flevoland. Je kunt in beeld goed zien met hoeveel mensen we aan het werk zijn.
Of het rapen van de bestellingen goed gaat weet je altijd pas als er aan het eind niet van alles "kwijt" is of juist overblijft. Er zijn een paar kleine foutjes, maar die kunnen we prima herstellen. Goed gedaan dus alle vrijwilligers. En als het een uur of één is rijden de eerste bestellingen het terrein af.
Dan gaan de vrijwilligers weg en eten wij nog een broodje met AnneMarie en Walter. In de loop van de middag worden alle bestellingen opgehaald. Marien plant op ons talud heel snel kruisbessen tussen de fruitbomen.
Stiekem ben ik toch wel nieuwsgierig wat de verslaggever van Omroep Flevoland er nou van gemaakt heeft. Dus om 17 uur schiet ik toch even achter de tevee....
Ik verstuur het filmpje van omroep Flevoland trots aan een aantal vrienden, waarbij Franc terecht terugappt:"... en hoe gaaf... je staat aan de 'wortel' van groenstructuren die er over 100 jaar nog steeds zijn" en precies dat is wat ons motiveert.
En ik, ik zit inmiddels voldaan op de bank en denk dat ik mijn eerste verkleuring in mijn gezicht van dit jaar binnen heb. Het was een heerlijke dag! Veel succes met planten initiatiefnemers in Oosterwold. Ik droom nog even verder over hoe mooi het wordt.
Alle vrijwilligers: dank voor jullie inzet en gezelligheid!
Vandaag hebben we de vierde levering van de boomplantactie voor Oosterwold van Stichting Heg en Landschap tot een goed einde gebracht. En gisteren hebben we het grootst aantal bestellingen verwerkt. Gelukkkig hadden we fantastisch weer. Een beetje koud, en het was van tevoren nog spannend of de levering door zou gaan. Als het te koud is, kan de kweker het plantgoed de bomen niet oogsten, en is transport ook niet mogelijk. Gelukkig was het woensdag, donderdag en vrijdag overdag boven nul, zodat oogst, transport en afleveren lukt. Wel is het belangrijk dat alle ontvangers hun plantgoed nog voor de nachtvorst inkuilen, zodat de wortels goed beschermd zijn. De inheemse bomen en struiken zelf zijn goed winterhard. Donderdag hebben we de lading weer bij het Paradijsvogelbosje laten afleveren, en dat was maar goed ook, want er waren niet alleen ruim 9000 bomen en struiken, maar ook heel veel bestellingen met veel verschillende soorten. En dat betekent dat we eerst alle bomen moeten uitsorteren op soort, en vervolgens alle bestellingen op hoopjes bij elkaar leggen. Gelukkig hoefden we dat niet alleen te doen. Donderdag waren Sander en Stanford (met dochter en vriendinnen) er vanaf het begin bij. In de loop van de ochtend kwam er een grotere groep. En vandaag waren Mieke, Rikkert en Linda van grote hulp. En tussendoor is er dan tijd om even samen koffie en thee te drinken met veel koekjes. Omdat er gisteren zoveel bestellingen zijn, is het spannend of je alles kloppend krijgt. En dat gaat nooit in een keer goed. Een enkele keer wordt aan een bos een verkeerd label gehangen. En soms wordt een soort vergeten bij de bestelling. En soms denk je dat een bos 25 stuks heeft, en dan blijkt dat het er maar 10 zijn, omdat de planten groot zijn.
En de rozen, dat is weer een verhaal apart. Want dat zijn zulke onregelmatige struiken, dat we alle bossen uit elkaar hebben gehaald om de struikjes per bestelling uit te tellen. Maar dan lijken rozen soms zeer op elkaar, zoals de Bosroos, de Heggeroos, en beklierde Heggeroos. Ja sorry, ik heb het ook niet bedacht.
Vandaag was een grote bestelling met weinig soorten, maar die moesten wel op het land van Ecomeerhof worden ingekuild. Gelukkig lag er al zand klaar, en nadat wij het plantgoed op rijen hadden gelegd, konden de anderen alles inkuilen. Dus nu hebben we nog een staartje nazorg, om de laatste correcties te doen, vooral mensen die nog iets moeten ophalen. De kruisbessen waren deze week uitverkocht, dus hopelijk worden die binnenkort nog nageleverd. We waren gisteren en vandaag ook nog bezig met deze laatste restjes. En je wilt het graag kloppend hebben. Het lijkt toch een beetje op het werk van een penningmeester, die zich suf piekert over een cijfer achter de komma. Want van die 30.000 bomen en struiken dit jaar is er vooral heel veel goed gegaan. En het geeft een heel goed gevoel, dat nu de ruim 60 of 75 deelnemers (verschillende bestellingen zijn voor meerdere kavels en woningen) aan de slag gaan om Oosterwold vol te planten. En ook een beetje genoegelijk als wij bedenken dat die grootscheepse plantactie voor onze kavel al twee jaar achter ons ligt. Niet dat er voor ons niets te doen is, want onze moestuin schreeuwt om aandacht. Dank dus vooral iedereen die mee heeft gedaan en meegewerkt. Van dit soort evenementen krijgen wij energie. En we hebben veel gezellige mensen ontmoet en leuke gesprekken gevoerd. Sorry dat we soms wat streng waren, als we moesten vasthouden aan de administratie. We komen vast binnenkort nog eens langs om het plantgoed te zien groeien. En een berichtje van de deelnemers met een paar foto's zijn ook zeer welkom. Die wil Stichting Heg en Landschap ook graag gebruiken om toe te lichten wat er van het plantgoed is terechtgekomen. Als de sponsor Yves Rocher Foundation ook enthousiast blijft, dan komt er wellicht volgend jaar weer een gelegenheid.
Afgelopen zondag hebben we in de Tuinkamer een groep van zes cursisten ontvangen met Johan Smits van de Stadsbomerij als cursusleider.
Het onderwerp was: zelf fruitbomen enten. Afgelopen week waren we druk met andere zaken zoals de bomenplantactie, dus vandaar nu pas deze blog.
Het past heel goed bij onze plannen om activiteiten zoals deze entcursus een plek te bieden in onze Tuinkamer en met onze Stichting Paradijsvogelbosje. We hopen immers dat dergelijke activiteiten bijdragen aan de ontwikkeling van het landschap van Oosterwold. En zelf je fruitbomen enten, dat vind ik bij uitstek Stadslandbouw in de praktijk.
Als tegenprestatie voor het gebruik van de Tuinkamer mocht ik deelnemen in de cursus.
Johan had de cursus fantastisch voorbereid met een boekje, en met oefenmateriaal om te leren snijden. En ook bossen met verschillende onderstammen en takken om op de onderstam te enten.
Er zijn verschillende soorten van enten, en wij hebben mogen oefenen op de zogenaamde 'verbeterde' plakent, of zoals het op internet genoemd wordt: Verbeterde plakgriffel.
Op de cursus konden we ook een speciaal zakmes kopen, waarmee je goed een schuine snede kunt maken in het plantgoed.
Doel van het enten is om een boom te laten groeien met de gewenste fruitkwaliteit op een onderstam met het gewenste groeivermogen.
Als Johan het voordoet ziet het er eenvoudig uit, maar het valt helemaal nog niet mee om een goede rechte snede te maken. Bovendien moet de tak die je wilt enten dezelfde dikte en snede hebben om te passen op de onderstam. Met een extra snede in de ent kan je de beide delen in elkaar haken zodat ze beter blijven vastzitten. Een rekbaar stukje buddytape zorgt ervoor dat de ent blijft zitten, en dat uitdrogen van het topje minimaal is.
Het was ook nog fantastisch weer, dus konden we de takken buiten uitstallen, en binnen in het zonnetje werken.
Nadat we geoefend hadden, mochten we zelf proberen om eigen boompjes te enten. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken, en vier boompjes geent. Nu maar hopen dat ze iets gaan doen. Omdat het gaat vriezen heb ik de boompjes in bloempotten geplant en laat ik ze overwinteren in het tuinschuurtje. Fingers crossed.
Volgende week komt Johan nog een keer de cursus geven met zes andere cursisten.
In ons grote huis hebben we al langer een toilet bij de tuinkamer. Bij onze slaapkamer hebben we ook een klein kamertje. Dat duurde wat langer omdat de machinekamer eerst afgerond moest worden. Daarom zitten in het toilet een aantal luiken om bij de installatiekamer te kunnen. Het toilet is inmiddels betegeld. Dan kan ook het toilet opgehangen. We hebben lang getwijfeld hoe we de wand met de luiken af zouden werken. Uiteindelijk hebben we de luiken NIET met tegels afgewerkt. Dat had wel gekund, maar dan waren de luiken heel zwaar geworden. Dus heb ik iets anders verzonnen. Oude wandelkaarten boden uitkomst. Ik heb een mozaiek van deze kaarten op de wand gemaakt. Door het met watervaste houtlijm te bewerken, kun je ook gewoon de wand nat afnemen en een dweil over de vloer halen.
Marien loopt tegen een wc bril aan bij de LIDL, die precies de juiste kleur heeft. En vandaag lukt het ons (na een hele serie gedoe dingen, het was zo'n dag....) om het wasbakje op te hangen, de kraan aan te sluiten en de afvoer aan te sluiten. Het toilet heeft nog geen deur en er moet nog wat afgelakt, maar wij zijn niet langer de weg kwijt in het kleinste kamertje!
De afgelopen twee jaar is het Waterschap een veelgeziene gast bij het Paradijsvogelbosje. Enerzijds om te kijken wat wij met water, hoogte en landschap doen. Anderzijds zijn de bestuurders van het Waterschap bij menig bestuurlijk bezoek aanwezig.
We hebben daarbij weleens laten vallen dat wij graag de fluctuatie in de waterstanden ook zelf in de gaten te kunnen houden. Daarbij hebben we weleens een houten paal in het water gezet, met een centimeter erop. Maar da's toch een beetje nep. Beheerder Jan van het Waterschap kwam begin januari kennismaken en kondigde aan dat zij graag een waterpeil in de grote vijver wilden zetten en een in de moestuin (niet in het water en tussen de drainage buizen). Half januari kwam een kraan de paal in het water zetten en de peilbuis in de moestuin plaatsen.
Deze week (tijdens de vorst) stapte Jan opnieuw binnen. De schaal voor het waterpeil is binnen. En als je over het water naar de paal kan lopen is het natuurlijk veel eenvoudiger om de schaal op de paal te schroeven, dus neem je bij de vorst de gelegenheid te baat om de schaal op de paal te schroeven.
Maar als de schaal erop zit, vinden we de paal toch een beetje kaal. Met Sinterklaas heeft Marien een aantal cortenstaal dieren gekregen. De specht zit op ons informatiebord en vanaf nu zit er een vlinder op de waterpeil paal.
En dan loop ik al een paar dagen met het voornemen deze blog te maken en zie ik vanavond een mooi filmpje met een mooie maquette/spel van onze vriend de watermanager, Guido van Belle: beter bekend van belevenisonderwijs.
In het filmpje hieronder komt het model hiernaast voor..:
De afgelopen week heb ik een lang uitgestelde klus opgepakt. Vorige week hadden we na maanden van nattigheid en daarna vorst eindelijk weer een paar mooie voorjaarsdagen. Die kon ik goed gebruiken. Voor mijn dak dus.
Het dak van de grote woning is opgebouwd uit industriele dakplaten. Die zijn waterdicht, maar om daarop een groendak te realiseren, moeten de platen toch beschermd worden tegen de inwerking van grond, zuren en wortels. Daarom hebben we twee grote lappen EPDM folie op het dak gelegd. Maar dat hebben we in het najaar niet helemaal vast kunnen zetten. En toen kwam de winter. De EPDM heb ik met stenen en opgerolde viltmatten zoveel mogelijk tegen de stormen vastgelegd. Je moet er niet aan denken dat honderd vierkante meter EPDM wind gaat vangen. Dan ligt mijn hele dak bij de A27. Ondanks dat we bij de stormen de stenen soms heen en weer hoorden waggelen is er geen schade ontstaan. Maar het dak was wel heel nat. Ook onder het EPDM. En met regen en met vorst kan je niet lijmen. Bovendien glibber je dan van je eigen dak. Dus van de paar mooie dagen optimaal geprofiteerd, waarvan deze lichtelijk mislukte selfie met gevaar voor eigen leven op het dak gemaakt.
Het EPDM is overigens heel zwaar, dus het valt niet mee om dat recht te trekken op het dak. Zeker niet als het dak schuin is, en het damwandprofiel van de dakplaten maakt, dat het EPDM in golfjes moet liggen. Maar dat is uiteindelijk wel gelukt, en kon ik het EPDM vastplakken op de stalen nokplaten die ik eerder bevestigd had. De meest ingewikkelde operatie was misschien wel aan de oostzijde, waar het dak het laagste is en al het water blijft staan in de damwand richels. Dat heb ik eerst maar zo goed mogelijk schoon gemaakt, het water opgedweild, en daarna met een haarföhn opgewarmd totdat het water van het dak was verdampt. Daarna kon het EPDM over de boeidelen worden geplooid, en heb ik de boeidelen afgedekt met Cortenstaal platen die op maat waren gebogen. zodat ze passen om de houten boeidelen en gevouwen EPDM.
Een leuk voordeel van werken op het dak is, dat je mooi uitzicht hebt op de bouwactiviteiten van mijn buren: Ron die aan het heien is, en Bert en Beatrijs, die hun kozijnen aan het plaatsen zijn.
Wij hebben in onze grote woning een gevlinderde betonvloer laten aanleggen, en bij het drogen van het beton heeft de leverancier Viltmatten gebruikt. Die hadden we dus over, en die geven we een tweede leven als anti-worteldoek en vochtreguleringsmat. Vervolgens moest er nog één onderdeel worden aangebracht voordat de grond kon worden opgebracht: een beregeningsslang die ervoor moet zorgen, dat als het straks droog is in de zomer, ik niet met gietertjes mijn dak moet bewateren: nu is het genoeg om de kraan open te draaien en krijgt mijn dak automatisch water. Overigens kan ik hiervoor ook water uit de vijver of regenwater opvang gebruiken als ik er een filter tussen zet. Zo'n beregeningsslang heeft iedere 50 cm een gaatje, waardoor water kan druppelen. Daarvan ligt 100 meter op het dak, met negen vertakkingen. De laatste fase is vooral een kwestie van geduld en conditietraining: 12 kuub compost met kruiwagentjes op het dak rijden. Dat gaat dus niet in een paar dagen. Dat is iets van 5 kruiwagens per dag, en dan eerst weer andere klusjes verzinnen. Maar na een paar dagen begint het er toch een beetje als een dak met grond uit te zien. Binnenkort kunnen we hopelijk inzaaien met kruiden om er een groendak van te maken, en ervoor te zorgen, dat de wortels de grond vasthouden.
We hebben sinds de start van onze bouw twee jaar zonder afvalcontainers geleefd. Daarom moesten we uiteraard afval tijdens de bouw naar het Recycleperron brengen, en voor het gewone afval van met name papier, glas en plastic konden we terecht op het brengparkje bij Nobelhorst. Maar dat is natuurlijk niet een permanente oplossing. Afgelopen maanden is een werkgroep Oosterwolders actief gaan zoeken naar een oplossing voor Afvaldiensten. Er zijn offertes opgevraagd bij particuliere dienstverleners, en we zijn ook met de gemeente in gesprek gekomen. Onze wijk ligt direct aan de Paradijsvogelweg, en we de Vuilniswagens rijden al over de Paradijsvogelweg om het afval bij de woningen aan het einde op te halen. Dus daarom stelde de gemeente voor om bij initiatieven langs de bestaande wegen containers, ofwel kliko's te plaatsen. Voor het Tureluurveld is het ingewikkelder, omdat de Containers dan waarschijnlijk op privé terrein moet worden opgehaald. En dat is nog niet een-twee-drie geregeld. Buurvrouw Marjon heeft de werkgroep getrokken, en zij regelde ook een informatieavond afgelopen woensdag 22 maart in de Burgerzaal in het Stadhuis. Daar is voor iedereen toegelicht hoe ver het nu staat, en wat er te kiezen is voor individuele initiatieven en voor Verenigingen. Marjon, hulde, en bedankt. Bij onze wijk moeten er nog wel opstelplaatsen worden gemaakt. Gelukkig biedt de gemeente aan om de opstelplaatsen te maken aansluitend op de afslag, met stelcon platen. Omdat er door de Nutsbedrijven ook leidingen langs de afslag worden aangelegd, kunnen we met de gemeente regelen, dat de opstelplaatsen aan de kant van de afrit komt als de leidingen. Er is nu een flink pleintje gemaakt. Vanavond hebben we voor het eerst de container voor papier klaargezet. Ruimte genoeg, zo te zien. Aangelegd op de groei van de wijk. Fingers crossed, of ie ook geleegd wordt.
In de grote woning hebben we de kozijnen voor de binnendeuren zelf gemaakt. Dat heeft als voordeel dat het precies past bij de afmetingen van de kamers.
Een nadeel is, dat je alles zelf percies pas moet zien te maken. En dat lukt altijd min of meer. We hebben standaard deurmaten gekocht. Maar de deur voor de badkamer konden we niet op de juiste maat krijgen, dus moesten we daar onder en boven twee centimeter hardhout aan vastzetten.
Ik heb de kozijnen zo precies gemaakt, dat ze toch wat te krap blijken. Er zit al gauw een paar millimeter werking in de kozijnen, dus moet er wat bijgeschaafd worden aan de deuren een een beetje aan de kozijnen. En dan moeten de scharnieren nog vastgezet. Niet helemaal mijn favoriete klusje. Ik heb ook geen bovenfrees, dus doe ik het handmatig met beitel en hamer, en een beetje hulp met de Multitool. En het komt heel nauw. Er mag eigenlijk niet meer dan een millimeter speling in zitten om de spleet tussen deur en kozijn goed te krijgen. Maar nu is ook deze klus geklaard.
En in de avonduurtjes hebben we ook nog een houten lijst gemaakt om de beide dakramen in de slaapkamer en badkamer.
Weer een klusje van het lijstje gestreept.
De foto's zijn gemaakt toen de deuren alleen gegrond waren. Marie-José heeft nu alle deuren ook nog mooi afgelakt.
Ondertussen heeft Marie-José ook nog een spannende kleur verf gekozen om het oude bed een nieuw leven te geven. Het klinkt gek, maar met de deuren erin voelt het toch alsof de ruimte in de kamers verandert. Het wordt een beetje een huis.
Vorig jaar zijn twee groepen studenten van de Aeres Hogeschool begonnen met een inventarisatie van planten, insekten en vogels in en rond het Paradijsvogelbosje.
Het doel is om te onderzoeken, hoe planten en dieren zich vestigen en ontwikkelen in Oosterwold. Omdat we in 2016 zijn begonnen op een kale akker, is het nog een heel nieuw landschap. Ondanks dat we zelf veel invloed hebben uitgeoefend door grond te verzetten, vijvers te graven, bomen te planten en planten te zaaien, moet er toch een ecologisch evenwicht gaan ontstaan. En te verwachten is dat dat ecosysteem zich de komende jaren verder blijft ontwikkelen.
Vandaar dat dit jaar twee nieuwe groepen studenten de opdracht hebben gekregen om niet alleen te inventariseren, maar ook de resulten te vergelijken met vorig jaar.
Eind februari zijn alle studenten al eens wezen kennismaken.
Vandaag is de groep voor plantenonderzoek begonnen. De insektengroep start iets later. Het is ook nog iets te koud voor die koudbloedige beestjes. We hebben gezamenlijk weer een ronde gelopen. Langs de bosrand heb ik de Studenten ook een vraag gesteld: Er groeit een woekerend soort gras, dat hele zoden vormt, en waar ontelbaar muizenholletjes in zitten. Welke gras is dat? Wellicht dat we moeten wachten tot het gras bloeit, want dat is best lastig determineren. Hopelijk leer ik dan ook hoe we het gras iets meer in toom kunnen houden.
Hopelijk levert het onderzoek ook inzichten en adviezen op voor nieuwe initiatieven die zich de komende jaren gaan vestigen in Oosterwold. Ook kunnen we met de inzichten wellicht beter verbindingen maken tussen verschillende initiatieven en bestaande natuur, zoals de bosstroken van Staatsbosbeheer.
Ik ben benieuwd naar de bevindingen en resultaten. Die kunnen we aan het eind van de zomer voor het eerst verwachten. In de tussentijd zullen de studenten een aantal keer op het Paradijsvogelbosje aan de slag gaan. Leuk dat zo ook voor studenten een ontmoetingsplek kunnen bieden. Welkom Bo, Nathan, Max, Myrthe, Abram, Dennis, Stephan, Tiemen.
Dit keer een visuele blog. De afgelopen maanden hebben we een aantal keer bijzondere luchten gezien. En een kleine hobby van mij is om panoramafoto's te maken. Een viertal mag tonen hoe mooi de luchten in Oosterwold zijn.
Omdat één van onze buren uiteindelijk een kleinere kavel wil/neemt/kan, is ineens toch nog een kavel in onze kavelweg vrij gekomen. Kavel M op de kaart van de gemeente.
En met zoveel leuke buren als we op de kaart (die buurman Jan heeft gemaakt) zien, wil iedereen hier toch wonen?
Op de site van de gemeente staat dat de kavel ruim 1500 m2 groot is, maar dat klopt niet, omdat de nieuwe (wel goedgekeurde) grenzen van de buren nog niet correct zijn ingetekend.
De kaart hieronder en naast zijn perfect noord zuid. De kavel heeft zo'n 25 meter langs de weg, is 63 tot 74 meter lang en aan de achterkant ruim 30 meter breed.
Totaal is het oppervlak daarmee 1828,8 m2. Je mag zo'n 228 m2 BVO realiseren.
De buren om je heen zijn volop aan het ontwikkelen. Op 2 a 3 kavels na worden alle kavels naar verwachting nog dit jaar geleverd. Voor deze kavel moet je een geluidonderzoek doen. Er is al een geluidonderzoek gedaan, dat is goedgekeurd, dichter bij de weg. De kabels en leidingen voor dit tracé worden op dit moment in de weg gelegd. Je persoonlijke aansluiting moet je (natuurlijk en helaas) zelf nog regelen.
Omdat onze weg rechtstreeks aan de Paradijsvogelweg zit, heb je alleen met onze kavelwegvereniging te maken. Wij zijn natuurlijk de gezelligste kavelweg van heel Oosterwold (vinden wij). Iedereen bouwt voor zichzelf of laat dat doen. Er zijn in onze wijk geen ontwikkelaars actief. Regelmatig houden we een buurtborrel en kun je snel iedereen leren kennen.
Wanneer schuif jij aan?
Voor vragen kunnen via de contactpagina contact met ons opnemen. De kavel reserveren kan alleen bij team Oosterwold (nadat je bij een kennismakingsbijeenkomst bent geweest) Wij weten wel graag wie onze buur wordt, dus vinden we het fijn als je je ook bij ons meldt.
Pasen markeert altijd zo heerlijk het echt van start gaan van de lente. De afgelopen week was het vaak heerlijk weer. En het lukte Marien om zijn dagelijkse portie zand, compost en grond het dak op te rijden. Hij had met zichzelf een norm van vijf per dag afgesproken, maar afgelopen week waren het er regelmatig meer. En nu beide kinderen (kuikens) het hele weekend thuis zouden zijn ... Daar hoorde het inzaaien van het dak bij.
Ik vind dat het dak er met grond al mooi uitziet. Niet meer dat "slordige" EPDM, maar een mooi egaal dak zoals we bedacht hadden. Over het talud gaat straks het dak helemaal het verlengde zijn. We hebben er zin in.
Pasen markeert altijd zo heerlijk het echt van start gaan van de lente. De afgelopen week was het vaak heerlijk weer. En het lukte Marien om zijn dagelijkse portie zand, compost en grond het dak op te rijden. Hij had met zichzelf een norm van vijf per dag afgesproken, maar afgelopen week waren het er regelmatig meer. En nu beide kinderen (kuikens) het hele weekend thuis zouden zijn ... Daar hoorde het inzaaien van het dak bij.
Ik vind dat het dak er met grond al mooi uitziet. Niet meer dat "slordige" EPDM, maar een mooi egaal dak zoals we bedacht hadden. Over het talud gaat straks het dak helemaal het verlengde zijn. We hebben er zin in.
Zaterdag middag is iedereen al thuis en ineens bedenken we... we doen dat zaaien niet met Pasen, maar nu al... Dus we verzamelen de zaden die voor het dak hebben gekocht. Soorten die het enerzijds op zo'n dak goed kunnen doen, niet teveel grond nodig hebben, maar ook fijne eenjarigen die zichzelf steeds uitzaaien, meerjarige planten, zodat de grond mooi bedekt en doorwortelt blijft. Daarnaast zaaien we een aantal sedum en gras soorten die specifiek op een dak passen. We kiezen voor wat kleinere soorten, omdat die ook minder verdampen als het warm is.
Zaaien is een mooie klus. We verzamelen de zaden in twee emmers zand en grond die we goed mengen. Elk van de emmers gaat door een hele kruiwagen vol zand en compost. We mengen het goed. De kruiwagens worden door Roy en Marien naar boven gereden, zoals zoveel kruiwagens hiervoor...
En dan begint het feest van het strooien. Doordat ze met grond erbij strooien, kun je veel gelijkmatiger strooien. Ik vind het een groot feest. En na twee kruiwagens ligt het erop. Het paadje dat naar het dak is ontstaan mag weer begroeien! We gaan de komende weken natuurlijk de plantjes uit het dak kijken.
Voor we naar de sauna gaan zet Marien nog even de beregeningsinstallatie aan... Zaadjes moeten water...
En dan rijden we naar de sauna, onderweg is het beeld zo mooi dat we uitstappen voor het fotograferen van die (vier) potten goud die we aan de horizon verwachten in verband met de dubbele regenboog! Staat ie nou op onze kavel? (vervolg na de foto)
En terwijl we in de sauna zijn, begint het te druppelen.... En 's nachts hoost het immens. 34 mm regen en het water in de vijver stijgt 20 centimeter.....
Maar lekker voor de plantjes... En gelukkig blijft de (losse) grond op het dak goed liggen. Als het eenmaal doorwortelt is, zal het zo'n vaart niet lopen, maar nu met de losse grond en de zaadjes... Gaat het ook goed! Groeien maar!
Gisteren kwamen we weer met de verenigingsbesturen bij elkaar. Het was een aangename, inhoudelijke uitwisseling. Veel verenigingen waren aanwezig. Iedereen kon zijn inbreng hebben. Goed om te weten waar we met elkaar tegenaan lopen.
Onderwerpen die ter tafel kwamen: geluid, nutsen, afval, huisnummers en hulpdiensten. Eerstvolgende actie is het versturen van het verzoek namens de verenigingsbesturen (al dan niet in oprichting) aan gebiedsregie om de bereikbaarheidsgegevens op de website Maakoosterwold te vermelden, net als de doelgebieden van de verenigingen, zodat nieuwe leden weten bij welk bestuur zij zich kunnen of moeten melden. We hebben afgesproken elkaar eens per 2 maanden te ontmoeten. Het is goed dat we elkaar weten te vinden!
Verenigingen die willen aansluiten kunnen zich bij Marien melden via de contact pagina van deze site.
Wij hebben vorig jaar alle energie gericht op de bouw van twee woningen, en daarom geen tijd besteed aan de moestuin. Dat heeft wel tot gevolg gehad, dat zich vorig jaar een enorme hoeveelheid onkruid meester heeft gemaakt van de moestuin. Enorme graspollen, ridderzuring met forse wortels. Hiernaast is een foto van vanochtend.
We willen dit jaar weer werk maken van de moestuin. Maar dan zie ik er toch wel uit als een berg tegenop om alles te moeten omspitten en alle onkruid te moeten uitspitten. Maar er gloort hoop. Buurvrouw Marjon heeft vorige week een spitmachine gekocht, en ons aangeboden dat we deze mochten lenen.
Dus hebben we het compacte maar toch loodzware dieselapparaat van de buren naar onze moestuin gemanouevreerd. Toch altijd wennen aan zo'n apparaat met niet iets teveel knopjes om alles meteen goed te snappen. En toen we hem eerst aanzetten, bleek dat ie vast liep in de grote hoeveelheid gras en onkruid.
Toen heb ik eerst met een zeis de grootste onkruiden afgemaaid, en de grootste pollen gras uitgestoken. En toen de bosmaaier er overheen, zodat er alleen nog korte stompjes van het onkruid over was. En passant drie bomen uitgespit, die zich in de moestuin hadden gevestigd.
En toen weer opnieuw met de spitmachine aan de slag. Uiteindelijk ben ik meer dan vier keer over de hele moestuin heen gegaan. Tussendoor compost opgebracht en met wat kalk erbij doorgespit. Gelukkig was het geweldig weer, dus kon ik 's avonds tot acht uur doorgaan (Marie-José was toch laat met eten :-))
En zowaar, ziet het er nu toch als een moestuin uit. Althans als een stuk grond waarin je kunt gaan zaaien en aardappels en uien kunt poten. Dat gaan we komende week zeker doen.
Hiernaast ook nog een foto in de avondzon van onze trots, een wilg die helemaal vol zit met katjes, en waaraan zich een hele generatie hommels kan laven.
Ik had niet gedacht dat we het in een dag zouden redden. Met hulde aan de mechanisatie en geweldig dat we de machine konden lenen van Marjon.
Afgelopen hebben twee buren: Ron en Johan en Anneke reuzestappen gemaakt en in een paar dagen een heel huis op de fundering neer weten te zetten. Dat geeft de wijk in een keer een heel ander aanzien, zoals deze prachtige foto gemaakt door Simon's drone laten zien.
Met het prachtige weer van de afgelopen dagen staan de huizen letterlijk te blinken en schitteren in de zon. Bij Albert en Janneke zijn het de super-glanzende dakpannen die voor extra lichtinval zorgen. Bij Ron is het de aluminium coating van de isolatie die oogverblindende aanblik biedt.
Maar hier blijft het niet bij, want we konden maandag weer nieuwe buren verwelkomen: Simon en Joke hebben de grond gekocht. Traditioneel is al geworden dat er een vlag wordt geplant. Omdat de dienst GEO nog niet geweest was, moeten we een beetje gokken, maar volgens Simon's GPS moet het aardig kloppen. Net als in
het wilde westen, kijkt hij met de ochtendzon uit op een groeiende wijk, en biedt het westen nog een uitzicht op de maagdelijke akker. (Vlagfoto's van Marjon)
Vanochtend zijn de hulpdiensten op bezoek gegaan bij drie Kavelwegen. Wij mochten met de Frederik van Eedenweg het spits afbijten.
De bijeenkomst kwam tot stand op inititiatief van de brandweer, en gebiedsregisseur Ivonne heeft een bezoek bij drie kavelwegen en hun Verenigingen gearrangeerd, met de GGD en politie erbij, en naast Ivonne nog twee mensen van de gemeente. Dus was het kwart over negen plotseling druk met fel gekleurde en gestreepte wagens op onze Kavelweg.
Vervolgens hebben vier bewoners van onze wijk met de diensten in de Tuinkamer van het paradijsvogelbosje bij een kop koffie van gedachten gewisseld.
Aanleiding was de onduidelijkheid voor de hulpdiensten waar ze moeten zijn als er een oproep komt.
Gelukkig is er in de tussentijd bij veel wijken e.e.a. veranderd. Net als bij ons staan er eigenlijk overal straatnaambordjes. En waterleverancier Vitens stemt zelf met de brandweer af waar de hydranten (brandkranen) komen.
Maar de navigatiesystemen van de hulpdiensten blijken de meeste wegen van Oosterwold nog niet te kennen. Bovendien helpt de systematiek van huisnummers niet mee aan het vinden van huizen. De gemeente zal deze systematiek in ieder geval ook delen met de hulpdiensten.
Onze brandkraan is pas aangelegd, dus die lag er keurig bij. Wij voelen als Vereniging wel een verantwoordelijkheid dat de brandkranen bereikbaar blijven, en niet overgroeid raken of onder de klei worden gestort.
Tenslotte waren er wel wat vragen over hoe hard je mag en kan rijden over de wegen van Oosterwold. Er is bij ons inderdaad af en toe wel een hobbeltje. Maar, dat moet me van het hart: Heel Almere ligt vol met hoekige drempels, waar de hulpdiensten niet met vijftig kilometer per uur overheen kunnen. Het lijkt erop dat de huidige situatie niet zorgwekkend is, en dat een vinger aan de pols, en af en toe een kopje koffie met de wijkagent een prima vooruitzicht biedt.
En wij zullen er naar streven dat iedereen een duidelijk leesbaar huisnummer aan de weg heeft, zodat vooral de bezorgdiensten niet dolend rondrijden.
Als Google Maps nu eens de moeite zou nemen om onze weg op te nemen, wordt het pas echt handzaam.
Aan het einde van het overleg bij ons ontstond wel enig rumoer, omdat de wagens van de hulpdiensten nogal pontificaal op de weg geparkeerd stonden, en de buren en Gert-Jan Bon er voor de aanleg van de weg niet door kon. Sorry allen. Het was even improviseren.
Vandaag is een bijzondere dag voor ons. Eén van de eerste aanwinsten op onze kavel was een zeecontainer. En wat waren we er blij mee! Het was februari, ijzig koud en wij maar bomen planten.... Dus we hebben alles in die container gedaan, eten, drinken, koken.. we hebben er nog net niet geslapen (dat deden we in de schuur). De laatste maanden was het een aangename opbergplek, maar we hebben steeds meer van onze spullen gewoon in huis.
Toen Simon en Joke (van nummer 50) een week of wat geleden hun kavel kregen, dachten wij... zouden ze al een container hebben. Dat bleek nog niet het geval. Dus wij gingen eens door de container en dachten, met een rondje langs de vuilstort hebben wij die container leeg. Voordat we dat doen hebben we Egon en Noortje nog even gebeld, die ons van ons schuldgevoel helpen, omdat we van waardevolle materialen afscheid nemen.
We wandelen even langs bij de buurman, ik noem 'm altijd Held Henk. Hij heeft apparaten voor alles wat we zelf niet kunnen tillen... (bijna dan ;-)). En vanochtend om 11 uur was het dan zover. Simon heeft tegels klaargelegd en wij hebben de container leeg. We waarschuwen onze directe buren dat auto's op de weg gevaar lopen want.... we gaan een container verplaatsen.. En over dat verplaatsen spreken beelden eigenlijk meer dan voor zichzelf....
En dan staat de container op zijn plek! Het eerste verticale gebouw op de kavel van Simon en Joke. Simon is zichtbaar in z'n sas. Hij is "Rondom gelukkig in Oosterwold".
En dat snappen wij best! Komende begint ie met bouwen... In augustus kan ie er wonen....
En wij... wij keren terug naar de plek waar wij Domweg gelukkig zijn, nu we vrij uitzicht hebben zonder steeds tegen de tijdelijkheid aan te kijken. En hoe dat er uitziet.... Nou in eerste instantie vooral rommelig...
Zondag kregen we een appje in een groep die wij "Bijenparadijs" noemen. "zijn jullie thuis" "dan komen we een nieuw bijenvolk brengen". En vijf minuten later staan Marije en Dennis bij ons op de stoep... met een nieuw bijenvolk.
Dennis brengt de kast naar de westelijke boomgaard.
En dan heeft Dennis de kast op zijn plek. En wij krijgen een opdracht: Morgenochtend het deurtje openen.... En dan komen de bijen heel rustig naar buiten... Nu maar hopen dat de koninginne broed uitkomt.
Vanavond heb ik de posters n het informatiebord maar weer eens bijgewerkt. Sommige prints waren door de zon behoorlijk verkleurd... nu is het allemaal weer leesbaar!
Afgelopen dagen hebben we onze aandacht verdeeld tussen de tuin en de bouw van een fietsenschuurtje.
In de moestuin moet nu alles gezaaid worden. Kwetsbare planten hebben we in een lage kas gezaaid, en erwten, bonen en peulen uiteraard in de volle grond.
Maar in de rest van de kavel zijn we vooral bezig met distels trekken. Want die Akkerdistels komen met duizenden tegelijk op, en ze worden zo groot dat ze de andere planten verdringen. Gelukkig beginnen de bomen en struiken nu goed te groeien, dus op sommige plekken zoals op de 'rand' achter de grote woning kan je al een beetje verdwalen. Het zoekplaatje met Marie-José moge dat duidelijk maken.
We willen een fietsenschuurtje achter de grote woning zetten. Dat stond al in het ontwerp. Maar we hebben lang gedubt hoe we het zouden maken en met welk materiaal. Omdat het schuurtje grotendeels in de aardwal komt te liggen moet het wel robuust zijn. Maar liefst ook niet te duur.
Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij een betonnen schutting, waarop we later een dak gaan zetten, en met een deur maken we het schuurtje toegankelijk aan de voorkant. Dus hebben we betonnen palen en planken besteld. De leverancier was zo vriendelijk om met zijn 'Kooiaap' tot de hoek van het huis af te te leveren. Dus dan hoeven we maar een meter of 15 te verplaatsen. Maar als zo'n paal van 280 cm lang dan zo'n honderd kilo blijkt te wegen, moet je toch listen verzinnen, om ze bij het schuurtje in aanbouw te krijgen. Helemaal tillen is niet te doen, dus aan één kant tillen en draaien.
Van tevoren maak ik een diepe kuil voor de paal. Eerst met de spade en daarna met de grondboor. Als het gat diep genoeg is kantel ik de paal erin. Maar één keer erin krijg je hem er niet meer uit. Het gewicht plus de kleefkracht van de klei maakt het onhanteerbaar. Vandaar dat uiteindelijk de palen niet helemaal gelijke hoogte hebben gekregen. Dus ik moet ze waarschijnlijk nog afslijpen. Het lastigste is dat de palen precies op de juiste afstand van elkaar moeten staan zodat de planken precies in de sleuven passen. Die planken wegen ook wel zo'n 40 kilo, dus het is nogal een workout om ze op z'n plek te krijgen.
Uiteindelijk staat de betonnen schutting. Nu kunnen we het hout voor het dak en de gevel en deur berekenen. Wordt vervolgd dus.
Vanmiddag fiets ik in stormachtig weer naar huis. Ik krijg mijn trappers nauwelijks rond. En eigenlijk ben ik blij dat ik op de bank zit. Maar het insekten hotel waar ik al een paar dagen aan werk, lokt ook. Na het eten (van onder andere de eerste radijsjes uit de moestuin) kleed ik mij toch nog even om. Op hakken een insektenhotel maken is toch wat zot.... En het lukt mij om het hotel vol te krijgen! Okee in de kalkzandsteen blokken moeten nog gaatjes geboord, maar er moet nog iets te doen blijven...
Kom maar, kommaar insekten!
En dan doe ik nog een klusje door huisnummers op de vuilniscontainers te zetten. En dan loop ik nog even bij Marien langs, die met Stefan aan het spelen is. Wat heerlijk dat niemand daar last van heeft... Dit was deel van de droom Paradijsvogelbosje! Welterusten allemaal!
Deze week kregen we een nieuwsbrief van Fruittuin.com. Bij Fruittuin hebben we de meeste van onze vruchtbomen twee jaar geleden besteld, daarom krijgen we nog steeds een nieuwsbrief.
Fruittuin waarschuwde dat dit jaar veel fruitbomen en vooral appels dit jaar door omstandigheden veel vrucht maken. Als bomen veel vrucht maken, groeien ze relatief weinig en als ze heel veel vrucht maken kunnen ze zich ook "dood"groeien. Alle kracht gaat namelijk naar de vruchten. Bovendien kunnen de takken dat vaak nog neit dragen.
Fruittuin stuurde een heel heldere instructie mee, die ik hieronder (met bronvermelding) letterlijk overneem.
Wij hebben woensdag met z'n tweetjes alle fruitbomen van dichtbij bekeken. Zijn er teveel vruchten dan hebben we die weggehaald. Is wat vormsnoei nodig, dan hebben we dat ook gedaan. Best een klus als je tussen de veertig en vijftig fruitbomen hebt. Maar ook leuk! De bomen hebben zo'n verschillende vorm, opbouw en groeisnelheid. Dat is best leuk om eens intensief naar te kijken.
En dan zijn we best een beetje trots op hoe het er nu al uitziet! (onder de foto: tekst uit de nieuwsbrief van Fruittuin)
NIEUWSBRIEF FRUITTUIN.COM
Door de zeer goeie bestuiving dit jaar, hangen aan veel fruitbomen te veel vruchten. Als er te veel vruchten aan de fruitboom hangen, worden ze vaak minder lekker en vallen ze er te vroeg af. Ook groeit de boom niet voldoende meer en raakt uitgeput. Er kunnen zelfs takken uitknappen door het gewicht. De boom zal waarschijnlijk ook een jaar geen vruchten meer geven (beurtjaren). De oplossing hiervoor is het “dunnen” van de vruchten: het weghalen van een aantal vruchten. Daarvoor is het nu de juiste tijd.
Het uitdunnen van de vruchten van fruitbomen
U wilt een zo groot mogelijke opbrengst van uw fruitbomen en dan is het natuurlijk bijna niet te begrijpen dat iemand beweert, dat het beter is om het aantal vruchten aan de boom te verminderen. Maar juist om een zo groot mogelijke opbrengst te kúnnen krijgen is het heel belangrijk om op tijd te "dunnen".
Als u uitdunt worden de vruchten groter en smaakvoller en zal de boom elk jaar vruchten geven!
Advies: ongeveer per 10 cm 1 vrucht.
Afbeelding vóór het dunnen
Wat moet weg (zie foto hier onder)
X1 is de dikste met een vaak wat kortere en dikkere steel
x2 moeten weg
x3 moet weg als de 1na dikste goed is en als de boom op normale en lichte grond staat
x3 mag blijven als het al een oudere boom is en op zeer goede grond staat
Bij nog jonge bomen is het aan te raden om maar per handbreedte 1 appel te laten zitten.
Je krijgt dan wat grotere appels die beter uitrijpen.
Afbeelding na het dunnen
Let op: Voor peren en nashiperen geldt hetzelfde.
Kersen, kweeperen en mispels hoeven normaal niet gedund te worden.
Sinds we op de kavel wonen, is Marien zelf onze aannemer. Dat is vaak leuk, veel werk, maar soms ook spannend. Zoals wanneer je een vloertje voor een fietsen schuurtje moet laten storten. Je zoekt iemand die het voor je stort, je berekent hoeveel beton nodig is en je bestelt een betonwagen. Eigenlijk best te overzien, maar toch. En oh ja, je moet natuurlijk je te storten werk en je wapening op orde hebben. Omdat dit vergunningvrij en zonder onderheiing is hebben we de gemeente gelukkig niet nodig.
Woensdagochtend was het dan eindelijk zover: Om zeven uur rijdt de betonwagen ons pontificaal voorbij. "Die zal zo wel bellen" zegt de aannemer (Marien) stoer. Maar hij heeft gelijk. Twee minuten later gaat de telefoon over en leiden we de betonwagen naar de Frederik van Eedenweg.
De chauffeur van de betonwagen vindt het huis zo leuk dat ie voor uit zijn auto speciaal een fototoestel haalde en de woning vastlegde.
Eerst gaat de wagen van de betonpomp naar achteren om slangen klaar te leggen, aan elkaar te koppelen en de slag alvast met een dun mengsel voor te spoelen.
Hiermee voorkomt ie dat het beton in de slang vast blijft zitten als het een beetje dik is. En dat is het... Marien had extra vloeibaar besteld... jaja.. Dat beton was dus niet zo dun.
Gelukkig kan de betonwagen ook water bijmengen. En kunnen we even later wel vloeibaar storten.
Aan het eind blijft (gecalculeerd!) een beetje beton over. Dat laten we uitvloeien over een deel van de oprit dat door veelvuldig keren steeds tot blubber wordt gereden... Zo lossen we het ene probleem met het andere op.
Inmiddels hebben we het (toch al best gladde vloertje) van een dunne egaline laag voorzien. En Marien heeft het begin met het dak gemaakt, door de balkjes te plaatsen. Daarnaast hebben we een begin van een pergola gemaakt waardoor een echt erf aan de westzijde van ons huis lijkt te ontstaan... Work in progress.
Vorige week donderdag ontving Marien een excursie van de kenniskring moestuinen uit Almere. Tegen het eind van de excursie kwam de groep weer terug op ons hoofdpad en komt één van de deelnemers het bijenpad afgelopen. Ze waarschuwt: "er hangt een bijenzwerm in de boom". Grappig is dat een grote groep dus op zo'n meter langs de zwerm is gelopen en de zwerm niet heeft gezien.
Toevallig hebben onze imkers Marije en Dennis in het weekend met buurvrouw Marjon afgesproken dat als er een zwerm komt, deze voor haar is. Ze wil graag haar eerste volk hebben. Dus Marien maakt de excursie af, de groep gaat door naar de stadsboer.
Ondertusssen ga ik bellen. Marije is onderweg naar een repetitie, Dennis pakt zijn spullen (en naar later blijkt, ook zijn dochters). Marjon komt als een haas aangefietst. Verre buurman en imker Hajo vindt het ook leuk om te komen.
Waarschijnlijk is uit onze bijenkast een tweede koningin geboren. Daarmee is waarschijnlijk de oudste koningin gaan zwermen met een deel van het volk. Als het goed is hebben de bijen dan voor drie dagen voedsel bij zich. Ze hebben hun buikjes vol gegeten.
Nu zijn ze in een duindoorn geland. Hiernaast zie je ook ingenieus de bijen elkaar en de boom gezamenlijk vasthouden
Als de excursie weg is en iedereen is gearriveerd gaan we met z'n allen kijken bij de zwerm. Dennis checkt ook nog even in de kast of niet het hele volk is gaan zwermen. Dat is niet het geval. Ook de kast is nog gevuld.
En dan is Dennis er helemaal klaar voor:
Hij maakt het volk nat met een waterspuit. Hierdoor kunnen ze niet eenvoudig wegvliegen als hij ze daarna met zijn veger in de nieuwe kast probeert te vegen.
Hij heeft zijn bezem in de aanslag.
En zo zitten de bijen in de kast. Die we dan mooi sluiten. Om het volk niet te veel te verstoren laten we de kast nog even staan.
En tevreden kijken de imkers elkaar aan: Dit hebben we goed gedaan. Marjon is heel blij met haar nieuwe volkje. Want ja, alleen met je eigen volkje ben je imker....
Marjon en Dennis moeten allebei kinderen in bed stoppen. Dus zij gaan naar huis. Hajo blijft nog even een glaasje wijn drinken.
Als ik anderhalf uur later nog even check of het fototoestel niet buiten is blijven liggen (dat blijkt niet het geval), kijk ik nog even bij de kast.
Hé, geen bijen op de plank.... Waar zijn ze dan?
Oeps! en ze hangen weer in de duindoorn.... Als ik het de heren meldt, gaan ze samen even kijken.
Tsja.. En dan gaat Hajo zijn pak toch maar weer aantrekken...
En het hele feest gaat van voor af aan weer van start. Bijen natspuiten, vegen, nu iets harder schudden om te zorgen dat de bijen in de kast zitten en maar hopen dat ze nu wel blijven zitten...
En dan zien we de bijen op de plank stetselen. Door hun gedrag laten ze aan eventueel nog rondvliegende bijen zien, dat ze hier moeten zijn.
Dat is voor ons geruststellend. Eerder op de avond van dit gedrag minder duidelijk. Mogelijk ruikt de kast toch al meer "eigen".
En dat blijkt het geval.
Twee dagen later zet Marjon de kast over naar haar prachtige bijenschuur. Daar zijn de bijtjes direct heel tevreden en beginnen meteen hun raten te vullen. We zijn benieuwd of we iets van de koninginnevlucht zullen zien.
Veel plezier buurvrouw Marjon met je eigen volkje!
Zaterdag was het weer zover! Buurtborrelzaterdag aan de Frederik van Eedenweg. En deel van die traditie is dat het dan schitterend weer is.. Die traditie hield stand. De bijen van Marjon, waarover we gisteren blogden, stonden dicht bij het terras van het grote huis. Het leek ons daarom verstandig niet daar te borrelen. Dus maakten we onze parkeerplaats vrij, pakten twee werkbokken en drie steigerplanken en een keurige bar was gemaakt. Het was gezellig. De beelden zeggen genoeg toch?
Theo Baart maakte foto's voor zijn fotoproject Atlas van de metropoolregio.
Dinsdag is een excursie van zo’n 30 bezoekers van de internationale EURAF Voedselbos conferentie op bezoek geweest bij het Paradijsvogelbosje. En woensdag was ik uitgenodigd om deel te nemen aan een workshop op de EURAF conferentie in Nijmegen in een groep van zeven Voedselbos boeren ons project toe te lichten. Het vond plaats in verschillende zalen van De Lindenberg in Nijmegen. Voedselboswachter, weer een mooie titel erbij :-) Bij de rondleiding had ik mij voorbereid om een verhaal te vertellen aan de hand van vijf punten, die ik op vijf locaties op onze kavel heb toegelicht (in mijn beste Engels). Hieronder kan je deze vijf punten lezen: 1. Verschillende functies combineren. Wij ontwikkelen ons project vanaf begin 2016 op onze kavel van bijna 7000 m2 volgens principes van Voedselbos. Ons project past in een bestemmingsplan voor een veel grotere regio, Oosterwold van 42 km2 die is bestemd voor een ontwikkeling, waarin initiatiefnemers zelf een kavel kiezen en daarop een combinatie maken van verschillende functies: wonen, landbouw, natuur, inrichting publieke ruimte op wegen en paden, recreatie. Wij voegen daaraan graag educatie en kunst toe. Wij hopen te laten zien dat de Voedselbos uitermate geschikt is om juist deze combinatie van functies in te passen en te ondersteunen. Met een voedselbos creëren we een mooie omgeving om in te wonen, en inspirerende inrichting van publieke wandelpaden. Er staan veel bomen en struiken die daarnaast opbrengst leveren, zoals noten en vruchten. 2. Verschillende biotopen. Om deze verschillende functies op een relatief klein gebied te ondersteunen is het wenselijk om verschillende biotopen te maken. De meest voor de hand liggende manier is om verschillen in niveaus te maken, door een grote vijver te graven met brede oever voor moerasvegetatie. De grond uit de vijver is in een aardwal gebracht, waarin het huis verzinkt. Deze creëert een droger biotoop waar andere planten en dieren zich thuis voelen. Tegelijk zorgen deze hoogteverschillen voor waterberging, luwte en privacy. 3. Opvolging van generaties beplanting en lange planning. We zijn begonnen op een kale, vlakke landbouwkavel. Dan moet je er rekening mee houden, dat eerst een pioniervegetatie zich thuis gaat voelen, van snelgroeiende bomen zoals wilg, els en berk, en pionierplanten zoals kamille, papaver, distels. Andere bomen met meer waarde voor het Voedselbos, zoals fruit- en notenbomen profiteren van de luwte van wilgen, en de pioniervegetatie maakt de grond beter geschikt voor deze meer eisende bomen. Zodra die groter worden zullen we meer snelgroeiende bomen snoeien of wegruimen. Zo ontstaat een successie van verschillende beplanting, waardoor uiteindelijk de diverse beplanting behorend bij een Voedselbos zich kan ontwikkelen. Dat vergt echter tijd. Een tamme kastanje heeft meer dan honderd jaar nodig om tot volle wasdom te komen. Je kunt ook verwachten dat de opbrengst van deze hoogwaardige bomen tientallen jaren nog zal toenemen. Dat zal ik wellicht niet meer meemaken maar mijn kinderen en kleinkinderen wel. Het vraagt een aanpassing van traditionele planning om de meerwaarde van deze duurzame ontwikkeling voor te bereiden en te laten ontstaan. 4. Verbinding tussen initiatieven. Hoewel onze kavel ook naar Oosterwold-begrippen ruim is, biedt een Voedselbos van amper een halve hectare als losstaand project niet voldoende basis om tot een volwassen Voedselbos en ecosysteem uit te groeien. Daarvoor is het belangrijk om verbinding te maken tussen dit project en de omliggende projecten. Gelukkig ligt onze kavel tegen een bosstrook van Staatsbosbeheer, zodat ons project ook profiteert van het ecosysteem dat het bos biedt. Over en weer. Wij zijn ook met Staatsbosbeheer bezig om te komen tot gezamenlijk beheer van de bosstrook. Daarnaast is het ook een uitdaging om verbinding te maken tussen de beplanting van onze kavel en die van onze buren. Zo kan er een samenhangend ecosysteem ontstaan, met veel variatie en ook verbindingszones, zoals singels langs de wandelpaden. Dat is echter niet van tevoren geregeld. Dat moet dus nog tot stand komen wanneer medebewoners zich vestigen en met bouwen en beplanten beginnen. 5. Ook sociale verbinding: ontmoetingsplek. Het verbinden van initiatieven kan je niet alleen vanuit biologisch of ecologisch perspectief bekijken. Het is vooral belangrijk dat er ook sociale verbinding ontstaat tussen bewoners in de wijk en tussen wijken. Wij hopen ook dat ons project, vooral met de beschikbaarheid van de Tuinkamer tot een ontmoetingsplek voor mensen met groene en creatieve ideeën wordt. Hopelijk biedt ons Voedselbos ook inspiratie die ertoe zal leiden dat Voedselbos principes ook door andere initiatieven in Oosterwold gebruikt gaan worden om de kavels te ontwikkelen en al deze functies te ondersteunen: wonen, landbouw, natuur, publieke ruimte, recreatie, educatie, werk, kunst, enzovoort.
Louis Dolmans van Stichting Akker naar Bos (en Heg en Landschap) was als voorzitter van het organiserend comité blij met de one-liner die ik bij toeval produceerde op de opmerking: Maar jullie project is zo uniek: "Ja, ons project is nu misschien uniek, maar we moeten er voor zorgen dat onze projecten snel niet meer uniek zijn". Ik hoop in ieder geval dat de ideeën van Voedselbos in Oosterwold veel navolging en vruchtbare bodem zullen vinden.
Over de aanleg van Voedselbos in Oosterwold hoop ik op de het Stadslandbouwplein Oosterwold op 23 juni samen met Eveline Stilma van Innoplant ook een toelichting te geven.
Met Daphne volg ik samen de Drachtplantencursus van de Bijenvereniging. Daphne is imker en woont aan het einde van de straat. Buurvrouw dus, en omdat mijn andere buurvrouw Marjon ook imker is geworden, zaten ze vanmiddag samen te kijken welke bloemen er bloeien in de wijk. Daphne heeft een nieuwe hobby opgepakt:
Stuifmeelpollen onderzoeken. Daarvoor brengt ze stuifmeel van een bloem op een glaasje. Dat wordt gefixeerd met opgewarmde gekleurde glycerine en daarna met een heel dun glaasje afgesloten. Die preparaten kan je onder de microscoop bekijken. En de ultieme stap is om later in de honing de pollen te kunnen terugvinden en dus te bepalen uit welke bloemen de bijen hun honing hebben gehaald.
Om te onthouden welk preparaat bij welke bloem hoort, fotografeert Daphne de bloem en krijgen alle preparaten een code. Je kan goed merken dat Daphne een laboratorium achtergrond heeft.
Preparaten maken, pipeteren, ordenen, het gaat met routine.
Buurvrouw Marjon heeft uit haar tuin nog wat andere bloemen verzameld, zodat de verzameling weer met meer dan 20 preparaten van verschillende bloemen is uitgebreid.
En dan blijven er nog genoeg bloemen over voor een volgend bezoek. Maar een wolkbreuk dreigt, en dus wordt de expeditie onderbroken.
Wordt vervolgd dus, hopelijk met wat mooie microscoop foto's.
Afgelopen donderdag is er een bijzondere voorstelling geweest van het stuk Koerikoeloem. Dit is een muziektheatervoorstelling naar het gelijknamige gedicht van Tjitske Jansen. Komponist Miranda Driessen heeft hierop bijzondere muziek gemaakt voor acht zangers, blokfluiten en sho-speler. Het is een voorstelling voor in de buitenlucht, en een bijzondere rol wordt ook gespeeld door een achttal windharpen die rondom zijn opgesteld. Die gaan op onvoorspelbare momenten op de turbulentie in de wind fluittonen maken. Miranda (hieronder op de foto met filmcamera) en zangeres / Oosterwolder Noortje benaderden ons omdat ze nog een extra locatie zochten voor een try-out / voorstelling. En ook wilden ze nog een paar uur repeteren. De open plekken in onze wijk bieden daarvoor ruimte, zonder dat er veel hoeft te worden geregeld. Alleen heeft productieleider Kas op dinsdag mijn bosmaaier geleend om de fors opgeschoten graspollen te maaien, zodat een groot rond speelkleed kon worden uitgespreid. 's Ochtends vroeg is de opstelling gemaakt met het kleed en de windharpen. Wij hebben onze Tuinkamer beschikbaar gesteld voor pauze, koffie, thee, lunch en ..... een kleine wolkbreuk, die in de lucht hing en precies met lunchtijd is uitgeregend. Van tevoren was het moeilijk in te schatten hoe het met het weer zou gaan, maar even voor drie uur klaarde het op, en tijdens de voorstelling brak zowaar de zon door. Met een lekker windje erbij, precies goed om de windharpen aan te spreken. Noortje had bekendheid gegeven aan de voorstelling via de Oosterwold-Facebook groep en er was in ieder geval een leuke kring bezoekers, die gezeten op het speelkleed werden omringd door de spelers. Het gedicht van Tjitske Jansen is poetisch en krachtig, maar geeft niet veel lijn en houvast aan de luisteraar. Die in de veelheid van indrukken meegevoerd wordt. Mede daardoor kom je als luisteraar snel in een soort meditatieve houding terecht. Die wordt vanzelf weer actiever wanneer de spelers direct contact met de bezoekers gaan maken. In de loop van het stuk komen er meer lange lijnen en meer harmonie in de muziek, dat dan als een warm bad aanvoelt. Er wordt mooi gezongen, en het is leuk dat je ook de individuele zangers en instrumentalisten goed kunt horen als je er midden tussenin zit. Ik vond het extra leuk om deze voorstelling in onze wijk in Oosterwold mee te maken.
Juist de vermeninging van deze bekende en toch ook ongeroerde grond met de toverachtige klanken en beelden maakt dat je de verbinding met de voorstelling extra voelt. Het is alsof de grond is ingewijd. Daarbij past ook, dat na afloop met veel inspanning alles weer wordt afgebroken, ingeruimd, opgeruimd, blaadjes verzameld.
Miranda, Kas en de uitvoerenden waren na afloop zeer te spreken, zowel over de repetitie, de locatie als de uitvoering. Ik hoop dat alle volgende uitvoeringen ieder weer anders en op hun eigen manier uniek zullen zijn. Het voelt als een eer om deze groep in onze wijk te ontvangen. Zie voor meer informatie en speeldata de website van Koerikoeloem. De foto's bij deze blog geven hopelijk een mooie impressie hoe de voorstelling overkomt, als je er middenin zit.
Omdat één van onze buren uiteindelijk een kleinere kavel wil/neemt/kan, is ineens toch nog een kavel in onze kavelweg vrij gekomen. Kavel C op de kaart van de gemeente.
En met zoveel leuke buren als we op de kaart (die buurman Jan heeft gemaakt) zien, wil iedereen hier toch wonen?
Een aantal weken heeft een initiatiefnummer op deze plek gestaan. Wij hebben (ondanks diverse verzoeken) geen contact met deze mensen gekregen. Nu is de plek toch weer vrij: dus grijp je kans!
Op de site van de gemeente staat dat de kavel ruim 1945 m2 groot is
De kaart hieronder en naast zijn perfect noord zuid. De kavel heeft zo'n 25 meter langs de weg, is 63 tot 74 meter lang en aan de achterkant ruim 30 meter breed.
Je mag zo'n 240 m2 BVO realiseren.
De buren om je heen zijn volop aan het ontwikkelen. Op 2 a 3 kavels na worden alle kavels naar verwachting nog dit jaar geleverd. Voor deze kavel moet je een geluidonderzoek doen. Er is al een geluidonderzoek binnen de wijk, dichter bij de weg gedaan, dat is goedgekeurd. De kabels en leidingen voor dit tracé zijn reeds in de weg gelegd. Je persoonlijke aansluiting moet je (natuurlijk) zelf nog regelen.
Wil je weten waar de kavel is: de kavel is tegenover het groene huis van Jeroen en voor de twee vlaggen die nu in het veld staan (onze welkomsvlaggen voor Cindy en Marco en Annelies en Gijs, omdat zij net hun kavel hebben verworven).
Omdat onze weg rechtstreeks aan de Paradijsvogelweg zit, heb je alleen met onze kavelwegvereniging te maken. Wij zijn natuurlijk de gezelligste kavelweg van heel Oosterwold (vinden wij). Iedereen bouwt voor zichzelf of laat dat doen. Er zijn in onze wijk geen ontwikkelaars actief. Regelmatig houden we een buurtborrel en kun je snel iedereen leren kennen.
Wanneer schuif jij aan?
Voor vragen kunnen via de contactpagina contact met ons opnemen. De kavel reserveren kan alleen bij team Oosterwold (nadat je bij een kennismakingsbijeenkomst bent geweest) Wij weten wel graag wie onze buur wordt, dus vinden we het fijn als je je ook bij ons meldt.
Vanavond zetten de nieuwe buren Cindy en Marco met andere nieuwe buren Annelies en Gijs, de weg uit met paaltjes, zodat Gert Jan Bon morgen de weg aan kan leggen.
Want dat blijft bijzonder aan Oosterwold: je moet zelf je weg aanleggen. En in dit geval was het een weg met een mooie bocht erin. En de geodienst van de gemeente denkt dan.... twee paaltjes in de bocht is wel genoeg. Zoek maar uit hoe je de rest van de weg aanlegt.... Dus gezamenlijk maken we een mooie bocht in de weg. En dan moeten ook de opritten nog uitgezet worden. Dan moeten heel veel hoofdjes op de telefoon van Cindy kijken.... Maar het komt goed en alles is uitgezet. Laat Gert Jan nou morgen maar komen!
De ochtend ervoor heeft de Dienst GEO de kavel uitgezet, en dat willen we in de stralende zon uiteraard vastleggen. Schuilend voor de zon onder de achterkap van de bus krijgen Annelies, Gijs, Cindy en Marco uitleg van de medewerker van Dienst GEO. Aangezien Annelies en Gijs in de wijk al bekend staan als de scooterbende moet er natuurlijk een foto komen met scooters op de voorgrond :-).
Vervolgens worden de markeringspaaltjes voor de beide kavels en hoekpunten voor de woningen in het veld opgezocht. Dat valt nog niet helemaal mee vanwege het hoge onkruid. Het is nog een beetje Safari.
De volgende dag komt Gert-jan Bon dus, schraapt eerst de weg vlak, en rolt worteldoek uit voordat het puin over de weg wordt gestort, gevlakt en aangetrild.
Ik was een paar dagen niet bij het aardbeienveld geweest. Ik dacht dat dat wel kon. Marien was pessimistisch. "Die kan je toch niet van de slakken redden" was zijn commentaar. Want ja... waar we het eerste jaar nog helemaal geen slakken hadden ( en dus heel veel cosmeabloemen) was het vorig jaar iets meer, maar dit jaar is het een explosie! Maar bij het aardbeienveld, werd ik overvallen! Jeempie wat waren er veel aardbeien. En toen ik de eerste dubbele rij had afgelopen, was de vergiet vol. Dus ik ga naar binnen en verras Marien. Gelukkig blijk ik geleisuiker en jampotten in huis te hebben. Dus terwijl Marien kookt, pluk ik nog een tweede lading aardbeien!
Mooi rood en lekker zoet. Zomerkoninkjes stond er altijd op de reclameborden bij mijn ouders in de winkel (die hadden en groentenwinkel). Dat klopt wel, zo bij de langste dag koninklijk fruit!
Voor het eten maak ik de aardbeien nog even schoon en na het eten klim ik (en Marien) in de kasten om jampotten, deksels en trechter op te duiken. Ik kook de potjes nog even uit.
Onderwijl plet ik de aardbeien en meng ze met de suiker. Ik gebruik altijd de geleisuiker waarvan je minder suiker nodig hebt. Aardbeien zijn zoet genoeg van zichzelf. De aardbeien passen perfect in de pan. Ze hoeven maar kort te koken. Na het vullen heb ik 12 kleine potjes en twee grote potten. Om goed afgesloten te raken zet ik ze eerst een tijdje op z'n kop. Dan sluiten ze goed.
En dan merken we dat het fijn is dat we sommige dingen al vaker hebben gedaan: voor de etiketten hoef ik alleen een bestand te openen en de naam van de jam te veranderen, printen en hup plakken maar. Dat is ook een handig trucje dat ik vorig jaar van de imker leerde: etiketten plak je het makkelijkst met een prittstift, dan krijg je ze er na gebruik ook weer makkelijk af. Kun je volgend jaar je potjes weer gebruiken. ;-)
Gisteren had de nieuwe flevolandse afdeling van de organisatie VELT een workshop onder leiding van Marc Siepman georganiseerd in de Tuinkamer en de tuin van het Paradijsvogelbosje. De Vereniging voor ecologisch leven en tuinieren is oorspronkelijk een Belgische organisatie die inmiddels ook in Nederland heel actief is. Sinds kort is er ook een Flevolandse afdeling van de vereniging: Flevovelt. Franka Steekelenburg en An van Elst organiseerden de bijeenkomst. Daarbij gebruiken ze onze tuinkamer en... voor de praktijk onze tuin.
Franka vertelt als organiserende partij over de nieuw opgerichte afdeling van VELT in Flevoland. Voor €30 wordt je lid en maak je gebruik van de kortingen voor leden. Kijk op hun website voor de activiteiten of zoek ze even op op de manifestatie "Oosterwold ontkiemt".
Marc Siepman is voor de gelegenheid uit Deventer gekomen. Composteren kun je leren is één van zijn workshops. Meer kun je lezen op zijn webpagina: marcsiepman.nl.
Voor de gelegenheid hebben we (van stucloper - hihi) een projectiescherm georganiseerd. De klapstoeltjes die we voor groepen hebben doen goed dienst!
Marc vertelt een interessant verhaal over hoe je goed compost kunt maken. In welke verhoudingen je het materiaal moet mengen, wat wel goed is en wat minder. Her en der ontstaan discussies over wat wel te wieden en wat niet. Maar bovenal vertelt hij over de verschillende manieren van composteren, wat voor en nadelen zijn en hoe te kiezen.
Uitendelijk is de belangrijkste les: als het er goed uitziet en goed ruikt is het ook meestal goed.
En dan is het om één uur tijd voor een potluck. Iedereen heeft iets te eten meegebracht en dat peuzelen we gezamenlijk lekker op. Ik zag twee quiches, paprika met hummus, tonijnsalade, brood, kaas en een quinoa salade. Lekker ook nog wat vers geplukte aardbeien.
Louis van de stichting VELT komt met een uitstalling aan boeken die mensen in de lunch van de vereniging kunnen kopen.
Ondertussen lunchen we binnen en buiten. Lekker ongeregeld.
En dan gaan we lekker naar buiten. Het is heerlijk weer en composteren is toch een verhaal van doen. Wij hebben op onze kavel 6 "composthopen". Inmiddels weet ik dat we niet veel meer deden dan het verzamenen van wat uit de tuin "over" of gewied was. Dus dat was best een beetje spannend. Wat gaat Marc daarvan vinden. En dan blijken we het nog niet zo onaardig te hebben gedaan, maar kan het natuurlijk altijd beter.
Onze grasberg houden we apart van andere compost, omdat hier veel zaden in zitten. Dat is niet erg als je weet waar deze compost terecht komt.
Als je zo blij kunt kijken als je over compost gaat, dan doe je het juiste werk toch?
En dan gaan we echt aan het werk in de boomgaard. Marc start, maar Niels neemt het stoer over. En Franka (en de andere deelnemers) duiken op de bijna rijpe compost. En dat levert heerlijke plaatjes op!
En dan moeten we natuurlijk nog even de filmer van de dag in het zonnetje zetten, die kosten nog moeite spaarde om voor Marc opnamen van de workshop te maken. De film komt op de website van Styn Swinkels permades.nl. Als de film klaar is komen we daar zeker op terug.
's Avonds op facebook waren al de positieve berichten over de cursus.
Dank VELT voor het organiseren en het kiezen van onze locatie voor jullie workshop. Dank Marc Siepman voor een inspirerend verhaal!
Vorige week heb ik voor mijn verjaardag nieuwe vissen gekregen. Vorig jaar had ik ook tien blauwe windes gekocht, maar die hadden we na de eerste maanden niet meer gezien. Dus groot was mijn verbazing toen ik een maand geleden licht oranje vlekjes in het water zag. Alsof er een bos wortelen in de vijver lag. En zowaar de windes waren er nog. Eerst zeven in getal. En wonder boven wonder: de blauwe windes leken wel goudwindes geworden. Er was weinig blauw meer aan. En ik kon mijn geluk niet op toen ik afgelopen week in het zachte avondlicht alle tien windes aan de oppervlakte kon tellen. Dat is toch een soort magie. Waar waren die alle tijd gebleven?
Maar onze vijver is groot genoeg voor wat meer vissen, dus we hebben tien Elritsen en vijf sneepjes en vijf extra blauwe windes gehaald bij Almeer Plant. Dat is het enige tuincentrum dat ik in de omgeving ken, waar ze een redelijke sortering vijverplanten hebben.
Goud Elritsen kleine visjes, die ook niet groter dan een centimeter of acht worden. Sneep kan wel groter worden. Het is een soort Karper. We gaan het zien. Ze zouden bij voorkeur draadalg eten. Dat is er voorlopig genoeg.
Je koopt vissen in een afgesloten plastic zak. Die moet je eerst gesloten in de vijver laten drijven, en er daarna wat vijverwater bijgieten. De vissen zijn uiteraard wat beduust van de reis, en moeten met lichte dwang en drang uit de zak in de grote buitenwereld worden geleid. Nu maar een paar foto's maken, want anders zie ik ze een jaar lang niet. Maar dat ene momentje als je ze weer ziet, denk je: mijn vijver leeft!
Het is nog altijd niet gelukt om de Frederik van Eedenweg goed in google maps te krijgen. Ik heb het inmiddels voor de xe keer geprobeerd (nu met een nieuwe manier via feedback in de maps app... En daar ontdekte ik dat ik wel een plaats kon toevoegen. En die blijkt ie meteen te plaatsen.
Dus de Frederik van Eedenweg is er nog niet maar Paradijsvogelbosje Oosterwold wel. Kan handig zijn voor wie wil (laten) navigeren via google...
Deze week zijn we de eerste zaadjes van dit jaar weer aan het verzamelen. We verzameken vooral zaadjes die aan bepaalde biotopen bijdragen.
Komende zaterdag is de markt "Oosterwold ontkiemt" en wat is er dan leuker om ook bij te dragen aan de diversiteit aan planten in Oosterwold. Zo kan iedereen die een kleine bijdrage aan de Stichting Paradijsvogelbosje Oosterwold een zakje zaadjes uitzoeken. Natuurlijk zolang de voorraad strekt.
Bij het zoeken naar een goede manier om zaadjes te verpakken ga ik op zoek naar een handige manier om zandzakjes te maken en stuit daarbij op het volgende vouwinstructie die ook voor anderen toepasbaar is. Wat vooral handig is, is dat je om ze in elkaar te zetten gaan lijm nodig hebt.
En ja dan verzin ik natuurlijk dat die zakjes er aardig uit moeten zien... Dus ga ik op de computer lopen klooien. En het resultaat is best aardig geworden, al zeg ik het zelf.
We hebben al maanden een paartje wilde eenden in onze vijver. Ik begon langzaamaan te denken dat ze niet zo goed wisten hoe het moest, toen we gisteren opeens jonge eendjes zagen rondscharrelen in het ondiepe deel van de vijver. Omdat ze nooit stil zitten is het moeilijk tellen, maar ik meen er negen te tellen, met moeders waakzame oog in de buurt. Hoewel de eendjes ook behoorlijk avontuurlijk zijn en er ook op hun eentje op onderzoek lijken uit te gaan.
Als ze maar niet zo onderzoekend zijn als moeder eend vorig jaar. Want die is na een dag in de vijver te hebben rondgedobberd weg gelopen met de schare kindertjes achter haar aan. En, ik weet het niet, maar er zijn vossen in de buurt, dus of dat uitstapje goed bevallen is (voor de eend en kinders) waag ik te betwijfelen. Nu maar hopen dat we een wijzer stel in de vijver hebben dit jaar. Laat ze maar lekker blijven een maandje of zo.
Afgelopen zaterdagmiddag werd het Stadslandbouwplein gehouden onder de naam Oosterwold Ontkiemt. Het kan haast niemand ontgaan zijn, en in ieder geval was voor je gevoel heel Oosterwold aanwezig. Met een groepje Oosterwolders die actief zijn met hun Stadslandbouw hebben we het evenement voorbereid. En hulde aan Arjan Dekking en Yolanda Sikking voor de organisatie. Tineke van de Stadsboerderij heeft haar enorme en gloednieuwe schuur ter beschikking gesteld. En het erf is zo groot als een dorpsplein. Zo voelde het ook met al die marktkraampjes. Misschien is dit wel de enige ruimte in Oosterwold die je als een dorpsplein kunt inrichten. En we hebben ook geluk met het weer! Eerst een beetje wind, maar daarna kwam de zon.
We hebben vanuit ons project Paradijsvogelbosje een kraam ingericht samen met Lex Groeneveld van Stichting Heg en Landschap. We hebben samengewerkt om de bomenplantactie Oosterwold op te zetten waarbij we dit voorjaar 31.000 bomen en struiken over Oosterwold hebben verspreid. Voor Lex ook een mooie gelegenheid om met veel Oosterwolders zelf kennis te maken. En je hebt inderdaad snel een goed gesprek: iedereen is geïnteresseerd, loopt met plannen rond, of wil inspiratie opdoen.
Samen met Eveline Stilma van Innoplant heb ik een korte workshop gehouden over Voedselbos en Permacultuur voor Oosterwold. We vulden elkaar mooi aan: Eveline heeft veel ervaring met Voedselbos en Permacultuur, en ik kon toelichten hoe dat past bij Oosterwold. Want in Oosterwold willen we veel verschillende dingen doen op onze kavel. Wonen, landbouw, natuur, publieke ruimte inrichten, recreëren, kinderen opvoeden, biodiversiteit vergroten, en een mooi landschap maken, toch?? Eigenlijk bestond mijn bijdrage uit plaatjes: telkens één sheet voor één functie, wat we kunnen of willen doen in Oosterwold.
In de kraam heb ik van alle thema's en functies in Oosterwold een foto uit het Paradijsvogelbosje opgeprikt, om de mogelijkheden voor inrichting van Stadslandbouw volgens Voedselbos ideeën toe te lichten. En op een invulformulier met stappenplan konden bezoekers vast een begin maken met hun eigen workshop kavelontwerp.
Uiteraard waren er veel meer kramen, met uiteenlopende thema's rond Stadslandbouw: Bijen houden, met onze verre buren Hajo en Daphne, schapen van Floris en Akke, Biologische planten van Jacqueline, Fruitbomen van Johan; Almeerse weelde, en Almeerse bierbrouwerij. Om er maar een paar te noemen. Wij gaan in augustus en september weer een cursus houden : Ontwerp je kavelbeplanting, en de intekenlijst is meteen vol! Ik verheug mij erop. We hopen over twee weken, op zaterdagmiddag 7 juli nog een excursie te houden, langs het Paradijsvogelbosje, de Stadsboerderij met Tineke en de Stadsbomerij met Johan. Er hebben zich mensen ingeschreven, maar er is nog plek, dus wie mee wil, moet even een mailtje sturen. Al met al een heerlijke, hartverwarmende middag. Zeker voor herhaling vatbaar. Hieronder een fotoverslag. Met dank aan Irene en Lex voor foto's van de workshop.
Een paar weken geleden organiseerde VELT een cursus Composteren kun je leren! met Marc Siepman. We schreven hierover al een blog.
Styn Swinkels heeft toen op verzoek van Marc een film gemaakt over de cursus. Zijn videos kun je zien op kanaal Permades op Youtube: Permaculture Design
De beschrijviing op youtube is:Composteren is niet moeilijk; als je een paar dingen weet kun je prima resultaten behalen. In deze video legt Marc Siepman op heldere wijze uit hoe je goede en gezonde compost kunt maken. Hij behandelt ondermeer het verschil tussen groen en bruin materiaal, tussen heet en koud composteren, hoe het composteringsproces bij te sturen, de valkuilen en wat te doen als het toch fout dreigt te gaan.
's Middags tijdens de cursus hebben we een praktijkmiddag gehad. Deze beelden zijn door Styn mooi in het verhaal verwerkt. Leuk dat we deze activiteit mochten hosten.
Vanochtend kwam een medewerker van het Waterschap Zuiderzeeland om watermonsters te nemen van ons vijverwater. Dat was aangekondigd, en ik had ook met het Water schap van gedachten gewisseld over wat er gemeten zal worden. Het voorstel van het Waterschap was om bacteriologisch onderzoek te doen naar aanwezigheid van darmbacterien. Ik heb gevraagd of ze ook willen meten wat de kwaliteit van het water is op de waarden waarop onze helofytenfilter wordt beoordeeld, dus met name stikstof en fosfaat. Omdat onze vijver al 2,5 jaar oud is, vindt het Waterschap deze metingen ook zinvol.
Omdat het water op een halve meter diep moet worden geschept, heeft de medewerker lieslaarzen aan, en moet hij te water om op de goede diepte te kunnen scheppen.
Dat is een beetje glibberen, maar vanaf het grasveldje is de oever tenminste niet steil.
De medewerker van het Waterschap heeft ook het zuurstofgehalte gemeten en gekeken naar de helderheid. De Helderheid was goed met meer dan een meter zicht. Het zuurstofgehalte vond hij wat aan de lage kant. Waaraan dat ligt is niet duidelijk.
Waterplanten zijn er genoeg, lijkt mij.
Het Waterschap heeft een soort rijdend laboratorium in de auto gebouwd. Een aantal metingen kunnen ze dus direct verrichten. Op de werk-laptop kan je een aantal waarden al direct aflezen. De rest van de metingen wordt in een extern laboratorium gedaan. Ik ben benieuwd. Ik juich het toe als we betrokken worden bij de metingen om te beoordelen hoe goed of slecht de kwaliteit van de vijver en waterzuivering is. Vorige week was is even te gast bij een symposium over de toekomstige verwerking van afvalwater in Flevoland, en bij de lancering van het Living Lab Waterkwaliteit. Ik hoop dat het lukt alle betrokkenen bij elkaar te krijgen om gezamenlijk naar optimaal waterbeheer te streven.
Vorige week liep ik langs ons tuinhuisje in de moestuin, toen ik een Hoornaar wesp zag vliegen. Daaraan ben ik wel gewend geraakt. Vorig jaar hadden we immers een nest in het aangebouwde hokje met eco-toilet, dat in de loop van de zomer uitgroeide tot een enorm bouwwerk. Daarover heb ik een aantal keren eerder geblogd. We hebben het nest toen laten zitten, het is immers puur natuur, en in overleg met de imkers Hajo, Daphne en Marije leek het ons niet al te schadelijk voor de bijenvolken op de kavel. We hebben in begin november, toen alle wespen weg waren, het nest ontmanteld. Volgens welingelichte wespkenners bouwen Hoornaars nooit hun nest op dezelfde plaats als het vorige nest. Maar.....
Toen ik de deur van mijn eco-toilet opende vorige week, zag ik een klein nestje in aanbouw op exact dezelfde plek als het vorige nest. Er zwermden een stuk of tien Hoornaars rond het kleine nestje, waaromheen nog geen
mantel was gemaakt zoals vorig jaar. En ik vind Hoornaars leuk, maar toch ook niet zo leuk dat ik ze twee jaar achter elkaar in mijn toilet wil.
Dus heb ik bij mijn buurvrouw Marjon, die net imker is geworden een Bijenpak geleend, en heb ik met de schoffel het nestje van de plank gebroken. Daarvoor was niet zoveel nodig. Het nest hangt aan een soort pilaartje, dat de wespen uit vermolmd hout opbouwen. Dat wordt bij de groei van het nest steeds steviger gemaakt, maar nu was het nog broos. Je kunt het goed zien op de linker foto met wespen, en op het detail hieronder.
Pas toen ik het nest van de plank had afgetrokken, zag ik de koningin, een fantastisch beest, zeker anderhalf keer zo groot als de andere wespen. Die zijn toch verschillend van grootte. Een aantal van die Hoornaars vliegt bij ons de woning in, en probeert dan een uur lang door de ruit te vliegen totdat ze uitgeput neervallen. Dus kan ik ze in het stof fotograferen. Het schijnt heel lastig te zijn om de koningin, mannetjes en werksters goed op kenmerken te onderscheiden, dus daarop moet ik het antwoord schuldig blijven.
Ze zeggen wel dat Hoornaars agressief zijn, zeker als je te dicht bij hun nest komt. Maar nadat de koningin zich uit een spinneweb had ontworsteld (ja tegen zo'n olifant onder de wespen zijn die spinnewebben niet opgewassen), vloog die langs mij heen naar buiten. Daarna volgden andere hoornaars. Geen een heeft mijn geleende bijenpak op de proef gesteld.
Er kwamen het volgende uur nog een paar keer Hoornaars op zoek naar het nest, maar ik heb de afgelopen week geen Hoornaars meer gezien. Wellicht hebben ze een andere plek gevonden om een nest te proberen.
Ik wilde schrijven, dat ik er trots op was dat ik het nest heb weggehaald zonder Hoornaars om zeep te helpen, maar toen ik vandaag nog eens goed keek in het kleine raatje, zag ik dat er op de bodem van iedere cel wel degelijk een eitje is gelegd. Dus tja, daaruit zullen toch geen nakomelingen komen.
Maar ik reken erop dat er vorig jaar genoeg koninginnen zijn uitgevlogen om de populatie Hoornaars in Oosterwold de komende jaren zeker te stellen. En ze eten veel schadelijke insekten, dus laten we trots zijn op deze bio-diversiteit. Maar om met een variatie op 'not in my backyard' te zeggen: 'not in my toilet'.
Nu eens geen blog over planten of dieren of bouwen. Maar over radio. Ik hou ervan om te luisteren naar Radio 4, klassieke muziek. In de kleine woning, die met houtskeletbouw is opgetrokken, heb ik sinds de bouwfase een kleine installatie staan, met een lange stroomdraad als antenne. Maar die stoorde behoorlijk. Dus heb ik een nieuwe binnenantenne met ingebouwde versterker van König gekocht voor een kleine 25 euro. De ontvangst is redelijk maar helt niet over.
En toen kreeg ik glasvezel. Ik had mij er niet vantevoren in verdiept. Als je de ouderwetse kabelaansluiting hebt, dan kreeg je er altijd een zogenaamde analoog signaal bij, waarmee je via een coax kabel je radio-ontvanger kan voeden. Maar dat analoge signaal wordt niet meer geleverd via glasvezel.
Je koopt wel via je provider een digitale ontvanger, waarop je je TV aansluit. De provider biedt ook alle radiozenders via de glasvezel. Maar dan moet je de radio ontvangen via je TV, of je moet een aparte kabel van de digitale ontvanger naar je radio sturen. En dan kan je niet op je radio een zender zoeken, maar moet je via de afstandsbediening van je digitale ontvanger je zender kiezen. Dat wil ik helemaal niet. Mijn TV staat niet eens in dezelfde ruimte als mijn radio!
Terwijl ik mij nu in de kleine woning behelp met een redelijk signaal via de binnenantenne, biedt mijn grote woning een nieuwe uitdaging. Want die is gebouwd met een stalen frame en een stalen dak, en dat werkt min of meer als een kooi van Faraday. Die schermt dus alle straling, inclusief radiosignaal af. Dat zal de reden zijn, dat de nieuwe binnenantenne niet werkte. De prima Pioneer Receiver vond het signaal te zwak, en dan hoor je helemaal geen radio. Dus heb ik een extra antenneversterker gekocht, weer voor een paar tientjes, maar daarop alle hoop gevestigd. En..... niets. Waarschijnlijk versterkt zo'n antenneversterker de aanwezige ruis net zo hard als het signaal, en blijft er niet voldoende zuiver signaal over. Wat nu? Ik ben niet zo gevoelig voor reclame, maar op de TV zie je de afgelopen tijd regelmatig reclame voor digitale radio. Die reclame is meestal gericht op mensen die een aparte radio kopen met een kleine luidspreker erin, die digitale radio ontvangt. Werkmensen in de bouw gebruiken ze vaak omdat ze uiteraard een mobiele radio nodig hebben.
De techniek voor digitale radio wordt afgekort tot DAB+. Aan de website Digitalradio.nl ontleen ik de volgende uitleg:
De analoge ether FM wordt op termijn opgevolgd door het Digital Audio Broadcasting+. DAB+ werkt volgens het Single Frequency Network principe, waarbij verschillende zendmasten dezelfde data op dezelfde frequentie uitzenden. Dit heet een multiplex-kanaal. Hierdoor zijn er geen signalen die met elkaar in conflict komen, in tegenstelling tot fm-radio. Iedere geschikte ontvanger splitst het signaal op in individuele zenders op waardoor er naar radiozenders kan worden geluisterd.
Met enig zoeken op het internet kwam ik nu ook een DAB+ radio-ontvanger tegen die het signaal door kan sturen naar je eigen Versterker. Het merk DUAL roept nostalgie op, omdat vroeger heel veel mensen een Platenspeler van DUAL gebruikten. Maar blijkbaar bestaat deze firma of handelsnaam nog. Hij kost een kleine 70 euro. Toch maar uitproberen. In het pakket zit een zwart kastje met display, een afstandsbediening en een onooglijk draadje dat als antenne dienst moet doen.
Nu de opstelling uitproberen: Ontvanger aansluiten, en mijn mooie binnenantenne erin.
Niets. Extra antenneversterker ertussen .... Niets. Wat nu? Toch maar even dat onooglijke draadje proberen. Je moet de ontvanger een scan laten uitvoeren om de zenders op te zoeken. En ja, het werkt. Nadat ik de output in de aux ingang van de versterker plug, krijg ik radio ontvangst. Prachtig en zonder enige storing. Dat is het voordeel van digitaal. En wat nu het gekke is: Als ik vervolgens dat onooglijke draadje eruit trek, dan doet de radio het nog steeds: helemaal zonder antenne. Het is een mirakel. Toch maar dat draadje voor de zekerheid.
Wellicht is dit ook een goede tip voor anderen die radio willen ontvangen en niet afhankelijk willen zijn van de glasvezel ontvanger.
Op twitter wordt de hashtag #justanotherdayattheoffice gebruikt als mensen willen laten zien hoe leuk hun werk is. Nou heb ik een hele leuke baan, maar ja daar gaat deze blog niet over. Na een overvolle week vorige week, kan ik deze week een dagje rustig aan doen en de nodige dingen thuis doen. Another day not at the office dus...
En wat doet een mens in Oosterwold dan zoal? Nou allereerst komt Mick langs om zijn nieuwe bedrijfsauto opnieuw van een binnenwerk te voorzien. Mick is reislustig fotograaf en heeft een kist in zijn auto, met een bed erop. De oude bekisting, die hij bij ons had opgeslagen, past in zijn nieuwe auto, maar natuurlijk nooit precies.
Dus daar klust ie vandaag gezellig aan.
En ik, ik ontferm mij over de bessen... De zwarte bessen en de rode bessen zijn rijp. De rode bessen nog niet allemaal, want daarvan hebben we drie of vier soorten staan, die speciaal niet allemaal tegelijk rijp zijn. ..
De zwarte bessen staan deels in ons bos (zo durf ik het langzamerhand te noemn), dus die moet ik her en der opzoeken. De rode bessen staan allemaal in de boomgaarden, dus die vind ik makkelijk. Totaal oogst ik zo'n 4 kilo bessen. Daarvan maak ik 3 soorten jam, vries ik bessen in en eten we vandaag pannekoeken met bessen. Ook zitten er bessen in de salade en snoepen we er aan tafel van.
Met het invriezen van de bessen ben ik nog niet helemaal klaar. Daar heb ik namelijk een trucje voor. Ik maak een lade in de vriezer leeg en leg een zak op de bodem. Daar spreid ik de bessen op uit. Is de laag "vol" (de bessen mogelijk elkaar niet echt raken) dan volgt nog een plastic zak en spreid ik opnieuw de bessen uit. Over een dag of twee zijn de bessen bevroren en doe ik ze in een bakje. De bessen vriezen dan niet meer tegen elkaar aan. Zo kun je precies zoveel uit je doosje halen als je nodig heb en beschadigen je bessen niet bij het ontdooien.
De drie soorten jam krijgen natuurlijk allemaal hun eigen etiket. Ook daarin word je behendig als je het vaker doet.
Vorige week had ik een Hoornaarnest weggehaald. Maar toen ik vanochtend mijn tuinschuurtje opende, werd ik meteen omringd door luid zoemende Hoornaars. Die hadden een tijdje opgesloten gezeten, maar waren toch in staat geweest om een klein nest te maken. Dus heb ik buurvrouw Marjon weer gevraagd. Zij heeft haar bijenpak aangetrokken, en heeft het nest (bijna) helemaal weggehaald.
En toen zagen we dat er aan de buitenrand boven de deur van het tuinhuisje nog een nest zat, maar niet van hoornaars maar van gewone wespen. Zo'n nest pal boven de deur is toch niet handig. Dus die hebben we toch ook maar weggehaald. De gewone wesp maakt een rond nest met een gat aan de onderkant. Toen we het nest ontmantelde, bleken er twee raten in te zitten. Een grote en een kleintje. Een beetje zielig wel: We zagen de larfjes ronddraaien in hun cel. We hebben ze toch maar in een emmer water gedrenkt...
Nog meer beestjes: Ik zag dat een in een perenboom een spinsel zat met een kaalgevreten tak. Bij nader onderzoek blijken er allemaal oranje rupsjes in te zitten. In de hoop dat ze niet de hele perenboom opeten heb ik
toch maar de rupsen verwijderd. Na wat googlen lijkt het de perenspinselbladwesp te zijn. Er zijn maar weinig oranje larfjes met zo'n zwart kopje.
En nog meer beestjes: Zwaluwen: ik zag deze week door elkaar huiszwaluwen, boerenzwaluwen en gierzwaluwen vliegen. Maar de huiszwaluwen waren in de meerderheid, en die kwetterden rond mijn hoofd. Toen ze op de bonestokken gingen zitten, kon je duidelijk zien dat het ouders waren met jongen, en de jongen werden gevoerd, op de bonestokken, en ook in de lucht. Sorry, die zwaluwen zitten zelden stil, dus het zijn vage foto's.
Tenslotte nog een plant met oerkracht: riet groeit normaal gesproken met stengels omhoog, maar als een stengel omvalt in het water, dan groeit die niet alleen door, maar gaat die stengel op ieder lid een nieuw plantje beginnen. In de afgelopen maand is zo een sliert van meer dan zes meter ontstaan, die de hele vijver oversteekt. In de hoop dat onze vijver nog een beetje vijver blijft zullen we deze toch maar couperen.
Een aantal maanden geleden waren de hulpdiensten bij ons op bezoek. Ze kwamen toen kijken hoe ingewikkeld hulpverlening zou zijn in Oosterwold. Naast een aantal praktische uitleggen bleek dat allemaal wel te overzien. Wat wel een duidelijke aanbeveling was, is het heel duidelijk aangeven van de huisnummers. Daar hebben we vandaag wat helderheid in aan proberen te brengen.
Maar ook willen we dat duidelijk is dat niet de hele Frederik van Eedenweg "Paradijsvogelbosje" is. Dus daarom hebben we bij de afrit ook een nieuw bord geplaatst. Ik ben niet ontevreden... Want letters schilderen met verf is nog niet zo eenvoudig!
Afgelopen zaterdag was het weer zover en was de (bijna) maandelijkse buurtborrel. En als het zo zonnig is, hoef ik niet veel op te ruimen want dan blijven we gewoon lekker buiten. Twee schragen, twee steigerplanken en een tafelkleed en iedereen brengt zelf wat lekkers mee. Deze maand kregen Sietse en Janny hun kavel. Zij brachten taart mee. Maar... Marion ook, want die had vruchtjes over.. Lekker!!!
De bankjes die we vorig jaar hebben gemaakt, komen weer goed van pas.
En we zitten opnieuw in het zonnetje! Inmiddels is de zonnebrand standaard aanwezig op de borrel.
De volwassenen, maar ook de kinderen zorgen voor gezellige reuring.
En zowel jong als oud spelen op hun instrumentjes....
Op het laatste moment hebben we gemaild dat barbecuen leuk is. Dat bericht heeft niet iedereen op tijd bereikt, dus niet iedereen heeft zich voorbereid of tijd. Gelukkig mogen we de barbecue van Bert en Beatrijs gebruiken, zodat de worstjes lekker warm worden.
Dit weekend was Roy weer een keer thuis. Goed dat kinderen uitvliegen, maar ook heel gezellig als ze dan weer even thuis zijn. Roy vindt het altijd lekker om helemaal los te gaan. Dus een klus als houthakken, of stevig graven.... Nou dit trof ik vanmiddag aan toen ik thuiskwam. De laarzen die hij aanhad bij het graven. Verder hield hij alleen zijn onderbroek aan om lekker door te kunnen waaien tijdens het werken. Maar die foto's mogen niet op het net. Ze blijven er zo lang staan. Dus ... alleen de lege laarzen als "bewijs".
Marien zegt me dat Roy 15 kruiwagens uit de sloot onder de eendenkooi uitgegraven zodat hier nu echt water in staat. Als ik foto's ga maken van waar Roy heeft gegraven verraadt deze kruiwagen, dat Roy in haast is vertrokken.... Deze kruiwagen heeft het amfitheater niet gehaald.
Maar hier is te zien dat de sloot nu toch echt water bevat. Stoer!
Twee jaar geleden liep de (kleine) graafmachine hierop vast. We hebben toen besloten de sloot een greppel te laten, totdat we hier energie voor hadden. Daar heeft Roy nu een begin mee gemaakt.
Ondertussen loop ik langs de bosrand door. Staatsbosbeheer heeft net gemaaid, dus daar kan je prima uit de voeten. Ik geniet van het feit dat de walnotenlaan zo lekker vorm krijgt.
En hier is de grond terecht gekomen. Klaar om aan het amfitheater toe te voegen.
En dan loop ik nog even langs de Singel terug. Je kan er niet fietsen.... Maar ik vind 'm charmant en kan er erg van genieten!
Als drager van een groene speld, biedt de organisatie Growing Green Cities ons een bordje aan om (waar wij dat willen) kenbaar te maken dat we bijdragen aan het maken van een groene stad. Dat laten wij graag en trots zien. Daarom vervoer ik vandaag mijn bordjes (Marien en ik hebben allebei een speld) in de auto naar huis. Thuis maak ik eerst nog wat werk af en daarna wil ik toch heel graag het bordje ophangen. Aan ons informatiebord is een mooie plek.
Ik monteer 'm eenvoudig met wat kit. Dan moeten er nog wel even klemmen op.
Maar als die er dan af zijn...
Dan ziet het er mooi uit toch?
Het bordje is volledig gemaakt gerecyclede materialen. Zo doe je dat growing green toch?
Een mooie entree voor ons gezonde en groene stukje Almere!
Vanmiddag zijn tien mensen op bezoek geweest voor een excursie bij het Paradijsvogelbosje. Dit was een uitvloeisel van het Evenement Stadslandbouwplein Oosterwold Ontkiemt. Daar hebben wij samen met de Tineke van de Stadsboerderij en Johan van de Stadsbomerij een intekenlijst voor een excursie gemaakt.
Wij hebben regelmatig rondleidingen op onze kavel. Maar meestal gaan die over de wijze van ontwikkelen in Oosterwold, en niet over de inrichting van Stadslandbouw en ontwerp van de kavelbeplanting. Daarom vond ik het leuk om nu specifiek op die beplanting en stadslandbouw in te gaan.
Wij richten onze kavel in volgens ideeën van Voedselbos. Dat geeft ons de mogelijkheid om de grote delen publiek toegankelijk groen en natuur in te richten op zo'n manier dat het ook voedsel oplevert, in de vorm van noten en bessen.
De groei van de tuin is nu in het derde seizoen en ondanks de droogte laat de tuin zien wat voor oerkracht er in de planten zit. Ik moest dus ook nog wat planten wegknippen om de groep door de paden te leiden.
We hebben ook onze Tuinkamer nog even laten zien, want voor ons is stadslandbouw en Voedselbos niet alleen het planten van bomen maar ook het verbinden van natuur met de omgeving, en het verbinden van mensen in activiteiten die het landschap en de natuur ten goede komen, zoals Workshops Composteren en Fruitbomen Enten zoals die afgelopen maanden in de Tuinkamer zijn gehouden.
Na een uurtje verplaatste de groep zich naar de Stadsboerderij en vervolgens de Stadsbomerij. (met dank voor de foto van Guido Kerssens).
Vandaag is een beetje een rare dag, die begint met een appje van medebestuurslid Marjon die laat weten dat de vlag op de kavel die vandaag van eigenaar verandert is geplaatst. Een foto van een wapperende vlag is mijn 'goedemorgen'.
Daarnaast zijn beide kinderen in huis en ben ik zelf (een soort van) vrij. Rond 11 uur komen Harry en Ineke om het over hun aanstaande lidmaatschap en verwarmingssystemen te hebben. Onderwijl is Roy begonnen aan het amfitheater....
Rond half twaalf komt de nieuwbakken buurman Jan om een kopje koffie en een gieter water.. Hij gaat als eerste echte daad, zijn vlaggenmast plaatsen. Achter elkaar maken we dezelfde flauwe grap over dat die stok bovenop Jans auto toch echt niet de beloofde 7 meter is. En Jan legt steeds geduldig uit dat de stok uit twee delen bestaat.... Leuk hoor buren...
We lopen rond in de wijk om te zien of de vlag van afstand te zien is. Sommige buren boeken grote voortgang:
De vijver bij Ron is inmiddels behoorlijk vol. Simon heeft voor het weekend de boel dicht.... En ja de vlag is op afstand te zien.
En dan... de vraag wat op de vlag staat. Het is de Nederlandse vlag... Maar bij ons ziet die er anders uit... rood wit en blauw. Bij Jan ook.. Maar dan in de NEN norm voor de Nederlandse Vlag.
Dan togen we naar de kavel van Jan. De vlaggenmast staat, maar de buurmannen Marien en Jan hebben bedacht dat de mast voor de wind met worden geschoord.
Maar eerst bubbels! Want er is iets te vieren. Ook Marjon en Simon schuiven even aan.
Proost Jan! Op een voorspoedige bouw! Op de foto hiernaast proberen de heren aan te tonen hoe groot de mast nou is....
En vanmiddag op facebook beloofde ik een a yo te filmpje.
Nou hierbij mijn Buurman en Buurman actie van vandaag: A yo te!
Vanmiddag hebben Roy en ik een klus aangepakt waar we al twee en een half jaar tegenaan kijken.
Toen de vijver gemaakt werd in februari 2016 en nog helemaal leeg stond, was er een grote landverschuiving ontstaan, waardoor zo'n 60 kuub klei, veen en modder
weer de vijver in gleed. Dat heeft de grondwerker toen wel zo goed als het lukte opnieuw uitgegraven, maar tot het midden van de vijver kon de kraan niet meer reiken, omdat de vijver te breed was en de oevers te week. Daardoor was er een soort eiland ontstaan onderwater. Nou, onderwater, met deze droogte was er zo weinig water, dat onze huiseend er op kon staan. En helaas ook de reiger, die het op mijn vissen gemunt heeft.
We hebben waterlelie, gele plomp en kikkerbeet gekocht via een mooie gezamenlijke actie van Marjolijn. Die Waterlelie en gele plomp moesten geplant worden. Nu het toch zulk mooi weer is, heb ik maar een zwembroek aangetrokken, en ben ik met waterschoentjes te water gegaan. En samen met Roy zijn we vervolgens het eiland gaan afgraven. Telkens een emmer of teil vol scheppen met modderige klei en veen, en dan een duw geven naar de oever. Daar stond Roy met een hark om de emmer aan land te brengen, en leeg te gooien op de aardwal. En na een klein uurtje hebben we de taken omgedraaid, zodat Roy te water mocht en ik de emmers mocht sjouwen.
Uiteindelijk hebben we wel een kuub grond uit de vijver gehaald en het eiland zo'n dertig centimeter afgegraven. En tegelijk heb ik een flinke hoeveelheid Lisdodde weggtrokken, zodat we goed bij de oever kunnen komen. En tevens hebben we nu weer een uitkijkje naar het kleine huis.
Je wordt er niet schoner van, zo'n klus. Nou, van binnen misschien, maar van buiten kan je wel een douchebeurt gebruiken. Maar eerst nog even als mudmasters op de foto gezet door Irene.
egenover de parkeerplaats (waar eerst onze container stond) is al een tijdje een kleine bouwplaats. Eind mei zijn we begonnen met bouwen. En het hok heeft een matige prioriteit, dus met horten en stoten bouwen we verder.
Op de eerste dag eind mei, zetten we paalhouders in de grond en plaatsen we de dwarshouten. Als je goed kijkt zijn ze heel kunstig aan de binnen en buitenkant van de plank geplaatst. Dat is nodig voor de uiteindelijke afwerking. Aan het eind van de dag plaatsen we de schuine houten voor het dak en de pergola.
Een week of wat later gaan we verder, we tegelen de paden. Het zijn stenen die we (inmiddels twee jaar geleden) hebben opgehaald bij een particulier in Bussum, die zijn tuin nieuw betegeld had. Mooie gekke steentjes die zich lenen voor een dergelijk pad. Inmiddels heeft Marien de hoeken van het dak bijgewerkt.
En paadje voor paadje gaan we verder. De stenen die bij het grote huis lagen ruimen we hiermee op. Zo doen we in zekere zin twee klussen in één keer.
En dan klust Marien iedere keer een klein beetje verder, maar vergeet daarbij foto's te maken.
Dan ineens is het houthok betimmerd. En komt Roy deze week helpen
Het houthok wordt aan de binnenkant "slagregendicht" gemaakt. Zo waait het hout lekker droog en heeft niet alle vocht vat op het hout.
Netjes worden alle zijden bespannen. En kan het overpakken en soms opnieuw verzagen van het resthout beginnen.
Want van al het afval hout kunnen we nog we een wintertje branden.
En zeker de kant die Roy heeft gestapeld ziet er heel mooi uit...
Ik zaag nog een paar stukjes en dan is het zagen echt klaar!
En halverwege het leeghalen van het hok, staat het oude hok ons toch wel erg in de weg... We beginnen te slopen. Nu moet het ook klaar.
En dan is het resultaat daar! En is het goed rusten. De bank staat op de plek van het oude houthok. Daar kunnen we dus nu zitten om van de voortuin te genieten.
Zo. De vorige blog is alweer zo'n maand geleden. Facebook begint mij dit keer terecht (meestal doen ze dat al na 3 dagen) lastig te vallen, omdat ik onze volgers al zo lang niets meer van ons heb laten horen. En hoewel wij op facebook en de blog best open zijn, voelt het melden van afwezigheid door vakantie toch als gek. Je bent zo zuinig op wat je aan het opbouwen bent, daar mag niemand aankomen. Maar... wij waren dus (eigenlijk voor het eerst sinds we in Oosterwold zijn echt...) op vakantie.
Ik hoop daar nog wel een inspiratieblogje over te schrijven, want we waren echt op mooie plekken in Normandie en Bretagne. Het was daar in ieder geval niet zo ongelovelijk bloedheet als hier... Maar daarover later. Als ik nu niet weer start met bloggen over nu, ga ik het niet volhouden. Want zo onderweg naar de 500e blog merk ik toch dat ik me ertoe moet zetten. Ik ben benieuwd hoe we dat over een jaar doen.
Maar nu dan de oogst... We hebben prachtige druiven. Voor het eerst een echte voorraad. Niet genoeg voor wijn, maar wel teveel om zelf helemaal op te eten, dus ja... wat doen we ermee. Ik vind op het internet een recept voor druivenjam met kruiden en port.. Dat inspireert. Dus ik breid het uit tot een jam van druiven, vlierbessen en wat appel. En ik neem de tip om te kruiden (nootmuskaat, kaneel en jeneverbessen) over, bij gebrek aan port.
Verder staan in de buurt veel vlierbessen. Daar hebben we ook veel van geoogst. Om vlierbessen-appeljam van te maken.
Maar... ik heb mij misrekent. Voor de vlierbessen heb ik een passeerzeef nodig. En in de voorbereiding van de verhuizing was de mijne stuk. Maar dat herinner ik me te laat. Daar sta ik dan...
Waar haal je op zondag een passeerzeef? Nou bij de brouwmarkt. Ik haal daar ook mijn jampotjes en deksel. Ik dacht dat Marien daar allang was geweest, maar dat bleek niet. De brouwmarkt is voor de zelfbrouwer (van jam tot wijn en cider tot bier) een enorme snoepwinkel. Iedere soort installatie, maar ook alle onderdelen en ingredienten (behalve de verse) kun je hier (of in de webwinkel) kopen. En het is leuk om de verwondering te zien, die ik herken van toen ik er de allereerste keer kwam. Echt een snoepwinkel. We houden het nu bij een passeerzeef en een boek over hoe je cider kunt maken. We gaan het zien, maar komen zeker terug.
Vanmiddag heb ik de druivenjam en de vlierbessenjam afgemaakt. En de druivengelei is lekker geworden... Mijn lekkerste creatie van deze zomer, al zeg ik het zelf. Dus in deze hoek ga ik nog wat experimenten. Zo'n prutje waar je lekker kaas bij kan eten... En waar gaat het eerste feestpotje naartoe? Naar het feestvarken Tjalf volgende week zaterdag. Tot dan Tjalf!
En o ja, natuurlijk gaat er een potje van dit spul naar mijn ouders, die vandaag 51! jaar getrouwd zijn... Gefeliciteerd Arie en Ria Oosterink!
En als ik klaar ben met etiketteren, ruimt Marien ze hoog in de kast op:
Vandaag hebben we weer eens een grote klus geklaard. De grote kast die als een scheidingswand tussen de woonkamer en de Tuinkamer staat hebben we vandaag gereed gemaakt. Ik ben meer dan een jaar hiermee bezig geweest, van het opbouwen van de wanden, het bekleden van de wanden met douglas-houten latten, tot het maken van de dubbele openslaande deuren en kastdeuren.
Na de vakantie heb ik me gestort op het afstellen van de kastdeuren, en het aanbrengen en afstellen van het hang- en sluitwerk. De kast bestaat uit 10 kastdeuren en dubbele openslaande deuren. Omdat de deuren 2,40 meter hoog zijn, heb ik schuif-beugels met verlengd handvat gekozen, zodat ook Marie-José aan de bovenkant de schuiven kan losmaken zonder op een trap te staan.
Ook hebben we de dubbele openslaande deuren aan de Tuinkamerkant nog bekleed met dunne planken. Hiervoor heb ik geen douglas hout gekozen, omdat ik graag dun hout wilde hebben. Anders zou de deur zes centimeter dik worden. De vijf van nu is al heftig genoeg. Bovendien contrasteert het blanke hout mooi met de donkere hardhout-multiplex achtergrond in deze donkere nis.
Een uitdaging vormde de kastdeuren boven de deur. Links en rechts konden geen gewone vertikale scharnieren geplaatst worden. Uiteindelijk heb ik gekozen voor scharnieren aan de bovenkant, zodat de kastdeuren naar boven openklappen.
Vandaag hebben we het laatste schuurwerk gedaan, en extra planken gemaakt. Daarna de enorme hoeveelheid stof schoongemaakt, en konden we de kastinrichten. Dat is maar voorlopig, want als er in de keuken en slaapkamer meer kasten komen, moeten we nog veel schuiven. Maar het schept wel veel ruimte, en daarmee kunnen we ook de andere schuren beter inrichten.
Vorige week kwam Jan Peter Fiering in opdracht van de Zonnefabriek (die onze zonnepanelen hebben geplaatst) foto's maken van onze huizen en zonnepanelen. Het leuke was dat hij een statief van 8 meter hoog bij zich had. Dat levert een beeld op tussen dat wat een drone hoog uit de lucht doet en wat we zelf op de grond zien. Nu de kavel zo groen is en belangrijke delen van het grote huis (aan de buitenkant) af zijn, levert dat toch wel heerlijke plaatjes op.
Afgelopen zaterdag was het weer zover: de eerste buurtborrel van de Frederik van Eedenweg na de zomer. De avond voor de buurtborrel zeggen we als bestuurders tegen elkaar: het zou toch mooi zijn als we de bankjes die we vorig jaar bij de burendag in elkaar hebben gezet, voor de winter nog een keer in de lak kunnen zetten. In deze blog kun je lezen hoe we ze maakten.
Ze zijn toen één keer in de lak gezet. Inmiddels zijn we een jaar verder. De bankjes doen bij bruiloften, verkrijging van de kavel en andere feestjes dienst. Dan staat er één of juist meer bankjes bij elkaar. Vooral als een kavel nog helemaal kaal is, is een bankje welkom. Nu de buurtborrel weer in aantocht is, bedenken we... wat zou er gebeuren als we een mailtje sturen en we deze (misschien wel laatste) warme dag benutten om de bankjes te schilderen? Nou in deze buurt gebeurd dan het volgende: je stuurt om 10 uur een mailtje: "wie zin heeft om een uurtje eerder wil komen, is welkom om te komen schilderen" Dan staan er om 14 uur gewoon 8 buren op de stoep. Deels met schuurmachines. Er wordt geschuurd en gelakt. Deels op onze parkeerplaats en voor de bank die bij Simon staat, loopt een groep even naar de bank....
En daarna: is het als vanouds gezellig! Bijna alle buren zijn er. Van oud tot jong en alles wat er tussen zit. Wat een gezellig stel! Dank aan de schuurders en schilderaars!
Vandaag weer een stapje gezet. De wasmachine is op z'n plek gezet in de grote woning.
Vorige week zagen we een advertentie op Marktplaats voor een tweedehands Miele wasmachine. Na wat onderhandelen voor honderd euro gekocht. Natuurlijk een gokje maar wel de moeite waard als ie nog een paar jaar meegaat. De verkoper zei al wel dat de wasmachine zwaar was. We konden hem eigenlijk wel gemakkelijk met z'n tweeën in de auto krijgen. Maar toen moest ie nog naar binnen in de grote woning en in de natte cel bij de Tuinkamer.
Bij het ontwerp van de woning hebben we samen met de architect bedacht dat de wasmachine naast de WC zou komen, zodanig dat het front van de wasmachine gelijk komt aan de WC. En dan moet de bovenkant uiteraard ook gelijk komen. Dan zijn er twee mogelijkheden: of zelf een tafel maken, of een wasmachineverhoger kopen. Dat laatste hebben we gedaan, maar die bleek toch nog 4 centimeter te laag. Dus hebben we onder de poten blokjes van 2 centimeter gezet, en in de verhoger hardhouten plankjes van 2 centimeter. Dat zou ook helpen met het plaatsen van de Wasmachine.
We hebben eerder al enthousiast een wastafel en WC geplaatst. Maar nu zitten die een beetje in de weg met het plaatsen van de Wasmachine.
Om de Wasmachine te verplaatsen heb ik een karretje gemaakt van een multiplex plank met vier bokwielen. Zo kon de machine onder de wastafel door, en net gekanteld worden op de verhoger. Meer met botte kracht dan subtiliteit.
Nu meteen maar aansluiten en draaien met centrifuge. Jaaa!! hij doet het. Hij schudt wel een beetje. Misschien nog wat draaien aan de pootjes totdat ie waterpas staat.
Vanochtend werden de materialen voor een Sedumdak voor ons fietsenschuurtje bezorgd. Hoewel ons fietsenschuurtje maar net acht vierkante meter dak heeft, is er toch aardig wat voor nodig om een sedumdak te maken.
Eerder heb ik het schuurtje al gebouwd en met boeidelen en EPDM folie een kuip gemaakt waar het Sedumdak in past. Voor op het schuurtje hebben we voor Sedum gekozen, omdat het schuurtje niet zo zwaar belast kan worden als het grote dak. Op het grote dak hebben we 12 kuub compost opgebracht en daarna kruiden ingezaaid. Dat zag er in de loop van de zomer best aardig uit, maar ik verwacht dat veel kruiden en bloemen éénjarig zijn, en ook een aantal de droogte niet hebben overleefd.
Daarom hebben we ook voor het grote dak Sedum besteld. Omdat hier al planten staan, hebben we geen matten besteld, maar zogenaamde 'pluggen'. Dat zijn kleine plantjes, ieder in een apart bakje. Die kan je dus ieder apart planten. Als het goed is zijn het er duizend, dus dat worden dan rond de tien plantjes per vierkante meter. Dat is een klusje voor de komende dagen.
Op het fietsenschuurtje hebben we eerst een drainagemat gelegd, die bestaat uit plastic dopjes, die een deel van het water vasthouden en het overtollige water af laten vloeien. Daarna heb ik ruim een halve kuub substraat op het schuurtje gekieperd. Dat is een mengsel van lavasteen en bemeste tuingrond als ik het zo mag beoordelen. Het moet wel allemaal per emmer zo'n twee meter omhoog getild worden, dus ik heb er nog lamme handjes van.
De substraatlaag is zo'n zeven centimeter dik geworden. Daarop moesten de Sedummatten uitgerold worden. Die zijn ook aardig aan de maat qua gewicht, dus gelukkig kon ik de rollen samen met Marie-José op het dak tillen. Daarna konden ze op de plaats worden uitgerold en ingepast op het dak. Tenslotte heb ik de laatste rol in stukjes gesneden om de laatste reep te maken en een paar gaten in de matten te vullen.
Tenslotte ruimhartig met water besproeid, zeker omdat het hier in Oosterwold weer niet geregend heeft vandaag. We zijn reuzebenieuwd of het Sedum gaat aanslaan. Het was al donker toen het dak vol lag, dus de laatste foto is flink ingeflitst.
Nu de komende dagen de pluggen in het grote dak inplanten. Genoeg te doen.
Deze blog had "in den beginne" een aantal doelen. Natuurlijk was de blog bedoeld om buren te vinden. Omdat de plek zo kaal (vlak land) was en eventuele buren zich geen beeld van onze gekke kavel konden vormen, starten wij met een beeld neerzetten. Daarnaast probeerden we informatie te verstrekken voor nieuwe initiatiefnemers toen de site van de Oosterwold nog heel beperkte informatie bevatte. En een derde doel dat daar later uit voort gekomen is, is anderen inspireren, omdat wij al in de praktijk mogen werken.
Vanuit die inspiratie"rol" ontstonden deze week een tweetal bezoeken. De eerste was van een groep groningers. Groningers die Lutje hoeske Deze 'Tiny houses" komen in een park in Groningen. Maar aan het bouwen van Tiny houses kleven een aantal op te lossen zaken. Zeker als de eis van de gemeente is dat deze kleine huisjes er maar 15 jaar mogen staan. En je kunt natuurlijk een huis maken dat 15 jaar meegaat en dat je voor 15 jaar kunt financieren. Maar een van de elegante eigenschappen van een klein huis is dat ze in een mooie natuurlijk omgeving staan. Daar wil je als bewoner en bouwer graag aan bijdragen... Daarom haal je bij ons inspiratie... Maar juist natuur bouw je als het ware voor de volgende generatie. En niet voor 15 jaar. Zelf vind ik dat een van de lastige zaken om over mee te denken. Toch was het leuk om daarover mee te denken. Bijzonder was vooral dat niet alleen de toekomstige bewoners bij ons waren, maar ook de ambtenaren en een aantal studenten. Ik ben heel nieuwsgierig hoe dit initiatief zich verder zal ontwikkelen.
Vanmorgen was ook zo'n bijzonder moment. Dat begon eigenlijk als wel meer bezoekjes beginnen. " we vonden jullie kavel zo mooi, mogen we eens komen praten" . In het gesprekje op Messenger dat volgde werd duidelijk dat we met een collega voedselbosbouwer te maken hadden, die in Zeewolde al een tuin heeft. Dan is ervaringen uitwisselen wel heel leuk. Maar vanochtend stonden ineens 5 vrijwilligers uit dit bos op de stoep.
En dan is het zo leuk om ineens met een collega voedselbosbouwer te zitten die het landschap op een vergelijkbare manier probeert op te bouwen. Jeroen van Steen bouwt in zijn Thuishaven met deze groep op een iets grotere schaal, zo'n 2 hectare en genieten van een aantal oude volwassen fruitbomen, maar kampen met het "in natuurbrEngen" van het met klaver begroeide veld. Heerlijk om strategieen uit te wisselen. En vanzelfsprekend gaan we zelf ook nog een keertje in Zeewolde kijken. (Dank nog voor je mand met lekkers Jeroen!)
Ons leverde het bezoek de inspiratie op dat Marien binnenkort de cursussen "ontwerp je kavelbeplanting" gaat organiseren. Daarnaast gaan we voor komende winter en volgend jaar de inspiratie/werkdagen plannen. De eersten zullen in februari zijn. Dan gaan we wilgen knotten. We hebben er weer zin in.
Zelf hebben we uit het "niets" landschap gemaakt. Des te meer respect hebben we ervoor als anderen (een schaaltje groter dan wij) landschap maken. En wat voor landschap! De Markerwadden! Een gebied 10.000 hectare natuurgebied wordt gemaakt. Vijf eilanden waarvan dit weekend de eerste definitief open gaat voor publiek. Dit weekend gaan veerboten heen en weer. Daarna moet je zelf een boot charteren om heen en weer te gaan. Volgend jaar worden meer faciliteiten (en een veerdienst?) gerealiseerd. Het grote zandopspuiten is dit jaar afgerond. We waren dan ook heel nieuwsgierig hoe de Markerwadden er dit jaar uit zouden zien. En als je het wilt vergelijken met ons vorige bezoek klik dan hier
Wat ons vooral opviel is dat er dus geen zandbuizen meer lagen, Er staan nog wel veel kranen van Boskalis. Wij vroegen ons af of dit was omdat ze nog veel gebruikt worden of dat dit de reclame is voor het staaltje werk dat Boskalis heeft verzet. Hoe het ook zij, er is een bijzonder staaltje werk verricht. Een inspirerend filmpje met luchtfoto's is in het kader te zien. En terwijl ik naar dit filmpje zocht, vond ik een filmpje van twee scholieren die echt heel mooi uitleggen wat de Markerwadden doen en waarom het op deze plek werkt. Complimenten voor Annemarieke Numan en Kauter Al-Kaswan!
In het eerste stuk komen we een medewerker van Natuurmonumenten tegen. Hij legt uit hoe de bezinkputten aan de westzijde van het eiland werken: Verderop in het Markermeer is een grote gleuf in de bodem gegraven. Doordat hier bijna geen waterstroming is bezinkt hier het slib. Dat wordt met een onderwaterbuis naar de bezinkbaden op het eiland gemaakt, om te kijken of hierdoor een stabiele bodem (net zo stabiel als zand?) kan worden gemaakt. Als dat kan, kunnen in de toekomst eilanden ook van slib worden gemaakt.
We kijken op de mooie uitkijkpunten waar je de hele Markerwadden kunt overzien. Dat moet op een rustiger dag nog mooier zijn, want dan heb je de tijd om te kijken. Eerlijkheid gebiedt: dat was zaterdag niet het geval... ;-)
We proberen een vogelkijkhut uit en dan komen we aan het eind van het houten looppad Koen van de firma Witteveen en Bos tegen. Deze jongeman heeft een geweldige baan (zorgen dat het eiland begroeid raakt) en daar vertelt hij graag en veel over. Het is de bedoeling dat de plassen met riet begroeid raken. Daarvoor wordt gezaaid. Maar er mogen geen wilgen komen, dan groeit er geen riet meer. Om nou te zorgen dat er geen wilgen groeien wordt het eiland deels kunstmatig onderwater gezet in de periode dat de wilgenzaadjes kunnen ontkiemen. Dat is maar een paar dagen, dus als dat voorbij is kan het water weer omlaag en wordt de oever ingezaaid met riet. Volgend jaar weer, maar dan komt het water tot het riet dat dit jaar is gegroeid. In het riet bereiken de wilgenzaadjes de bodem namelijk niet en ontkiemen dus ook niet. Na die periode wordt het volgende deel ingezaaid, tot het niveau van het Markermeer is bereikt. Dan gaan de dijkjes weg en heeft het water vrij spel. Het slib kan dan tussen de rietstengels bezinken en land maken.
Overigens is het doel niet land maken, maar het helder (=slibarm) maken van het water in het Markermeer, zodat er meer vissen en dus vogels kunnen leven. En waterplanten weer een kans krijgen.
Wij waren onder de indruk van dit kunstwerkje gemaakt door mensen, gevormd door de natuur!
Vorige week hebben we al ons schuurtje bekleed met Sedum matten. Ik had ook 14 treetjes met 72 sedumpluggen besteld om op het grote dak in te planten. Ik kreeg 15 treetjes, waarschijnlijk omdat één type vrij kleine plantjes had. 1080 stuks dus. Maar die moeten wel allemaal geplant worden! Gelukkig was het tussendoor deze week prima weer. En dus heb ik iedere dag twee of drie treetjes geplant. Op het schuine dak, balancerend tussen de ingezaaide planten en vooral niet de net geplante sedumplantjes verpletteren.
Gisteren heb ik de laatste plantjes geplant. Op een afstand zie je er niet zoveel van, maar als je iets dichterbij goed kijkt, is het toch een groot verschil.
Hopelijk slaan de meeste plantjes aan, en wordt het een aaneengesloten vegetatie van de ingezaaide planten en de sedum.
Het was ook een mooie gelegenheid om goed te kijken naar de plantjes die zijn opgekomen. Ik kon niet alle kleine blaadjes thuisbrengen maar een aantal wel: Rode en Witte en Gele Klaver, witte en paarse Alyssum, Incarnaatklaver, thijm, het lieve Hazepootje, Vlasbekje, Vergeet-mij-nietje, Malva, Dagkoekoeksbloem, Boerewormkruid, Duizendblad, Kattestaart-Amarant, Reukloze Kamille, Teunisbloem, Steenanjertje, Scheefbloem, Bolderik, Luzerne, Facelia, een verdwaalde Petunia en Rudbeckia, Cosmea. Ik vergeet er vast een paar. En nu dus tien soorten of varianten van Sedum erbij met fantastische namen zoals Coccineum, Coral Carpet, Acre golden carpet, Spurium Summer Glory, Flor. Weihenstephaner Gold, Takesimense, Reflexum, Album Murale, Kamschaticum, Sexangulare.
Vraag me niet meer welke naam bij welk plantje hoort. Dat het maar een mooi plantenfeestje mag worden.
Vanaf het dak kan je nu mooie het schuurtje zien met Sedummatten, en het Amfitheater in aanleg, waar Marie-José vorige week de wilgen opnieuw gevlochten heeft.
Dit najaar organiseren we weer een Workshop Ontwerp je Kavelbeplanting. Vorig jaar hebben we het voor het eerst gedaan in de nazomer. Toen hebben we met acht cursisten enthousiast gewerkt aan ieders plannen. Over beide sessie hebben we toen ook geblogd: Eerste en Tweede Sessie. Dit jaar dus weer.
Extra ten opzichte van vorig jaar is dat we tussen de beide workshop sessies een individueel coachingsgesprek voeren met iedere deelnemer. Daarmee hopen we de ontwerpen zo concreet uit te werken, dat we in de tweede sessie verder kunnen gaan met de invulling van beplanting.
Ik verheug mij op de nieuwe workshop en ook op de individuele gesprekken.
Op het evenement Oosterwold Ontkiemt hebben zich een aantal belangstellenden opgegeven. Er zijn nog een vijf plaatsen vrij.
We willen in de keuken het aanrecht maken van massief eiken, en dat behandelen met Epoxy, om het hout optimaal te beschermen. We hebben wat lopen zoeken op internet om te snappen hoe dat moet, en waar we het beste kunnen bestellen. Dat is op zich gelukt, maar het kijken van leuke filmpjes op internet is nog iets anders dan zelf met epoxy werken. Mede daarom hebben we een proefproject bedacht, namelijk de eiken planken die wij gebruiken in de badkamer om een wasbak te dragen.
We volgden keurig de voorschriften bij het mengen, met keukenweegschaal voor de precisie. Epoxy bestaat uit twee componenten die goed gemengd moeten worden. Het aanbrengen van de epoxy met een velour-roller ging op zich best, maar al snel bleek dat we veel te veel hadden aangemaakt. Op de aanwijzing stond: 200 tot 250 gram per vierkante meter. Helaas moesten we dus een flinke hoeveelheid weggooien.
Als je epoxy aanbrengt, komen er belletjes in de laag. Of dat nu lucht uit het hout is, of dat de chemische reactie in de epoxy belletjes veroorzaakt.
Op het internet zie je twee methodes om de belletjes weg te krijgen: met een föhn of verfbrander, of met een gasbrander. Bij de eerste laag hebben we met een föhn gewerkt, maar dat ging niet zo goed. Je moest behoorlijk blazen om de belletjes weg te krijgen, en dan onstaan er ook golfjes in de epoxy. Toen de volgende dag alles uitgehard was, bleken er toch nogal wat belletjes te zijn, dus heeft Marie-José flink geschuurd.
De tweede laag hebben we dunner aangebracht. 100 gram per vierkante meter bleek nog ruim voldoende. En nu hebben we de onkruidbrander erbij gehaald, om belletjes weg te krijgen. Dat ging een stuk beter. Het is heter, met minder wind. Alleen moet je wel oppassen, want als je het te lang verwarmt, gaat de epoxy roken of zelfs branden.
Nu maar hopen dat het mooi opdroogt. Dan kunnen we de badkamer afmaken, en met vertrouwen aan de keukenwerkbladen beginnen.
We hebben fruitbomen in een soort hoefijzervorm geplant, en noemen dat de Westelijke Boomgaard. Omdat deze ten westen ligt van de Moestuin waaromheen ook een kring fruitbomen staan. Vanaf het eerste ontwerp hebben we een visioen voor ogen gezien, dat we op zonnige dagen in de Westelijke Boomgaard in de luwte en beslotenheid van de fruitbomen een kopje thee of koffie drinken op een mooi egaal klaverweitje.
Nog in het eerste jaar van onze bouwactiviteiten heb ik met vriend Mick dit weitje in wording met de zeis gemaaid. Daarover hebben we toen ook geblogd. Dat was ook het eerste jaar al een confrontatie met de groeikracht van Oosterwold. De kruiden stonden meer dan een meter hoog. Maar optimisten als we soms zijn, hebben we stoeltjes gezet en tafeltje en bankjes geïmproviseerd.
Nu zijn we twee jaar verder. Vorig jaar heeft met name het Boerenwormkruid haar greep op het weitje genomen, dat alleen in concurrentie van Bijvoet en Ridderzuring het veld domineerde. Tot meer dan een meter hoog. En als je het laat staan tot na de spectaculaire bloemenzee, dan zijn alle stelen ook zo verhout, dat het lijkt alsof je jonge boompjes staat om te hakken.
Daar komt nog bij, dat sommige planten omhoog groeien waardoor er hoge bobbels ontstaan. En een paar overaktieve woelratten hebben gaten gemaakt, die je overvallen alsof het voetangels zijn. Waar is ons weitje gebleven?
Nu staat het Boerenwormkruid op heel veel plaatsen op de kavel. Als je een weitje wil met klaver, dan moet je er gewoon geen manshoge kruiden hebben staan. Dus heb ik dit voorjaar al het opgaande Boerenwormkruid gemaaid. Maar ja, dat geeft zich niet zomaar gewonnen. Dus een maand later stond het gewoon al weer een halve meter hoog. En afgelopen maand stond het te bloeien, een aantal weken later dan elders op de kavel, dus oh zo leuk voor de bijtjes en andere insekten. Maar zo wordt het nooit een weitje.
Dus toen Mick, aangelokt door het mooie weer weer een dag kwam meewerken, hebben we de Westelijke Boomgaard flink aangepakt. Eerst met de Benzine-bosmaaier de boel grof gemaaid. Vorige week de eerste ronde, maar dan lijkt het net een slagveld, omdat het afgemaaide plantgoed netjes maaien onmogelijk maakt. Dinsdag heb ik de bosmaaier er nog een keer overheen gehaald om alle stoppels af te hakken. Dat is alsnog oppassen, want al maaiend pak je zo een boompje of bessenstruik mee, en dan stopt de bosmaaier niet. Dus Mick is met een heggeschaar alle struiken en bomen aan het vrijknippen.
Ook pakken we de wilgen aan, die langs de greppel aan de zuidkant staan. Want die groeien ook als kool (als wilg) en niet alleen naar boven, maar ook met honderd zijtakken vanaf de bodem. Dat ontneemt het weitje veel zon. Na deze kap is het inderdaad een stuk lichter geworden. Ook vinden we langs de wilgen de Japanse Sierkwee struikjes terug, die zowaar vol zitten met kleine appeltjes. Wellicht goed voor een likeur.
Als alle stoppels gecoupeerd zijn, blijkt nogmaals hoe ongelijk de grond is. Dus steken we met een spade wat bobbels weg. En vervolgens brengen we twaalf zakken tuingrond en een kruiwagen zand aan over de kuilen. Het lijkt heel wat, maar als het is uitgespreid, is nog niet een kwart van het weitje bedekt. Maar toch, het verschil is groot. Nu kunnen we vooral op de kale plekken opnieuw klaver inzaaien. En dan bijhouden, zodat de hoogopgaande kruiden niet weer de overhand krijgen.
Als we in de namiddagzon vanuit het weitje richting grote woning kijken, zien we de fors uitgegroeide Duindoorns vol in de bessen zitten. Het kleurt mooi bij het Cortenstaal van het huis. Bij het oogsten van de Duindoorn kunnen we deze heesters ook flink terugsnoeien.
Volgend jaar berichten we weer of we op het weitje koffie kunnen drinken.
Uit de nieuwsbrief van de Oosterwoldorganisatie begrepen wij dat de gemeente een onderzoeksbureau CEW uit Leeuwarden in de arm heeft genomen om te helpen met onderzoek naar de kwaliteit van waterzuivering in Oosterwold met Helofytenfilters en technische IBA's.
Onze Helofytenfilter laat in de bemonstering door het Waterschap ook te hoge waarden Stikstof zien. Binnenkort komt onze leverancier Wetlantec onze Helofytenfilter opnieuw inrichten met aangepast substraat die het stikstof beter verwerkt.
Maar voor ons roept zowel de werking van de Helofytenfilters en de bemonstering en de inschatting van risico's veel vragen op. Zeker een reden om ons op te geven om deel te nemen aan het onderzoek dat de gemeente aanbiedt.We hebben van tevoren vragen ingevuld en opgestuurd.
Afgelopen woensdag kwam een medewerker van CEW voor een interview en om ook monsters te nemen van de Helofytenfilter.
Wij merkten helaas dat de medewerker tijdens het interview niet kon afwijken van de standaardvragen (die we al beantwoord hadden), dus wij vroegen hem wat we moesten doen met andere vragen die wij hebben over de waterzuivering. Dan moesten wij het maar opsturen.
De Helofytenfilter werd bemonsterd. Anders dan de bemonstering door het Waterschap doet CEW ook onderzoek naar de concentraties in de pompput, die het vervuilde water in de Helofytenfilter pompt. Influent wordt dat genoemd, en het Effluent is wat er uit de Helofytenfilter stroomt in het controleputje.
Eerst wordt met een meter een aantal waarden zoals pH en zuurstofgehalte gemeten. Die waardes zijn meteen bekend. Voor de andere meetwaarden worden een aantal flesjes gevuld. En moeten we uiteraard op de uitslag van de metingen wachten.
Komende dinsdag is er een bijeenkomst waarop CEW resultaten van het onderzoek presenteert. Ik ben benieuwd, maar ik maak mij ook wel zorgen. Want zij hebben wel vragen gesteld naar welke wasmiddelen wij gebruiken, maar ik vraag mij af of wij met eventuele aanpassing van onze (biologische) wasmiddelen het verschil gaan maken.
Dus heb ik maar gebruik gemaakt van de uitnodiging en heb ik na het bezoek een brief van vier pagina's opgesteld met vragen over alle vragen die bij ons opborrelen als het gaat om waterzuivering in Oosterwold. Zowel over de kwaliteit van Helofytenfilters, de normen van het Waterschap, het bemonsteren, de bijdrage van de vijvers aan waterzuivering, en hoe groot het probleem zou worden als er in de toekomt 15.000 huishoudens in Oosterwold wonen. En deze brief ook gestuurd naar de projectleider bij gemeente Oosterwold.
Ik hoop dat wij vòòr dinsdag nog horen of bureau CEW of de gemeente iets met onze vragen kunnen en willen doen. Anders zal een bijeenkomst dinsdag onze zorgen wellicht niet wegnemen. Wordt vervolgd.
Vandaag was een dag van (kleine) verrassingen. Voor mijn werk was ik vandaag bij een presentatie van de Flevocampus in de Aeres Hogeschool.
Dan is het toch grappig om de Aeres hogeschool in te lopen en op een deur een poster te zien hangen, waarop je je eigen tuinontwerp herkent.... Onder de titel: planten in het paradijs....
Blijken de studenten die bij ons een onderzoek hebben gedaan hiervan een poster te hebben gemaakt... Hoe grappig.
Vooral het advies om het land te "blijven beheren" doet een glimlach om mijn mond verschijnen. Stiekem ben ik ook wel een beetje verguld met de titel "paradijs".
Meer lezen over hun onderzoeken? lees dan onderstaande blogs:
En dan krijg je een melding dat op de webpagina www.street-view-maps.nl onze straat netjes is ingetekend en dat daarop als alternatief voor google maps (waar inmiddels door meerdere mensen en meerdere keren is gemeld) kan gelden. Ik ben benieuwd wanneer google maps door de bocht komt....
Vorige week vrijdag hebben we met de vereniging opnieuw vergaderd. Twee dingen die daarbij aan de orde kwamen waren het geplande onderhoud aan de weg en het aan elkaar verbinden van de twee wegdelen van de Frederik van Eedenweg. Daarnaast hebben we met elkaar de gewenste snelheid van de weg bepaald. Want we zijn het met elkaar eens: in onze straat is een rustig tempo van vervoer gewenst. Aan de weg wonen al gezinnen met kinderen die op en aan de straat spelen. Daarnaast is behoedzaam rijden op een halfverharde weg gewenst. Het bestuur heeft daarop twee nieuwe verkeersborden besteld en neergehangen.
En dan moeten die borden natuurlijk ook opgehangen:
En dan komt woensdag een maat van Gert-Jan Bon (die zelf even niet een goede machine had) met een grote shovel om de weg aan elkaar te maken en de oude wegdelen te onderhouden.
Zodat de weg er weer mooi stevig uitziet. En als de shovel klaar is, moet de weg getrild worden. Dat is een klus van vele handen maken licht werk: We sturen een mailtje rond .... Wie komt even een uurtje of anderhalf uur trillen over de weg.... En daar geven veel mensen gehoor aan.
En dan heb ik nog niet alle trillers op de foto gehad! Samen zijn we sterk!
En dan ziet het er toch prachtig uit? Vinden jullie ook niet!
De schrijvers van dit blog (blok) schrijven al ruim drie en half jaar elke twee á drie dagen een blog op www.paradijsvogelbosje.nl. En de slaapkamer in het grote huis is af, dus is er reden voor een feestje.
Helemaal als je dit bericht krijgt:
In die tijd hebben we 500! blogs geschreven. Wat zou daarvoor nou een leuk feestje zijn.... en in de loop van de week bedenken we bovenstaande foto. Protest voor vrede in Oosterwold, rust in een Paradijs...
Rechts zie je een filmpje met beelden uit al die blogs. Een stukje van onze geschiedenis dus...
Een jubileum vier je niet in de badkamer... toch? Dus daarom hierbij een uitgestelde blog over het afmaken van de badkamer.
De badkamer is al lang getegeld en de kraan is ook al lang aangesloten. De wasbak (echt steen) hebben we ook al lang in huis. Maar het wachten was op dat we toe waren aan het bestellen voor de keuken, want daar moesten de eiken werkbladen bij meekomen.
Twee weken geleden hebben we al laten zien hoe de bladen van een epoxy laag zijn voorzien. En hoe we met een gasbrander de epoxy laag goed smolten.
Nu de werkbanken er in zitten kan de wasbak erop gezet worden en officieel op de afvoer worden afgesloten.
En hoewel we natuurlijk een beeld hadden van hoe het eruit zou zien, zijn we toch blij verrast door het hout en door de wasbak. Best fijn eens een keer een leuke verrassing.
En dan nog een detail waarmee Marien de afvoer heeft weggewerkt (en bereikbaar gehouden.)
Je leert met het bouwen van een huis wel, dat het veel moeite kost om "het water zomaar uit de kraan te laten stromen".En daarmee is (op wat klein schilderwerk en het verzetten van een stopcontact na) klaar.
Zomaar een deel van het huis dat we als af kunnen beschouwen.
En ook al mocht ik wat kitten en tegels voegmiddel vrij maken:
Vandaag "krijgt" verre buurman Bharat zijn kavel. Hij heeft ons uitgenodigd voor een klein feestje. Zoals heel veel eerste feestjes: met een campingset ergens in het hoge gras. Maar op je eigen kavel. Een goddelijk gevoel, dat leuk is om mee te vieren. Wij zeggen wel eens tegen elkaar: er zijn veel dingen in het proces van Oosterwold verbeterd, maar sommige initatiefnemers krijgen alles voor hun kiezen wat maar mis kan gaan. Het lijkt soms wel of mensen die eenmaal aan het struikelen komen, blijven struikelen. Zo heeft Bharat er 19 maanden over gedaan om te mogen beginnen met het realiseren van zijn droom. Daarbij heeft ie veel van de "gewone" problematiek gehad (zoals het geluidsonderzoek), maar ook bijzondere dingen als een bibop-procedure zonder duidelijke reden (een kilo papier aanleveren, die niemand heeft gelezen), het afkeuren van een statuut van de kavelwegvereniging, dat bij de buurvereniging wel is goedgekeurd en als je dan toe bent aan het leveren van de grond, zijn de stukken tussen de gemeente en de notaris kwijt geraakt, kan niet de juiste factuur naar de notaris gestuurd worden etcetera. Maar vandaag vieren we een feestje en mag Bharat zelf aan de slag.... Met een maaimachine denkt ik!
En dan komen er nog een aantal andere buren aan. Zo wordt het een heus feestje...
Welkom buurman Bharat! We hopen dat het vervolgproces om te bouwen voorspoedig zal lopen.
En dan komen er ineens nog een paar nieuwe buren aangereden....
Tessa en Rob zetten hun tijdelijke huis in onze wijk neer.
Welkom in de wijk Rob en Tessa!
En dan kijken we nog even naar buiten. Weer eens zo'n prachtige lucht, zoals we die in Oosterwold veel zien. Marien fotografeert een lucht waar vliegtuigen "landje-pik" lijken te spelen. Het zou de kaart van één van de wijken in Oosterwold kunnen zijn...
Afgelopen woensdag heeft Wetlantec onze Helofytenfilter gereviseerd. Wij waren één van de eersten die in Oosterwold een Helofytenfilter hebben gemaakt, toen nog als proef deels als zelfbouw samen met Wetlantec zie de blog van 22 augustus 2016. De leverancier had het afgelopen jaar ontdekt dat er een technische onzorgvuldigheid in de opbouw van de oude filters zat, waardoor met name het stikstof niet voldoende uit het afvalwater werd gezuiverd.
De oplossing bestaat uit het aanbrengen van speciale materialen in het filter. Het is uiteraard een enorme klus om het Helfytenfilter om te bouwen. Daarom kwam er een grote kraan met aanhanger en container voorrijden. Om ruim baan te maken moesten we vier kleine boompjes uitspitten, zodat de kraan kon draaien en rijplaten kon neerleggen.
Ruben van Wetlantec heeft eerst al mijn meer dan manshoge rietkraag gemaaid met de bosmaaier. Met een pomp wordt het onderste deel van de helofytenfilter leeggepompt. Daarna worden de bovenste buizen uitgegraven en uitgetrokken. De buizen blijken aardig verstopt te zitten. Goed om te weten voor onderhoud in de toekomst!
Daarna kan de kraan de bovenste laag zand met grote wortels van het riet afgraven. Als het goed is wordt die toplaag later weer teruggestort, dus die wordt apart in een container bewaard. Daarna wordt de hele filter leeggeschept tot op de onderste drainagebuis. Vervolgens wordt er nog een extra beluchtingsbuis aan de drainagebuis vastgemaakt.
Dan wordt er eerst een laag stro aangebracht en vervolgens een laag houtsnippers. Deze bevatten beide organisch gebonden koolstof, en koolstof is belangrijk om dedenitrificatie te stimuleren. Hierbij wordt door bacteriën Nitraat omgezet in Stikstofgas dat in de lucht verdampt.
Vervolgens wordt er ijzerhoudend zand toegevoegd, dat er knaloranje uitziet. Dan gaat de laag zand en kiezel met de oude rietwortels er weer op. Dan kunnen de buizen met filtratiegaatjes weer teruggeplaatst worden.
En anders dan de vorige keer, wordt er nu bovenop een toplaag met schelpen gestort. Dat ziet er grappig uit. Nu nog grijs, maar vast na de eerste regenbui kleurrijk. Overigens totdat het riet weer gaat groeien, want dan zie je er natuurlijk niks meer van.
Fantastisch ook om te zien hoe de kraanmachinist met de draaibare bak manoeuvreert om alles netjes op z'n plek te strooien.
Wetlantec maakte nog een aanpassing: Blijkbaar vonden ze nu onze Septic Tank te groot, en hebben ze twee kuub zand in de tank gestort. Hierdoor zou het afvalwater eerder in de pompput stromen, en van daaruit eerder in het Helofytenfilter terechtkomen. Dat is wel een bijzondere aanpassing. Hopelijk kunnen we in de toekomst de Septic Tank laten reinigen zonder dit zand mee te laten slurpen.
Nu maar hopen dat de filter goed gaat werken. Wetlantec is vol vertrouwen. Het is voor mij nog moeilijk in te schatten. De meetwaarden voor stikstof en ammoniak waren toch wel flink te hoog. We gaan het hopelijk meemaken. Omdat het werk met zo'n kraan toch ook spectaculair is, maken we graag ruimte voor een fotoverslag. Wetlantec en Ruben: bedankt voor jullie service!
Deze revisie van het Helofytenfilter brengt ook de bijeenkomst van de Gemeente met het onderzoeksbureau CEW in gedachten. Die heeft de gemeente gehouden op 25 september. Er was een aardige groep op afgekomen, hoewel de Gemeente en CEW klaagden, dat er nog maar zo weinig bewoners van Oosterwold hebben gehoor gegeven aan de uitnodiging om deel te nemen. De nieuwe gebiedsregisseur Werner Brouwer motiveerde het onderzoek vanuit de zorgplicht waarop het Waterschap Zuiderzeeland de gemeente aanspreekt.
Wij hebben ons opgegeven voor het CEW onderzoek en vragen ingevuld. Dat stelde niet zoveel voor. Welke vaatwasblokje gooi je in de machine? Alsof dat het verschil gaat maken?? En wij hadden de pech, dat er bij het bemonsteren alleen een stagiaire kon komen, die in het interview niet veel verder kwam dan het checken of wij de vragenlijst goed hadden ingevuld.
We hadden nog veel vragen die we niet kwijt konden, dus die hebben we per email gestuurd naar het CEW en naar de gemeente. Helaas hebben we vòòr de 25ste geen reactie ontvangen. De afgelopen week heb ik wel gesproken met een onderzoeker van CEW. Zeker prettig dat ze de moeite nemen om te bespreken. Maar zij kiezen toch wel een erg technisch inhoudelijke insteek. Terwijl er veel aspecten aan de waterzuivering in Oosterwold zitten. Bijvoorbeeld:
Zijn Helofytenfilters in het verleden wellicht ontwikkeld en getoetst in laboratoriumsituaties, en wijkt de situatie in Oosterwold te veel af om het ontwerp zonder meer toe te passen? En wat zegt dat dan over de normen van IBA 3B?
Als bewoners van Oosterwold zuinig zijn met water en daardoor de concentratie van afvalstoffen hoger is, werken Helofytenfilters dan nog hetzelfde als in gemiddelde huishoudens?
Wat is de juridische status van de norm die het Waterschap oplegt? En wat zegt dat over de dreiging met boetes bij overschrijdingen?
Beïnvloed de wijze van bemonsteren door het Waterschap de uitkomsten van de testen?
Waarom wordt niet ook de kwaliteit van het vijverwater, waarin de Helofytenfilter uitvloeit, meegenomen in het onderzoek, en wat zou daarvan te verwachten zijn?
Op welke wijze kan je de biologische processen in de Septic Tank en Helofytenfilter beïnvloeden?
Hoe groot zijn de risico's van normoverschrijding voor bv. ecologie en gezondheid? Hoe verhoudt zich dat met invloed van bemesting door landbouwers?
Hoe groot zal het probleem worden als er over enkele jaren duizenden Helofytenfilters staan. Vergroot dat het probleem, of is iedere kavel in staat om de eigen afvalzuivering voldoende te regelen, zodat de problemen zich niet verspreiden?
Allemaal relevante vragen. Hoewel het zinvol kan zijn om onduidelijkheden in de huidige situatie technisch te onderzoeken, lijkt mij dat we geen volledige antwoorden mogen verwachten van aanbevelingen welke zeep wij in onze machines gooien. Moeten we, samen met bewoners, de gemeente en CEW en het Waterschap niet meteen breder kijken naar de situatie? Om tijdig te kunnen overwegen welke maatregelen mogelijk zijn en tot een gewenst en duurzaam houdbaar resultaat zullen komen.
Uiteraard ben ik blij met dit initiatief van de gemeente, en hoop ik dat dit een vertrekpunt biedt voor meer. Belangrijk daarom dat zoveel mogelijk mensen zich aansluiten bij dit onderzoek, al is het maar een begin. Tot slot moet het mij van het hart, dat het Waterschap Zuiderzeeland wel met twee mensen in de zaal zat, maar niet vanuit haar rol als Waterschap deelneemt aan de bijeenkomst, noch hierover persoonlijk overleg voert met bewoners. Het kan toch niet zo zijn, dat het Waterschap de gemeente wijst op haar zorgplicht, en dan vanaf de zijlijn blijft toekijken en commentaar geven? Hoe komen we met elkaar tot een goede uitwisseling en afstemming? Wordt vervolgd.....
Iedereen moet zijn stadslandbouw vorm geven in Oosterwold. Voor het maken van je plantschema's kies je natuurlijk planten die het goed doen in de zware klei. Beste kans op succes. Maar iedereen zal ook zo toegeven aan zijn of haar liefdes voor bepaalde planten of planten die een speciale betekenis hebben. Voor ons zijn dat duindoorns. Bekend uit de duinen, omdat ze zo goed tegen de moeilijke omstandigheden met zout, wind en arme grond kunnen. Zouden die het in Oosterwold wel doen?
Geen idee hadden we. Maar toen we (inmiddels 23 jaar geleden) in september op huwelijksreis gingen, kampeerden we op Texel. De broedgebieden in Texel waren net weer open (het broedseizoen voorbij) en toen stonden de duinen vol met duindoorns. We hebben gesmuld van de duindoorn heerlijkheden. Daarom moesten er duindoorns in onze tuin! Inmiddels staan ze er 3 jaar en zijn ze ook al eens gesnoeid, want ze zijn inmiddels meer dan manshoog. (ook meer dan vrouwshoog, maar da's nu iets minder belangrijk). Het is dus in de Oosterwoldse klei niet een struik die kniehoog wordt, maar echt een bos vormt. We hebben er 25 geplant. je moet mannetjes en vrouwtjes hebben wil je vrucht hebben. De mannetjes zijn namelijk wel nodig om te bevruchten, maar de vrouwtjes dragen de bessen.
Maar hoe krijg je de besjes (een beetje heel) van deze struik met grote doornen. Nou die truc leerde ik van Wouter van Eck van het voedselbos Ketelbroek. Je vriest de takken in en rist de bessen er (bevroren en met handschoenen aan) af. Zo kun je ze weer in zakjes doen en invriezen. Het schijnt dat ze van bevriezen ook iets zoeter worden.
Vandaag was de vriezer vol.... Dus ik moest acuut iets met de te rissen bessen, wilde ik een nieuwe voorraad invriezen. Dus.... heb ik duindoornlikeur gemaakt.... Tegen de kerst is ie wel klaar.... Oranje boven bij het kerstmaal? Proost!
Enige tijd geleden hadden we "de laatste kavel" In de wijk in de aanbieding. Inmiddels hebben Marcel en Sandra daar een stip gezet en gaan die kavel ontwikkelen. Daarna zijn de archeologische onderzoeken door de gemeente uitgevoerd. Dit maakt dat een van onze buren archeologievriendelijk moet bouwen. Een andere buur vond de archeologie op hun kavel zo heftig en veel dat zij zijn uitgestapt. Voorlopig blijven zij in Amsterdam Noord wonen. Dat betekent dat opnieuw een kavel in de aanbieding is.
Staat de bank links in jouw toekomstige woonkamer?
Nou zou je kunnen denken dat dit een bijzonder oninteressante kavel is. Rechts hiernaast kun je zien dat een groot deel van de kavel (rood) archeologisch kerngebied is en een deel (roze/lichtrood) bufferzone. Hierin mag je niet bouwen. In de tekening zie je tevens de weg ingetekend. Er blijft een driehoek over waarin je kunt bouwen/roodkavel kunt realiseren. Kortom een kavel met een gebruiksaanwijzing. En als die gebruiksaanwijzing je past, kan ie heel leuk zijn. Je sluit namelijk aan bij een wijk die al behoorlijk op weg is. Stroom en water kunnen gewoon worden aangevraagd. Je buren hebben al gebouwd of beginnen binnenkort te bouwen.
Om dat in beeld te krijgen heeft buurman Jan de huizen van je buren ingetekend. Zo kun je zien dat je met name in zuidelijke richting een behoorlijk ver, vrij uitzicht hebt. Het huis dat is ingetekend is 100m2 per woonlaag. Ongeveer het gebouw dat je op een kavel van 1724 m2 kunt bouwen. Het staat op een hoekvlak op de kavel. Misschien niet de eerste plek die je zelf zou kiezen, maar het biedt ook mogelijkheden. Door de impressies van Jan kun je je een beeld vormen. Wij hopen dat je aansluit!
En om duidelijk te maken hoe welkom je bent zijn we zo brutaal geweest om een van de buurtbankjes in je woonkamer te zetten Zo kun je als je langskomt alvast van je uitzicht genieten!
Informatie over de vereniging krijg je via "contact" op deze pagina. En informatie over de archeologische zone krijg je van de gemeente zodra je je stip hebt gezet (hebben ze ons beloofd). En als je je stip hebt gezet: laat het ons even weten, dan nodigen we je uit voor de buurtborrels die we ongeveer elke zes weken organiseren. Tot ziens!
Ook voor ons informatie bord heb ik een nieuw overzicht gemaakt, waarop de locatie van de kavel goed te zien is.
Toevoeging 26-10-2018: Voor deze kavel is geen geluidonderzoek op basis van de ontsluitingswegen nodig.
Eén van de laatste grote bouwprojecten binnen ons huis is de keuken. Nu een kale betonnen (schuine) muur. Eerst moet werkruimte worden gecreëerd. Want bouwen in het huis waar ook je spullen staan, betekent regelmatig je spullen verplaatsen. Bovendien moeten alle bouwmaterialen worden verplaatst. En als je 11 meter keuken gaat bouwen (die deels opbergruimte wordt) heb je wel wat platen en bladen in huis. Marien gaat de keuken helemaal zelf bouwen. Die is dus ook niet morgen klaar (en nee, ook niet overmorgen). Maar het begin is er.
Eerst worden de werkbladen verdiept/verbreed, want met een schuine muur moet je blad dieper zijn dan je kastjes....
Dus vier grote bladen worden verbreed. Over hoe het verder gaat zullen vast nog een aantal berichten volgen...
Er moeten namelijk nog 40 zelf te maken lades komen...
In Oosterwold maken we alles zelf. De wijk, de weg of we wel of niet asfalt op de weg willten, hoe de wegen lopen. En hoewel veel mensen (de gemeente, de nutsen, het waterschap) zich met van alles bemoeien, kunnen we veel dromen waarmaken. Veel initiatiefnemers die ik spreek gaan naar Oosterwold, omdat het zo mooi open en groen is. Dat je overal kan wandelen en dat het groen is. Een onderdeel van die groene omgeving is de omloopbaarheid van iedere kavel. In de intergemeentelijke structuurvisie lezen we hierover: "Aan de randen van de kavel blijft een strook gereserveerd waar het principe ‘recht van overpad’ geldt. Hierdoor zal langs de randen van de kavels een netwerk van voet- en fietspaden ontstaan. Zo blijft de continuïteit en de beleving van het landschap en de ‘doorwaadbaarheid’ van het gebied gewaarborgd." De website van Maakoosterwold vult dit aan met: "Zo ontstaat stap voor stap een lokaal wegennet en fiets- en wandelnetwerk."
Nou zijn er in de Oosterwold gemeenschap talloze overwegingen over omloopbaarheid gedeeld. Wie het waar wel of niet zo moeten realiseren, wanneer het gerealiseerd moet worden. Dat is een discussie die wij nu niet zo interessant vinden. Wij zeiden deze week tegen elkaar: het zou zo leuk zijn als er een "inspiratiepunt doorwaadbaarheid" zou komen. Als alle goede voorbeelden (en wat mij betreft in en buiten Oosterwold) getoond kunnen worden. En het leukst zou het zijn als we daarbij zouden benoemen waarom we dat nou zo'n leuk/goed voorbeeld vinden.
Bij deze begin ik daarom in de facebookgroep Almere Oosterwold een "draadje". Met de vraag hier een foto toe te voegen van een wat jou betreft "goed voorbeeld" van omloopbaarheid is. Je mag ook trots zijn op wat je zelf hebt aangelegd, maar anderen in het zonnetje zetten is natuurlijk wel zo leuk. De posts van facebook zal ik op onze website vastleggen, door de foto's en de onderschriften in de pagina te hangen. (op onze site: onder landschap/omloopbaarheid) Zo kan het tot in lengte van jaren een inspiratiedocument blijven. Ik begin met een inspiratie van onze eigen kavel: het hazelaarpad met het informatiebord bij onze kavel. Mag ik jullie uitnodigen?
PS: ik zou het heel leuk vinden als in deze facebookpost ook inderdaad alleen complimenten of voorbeelden worden getoond.
locatie: Hazelaarpad bij ingang wandelpaden Paradijsvogelbosje.Oosterwold
Vandaag waren we bij de uitreiking van de Groene Spelden in de Stadskas. Wij hebben Lex Roeleveld van de Stichting Heg & Landschap genomineerd, omdat hij met zijn persoonlijke bijdrage en met de Stichting Heg& Landschap de boomplantactie Oosterwold van 2017 en 2018 mogelijk heeft gemaakt. Afgelopen winter hebben we gezamenlijk meer dan 31.000 boompjes en struiken verspreid onder Oosterwold initiatieven. Daarmee levert Stichting Heg& Landschap een bijdrage aan het ontwikkelen van een Groen Landschap in Almere Oosterwold, en ook in vele andere gebieden in Nederland. Met de focus op heggen vlechten en behoud van hagen en houtsingels benadrukt hij bovendien de culturele meerwaarde het groene landschap in Nederland. Op het evenement Oosterwold Ontkiemt in juni hebben Lex en ik ook samen een kraam gedeeld om informatie over kavelbeplanting met inheems plantgoed toe te lichten.
Dit keer kwam wethouder Jerzy Soetekouw om de genomineerden toe te spreken, en hij had met alle kandidaten een leuk gesprek, waarvoor hulde! Het is iedere keer bijzonder hoeveel gemotiveerde mensen elkaar via de evenementen van Growing Green City ontmoeten. Mede daarom is de groepsfoto met de nieuwe Groene Spelddragers ook een vast ritueel geworden. Na afloop konden we nog een Lokaal Biertje drinken en een versnapering van Sprinkhaan proberen. Meer bijzonder dan smakelijk, maar knapperig was het wel?
Dat brengt ons ook op plannen voor het komende plantseizoen. Stichting Heg & Landschap heeft aangegeven niet zoveel plantgoed beschikbaar te hebben als vorig jaar. Maar er is zeker ruimte voor aanvragen. Daarbij zal iets selectiever gekeken worden naar de toepassing van het plantgoed. Van alle aanvragers wordt verwacht dat een toelichting wordt gegeven, waarbij de inrichting van publiek toegankelijke ruimte met gemengde hagen, bosschages en voedselbos initiatieven voorrang zullen krijgen. Vanaf morgen in op de site van Heg & Landschap de plantlijst beschikbaar.
Dringend verzoek van Lex is om de aanvragen voor Oosterwold niet rechtstreeks naar Heg& Landschap te sturen, maar via dit gezamenlijk initiatief.
Net als vorig jaar organiseren wij ook een informatieavond voor initiatiefnemers die belangstelling hebben om hun kavel komend plantseizoen te beplanten met inheemse bomen en struiken. Naast de Stichting Heg& Landschap zullen we ook aandacht besteden aan leveranciers van fruitbomen en andere bijzonder plantgoed, en suggesties aan de hand doen voor het ontwikkelen van een plantschema. Voor deze informatieavond is woensdag 7 november uitgekozen, aanvang 20.00 uur (Inloop vanaf kwart voor acht) locatie: De Tuinkamer van het Paradijsvogelbosje: Frederik van Eedenweg 6 Almere. Opgeven voor deze informatieavond kan met een email en vermelding van naam en telefoonnummer naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Vermeld ook als je eventueel met meer dan één persoon komt. Dan kunnen we rekening houden met de aantallen.
We zijn benieuwd naar de belangstelling, we maken er vast een gezellige avond van.
Vanochtend keek ik tijdens de koffie uit mijn raam en zag een Aalscholver in mijn vijver zwemmen. Van dichtbij is het toch best een grote vogel. Snel heb ik mijn fotoapparaat gepakt. Iets te snel, want ik hat mijn telelens niet op autofocus staan. Dus excuses voor de matige kwaliteit. Maar het bewijs is er.
Aalscholvers liggen diep in het water en hun veren worden nat tijdens het zwemmen. Mede daardoor hebben ze een aardige aanloop nodig om vanuit het water weer op te stijgen. De eerste keer mislukte het, en moest het beest opnieuw naar het einde van de vijver om het opnieuw te proberen. Zo vloog hij rakelings over ons terras. Weer te laat met de foto's. Maar wel super trots dat er zulke mooie dieren in Oosterwold een plekje vinden. De afgelopen tijd hebben we een ijsvogeltje al meerdere keren op bezoek gehad. En de laatste tijd zie ik ook veel Buizerds en Torenvalken. Blijkbaar is er voedsel genoeg voor ze.
In een van onze wilgen doen Hoornaar wespen zich nog tegoed aan het sap wat ze zuigen door de bast open te krabben. Vandaag zag ik echter voor het eerst wespen op elkaar klimmen. Of dat een paringsritueel is weet ik niet.
Ik zal het posten in een expertgroep voor wespen op Facebook.
Afgelopen weken heb ik de Workshop Ontwerp je Kavelbeplanting gegeven aan elf deelnemers. Vorig jaar heb ik deze workshop voor het eerst uitgeprobeerd. Op basis van de ervaringen heb ik de workshop van twee avonden uitgebreid met een individueel gesprek.
Op de eerste dag zijn we begonnen met een wandeling door het Paradijsvogelbosje. Dat is een goede manier om aan te voelen hoe een ontwerp van je kavel aanvoelt. Als je tussen de bomen doorloopt, als je aan de oever van je eigen vijver staat. Hoe je privacy voelt als de beplanting voldoende uitgroeit. Overigens waren we dit jaar wat later dan vorig jaar, en dat konden we tijdens de wandeling goed merken. Het werd al snel donker. Maar dat maakt de wandeling ook een beetje spannend. Vooral langs de bosrand.
Vervolgens gaan we naar De Tuinkamer en begint iedereen functies in de eigen kavel in te tekenen: Wat wil jij doen op jouw kavel? Hoe kan het ontwerp van jouw kavel daarbij ondersteunen? De achterliggende gedachte is, dat een ontwerp sterker wordt, wanneer je meerdere functies benoemt voor je keuze: een wilgeboom kan tegelijk windvang regelen, schaduw geven, snel groeien, bijen voeden, de biodiversiteit verhogen, de grond verbeteren, de waterhuishouding verbeteren.
Aan het einde van de eerste avond presenteren alle deelnemers hun kavelontwerp met ingetekende functies.
De individuele gesprekken voerde ik vaak met de deelnemer en de partner erbij. Dat maakt het gesprek spannend, omdat het helpt om een goed verhaal te maken dat je kunt delen met je partner.De kernzin voor deze gesprekken zou kunnen zijn: hoe maak je op je kavel een plek om te zijn? Verschillende plekken waarschijnlijk. We zijn ook bij een paar deelnemers op bezoek geweest op de kavel in aanbouw. Dan proef je meteen de sfeer. Het waren allemaal zeer inspirerende gesprekken. Het is een leuke combinatie om in de groep ideeën uit te wisselen, en in het individuele gesprek helemaal focus te leggen op eigen wensen en dromen.
Op de tweede avond heeft iedere deelnemer een plek gekozen en uitgewerkt om te ontwerpen hoe je van die plek een biotoop maakt. Een biotoop is een soort microklimaat, waar een combinatie van planten, bomen en struiken zich zo thuisvoelt, dat de planten goed groeien en tot een evenwichtig eocosysteem ontwikkelen. Dat is uiteraard heel anders voor de oever van je vijver als voor de boomgaard, of een droge heuvel. Zo kan je per plek een plantschema maken en bomen en struiken selecteren. Een plantschema per biotoop werkt veel beter dan één schema voor je hele tuin. Daarvoor zijn de kavels in Oosterwold gewoon te groot en te veelzijdig.
Ook deze keer presenteren de deelnemers aan het einde van de avond hun eigen plan: Zover als het gekomen is. Iedereen kan verder om van je kavel je eigen plek en je eigen verhaal te maken. Bedankt, Tanja, Kirsten, Marjo, Sebastien, Elisa, Mara, Wendie, Jenette, Joost, Jennie, Anja, ik vond het ook zeer inspirerend. Ik kom volgend jaar zeker eens buurten om de resultaten te bewonderen.
Waarschijnlijk organiseer ik de cursus weer in het voorjaar.
Geschiedenis moet je binnen de stad houden. Zeker in zo'n jonge stad. Toen een tijdje terug een oproep in de krant stond dat er in Almere Buiten (ten noorden van het station) een hotel werd gebouwd en de fruitbomen die daar nu stonden konden worden opgehaald, waren we eerst huiverig om in te schrijven. We hebben immers al een paar bomen. Maar daarna kwam er een herhaalde oproep en leken bomen over te blijven. We schreven ons toch in om een "verweesde" boom te adopteren. Uiteindelijk bleek er toch een overinschrijving en zou geloot worden. Prima.
Maar dan blijken we toch getrokken te zijn. Dan moet je het verhaal ook verder vertellen. En voor de boom gaan zorgen.
Dus zaterdagochtend togen we naar Buitenmere om boom 19 op te gaan halen. We mogen de boom zelf uitkiezen. We kiezen een mooie, beetje gedrongen compacte appelboom. Gelukkig hebben we de aanhanger mee en laden we m gemakkelijk in.
Dan graaft Marien en groot gat in het talud achter het grote huis. En dan staat zo'n oudere boom toch heel markant te wezen in het dak. Bij de bomen lagen ook de paaltjes en oude boombanden. En zoals dat de gemeente betaamd zijn die groot en sterk. Dus ook die nemen we mee. Anders wordt het maar weggegooid!. Die banden gebruiken we om de boom mooi vastte zetten. Mooi om de boom zo tegen
de achtergrond van ons groendak te zien! Dank Buitenmere voor deze appelboom. We dragen de geschiedenis van de stad graag verder.
Eén van onze dromen voor het huis, de ruimte, een plek om mensen te ontvangen, was ook een plek waar je "gekke projecten" kunt uitvoeren. Nou is het bouwen van een huis met je eigen handen voor veel mensen "gek project" genoeg. Bij ons moet er gek genoeg dan toch weer iets bovenop. Dus... hoewel het huis nog niet klaar is, ben ik al een tijdje bezig met een verlichtingsproject.
Van katoen gedrenkt in verdunde watervaste houtlijm wond ik om een strandbal een bol. Als de katoen droog is kan je voorzichtig (!) de strandbal eruithalen. Zo had ik drie ballen gemaakt deze winter, maar het project was gestokt. Zo hingen de ballen al een tijdje in de ruimte.
Tot....
ikdeze zomer in Frankrijk een enorme strandbal kocht. hij heeft denk ik een diameter van 80 centimeter... Ik kocht een aantal klossen henneptouw en drenkte dat in de houtlijm. Per bal ben je 2 bussen lijm verder, maar dan heb je ook wat.
In elk van de bollen wind ik een ander draadje mee... in de ene een groene, in de andere een blauwe en in de derde een paarse gebreide dikke draad. En dan lijkt het ineens wat... Ik kijk nog een naar mijn eerdere bollen, wijzig daar een en ander aan en maak nog een kleintje erbij. Dan heb ik drie grote en vier kleine bollen.
Dus ben ik gisteren begonnen hier fittingen in te maken. En lampjes in te hangen.
Profisorisch hangen we ze op. Maar we sluiten ze nog niet aan.
Van onderen ziet het er dan zo uit!
Vandaag was een dan met wonderlijke klussen. Want de lampen hangen met magneten aan het plafond en moeten met twee stekkers in schakelstopcontacten komen....
Dus komt menigmaal een lamp naar beneden, volgt een hartgrondige *-)()*** vloek, die in de wijde omtrek te horen moet zijn geweest. En aan het eind van de middag ga ik een beetje mismoedig koken. Drie grote lampen aangesloten, maar opnieuw kwam er wat naar beneden.. (best onhandig zo'n hoge trap tussen die lampen).
Na het eten klust Marien nog even verder. Dan komt hij weer even binnen. Buurvrouw Marjon heeft gevraagd of we nog een taartje voor Thomas komen eten. Dat doen we.
Als we naar huis lopen zegt Marien... "ik moet je nog wat laten zien" En ik durf het niet te vragen, maar....
ze hangen!
En ze branden....
en ze kunnen schakelen........
kleine lampen
grote lampen
en vol verlicht van onderen!
Op sommige projecten ben je soms heel trots! En dank Marien, dat je alles hebt weten aan te sluiten!
Dus beetje veel plaatjes van deze ballerigheid, dat moet je me maar vergeven!
Ons wijkje wordt steeds groter. En steeds gezelliger. En er is steeds meer reden om te overleggen en elkaar te helpen. Zo was er 13 oktober een buurtborrel. Weer lekker veel mensen en bovendien lekker weer. We hebben dit jaar nog geen buurtborrel naar binnen uit hoeven wijken. Bijzonder toch?
En dan geeft Jan halverwege de borrel aan dat ie tien mensen nodig heeft om een tent te verzetten. Een licht klusje, maar er zijn veel handen voor nodig.
En dan toogt het hele borrelende gezelschap naar de andere kavel.
En sommigen eten ondertussen een banaantje....
Maar dan zijn ze daarna sterk....!
En dan lopen we nog even door naar nieuwe buren Rob en Tessa, die in het ontwerp van hun tijdelijke Tiny house echt goed nagedacht hebben.
Dat we aan de Frederik van Eedenweg regelmatig gezamenlijk een klus klaren hebben we al een aantal keer gedemonstreerd. Deze weken is dat weer het geval.
Op de Frederik van eedenweg kun je inmiddels een rondje rijden. Da's fijn, want dan rijden grote vrachtwagens de weg veel minder stuk. Maar het betekent ook dat er langs de weg steeds meer mensen wonen, die soms 's avonds of 's ochtends in het donker aankomen of vertrekken. In de ledenvergadering hebben we afgesproken hiervoor witte paaltjes met reflectoren langs de weg te zetten. Tenminste voorlopig hechten we nog erg aan dat het hier echt lekker donker kan zijn.
Hiervoor hebben we houten paaltjes gekocht. Die schuren en zagen we met z'n allen. En daarna gronden en schilderen we ze. In die fase zijn we nu... binnenkort gaan we de paaltjes in de grond zetten.
Het is wel mooi dat hiervoor toch ook steeds weer vrijwilligers zich aandienen.
En als Beatrijs, Jannie, Rob en Alice hebben geschuurd.... komt niemand mijn ramen wassen.... ;-)
Alice heeft haar speciale schilderjurk meegenomen.
En dan schuift Ronald aan voor de laatste schuur en zaag acties.
De laatste paaltjes schilderen Marien en Marie-José (en daar hebben we geen foto's van gemaakt. hihi. Afijn nu 88 paaltjes verder. Dus ze komen zo'n 13 meter uit elkaar te staan.
Toch blijft het heel bijzonder om steeds opnieuw zo een beroep op mensen te kunnen doen. Gezellig en betaalbaar...
Een titel waar ik geen genoeg van kan krijgen.... Maar we hadden vanochtend niet kunnen denken dat we vanavond al zover zouden zijn. Dus daarom nog een keer deze titel!
Deze week deed ik een oproep wie komt helpen bij het in de grond zetten van de paaltjes met reflectoren. Mailtjes druppelden binnen. Dat onze mail- en webserver het niet deed was even niet zo behulpzaam. (Sorry Johan en Ruud). Maar... zondagochtend waren we met ons vijfjes. Jan, Alice en Judith kwamen helpen. Na een goede bak koffie, thee en heet water zijn we aan de slag gegaan. De paaltjes waren bedauwd en daarna bevroren. Het was echt koud.
We legden de 88(!) paaltjes die geschuurd, gegrond en geschilderd zijn, op een regelmatige afstand langs de weg.. En dan moet ie natuurlijk niet net voor een uitrit staan. En in de bochten moeten genoeg paaltjes staan om de bocht goed te zien. En een beetje spelen met hoe alles moet komen over een afstand van 500 meter, betekent heel wat heen en weer lopen. Maar goed lekker lopen is in de kou niet zo erg.
En dan kunnen we beginnen. Rond dat moment schuift Ronald en zoon Das ook aan. En we beginnen met het zetten van de paaltjes aan twee uiteinden van de weg en werken zo naar het midden.
Als we rond één uur willen opbreken en tegen elkaar zeggen dat we nog wel een paar keer met elkaar aan het werk moeten, melden Eduard en Zilla dat ze 's middags komen. Ook Bert en Beatrijs schuiven aan. En als we werkelijk weer aan het werk zijn, komt Johan om een heleboel gaatjes te boren.
Ook Simon (net terug van een nachtdienst) doet ook nog even mee voor ie naar huis gaat. En ook Jeroen schuift nog even aan. En dan... dan is om half vier het laatste paaltjes van reflectoren voorzien en kun je ook 's nachts veilig een rondje in de Frederik van Eedenweg rijden. Enne let op: je mag niet harder dan 15 km per uur!
O ja, en dan natuurlijk nog de oplossing van de prijsvraag gisteren op facebook. Bij de linkerfoto stelde ik de vraag: wat heeft Marien gemaakt. En er kwam een grappig aantal oplossingen. Een vleermuizenkast, een vaas, een brievenbus, wanten en een cd speler kwamen voorbij. Maar niemand bedacht dat dit in een slaghoed voor de paaltjes die we vandaag gingen slaan zou zijn. Hierboven zie je Eduard hard slaan op de kop van de hoed/paal. De tweede foto links laat zien dat het hoedje precies lang genoeg meeging... Na 88 paaltjes was ie helemaal op!
Nou hiermee genoeg reflectie voor één dag... (haha)
Dank allemaal voor zoveel handen. Dat maakt echt licht werk!
En dan natuurlijk nog een aantal foto's van het resultaat:
Op 28 november ontmoeten de verenigingen elkaar weer in het Verenigd Verenigingsoverleg. In dit overleg overleggen we waar we als verenigingen tegenaan lopen. Eén van de dingen die we in het verleden gemeld hebben bij de gebiedsorganisatie zijn onze contactgegevens (van de verenigingen die wij op dat moment kenden) . Wij hebben toen aangegeven dat een kaart met "doelgebieden" ook heel handig zou zijn voor nieuwe initiatieven. Hoe vind je anders bij welke vereniging je je wilt aansluiten?
Nou en in de voorbereiding van de vergadering... hebben we nou iedereen?, bleek deze kaart al op het net te staan.
Je kunt 'm hier vinden. Op die pagina ook de contactgegevens van de andere verenigingen.
En voor de vergadering van 28 november blijkt de organisator van het overleg (Marien) nog geen contact te hebben met de volgende verenigingen:
Alexander Graham Bell
Michael Faraday
Thomas Edison
John Daltonstraat/ Isaac Newtonstraat
De bosrand
Leenheerlaan
Kievit Noord
Als je via de contactpagina een bericht aan Marien stuurt, nodigen we deze verenigingen ook uit voor de bijeenkomst van de 28e!
Deze week stond in het teken van het verwelkomen van nieuwe buren.
Vorige week passeerde de acte bij Edith en Jan. Afgelopen vrijdag werd hun kavel ingemeten door de dienst Geo. Daar zouden ze ook zelf bij komen kijken.
Dus dit was het moment om weer een vlag ter verwelkoming neer te zetten. Dat doen we als bestuur van de vereniging Frederik van Eedenweg. Eigenlijk is het vooral wie tijd heeft om 'm neer te zetten.
Op vrijdag zetten we één van de buurtbankjes die we meer dan een jaar geleden met elkaar maakten, op de kavel van Jan en Edith. In de verte zien we Jan en Edith al met hun dochter en haar ouders staan.
Het verplaatsen van het bankje is toch altijd spectaculair.
Net als het effect van het plaatsen van het bankje: Het bankje staat nog niet of de familie zit er met z'n drietjes op.
En als je dan inzoomt zie je duidelijk de blijdschap op hun gezichten.
Na het plaatsen van het bankje wordt het gezelschap voor koffie bij buurman Jeroen uitgenodigd. Wij klussen even door en laten de vriendelijke uitnodiging aan ons voorbij gaan.
's Middags zetten we aan de andere kant van de wijk de vlag voor Alie en Michel neer. Zij hebben op vrijdag hun grond verworven, maar komen op zaterdag hun eigen (natuurlijk veel belangrijker) vlag plaatsen.
Een vlag na de Hof van Eeden... de tuinkruidenkwekerij die Alie gaat starten. En ook van hen maken we een uitsnede van de blijdschap.
In Oosterwold maken we alles zelf. De wijk, de weg of we wel of niet asfalt op de weg willten, hoe de wegen lopen. En hoewel veel mensen (de gemeente, de nutsen, het waterschap) zich met van alles bemoeien, kunnen we veel dromen waarmaken. Veel initiatiefnemers die ik spreek gaan naar Oosterwold, omdat het zo mooi open en groen is. Dat je overal kan wandelen en dat het groen is. Een onderdeel van die groene omgeving is de omloopbaarheid van iedere kavel. In de intergemeentelijke structuurvisie lezen we hierover: "Aan de randen van de kavel blijft een strook gereserveerd waar het principe ‘recht van overpad’ geldt. Hierdoor zal langs de randen van de kavels een netwerk van voet- en fietspaden ontstaan. Zo blijft de continuïteit en de beleving van het landschap en de ‘doorwaadbaarheid’ van het gebied gewaarborgd." De website van Maakoosterwold vult dit aan met: "Zo ontstaat stap voor stap een lokaal wegennet en fiets- en wandelnetwerk."
Wij zeiden tegen elkaar: het zou zo leuk zijn als er een "inspiratiepunt doorwaadbaarheid" komt. Als alle goede voorbeelden (en wat mij betreft in en buiten Oosterwold) getoond kunnen worden. En het leukst zou het zijn als we daarbij zouden benoemen waarom we dat nou zo'n leuk/goed voorbeeld vinden.
Onze eerdere oproep voor inspiratie op de omloopbaarheid heeft een enkel resultaat opgeleverd. Eigenlijk te weinig voor een inspiratie document. Daarom ben ik maar eens gaan wandelen op het internet en dat leverde mooie plaatjes op.
En omdat Oosterwold nog jong is hieronder een hele stapel inspiratie van buiten Oosterwold. Hiervoor heb ik wild op het internet gegrasduind.
Door de manier waarop onze beton wanden zijn gebouwd, zitten de stekkerdozen boven het aanrecht niet in de betonnen muur. We willen ze ook niet achteraf infrezen. Dan kan je opbouw stopcontacten kopen... Maar ja, als je een Paradijsvogelbosje bouwt, vind je dat niet genoeg.
Dus wij verzinnen betonnen stopcontacten....
Dat betekent dat we van betonplex waar we nog restjes van hebben liggen, vormen maken, waar we de stekkerdozen in vastmaken.
Daarna plaats je het stopcontact in de vorm en vul je de vorm met beton.
En dat kun je ook met een kant en klaar verlengsnoer doen. Dan heb je ineens een stoer verlengsnoer!
Voor de helofytenfilters heeft het waterschap de zwaarst mogelijke normen gesteld voor hoe schoon het water moet zijn. Aan die norm voldeden wij niet bij de laatste controles. Net als vele anderen overigens.
Wetlantec heeft daarbij aangegeven een revisie van het systeem te willen doen. Dat hebben ze bij ons een maand geleden gedaan. Daar hebben we toen ook een blog over geschreven.
Twee weken geleden vroeg Wetlantec ons het systeem waar organisch materiaal in was toegevoegd, grondig door te spoelen. Dat deden we door het helofytenveld gedurende enige tijd echt onder water te zetten. Dat deden we met vijverwater, omdat schoon drinkwater in onze ogen toch wat jammer was.
En omdat voorspelt was dat er veel schuim uit zou komen, pompten we het spoelwater niet rechtstreeks in de vijver, maar op het veld, zodat het water via het grondwater weer naar de vijver zou kunnen.
De beelden zijn wel spectaculair vond ik.
Toen we het een dag later nogmaals spoelden, kwam er vrijwel geen schuim meer. Kennelijk was er iets uitgewerkt.
En vandaag controleerde het waterschap onze jonge helofytenfilter. We zijn benieuwd naar de resultaten van deze meting. Overigens zijn we ook nieuwsgierig naar de uitkomsten van het onderzoek van de gemeente!
Een van de laatste grote klussen in onze grote woning is de aanleg van de keuken. Dat hebben we niet gemakkelijker gemaakt door de keuken inclusief kastjes en laadjes helemaal zelf te bouwen, en bovendien twee mobiele keukendelen op wieltjes te bedenken.
Maar Ala. Met kleine stapjes komen we dichterbij. Nadat we afgelopen weken het aanrecht op de kastjes hebben gekregen, begint de afwerking met het aanbrengen van een laag epoxy op de eikenhouten aanrechtbladen. Daarmee hopen we het eikenhout duurzaam te beschermen tegen het water dat uiteraard op het aanrecht blijft liggen.
Dan moeten we de apparatuur inbouwen. En dat gaat niet altijd soepeltjes. Ten eerste omdat we een wasbak en inductiekookplaat hebben uitgekozen die een nogal afwijkende maat hebben: meer dan tachtig centimeter, terwijl je normaal gesproken niet rekening houdt met kastjes van meer dan tachtig centimeter breed. Dus moet er op het laatste moment nog worden geschoven met kastenwanden. Dat is dan wel weer het voordeel als je alles zelf maakt: je kunt het ook weer aanpassen.
Als je een koelkast en vaatwasser installeert, lijkt dat op het eerste gezicht een kwestie van het apparaat in z'n vakje schuiven. Maar zo simpel is het niet. Want je moet ook alle leidingen aanleggen, zodanig dat alles past. En dan moet de stroom van de koelkast niet achter de vaatwasser zitten. En voor de waterafvoer van de vaatwasser is de grote truc om de vaatwasser en de wasbak elegant op elkaar en op de afvoer aan te sluiten. We hebben een dubbele wasbak gevonden die met z'n grijze kleur mooi past bij de betonnen muur. Maar zo'n dubbele wasbak heeft dus ook een dubbele sifon. Dat is een heel bouwpakket met veel onderdelen, die allen ingekort, gedraaid en afgesteld moeten worden, totdat die in de afvoer te schuiven is.
Ons ontwerp voor de keuken is nu verder uitgekristalliseerd dan toen we de leidingen in ons ontwerp hebben ingetekend. Dat betekent dat de leidingen niet precies bij het juiste kastje uitkomen, en dat we het water en de afvoer in wat bochtjes naar de juiste plek leiden.
De afvoer lijm je met pvc-lijm, en dat is in één keer goed of fout. Je hebt een paar seconden om het te schuiven en draaien, en dan versmelt het pvc tot één geheel. Daarom heb ik streepjes gezet op alle overgangen, zodat ik ze in één keer goed in elkaar kan schuiven.
Tenslotte nog de kraan. Omdat we een wasbak hebben met twee kraangaten, hebben we een kraan gezocht met een aparte knop. En dan is een uitdaging bij een kraan vaak, dat je jezelf in onmogelijke bochten moet wringen om achter je wasbak langs die kraan te monteren. Vandaar deze niet-geënsceneerde foto van een gevallen man.
En zo ziet onze wasbak eruit, en de keuken zonder lades en frontjes. Die komen nog.
Kortom, zoals een collega het verwoordde: "water uit de kraan: het is vanzelfsprekend maar o zo ingewikkeld."
Op 7 november 2018 hebben we weer een informatieavond gehouden over de Boomplantactie die wij samen met de Stichting Heg en Landschap organiseren. Vervolgens hebben we een bestelformulier rondgestuurd aan belangstellenden. Na beoordeling van Stichting Heg en Landschap kunnen melden dat de 20 bestellingen die zijn gedaan, gehonoreerd zijn. Daarmee kunnen we dit jaar opnieuw bijna 9.000 bomen en struiken uitleveren. Oosterwold wordt steeds groener!
Een uitgebreid verslag van de informatie-avond (ook interessant als je niet via Heg en Landschap gaat bestellen) vind je hier.
De Boomplantactie is voor het eerst in 2016 gehouden, toen het Paradijsvogelbosje zelf bestelde, en door Heg en landschap voor een tiental klanten uit de randstad werd afgeleverd. Hierna is het ieder jaar groter geworden, met vorig jaar met ruim 31.000 boompjes en struiken is bijna twee-derde van de Nederlandse levering in Oosterwold terecht gekomen.
Dit jaar wordt dus de vierde keer!
Over Stichting Heg en Landschap: Lex Roeleveld licht de doelstellingen van Heg en Landschap en de Fondation Yves Rocher toe: Het stimuleren en in ere herstellen van cultuurlandschap van heggen, hagen en tegenwoordig ook Voedselbos. Lex houdt zich ook bezig met Heggenvlechten, inclusief organisatie van het Nederlands Kampioenschap Heggenvlechten.
Een bijeenkomst als deze met ruim 30 mensen is voor de Boomplantactie van Heg en Landschap ook uniek.
Heg en Landschap levert alleen inheems plantgoed, en het wordt door de leveranciers gegarandeerd dat het zaaigoed 100% inheems is. Dat is belangrijk omdat deze bomen gewend zijn aan het Nederlandse klimaat. Het plantgoed is officieel niet biologisch, maar dat betekent niet dat er veel kunstmest en bestrijdingsmiddelen gebruikt zijn. Immers, de meeste bomen en struiken zijn het Nederlandse klimaat gewend, en kunnen zich prima redden zonder mest en bestrijdingsmiddelen.
Fondation Yves Rocher ondersteunt het planten en herplanten van bomen in de hele wereld. Veel ook in ontwikkelingslanden, maar ook in Nederland. Lex maakt een uitgebreide rapportage met veel foto’s van de resultaten van de Boomplantactie. En medewerkers van Yves Rocher komen op bezoek om projecten te bekijken zoals bij Paradijsvogelbosje in 2016.
Er is een limiet gesteld op beschikbaar geld en aantallen bomen. Mede omdat er vorig jaar zoveel bomen geleverd zijn, zullen er dit jaar minder beschikbaar zijn. Zie ook: http://www.yves-rocher-fondation.org/la-fondation/
Ook is er enige schaarste ontstaan, doordat er een zeer droge zomer is geweest waardoor de leveranciers minder plantgoed beschikbaar hebben.
We zijn heel blij dat van de aanwezigen en belangstellenden die zich hadden gemeld, alle bestellingen, op een enkele grote bestelling na (die deels gesubsidieerd wordt geleverd), alles gesubsidieerd geleverd worden. Inschrijving voor de levering is inmiddels gesloten.
Over Oosterwold:
Initiatiefnemers beginnen op een kale akker, en kunnen niet de gemeente aanspreken voor de aanleg van parken. Dat betekent wel dat initiatiefnemers zelf hun kavel en beplanting kunnen bepalen. Kenmerkend voor Oosterwold is dat wij veel verschillende functies combineren: Wonen, Landbouw, publieke ruimte inrichten, waterberging, Privacy, luwte tegen stormen, enz. De aanplant van gemengde hagen of bosschages inheemse bomen kunnen een mooi uitgangspunt vormen voor inrichting van met name publieke omloopbaarheid en natuur. Daarmee kan je tegelijkertijd andere functies ondersteunen, zoals privacy, luwte, waterberging enz.
Het Paradijsvogelbosje is een voorbeeld van een grote kavel die grotendeels publiek toegankelijk is. Door een keuze te maken vanuit voedselbos principes, gaan stadslandbouw en natuur en publieke toegankelijkheid hand in hand. zie Www.paradijsvogelbosje.nl/landschap/omloopbaarheid
Over het assortiment, bosplantsoen, en hoeveel je in een heg moet planten kun je het complete verslag lezen.
Wilgenknotacties in januari en februari
Wilgen worden ook als bosplantsoen geleverd door Heg en Landschap. Er zijn zo’n zeven soorten. Maar je kunt wilgen ook gemakkelijk stekken, met name de Schietwilg en de Kraakwilg. Als je in de winter wilgen knot, en je steekt de grotere staken in de grond, dan gaan ze vanzelf uitlopen, en heb je aan de eind van het groeiseizoen een pruik van twee meter op de stam staan! Zorg er wel voor dat je met een grondboor de staak ruim 60 tot 80 cm de grond in zet, zodat de staken met de onderkant net tot aan het grondwater staan. Ze houden ook van vochtiger plekken, zoals langs je vijver of moeras / wadi.
Er zijn verschillende initiatieven in Oosterwold en omgeving die al flinke wilgen hebben, waarvan je met knotten staken kunt afhalen. Op de bijeenkomst hebben zich al meer dan tien mensen ingeschreven voor knotactie in januari en februari in Paradijsvogelbosje. Wil je je hiervoor ook inschrijven? Stuur dan via de contactpagina even een berichtje. Dan sturen we je tzt een mailje.
De wilgen kunnen het beste half januari tot begin februari geknot worden en in de grond gezet, dus ruim voordat ze gaan uitlopen.
Gisteren was er weer een bijeenkomst van bestuursleden van Kavelwegverenigingen, waarvoor we de naam: Verenigd Overleg Oosterwold hebben verzonnen.En het was een druk bezochte bijeenkomst. Er komen ook steeds meer Verenigingen bij natuurlijk!
We hebben de Tuinkamer van het Paradijsvogelbosje weer schoongeveegd, en onze 38 stoeltjes opgesteld. Maar dat was niet genoeg. Alle andere stoelen en krukjes waren nodig om iedereen een plekje te geven.
Het voelt iedere keer fantastisch als De Tuinkamer echt een ontmoetingsplek in Oosterwold wordt!
We hebben met elkaar uitgewisseld over een flinke lijst onderwerpen:
Opening
Omgaan met geluid in vergunningen
Nutsen
Verantwoordelijkheid verenigingen en uitnodiging overleg door Gebiedsregisseur.
Communicatie en Overleg met de gemeente:
Waterzuivering in Oosterwold;
Wettelijke aansprakelijkheid en verzekeringen van Verenigingen en besturen:
Evaluatie Oosterwold met de gemeente
Kadaster en inmeten definitieve kavelgrenzen
Afval inzamelen
Rondvraag en wvttk.
Het is vooral ook leuk, informatief en leerzaam om met elkaar over deze onderwerpen van gedachten te wisselen, en te horen hoe verschillende mensen erover denken. En wat hoort nu wel bij de Vereniging en wat niet? Dat blijft een belangrijke vraag.
Dank aan Myra voor het voorzitten en hulp bij voorbereiding, en bijdragen van Jan, Frans, Catrinus, Marjon, en natuurlijk de vele toevoegingen van Frank, Jos en alle anderen.
Na afloop is er voor liefhebbers nog een drankje. Leuk om vooral ook informeel bij te praten.
Het is een goede traditie aan het worden, die we om de paar maanden willen voortzetten.
Onder de bezoekers en besturen in de mailinglijst wordt binnenkort een verslag rondgestuurd.
Vandaag het het Houthakkersgilde begonnen met het kappen van Essen in de bosstrook van Staatsbosbeheer. Staatsbosbeheer heeft een paar weken geleden de zieke en zwakke essen geblest; vooral die bomen die een risico vormen voor wandelaars. Langs de bosrand staan een flink aantal oranje stippen op de bomen. Die moeten er toch aan geloven.
Het is heel fijn dat er nu selectief gekapt wordt door het Houthakkersgilde, en dat niet alle bomen mechanisch met een grote trekker worden gerooid. Daardoor kunnen we de sterke bomen en vooral de mooie Haagbeuken en Vlieren laten staan, zodat die de openvallende plekken in het bos kunnen opvullen. Bovenal hopen we natuurlijk dat de bosrand een echte bosrand blijft. Dat is toch een belangrijke kwaliteit voor onze wijk.
Er waren drie zagers met kettingzagen: Gerard, Frank en Kevin. Die zagen de bomen eerst om bij de wortels, en zagen de stam daarna in moten van een meter lang. Die worden met een aanhanger vervoert voor verdere verwerking. Er zijn veel belangstellenden voor dit brandhout. Wij hebben ook een kuub besteld, en dat is keurig in stukken van 25 centimeter gezaagd. Die hoef ik dus alleen nog te kloven en te laten drogen om later te kunnen stoken.
Er komen ook een viertal mensen helpen uit onze wijk Frederik van Eedenweg en uit de John Lockeweg aan de andere kant van de bosstrook: Bert, Johan, Jan-Kees, Marjon, en ikzelf. De opdracht is om dunnere takken op bergjes in het bos te leggen, en de bruikbare meters naar de aanhangwagen te brengen. Als het een flinke boom is, dan kan je je aardig vertillen aan zo'n meter! Er waren er wel een paar die twee sjouwers nodig hadden. Maar dan hebben we na zo'n drie uur ook wel onze workout gehad.
Als een boom omgezaagd is maar blijft hangen in de vork van een andere boom, dan moet er met man en macht geduwd worden. En als ook dat niet werkt, dan wordt de boom telkens een meter korter gezaagd totdat ie loskomt. Ook wel een beetje oppassen, maar dat is de ervaren zagers van het Houthakkersgilde wel toevertrouwd.
Uiteraard nemen we tijd voor een gezamenlijke koffie met koekjes bij ons. Overigens mogen we in onze handen knijpen met het mooie herfstweer: een waterig zonnetje, weinig wind en warm genoeg om alleen in een trui aan de slag te gaan.
Omdat al het gezaagde hout meteen klein wordt gemaakt en uit het bos gehaald, zijn er wel een aantal zaterdagochtenden nodig om alle gebleste bomen in de hele bosstrook te vellen. Hopelijk kunnen we binnenkort ook wat nieuwe struikjes planten in de bosrand, waar er ruimte ontstaat door het kappen.
Dit weekend hebben we de eerste mispels geoogst. Vorig jaar zat er een enkele mispel aan de boom, maar dit jaar hebben we een vrachtje van een kleine twee kilo. Omdat het vorige week al even gevroren heeft kunnen we een groot deel van de vruchten van de boom af verwerken. Er moet namelijk vorst overheen gegaan zijn.
Bij het zoeken naar recepten vind ik de onderstaande groene tekst die mooi laat zien hoe roos, mispel en appel onderdeel zijn van dezelfde familie. (bron: http://www.harmonycenter.nl/mispel-likeur/
Broertje van de appel
Als lid van de rozenfamilie is de mispel het een broertje van de appel en de peer.
Oorspronkelijk komt hij uit het gebied rond de Zwarte en Kaspische zee, maar nu verwilderd op veel plekken in Europa te vinden. Ook hier in de bossen vind ik ze in het wild.
De vruchten van de mispel zijn te eten.
Niet als ze hard zijn, maar als ze na de eerste nachtvorst zacht worden en een donkerbruine kleur krijgen.
Vol vitamine C
De mispel zit vol vitamine C en is goed voor de maag en de spijsvertering.
Op het moment dat de vrucht zachter wordt (na de vorst of nadat je ze laat invriezen en dan een paar dagen laat liggen), ontstaat er van binnen een fermentatieproces. Daarmee krijgt het vruchtvlees een zoete smaak.
De uitdrukking “zo rot als een mispel” komt hier vandaan.
Zo rot als een mispel
De mispels krijgen namelijk een lekkere smaak door het rottingsproces. Maar dat mag ook weer niet te lang doorgaan, want dan gaan de mispels schimmelen. Niet iedereen vind dit zo smakelijk om te eten. Maar je kunt er nog meer dingen mee doen, want de smaak is wel bijzonder.
Wij bakken er een taart van. Een bodem van verslofte pepernoten (verkluimd met boter), die over waren van de verenigingsavond. Daarop een cakedeeg en een mengsel van mispels met ei. Wij vinden het een geslaagd experiment!
Daarnaast maken we van een groot deel van de mispels een likeur, waarvan we het resultaat natuurlijk pas over 3 maanden voor het eerst kunnen proeven.
Voorlopig een aangename besteding van de zondag: Loom taartjes eten!
Vandaag hebben we een lastige situatie meegemaakt. Vanochtend rook ik bij opstaan een merkwaardig geurtje, wat ergens tussen een tandartsgeurtje en smeltend plastic in zat, maar ik kon niet achterhalen wat het was. Even mijn mond gespoeld en daarna gewoon aan de slag.
Toen ik in het begin van de middag mijn mail probeerde te checken ontdekte ik dat de router niet werkte. Dus in de meterkast kijken, en blijkt een van de aardlekschakelaars te zijn omgeklapt. Dan is het eerst uitzoeken welke stop het is, die het probleem veroorzaakt, en toen kwam ik bij de verwarming uit. Balen. Ik moest eerst moed verzamelen, want ik vreesde dat mijn electrische boiler zou zijn doorgebrand en dat ik daarmee de hele verwarming moet demonteren.
Maar toen ik met mijn ladder in het installatiehok op de vliering keek, bleek al gauw, dat de stekker en het stopcontact van de boiler helemaal zwartgeblakerd was. Ik moest de stekker en het stopcontact uit elkaar trekken omdat ze aan elkaar gesmolten zaten. En daarmee waren de stroomdraad en de aardedraad tegen elkaar gekomen. Tsja, dan krijg je je aardlekschakelaar wel om!
Ik heb draad van zowel het stopcontact als de stekker wat ingekort, een nieuw stopcontact gemonteerd en een nieuwe stekker. Even wat extra isolatie om de draadjes. En dan bidden, en de stekker erin en de stop weer om. Bingo! hij doet het weer.
Maar de les die ik hieruit trek is dat we in Oosterwold veel stroom gebruiken om te verwarmen: koken, boilers voor heet water en verwarming. Daar kan dan soms enige tijd 3000 watt door de draden stromen. Daarom heb ik zowel de draden naar het stopcontact als naar de boiler met massieve koperdraden aangelegd. Juist om de hoge stroomsterkte zonder warmteontwikkeling te kunnen transporteren.
Blijkbaar zat er een contactprobleem ergens in de stekker of het stopcontact of waarschijnlijker: in de stroomoverdracht tussen de stekker en het contact, want alle draden zaten goed vast. Toch is het daar heet geworden. Je denkt niet gauw aan risico's bij een stekker of stopcontact. Ik ben blij dat de aardlekschakelaar in dergelijke situaties de riskante situatie opheft.
Het bleef bij ons dus met schrik, en een paar uurtjes klussen. Pfff.
Reparatie was wel een thema deze week bij ons. Na het gedoe met de kortsluiting, kregen we gisteren een nieuwe ruit in de schuifpui van de kleine woning.
Half november ontdekten we plotseling een barst in de ruit. Geen idee hoe die gekomen is. Er zal spanning in gezeten hebben. Maar je verwacht dat niet van een gelaagd glas ruit. Gelukkig konden we hiervoor de glasverzekering inschakelen. Die regelt de glaszetter om het glas in te meten, en ook een kraan om het glas te plaatsen. Dat ken ik ondertussen ook van de eerdere keren dat het glas is geplaatst, maar het blijft een spectaculair gezicht wanneer zo'n grote ruit hangt aan een zuignap. De vorige keer heeft de kraan het glas helemaal in het kozijn gemanoeuvreerd. Nu kozen deze stoere boys om het glas met z'n tweeën uit het kozijn te tillen, en daarna wel met de kraan verder te vervoeren. Maar ze klaagden wel een beetje dat het erg zwaar was.....
Het was eigenlijk met een goed uurtje gepiept. Gelukkig was het een oostenwind en een waterig zonnetje, dus we zijn niet bevroren.
Hopelijk zijn we nu weer even klaar met repareren...
Gisteravond waren we bij de première Reminiscent- een kerstcantate in een concert van Toonkunstkoor Amsterdam en het Concertgebouw Kamerorkest. De gezelschappen zijn zelf reden genoeg om een avondje uit te doen. Deze avond was meer bijzonder. Naast de eerste 3 dagen van het Weihnachtsoratorium van Bach werd na het eerste deel ook het concert Reminiscent van Egon Kracht en Noortje Braat uitgevoerd. En bij de premiere van een schepping van vrienden te mogen zijn, blijft heel bijzonder.
De tekst van Reminiscent (die doet denken) is van de hand van Noortje. Ik merkte tijdens het concert dat bij mij het tweede en derde van het oratorium nodig waren om de kracht van de tekst in te laten dalen. Reminiscent is een reactie op het Weihnachtsoratorium en behandelt net als het oratorium de geboorte van een kind. Ditmaal een meisje, een wichtje. Een kind van een moeder op de vlucht, zoals we die (juist ook nu) in de wereld zoveel kennen.
Ik ervaar het Weihnachtsoratorium (en dat kan mijn verleden zijn) als een bericht vol blijdschap, de langverwachte grote redder wordt geboren. Als een kind. Daarmee kwetsbaar en een moeder die zorgzaam en misschien bezorgd is over wat deze Messias (juist om deze rol) nog moet doorstaan.
Schril is de tegenstelling met het kind van de moeder op de vlucht in de tekst van Noortje. Geen grote belofte, maar ouders die (mooi door Egon klankgegeven in het meerstemmig vaderschap van de tenor en bas samen) enerzijds vol zijn van de schoonheid van de geboorte van het wichtje en anderzijds bang zijn voor alles wat een kind kan overkomen (ook hier hoor je in de meerstemmigheid hoe veelvormig ouders dit doen en beleven). En de kracht die dat van ouders vergt - en geeft(!) - om een kind, juist en misschien wel altijd in onzekere omstandigheden te begeleiden.
Het duurde even voor de laatste zinnen bij mij landden.
Alle moeders baren offers, baren offers tot de dag waarop wij onze muren zien met de ogen van een kind.
Maar zodra binnenkomt dat de wereld niet verandert door de komst van een Messias, maar doordat voldoende mensen net als kinderen de muren durven zien die we opwerpen, is het duidelijk. Want als we zien dat het muren zijn, waarmee we anderen hun voortbestaan bedreigen, kunnen we ze toch niet laten voortbestaan? En voor mezelf vul ik dat in als grote muren waarmee we andere mensen de toegang tot onze wereld weigeren, maar ook kleine muren waarmee we onze naasten toegang tot onszelf ontzeggen.
De muziek van Egon geeft mooi vorm aan hoe je met de mensen in het verhaal mee kunt lopen, voelen, vluchten, maar ook liefhebben en aanbidden. Maar niet alleen mooi, ook vervreemdend, want wat moet je na een slottekst ("waarop wij onze muren zien met de ogen van een kind") met een whoep do oe aah in een klassiek koor dat net niet tot swing komt (wellicht gecomponeerd, misschien het gebrek van een echt klassiek koor)... Maar misschien is de vertwijfeling precies wat moest blijven.
Van harte Noortje en Egon met de geboorte! Dank voor de uitnodiging.Voor nu staan er geen concerten meer gepland, maar mocht je toch nog eens de kans krijgen om het te horen: GAAN!
Christemas is y comen! nu vanavond nog zelf Britten's Ceremony of Carols zingen. 19.30 uur De goede herder in Huizen.
Gisteren zijn we opnieuw bezig geweest met bomen zagen in de bosstrook. Dat wil zeggen, de zagers van het Houthakkersgilde zagen, en Jan, Alie, Michel, Bertel en Johan (van de John Lockeweg) helpen met takken slepen en hout opstapelen. Bijzonder deze keer was dat we een paar bomen hebben geveld die behoorlijk schuin stonden direct aan de bosrand, waardoor ze niet in één keer konden worden omgezaagd; dan zouden ze met veel te veel geweld in de aangrenzende tuinen vallen.
Daarom kwam Marcus van het Houthakkersgilde met speciaal gereedschap. Hij bindt een soort metalen sporen aan zijn schoenen en onderbenen, zodat hij zichzelf met iedere flinke stamp in de boomstam kan vastzetten. Met een touw om zichzelf en de boom houdt hij zich stabiel, en zo klimt hij omhoog, alsof hij aan het traplopen is. Spectaculair om te zien. Hij heeft ook een speciale kettingzaag, die hij met één hand kan bedienen, omdat hij zich vaak met zijn andere arm moet vasthouden. Eerst worden de lagere takken één voor één afgezaagd, zodat hij langs de stam verder omhoog kan klimmen, totdat de kruin een omvang heeft, die veilig op de grond kan vallen. Dan probeert hij die tijdens het vallen nog een draai mee te geven zodat ie precies valt waar hij wil. Maar, zo krijgen wij les: de zager heeft een wil, maar de boom ook, dus het blijft oppassen geblazen. Gelukkig was het weer rustig weer, een beetje fris met de oostenwind, maar rustig genoeg om zonder gezwabber in de boom te klimmen. Omdat het een spectaculair gezicht is heeft Michel een filmpje gemaakt en wat foto's toegestuurd; waarvoor dank.
Een paar foto's van ons maken het fotoverslag compleet. Er zijn nog veel bomen te gaan, dus voorlopig krijgen we nog vaak op woensdag en zaterdag het Houthakkersgilde op bezoek.
Welkom, en als we er zijn is er ook koffie en koek.
Een klein stukje droom zijn we aan het realiseren. In de eerste maanden dat we onze kavel gingen ontwikkelen in 2016, hebben we publieke wandelpaden aangelegd, met zand, worteldoek en een laagje puingranulaat. Daarmee hebben we het pad verhard, hetgeen toendertijd geen overbodige luxe was, omdat de kale klei glibberde aan alle kanten. Bovendien geven de paden mooi structuur aan je kavel en omringende beplanting. Maar ja, een pad van puingranulaat is misschien wel praktisch en relatief goedkoop, maar mooi is anders.
Geïnspireerd door menig bezoek van de Waddeneilanden hebben we het plan opgevat om schelpenpaden aan te leggen. En het heeft even geduurd, maar afgelopen week hebben we vijf kuub schelpen in bigbags laten bezorgen. De bezorger zou ergens komen tussen 7 en 12. Klokslag 7 in de ochtend dus werd ik uit bed gebeld. Maar voor schelpen kom je je bed uit toch?
De Bigbags heb ik zo dicht mogelijk bij de entree van de drie hoofdpaden laten neerzetten met de kooiaap. En nu dus iedere dag een kleine kuub verwerken met de schep en kruiwagen en gelijk harken.Vaak in het half donker in deze korte dagen.
Het effect is direct zichtbaar. En hoorbaar! heerlijk om de schelpen onder je voeten te horen knerpen!
Ik heb nog anderhalve kuub en nog een metertje of zestig te gaan (de verst afgelegen :-)), maar het resultaat is veelbelovend. Hopelijk blijft het ook een beetje zichtbaar, en raakt het komend voorjaar niet snel overgroeid.
Wij zien de laatste maanden steeds vaker buizerds rondvliegen over onze kavel. Ze voelen zich klaarblijkelijk thuis. Er zijn er twee een lichtgekleurde en een donkere. Laten we de lichte Blondie noemen, en de bruine Brownie. Makkelijk onthouden.
Buizerds zijn de laatste decennia steeds veelkleuriger geworden. Licht, bijna wit tot donker, bijna zwart, het komt allemaal voor. Dat komt vast ook omdat het relatief goed gaat met de buizerd. Beter dan met de valken, die het moeilijk hebben om hun populatie op peil te houden.
Vanmiddag zat de lichte buizerd weer op een paal in onze moestuin. Hij heeft zo ongeveer alle uitkijkposten in onze wijk al wel uitgeprobeerd. Zelfs een keertje op het luik van onze kleine woning, terwijl ik op minder dan een meter afstand achter het bureau zat te typen. Maar vooral de hoog gelegen punten van het dak kunnen op zijn (of haar) goedkeuring rekenen. Echt schuw is Blondie ook niet. Ik kon zelfs de schuifpui openen en met mijn telelensje foto's schieten.
In de loop van het jaar verwerk je de resultaten uit de tuin. Een van de vruchten waar ik nog nooit mee had gewerkt, zijn rozenbottels. Maar eens moet de eerste keer zijn. Dus in september trok ik met mijn emmertje de tuin in. Wij hebben veel rozen staan. Vooral inheemse rozen. Viltrozen, Egelantier, heggenroos, beklierde heggenroos. We hebben ze vooral als heggen. De rozen zijn van die mooie eenvoudige (enkelvoudige) bloemen. De grote van de rozenbottels verschilt erg. Dit jaar heb ik er likeur van gemaakt met inmaakbrandewijn. De rozenbottels moeten er zo'n 3 maanden in staan. Daarna werk ik het door de passeerzeef. Daar blijven de pitjes achter. En dan heb je daana een drankje dat erg aan de Roosvicee doet denken. Dat zijn natuurlijk ook rozenbottels. Lekker. Ik doe het in mooie flesjes. En als ik niet zelf geniet is het leuk als kadootje.
Voor presentjes heb ik bij de kringloopwinkel mooie borrelglaasjes gescored. Bijgaand kado was voor een kerstjarige.... Om warm te blijven!
De foto hiernaast is van deze zomer. Toen we trots waren op het begin van het amfitheater. Je kon in twee lagen zitten. We hebben er met het Oosterwoldkoor gezongen. Het voelde al als heel wat. Inmiddels was er een fietsenhok gebouwd en hebben we zand naar het amfitheater gelopen. Inmiddels is de plek niet meer zo makkelijk bereikbaar, dus moeten we kruiwagen voor kruiwagen zand brengen.
Links zijn we net begonnen met het stapelen van de nieuwe stenenrij. Op de achtergrond zien jullie de (lelijke) achterkant van het betonnen fietsenschuurtje.
Het bouwen van het amfitheater is vanaf het begin onze droom geweest. Daarom hebben we in het eerste jaar dat we in Oosterwold zaten stenen uit tuinen in Almere gehaald. Alle stenen zijn dus hergebruikt.
We rijden deze week vooral als het mooi weer is, (en dat was het een aantal keer!) de stenen die voor het huis staan naar het theater. De schelpenpaadjes zijn daarmee flink ingelopen met zware kruiwagens! En elke keer leggen we er een laagje bij. Ook met de wilgentenen vlechten we de laatste gaten in de gevlochten achterkant (onze stiekeme doorsteek) dicht.
En dan heeft Marien een briljant idee om het fietsenhok (waar het beton en isolatieplaten aan de achterkant gewoon lelijk zijn) mooi te verpakken.... We zetten rondom stammetjes tegen de schuur. De stammetjes komen (tegen betaling) uit het bos van Staatsbosbeheer waar het Houthakkergilde zieke Essen verzaagt. En dat maakt in het aanzien echt een heleboel uit:
Overigens doet het sedumdak van de schuur het prachtig!
En waar ik ruim een half jaar met een vet blokkerende schouder kampte, kan ik eindelijk weer sjouwen en slepen. En dat voelt wel heel fijn!
En alsmaar stapelen we door en zie je het theater echt vorm krijgen.
De bovenste ring van het theater wordt aan de achterkant niet door zand versterkt (het zand was namelijk op) We hadden wel genoeg stenen, dus maakten we de muur lekker dik, zodat ie een eigen stabiliteit heeft.
En dan zijn we toe aan de laatste stenen: We fotograferen het leggen van de "laatste steen"
En we zijn best trots dat het nu dan toch echt een feit is: Het amfitheater is klaar!
Heerlijk! Letterlijk zelf je droom bouwen. Nu moeten de wilgen weer mooi uitlopen. Ze leven allemaal nog. Dus over een paar maanden zitten we rondom in het groen!
En dan moeten we maar eens over de programmering van het amfitheater gaan nadenken. Suggesties zijn welkom.
Het bijhouden van een blog leidt tot allerlei intieme ontboezemingen. Zelfs die uit de slaapkamer....
Onze slaapkamer is ook overdag een plek om ons terug te kunnen trekken. Daarom willen we het bed zo maken dat je er ook lekker kunt zitten met een bed. Daarom ben ik aan het begin van de kerstvakantie begonnen met het maken van een leren headboard.
Op marktplaats heb ik in Huizen zo'n 10 zakken leerresten in alle kleuren van de regenboog gekocht. Het zijn best forse stukken. Dus ik kan er inderdaad een headboard van maken.
Ik begin met het knippen van de delen en aan elkaar naaien. Mijn naaimachine trekt het maar net (of net niet meer), dus het gevloek mijnerzijds zal ik jullie besparen, maar dat is er wel geweest. Het is net als bij de grote klussen in het bouwen van een huis: if anything can go wrong, it will go wrong...
Toch word ik ook vrolijk van de gekleurde lappen. Dus ik zet door. Gisteren hebben we mooi schuimrubber gescoord zodat ik de bolling van het headboard goed vorm kan geven.
Dus ik lijm de lagen voorzichtig op elkaar en trek het leer lekker strak.
En ineens gaat het dan toch vlot. Marien biedt aan om het headboard alvast op te hangen, terwijl ik kook. Een fijn aanbod. We bedenken even of we bij het inhangen van de haken geen waterleidingen of electriciteit raken. En dan krijg ik in de keuken ineens een appje... Ze hangen.
En dan moet het natuurlijk even uitgeprobeerd worden..... Nou, heel tevreden dus (hoewel... ik wil nu wel nieuwe dekbedhoezen.... die net zo vrolijk zijn ;-)
En ik wens u vanaf deze plek: een hele goede nachtrust!
Excuses als u een spannender blog had verwacht.....
Het is weer de tijd van het jaar! Lekker, maar zacht winterweer! Tijd om wilgen te knotten.
Gedurende het jaar hebben een aantal mensen aangegeven interesse te hebben om te helpen wilgenknotten en als bonus daarvoor een aantal wilgentenen mee te nemen.Gisteren hebben we de mensen op de geinteresseerdenlijst gevraagd om in te tekenen op een aantal mogelijke momenten om te knotten. De eerste twee die voor vandaag intekenden waren Joost en Wim. Dus begonnen we vanochtend met knotten. We hebben de wilgen in de moestuin en bij de grote vijver gesnoeid.
Dat levert een heel aantal wilgentenen op.Wilgentenen kun je makkelijk planten door ze (goed diep) in de grond te steken en zo je eigen knotwilgen laten groeien. Ze groeien snel en zijn een uitstekende manier om de eerste (en ergste) wind op te vangen.
Afspraak is dat de eigen wilgentenen worden schoongemaakt en gesnoeid, maar ook het "afvalhout" wordt verwerkbaar gemaakt.
Fijn om zo samen op te trekken.
Gelijktijdig is het houthakkersgilde in het bos aan het werk. Dus we pauzeren ook even gezamenlijk.
Aan het eind worden we weer warm met een pannetje linzensoep!
Lekker hoor!
En dan kijken we nog even hoe de tenen vervoerd worden... en bedenken we: het is goed dat de tenen dicht in de buurt blijven. ;-)
Aan het eind van de middag doen we samen nog een boom die te dicht bij de weg staat. Best een dikke stam geworden in 3 jaar tijd. We krijgen 'm met moeite om. En als ie eenmaal ligt, kan ik niet anders denken dan: "nu weet ik waar het woord SLAGBOOM vandaan komt." Gelukkig waren we klaar toen de meneer van de Post langskwam en de weg weer op kon.
Vandaag een klus uitgevoerd, die je misschien nauwelijks ziet, maar die toch bij de afwerking hoort. De goot en boeidelen van de grote woning hebben we bekleed met Cortenstaal. Maar aan de onderkant van de goot en boeidelen zat nog geen Cortenstaal. En langs de oostgevel ontbrak ook nog een grote plaat van drie vierkante meter. Dat hadden we al die tijd al klaar liggen in de tuin. Maar als je veel klussen hebt, en de meeste klussen in je eentje doet, dan is dat Cortenstaal van drie meter lang niet hanteerbaar. Dus blijft de klus liggen. En je ligt er ook niet wakker van dat die klus nog wacht. Hoewel je af en toe struikelt over die platen in de tuin.
Vandaag hebben we de stoute schoenen toch maar aangetrokken. En dan moeten we ook nog wat inventiviteit bedenken, want de Cortenstaalplaten zijn flink zwaar, en buigen toch krommer dan een banaan. Dat valt zelfs met z'n tweeën nog niet mee. Dus gebruikten we een restplaat multiplex om de plaat tegen de goot te klemmen, zodat je nog een beetje kunt passen en meten om de plaat op z'n plaats te krijgen. Van tevoren hebben we gaten in de plaat geboord, zodat het met schroeven tegen de houten goot kan worden geschroefd. Als de plaat eenmaal op de goede plek is gesteld, is dat schroeven dan een eitje.
Maar we hebben een scheef huis, dus hoe verder we naar de westkant komen, hoe hoger de plaat moet. De laatste hebben we met kunst en vliegwerk en krukjes en een trap op z'n plek gekregen. Op de foto's kan je nog wel zien dat de witte goot vervangen wordt door het bruingrijs van het Cortenstaal. Linksonder is de hele goot dus met staal bekleed. Voor de oplettende lezertjes :-).
Aan de Oostgevel bekleden we de isolatie en EPDM-folie met een plaat Cortenstaal van een meter hoog. De kunst is daarbij vooral om de plaat goed op z'n plaats te krijgen langs de aardwal en tegen de ruit en het boeideel. Daarvoor maken we gebruik van een constructie met houten paaltjes die we met Teerlook
beschermen tegen weer en wind. (hopen we).
Tegen de schemering hadden we zelfs nog tijd om onder de boeidelen aan de oostgevel platen te schroeven. Er zijn er nog een paar te gaan, maar dat is al weer een klusje afgestreept.
Vandaag hebben we met een een groep van zeven vrijwilligers en twee kinderen wilgen geknot. Er is veel belangstelling voor de grote staken die van de wilgen afkomen als ze geknot worden. Die kunnen weer in de grond gezet worden, en grote kans dat er weer een volwaardige boom uitgroeit. Een mooie manier om de kavel in het eerste groeiseizoen een boost te geven. We moesten soms tussen de regendruppels door werken, maar dan was een mooie gelegenheid voor koffie en koek.
Hoewel wilgenknotten traditioneel noeste arbeid is, zijn we blij met onze accu-zagen die veel gemakkelijker en sneller werken dan de handzagen.
Alle takken langs de singel moesten eerst naar de oprit gesleept om daar van alle kleine takjes te worden gestript.
Op de oprit en parkeerplaats ontstaat al gauw een enorme stapel wilgen.
We maken een taakverdeling tussen zagers, slepers en een paar knippers, die de staken geschikt maken voor hergebruik.
Aan het eind van de ochtend worden de staken ingeladen. Annelies en Cindy hoeven niet ver, omdat ze in dezelfde wijk hun wilgen kunnen planten. De andere wilgen gaan verderop naar de Paradijsvogelweg en bij Mara en Pim worden de takken tijdelijk in de sloot gestalt totdat de kavel beschikbaar is. Bij iedere initiatiefnemer verandert de auto toch langzaam in een bouw- en landbouwvoertuig :-)
Tim en Lian leveren ook hun bijdrage door een houtstronk te bewerken. O zo trots als het lukt en als je de stronken nog mee naar huis mag nemen ook!
Het was weer gezellig; superleuk om dat met een groep samen te doen. We hebben nog een paar dagen te gaan. Maar het wordt steeds lichter in Paradijsvogelbosje. Fantastisch, dat wilgen zo grandioos groeien, en dat je ze toch zo goed in toom kunt houden door ze te knotten.
Vandaag zie ik de initiatievenkaart op de website van maakoosterwold.nl verschijnen. Alle vlagmomenten van de afgelopen weken, van buren die hun kavels kregen maken de kaart in onze wijk ineens heel paars. Bijzonder hoor hoe we een paar jaar geleden begonnen:
Een tuinhuisje om te schuilen zien we in het voorjaar van 2016. De kaart die daar bij hoort zie je links.
Alleen Albert en Jannneke(141) en Marjon en Bertel (128) waren er toen --ook al bij. Voor de familie Lobosco-de Jonge (164) was toen de tijd in Oosterwold nog niet rijp. Inmiddels hebben ze elders opnieuw een stip gezet.
In het najaar van 2016 beginnen we kennismakings en intekenavonden te houden. Spannend om je nieuwe buren te leren kennen en te kijken of je samen je omgeving vorm kunt geven.
Aan het begin van de zomer 2017 gaan we met een aantal mensen tekenen aan de grote lege vlek in het midden. Na die tekenavond wordt een tekening naar de gemeente gestuurd voor de hele "binnenvlek". Vanaf begin 2017 houden we ook buurtborrels. Zo zien we bijna maandelijks de buren en proberen we zo de problemen die we tegenkomen te bespreken. En dan gaat het snel. De kaart verandert nog een aantal keer, omdat buren een kleinere kavel willen, waardoor een extra plaats ontstaat. De hoekkavel veranderd nog van eigenaar, omdat de buren in die hoek toch een kant en klaar huis verkiezen boven een Oosterwoldkavel. En kavel C is nog steeds vrij. Wij hebben met een aantal geinteresseerden contact, maar niemand mag een stip zetten, omdat eer op dit momEeent een slot zit op het stip zetten, als je nog geen stip hebt.
En dan vaaar ndaag. De kaart die nu verschijnt is bijna helemaal paars. De weg is rond, Overal staan caravan, zodat de nodige kopjes koffie gezet kunnen worden. Een eerste oudejaarsfeest met een heerlijk stinkend vuur heeft plaatsgevonden.
k ga één dezer dagen de buurtborrels voor het komende half jaar maar eens plannen. Want goede dingen moet je behouden. Maar ik vind het mooi hoor dat paars. De kavel van Debbie en Marco moet eigenlijk ook al verkleurd worden. (496) Komende twee maanden verwachten we nog 3 kavels die van geel paars worden. De laatste drie zullen daarna vanzelf volgen!
Afgelopen maandag kwam er ineens een grote wagen met rijplaten, en werden aan beide kanten van de weg rond het electriciteitshuisje rijplaten gelegd. Dat bleef wat mysterieus tot dinsdagochtend verschillende auto's van Liander aan kwamen rijden. Een behoorlijke optocht.
Wij hebben in de zomer bij Liander aangeklopt omdat bij ons de omvormer van de zonnepanelen regelmatig afslaat. Dat komt omdat de spanning oploopt, wanneer er veel stroom teruggeleverd wordt, en in huis wordt er geen stroom verbruikt. Als de spanning hoger wordt dan 253 Volt dan moet de omvormer afslaan. Dan moet uitgezocht worden hoe dat komt.
Daarom was begin September bij ons een week lang de spanning gemeten met speciale apparatuur gekoppeld aan onze Stroommeter. Daaruit werd geconcludeerd dat de spanning net binnen wettelijke normen zat, maar toch aan de hoge kant was, en dat dat te wijten is aan te lage capaciteit van de transformatoren in het electriciteitshuisje. Het komt erop neer, dat die transformatoren de stroomaanvoer niet aankunnen wanneer alle zonnepanelen in de wijk tegelijk gaan terugleveren. Als de stroom niet makkelijk genoeg kan terugstromen, loopt de spanning op, en dan slaat de boel af. Omdat er het komend jaar nog een tiental huizen in de wijk bijkomen, die allemaal zonnepanelen krijgen, is het dus geen overbodige luxe, dat de capaciteit van het netwerk op deze teruglevering is afgestemd.
Dinsdag ben ik uit belangstelling dus even bij de werkers langsgelopen. Als je goed kijkt, zie je dat boven de weg de buizerd hoog in de Iep ook belangstellend toekijkt. Heel mooi om te zien, dat Liander een mobiel aggregaat meenemen, waarmee ze de stroomvoorziening in de wijk continueren, terwijl ze het werk aan het transformatorhuisje uitvoeren. Ik heb zelf startkabels voor mijn auto, maar dit zijn pas echt startkabels!
Een algemeen advies kunnen we hieruit afleiden: meestal kan je de prestaties van je zonnepanelen monitoren, en kan je ook zien of ze afslaan. Ook kan je op de display van de omvormer (zoals bij ons) doorgaans zien hoe hoog de spanning is. Als de omvormer afslaat omdat de spanning te hoog wordt, kan je het netwerk in de wijk laten doormeten, en is mogelijk een aanpassing mogelijk. In ons geval dus niet door nieuwe kabels te trekken, maar door transformatoren van voldoende capaciteit in het electriciteitshuisje te plaatsen.
Laat nu de zon maar schijnen, zodat we kunnen merken of het ook verschil maakt.
is 10 jaar geleden. Maar als dat niet is gelukt is het beste moment vandaag!f
Dat is ook de motivatie waarmee we steeds weer meedoen aan de actie van Heg en Landschap!
Zo ook vandaag. We mogen dit jaar 10.000 bomen en struiken in Oosterwold laten landen. Niet alleen kunnen we op deze manier zeer betaalbaar plantgoed leveren, maar het leidt ook tot een assortiment waarmee tuinen en heggen natuurlijk kunenn ontwikkelen. En dat is uiteindelijk wat we willen.....
Dus maken we vanmorgen de administratie op orde:
En waar het gisterochtend nat en vies was... was het vandaag briljant weer. Koud (maar ja dan gewoon een laag extra aan), maar in een stralende zon. Heerlijk.
De hulptroepen (heerlijk Oosterwold) waren keurig op tijd. Zo kunnen we eerst nog een kopje koffie drinken voor we aan het werk gaan. Fijn Bharat, Marjolijn, Wim, Mara, Jan en Johan!
De vrachtwagen kwam keurig om 10 uur. Het uitpakken en sorteren ging goed. Hoewel het soms zoeken was omdat met na de rozen onhandig bij elkaar gestopt waren. (en houdt ze dan maar eens uit elkaar).
Dat lukt wonderwel. En na een ruim uur liigt het plantgoed klaar en portreteren we de werkkrachten.
Deze zending is lekker divers, maar dat betekent ook veel uitzoeken Vandaag heb ik de rozen allemaal zelf verpakt en uitgezocht. Service van deze ploeg was dat ze alles wilden labelen: dus klanten, geniet daarvan!
En dan word ik altijd heel blij om zoveel rijkdom uitgestald te zien. Allemaal boompjes en struiken die over een paar maanden en jaren Oosterwold groen gaan kleuren!
Bossen en bossen vol!
En in de loop van de dag vervangen de vrijwilligers zich. Mensen die naar hun werk of moeder moeten. Maar ook mensen die hoopten 's ochtends te komen, maar opgehouden werden omdat zoonlief een elleboog brak. Toch fijn dat je kwam Jenette.
Maar ook veel klanten die hun eigen of andermans boodschappenmandje vulden.
Dank aan buren die (ook als ze zelf niets meenamen toch even mee kwamen helpen Zoveel hulp is fijn, maar ook nodig.
En dan kunnen mensen in de loop van de middag hun boodschappen meenemen!
In een overvolle auto! En Takkenwijf wordt een geuzennaam in Oosterwold
En natuurlijk gaat er op zo'n dag ook van alles mis. Zijn de bosjes van de gagel toch in aantal kleiner dan gedacht. Maar ook dat komt goed. En nu Bharat deze gagelplantjes ook heeft opgehaald is ons erf weer
leeg. En dan weet je dat op allerlei plaatsen in Oosterwold mensen vandaag moeite doen om snel hun planten in te kuilen. Komende nacht gaat het namelijk vriezen. Planten in de grond kunnen hier tegen... planten boven de grond niet.
Ik word dan ook blij als ik op facebook zie dat Hendrik Jan zijn planten netjes heeft opgekuild!
Koud en een beetje rillerig zit ik deze blog te tikken. Zometeen toch nog maar een blokje op de kachel. En dan voldaan naar de vlammetjes kijken!
Dank iedereen vandaag voor de hulp en gezelligheid!
De afgelopen weken ondervinden we de gevolgen van overvloedige regenval, natte sneeuw, opvriezende plassen op de weg. Dat verandert de weg sowieso in een blubberige toestand. Maar de afgelopen weken zijn ook nog eens een vijftal aannemers aktief bezig om de individuele bouwprojecten in het winterweer verder te krijgen. Daardoor is het ook een af- en aanrijden van grote kranen, vrachtwagens met goederen of halve huizen, reuzachtige containers, zand, noem het maar op. En als er een busje of zelfs een brede vrachtwagen langs de kant van de weg staat, dan kan je gaan wachten, of je kunt proberen of je er langs kunt. Dan maar met twee wielen door de klei. Zolang je maar niet vast komt te zitten, kan je verder.
Het gevolg is wel, dat er op vele plekken langs de weg diepe voren in het talud zitten, omdat de klei naast de weg wordt weggeschoven. Daar ontstaan vervolgens diepe plassen die nergens naartoe afwateren. Want de klei is tot ondoordringbare laag samengeperst. En als aannemers het niet zo nauw nemen of ongelukjes gebeuren, dan worden onze zo bloedig geschuurde, geschilderde paaltjes met reflectoren uit de grond gereden. En eenmaal in aanraking met een bumper of onder een vrachtwagenwiel blijft er weinig van over. Afgelopen week was er zelfs een reusachtige vrachtwagen met oplegger anderhalve meter buiten de weg recht over een hydrantput heen gereden.
Help wat moeten we daaraan doen?
Het lijkt nodig dat de initiatiefnemers in de wijk hun eigen aannemer aanspreken op zorgvuldig gebruik van de weg, parkeren op eigen kavel, en voorkomen van schade. Ik heb zelf bij een van onze buren een grote wal van klei teruggespit in de diepe plassen, zodat je tenminste kunt zien waar de weg loopt.
En van het Houthakkersgilde hebben we 30 flinke boomstammetjes van een meter gekocht. Die hebben Ruud en ik vanmiddag in de vijf binnenbochten van onze weg gelegd, zodat vrachtwagens hopelijk niet meer de binnenbocht afsnijden.
Nu komende week hopelijk met wat puin van Gert-Jan Bon en een ploeg bewoners de grootste kuilen dichten en vereffenen, en dan overleven we hopelijk de winter zodat we in de loop van het komend jaar de weg nog eens echt glad kunnen strijken en met trilplaat stabiliseren.
En een setje nieuwe paaltjes met reflectoren maken.
Het blijft wel aandacht vragen. Hopelijk beklijft het. En het creeërt wel saamhorigheid als we er samen onze schouders onder zetten. Dank Ruud!
De abrupte en schrikbarende prijsverhoging voor de grond in Oosterwold baart niet alleen zorgen voor mensen die nu in de overgangsperiode getracteerd worden op een prijsverhoging van 75 procent, en ook niet alleen voor mensen die nu moeten afhaken omdat hun project niet meer haalbaar wordt.
Het roept ook vragen op hoe wij met z'n allen de kwaliteit van Oosterwold in de toekomst kunnen bewaren. Het is zeker te verwachten dat initiatiefnemers genoegen zullen nemen met kleinere kavels. Dan mag je in je vergunning minder vierkante meters bouwen. Maar het staat mensen grotendeels vrij om vergunningsvrij hun woning uit te breiden met bijvoorbeeld een uitbouw en schuur. Als dat de enige mogelijkheid is om jouw project te realiseren, dan zullen meer mensen hiervan gebruik gaan maken. Geef ze ongelijk. Het gevolg zal zijn dat Oosterwold in een hogere dichtheid bebouwd zal gaan worden. Het is nu langs een aantal wegen in Oosterwold al zo, dat bijna de helft van de strekkende lengte langs de weg in beslag wordt genomen door bebouwing. Is dat dan de landelijke, groene ontwikkeling die we met z'n allen voorstaan, en die de Oosterwoldorganisatie uitdraagt in haar Public Relations?
En blijft er nog ruimte over om stadslandbouw te doen? Als er veel kleine kavels komen, dan worden die grotendeels in beslag genomen door de roodkavel, erf, privé tuin en de publieke omloopbaarheid. Daar komt ook nog eens de waterberging bij. Waar blijft de stadslandbouw?
Nu zijn de meeste wijken ontwikkeld tegen de bosranden en met een aantal grotere kavels met veel publieke ruimte. In de toekomst zullen er steeds meer wijken komen, die niet gebruik kunnen maken van die extra publieke ruimte. Die wijken zullen niet ruim aanvoelen.
De taxateur die in zijn wijsheid heeft bedacht dat die grondprijzen vijfenzeventig procent moeten stijgen, heeft zich ongetwijfeld gebaseerd op de paar woningen in Oosterwold die afgelopen jaar zijn verkocht. Maar er is nog geen kavel verkocht, waarin de eigenaar in staat is geweest om de functie van stadslandbouw en publiek toegankelijk groen tot volwaardige landschappelijke functie heeft ontwikkeld. En, hoe veelbelovend Oosterwold ook is, deze functie van landschappelijke kwaliteit schiet gewoon nog tekort. Wat moeten we met z'n allen doen, om te zorgen dat Oosterwold in de toekomst ook een regio is, waar mensen graag willen komen? Waar je je hondje gewoon kunt uitlaten over de omloopbare zones langs alle kavels, Waar voldoende luwte is als het hard waait. Waar kinderen kunnen spelen, ook buiten je eigen tuin. Waar iets te zien is van stadslandbouw, niet alleen om te produceren, maar ook om het landschap de moeite waard te maken.
Het lijkt mij belangrijk, dat alle betrokkenen: bewoners en initiatiefnemers, maar ook gemeente Almere, de Oosterwold organisatie en het Rijksvastgoedbedrijf zich gaan buigen over deze vragen. En vervolgens ook, wat de enorme prijsverhoging gaat doen met de te verwachten ontwikkelingen in Oosterwold.
Is het niet te verwachten, dat projectontwikkelaars hierop gaan inspelen, door meer ontzorgingsprojecten aan te bieden voor elitaire prijzen?
Oosterwold is meer dan het bouwen van een villa op goedkope grond. Dat weten met name de zelfbouwers als geen ander. Het kost je een paar jaar van je leven, en het is nooit klaar. Niet alleen als last, maar ook als noodzaak om de kwaliteit van leven in Oosterwold permanent zelf vorm te geven.
Is dat ook meegerekend, wanneer de Oosterwoldorganisatie toelicht, dat alle kosten om het project te realiseren zijn afgetrokken van de prijs om tot een nieuwe taxatie te komen? Tellen ze mijn drie jaar als zelfbouwvakker mee.
Als de kwaliteit van de landschapsontwikkeling in de knel raakt, en als Oosterwold niet meer toegankelijk wordt voor mensen met een beperkte beurs, dan is de politiek aan zet, om deze problemen aan te kaarten. Hoe kan het dat in delen van Nederland de grondprijs over de kop gaat, terwijl de economie en de lonen in Nederland zich marginaal ontwikkelen. Dat getuigt van speculatie waaraan de overheid naar hartelust meedoet. Maar die ontwikkeling is niet gratis. Net zoals in Amsterdam de grondspeculatie leidt tot investeringen van hit-and-run investeerders voor AirBnB en andere ongewenste uitwassen, zo zal deze ontwikkeling ook leiden tot een verandering in Oosterwold.
Minder publieke ruimte, minder landbouw, meer projectontwikkelaars, meer vergunningsvrij bijbouwen, minder omloopbaarheid, minder zelfbouwers, minder culturele diversiteit, minder bereidheid om met je kruiwagen de kuilen in de weg te dichten.
Met het verspreiden van dit slechte nieuws roeren zich als eerste de benadeelden die net buiten de overgangsregeling vallen. Die pleiten voor een bredere overgangsregeling. Maar ik maak mij ook en juist zorgen over die volgende initiatiefnemers die hun project moeten aanpassen aan deze nieuwe tarieven.
Het Rijksvastgoedbedrijf verschuilt zich achter het argument dat zij marktconforme prijzen moeten rekenen. Maar er is geen markt voor de ontwikkeling van kwaliteit van leven in Oosterwold. Dat vraagt vooral een inzet van iedereen en velen die er nog niet eens wonen. Die ook niet tot uitdrukking komt in taxaties. Want die taxateur ziet niet de kwaliteit van het Landschap die er nog niet is. Die nog moet komen.
De lage prijzen bij de eerste stappen van Oosterwold maken de organische ontwikkeling mogelijk. Wanneer doelgroepen worden uitgesloten en prijsontwikkelingen leiden tot een andere manier van bouwen en landschapsontwikkeling, dan levert deze prijsverhoging wel degelijk een verandering van de spelregels van Oosterwold. Zonder dat hiervoor aan de politiek een mening wordt gevraagd. Laat deze droom van Landschap van initiatieven niet over aan de marktwerking. Nog steeds toont de website MaakOosterwold.nl beelden van Oosterwold als een groene oase met veel ruimte. Is dat nog een reële verwachting? Om te spreken in termen van de Film De Spelers van Oosterwold: we hebben misschien één speler over het hoofd gezien: de taxateur in opdracht van de speculant..... De verkopende partij neemt hierbij geen enkele verantwoordelijkheid en risico voor de negatieve gevolgen die dit zal hebben. Dat is geen eerlijke marktwerking. Laten we hopen dat ook in de toekomst de bewoners in staat worden gesteld om de kwaliteit van het landschap te vormen en te dragen.
In aanvulling op mijn eerdere blog heb ik een brief gestuurd naar het College van Burgemeester en Wethouders en naar de gemeenteraad, over mijn zorgen dat de enorme verhoging van de grondprijs negatieve gevolgen gaat krijgen voor de kwaliteit van de publieke ruimte, stadslandbouw, wonen, natuurlijk groen, en uiteraard de toegankelijkheid van Oosterwold voor zelfbouwers met een beperkte beurs.
Ik meen dat de politici juist over deze negatieve gevolgen hun verantwoordelijkheid moeten nemen, en zowel de wenselijkheid van deze verhoging als de noodzaak van maatregelen moeten bepalen.
Ik kan wel zeggen dat ik in een mooie ruime wijk woon, die hopelijk over een paar jaar volgroeid en mooi is en waar je met plezier kunt rondwandelen. Maar dat gun ik ook alle toekomstige bewoners in Oosterwold.
Laten we vooral hopen dat de dames en heren politici met ons echt in gesprek willen gaan over de kwaliteit van Oosterwold en welke voorwaarden daarvoor noodzakelijk zijn.
De Frederik van Eedenweg is een puinweg. En nu er weer een flink aantal mensen bezig is met bouwen, beschadigd de weg af en toe. Dat betekent dat er weer onderhoud nodig is. Dus laten we Gert-Jan Bon op een aantal plekken puin storten en rijden we dat zelf uit. En daarbij geldt: vele handen maken licht werk. Nou is puinscheppen nooit licht werk, zelfs niet als je het met velen doet. Toch is het leuk. Wel was het weer voor goede winterjassen, want het was behoorlijk koud, maar niet zo regenachtig als de dag ervoor.
Eigenlijk spreken de plaatjes voor zichzelf... toch?
Ron stort zijn kruiwagen leeg.
Edward heeft er lol in!
En dan is er natuurlijk ook tijd voor koffie en thee! In de kou is het toch wel lekker als je naar binnen kan.
Ik ben ongelofelijk trots op ons buurtje, dat dit soort klussen gezamenlijk worden geklaard en dat het zo gezellig is!
Het heerlijke van het hebben van een landgoed is dat je er bij de activiteiten die moeten gebeuren zo heerlijk mensen bij kunt ontmoeten. Natuurlijk is het snoeien van de rozen een klus die moet gebeuren, maar het is in je hoofd zo heerlijk simpel. En je mag genieten van wat je ziet. Afgelopen week kwamen eerst Bert en daarna Mick helpen! En dat was heel gezellig en waardevol.
Bert komt bijpraten en het Paradijsvogelbosje voor het eerst zien. En hij komt wilgenknotten! Samen met Marien knot hij de wilgen aan de hazelaarpad. Lekker in het winterzonnetje, want het is best fris.
Bharat komt nog een aantal wilgen halen in de loop van de middag. En als Bert weg gaat moeten alleen de laatste staken nog van de eendenkooi gezaagd worden.
En dan slaat deze week het weer ineens om. Het voorjaar hangt in de lucht.
Bij het concert van de Barock Winter zagen we MIck. We moesten elkaar weer eens wat uitgebreider zien... Toen Marien deze week zag dat het weer zo lekker zou worden, maakte hij met Mick een afspraak. En als Mick komt, dan buffelt ie gewoon twee dagen in de buitenlucht.
Mick bijt zich vast in het rijden van de snippers over de moestuin. Een heel groot aantal kruiwagens worden door hem naar de moestuin gereden.
Onderwijl draai ik dit jaar voor het eerst een was die ik ook buiten uit kan hangen. Wat heerlijk (vooral omdat ie ook nog voor de avond droog is... ;-) )
En in de looop van de middag kan zelfs de trui uit, zo warm is het.
Ik hoor de kinderen in de buurt spelen. Je hoort aan hun geluid dat ze blij zijn dat ze voro het eerst dit jaar zonder jas buiten mogen spelen. Een beetje zoals koeien die na de winter weer de wei in mogen.
En dat geldt ook voor het bijenvolk van Marije! Ze dartelen er lustig op los! Marien heeft gisteren in de voortuin van het grote huis een paadje gelegd.
Die voortuin is een van de eerste plekken waar we merken dat we onze eerste invulling echt bij moeten stellen. Ik hade wilde rozen in een ovaal geplant. In de verwachting dat ik die aan de kant van het huis wel klein zou kunnen houden..... Dat bleek niet te kunnen. Dus zijn de rozen aan de kant van het huis naar een andere plek verhuisd. Een deel van de gevlochten haag mag blijven en vormt een mooie beschutting. Verder willen we uit ons huis vrij direct naar de moestuin en boomgaard kunnen lopen. Dus daarom: een paadje! De komende dagen gaan we onze voortuin verder inrichten (en het hout dat ervoor ligt opruimen...)
Maar het mooiste van vandaag is toch wel dat als je pauzeert, je gewoon buiten in de zon kunt zitten!
Dank voor jullie gezelligheid en werken Bert en MIck! En tot ziens!
Een maand geleden waren we drie jaar eigenaar van onze kavel. Toen zeiden we dat: "onze kavel, ons landje". Inmiddels is Paradijsvogelbosje een plek gekend door mens en dier. Hoewel we met heel jong plantmateriaal zijn begonnen zie je nu al aan "volwassenheid" in het landschap ontstaan. En daar hoort her er der wat puberaal gedrag bij. Planten en struiken die het een beetje anders doen dan je had verwacht.
En aan de ene kant is dat een heel goed teken, want we hebben vooral te maken met planten die het te goed doen nu. (anders waren ze in de vorige jaren wel dood gegaan ;-)) Maar op twee plekken willen wij het anders dan we vooraf gedacht hadden. En nu het weer zo is dat zelfs de was (als je de weerberichten in de gaten houdt) buiten uitgehangen kan worden.... Dan moet je buiten aan de slag!
Een van die punten zijn de bramen. In het eerste jaar zijn enkele stekken geplant. Bij onze westelijke tuin, bij het braambosje en langs het hazelaarpad. In het eerste jaar hebben de bramen in mijn beleving het ter nauwernood overleefd. In het tweede jaar was her en der een braam, maar zag je de kracht toenemen. Druk met de bouw hebben we toen niet duidelijk ingegrepen. En vorig jaar zijn de bramen ontploft. Helaas zonder veel bramen, omdat op het moment van afrijpen het echt super droog was in Nederland. Maar goed richting volgend jaar moet het anders, en nu is de juiste tijd om daar iets aan te doen. Eigenlijk moet je bramen net na het dragen van vruchten snoeien, maar dat is dit jaar niet gelukt. Dus...
We slaan palen in de grond (tweedehands, hergebruik) en spannen touwtjes, zodat de bramen worden opgebonden. We kunnen goed zien dat de bramen zich al hebben vermeerderd. (juist omdat wij ze niet hadden opgebonden.) Bramen vermeerderen zich namelijk door afleggers of via de wortels. Bij afleggen bereikt een lange tak de grond opnieuw (of daar help je m als tuinier bij). Terwijl ie op de grond ligt schiet ie wortel. Na een seizoen heeft ie voldoende wortels en kun je de tak lossnijden van de bron. Nu heb je twee bramen.
Maar... Door deze manier van vermeerderen zitten de bramen ook zomaar ineens niet in de 5 m2 waar jij ze geplant had. Daarom zetten we (nou ja, Marien) palen en spannen we touwtjes. Aan die touwtjes binden we de bramen omhoog. Zo kunnen we ze goed plukken, plassen de hondjes niet tegen de bramen... (ter voorkoming van wormpjes) en zien we ook goed als er afleggers ontstaan. Zo moeten we de bramen goed in toom kunnen houden en goed kunnen oogsten.. Maar het is wel een klusje dat aandacht vraagt. Elke keer zwiept een tak in je gezicht of bovenop je hoofd... PIJNLIJK! En als je op maandag op je werk komt heb je iets uit te leggen over handen die vol schrammen zitten. En dan heb ik echt handschoenen gebruikt.
Het weghalen van afleggers is een vervelend klusje. Maar... het levert ook stekken op. Stekken die best kostbaar zijn.. blijkt als we vrijdag naar het tuincentrum gaan, waar ze voor 6 euro 95 te koop staan. En wij kunnen die stekken verspreiden en kado geven. Dus gaan er totaal zo'n 65 stekken via Tjalf, Eduard en Zilla, Jan, Debbie en Marco en Tessa en Rob Oosterwold in. Zo infecteren we Oosterwold! Ik loop nog dagen te peuteren aan doornen die uit mijn vingers komen, maar dat levert in saaie vergaderingen mooie dromen op...
En dan de andere renovatie. Dit voorjaar willen we verhuizen van het vijverhuis naar de aardwoning. Dat betekent dat de ruimte om de aardwoning langzamerhand meer vorm moet krijgen. Dat we ook daar een voortuin willen. We zijn begonnen met een beeld van een vlindertuin. Met de rozen van heg en landschap hebben we de afgelopen jaren een cirkel gemaakt. Maar we constateren dat aan de huiskant de rozen niet zoals verwacht laag kunnen blijven. Het zijn echt heggenrozen en deze worden jaarlijks 3 meter langer. Leuk voor een heg, maar letterlijk een barriere tussen huis en tuin. Dus... Aan de zuidkant van de tuin blijft een rozenhaag, maar aan de huiskant gaan de rozen eruit. We gebruiken de rozen om een aantal gaatjes in andere hagen te dichten.
En dan is er ineens ruimte! Afgelopen jaar stonden in deze tuin vooral wilde bloemen en enkele struiken. Nu het een voortuin/vlindertuin moet worden gaan we met zorg wat vaste planten aanleggen.
Marien heeft vorige week al een pad gelegd door de tuin. Je kan toch niet al je loopjes van tevoren bedenken (gelukkig!)
Ik maak een rotstuin waar volop ruimte is voor sedumplanten. Rond een sierprunus die er al een paar jaar staat. Ik gebruik de schelpen die we deze zomer in Normandie hebben verzameld om de prunus een mooie verwarmende ondergrond te geven (de schelpen weerkaatsen het licht).
Als Marien thuiskomt van een repetitie heeft hij gelukkig nog puf om een laatste serie planten een plek te geven. En het voelt heerlijk om al die stapels stenen en nog te gebruiken materialen te zien slinken.
Langzaam wordt het ook rond de aardwoning een plezante omgeving.
En nu... in de regen binnen, kan ik jullie hiervan mooi verslag doen. ;-) Elk nadeel heb z'n voordeel.
Donderdag 28 februari 2019 werd in de gemeenteraad van Almere over de Oosterwold gesproken. Aan de orde komen de grondprijsstijging (en de overgangsregeling), maar ook de rol van de gemeente in Oosterwold. Over de hele ontwikkeling in Oosterwold maken wij ons wel zorgen.
Behalve door direct gedupeerden van de verhoogde grondprijs spreken Marjon en Marien ook in om als bewoner hun zorgen te uiten. Hieronder de tekst van Marien:
Geachte leden van de gemeenteraad, wethouder en andere aanwezigen.
Wij behoren tot de eerste initiatieven die in het avontuur Oosterwold zijn gestapt. In 2014 hebben we ingetekend op de Structuurvisie Oosterwold.
Ik citeer u uit een bericht dat de Oosterwold Organisatie in juni 2014 heeft gepost op de Facebookpagina:
“Oosterwold (biedt) ruimte voor 15.000 nieuwe woningen, terwijl het gebied zijn groene en agrarische karakter behoudt en verder ontwikkelt. In dit gebied wordt gestreefd naar een rijke variatie aan woon- en werkmilieus en voorzieningen in lage dichtheden, als tegenhanger van de hoog-stedelijke westelijke ontwikkeling. In Oosterwold wordt vergaand organisch ontwikkeld. Einde citaat.
Het is maar de vraag of dit beoogde Oosterwold de komende jaren haar groene en agrarische karakter, lage dichtheid en rijke variatie aan woon- en werkmilieus en voorzieningen kan waarmaken.
Want laten we onderkennen, dat alle wijken in Oosterwold nog in ontwikkeling zijn. Er is nog geen volwassen landschap en veel zaken zijn nog niet geregeld. Toch hebben wij met veel bewoners de hoop dat er iets prachtigs ontstaat met een enorme inzet van bewoners, dat voor iedereen die Oosterwold bezoekt van waarde is.
De aangekondigde verhoging van de grondprijs met 80% heeft een schokgolf veroorzaakt, die ons doet realiseren, dat zo’n rigoureuze verandering gevolgen heeft voor de kwaliteiten die wij in Oosterwold nastreven.
Maar al te gemakkelijk wordt in de Nieuwsbrief Oosterwold en in de antwoorden van de wethouder gesuggereerd, dat de grondprijs omhoog moet en dat verder alles hetzelfde blijft. Ik kan u voorspellen dat het niet hetzelfde blijft.
Ik hoop dat u zich realiseert dat Oosterwold anders is dan een gewone wijk elders in Nederland. Als de grondprijs veel hoger wordt, dan gaan veel initiatiefnemers kleinere kavels kopen. De Oosterwold-Organisatie geeft nu zelf dit advies. Op kleinere kavels kan je in Oosterwold kleinere woningen bouwen. Dus dat zal de druk verhogen om meer vergunningsvrij bij te bouwen om aan dezelfde wooneisen te voldoen. Hierdoor ontstaat een wijk met hogere bouwdichtheid, en meer versnippering.
In Oosterwold moeten we zelf de publieke ruimte inrichten. Het lijkt alsof kavels in Oosterwold ruim bemeten zijn, maar ik wil u uitnodigen in een willekeurige wijk in Almere rond te kijken welk aandeel door publieke ruimte wordt ingenomen: leuk aangeklede wegen, bomen, groenstroken, fiets- en wandelpaden, parken, waterpartijen. Dat moeten we in Oosterwold allemaal zelf maken. En als alle kavels kleiner worden, raakt de publieke ruimte versnipperd. Wat vind u ervan als de gemeente zegt, dat het park in uw wijk wel wat minder kan?
En dan Stadslandbouw: Volgens het bestemmingsplan dient iedere Oosterwolder op de helft van z’n kavel stadslandbouw te realiseren. Dan mogen we toch verwachten dat die stadslandbouw op enigerlei wijze rendabel kan worden uitgeoefend. Maar voor de voorgestelde prijzen is er in heel Nederland geen boer te vinden die hier landbouw wil bedrijven.
Een duurzame wijk in Oosterwold is ook een sociaal duurzame wijk. Die vraagt om een gevarieerde samenstelling met mensen uit alle lagen en diversiteit die we in onze samenleving hebben. Als deze prijsverhoging maakt dat ontwikkelen en wonen in Oosterwold buiten bereik raakt voor de helft van de Nederlandse burgers, dan verwacht ik dat u als politici die scheefgroei repareert. En wel voordat u de kavels onbetaalbaar maakt.
Los van de taxatie spreek ik u aan op uw verantwoordelijkheid, om de gevolgen van deze grote verandering op u te nemen. Want als u dit laat gebeuren, dan ontstaat onherstelbare schade aan de kwaliteiten die we nodig hebben in Oosterwold: minder groen, minder landbouw, dichtere bebouwing, minder publieke ruimte, meer wegen, minder diversiteit, minder betaalbare woningen.
En niet alleen voor bewoners van hun eigen wijk. Veel Almeerders fietsen op een zonnige dag het buitengebied in. En dan willen zij door een ruim en groen Oosterwold fietsen en niet door een Vinex wijk.
En wilt u in 2022 bezoekers van de Floriade vertellen dat we de kwaliteit van Oosterwold hebben opgegeven om de marktwerking in de grondexploitatie een kans te geven?
Over de grondprijs wil ik nog graag toevoegen dat een overgangsregeling helpt voor één groep maar niet voor de toekomst van Oosterwold. En een hertaxatie kan helpen om het vertrouwen te herstellen dat u als bestuurders begrijpt wat mensen in Oosterwold doen.
Op de agenda van vandaag staat De Rol van de Gemeente in Oosterwold. Dat onderwerp is veel breder dan alleen de grondprijs. In mijn tweede brief kunt u lezen dat de gemeente de bewoners bij vrijwel alle aandachtspunten te weinig betrekt. Hierdoor wordt het handelingsperspectief van bewoners belemmerd, en ontstaat geen draagvlak voor oplossingen.
Ik verwelkom regelmatig bussen vol met notabelen die Oosterwold met eigen ogen willen aanschouwen. Als het goed gaat.
Juist daarom wil ik u vragen, leden van de gemeenteraad, en ook de wethouder en andere bestuurders van Oosterwold en de gebiedsregisseur en ambtenaren:
Als zich moeilijkheden of problemen voordoen, zoek dan OOK bewoners op, nodig uzelf uit, en zoek in gezamenlijkheid naar mogelijkheden. Er is een enorme potentie van betrokken en ter zake kundige bewoners die vanuit hun eigen ervaring willen bijdragen aan oplossingen.
En deel uw informatie. En sluit alstublieft niet alle deuren om u intern te beraden op een handelingsperspectief voor alleen de gemeente, Waterschap of het Rijk.
Als u de visie van Oosterwold een warm hart toedraagt, stel bewoners dan in de gelegenheid om in open samenwerking met u dit landschap tot iets moois te maken.
Ik nodig u uit en zet de koffie en thee graag voor u klaar.
In gemeentelijke stukken wordt gesproken over een voorstel om de taxatieprijs 20% te verlagen als compensatie voor langdurige kosten voor onderhoud van de wegen. Dit verzoek tot compensatie is niet gehonoreerd, met een onduidelijke argumentatie van de taxateur dat deze hoge kosten aan onderhoud de taxatie prijs niet zou beïnvloeden. Dat is een vreemde redenatie die tenminste even slecht onderbouwd is als de onderbouwing van de kosten van het onderhoud die wordt opgevoerd. Dat die kosten niet zijn gespecificeerd duidt op slecht huiswerk door de gemeente en Oosterwold organisatie. Niet dat die kosten niet reëel zijn. Het is niet gek om voor onderhoud van de weg, onderhoud en vervanging van Helofytenfilter, onderhoud van publieke omloopbaarheidspaden per jaar 2000 euro per initiatief te rekenen. Vergelijk het met Erf pacht. Wanneer een huis is gebouwd op grond met erfpacht, zal iedere redelijke taxatie de waarde van het huis verlagen, evenals dat de hypotheekverstrekker het onderpand lager zal taxeren.
Maar er is nog iets principieel mis met deze argumentatie over compensatie van 20%. Het is namelijk helemaal geen compensatie. Het gaat erom dat er bij de berekening van de taxatie gekeken moet worden welke posten meegeteld dienen te worden. En dat betekent dat het onderhoud van de weg, evenals alle risico’s voor bewoners en persoonlijke inzet om alle zaken geregeld te krijgen verdisconteerd moeten worden in de taxatieprijs. Verdisconteren is iets anders dan compenseren. Compenseren suggereert dat de werkelijke taxatie hoger is. Maar verdisconteren past bij een methodiek van residuele kosten. En de verwachting van een taxatie waarin alle risico’s zijn verdisconteerd, is dat de uitkomst een reële waarde is van de grond en niet een gecompenseerde waarde.
Als toelichting kunnen we ook nog de vergelijking trekken met een normale ontwikkeling bij de gemeente: De gemeente koopt grond, legt veel zand ter voorbelasting (zie foto uit Nobelhorst), moet desnoods jaren rente berekenen, moet infrastructuur aanleggen, enz. Wanneer de gemeente deze grond uiteindelijk verkoopt geldt de taxatie prijs van de eindtoestand op het moment dat de gemeente verkoopt aan de projectontwikkelaar. Maar in Oosterwold koopt een initiatiefnemer de grond op het moment dat alle risico’s en voorinvesteringen nog gedaan moeten worden. En terwijl nog onduidelijk is hoe lang het duurt voordat het huis gebouwd is. Dus de gemeente verdisconteerd normaal gesproken ook de kosten van risico’s en voorinvesteringen in de taxatie. Aangezien de initiatiefnemer in Oosterwold de grond koopt voordat al deze risico’s zijn afgedekt, moet niet de residuele prijs van het project in gereedheid als basis dienen maar de prijs waarin alle risico’s zijn verdisconteerd, voordat het ontwikkelproces is opgestart. Als tegenargument van een compensatie wordt genoemd dat de grondprijs daardoor zou afwijken van de marktconforme prijs. Het verschil tussen een compensatie en verdiscontering is nu juist dat bij verdiscontering de prijs nog steeds als marktconform moet worden aangemerkt.
De toelichting van de nog steeds ontoegankelijke taxatie zegt, dat alle kosten voor het realiseren van het project zijn meegeteld en afgetrokken van de projectwaarde. Dan horen al deze kosten, investeringen en risico’s te worden verdisconteerd. En als ze niet verdisconteerd zijn, is de taxatie geen valide beoordeling. En als nu alleen de 20% compensatie voor langdurig onderhoud van de weg is besproken, rijst het vermoeden, dat de taxateur ook alle risico’s voor de bewoners niet heeft meegeteld. Het lijkt zeer zinvol dat de gemeenteraad, desnoods via een onderzoek van de rekenkamer deze taxateur aan de tand voelt over deze methode. En wellicht ook over de opdracht die de gemeente, het college en bestuurlijk overleg Oosterwold aan deze taxateur hebben meegegeven.
Tenslotte: Er kleeft een tendentieuze, oordelende en politiek geladen associatie aan de term Compensatie: Compensatie is voor sneue types, net als automobilisten die schade lijden door een aanrijding met een ander die onverzekerd blijkt. Daarvoor richten we een fonds in. Of voor mensen die in een sociale werkplaats met Broom-6 hebben gewerkt en ziek zijn geworden. Als je een probleem niet kunt of wilt oplossen, creëer je een fondsje, en klaar-is-kees. Maar een beoordeling van de grondprijs in Oosterwold is niet een probleem rond sneue types.
Een kernvraag is: welke waarde wordt door initiatiefnemers gecreëerd in Oosterwold, en in hoeverre komt die tot uitdrukking in de taxatie van de grondprijs. Dat gaat niet over sneue types. Als je dat doet, maak je de eindtoestand van Oosterwold (in zijn nog niet bereikte ideale toestand) tot norm, en betitel je alle risico’s en bijkomende kosten van onderhoud als pech, ongeluk, om maar niet te spreken van naiviteit. Maar dat is het niet. De Oosterwold organisatie biedt kavels volgens deze regels aan en bewoners kiezen hiervoor. De taxateur moet de grondprijs berekenen vòòr overdracht op het moment dat al die risico’s en toekomstige kosten nog niet inzichtelijk zijn.
Verdisconteren dus en geen compensatie! Ik hoop dat het voorstellen van aftrek van 20% als compensatie een onzorgvuldigheid is en niet een bewuste framing als radertje in het politieke spel dat hier ongetwijfeld gespeeld wordt. Hopen maar dat een motie van de gemeenteraad voor hertaxatie het redt, en dat we onze inspanningen, kosten en risico's kunnen verdisconteren in die nieuwe taxatie.
Afgelopen donderdag 21 maart was er een raadsvergadering over de Rol van de Gemeente in Oosterwold. Een dertigtal bewoners en initiatiefnemers was als toehoorder naar Zaal Stad gekomen. Onze wijk was met drie bewoners weer goed vertegenwoordigd. 😊
Veel raadsleden hebben zich met energie gestort op Oosterwold en proberen hun bijdrage te leveren.
Toch overheerst bij mij de indruk dat er een democratisch tekort speelt in Oosterwold: Wie controleert het Bestuurlijk Overleg Oosterwold? Dat is het hoogste besluitende orgaan voor Oosterwold, samengesteld uit de gemeenten Almere, Zeewolde, het Rijk, de provincie en het Waterschap. Dat brengt met zich mee dat de Wethouder suggesties voor aanpassing van beleid alleen kan voordragen voor het Bestuurlijk Overleg. En dan is het maar afwachten wat dat bestuur overneemt of de wethouder laat zitten.
En voor de andere overheden: Voor de tweede kamer is Oosterwold veel te ver weg om het Rijk hierop aan te spreken. En provincie en Waterschap hebben nauwelijks een politieke agenda die hiermee rekening houdt. Laat staan van een positieve houding ten opzichte van burgerparticipatie. Heeft er iemand een afgelopen verkiezingsweek inhoudelijk debat over de politieke keuzes voor het Waterschap gezien? Dus ook als de gemeenteraad spreekt over de Rol van de Gemeente Almere in Oosterwold, dan blijft onduidelijk welke inbreng de raad kan hebben om het bestuur van Oosterwold bij te sturen.
Wat in ieder geval versterkt wordt door deze constructie is de vergroting van de bureaucratie. Net zoals de vijf betrokken organisaties zich achter elkaar verschuilen als er een WOB verzoek wordt gedaan. Tsja, daar gaan wij niet over. Dat roept ook vragen op hoe effectief de gemeenteraad kan zijn om Oosterwold beleid bij te sturen.
Als we nog even terugkeren naar democratie in Oosterwold, dan maken bewoners het landschap. En als de gemeente het beleid wil evalueren, zouden ze dat eigenlijk aan de voorkant en eerst met bewoners moeten doen. Dan zou de gemeenteraad, bij deze gelegenheid de verhalen van bewoners uit de eerste hand kunnen horen. Nu wordt de agenda voorbereid door ambtenaren, die hun eigen interpretaties aan papier toevertrouwen. Hoever staat dat van bewoners af?
In een experiment als Oosterwold moet je niet achteraf evalueren, maar in overleg met bewoners steeds bijsturen. Je staat immers schouder aan schouder om het experiment te laten slagen.
Nu maar weer terug naar de raadsvergadering: Je hoopt vooral antwoorden te krijgen, maar het doel van de bijeenkomst was om de agenda voor de evaluatie te bepalen. De wethouder heeft een verkennend document op laten stellen, waarin vooral aandachtspunten staan zonder dat er oplossingen worden aangedragen. Het is aan de raadsleden om lacunes aan te geven in de weergegeven aandachtspunten, en prioriteiten en risico’s te benoemen. De afgelopen weken is er gesproken over de verhoging van de grondprijs, en de voorzitter probeerde daarom argumenten over de grondprijs buiten de bespreking te houden. Gelukkig waren raadsleden alert genoeg om te benadrukken dat de gevolgen van de verhoging van de grondprijs op de aandachtspunten nog ten volle moeten worden beoordeeld. Hoewel de communicatie met bewoners wel werd genoemd lijkt het erop, dat de wethouder en de ambtelijke organisatie de komende evaluatie en beantwoording van vragen van de raad vooral intern gaat regelen. Er is nog geen concreet plan om de bewoners bij deze evaluatie te betrekken. Wel werd de aanstelling van een gebiedsmanager Klaas Dijkhuis genoemd, en hij was ook aanwezig.
Complexe regels
Voor Oosterwold zijn aparte regels opgesteld, en vervolgens gaan initiatiefnemers en ook de Oosterwold-organisatie aan de slag met die regels. Dat is best complex, en je kunt aan de reactie van raadsleden merken, dat niet iedereen de finesses en daarmee ook de knelpunten van de gang van zaken voldoende overziet. Een paar punten:
Veel raadsleden benadrukten dat stadslandbouw heel belangrijk is en ook moet worden gehandhaafd. Maar de omloopbaarheid werd door niemand genoemd. Terwijl die omloopbaarheid juist de kern is van de kwaliteit van de publieke buitenruimte.
Als veel initiatiefnemers in de toekomst kleinere kavels gaan kopen vanwege de hogere grondprijs, dan leidt dat tot meer versnippering: ja. Maar een kernargument is, dat diezelfde mensen wel in een voldoende ruim huis willen wonen, en daarom meer druk zullen ervaren om vergunningsvrij bij te bouwen. Dus meer dan de percentages bebouwing die gelden voor Oosterwold. En dat zal leiden tot een hogere bebouwingsdichtheid: weg groene buitenwijk. Het zou overigens interessant zijn om de eerste opstellers van de Structuurvisie Oosterwold, bureau MVRDV te vragen of zij bij de bepaling van verhouding groen en bebouwing rekening hebben gehouden met vergunningsvrij bijbouwen.
Als er meer kleine kavels komen, dan zal de omloopbaarheid eerder ervaren worden als een inbreuk op privacy, omdat de bezoekers dicht langs de ramen of terras van de bewoners langslopen.
Er is een strook door Oosterwold gereserveerd voor een vrije busbaan. Er werd wel veel gesproken over OV-voorzieningen, maar niet dat die voorziening al in de voorbereiding zit.
Betaalbaar bouwen in Oosterwold wordt steeds moelijker met stijgende grondprijs en stijgende bouwprijzen. Er is veel gesproken over bouwen voor lagere inkomens. En dan wordt gedoeld aan inkomens tot modaal. Maar er is weinig begrip voor het gegeven dat ook middeninkomens problemen ondervinden om een project in Oosterwold te realiseren. Dat sneeuwt wellicht te makkelijk onder omdat maatregelen voor betaalbaar wonen voor lagere inkomens meer geaccepteerd zijn, dan het faciliteren van middeninkomens. De wethouder heeft een onderzoek aangekondigd, maar wat moeten wij ons voorstellen wat dat onderzoek gaat opleveren? Wethouder Veeningen laat zelf al doorschemeren dat het een moeilijke zaak gaat worden. En daarmee is nog niet eens gezegd, dat het een probleem is dat in heel Almere, zo niet in heel Nederland speelt. En in het huidige politieke klimaat durft niemand te zeggen dat hiermee het failliet van de markteconomie op de woningmarkt wordt aangetoond. Het zou de Bestuur van Oosterwold en de gemeente sieren als ze ervoor kozen om eerst het probleem met woningbouw voor lagere inkomens te regelen voordat ze de prijs zouden verhogen. Maar nee, dat lukt niet in een liberale markteconomie.
Projectontwikkelaars. Er zijn een aantal partijen die sterk tegen projectontwikkelaars gekant zijn. Ook als die zich vermommen als bouwbegeleider of makelaar. En terecht, wanneer projectontwikkelaars snel veel winst willen maken. Om in termen te spreken van Jessica Kips van Groen-Links: staat die achterdeur niet nog steeds te ver open? En welke middelen kan de organisatie aanwenden om die deur verder te sluiten? De wethouder gaat zoeken naar handvatten…..
Gedifferentieerde grondprijs
Er is zoals verwacht weinig gesproken over de taxatie; daarover ging het de afgelopen twee weken. Toch blijft het gevoel leven bij veel bewoners en bouwers dat de verhoging onrechtvaardig is. Welke waarde moeten we hechten aan marktconforme prijzen als die markt niet voorziet in woningen voor lagere inkomens? En wie zijn nu de bewoners die spannende experimenten in Oosterwold uitvoeren? Juist die groep die probeert zelf met spaarzame middelen iets bijzonders te bouwen.
Raadslid Erik Theunissen heeft in overleg met oud-wethouder en founding father van Oosterwold Adri Duijvestein gewerkt aan een idee om de grondprijs te differentiëren om op deze wijze particulier opdrachtgeverschap en lagere inkomens tegemoet te komen. Dat is vooralsnog een tamelijk vaag plan, maar krijgt wel instemming van o.a. GroenLinks en Partij van de Dieren. Ik hoop dat er tijd en ruimte komt voor partijen om samen met bewoners dit plan verder uit te werken.
Waterzuivering in Oosterwold staat op het aandachtspuntenlijstje, en terecht. Lastig blijkt, dat de verantwoordelijkheden en taakverdeling tussen het Waterschap en de Gemeente onduidelijk zijn, en dat de gemeente ook slecht op de hoogte is van de werkwijze van het Waterschap. Terecht werd er door raadsleden verwezen naar de verstuurde brieven die dreigen met dwangsommen (ook bij ons), maar het wordt niet helder waarom dat nu een probleem is. Op uitnodiging van Elian van Nunen van Leefbaar Almere heb ik na de vergadering aan de wethouder mijn verhaal nog toegelicht: het waterschap stelt haar expertise helemaal niet ter beschikking aan bewoners, en reageert niet op brieven, en argumenten waarom bemonstering niet zinvol is als systemen net zijn aangelegd.
Bovendien is er bij bewoners twijfel over hoe ernstig het probleem van waterzuivering in Oosterwold is. Daarin levert een onlangs gepubliceerd onderzoek geen duidelijkheid. Vorige week las ik dat (over) bemesting het grootste probleem is voor de kwaliteit van het oppervlaktewater. Als er veel bewoners komen wordt er juist minder gemest….
Daarom loopt VVD raadslid Mark de Kuster ook voor de muziek uit, door voor te sorteren op aanleg van riool. Niemand schijnt zich ook te realiseren dat aanleg van riool ook betekent, dat die riool beheerd moet worden, en dat die in een weg komt te liggen, die dus ook beheerd moet worden. Door de gemeente? Is dat dan niet het einde van Oosterwold, van organisch ontwikkelen? Gelukkig is er vooralsnog geen meerderheid voor deze kort-door-de-bocht actie.
Operationele organisatie. Iedereen ziet dat de Oosterwold organisatie momenteel weinig capaciteit heeft om initiatieven te begeleiden. Een getal van 20 initiatieven per maand is genoemd. Dat is met aftrek van vakantieperiodes 200 initiatieven per jaar. Oftewel 1000 woningen per 5 jaar. Oftewel: Wil je Oosterwold volbouwen met 15000 woningen, dan heeft de Oosterwold organisatie er 75 jaar voor nodig. En ook het voltooien van alleen fase 1 neemt nog zo'n twintig jaar (want nog 4000 woningen te gaan). Dan moet ook de gemeenteraad zich toch afvragen of hiermee de doelstellingen van het bestemmingsplan gehaald gaan worden.
Het is maar de vraag of in de evaluatie van Oosterwold de effectiviteit en capaciteit voldoende aan de orde komt. Voorzichtig werden er vragen gesteld als: doet de Oosterwold-organisatie en gemeente alles en alleen alles wat tot haar taak behoort? Daar hoort ook een open brain-storm bij: hoe kunnen we de stappen in het proces versnellen. En is daar draagvlak voor in de organisatie? Of zijn er andere factoren die de rem op het proces zetten? Het lijkt duidelijk dat het beoordelen van de capaciteit nodig is om aan fase 2 te beginnen. Maar we zouden met elkaar toch willen dat fase 2 niet strandt op een gebrek aan capaciteit.
Vervolg Als het goed is, wordt er over twee weken (4 april 20.00 uur) opnieuw gesproken over Oosterwold. Dan is er ook een raadsbrief beschikbaar met meer antwoorden van de Wethouder Veeningen. Na afloop werd een borrel gereed gezet, en konden we napraten met elkaar en met een paar raadsleden. Ook hebben we nog gesproken met de nieuwe gebiedsmanager Oosterwold: Klaas Dijkhuis, die vooral de taak krijgt om met bewoners de knelpunten in Oosterwold te verkennen. Ik heb hem uitgenodigd voor de koffie.
Het was goed om bij deze zitting te zijn. Raadsleden doen hun best om belangen van Oosterwolders te vertegenwoordigen. Het experiment Oosterwold gaat echter uit van organische ontwikkeling samen met initiatiefnemers en bewoners. Terwijl de gemeente en de Oosterwold organisatie de bewoners bij haar beleid en uitvoering zeer beperkt betrekt. De echte democratie in Oosterwold zou gestalte moeten krijgen in de voorbereiding en uitvoering van beleid samen met bewoners. Dat komt te weinig van de grond, en het draagvlak hiervoor bij de verschillende overheden lijkt niet erg groot. Hopelijk kunnen de gemeenteraadsleden hierin een verschil maken.
Wordt vervolgd. Wij hopen er 4 april weer bij te zijn. Jullie ook?
Tot slot nog maar een foto van bloeiende Perzik en Forsythia. Daar doen we het toch voor, hè?
Vorig weekend waren we even niet op ons eigen land aan het werk. Op zaterdag gaan we op bezoek bij twee andere projecten.
's Ochtends reizen we af naar Arkel. Daar wonen Wilma en Kees. Zij zijn (vooral in het begin) ook veel bij ons aan het werk geweest. We zijn al jarenlang vrijwilligers bij "De Punt" in Arkel. Een stukje tussen twee dijken dat nu al zo'n 30 jaar een natuurgebiedje is.
Wilma en Kees zijn (als natuurexperts in Arkel) door de gemeente gebeld. Een boomgaard (peren) werd uit pacht aan de gemeente teruggegeven. De gemeente moet deze onderhouden. Om de kosten te drukken zou deze dan gerooid worden zodat het alleen één keer per jaar gemaaid hoefde te worden. Dat vond de onderhoudsambtenaar wat gortig. Konden Wilma en Kees vrijwilligers op de been krijgen om het tot een bijzondere plek te maken?
Nou dat kunnen ze! Een zaaltje vol met mensen die willen helpen en een wethouder om de eerste boom te planten.
En dat planten lukt! (Gelukkig maar!)
Wilma en Kees hebben veel ploegen en hulp geregeld. Iemand die het snoeien begeleidt, iemand die het planten begeleidt, etc.
Hierdoor kunnen we in een dag tijd heel veel doen!.
Wij peren 'm na de lunch om naar Eindhoven te gaan.
Daar heeft Roy (zoonlief) het Luna festival georganiseerd. We hebben geen foto's gemaakt, maar wel leuke voorstellingen gezien.
Bijzonder wat de mensen om ons heen organiseren. We zijn trots er bij te mogen zijn. Tevreden gaan we naar huis!
Afgelopen donderdagmiddag werd ik gebeld door Johan, de boswachter van Staatsbosbeheer. Hij had wel plantgoed voor ons om in de bosrand en in de bosstrook te planten. We overleggen al jaren met SBB over gezamenlijk beheer van de Bosstrook. En omdat de Essen langs onze bosrand vrijwel allemaal ziek zijn moeten er nieuwe bomen bij worden geplant, zodat gezonde bomen de zieke bomen kunnen vervangen.
Maar het is al aan het einde van het plantseizoen, dus heb ik aangedrongen om al vrijdagochtend bomen op te halen. Dus eerst naar de opslag achter de Kemphaan waar het plantgoed ligt opgekuild. Afgesproken dat we van alle soorten een bosje meenemen: Els, Walnoot, Winterlinde, Berk, Beuk, Kardinaalsmuts, Krenteboompje, Haagbeuk, Eik, Rode Kornoelje, Veldesdoorn, Amberboom, Zilveresdoorn, Gelderse Roos, Hondsroos, Sleedoorn, Lijsterbes, Meidoorn, en twee hele grote Italiaanse Populieren van een meter of vier hoog. Ruim 500 stuks! Een aanhangwagen vol.
Omdat het zo kort dag was, had ik donderdag al in onze wijk en aan de John Lockeweg laten weten dat we vrijdagmiddag, zaterdag en zondag willen planten. Dus dat was wel een beetje een overval voor de meeste buren. Vrijdagmiddag hebben we de eerste 75 boompjes en struiken in het bos geplant samen met Beatrijs. Dat gaat met een kruiwagen met twee gieters en 25 stuks plantgoed tegelijk. Op zoek naar open plekjes in het bos. Wel, die zijn er genoeg.
De laatste storm heeft ook nog weer een aantal zieke essen geveld. Een paar liggen dwars over het wandelpad aan de bosrand. Andere liggen schots en scheef in het bos. Wel een beetje een desolaat aanzicht, maar juist des te beter dat we er nieuwe boompjes tussen kunnen planten.
Zaterdag kwam Jan Kees, en hebben we eerst Walnoten, een paar flinke Lijsterbessen en de twee grote Populieren geplant. Die walnoten hebben nog wel een jaar of acht nodig om uit te groeien en noten te dragen. Maar die Populieren kan je makkelijk zien vanaf de Paradijsvogelweg.
's Middags kwam ook Laurette met dochter Meredith helpen, dus hebben we zo'n 150 stuks bloeiende struiken ingeladen en met de auto naar de John Lockeweg gebracht.
Daar hebben we struiken geplant tussen de dubbele rij Lindebomen. Dus iedere keer een struik midden tussen twee Lindes. Dat hadden we van tevoren ook zo afgesproken met SBB. De jonge Meredith wil graag helpen, dus ze mag sjouwen met struiken. En als er dan nog een pad en kikkers gevonden worden is de dag helemaal geslaagd.
Zondag hebben we eerst in de keuken gewerkt, en 's middags zijn we opnieuw gaan planten.
Nu werkten Edith, Sietse, Janny en Bert mee. En bij de John Lockeweg hebben Johan, Martha en Jan Kees al het plantgoed in de grond gekregen.
Terwijl de paddestoelen in het bos groeien en de oude boomstronken verteren kunnen de jonge boompjes van het licht in de open plekken gebruik maken. Missie geslaagd!! Met veel dank aan iedereen, ook aan Johan van Staatsbosbeheer natuurlijk. Het plantgoed heeft een goede bestemming gekregen. Met dit prachtige weer was het vooral ook heerlijk om buiten aan de slag te gaan. Dus we eindigen het weekend 's avonds rozig op de bank.
Maandag ben ik naar het Waterschap Zuiderzeeland getogen in Lelystad om mijn zienswijze toe te lichten over de waterzuivering in mijn helofytenfilter. Directe aanleiding was dat het Waterschap onlangs na de constatering van een (minimale) overschrijding van de norm een voornemen tot dwangsom in een aangetekende brief heeft toegestuurd. Daarover heb ik mij al eerder boos uitgelaten: Het Waterschap communiceert met dreigbrieven en dwangsommen. Maar ik houd toch hoop dat het Experiment Oosterwold en met name Waterzuivering niet eindigt in een juridische touwtrekkerij voor de rechter. Ik hoop toch dat alle partijen, wij als bewoners, leveranciers van systemen, gemeente en het Waterschap willen bijdragen aan een goede uitvoering en evaluatie van de waterzuivering in Oosterwold.
Ik werd vriendelijk ontvangen door een commissie van drie personen voor Handhaven, Waterprocedures en Waterbeheer. Omdat ik al eerder mijn argumenten in brieven heb toegelicht, en de afgelopen week de rapporten over waterzuivering in Oosterwold heb doorgeworsteld, kon ik mijn motivatie redelijk helder en in volzinnen voor het voetlicht brengen.
Het belangrijkste is dat ik van het Waterschap een actieve bijdrage verwacht aan het totstand komen van goede waterzuivering in Oosterwold. Daar hoort bovenal goede afstemming met andere betrokken bij: bewoners, leveranciers, gemeente. En het Waterschap reageert helemaal niet op brieven met toelichtingen, noch op verzoeken van leveranciers om nieuwe systemen de tijd te geven om een evenwicht in zuivering te realiseren. In het onderzoek dat CEW vorig jaar uitvoerde naar de helofytenfilters, kwam ons Helofytenfilter goed uit de test: alle resultaten beneden de norm. Maar op de toegestuurde rapportage reageert het Waterschap niet. Als onderzoeker zou je jezelf toch kunnen afvragen: Hoe komt het dat de ene meting verschilt van de andere meting?
Ook meen ik dat de bemonstering door het Waterschap geen goed beeld geeft van de vervuiling en risico’s. De bemonstering van concentraties is geen valide meting van de mate van vervuiling van het oppervlaktewater, omdat de hoeveelheid vervuiling niet wordt gemeten. Wij zijn heel zuinig met water, en bovendien verdampt een groot deel van het water in de helofytenfilter. Daardoor geven de concentraties geen goed beeld van de hoeveelheid vervuiling.
De wijze van bemonstering gebeurt niet in overeenstemming met de eigen richtlijn van het Waterschap, omdat ze oud water vissen uit de controleput, in plaats van het verse uitstromende water te meten.
Het Waterschap houdt in de bemonstering geen rekening met de tijd die een nieuw of gerenoveerd systeem nodig heeft om tot normale werking te komen. Bij ons was het systeem net drie weken gerenoveerd toen ze kwamen meten. Dan levert de meting nooit een zinvol resultaat op. De opmerking “dan had de leverancier het systeem eerder moeten reviseren” voelt koud. Na de vorige meting zijn we met de leverancier en met CEW in overleg gegaan. Onze leverancier heeft mogelijkheid van verbetering gevonden en moest daarna zo’n 60 filters vervangen. Dat wij toevallig een van de laatste waren valt buiten onze invloed, en doet ook geen recht aan de inspanning van Wetlantec. Als een nieuw systeem een half jaar nodig heeft om in te regelen, dan is de termijn tussen de tweede en derde bemonstering sowieso te kort. Dat voelt niet als “schouder aan schouder” gezamenlijk experimenteren en werken aan de beste waterzuivering.
Terug naar de metingen. De bemonstering houdt geen rekening met grote variatie in hoeveelheid, concentraties en verdamping gedurende de dag en de seizoenen. Doordat er een achttal metingen worden uitgevoerd, is er een grote kans dat tenminste één meting een uitschieter vertoont, terwijl de gemiddelde concentratie in orde is. (in onderzoekstermen heet dat een vergrote kans op fout-positieve uitkomsten van de meting).
Laat ik verduidelijken: Ik baal er ook van dat mijn Helofytenfilter niet de eerdere testen glansrijk is doorgekomen, en ik ben blij dat onze leverancier Wetlantec ons systeem heeft gereviseerd, maar dat heeft toch geleid tot drie (verschillende) normoverschrijdingen. Wij hopen op verbeteringen, die Wetlantec ook verwacht, maar het blijft de vraag of de bemonstering door vertekening en toeval niet blijvend een risico van normoverschrijding oplevert.
Mijn toelichting van de zienswijze op de normoverschrijdingen staat los van de analyse van de rapporten die de gemeente onlangs na een WOB verzoek heeft gepubliceerd op de website MaakOosterwold. Daar studeren we met een paar bewoners op, en hopen hierover met het Waterschap en andere betrokken van gedachten te wisselen.
Vorig jaar, de laatste vrijdag van september, hadden we bezoek van de Amerikaanse fotograaf Andrew Moore en zijn Londense collega Laurence Dutton, die speciaal naar Oosterwold kwamen om de ontwikkelingen hier te fotograferen. We waren zeer groots dat ze juist bij ons kwamen fotograferen. Yolanda Sikking (communicatie Oosterwold) was erbij om een en ander te begeleiden. Daarom mocht ze ook poseren op de foto.
Andrew Moore staat bekend om het fotograferen van landschappen.
De heren maken foto's, staand op een geleende ladder (ja die heb je in de bouw), maar ook met een drone.
De concentratie waarmee ze samen kijken, is mooi om te zien.
Het maken van foto's is echt een kunst. In de foto's wordt niet gefotoshopt, dus wat je niet wilt zien, moet ook echt niet in beeld liggen.... We hebben wel her en der dingen buiten beeld moeten sjouwen... Such is life...
We mochten niets vertellen over het bezoek, dus daarom hebben we er in september niet over geblogd. De foto's zouden voor een nummer over vernieuwing in steden komen.
Dat nummer kwam deze week uit. We stonden er niet in helaas. Dus toch maar even contact met de fotograaf gezocht. Jammer, maar helaas.
Gelukkig stuurde hij ons wel een aantal mooie foto's. En ik vind Marien als fotograaf creatief. Bij de foto's zaten toch een aantal nieuwe gezichtspunten. Een fotograaf die dit landschap wil laten zien aan de rest van de wereld kijkt kennelijk anders naar een plot als de onze dan wij zelf. Ik vind dat wel spannend.
Wat daarnaast leuk is, is dat nu aan het begin van de lente het landschap net weer groen begint te worden. Deze foto's zijn in het tegengestelde deel van het jaar gemaak. Het is leuk om te zien hoe overdadig het landschap in de zomer was.
Spannend doorkijkje over de vijver.
Staat Marien op of naast het dak?
Typisch een foto die deze (typische) Oosterwolder zelf niet zou maken. (maar zoals we hem wel herkennen ;-)
Spannend landschap ontvouwt zich tussen de bomen.
En typisch Nederlands (denk ik...) een fietsenstalling voor de deur!
Marjon poseert ook bij het theedrinken. En als ze wegloopt, heeft ze nog een conversatie met Andrew over..... wooden shoes.....
Endat levert in de serie een foto op....
Andrew Moore: dank voor jullie bezoek en het toesturen van de foto's.
De foto's waar Andrew en zijn assistent op staan zijn gemaakt door Marien Abspoel. Voor de overige foto's gaan de credits naar Andrew Moore.
Binnenkort vier ik mijn vijftigste verjaardag. Afspraak met de grote zelfbouwvakker was dat we dan in het grote huis zouden wonen. Ook al is nog niet alles af. Afgelopen weekend kwamen naar aanleiding van een concert van Marien beide kinderen Roy en Irene met hun (nog prille) partners Anouk en Jasper naar huis. Daarnaast gingen we vrijdag onze nieuwe tafel en stoelen halen en installeren.... Reden genoeg om nu de overstap te maken....
De grote zelfbouwvakker is al weken zoet met het afstellen, bijschuren en het maken van mooie binnenwerken voor de 45! lades in onze keuken. Deze lades zijn ook onze grote opslagruimte en dienen niet alleen de keuken. Maar zo'n mooi groot meubel is wel heel bijzonder en anders dan een (rechte) kast tegen deze bijzondere schuine muur.
Echt supertrots op de grote zelfbouwvakker!
En dan halen we vrijdag onze tafel. We waren er steeds van overtuigd dat het een rechthoekige tafel zou worden, maar in de ruimte lopend raakten we ervan overtuigd dat we een ovalen tafel moesten maken.
Natuurlijk moet er een bijzondere "industriele" poot onder. Daarmee wordt de eikenhouten tafel een mooi zwaar en licht element.
We lakken eerst de onderkant en schroeven m daarna in elkaar.
En gelukkig laat deze lak zich snel verwerken. Binnen 24 uur zitten er 4 lagen op... Dan moet de tafel toch ergens tegen kunnen!
En dan zijn we trots op het resultaat. Mooie slanke stoeltjes (die lekker zitten!) Laat dan die koters maar komen:
Dat het er op de foto rond de haard nog wat steriel uitziet, verandert snel als we het in gebruik nemen.
En met z'n zessen hebben we een gezellig weekend. Het is ook heerlijk weer.
Bezoekers moeten voortaan iets verder doorlopen En wij moeten weer wennen aan een huis met andere geluiden...
Nog altijd niet helemaal klaar, maar best al heel tevreden! Laat nou die verjaardag maar komen.
Eerder heb ik weleens geblogd over en een oproep geplaatst om goede omloopbaarheid in het zonnetje te zetten. Vandaag wil ik zelf een speeltuin in het zonnetje zetten.
Vier buren in onze wijk hebben namelijk op een hoek tussen hun kavels een klein speeltuintje gemaakt. Op de kaart hiernaast zie je de locatie met een ster aangegeven.
Het realiseren van het speeltuintje was simpel (zeggen deze buren). Je spreekt af een speelplek te maken en iedereen zet aan speeltoestellen neer wat nodig is.
En het ziet er heel leuk uit vind ik. Er is een duikelstang twee wipkippen, een kinderbank/klimtoestel (dat hebben we als buurt eens op een burendag gemaakt), een autoband om door te klimmen en een schommel. Als je er dan met elkaar ook nog een heuvel maakt.... is de lol voor kinderen compleet! En naast het speeltuintje is een trapveldje met twee doeltjes, zodat ook een balletje getrapt kan worden.
En als je dan op zondag aan de wandel bent, blijkt ook buurman Ron een omloopbaarheidspad (scrabble woord?) door zijn wijngaard in aanleg te hebben aangelegd. We lopen er gezellig over naar huis.
Dus het wordt langzamerhand wel wat met die omloopbaarheid!
Vorige week maandag werd ik vijftig. En op facebook had ik met de foto's hiernaast al laten weten hoe mijn collega's mij hadden verwend, in de watten gelegd en (heel subtiel) te kijk hadden gezet. En dat hoort natuurlijk ook een beetje bij Sarah. En ik vond het vooral leuk!
Afgelopen maandag (tweede paasdag) vierde ik mijn verjaardag in ons "nieuwe" huis. We zijn immers verhuisd naar de grote aardwoning, dan is er voor veel mensen iets te zien. En het leuke met zo'n jubileum verjaardag: dan nodig je eens iets breder uit dan gewoonlijk. En komen mensen uit je oude koor, uit je nieuwe koor, van je werk, uit de wijk, van de familie en allerlei soorten vrienden voor mij naar onze nieuwe plek. En wat is het dan heerlijk als de natuur zo meewerkt. Natuurlijk met het mooie weer, maar in de loop van april gaan de bomen allemaal in bloei.
En natuurlijk is zo'n verjaardag een reden om allerlei laatste klusjes nog te doen....
Marien klimt op de avond voor het feestje nog op de ladder om wat obstakels uit de kitrand te verwijderen en de lelijke witte naad nu grijs te kitten.
En we stallen op het aanrecht de boodschappen lekker uit. Fijn joh, zo'n grote aflegruimte.
Marien knutselt nog aan de kadootjes op de laatste dag. Na twee huizen bouwt hij nog ff acht vogelhuizen..... Tsja... als je je hout moet opruimen en je vrouw vogelnestjes wil. Een aparte blog hierover volgt later.
Maar dan moeten er natuurlijk ook taarten gebakken. En mijn nieuwe oven heeft van die mooie ovenplaten.... dus dan kan je bakken. Met duindoorns uit de tuin van vorig jaar, en kweepeerlikeur (mmm) in de bananen taart. Ook uit eigen tuin/brouwerij.
Een mooie voorraad, die schoon op is gegaan.
Ik heb een heleboel mooie kado's gekregen (waar soms ook veel voorbereiding aan vooraf was gegaan!). Op de dag zelf was ik het meest verrast door het effect van de actie "ramen wassen en poetsen" van Irene en Jasper. Ineens was er namelijk uitzicht!
En het zijn me oppervlakken die ze hebben schoongemaakt! Heel fijn!
Marien gaat naar buiten om brandnetels te plukken. Het moet immers soep van het land zijn! Hij komt binnen met een tas en vraagt: Zou het wel genoeg zijn? Het was enorm genoeg. Linzen en brandnetel is een geslaagde combinatie!
We koken er twee grote pannen soep van!
Zelf loop ik ook nog naar buiten om te plukken: daslook, bieslook, kervel (op het dak!) en jonge paardebloemblaadjes.... Ze gaan in de kruidenboter. Ik kan me echt de koning te rijk voelen als ik dan plukkend rondwandel. Eigenlijk neem ik hier te weinig de tijd voor...
En als tegen twee uur de koffie automaat aanstaat en de thee in de kannen staat, zegt Irene samenzweerderig: we hebben nog iets voor je.....
Ze neemt me mee naar buiten. En zie...
Saar!
En dan vult voor het eerst onze keuken zich met gezelligheid! Alsof het nooit anders is geweest.
En naast de gezelligheid binnen, ook veel gezelligheid buiten.
Wow wat een terras als er ineens niet meer allerlei klusrestanten liggen! Heerlijk!
En mensen willen worden rondgeleid!
Op de wapperbenenbank waaien opa Kees en Ives uit samen met Roy. Lekker kletsen, terwijl in de keuken volop (en met z'n zessen naast elkaar gekookt wordt!
Anderen zitten lekker buiten!
Het is heerlijk om zo vijftig te worden. Ik heb de hele dag enorm genoten! Dank aan iedereen die heeft bijgedragen en blijf je ook in de toekomst vooral WELKOM voelen!
We hebben al tijden een droompje om een aantal vogelhuisjes te maken, om meer vogels aan te trekken. Vorig jaar heeft onze zoon Roy al een torenvalkkast gebouwd. En bij de kleine woning hangt een prefab huisje waar een pimpelmees een nest bouwt. Daar kunnen nog wel wat huisjes bij. En op het verlanglijstje van Marie-José stonden nestkastjes. Dus heb ik gezocht bij de restanten eikenhout panelen om nestkastjes te maken.
Dan moet je nog wel de afmetingen kiezen die passen bij de juiste vogels. Die informatie heb ik gevonden op de website van de Vogelbescherming. Daar stonden een aantal kastjes met bijna dezelfde maat maar met andere vliegopening: Voor de pimpelmees 28 mm, voor de Koolmees en de Bonte Vliegevanger 32 mm, voor de Huismus 35 mm, voor de Ringmus 40 mm. De gekraagde Roodstaart wil een Ovaal gat van 3x5 cm. En de Spreeuw heeft een grotere kast nodig met een opening van 45 mm.
En de Boomkruiper wil tenslotte een gat aan de zijkant van de kast zo dicht mogelijk bij de Boomstam.
Als je niet kunt kiezen, dan maak je dus acht Nestkastjes! Met wat overgebleven bruine Beits goed ingesmeerd.
Van overgebleven Douglashout van de bekleding van de wanden van de woning heb ik een ophangplank gemaakt en achterop de nestkasten geschroefd. Goed genoeg om op de verjaardag aan te bieden.
Maar nu moeten ze nog wel een plekje krijgen.
De Boomkruiper zien we het meeste op de dikke iepen langs de Paradijsvogelweg. Dus daar heb ik deze kast gehangen, met de opening direct tegen de boomschors aan.
Een nestkastje voor een Koolmees hebben we aan een wilg van eigen kweek kunnen hangen. Die was al hoog en dik genoeg.
Een pimpelmeeskast hebben we op een paal in de voortuin gezet. Leuk om naar te kijken natuurlijk. En hopelijk net hoog genoeg om de buurkatten te ontmoedigen.
De overige vijf kasten hebben een plekje gekregen langs de bosrand op een stevige Essenstam. Dat levert veel vrolijke plaatjes op. Zoek de verschillen.
En laat de vogels nu maar komen. Je wordt er een beetje een voyeur van, als je een rondje langs de huisjes maakt. :-)
Afgelopen dagen hebben we al acht nestkastjes opgehangen. Daarover vertelt de vorige blog. Maar de meest geavanceerde kasten moesten nog komen.
Onze zoon Roy heeft voor de verjaardag van Marie-José samen met vriendin Anoek twee vleermuizenkasten en een een Steenuilenkast gemaakt. De Vleermuizenkasten zijn hoge kasten met een smalle ingang onderin en een stukje klimmuur waar de vleermuizen kunnen landen en omhoogkruipen. Roy heeft dit ingenieus gemaakt met satehprikkers gelijmd op de houten plank. De opening is precies groot genoeg voor de dwergvleermuis.
De Steenuilenkast is een heel gevaarte, met een extra voorkamer, die ervoor moet zorgen, dat er geen marters binnenklimmen en het nest leegroven. Dat dit geen theoretische exercitie is wordt aannemelijk gemaakt door foto's op het internet van marters die hun kopje uit zo'n nestkast steken.
Wij mochten ze nog gronden en van donkergroene lakverf voorzien.
En voor de uilenkast was nog geen ophang-voorziening bedacht. Daarvoor heb ik een achterplank gemonteerd die op de boomstam komt, en een driehoeksconstructie die de kast van onderen stut.
Die Steenuilen schijnen nogal kieskeurig te zijn, want die willen ook het liefst dat hun nest al vast is klaargemaakt met 5 centimeter stro. Bij ons is dat zaagsel met hooi geworden, want iets anders konden we niet krijgen vanmiddag. Dat levert toch een gespreid bedje op. De zijklep wordt met twee schroeven vastgezet,
Maar nu moeten de kasten nog in de boom gehangen worden. Dus laden we de kruiwagen vol met de kasten, boor en schroefmachine, en uiteraard de ladder mee. Eerst maar de Vleermuizenkasten. Roy heeft geïnstrueerd, dat de kasten in de zon moeten hangen, en liefst donker gekleurd, zodat ze in de zon voor voldoende opwarming zorgen. Dus hebben we twee Essen in de bosrand gezocht, waar de kasten op het zuiden in de zon kunnen bakken.
Als ik op de ladder sta, dan levert dat nog een bijzonder uitzicht op de wijk op. Daar past een panoramafoto bij.
En nu nog de uilenkast. Dat is nog een hele verhuizing. We hebben midden in de bosstrook een dikke populier gevonden, die ons geschikt lijkt. Het valt niet mee om de kast onder een arm de ladder op mee te nemen. De schroefmachine heb ik van tevoren in de boom gehangen. Dit is zeker boven je macht werken in het kwadraat! Lastig is vooral dat er eerst een schroef bovenin de kast moet om te zorgen dat ie blijft hangen. Maar de kast mag niet ondertussen naar beneden vallen, met mij erbij. Dat levert in ieder geval een paar dynamische foto's op door de belangstellende fotograaf.
Als de kast hangt, kan de driehoekconstructie met twee planken worden aangebracht. Ik had nog bijna mijn ladder voor eeuwig aan de boom gekluisterd, dus moesten we vanaf de zijkant werken.
Als laatste schroeven we de planken op een blok en vast verankerd op de boomstam, dan past een klein victory gebaar.
Als we de spullen weer verzamelen en de ladder afvoeren, kan je door de bladeren heen de kast zien hangen. Een beetje een zoekplaatje dus.
Laat nu de Steenuilen maar komen. En hopelijk merken we niet over een paar weken dat er een kolonie Hoornaarwespen er hun paleisje van heeft gemaakt.
Vorige week zaten wij, Marien Abspoel en Marie-Jose Deckers, samen met Cora Mulder en Emile van Pelt bij cultuurscout Noortje Braat om de tafel. Reden voor het gesprek was dat we wilden brainstormen over het opzetten van een Gluren bij de buren Oosterwold (optredens door buurtbewoners in huiskamers in de buurt). Gaandeweg het gesprek buitelden de ideeën over elkaar heen. Wat kunnen we met cultuur in brede zin allemaal in Oosterwold doen? In Oosterwold zien we zoveel creatieve mensen, dat het toch mogelijk moet zijn om hen ook in Oosterwold ruimte en een podium te bieden. Eigenlijk ook omdat we niet zomaar in een doorsnee wijk willen wonen. Dat weten we en dat willen we ook laten horen en zien!
Ideeën als: series optredens, architectuurwandelingen, fietstocht langs zelfbouwers in Oosterwold, tentoonstellingen en nog veel meer kwamen op tafel. Het kan allemaal, maar misschien niet allemaal tegelijk en misschien ook niet allemaal door dit kleine clubje georganiseerd.
We willen niet alleen denken, we willen gewoon doen! We besloten daarom te starten met een eerste aanzet om mensen de gelegenheid te geven aan te sluiten, samen verder te denken.
Dus: we maken van vijf jaar Oosterwold een cultuurfeest: Oosterwold Midzomer op 21 juni 2019
In juni 2014 meldden de eerste initiatiefnemers zich bij de gebiedsregisseur Oosterwold. Dat is dit jaar vijf jaar geleden. Dat willen we in Oosterwold vieren met een aantal optredens tussen de schuifdeuren op de avond van midzomer. Voor, door en met Oosterwolders. Als locatie stellen we het amfitheater van het Paradijsvogelbosje Oosterwold beschikbaar. Bij slecht weer kunnen we uitwijken naar binnen. Laten we de hele avond nemen. Als de aanwezigen een hapje en/of drankje meenemen en een aantal mensen/groepen/bands/.. bereid zijn een kort optreden te verzorgen, kunnen we samen nadenken over wat we allemaal nog meer in Oosterwold zouden kunnen laten zien of laten horen.
Wil je jezelf aanmelden voor een optreden? Dan hopen we binnenkort (bij voorkeur voor 10 mei) van je te horen. Mailadres in de poster hieronder.
Wij hebben er zin in! Jullie ook? Groet van Cora en Emile, Marien en Marie-José
Bij mijn verjaardag kwamen mijn ouders met een verrassend kado op de proppen.
Het is een bel die enige sentimentele waarde heeft. Een echt familiestuk kun je het niet noemen. We hebben 'm zelf, midden jaren negentig, aan mijn ouders gegeven, toen zij in het buitengebied van Eibergen (Achterhoek) een boerderij hadden gekocht. De bel heeft jaren bij de voordeur gehangen. Maar toen zij vorig jaar weer "in het dorp" zijn gaan wonen heeft de bel geen plekje meer gekregen. Nu kwam ie in een schattig doosje mee. We woonden nu immers in het grote huis daar hoort een deurbel bij. En hij kwam... met schoonmaakinstructie. Met zout en azijn zou het weer helemaal goed komen met de bel.
Ik heb de instructie niet helemaal gevolgd en voor de azijn heb ik een citroen gebruikt, omdat je daarmee zo lekker kunt poetsen....
Maar het werkte wonderwel. Je houdt er overigens wel ongelovelijk vieze nagels aan over. ;-)
Toen ik klaar was heb ik m ingesmeerd met lijnolie in de hoop dat ik voorlopig even niet hoef te poetsen.
En toen kwam natuurlijk de vraag hoe gaan we de bel ophangen... Want aan de aluminium deurpost is het wel een beetje ingewikkeld.... We vinden een boomstam, die we in een plantenbak zetten.
En dan werkt de bel eigenlijk prima. Maar... ons huis is zo geïsoleerd dat je binnen de bel eigenlijk niet hoort. Dus op dezelfde paal maken we een nieuwerwets systeem om gasten binnen te horen.
Kortom: verwacht je ons buiten, dan weet je waar de klepel hangt... En verwacht je ons binnen, dan is het drukken geblazen!
Nu mijn verjaardag voorbij is, de keuken klaar is er weer ruimte om na te denken over een nieuwe klus en dingen afmaken. Zo bedenken we dat we het erf af gaan maken met schelpen. Nieuw worteldoek besteld, en stabilisatiematten... Want schelpen is leuk, maar als ik naar mijn werk ga wil ik wel op hakken naar de fietsenschuur kunnen lopen zonder mijn schoenen vies of kapot te lopen.
Maar het begin van het werk is: heel veel puinhoop maken...
Maar eerst kijken we waar het terras precies moet komen en tekenen dat af met een verfspuit! We willen de tuin dichter bij de woonkamer, maar nog wel een aantal terrassen. En dan begint het grote vernietigen...
En het wordt zo'n woesternij dat ik even dacht: Dit was toch over, we waren toch op orde? Wat een hoeveelheid puin. En waar laten we het allemaal?
Dus beginnen we het met een schep te egaliseren.... maar daar komen we niet ver mee. Dus we schuiven het ergste glad met de schuif op de kraan en harken het aan.
En dan begint het grote trillen! Marien heeft er lol in.... En het begint er weer een beetje uit te zien. Als we de randen van cortenstaal erin zetten.
En een dag later ben ik aan het werk en krijg ik allerlei spannende foto's van mijn dochter toegestuurd van mijn dochter over vrachtwagens die heel dicht bij huis grond storten!
Best spannend als het zo dicht bij je raam staat. Gelukkig stort hij de tuinaarde meteen in de tuin en hoeven we niet alles te verplaatsen!
Al 3 jaar ligt er een puinweg rond ons huis. Reuze handig als je aan het bouwen bent. Maar mooi?
We schreven al eerder hoe we ons terras weer tot een puinhoop maakten en egaliseerden. Zaterdagochtend beginnen we het worteldoek te leggen. Het waait behoorlijk, dus we moeten er meteen matten op leggen en een klein laagje schelpen om wegwaaien te voorkomen.
Ik sleep met matten die de schelpen keurig op hun plek moeten houden. Zo kan ik straks ook op hakken rond het huis lopen.
We leggen de matten uit en kijken hoe het pad goed gaat lopen.
We zagen de schuinte er makkelijk in:
En dan liggen we het driehoekje er andersom in...
En dan kan het grote scheppen beginnen.
En scheppen en scheppen....
En scheppen
En harken en scheppen
En dan komen de eerste stukjes klaar na twee dagen sjouwen.
En dan maken we de terrassen klaar! En aan het eind van de zondag rust ik even uitgebreid uit....
Ik ben ongelovelijk verrast door het grote effect van deze schelpen. En zo trots op wat er nu staat!
Afgelopen week hebben we niet alleen het terras, erf en de voortuin aangepakt. We hebben ook een puzzeltje opgelost met de glazen ruiten van de grote woning. Omdat de woning helemaal schuin is ontworpen, zijn de rechthoekige ruiten ook schuin in het huis gezet. Daardoor lopen ze ook aan de vloerkant schuin, en steken ze gedeeltelijk voor de betonnen vloer langs naar beneden. Dat is van buitenaf geen mooi gezicht. Dus willen we dit voor het zicht veranderen naar een horizontale lijn, gelijk aan het vloerniveau.
Daarvoor hebben we al enige tijd geleden Cortenstaal hoekprofielen laten maken. Maar omdat er isolatie tegen de fundering aan zit, kan dat Cortenstaal niet strak langs de ruiten staan. Dus hebben we besloten om de profielen op zo'n zeven centimeter afstand van de ruit te zetten. Daarvoor moest ik eerst met een houweel wat puin uit het terras weghakken, zodat de profielen op de juiste hoogte komen. Met houtjes steunen we de profielen zodat ze parallel aan de beglazing komen.
Omdat we geen zand of schelpen direct tegen de ruiten willen stoppen hebben we een strook isolatieschuim tegen het glas aangebracht. Mede om de isolatie van de vloer optimaal te maken, heb ik met pur-schuim de bodem van deze ruimte ingevuld. Het is met pur-schuim altijd maar afwachten hoe dat uitgroeid. Op een paar plekken moesten we het pur-schuim afsnijden tot net onder het vloerpeil. Daarna een klein laagje zand erop. En tenslotte: een randje schelpen bovenop het zand, zodat het randje tegen het glas er hetzelfde uitziet als de rest van het erf. Samen met het Cortenstaal ziet het er nu best strak uit.
Als er binnenkort een paar regenbuien vallen dan spoelt het zand van de schelpen en worden ze nog helderder van kleur. Dan nog een keer de ramen wissen.....
Toch weer een zeer zichtbaar onderdeel van het ontwerp uitgewerkt.
Wat ik mooi vind nu we drie jaar landschap hebben gemaakt en het groen begint uit te groeien, is dat plekken in het Paradijsvogelbosje zo'n verschillend karakter beginnen te krijgen. Waar ruim 3 jaar geleden het land een vlakke akker was, zien we nu een veelheid aan milieus, functies, zones of zo je wilt, kamers. En dan is het mooi dat je rozen echt uitgroeien tot een mooie heg.
En als je huis voor een groot deel klaar is, ontstaat soms ook ruimte voor wilde ideeën. En als je die dan snel kunt realiseren is dat helemaal leuk. In onze laatste blog lieten we zien hoe we schelpen op ons erf legden. De schelpen worden begrensd door cortenstaal. Dat was deels staal dat over was, maar deels kwamen we ook nog te kort. Dat hebben we deze week bijbesteld. We hadden 7 stroken nodig. Maar 10 stroken was goedkoper dan 7 stroken.... Daar vinden we wel een doel voor zeiden we tegen elkaar. Nou dat doel is er.
Ergens deze week zei Marien de kamers in het landschap wel mooi te vinden, maar ook verbinding tussen die ruimten te willen. Zonder het landschap echt heel wezenlijks te veranderen. Dus... maak ik ramen in de heggen rondom onze woning.
Van de overgebleven stroken cortenstaal. Door er cirkels van te maken!
Dat lijkt best simpel: je boort gaatjes in de uiteinden, buigt een beetje en schroeft ze met bouten aan elkaar. Zo simpel is het eigenlijk ook, maar toch ook niet... Cortenstaal is 2mm dik toch ook nog best een beetje stug. Dus we moeten m met z'n tweeën naar elkaar buigen en vastzetten. Daarna moet er nog wat hardhandig gemodeleerd worden. En dan moet je verzinnen hoe je m in de heg gaat vastzetten. Wat het staal is niet heel zwaar, maar te zwaar om aan een paar rozentakken te binden. Ik sla dus twee paaltjes in de heg en schroef daar de cirkels aan vast.
Maar dan komt het echte werk, want de rozen moeten om de doorkijkjes heen gemaakt worden. Een stekelig werkje, maar wel dankbaar. De cirkel rechts is het doorkijkje naar de boomgaard. Vanuit de voortuin naar de moestuin zijn er twee heggen. Dus ook twee doorkijkjes!
En daar hoort natuurlijk een spelletje met de fotograaf bij:
Je zou je bijna een Alice in Wonderland gaan voelen! Het cortenstaal moet natuurlijk nog mooi oranje worden, maar dat is in een paar weken gepiept!
Gisteren heb ik ook de oprit van schelpen voorzien. Wij vinden dat het daarmee nog mooier wordt.
En in de voortuin is het pad inmiddels ook uitgebreid (wat natuurlijk moet als je je tuin groter maakt.)
Hier is Marien gisteren zoet mee geweest.
En dan zien het pad en de doorkijkjes er zo uit! je kunt het in het weelderige groen bijna niet zien.
Wij hebben een ingenieuze luchtafvoer van de afzuigkap (die mooi in het formuis zit) naar buiten. Dit is een rechthoekige buis. En hij komt buiten uit in een hoekje. Hierdoor passen reguliere roostertjes niet. En Marien had al eens een roostertje gevonden dat zou passen, toen werd iets heel anders geleverd en bleek het roostertje onbestelbaar. En zoals dat soms gaat, dan blijft het daarbij. Niemand heeft er last van... Dus ach...
Tot vorige week... op een vrije dag leek het alsof er een muis in de buis zat. Iets klapperde kennelijk. Ik ben eigenlijk een beetje bang voor de knaagdieren, dus dat was voor mij het belletje... ik keek naar het lege bierblikje van de vorige avond en dacht... dat zou ik nu moeten kunnen oplossen...
En dat heb ik gedaan. Ik knipte de boven en onderkant van het blikje, knipte het blikje open. en nam de maat op hoe groot het rooster moest worden. Wat ingenieus vouwen en een half uurtje later verras ik Marien met een roostertje.... Het past precies en zit klem zodat ie ook als de afzuiger in de hoogste stand staat blijft zitten. Ik ben er best een beetje trots op...
En dan ben ik ondertussen zo lekker aan het prutsen dat ik me enorm begin te ergeren als het plastic deksel dat nog altijd tegen het beton achter het aanrecht staat..... Dus ook daar moet iets aan gedaan...
In het toilet heb ik al eens een collage van wandelkaarten gemaakt. Voor de blog klik hier Dat truckje herhaal ik met relatief grijze kaarten...
We hebben weer een kleine mijlpaal bereikt. Of horde genomen, hoe je het maar wilt noemen. Vanavond hebben we de laatste profielen geschilderd. Dat is wel een klus met historie geworden. Op 1 februari 2017 werden voor de grote woning de stalen profielen gezet. Leuk om toch nog even een plaatje te herhalen.
De stalen profielen waren allemaal in een meniekleur geschilderd. En we hebben een zilvergrijze Hamerslagverf uitgezocht. Een poosje kon je die goedkoop bij de Action krijgen, maar ja, die houdt geen assortiment bij, dus moesten we de rest van de verf elders kopen. Dat was nog best een beetje improviseren, want de ene kleur zilvergrijs is de andere niet. Zeker niet met Hamerslagverf.
We zijn al snel begonnen te schilderen, maar vooral het 'laaghangende fruit', de pilaren en tot zover je er makkelijk met een trapje bij kunt.
Maar wij wilden een hoge ruimte met een nok tot zo'n vijf meter hoog. Vandaar dat ik een tijd lang andere klussen heb bedacht, en de laatste profielen tot vandaag moesten wachten voordat ze een verfbeurt kregen.
Vorige week ben ik begonnen met de hoogste stukken. Eerst nog de dakplaten afplakken, om klodders op het dak te voorkomen. Maar zelfs een simpel klusje als afplaktape plakken wordt minder simpel als je dat op vijf meter hoog op een ladder, met je kop tegen een profiel aan te volbrengen.
Voor de hoogste stukken moest ik een kunststukje uithalen: de trap was niet hoog genoeg, en dus hebben we de trap op de tafel gezet. Ja, ik weet het, de arbo zou er niet enthousiast over zijn.
Ook over de verf overigens niet, want professionals mogen al niet meer met alkydverf schilderen. Maar Hamerslag is altijd alkydverf. Dus toch maar. Kwasten uitspoelen doen we niet: We kopen goedkope bokkepoten bij de Action, en gooien de gebruikte kwasten weg. Beter voor het milieu (en de eigen waterzuivering) dan uitspoelen met terpentine of thinner. Een voordeel van de bokkepoot is dat ze een flinke steel hebben, en die heb ik tot het einde moeten gebruiken, met name om de stalen balken tussen de profielen in z'n geheel te schilderen.
Nu is alles dus één keer geschilderd. Misschien is het verstandig om over een goed jaar nog eens een ronde te schilderen. Maar voor nu even genoeg. Er zijn nog wel wat andere klussen te verzinnen.
Sinds een paar jaar hebben we bijenvolken op onze kavel van gastimker Marije en Dennis. Die voelen zich hier helemaal thuis, en groeien voorspoedig.
Het gaat sowieso goed moet de bijenpopulatie in Oosterwold. Met de imkercursus voor Oosterwolders neemt ook het aantal bijenvolken toe. Maar hoe komen zij aan hun nieuwe volken? Daar zorgen buurvrouw Marjon en haar drie zwermenvangers voor. De laatste tijd met het mooie weer komen er veel meldingen van bijenzwermen en hebben de zwermenvangers er hun handen vol aan.
Maar zo'n juist gevangen zwerm heeft niet meteen een definitieve plek en eigenaar. Daarom kwam Marjon met collega Bjorn vragen of wij wellicht tijdelijk plek konden bieden aan gevangen zwermen die nog tot rust moeten komen in hun nieuwe tijdelijke onderkomen, alvorens ze hun weg naar een definitieve plek en eigenaar kunnen vinden. Want de tuin van de Bijenvereniging was al overvol. En onze tuin biedt genoeg ruimte en bloemen om bijen te gast te krijgen.
Zodoende kwam Bjorn deze week met een gevangen zwerm en hebben we een mooi plekje gevonden op het bankje in de Westelijke Boomgaard. Bjorn laat de bijeen eerst een nacht wennen in de vangkast, met een provisorisch dakje van golfplaat om de kast te beschermen tegen de regen. Hij komt de volgende dag terug om de bijen over te zetten in een andere kast die goed buiten kan staan in regen en zomerweer. Behalve een beschermkap is Bjorn uitgerust met blote handen en een shirt met korte mouwen, en het is bijzonder om hem in alle rust de bijen uit de vangkast in de nieuwe kast te zien vegen, met een zachte borstel. Het lijkt alsof de bijen het allemaal gelaten over zich heen laten komen. Blijkbaar is de eerste noodzaak om bij de koningin te blijven en het volk bij elkaar te houden. Bjorn inspecteert alle ramen voordat ze in de nieuwe kast worden geplaatst.
Na de verhuizing stellen een flink aantal bijen zich op bij de vliegplank. Dan weten de overgebleven bijen ook de weg wel te vinden naar de kast.
De volgende dag is het
weer raak en dit keer heeft Marjon een nieuwe zwerm gevangen.
Zo staan twee nieuwe kasten gebroederlijk naast elkaar.
Een soort opvangtehuis voor ontheemde bijen dus. Volgens mij kunnen ze het slechter treffen.
Mooi ook dat onze kavel zo een extra functie krijgt in samenwerking met de imkers.
In juni 2014 meldden de eerste initiatiefnemers zich bij de gebiedsregisseur Oosterwold. Dat is dit jaar vijf jaar geleden. Dat willen we in Oosterwold vieren met een aantal optredens tussen de schuifdeuren op de avond van midzomer. Voor, door en met Oosterwolders. In april deden we hiervoor een oproep om te komen optreden in ons amfitheater. Hierop hebben Sangdrangh, Kamer 2.04 en het Paradijsvogel kwartet gereageerd.
Het beloofd dus een leuke avond te worden en ook het weer lijkt mee te zitten. Het amfitheater van het Paradijsvogelbosje wordt daarmee op deze avond officieel in gebruik genomen. We hopen dat deze avond een aanzet is tot nog veel meer initiatieven rond cultuur en evenementen in Oosterwold. In de vorige blog lieten we al weten dat de ideeën over elkaar heen buitelden. Laten we het daar op deze avond vooral ook over hebben.... (tekst gaat door onder de foto)
Aanvang programma: 19.30 uur
Inloop vanaf 19 uur
Tip voor als je lekker wilt zitten: neem een kussentje mee. En vergeet niet om je te beschermen tegen de muggen! We horen graag (mail, zie foto/poster) als je komt ivm het inschatten van het aantal mensen.
Om de overlast in de wijk door parkeren tot een minimum te beperken, kom je het liefst op de fiets. Parkeer je wel in de wijk, let dan op dat je niet voor een uitrit gaat staan!
Een hapje en drankje kun je zelf meenemen. Lukt dat niet of blijf je langer, dan is er een extra voorraad limonade, wijn en bier. Laat daarvoor een bijdrge ad €1 per drankje achter.
Mede namens Cora Mulder, Emile van Pelt en Jan Kooy: wees welkom!
Afgelopen vrijdagavond is een droom van ons in vervulling gegaan. En daarmee hopelijk een begin van een lange reeks herhalingen.
En ja, hoe breng je daar verslag van uit... Nou vooral met foto's. Maar ook een filmpje. Dus blijf kijken, lezen en luisteren.
Rond zeven uur stroomt het lekker vol. Van de buurtborrel die we ervoor hielden, waren nog enkele hapjes over. Dus wie had moeten haasten om er op tijd te zijn, kon nog een stukje pizza naar binnen werken.
Maar toen was het op naar het theater! Dat dat was ineens afgeladen vol!
Tegen de dichte wilgentenen achterwand is het echt heerlijk zingen.
Omdat we over alles best zenuwachtig waren, beten we zelf de kop af. Dat gaf ons de gelegenheid om iedereen welkom te heten. Maar dan waren we ook van een deel van de zenuwen af!.
Hoewel we als twee koppels al jaren madrigalen zingen, was optreden er nog weinig van gekomen en spannend.
Daarna was het woord aan de heren Berkhout (team Oosterwold) en Dijkhuis (gemeente Almere) die met ons mee terug keken over de vijf jaar dat initiatieven nu Oosterwold vorm geven met hun ideeën, plannen en investeringen.
Fijn om samen een balans op te maken van de waarde die het voor vele Oosterwolders heeft om binnen het concept dat de gemeente heeft gekozen, dromen te kunnen realiseren. En daarmee bijzondere plekken aan het Almeerse plaatje toe te kunnen voegen. En zoals we deze avond hebben ervaren: bijzondere mensen naar Oosterwold te trekken.
Nadat wij klaar waren met zingen, kwam PYR , speler in het berenhol van de Speelwildernis trommelend uit het bos te voorschijn. In de Oosterwoldse tijd, noemen we hem Bart Corduwener en woont hij (uiteindelijk) aan de andere kant van het bos. Hij gaf een mooi inkijkje in de avonturen waar hij grote en kleine kinderen in meeneemt!
Sangdrangh is het ensemble van waarin Cora en Emile onze mede-organisatoren, zingen. Nederlandstalig, maar gebaseerd op klassiekers, vaak 16e eeuws, maar ook gemengd met meer recente klassiekers.
Door de goede verstaanbaarheid, leuke arrangementen en toch de aankleding, was het leuk om naar te luisteren. Fijn dat ze in de tweede helft nog een keer terugkomen!
En dan is het tijd voor pauze. Ik ben zelf verbaasd over dat het nog altijd niet donker wordt.
We doen wat praktische mededelingnen (als de mogelijkheid om digitaal te betalen via de knop "bijdragen" in het menu, zodat er geen gedoe met kleingeld is)
In de pauze lopen we terug naar de Tuinkamer. Een wandelingetje door de overdadige tuin. (we hebben wel zes keer gesnoeid afgelopen week. Theatergasten zijn kieskeurig... ;-) Het amfitheater ligt zo dat voorzieningen als electriciteit en water, makkelijk doorgetrokken kunnen worden, maar waarbij je wel een flink rondje moet lopen...
En dan start na de pauze het optreden van Kamer 2.04. Dit niet voor het eerst optreden bij het Paradijsvogelbosje. De vorige keer was alleen binnen.
De foto geeft een fijne indruk van de beslotenheid en ruimte van het theater.
Opnieuw kijken en luisteren we daarna naar Jos Bregman. In het dagelijks leven BoomButler in de stadsboerderij Vliervelden. Hij neemt ons mee in het door-leven van de laatste Beginbos Es. Wij kunnen daar als publiek aan bijdragen. En velen nemen daarom een deel van deze es mee naar huis.
En dan volgt nog een optreden van Sangdrangh.
En het hoogtepunt van de avond is wat mij betreft het Oosterwoldlied dat Sangdrangh samen met de aanwezigen ten gehore bracht. En dat gelukkig door Sander is opgenomen. Dank voor het toesturen.
En Oosterwolders laten zich de kans natuurlijk niet ontzeggen om IETS ZELF TE DOEN.. Gelukkig maar.
En wat zou het leuk zijn als dit het begin van een serie concerten is. Dus wie ideeën heeft: wees welkom!
Op 22 juni stonden wij als Stichting Paradijsvogelbosje samen met Lex Roeleveld van Stichting Heg en Landschap samen in een kraam op Oosterwold Ontkiemt, het stadslandbouwplein van 2019. En het was weer fantastisch weer, net zoals vorig jaar.
Heg en Landschap stimuleert de aanleg en behoud van natuurlijke en historische beplanting in Nederland. Lex is daarvoor ook veel bezig met het oude ambacht van Heggenvlechten. Daarover heeft hij ook boeken geschreven en kan hij zeer aanstekelijk vertellen.
Samen met hun sponsor Yves Rocher hebben zij ook het idee van Voedselbos omarmt, en volgen zij met aandacht de ontwikkelingen in Oosterwold, omdat initiatiefnemers daar zelf beplanting van hun kavels doen. De afgelopen jaren hebben veel initiatieven meegedaan met de Boomplantactie, waarbij in totaal al zo'n 45.000 boompjes en struiken hun weg hebben gevonden naar Oosterwold.
Goede rede om samen een kraam op Oosterwold Ontkiemt te bemensen. Lex heeft een heuse banner en mooie platen bij zich om de kraam aan te kleden.
Ik doe het met een tafelkleedje en een aantal plaatjes van Paradijsvogelbosje.
Net als vorig jaar organiseren we weer een excursie samen met de Stadsbomerij van Johan, Stadsboederij van Tineke en wij dus, Paradijsvogelbosje. Op 13 juli vanaf 14.30 bij de Stadsbomerij. Er zijn nog een paar plaatsen over. Aanmelden via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Ook ga ik weer een workshop Ontwerp je Kavelbeplanting geven. En daar is veel belangstelling voor! bijna twee lichtingen vol in Juli en in September. Alleen in September is er nog een plekje over.
Leuk ook om veel bekenden te spreken, waaronder Stadsboerin Tineke.
En wat ziet er er gezellig uit met alle kraampjes en uitstallingen. Hulde ook aan de organisatoren Arjan en Yolanda!
Gisteren kwamen twee mensen van Yves Rocher, ja de cosmeticafirma, langs bij het Paradijsvogelbosje. Samen met Lex en Louis van de Stichting Heg en Landschap maken zij een rondrit langs projecten waar met de Boomplantactie plantgoed is verkregen, die door Yves Rocher is gesubsidieerd.
Omdat de aanplant van dit voorjaar nog jong is, moet je soms veel fantasie hebben om te zien wat het gaat worden. Omdat wij al in 2016 onze bomen hebben geplant, zie je nu wat bijna vier jaar groeien doet met bomen en struiken. Er is een volwassen landschap aan het ontstaan, waar je tussen bomen door kunt kruipen.
En ook onze Wapperbenenbank was weer zeer in trek evenals het Amfitheater! Dat zijn uitnodigende plekjes die mensen laten zien dat je iets kunt doen in dit nieuwe landschap!
Ik heb de mensen van Yves Rocher ook toegelicht dat het Boomplantprogramma voor Oosterwold veel meer is dan een subsidiepot. Het helpt veel initiatieven op gang om met inheems plantgoed structuur te geven aan hun Kavelbeplanting, met name ook de publiek beloopbare delen. En dat is heel belangrijk om van Oosterwold een groene regio te maken met veel biodiversiteit, en veel natuurschoon om te bekijken en van te genieten.
Natuurlijk heb ik ook een pleidooi gehouden voor onze aanpak die losjes gestoeld is op het idee van Voedselbos: hiermee kan je veel verschillende functies combineren zoals wonen, stadslandbouw, natuur, biodiversiteit, privacy, beschutting, waterberging, mooi uitzicht...........
De mensen van Yves Rocher waren zeer enthousiast. Lex was zeer tevreden, en hoopt dat deze bezoekronde bijdraagt aan het voortzetten van het Boomplantprogramma in de komende jaren.
Wellicht komt er dan ook weer een ronde in Oosterwold. We houden jullie op de hoogte.
Een week of wat geleden plaatste ik bijgaande foto op facebook met de tekst: Liefde is: dat ie meedoet als jij een gek project bedenkt.
En ja, wat wordt een hoop van dit soort plankjes dan...
Nou het begon vorige week donderdag toen we samen het begin van het weekend vierden bij de voorstelling ROBOT van Vis à vis bij het Almeerderstrand. Eén van de beste voorstellingen van Vis à vis door de tijd. Goed te begrijpen, maar ook een en ander om over na te denken. Kortom: zie je nog kans om te gaan: GAAN!
Maar ook: dit buitentheater vindt plaats in een mooie omgeving. Lekker alternatief. Ontworpen door Makers! Op een bepaalde manier lijkt het dus op Oosterwold! Ik werd terplekke verliefd op de bewegwijzering. En ja, als je zelf je huis bouwt is er ook altijd resthout. Dus samen tekenden we de vorm van bordjes en zaagden en schuurden die...
En daarna begon het grote schilderen!
De lol van bordjes is dat ze allemaal verschillend zijn. Dan moeten de bordjes ook veel verschillende kleuren hebben.
En dat levert stapeltjes in verschillende kleuren en vormen op.
Zwarte, blauwe, rode, maar ook groene en steenrode. En soms gaat er met het opdrogen zo iets mis (komt er water op) dat er mooie patronen ontstaan. Die poetsen we natuurlijk niet weg. En dan begint het geconcentreerde schilderen. En dat vind ik heel leuk. Enerzijds omdat het een precisie klusje is, maar anderzijds omdat je je ook kunt laten gaan in het maken van mooie en creatieve letters. Daar ben ik deze week best een aantal avondjes heel leuk mee zoet geweest.
.
En als er dan eenmaal bordjes klaar zijn, dan moeten ze ook gefotografeerd:
Dat het schilderen een concentratieklus is, blijkt wel uit de fout die ik op de rechterrfoto maakte. Ik was een beetje vol van de alternatieve gele verf die ik terugvond, denk ik, toen ik het bordje Singel probeerde te schilderen. Gelukkig was de verf nog nat van deze fout, dus kon ik het prima herstellen.
Als ze allemaal op de palen geschroefd zijn, lak ik ze nog een keer om te voorkomen dat de letters te makkelijk beschadigen. En dan loop ik nog een rondje met het fototoestel:
Vanmiddag kwamen zo'n twaalf mensen langs voor een excursie bij Paradijsvogelbosje. Wij waren het derde bezoek vanmiddag, omdat de bezoekers eerst bij Johan van Stadsbomerij en bij Tineke van de Stadsboerderij Vliervelden zijn langsgeweest. Zodoende kon ik tijdig uit mijn repetitie terugkomen en de groep begeleiden. Deze excursie komt voort uit het Stadslandbouwplein, Oosterwold Ontkiemt, waar we 22 juni een intekenlijst voor de excursie in onze kraam hebben gelegd.
We hebben regelmatig bezoekers op onze kavel. Maar bijzonder aan deze excursie is dat mensen op bezoek komen met specifieke belangstelling voor de beplanting en invulling van stadslandbouw. Dus dat levert hele leuke vragen op en je merkt dat mensen met 'andere ogen' naar de beplanting kijken.
Er waren ook een aantal mensen die de Workshop Kavelbeplanting volgen, dus het was voor mij een uitdaging om wat anders te vertellen dan in de workshop. Het grote verschil is dat ik nu echt iets over ons project kan vertellen. In het ontwerp, beplanting en onderhoud laten we ons inspireren door ideeën van Voedselbos. Niet zozeer als zaligmakend principe, maar wel als een goed plan om je kavel te beplanten en alle functies die wij op onze kavel willen combineren allemaal een plekje te geven. Omdat we een combinatie van landschaps- en landbouwkavel hebben, willen we in het publiek toegankelijk landschap graag natuur en stadslandbouw combineren. Dus vind je overal waar je loopt ook planten en bomen die iets opleveren, zoals bramen en bessenstruiken en notenbomen.
Marie-José was nog bezig om de Wilgenhut bij te snoeien, zodat die weer in vorm is, en uitnodigt om even rustig uit te kijken over de vijver.
Nu het volop zomer is, zie je goed dat bijna vier groeiseizoenen het Paradijsvogelbosje een volwassen tuin is geworden, waar al heuse bomen te vinden zijn. Sommige paadjes worden al echte kruip-door-sluip-door-paadjes.
We zullen komende winter al keuzes moeten maken om sommige bomen de ruimte te geven ten koste van omringende bomen. Zo kunnen we de meest waardevolle bomen behouden. In een Voedselbos zijn dat vooral de bomen die noten en vruchten opleveren. Vooral de Tamme Kastanje en Notenbomen kunnen tot formidabele bomen uitgroeien. Ik hoop het mee te maken. We hebben best wel geduld, als de bomen ondertussen doorgroeien.
En heel leuk om zulke enthousiaste mensen te ontmoeten op onze kavel. Voor herhaling vatbaar dus.
Toen ik studeerde (meer dan 30 jaar geleden denk ik inmiddels) had ik contact met de zus van mijn oma. De zus van mijn oma van non, zuster in een klooster. Eigenlijk wel drie zussen van mijn oma, maar met de andere twee had ik geen of weinig contact. Ik weet niet meer helemaal hoe het contact is ontstaan, maar wij schreven elkaar brieven. Lekker langzaam, kon je rustig twee of meer weken wachten op antwoord. Ze had een prachtig handschrift. Zo'n ouderwets langgerekt en zeer regelmatig handschrift. Ik herinner mij hele zorgzame brieven. En door de jaren heen kreeg ik van Zuster Marie Gonzega (zo heette ze), twee cadeaus. Het ene was een van schelp gemaakte haarspeld. Verstuurd per post kwam het naar me toe en een licht doosje en wat keukenrol. Echt een wonder dat het heel overkwam! En later een gehaakt rond tafelkleed. Prachtig gehaakt, wit, maar door de jaren heen heb ik het eigenlijk nooit gebruikt. Of ik nou bang was om het vies te maken, het toch niet heel mooi op tafel vond, ik weet het niet. Duidelijk was wel dat ik het niet gebruikte... En toch moet het wel drie keer mee verhuisd zijn, had het toch een waarde voor me. Nu we langzamerhand gesettled raken, moest toch maar duidelijk worden of ik het ook echt ging gebruiken en hoe dan. Ik heb veel varianten door mijn hoofd laten gaan, maar toen Ellen na een logeerpartij in ons huis zei: "iets huiselijker mag best" ging ik echt denken en ontstond een plannetje.
En toen was de vraag .... durf ik het? Want als het mislukt, moet ik het kleed weggooien...
ik wilde het kleed met ecoline verven en vervolgens stijf maken zodat het aan de muur kan hangen. En ja hoor: de eerste keer verven ging mis. Ik verdunde de verf teveel en het werd lichtgroen.... Dat was niet de bedoeling en ook echt niet mooi.
Dus.... lang leve de action, want daar koop je op zondag een (grote) hoeveelheid ecolines en meng je de kleur die je wilt. Dit keer verleng ik vrijwel niet en kom ik in de buurt van de kleur die ik wil. Doordat ik geen overdaad verf gebruik, wordt de kleur lekker ongelijk. Ik droog het in het zonnetje buiten op een dekzeil. Dat proces vond ik zo eng dat ik vergeten ben foto's te maken.
En dan: kijken hoe de vorm het doet op de plek waar je m wilt hangen.
Wow dit kleed is best groot...
En dan moet het nog stijf worden, want zo kunnen we het niet ophangen. Ik heb al eerder met houtlijm en hennep lampen gemaakt, dus ik grijp naar een mij bekende techniek.... houtlijmen. Niet helemaal voorbereid en goed gerekend, dus ik heb veel houtlijm nodig.... Marien komt de volgende dag bij een klus tekort en heeft mij erom vervloekt... Alles voor het goede doel.
Belangrijk is het om het kleed goed uit te trekken en een regelmatige vorm te maken. Da's eigenlijk niet helemaal gelukt, maar dat mag de pret niet drukken...
En dan puzzelen over de preciese ophangmethode. Het wordt een ijzerdraadje op de betonnen muur.
Ik ben helemaal niet ontevreden met het resultaat. Natuurlijk is ons huis al heel eigen, maar dit nestje is weer een beetje verder ingekleurd.
Zo kent ook dit nieuwe huis zijn rituelen en verhalen: something old, something blue!
In begin 2016 hebben we zo'n 2300 boompjes en struiken geplant. Die zijn begonnen als sprietjes, maar in een paar jaar zijn de bomen flink gegroeid.
De wilgen voorop. Die hebben we sindsdien al ieder jaar geknot. De Acacia's (Robinia pseudacacia) kunnen er ook wat van. Die zijn vanaf het eerste groeiseizoen met meer dan een meter per jaar gegroeid, en hebben vorm en beschutting gegeven.
Nu bereikt onze tuin een mate van volwassenheid, waarbij we bomen de ruimte moeten geven. En waar de eerste jaren beschutting belangrijk was, staan een aantal bomen elkaar nu in de weg. Dat geldt zeker in de bosschage ten westen van onze grote woning. Daar stonden drie flinke Acacia's op de opgehoogde rand. Maar er staan ook lariksen en berken en krenteboompjes.
Daarom heb ik hier nu rigoureus ingegrepen en de grootste Acacia geveld. De twee overgebleven Acacia's zijn meer dan genoeg, en ik hoop dat de lariks en berken die in de luwte van de Acacia stonden nu beter kunnen uitgroeien.
Deze uitdunning zullen we de komende jaren vaker gaan uitvoeren, zodat de bomen en struiken met de meeste waarde voor het landschap een optimale kans krijgen.
Omdat deze Acacia zo prominent ons uitzicht bepaalde kan je mooi zien dat er ook visueel meer ruimte is ontstaan, die uiteraard door de bosrand wordt ingevuld.
Het afzagen heb ik met een accu-reciprookzaag gedaan. Het kost twee accu-ladingen, maar scheelt veel zaaginspanning. En het kan geen kwaad om de imponerende doorns van de Acacia te ontwijken. Ik had al moeite genoeg om de boomgrote takken af te voeren en klein te zagen. De dikke takken bewaren we voor het stoken in de winter. De kleine takken gaan op een speciale compostberg voor planten met doorns, zodat we bij het gebruik van normale compost niet in deze doornige restanten grijpen. Ik voel me steeds meer een bosbouwer.
Gisteren heeft het Kamerorkest Barock-Sommer gerepeteerd in de Tuinkamer van het Paradijsvogelbosje. Ik speel mee en zit ook in het bestuur van dit ensemble. We maakten van de nood een deugd, want op deze dag konden we in Amsterdam geen geschikte repetitieruimte regelen. En hier op het Paradijsvogelbosje konden we van tevoren eten regelen en na afloop een borrel.
Met een carpool schema konden de meeste spelers per auto Oosterwold bereiken (wel onhandig met een afgesloten afrit van de A6). En dirigent Simon Murphy en soliste Aleksandra Kwiatkowska heb ik van het station gehaald.
Nog niet eerder hebben we zo'n grote groep musici in de Tuinkamer gehad. En bovendien heeft een kamerorkest een ruime opstelling nodig om te kunnen spelen. Het was dus reuze spannend om deze groep te ontvangen. De dag ervoor hebben we de tuinkamer zo veel mogelijk leeggeruimd en schoongeveegd, de piano in de hoek en alle tafels naar buiten. Dan valt weer op hoeveel ruimte de Tuinkamer biedt. Ook de opstelling met stoelen in een kring biedt voldoende ruimte voor een flink kamerorkest!
Een uitdaging bleek om de ruimte voldoende te koelen. Dat is ook niet helemaal gelukt, maar met een groot dekzeil hebben we overdag de zon zoveel mogelijk buiten gehouden. Toch was het net als overal buiten ook binnen heel warm. Daarom hebben we de deuren toch maar open gezet. En na het eten was de Tuinkamer grotendeels uit de zon voordat we begonnen met repeteren.
Van tevoren heb ik wel de buren op de hoogte gesteld van onze plannen, en nogmaals excuses voor de overlast die het repeteren heeft bezorgd. Want Barock-Sommer maakt al met al behoorlijk wat geluid. Misschien moeten we een volgende keer experimenteren met wat meer demping, bijvoorbeeld met gordijnen of een grote lap stof.
Samen met violiste Aleksandra Kwiatkowska hebben we het derde vioolconcert van Mozart gerepeteerd. Om zich voor te bereiden op het concert speelde zij met de rug naar het orkest toe, en dus voor de open deur.
Na afloop was er nog gelegenheid voor een borrel, en na zo'n warme avond is het heerlijk om even buiten na te genieten.
Het is een mooi experiment, zeker voor herhaling vatbaar; en als het wat koeler is volgende keer met de deuren dicht.
Oh Ja, en voor wie belangstelling heeft, bezoekers zijn uiteraard meer dan welkom op 31 augustus in de Burgwalkerk in Kampen, en 1 september in de Engelse Kerk op het Spui in Amsterdam.
Zondag 15 September, aanvang 11 uur. Paradijsvogelbosje, Frederik van Eedenweg 12 Almere Oosterwold
Het is echt herfst. Toch bloeit er nog van alles. Vooral de veelvormige Zinnia's. Maar het valt vooral op dat veel planten zaad hebben geproduceerd.
Dat kan je uiteraard goed gebruiken om zaad te winnen en volgend jaar weer uit te zaaien.
Op onze kavel Paradijsvogelbosje hebben we vooral, maar niet alleen inheemse planten staan. Wil je ook inheemse planten op je kavel uitzaaien, en heb je zin om aanstaande zondag 15 september zaad te verzamelen? Kom dan naar het Paradijsvogelbosje. Aanvang 11 uur.
We starten dan met een rondleiding en toelichting voor het verzamelen van zaad.
We gaan ook nog zaadzakjes vouwen van papier. Daar kan je de verschillende zaden in stoppen en bewaren.
Heb je zelf al zaden verzameld en vind je het leuk om zaden te ruilen of met anderen te delen? Uiteraard ben je dan ook meer dan welkom.
Welke planten hebben we zoal met zaad in de tuin staan?
Teunisbloem
Grote Toorts
Koninginnekruid
Kamille
Boerenwormkruid
Kaardenbol
Stokroos
Reuzenbalsemien
Wilde
Duizendblad
Engelwortel
Koekoeksbloem
Knokig Helmkruid
Canadese Fijnstraal
Wilde Peen
Harig Wilgenroosje
Smeerwortel
Wilde Cichorei
Zeepkruid
Heelblaadjes
Kardoen
En wie wil uitproberen, kan ook zijn hart ophalen met Rozenbottels, Gelderse Roos, Kardinaalsmuts, Sleedoorn, Bosrank.....
Nu een aantal planten nog half in bloei en half in het zaad staan levert dat leuke plaatjes op, die ik graag deel.
Past overigens ook mooi bij onze themabijeenkomst over Vergankelijkheid op 23 september......
Kardoen is een bijzonder geval
Deze reuzeplant staat al voor het tweede jaar in onze moestuin, met een groot aantal enorme bloemen op twee meter hoogte te bloeien. En daarna grote zaadhoofden, vol met pluis.
Maar niet al dat zaad is pluis. Dus na het verzamelen van dat pluis moet je de zaden er nog uitzoeken. Soms zitten de zaden als kleine zonnebloempitten los tussen het pluis, en soms zit het vast aan een pluisje. Zie het plaatje linksonder. Maar er zijn ook veel pluisjes zonder zaad. Van Kooten en de Bie zouden dat 'neukebootjes' noemen :-) Zoals het plaatje rechtsonder.
Hopelijk ontmoeten we komende zondag veel enthousiaste verzamelaars van inheemse zaden.
Vanochtend zijn we met tien gasten zaden gaan verzamelen in het Paradijsvogelbosje. Eerst hebben we met een kopje koffie of thee papieren zakjes gevouwen om het zaad te bewaren.
Vervolgens zijn we gewapend met snoeischaar en zakken een rondgang gaan maken om de verschillende zaden te verzamelen. Echt zoeken hoefden we niet want er is genoeg aanwezig. Wel is het leuk om verschillende inheemse bloemen en planten te vinden en het zaad uit de planten te halen.
Omdat ik het hele jaar de planten volg, weet ik de meeste planten die groeien wel te vinden. Hier een lijstje van de opbrensten:
Tijdens de rondwandeling kwamen we ook nog een Egel tegen. Leuk om te zien dat die hier leeft, en het schijnt dat de Egel ook naaktslakken eet. Wel, dan hoeft die niet van de honger om te komen.
Omdat sommige zaden heel makkelijk vallen hebben we een aantal planten als bos afgeknipt en binnen op de vloer uitgeschud. Net of je aan het dorsen bent. Leuk omdat ook met een groepje te doen.
Adeline, Willem, Jenette, Janny, Barbera, Irene, Marjon, Loes, Hanneke, Bianca, bedankt, en hopelijk komen er veel planten in Oosterwold tot bloei.
De actie was bedoeld omdat we zoveel zaad hebben die we graag over Oosterwold zouden verspreiden. Omdat we veel zaad hebben verzameld, eindigen we de dag nog weer met meer zaad dan toen we begonnen!
Dus we kunnen in Oktober nog wel een keer zo'n actie ondernemen, als er genoeg belangstellenden zijn.
Sinds wij in het grote huis wonen, hebben we in onze eigen badkamer nog geen spiegel. Want die zou tegelijk met het glas besteld worden en dat doen we komende week, volgende maand, nou ja later dus....
Maar nu was het dan zover. De laatste dag dat ik mijn haren op de wc moest kammen was aangebroken...
En dan kan je natuurlijk heel uitgebreid in tekst bloggen over zo'n verandering ... Want o een spiegel in zo'n ruimte maakt veel uit....
En ja, zoals mijn dochter zei: dit is een van de dingen in het huis die niet schuin zijn.... (want ovaal)
Maar de wijze van aandrukken en kracht zetten op de lijm zijn toch weer een beetje bijzonder ....
Door een lat tegen de overliggende muur te spannen blijft er druk op de spiegel en de lijm....
En dan is het verschil best groot: rechts voor en onder na.... (maar dat hadden jullie wel begrepen!
Gisteren was een spannende dag. Afgelopen donderdag was al een glasbok afgeleverd met een veel te grote vrachtwagen. Het helpt ook niet dat je daarover van tevoren afspraken probeert te maken met de leverancier, want de transporteur is weer een andere als de verkoper. Buurman Henk moest eraan tepas komen om met zijn Heftruck de Glasbok via onze oprit bij de voordeur te zetten. Dat ging overigens ook maar net, met glas van 3 meter overdwars over de oprit. Maar in mijn eentje krijg ik dat glas uiteraard nooit op z'n plek. Daarom heb ik in onze wijk een oproep geplaatst wie mij maandagochtend kon helpen. En zo zaten we maandagochtend om tien uur met vijf man extra aan de koffie om de aanpak te bespreken.
Van tevoren had ik alle plintlatten klaargemaakt, op maat, geschilderd, met schroeven klaar om in te draaien, en een strook kitband erop geplakt. En een verzameling werkhandschoenen uitgezocht, want dat glas pak je niet zonder handschoentjes aan...
Op de vloer heb ik voor beide ruiten U-profiel aluminium latten geplakt. Net voordat het glas erin spuit ik daar grijs-transparante siliconenkit in, zodat het glas vol in de kit komt te staan.
De twee grootste ruiten zijn 12 mm gelaagd geluidsdempend glas (Optiphon, waar blijkbaar extra geluidsdempende folie in het midden van de ruit is geplakt), die aan weerskanten van de grote kast op de vloer worden gezet. Maar het vraagt nog heel wat om met z'n allen zo'n ruit van tegen de honderd kilo te verplaatsen. Gelukkig heeft Jan goede driepunts-vacuum-glas-zuigers. Het glas moet eerst liggend, verticaal door de voordeur, en dan op een paar plankjes met bescherming gezet om rechtop gezet te worden. En dan naar z'n plek getild, waarbij het nauwgezet manouvreren vergt om de ruit ín het kozijn te krijgen. Zodra de ruit staat, moeten twee mensen de ruit op z''n plek houden, en één plintlat direct vastgeschroefd, zodat de ruit niet meer kan vallen. Bijkomende complicatie is dat we het ruit niet helemaal recht, maar net als alles in onze woning zo'n 4 graden schuin in de sponning zetten. Maar als het glas in het kozijn zit geeft die schuinheid niet veel belasting. Na de eerste ruit konden we de tweede op dezelfde manier doen, behalve dat we ingewikkeld moesten manouvreren, omdat de ruit scheef is, en we ook nog om een stuk staalprofiel heen moesten, maar ook die ging erin. Toen moesten we nog twee ruiten boven op de kast doen. Ik had - enigszins naief - gedacht dat we dat met een ladder een een trap zouden kunnen regelen. Maar terecht gingen de helpers daarin niet mee. Gelukkig heeft Simon een stabiele rolsteiger, en die hebben we eerst hier naartoe gehaald. Toen konden we de ruit in twee stappen naar z'n plek tillen. Eerst bovenop de steiger, en daarna met twee man op de steiger en twee man aan de zijkant meetillen. De ruiten passen precies. Te precies? Het is mooi dat we slanke kozijnen hebben ontworpen, maar dat levert ook weinig speelruimte, en de ruit moet toch eerst schuin over de kast in de sponning worden getild. Dus sta je een tijdje te pielen met vijftig kilo in de hoogte. Maar net als je denkt, oeps het past niet..... dan floept de ruit erin en dan zit ie met één plintlat vast. We zijn met de kleine ruit boven begonnen, dus dan moet daarna de zwaarste klus nog: de rechter ruit is bijna 3x1 meter, dus een flinke brok glas van 72 kilo. Bijkomend probleem is dat het H-profiel waarop het dak rust hier dicht bij de ruit zit, dus daar moeten we omheen. En nadat we met vereende krachten de ruit bijna in de sponning hebben, blijkt dat de ruit net klem loopt op een uitstekende scharnier van nog geen centimeter hoog. Dus moet de ruit terug op de steiger, en schroef ik de scharnier eraf. En dan heeft iedereen al een beetje lamme armen en moet de ruit opnieuw omhoog. Weer manouvreren om het staa heen, en heen en weer bewegen als de ruit klem raakt in het kozijn of op de kastrand. En dan, als het lijkt of het net niet lukt, floept de ruit ineens op z'n plek. Wow! en een Zucht van verlichting. Het heeft langer geduurd, en heel wat zweetdruppels en lamme armpjes.
Hulde Jan, Jan, Simon, Harry, Ruud, geweldig bedankt voor jullie hulp en geduld en inzicht om deze klus te klaren!!
En wat hebben we een fantastische wijk, dat we elkaar zo helpen met klussen die je niet alleen kunt doen!
Nadat de helpers zijn vertrokken heb ik eerst maar even shakend een extra kop koffie gedronken. Bij het vastschroeven van de resterende plintlatten, merkte ik nog wel wat trillende armen van de inspanning. Nu het glas erin zit, moeten de resterende openingen tussen de woonkamer en de Tuinkamer nog ingevuld worden met Acrylglas. Volgende klus.
En het is best even wennen, dat we nu niet meer om de kast heen kunnen lopen. Nog geen minuut nadat de eerste ruit geplaatst was, pak ik een kitspuit van de grond, en wil ik omlopen, om meteen m'n kop ongenadig tegen de ruit te stoten. Wel, hij trilde, maar kon er tegen. Mijn hoofd ook. Misschien tijdelijk van die vogeltjes op de ruit plakken zodat we ze tenminste zien....
Begin oktober was het weer zover: tijd voor onderhoud van de weg. Gelukkig stond er een borrel in de planning, dus stuurden we een mail uit wie voor de borrel tijd had om mee te werken aan het herstel van de weg. Gert Jan had twee grote bergen puin bij gestort op woensdag.
In de ochtend begonnen Jan, Jan, Edith, Joost en Aletta al. Zij konden 's middags niet en hebben 's ochtends al een hele berg weg gewerkt. Dat was nodig want in het nieuwste deel van de weg was veel gebouwd en hadden een aantal grote wagens de bochten helemaal kapot gereden. Nu het weer nat wordt ontstaan daar heel vervelende kuilen....
En dan gaat 's middags een nieuwe ploeg aan de slag. Ik kwam met het fototoestel pas laat, daarom heb ik vooral "gezellige" foto's gemaakt. Er is echt keihard gewerkt. Mooi werk mensen!
En als het werken klaar is.... is het tijd voor een borrel!
En de twee buurmeisjes van 4 en 7 vinden elkaar en gaan er samen vandoor....
Zo was de keuken begin april toen we gingen verhuizen van het kleine huis naar het grote huis. Lekker industrieel met links achterin een echte computerhoek. Prima! En fijn dat ie af is. Nu we een half jaar verder zijn is af niet goed genoeg meer, maar komt de vraag wat dan toe te voegen. Zo hingen we eerder een kleed met een verhaal aan de muur om gezelligheid toe te voegen.
De hoek van de computer was wat donker en we kregen de bovenste rand van het beton niet mooi. Dan is de vraag blijf je daarmee pielen of ga je een echt statement maken. In eerdere woningen hebben we "grapjes" met spiegels uit gehaald. En telkens leverde dat uiteindelijk leuke plekken op. Maar je moet een beetje handig zijn, want spiegels waar je voortdurend in zit te kijken zijn niet fijn. Kijk je dan in zo'n computerhoek niet voortdurend jezelf aan? Nou nee, als je het beeldscherm voor de spiegel zet niet. En de lol is: ik kijk nu voortdurend via de spiegel naar onze voortuin...
Dus.... toen we de spiegels voor de badkamer bestelden hebben we ook spiegels voor deze wand besteld. En dat is best spannend... want het stukje muur boven het aanrecht linksonder en rechtsboven een rechte hoek, maar twee niet rechte hoeken. En dat ging dus eerst mis. We weten niet waar in de communicatie we elkaar niet hebben begrepen, maar het moest over.... Gelukkig ( ;-) ) was de spiegel in transport beschadigd geraakt en moest ie sowieso over of ie nou goed was of niet.
Dus niemand hoefde ingewikkeld te doen, dit werd gewijzigd... En ja wat is dan het resultaat?
De Frederik van Eedenweg bestaat (in z'n allereerste vorm) al sinds februari 2016.... Zo'n drie-en-een-half jaar dus. Nog altijd kent google maps de Frederik van Eedenweg. Even leek het te lukken, maar toen bleek googlemaps de hele Paradijsvogelweg tot Frederik van Eedenweg gedoopt te hebben. Dat leverde ons boze mail op van Paradijsvogelwegbewoners op .... Ook niet de bedoeling. Dat had googlemaps hersteld na een week, maar daarna vele meldingen door individuele bewoners van onze straat, maar geen actie van googlemaps... En na verloop van tijd is dat toch best irritant. Dus.... Samen met Jan Kooy die we altijd weer inschakelen voor technische computervraagstukken, stellen we een instructie op voor leden van de kavelweg vereniging om de straat te melden bij google. Daarna vragen we iedereen zo veel mogelijk melding te maken. Kijken of google op (enige) massa reageert. En eigenlijk had ik er niet zoveel vertrouwen in... Maar weet je wat plesant was (behalve dat we in Vlaanderen op vakantie waren) ? Nou dat ik daar een app-je van Jan kreeg dat de Frederik van Eedenweg op google maps stond..... Afijn, heel fijn dus....
En toen we gisteravond thuis kwamen bleek:
Inderdaad bleek de weg zichtbaar te zijn.
En toen we vanochtend wegreden zei de dame van google maps, toen we de uitrit uitreden: Rij naar het oosten op de Frederik van Eedenweg en ga rechts naar de Paradijsvogelweg...
Wat een heerljik gevoel dat de weg nu bestaat!
Het enige wat nu nog niet goed gaat is dat de huisnummers van de straat nog niet bekend zijn.
Daarom nog een verzoek aan alle bewoners van de straat om je huisnummer nog in te vullen in google maps! Ook dit gaat ons lukken! Let op: de postcode wordt bij een adres toevoegen niet automatisch goed ingevuld, dus verander in de goede postcode.
Hoera voor de wijk! En dank aan Jan en google maps!
Net als de afgelopen vier jaar gaan we weer een gezamenlijke boomplantactie voor Oosterwold organiseren in samenwerking met de Stichting Heg en Landschap.
Daarvoor houden we vrijdagavond 8 november een informatieavond.
Locatie: Paradijsvogelbosje, Frederik van Eedenweg 12. Aanvang 20.00 uur. Inloop vanaf 19.45.
Op de informatie avond vertellen we over de keuze van het plantgoed, het invullen van de aanvraag en bestelling en de procedure.
De Stichting Heg en Landschap organiseert een boomplantprogramma met subsidie van Yves Rocher, dat erop gericht is om historisch en cultureel landschap te stimuleren. Met de subsidie van Yves Rocher kunnen bomen en struiken als bosplantsoen worden aangeschaft tegen gereduceerde prijs vanaf 40 cent per stuk.
In Oosterwold maken initiatiefnemers het landschap, en richten zij ook publieke ruimte en wandelpaden in met veelal inheemse bomen. Ook worden door velen principes van Voedselbos omarmt, om gevarieerde, bloeiende, en eetbare hagen te maken. Dat past goed bij de doelstellingen van Heg en Landschap en het Boomplantprogramma.
Vanuit de Stichting Paradijsvogelbosje ondersteunen we deze boomplantactie, omdat dit veel Oosterwolders in staat stelt om mooie hagen en andere beplanting te realiseren.
Omdat we gezamelijk de aanvraag doen, versterken we de motivatie dat we een waardevol nieuw landschap creëren, waardoor onze aanvraag beter gehonoreerd wordt.
En ook kunnen we vanwege de gezamenlijke bestelling het plantgoed in Oosterwold laten afleveren, zodat niet iedereen naar Nijmegen hoeft te gaan om de bestelling op te halen.
Net als vorig jaar maken we weer een speciale bestellijst voor Oosterwold, die je kunt invullen en toesturen naar ons. Wij verzamelen de bestelllingen en maken er één bestelling van naar Heg en Landschap.
Meld je aan voor de informatie avond. Als je wel wilt bestellen maar niet op de informatieavond komt, laat dat dan ook weten.
Zowel de informatieavond als het uitleveren van het plantgoed wordt vast weer reuze gezellig.
In onze grote woning hebben we de Tuinkamer ontworpen als een multifunctionele ruimte, voor klussen, planten, muziek en ook als ontmoetingsruimte voor workshops en vergaderingen. Gelukkig maken we daar al lange tijd gebruik van. En niet wij alleen!
Maar de afscheiding met de woonkamer was nog altijd niet gemaakt. Er staat een grote kast in het midden, maar daaromheen moest de afscheiding nog gemaakt worden.
Op 23 september hebben we een reuze stap gemaakt door met vereende krachten glazen ruiten in de vier grote kozijnen te zetten. Daarover hebben we al eerder geblogd. Maar deze ruiten lieten nog vier ingewikkelde hoeken vrij, die niet zo makkelijk met glas waren in te vullen: Stalen profielen lopen dwars door deze tussenwand heen. We hebben gekozen voor Acrylglas oftewel plexiglas om deze hoeken in te vullen.
Maar de vormen van die hoeken zijn zo ingewikkeld, dat ik eerst mallen heb gemaakt van hout, om te passen. Niet alleen of de vorm past, maar ook hoe je de mal op z'n plek kunt krijgen, met al dat staal en scheve hoeken. Die mallen maken was al een hele puzzel. Toen ze eindelijk in hun plek pasten, waren ze natuurlijk op een paar plekken te klein gezaagd. Dus dat heb ik aangetekend op de mallen.
Vervolgens werden de Acrylglas platen van 12 millimeter dik gebracht. Gelukkig zijn ze minder zwaar en minder scherp dan glas. Er zit aan beide zijden folie op, omdat Acrylglas sneller krast dan glas. Toen de mallen erop gelegd, en de vorm afgetekend. En dan zagen! Ik heb nog wel bij de leverancier nagevraagd, en hij adviseerde een fijntandig blad in de invalzaag, en kleine stukjes met de decoupeerzaag. De plaat moet wel goed afgesteund worden, want Acrylglas kan wel barsten. Eigenlijk ging het zagen toen heel soepel.
Maar dan moet het glas nog wel op z'n plek getild worden, op een ladder met één arm. En natuurlijk is het dan nog een paar keer net niet passend. Gelukkig kon Marie-José helpen en aanpakken, want anders wordt het toch een hele circustoer.
En dan lukt het om ze er één voor een in te zetten. De folie moet eerst losgetrokken worden aan de randen, zodat het niet ingeklemd zit tussen de glaslatten.
Een laatste uitdaging is de hoge vertikale spleet tussen de stalen steunpaal en de glasgevel van het huis. Dat vullen we ook in met Acrylglas in twee delen. Tegen het plafond maak ik ook eerst een mal van hout. Je kunt er haast niet bij om dat stuk in te passen. En als het stuk dan eindelijk zit, geef ik het net een te hard duwtje, en valt het stuk aan de andere kant naar beneden, in twee stukken op de grond. Gelukkig is dit maar een klein stuk, en kan ik het vervangen. Dit langgerekte vertikale stuk zet ik alleen met kit vast aan de stalen paal en de aluminium strip langs de glaspui.
De Acrylglas ruiten passen goed, en zien er wonderbaarlijk doorzichtig uit, misschien nog wel helderder dan het glas. In de aansluiting met de stalen profielen zitten nog een aantal kieren, en die kit ik dicht met speciale transparante Acrylglas siliconenkit.
En dan is de tussenwand ineens dicht! Je kunt het vooral merken in de woonkamer, waar het nu veel minder galmt. Er zitten nu alleen nog een paar kieren bij de aansluiting van de tussendeuren. Als het nodig is kunnen we daar met tochtstrips wellicht nog een eind komen.
De laatste actie is om de ruiten te kitten. Er zit wel overal kitband, maar kit zorgt voor een betere steun en afdichting. En ook voor een strakker gezicht. Alhoewel. Kitten is niet mijn grootste specialiteit. Dan komt toch wel in mij op: Kitten is K*tten..... Dus gesmeer blijft het toch. Maar proberen een beetje met een raamkrabbertje te fatsoeneren, en een laatste kwast verf erop.
Van een afstand ziet het er best strak uit! Weer een grote klus geklaard! Nog een paar te gaan.
Oh, ja, er komt ook een bijzonder fenomeen aan het licht: Wat zijn toch deze gemarmerde patronen op het Acrylglas??
Behalve kunstwerken en een prima Rorschach test is het ........
Stof! Met dank aan de statische electriciteit die dat Acrylglas opwekt. We hebben wel speciale antistatische schoonmaakvloeistof bijbesteld. Moeten we toch wat meer schoonmaken misschien?
Nu de wintertijd is ingegaan wordt het wel tijd om de buitenverlichting bij onze grote woning te regelen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We hebben aan de zuidzijde een overstek waar we een ledsnoer onder willen hangen. We hebben daarvoor twee waterdichte snoeren gekocht, die beide vanuit een schakelaar bij de voordeur kunnen worden bediend. Maar dan moeten we wel stroom vanuit binnen naar buiten brengen. Er zit nog een ruimte tussen de industriele dakplaten en de onderkant van het gootstuk. Met hulp van een ijzerdraadje heb ik de weg gehengeld naar een gat onderin het gootstuk. Daar konden de twee stekkertjes van de snoeren doorheen.
Bij het snoer kan je plastic clipjes kopen, die je met twee schroefjes in het gootstuk schroeft. Maar omdat onze goot bedekt is met Cortenstaal, moet ik wel alle clipjes voorboren. Dat levert aardig lamme handjes op kan ik je verzekeren, boven je macht werken, en 150 gaatjes boren.
Dit is weer zo'n project dat niet in één keer goed gaat. De gewone voedingsstekker van zo'n LED snoer zit met een apart stekkertje verbonden met het LED-snoer. Toen ik dat stekkertje loshaalde om het tweede snoer door het dak te voeren, trok ik de hele stekker van het snoer. En
het bleek niet te repareren.
Zelfs niet te solderen, omdat de draad helemaal in siliconen gesmolten bleek. Dus maar weer een nieuw snoer besteld. En eigenlijk heb ik toch een te kort snoer. Dus nu brand de verlichting niet helemaal
over de volle vijftien meter van onze gevel. Maar toch: we hebben licht! En dat ziet er in het vroege avondlicht toch beste poetisch uit, is het niet? En het doet niet eens denken aan een kerstboom, waar we stilletjes een beetje bang voor waren.
Een weekje geleden hebben we ons na onze korte vakantie in België getracteerd op een bezoek aan de Hessenhof. Dit is een kwekerij van vaste planten; een echt familiebedrijf dat licht tussen Ede en Lunteren. Hier kweken ze de vaste planten allemaal zelf. Dat blijkt ook uit de mooie website, waarin ze van alle planten iets vertellen. Hoe ze aan het zaad komen, van een bevriende kweker ergens op de wereld, waarmee ze dus blijkbaar zaad uitwisselen.
Aan alles is te zien dat de beheerders van deze kwekerij trots zijn op hun levenswerk. De hele kwekerij heeft de uitstraling van een weelderig park.
Dat geld bovenal voor de tuin waar ze de moederplanten kweken. Die gebruiken ze dus om zaad te verzamelen of de planten te scheuren om ze daarna verder te kweken en te verkopen. Met de haag er omheen heeft het iets van een kloostertuin. Een feest om te bezoeken. Leuk ook dat de beheerder mensen uitnodigt vooral in juni langs te komen, om de moederplanten op z'n mooist te bekijken, en dan een lijst te maken welke planten je in het najaar kunt kopen.
Zo gestructureerd en voorbereid waren we niet. Wel hebben we van te voren een hele lijst gemaakt via hun website van alle interessante planten. Veel te veel natuurlijk. Maar ja, kunnen we nog een keer terugkomen.
Als je daar rondloopt, dan voelt het ook goed om de planten te beoordelen en de mooie gezonde planten te kiezen. En dan verzamel je toch al gauw ruim tachtig planten en de speciale karretjes die ze voor de bezoekers hebben klaarstaan. Het is dat we ons voorgenomen hadden om onszelf te tracteren. Anders is zo'n bezoekje toch een aanslag op je portomonnaie.
In het gebouw is een soort informele kantine gemaakt in een kas, en zelfs een heuse expositie van verschillende soorten herfstasters die nu bloeien. In bierflesjes; alles wordt hergebruikt. Mooie leesboeken op de leesplank, en koffie voor een kostendekkende bijdrage. Heerlijk!
Zelfs buiten de kwekerij rond de parkeerplaats hebben ze een prachtige border met bijzondere planten gemaakt. Een feest om te bekijken.
En als je dan thuis komt, valt het nog niet mee om al die planten een plekje te geven. Zoals het een voedselbos betaamt, groeien alle bomen en struiken en gezaaide planten totdat er geen kaal stukje grond meer over is. En als we deze vaste planten een goede kans willen geven, moeten we ze natuurlijk niet bij het volgende onderhoud met de bosmaaier verhakselen. Daarom hebben we er voor gekozen, om in onze moestuin een soort kwekerij te beginnen. Daar kunnen de planten wortelen en uitgroeien, waarna we ze op volwassen grootte kunnen uitplanten en vermeerderen.
We hebben nog best een klus eraan om een deel van de moestuin voldoende vrij te maken. Ook hier hebben distels, Ridderzuring en Weegbree de tuin aardig in beslag genomen. Samen met Marie-José is het toch gelukt. Zelfs nieuwe scheuten de grote Kardoen die al drie jaar in onze lage kas staat, hebben we verplant, zodat we komend voorjaar weer echt de lage kas kunnen benutten.
En we hebben kaardebollen geplant als experiment, die in de zaadkorf zijn gaan ontkiemen. Kijken of die tot een plant uitgroeien. Grappig is het in ieder geval wel.
Ook heb ik een klein droompje verwezenlijkt: in een hoekje van onze westelijke tuin ben ik een varen-tuintje begonnen. Nu met zes verschillende soorten. Als we ons weer eens willen tracteren, kunnen we deze verzameling uitbreiden.
Hopelijk kunnen de planten nu uitgroeien zonder dat (on)gedierte zich er ongenadig aan tegoed doet. We hebben helaas wel wat offers gebracht: kolen, bonen, druiven, fruit en zelfs uien zijn door een heus leger aan muizen, woelratten, slakken, wespen en spreeuwen tot maaltijd gemaakt. Maar niet onze maaltijd....
Toch maar een beleefde groet aan dit schattige Veldmuisje van 4 cm: voor het oog een lust, maar laat onze plantjes met rust.
Wij hebben toen we voor Oosterwold starten uitdrukkelijk gekozen om natuur op onze kavel te maken zodat veel mensen ervan kunnen genieten. In de periode dat wij net begonnen waren en je nog ver moest fietsen om van het ene naar het andere initiatief te komen, zijn velen van jullie, maar ook nog vele anderen bij ons in de tuin en in de bouw een kijkje komen nemen. Super gezellig en hardstikke leuk.
De meest bijzondere mevrouw en meneer waren een koppel(?), waarbij meneer van mevrouw foto's tussen de bloeiende margrieten wilden maken. Prachtig natuurlijk. En hardstikke okee. Maar... na een kwartier liepen beiden toch echt dwars door de tuin, want dat was zo mooi. Nadat Marien ze erop wees dat ze toch echt op de paden moesten blijven deden ze dat. Wij waren onderwijl in de tuin aan het werk. Terwijl we naar het huis lopen om koffie te drinken, treffen we haar aan op ons terras, terwijl hij haar op de foto zette alsof zij in het huis woonde(n). Toen was het over en hebben we ze weg gestuurd.
Klaar prima niks aan de hand, waar maak je je druk over.
Maar... een dag later komt ze vragen of ze haar hoed in de tuin heeft laten liggen .... Nou nee niets gezien!
Zomaar een anekdote. De meeste mensen die we ontmoeten zijn oprecht geinteresseerd en komen genieten en gedragen zich prima.
Toen we in het kleine houten huis gingen wonen, werd het soms ineens irritant om ineens mensen pal voor je raam aan te treffen. We merken dat er twee typen gasten zijn: hen die je moet/wilt uitnodigen om toch echt van de wandelpaden gebruik te maken. Daar zijn ze voor. En hen die met een fototoestel bij zich tot voor je raam doorlopen en foto's maken. In het beste geval vragend: "Dat vind je wel goed toch?"
We wilden naar beide groepen duidelijk zijn. Dus in een weekend schilderde ik toen een overgebleven pallet wit, maakte er een logo op en verwees mensen naar de wandelpaden om te wandelen. Werkt prima, bleek een paar weken terug toen ik op een zaterdag (prachtig weer) het bord even had weg gezet. Drie fotografen voor het raam in een ochtend tijd. Ik heb het bord maar snel weer terug gezet. Maar het oude bord was op en niet meer zo mooi. En ik wilde een bord waar ik voor groepen die we soms ontvangen, aanwijzigen op een bord kan zetten.
Dus: toen Marien zei dat hij voor de tussenwand met mallen ging werken van hout, heb ik hem gevraagd hout te kopen dat ik daarna voor een bord zou kunnen gebruiken.... En dat heeft ie gedaan. Dus toen de tussenwand klaar was, hebben we het op maat gezaagd, van poten en scharnieren voorzien en geschilderd.... En dan is letters en logo's schilderen toch best nog een dingetje.
In Oosterwold doen we heel veel zelf. En het mooiste (en voor ons heel belangrijk!) vinden wij ook het vorm geven aan het landschap. Het landschap dat we via de doorgaande routes (de wegen en de paden in de doorwaadbare zone ook beleefbaar maken voor iedereen die er wil zijn.
En een ander ideaal dat we in Oosterwold willen verwezenlijken is ontmoeten. Vrijdagavond zijn beiden weer gelukt. Een bomvolle zaal (meer dan 60 mensen) en allemaal geinteresseerd in het vormgeven van hun landschap.
We hebben voor iedereen een kopje koffie en thee klaarstaan.
Daarna mag ik iedereen welkom heten. Marien heeft een presentatie gemaakt. Die mag hij doen. Trots gebruikt hij daarbij de beamer die we hiervoor hebben aangeschaft.
Lex laat even op zich wachten. Deze week is duidelijk geworden dat de droge zomers van de afgelopen 2 jaar iets betekenen voor de voorraad planten en bomen die beschikbaar zijn. Dat zijn er namelijk een stuk minder dan andere jaren. Werk aan de winkel dus, en daarvoor werd ik net gebeld toen ie weg wilde rijden...
Maar goed zo'n latertje levert je dan weer wel een entrance op. Een luid applaus bij het binnenkomen. (Sorry Lex ik moest je even plagen)
De overige gasten waren keurig op tijd. Dus we konden om stip acht uur beginnen. De enkeling die toch later kwam... moest staan, want de stoelen waren op ;-)
Ruim 60 mensen waren er in de zaal. De temperatuur steeg daardoor ook snel.
En zoals ook andere jaren, bespreken we de procedure van bestellen bij Heg en Landschap. Maar ook: waar moet je rekening mee houden bij het bestellen van plantgoed voor je tuin, maar juist ook voor je doorwaadbare zone. Hoe kun je heggen maken? Hoe slaan planten aan in de Almeerse klei?
Lex vertelt over de doelstelling van Heg en Landschap. Het is een organisatie direct gelieerd aan het cosmetica concern Yves Rocher. Deze organisatie wil de wereld werkelijk groener maken en organiseert daarmee wereldwijd acties om bomen te planten. En van hun actie kunnen mensen profiteren en op die manier hun landschap vorm geven. En landschap vormgeven is echt iets anders dan je stadspostzegeltuin of je volkstuin invullen.
Aan het eind van de avond schenken we nog een borreltje om even met elkaar na te kunnen spreken.
En dan blijkt hoe belangrijk ook dat moment is. Samen nadenken over hoe je iets kunt doen is heel belangrijk als je zoveel zelf moet doen.
Ik vind het toch altijd weer bijzonder om mensen op deze manier te ontvangen, op gang te helpen en te bedenken dat we zo bijdragen aan een nog iets groener Oosterwold!
Voor wie meer wil weten over deze actie verwijs ik naar de toelichtingspagina. (onder /landschap op de site)
Het afgelopen seizoen was onze moestuin niet echt een succes. Hoewel we in het voorjaar veelbelovend zijn begonnen met het bedekken van de moestuin met een dikke laag houtsnippers, was de oogst miserabel. Wat er aan zaaigoed is opgekomen, werd systematisch afgeknaagd door de plagen naaktslakken en muizen. Daarna even de moed opgegeven, en is het onkruid om zich heen gaan grijpen.
Dus moesten we maar weer een nieuw begin maken. Uit verschillende bronnen (bijvoorbeeld deze link) heb ik positieve verhalen gehoord over de teelt op een zogenaamde Hügel of Hügelbed. Dit is een techniek, vooral bekend vanuit de Permacultuur, waarbij verbouwd wordt op een ondergrond waarin verterend hout zorgt voor een organische, voedselrijke bodem.
Hoewel ze dit beschrijven als ideaal voor een arme grond, wil ik het graag ook proberen, omdat in Flevoland de toplaag van zeeklei weinig organische bestanddelen heeft. Hout in de ondergrond zou dus kunnen helpen om dat evenwicht te versterken, en beter vocht vast te houden in de droge zomers.
Het begint met het graven van een flinke voor in de grond. Dat heeft voor ons het voordeel dat we meteen het onkruid radicaal verwijderen. Het zijn twee voren geworden van zo'n 2,5 spade diep en drie spades breed. En aan beide kanten dus een flinke berg grond. Een goede week geleden heb ik telkens tegen de avond een klein uurtje gespit. Dat was dan wel weer voldoende, want het is een stevige klus.
En donderdag kwam onze vriend Mick ons weer eens helpen. We zijn toen begonnen met klein hout verzamelen en klein zagen, dat over was gebleven van de zaagaktie van het Houthakkersgilde. Zij zagen het dikke hout in meters, maar de dunnere takken blijven dan over, zodat er grote bergen ontstaan in de bosstrook. Het klein zagen van die bergen dient een dubbel doel, het ruimt het bos ook mooi op, zodat jonge struikjes kunnen blijven groeien.
Vervolgens hebben we al dat hout in de gegraven voren gegooid. Eerst nog als een chaotische berg, en daarna geordend, zodat de hele voor was afgevuld.
Daarna moest de grond er weer op. Maar het weer gooide wat roet in het eten, en een paar flinke regenbuien joegen ons naar binnen. Na een verlengde theesessie gingen we het tussen de buien door toch nog maar eens proberen. Maar met alle regen van de laatste weken verandert de klei in een kleverige modderbaan, waarvan een flink deel aan je schoenen blijft kleven, en je spade zelf verandert in een kleverige klont klei.
Toch hebben we het hout nog een aardig eind onder gekregen. Maar we waren verbaasd dat het helemaal geen mooie heuvel of dijkje werd.
Afgelopen dagen heb ik die paar mooie uurtjes tussen de regenbuien door nog gebruikt om de overtollige klei tussen de hügelbedden op de heuvel te scheppen, zodat er nu toch echt twee dijkjes van zo'n veertig centimeter hoog zijn geworden. Het valt nog niet mee om daar een fatsoenlijke foto van te maken met die lage zon.
De eerste planten die hiervan hopelijk kunnen profiteren zijn onze aardbeien die na drie jaar nodig moesten worden overgeplant. Daarmee hebben we nu bijna één hele Hügel volgeplant. Het ziet er in ieder geval weer veelbelovend uit.
Hopelijk dat de muizen en slakken komend seizoen voldoende gedecimeerd worden door hun natuurlijke vijanden. Wat mij betreft mogen ze komen, die uilen, valken, buizerds, havikken, wezels, hermelijnen, bunzing, vos. En ja nog wat ijverige katten erbij.
Hopelijk kunnen we volgend seizoen hele enthousiaste verhalen vertellen over reuze oogst van onze Hügelbedden. Wordt vervolgd..... En ondanks of dankzij de regen, was het weer heel gezellig, Mick. Bedankt voor je hulp!
Vroeger spraken ze van oogstfeest, en deed de hele gemeenschap mee in het oogsten. Die tijden zijn een beetje veranderd.
Het oogsten gaat nu mechanisch, met grote machines en transportwagens. En veel verkeersgebruikers laten zich verrassen en ervaren de oogst als een verstoring van hun eigen plannen.
Maar wat niet veranderd is: dat de oogst uit de grond moet voordat de klei door overmatige regenval onbegaanbaar wordt.
Misschien dat daarom de afgelopen dagen tot diep in de nacht door de boeren aan de Paradijsvogelweg geoogst wordt. Wij zien voor onze deur vooral de grote ladingen wortels passeren. Over de weg of door de berm, omdat de wagens elkaar niet kunnen passeren.
En alle wagens rijden vanuit het land met hun dikke profielbanden de weg op, en laten een onmetelijk spoor van klei achter. Ook als de boer regelmatig met een schuif voor z'n trekker de overdaad probeert van de weg te schuiven. En de combinatie van klei en veel vocht maakt van de hele Paradijsvogelweg één grote modderbaan, waar automobilisten blij mogen zijn, als hun voertuig op het stuur reageert. En fietsen is al helemaal onmogelijk. Dus dat wordt een paar honderd meter lopen.
Een extra complicatie is, dat de Kievietsweg nog steeds dicht is en dat er daarom een grote toevloed van extra verkeer is, ook veel zwaar verkeer. Voor zoveel verkeer is de Paradijsvogelweg helemaal niet geschikt. En mede door al dat verkeer zijn er enorme kuilen en zinken in de weg ontstaan. Zeker het stuk weg langs het bosje van Staatsbosbeheer dat grenst aan onze kavel is zo ingezakt, dat je aan één kant van de weg eigenlijk niet meer kunt rijden, zonder de macht over het stuur te verliezen en in de drassige berm te belanden. Ik wacht altijd respectvol op tegenliggers, maar niet iedereen kent de situatie. Vorige maand is daar al eens een boerenwagen met pompoenen van de weg geraakt en heeft die een boom geramd.
En gisterenmorgen ontstond er een heftig verkeersinfarct omdat een vrachtwagen was weggeslipt en dwars op de weg was terecht gekomen. Dus hielp buurvrouw Marjon alle aanrijders om bij onze afslag om te keren en een andere weg te zoeken.
Maar, laten we wel zijn: oogsten hoort er bij. Oosterwold is landbouwgebied. En Flevoland is nu eenmaal geen zandgrond.
En het is ook een imponerend spectakel, dat zich afspeelt voor je eigen deur. De enorme wagens met lading, en bovendien 's avonds lichtinstallaties die de Flevolandse akker lijken te veranderen in een landingsbaan. En het levert zeker spectaculaire plaatjes op. Hopen maar dat er geen schade is opgelopen door omwonenden en bezoekers, en dat de boer zijn oogst op tijd binnen krijgt.
Afgelopen week was het druk met activiteiten in het Paradijsvogelbosje.
Zondag ontvingen we de hele dag een groep die samen een CPO (collectief Particulier Opdrachtgever) ontwikkelen en een groot deel van de dag vergaderden om hun ontwikkelplannen verder te brengen. Daarin vormt de beplanting een belangrijk onderdeel en ze vroegen mij om een rondleiding te geven door het Paradijsvogelbosje. Dus gingen we na een kop koffie op pad; over het weer hebben we bepaald niet te klagen: een mooi heiig herfstzonnetje zonder wind. Wat wil je nog meer....
Ik geef wel vaker rondleidingen, en nu viel mij opnieuw op hoezeer ons hele project verweven is met onze visie op beplanting en inrichting van het landschap volgens principes van voedselbos. Vooral omdat je in een voedselbos verschillende functies kunt combineren die we allemaal willen benutten in Oosterwold: wonen, landbouw, natuur, biodiversiteit, waterberging, publieke ruimte inrichten, omloopbaarheid, privacy, beschutting..... Het lijkt veel, maar vul bij al deze functies bomen of beplanting in, en je kunt al deze functies er eenvoudig aan verbinden.
Dat betekent natuurlijk niet dat je je kavel domweg moet volplanten. Wij hebben in ons plan de kavel ingedeeld in verschillende biotopen, delen van de kavel, waaraan wij door inrichting, grondwerk en ligging een aparte invulling hebben gegeven waar zich bepaalde planten en dieren thuisvoelen: bijvoorbeeld vijver, oever en moeras, schaduwtuin en beschutte zonplek, verhoogde aardwal, noordzijde. Het is heel inzichtelijk om met de groep aan de oever van de vijver te staan, en te zien hoe betekenisvol de nabijheid van water is. En vervolgens te tonen dat deze beleving alleen mogelijk is als je een brede geleidelijk oplopende oever maakt, die bij ons wel tien meter gebruikt om van het water niveau een meter te stijgen naar het maaiveld.
Vervolgens is het niet moeilijk om aan ieder biotoop een apart karakter te verlenen. En in de volgende stap hebben we er zo'n invulling aan gegeven dat iedere plek ook een plek voor onszelf wordt, waar wij iets speciaals kunnen doen: ontspannen op het beschutte terras of in de boomgaard, de insekten in de vijver observeren, een vuurtje stoken of concertje geven in het amfitheater.
Het voelt ook heel goed om het Paradijsvogelbosje in te richten als een ontmoetingsplek, waar mensen elkaar opzoeken en samen leuke en zinvolle dingen gaan doen. Of gewoon struinen door de publieke paden, zoals kinderen van de wijk graag onze boomsingel als kruip-door-sluip-door paadje naar de bosrand gebruiken.
Ook leuk om te laten zien dat onze paden nu al op verschillende plekken aansluiting maken op omloopbaarheid van onze buren Ron, Sietse en Janny. Dat vergroot de kwaliteit van de wijk, en maakt het de moeite waard om via de paden door de wijk te lopen.
Ik ben benieuwd naar de ontwikkeling van de andere initiatieven zoals dit CPO.
Bedankt voor je bezoek, Esther, Marja en mede-initiatiefnemers.
Vandaag hebben we in onze wijk Frederik van Eedenweg definitieve kadastrale grenzen vastgesteld voor alle kavels. Dat klinkt triviaal en simpel, maar dat was het niet. Dat blijkt al uit het feit dat er in heel Oosterwold nog geen enkele kavel definitieve grenzen heeft gekregen. De gemeente levert de grond bij verkoop met zogenaamde ‘voorlopige grenzen’. Dat brengt met zich mee dat na verloop van tijd, meestal een half jaar later het Kadaster de grenzen komt inmeten. Maar dat gebeurde niet in Oosterwold. Dat lag wellicht aan miscommunicatie tussen gemeente en Kadaster, en doordat niemand wist wie initiatief moest nemen om de grenzen vast te stellen.
Daarom hebben we een jaar geleden contact gezocht met het Kadaster. Die hebben er een project van gemaakt met onze wijk als proeftuin om een bruikbare procedure voor Oosterwold te bepalen. Dat had ook te maken met de noodzaak om een aantal wegstukken over te dragen aan een nieuwe eigenaar. In onze wijk waren drie initiatiefnemers sneller met de levering van hun kavel dan buren, waardoor zij tijdelijk een stuk van de weg moesten kopen. Die wegstukken moeten dus teruggeleverd worden aan de beoogde eigenaren van de kavels, volgens de Oosterwoldregels. Ook dat klinkt simpel, maar doordat die wegstukken gesplitst moesten worden, dreigden veel extra notariële en kadastrale kosten bovenop deze transakties te komen. In overleg met het Kadaster hebben we hiervoor een regeling getroffen, en ook een beetje korting bij een notaris. Zodoende hebben we de afgelopen maanden deze overdracht van wegstukken geregeld.
En konden we de vaststelling van definitieve grenzen verder voorbereiden. In een ledenvergadering hebben we er gezamenlijk voor gekozen om de rijkscoördinaten waarmee de gemeente de kavels heeft ingemeten leidend te laten zijn. Daarom hebben we bij de gemeente allemaal de coördinaten opgevraagd, en heeft Jan een fantastische interactieve webapplicatie gemaakt waarin alle coördinaten zichtbaar en op te roepen zijn. Als het Kadaster komt om de grenzen in te meten, moeten de verkopende en kopende partij, dus de gemeente en de initiatiefnemer de grens aanwijzen.
Het heet dat het Kadaster 'volgend' moet zijn op het aanwijzen van de betrokkenen. Je kunt dus niet de coördinaten van de gemeente oplezen en aan het Kadaster vragen om dat punt op te meten. Daarom hebben we een eigen landmeter geregeld, Harm van MBMaatvoering.
Hij meet dus de door ons opgegeven coördinaten op met zijn GPS landmeter, en zet een piketpaaltje. De medewerker van het Kadaster zet vervolgens zijn (dezelfde) meter op hetzelfde punt en meet het punt op. Eigenlijk wel gek en omslachtig, maar het schijnt zo te moeten.
Alle bewoners in onze wijk hebben van het Kadaster van tevoren een brief gekregen die het inmeten van de grenzen aankondigt. Je moet ook iemand anders machtigen als je er niet zelf bij kunt zijn, en dat geldt ook voor alle partners.
Toen het vannacht begon te hozen van de regen, hield ik mijn hart vast. Dat lijkt een nat dagje te worden. Maar in de loop van de morgen werd het toch droog, en hebben we zelfs nog een half zonnetje gezien.
De dag begon ’s ochtends met ontvangst van de twee medewerkers van het Kadaster en onze landmeter Harm. Toen bleek dat de gemeente ook nog een aantal punten had uitgezet, vooral van nog niet uitgegeven kavels en de grens van de wijk met Nobelhorst. Het is wel jammer dat de ambtenaar van de gemeente alleen met de medewerkers van Kadaster deze punten aanwijst, en niet de betreffende kaveleigenaren betrekt bij deze aanwijs. Deze ambtenaar wilde met beroep op AVG ook niet op de foto, dus hoewel het hele leuke foto’s zijn mag ik ze hier niet tonen. Jammer.
Verder is het hele proces soepel verlopen met medewerking van alle bewoners. En zowel landmeter Harm als de twee medewerkers van Kadaster hebben er zichtbaar plezier in. En ze hebben veel geduld met ons, om alle punten op te zoeken, of zelfs hoekpunten tussen het struikgewas te zoeken.
Voor de landmeter was de belangrijkste klus om alle punten in het midden van de weg op te meten. Daar waren immers alle uitgezette meetpunten verdwenen. We hebben deze gelegenheid ook gebruikt om de positie van de weg opnieuw te ijken. De weg ligt over het algemeen goed, maar je merkt dat veel auto’s in bochten de binnenbocht nemen, en daardoor verloopt het tracé toch iets. Heel goed dus dat we met deze nieuwe meting de positie hebben hersteld. Dat kunnen we goed gebruiken als we over enige tijd de weg gaan verbeteren.
Met de bewoners hebben we samen de meetpunten in de weg gemarkeerd met aan weerskanten twee paaltjes, vier meter van het midden van de weg. Veel bewoners hebben meegeholpen, en Johan heeft de meeste paaltjes geslagen. Het punt midden in de weg hebben we gemarkeerd met grote spijkers en een metaal plaatje dat Harm had meegenomen. Alles fleurig roze gespoten met spuitverf.
Speciale aandacht vragen de bochten in de weg. Want met hoeveel punten moet je een bocht meten? Het Kadaster doet dat het liefst door een curve te tekenen op basis van de twee uiterste punten en een middenpunt. Maar dan moet je wel zeker weten dat de bocht één kromming heeft. Daarom moesten we toch een flink aantal punten inmeten. Nadat alle ontbrekende punten zijn uitgezet, maken we een nieuwe ronde langs alle kavels, zodat de eigenaren en buren gezamenlijk de juiste punten aanwijzen, en akkoord gaan met deze punten voor de definitieve grens. Bijna alle bewoners zijn hiervoor thuis gebleven. Het Kadaster en de Landmeter vinden het zelf ook een bijzondere ervaring om hun werk te doen met zoveel toeschouwers. Maar alles ging in goede sfeer: we hebben er zo’n beetje een wijkfeestje van gemaakt. Hieraan zie je ook dat Oosterwold heel bijzonder is. Veel kavels hebben bijzondere vormen, en soms moeten grenzen zelfs in een sloot of vijver worden opgemeten.
Aan het eind van de middag, even voor half vijf was alles ingemeten en hebben alle bewoners de grenzen aangewezen. Toen begon het ook weer te regenen dus het was mooi geweest.
Nog een paar tips voor Oosterwolders en Verenigingen die hiermee in de toekomst te maken krijgen:
Zorg dat je alle rijkscoördinaten weet,
en dat je een landmeter hebt om het in te meten. We hadden niet geweten hoe we grenzen moeten opzoeken als we deze punten niet konden opzoeken.
Zorg dat de hele wijk tegelijk wordt ingemeten. We zijn immers allemaal buren van elkaar, en je moet als wederzijdse buren de grenzen aanwijzen en akkoord verklaren.
Regel transacties met wegstukken goed van tevoren met een notaris en zonodig afspraken met het Kadaster.
Regel een coördinator, die het inmeten voorbereid en plant met het Kadaster, en die overzicht heeft over de kavels en benodigde meetpunten.
Je kunt een overzicht van de kavels in de wijk vinden op een aantal websites zoals https://kadastralekaart.com/ We zijn heel blij dat we deze klus hebben geklaard, met medewerking van iedereen. Veel dank Johan en Jan voor je hulp, Harm voor het inmeten en ook de medewerkers van het Kadaster voor de plezierige samenwerking!
Zaterdag waren er weer uitreikingen van groene spelden. Een waardering van de gemeente Almere aan alle soorten initiatieven in het groene Almere. Elke bijdrage aan de groene stad wordt gewaardeerd.
Wij vinden het een mooi gebaar maar ook een mooie aanleiding om mensen even echt in het zonnetje te zetten. En dit half jaar hebben we dat gedaan met twee bewoners van de Frederik van Eedenweg: Marjon en Jan die zich ieder op hun eigen manier inzetten voor een groene stad!
Allereerst zetten we Marjon in het zonnetje:
Graag wil ik Marjon van Maren nomineren voor een Groene speld,
Ik doe dat namens het bestuur van de Vereniging Frederik van Eedenweg. Bij onze vereniging (een kavelwegvereniging in Oosterwold) neemt Marjon van Maren vandaag afscheid als secretaris. Daarmee is zij secretaris geweest in de allereerste fase van de vereniging. Een niet eenvoudige periode, waarin we als pioniers in Oosterwold, veel moesten uitvinden, bedenken en regelen. In de periode voordat ze secretaris werd, heeft zij als initiatiefnemer ook al een groot aantal zaken mee georganiseerd. Ze heeft zich op allerlei vlakken ingezet: het welkom heten van nieuwe leden, mee-organiseren van burendag, nadenken over het aanleggen van wandelpaden in de wijk, het bewaken van de kwaliteit van de weg etc.
Daarnaast heeft zij zich enorm ingezet (als voorzitter van de werkgroep afval in Oosterwold) om tot een goed overleg te komen met de gemeente. De gemeente die in Oosterwold het beeld had geen rol te hebben, maar hierbij toch een rol had. Het overleg heeft geleid tot een regeling die voor nu tot een goede oplossing heeft geleid. Best knap om zo tussen de gemeente en eigenwijze bewoners te laveren.
En dan heeft deze dame naast het bouwen van een huis in Oosterwold ook nog tijd om bijenzwermen te vangen. Dit jaar heeft ze er in Almere meer dan 50 gevangen. Deze volken worden zo van een wisse dood gered, want bijenvolken kunnen niet overleven in het wild. Na het vangen en tot rust komen zorgen ze via de bijenvereniging dat deze volken een nieuw plekje krijgen.
En last but not least is zij voorzitter geworden van de bijenvereniging. Haar actieve inzet zet zich dus voort.
Door haar te nomineren voor een groene speld willen we haar laten zien dat de inzet die zij laat zien, voor haar heel vanzelfsprekend is, maar dat in onze ogen niet is. Door haar te nomineren willen we haar laten weten hoe immens we haar hierin waarderen.
Namens de Vereniging Frederik van Eedenweg,
Marie-José Deckers,Voorzitter
Daarnaast hebben we Jan vanuit onze stichting Paradijsvogelbosje genomineerd voor alle bijzondere dingen die hij in Oosterwold doet:
In gesprek met Jan Kooy bleek de afgelopen weken dat hij nog geen groene speld had, terwijl wij van mening zijn dat hij hier viervoudig voor in aanmerking komt. Wij willen hem dan ook van harte nomineren.
Waarom?
Welnu, om te beginnen bouwt Jan in Oosterwold een huis. Niet zomaar een huis! Hij heeft voor het hergebruiken van materiaal tot een principe gemaakt. Zo is hij een van de eersten in Nederland die gerecycled beton gebruikt.
Jan spant zich in voor Oosterwolders die in het slagschaduwgebied van het windmolenpark Zeewolde komen te wonen. Hij ontwikkelt een slagschaduwmodel waardoor de slagschaduw van de molens op een woning zichtbaar wordt. Daarmee helpt hij veel Oosterwolders hun project voort te zetten. Hij spant zich in met kleine maatregelen optimaal een woning te ontwerpen die voldoet aan de regels van slagschaduw.
Omdat hij schone energie echt belangrijk vindt, is hij actief bij de Nieuwe Molenaars, waar collectieve eigenaarschap van windmolens en zonne-energie wordt mogelijk gemaakt.
Daarnaast maakt Jan deel uit van het Platform Oosterwold. Een bewonersplatform, maar niet zomaar een bewonersplatform. Omdat bewoners van Oosterwold zoveel meer verantwoordelijkheid hebben, is het ook een lastiger platform om de belangen van bewoners (die heel verschillend reageren) en de gemeente (die buiten haar comfortzone reageert) bij elkaar te brengen.
Bij laatste activiteiten kennen we Jan als een man die zich vastbijt in de materie, maar steeds weer ruimte maakt en zoekt voor het menselijke. Een mooi mens dus.
Je kunt geen vraag bedenken, op facebook, per mail of live en als vriend, waar Jan (Jimmy Corrigan) niet met je mee denkt en werkt.
Kortom: vijfvoudig nomineren deze Jan!
Wij nomineren Jan graag,
namens Paradijsvogelbosje Oosterwold,
Marien Abspoel en Marie-José Deckers
Helaas van wethouder Jan Hoek niet aanwezig. Koningin van Growing green Almere Monique van der Plas nam de honeurs waardig over. Een gezellige middag in het KAF! En natuurlijk blijven zowel Marjon als Jan zich nog inspannen voor een nog groener Almere. Dank aan Aletta voor de video's!
Bijna kerst en we gaan een nieuwe traditie starten!
We willen regelmatig een open podium houden, waar iedereen op zijn eigen niveau een optreden kan doen.
Deze eerste keer hebben we Ruud, Truus, Trio Plato, Paradijsvogelkwartet, Kamer 2.04, Ronald, Gerda, Rutger, Laura, Karel en Ysolde, bereid gevonden om bij ons op te treden. Voor een enkel optreden is nog een plekje.
Wil je komen? Stuur dan een mailtje! Iedereen neemt iets voor het eten mee. Wij zorgen voor een drankje, waar we een klein bedrag voor in rekening brengen!
Als opmaat voor de kerstvakantie organiseerden we in de Tuinkamer van Paradijsvogelbosje Oosterwold een open podium. Een podium voor grote en kleine, ervaren en minder ervaren optredens. Leuk om met enkele nummers op het podium te staan, zonder een heel of half programma te hoeven vullen. Hiermee willen we in waarom de Stichting Paradijsvogelbosje is opgericht en de Tuinkamer is vormgegeven!
Het programma wordt geopend door Trio Plato. Genoemd naar het restaurant op de hoek van de repetitielokatie. Ze strijken een gezellige Haydn en Beethoven. En daarmee is het spits afgebeten. (Grap van de avond opgezocht: je mag zowel de spits als het spits afbijten).
Daarna mag ik zelf aan de bak. Ik zing onder pianobegeleiding door Marien een drietal liederen van Zemlinsky. Een tijdgenoot van Mahler, die op sprookjes achtige teksten muziek schreef. Hard op mijn duits gestudeerd, dus hopelijk was het verstaanbaar!
Na mij spelen Roos en Rutger samen op fluit en altviool een drietal korte stukken van Valdambrini.
En daarna is Karel op Hoorn aan de beurt!
Hij speelt een stuk van Glinka waarbij hij door Laura op piano wordt begeleid.
En daarna speelt zijn zus Isolde op fluit (zo'n mooie met een slinger, omdat haar armen voor een grote nog te klein zijn) met Laura " Rudolph the red noised raindeer. " We schuiven weer op richting het kerst repertoire waarmee we met een klein "Von Trapp koortje " met onze kinderen en Theo en Annet iedereen welkom heetten.
En dan is Gerda aan de beurt! Ze zingt een drietal Franse liederen.
Fauré, Saint-Saens en Hahn komen langs. Deels begeleidt door echtgenoot Ronald. Expressieve vertellingen zijn het zoals in de foto's te zien is.
Ensemble Kamer 2.04 sluit de eerste serie optredens.. Zes man en vrouw sterk zingen zij muziek passend voor de kerst uit de 16e tot de 20e eeuw.
En dan is er applaus en een gezellige pauze.
We eten gezellig met elkaar in de pauze. Iedereen heeft iets meegebracht. En dat is in zo'n geval altijd het lekkerste dat ze kunnen maken, dus dat was smullen geblazen. Helaas hadden we wat gedoe met de stroomvoorziening, maar dat heeft de lol niet in de weg gestaan.
En dan gaan we anderhalf uur later gezellig verder, met Ronald..... En hij licht toe hoe hij een periode elke dag Bach tot eigen stukken heeft verwerkt.
Na een werk van Mompou, sluit hij af met een eigen stuk "Making Peace of Mind". En dat leidt een nieuwe wending in het programma in, omdat Ruud met zijn muziek hierop doorgaat....
Hij zingt in aantal songs (een cover en twee stuks eigen werk.) over hetzelfde thema!
De volgende beurt is voor Truus!
Leuk aan haar bijdrage is dat je ziet dat muziek van Dowland (best oud) en Billie Holliday (20e eeuw) eigenlijk best goed bij elkaar past en tegelijk heel anders en heel erg hetzelfde is. Mooi hoor!
En dan spelen Rutger, Laura en Marien nog "Two remembrances" van André Previn. Fluit, piano en zang zetten samen herinneringen neer.
We denken toe te zijn aan de laatste kerstdeuntjes die we met ons eigen kwartet gaan gaan zingen, maar.... Dan breken Noortje en Egon in met een improvisatie (op de kerst, op wat ze horen?). Fijn om te zien hoe ze elkaar al improviserend versterken. Bijzonder!
En dan sluiten we zelf de avond af. Met een serie meer en minder bekende kerstliederen.
We hopen zo eens per kwartaal een open podium avond te houden. Vind je het leuk om zelf een keer op te komen treden? Stuur dan een mailtje, dan zetten we je op de uitnodigingenlijst en houden we je op de hoogte van de data.
Wij wensen jullie hele fijne feestdagen en een gezond begin van het nieuwe jaar!
Op een prachtige voorlaatste dag van het jaar, heerlijke zon, beetje koud, maar prima te doen, gaan we aan de slag met een voornemen dat we met buurman Ron al een tijd hadden.
Het wandelpad over onze erfgrenzen loop deels bij hem deels bij ons. Ons pad lag er al toen hij nog zou beginnen en was ook rondom beplant, omdat we nog niet wisten wie onze buur zou worden. Initiatiefnemers Helga en Roberto waren vertrokken en Ron was nog niet definitief in beeld. We gingen toch aan de slag met inplanten. Overigens zijn Helga en Roberto net elders in Oosterwold ook prima geland...
Dus ons pad is aan weerszijden voorzien van bomen en struiken. Graag hadden we deze doorgang al in het voorjaar gemaakt. Maar toen was de aansluiting bij Ron nog niet klaar.
Tijdens de zomer wilden we onze mooiste en grootste liguster niet verplanten. Dus gewacht tot het najaar. En dan blijft het even een voornemen. Maandag zaten we te lang binnen ondanks het mooie weer. Dus eind van de middag toch even naar buiten. Laarzen aan en spade mee. Het is echt een mooie liguster geworden. Marien spit 'm er met de nodige kracht uit... En dan gebeurt het... de spade gaat doormidden. Nou ja, de stok dan... Dus heel snel nieuw materiaal halen, voordat het zo buiten weer gaat vriezen... Daar kunnen de wortels niet tegen.
Dat geeft mij de tijd om het pad bij Ron (links naast onze oprit) te fotograferen. En dan gaat Marien noest verder. De liguster en een kamperfoelie worden uitgespit.
De liguster is eruit.
En net op het moment dat we ruimte in de "heg" hebben gemaakt, komt buurman Ron thuis. Wie zei dat onderwijzers niet werken in de vakantie... Deze wel!
Dat komt goed uit want dan kunnen we de aansluiting echt maken.
Na het pompen van een lege band in de kruiwagen storten Marien en Ron het pad vol.
En dan mag het eindresultaat er zijn! De liguster krijgt een nieuwe plek in het Braambosje waar ie lekker uit mag groeien. En over het begin van het pad strooien we nog wat schelpen!
Buurman en buurman zijn blij met hun actie. Op naar een nieuw jaar vol gezellige buren samenwerking!
Enne: deze doorgang moet natuurlijk ook van paradijselijke bordjes voorzien: KERSENBOOMPAD!
Langzaam maar zeker wordt onze wijk vol. En al hebben we in beginsel ieder ons eigen plan ontwikkeld, ontwikkelen er langzaam ook bij ons tradities. Zo hebben dit jaar voor de tweede keer de buurtjes van de "subsectie Zuid" een eindejaarsvuur en maaltijd georganiseerd. En hoewel nieuwjaar bij een vuurtje eenvoudig te organiseren lijkt, was hier heel veel werk aan verricht.
Bij aankomst was het dan ook volkomen duidelijk waar we moesten zijn:
En ook was het duidelijk wie had georganiseerd! Namelijk Subsectie Zuid. En hoewel dat ernstig klinkt als een afscheiding (van ?) wordt de hele wijk uitgenodigd om aan te schuiven voor het eten, een borrel of alleen even nieuwjaarwensen. Alles kan en is te organiseren!
Er is een heus menu met Paprika alias pompoensoep als start:
Al vroeg zijn de volgende hoofdgangen bij het vuur gelegd. Allereerst de zalmen op een plank gebonden. Op gepaste afstand van het vuur garen ze langzaam.
Jeroen post hierover een facebookpost, waarbij we de volgende ochtend ontdekken dat anderen zich daar heel druk over maakten, terwijl wij toasten!
En dan gaan we aan tafel!
De volgende gang bestaat uit een enorm stuk rib-eye. De heren nachtburgemeesters van de subsectie Zuid hebben een stellage gebouwd waaraan de twee ijzeren draden die door de ribeye zitten kunnen worden opgehangen. Heel langzaam gaart de rib-eye. De liefde waarmee de bal is gegaard is te proeven in de smaak van het vlees. Ongelovelijk zo lekker!
Met een vleesthermometer (en een zaklamp om m af te lezen) controleren ze de temperatuur en draaien, verhangen, verlagen of verhogen zij de rib-eye ten opzichte van het vuur.
Als latste gang hadden de experimentele koks een roodbaars ingepakt in Oosterwoldse klei. En daarmee in/bij het vuur gelegd. Spannend is het als dan de klei / steen wordt opengetikt.
En dan wordt de vis langzaam weer zichtbaar:
Ze tikken m met blokjes hout uit zijn verpakking. Het lijkt wel een archeologische vondst! (Sttt, niet tegen team Oosterwold vertellen)
En dan duurt het best even voordat het 12 uur is. Het is best koud, ook al is het vuur warm!
We spreken over de ontberingen die we doorstaan. Hoe snel het soms gaat, maar ook hoe tergend langzaam het soms kan gaan. Wat we ons vooraf niet hebben gerealiseerd is hoeveel er in een mensenleven kan gebeuren in de periode dat je in Oosterwold als zelfbouwer aangaat. Omdat de hele planfase erbij hoort ben je zomaar 3 tot 5 jaar bezig. Wat kan er in een mensenleven dan niet gebeuren, waar je bovenop de (in)spanning van bouwen mee moet dealen. 't Zal aan mijn leeftijd liggen, maar ik zie mensen met ernstige ziekten, psychische tegenslagen, echtscheiding, ingewikkelde situaties in hun familie. En dat kan je juist in zo'n periode allemaal ook gebeuren.
Maar nu even niet en genieten we allemaal even domweg van een goede plek, bij een goed vuur, met goede mensen om ons heen.
En dan is het uiteindelijk 12 uur en breekt het nieuwe jaar aan.
We wensen elkaar een gelukkig, voorspoedig, gezegend, gezond en warm nieuw jaar toe.
Na twaalven horen en zien we de brandweer met een aantal wagens naar het zuidveld gaan. Op P2000 wordt opgeschaald naar een middelbrand. Shit het zal je gebeuren. Gelukkig lazen we vanmorgen dat de brandweer met loos alarm was uitgerukt naar een fik als de onze.
Vanuit het Paradijsvogelbosje wensen je alle geluk in de wereld, maar misschien meer nog dan dat de vaardigheid daarvan te genieten. Wij proberen die vaardigheid ook te trainen.
En om met Claudia de Breij te spreken (gelukkig kunnen we het terug kijken op TV) wij zitten volgend jaar graag nog naast elkaar en naast jullie op de bank!
Ongelofelijk dank voor de organisatoren Subsectie Zuid! (foto's van Marien en Rob)
De Kerstvakantie is een prima gelegenheid om met elkaar een freubelproject te verzinnen en te klussen aan iets wat niet echt nodig is, maar wel leuk.
Het weer is buiten ook niet zo aanlokkelijk, dus een binnenklus is handig voor erbij. Daarvoor hebben we verzonnen om een derde ovalen tafeltje te maken.
Eerder hebben we al twee tafeltjes gemaakt: een voor de TV, en een klein salontafeltje van resthout van het eikenhouten aanrecht. Maar dat ene salontafeltje was net wat te klein om als enige salontafel te kunnen dienen. Maar de oude vierkante tafel past er helemaal niet bij.
Daarom willen we er een tafeltje bij. Dat schept ook eenheid: drie keer is scheepsrecht!
De andere twee tafeltjes zijn van 38 mm dik eiken aanrechtblad gemaakt. Maar dat is behoorlijk prijzig, en heeft een lange besteltijd. Een alternatief is om twee timmerpanelen op elkaar te plakken. Dus op naar de bouwmarkt, en ze hadden nog precies twee bladen van 60 x 200 cm eiken timmerpaneel van 1,8 cm dik.
Dan komt het project: hoe maak je een ovaal. Dat hebben we al twee keer eerder gedaan, maar het blijft een beetje improviseren. Het is een sport om een zo groot mogelijk tafeltje uit de planken te halen, zodat we geen resthout hebben. Een ovaal maken we met een rond touwtje en twee draaipunten. Marie-José houdt de twee schroeven op z'n plaats en ik teken met een potlood een cirkel door het touwtje strak te trekken. Maar voordat we de twee punten en de goede lengte van het touwtje hebben gevonden, zijn we een stuk of tien experimenten verder (zoals de kruisjes op foto hiernaast bewijzen).
Met het uitzagen neem ik een beetje marge, omdat ik erop reken dat we nog moeten bijslijpen, zeker omdat de twee planken straks zo goed als onzichtbaar op elkaar moeten aansluiten. Nadat we één plank hebben uitgezaagd gebruiken we die als mal voor de volgende drie planken. Maar dan blijkt al wel, dat de Ovale vorm niet helemaal symmetrisch is. Dat levert een dilemma op. Gaan we de vorm bijschaven, of accepteren we het zoals het is? De keuze komt een beetje in het midden uit.
Dan plakken we de onderste twee planken op elkaar met constructielijm. Om het goed op elkaar te persen gebruiken we alle lijmklemmen die we hebben. Die persen de overtollige lijm tussen de planken uit. Dat is zeker een teken dat de planken goed verlijmd zitten. Vervolgens worden er vier wielen op geschroefd, zodat het tafeltje straks goed kan rollen. Een slim idee van Marie-José was om de afmetingen van de wielen zo te kiezen, dat de twee salontafeltjes over elkaar kunnen schuiven.
Tussen de onder en de bovenplank komt een stuk boomstam, die de Houthakkers van het Houthakkersgilde uit de bosstrook naast ons huis hebben gezaagd. Een aantal stammetjes voor de kachel hebben een jaar buiten gelegen, maar zijn nog niet verteerd. Deze zal dus niet in de kachel verdwijnen. De onder en bovenkant van het stammetje moet wel eerst vlak en horizontaal worden gemaakt met een schuurmachine. Ik gebruik voor dit grove werk een haakse slijper met een lamellen schuurschijf. Met een waterpas om zo horizontaal mogelijk te worden.
Een voordeel van de dubbele planken is dat we nu de bovenste plank blind op het stammetje kan schroeven. Het is wel goed meten om de onderste en bovenste ovaal recht boven elkaar te krijgen. Zeker als ze niet helemaal gelijk zijn. Dan moet de bovenste plank er nog opgelijmd worden, weer met de batterij aan lijmklemmen. Met een paar hulpschroefjes zorg ik ervoor dat de planken tijdens het klemmen niet gaan schuiven. Er staat nogal wat kracht op!
Dan is het tafeltje nog niet klaar, maar kunnen we de verleiding niet weerstaan om het tafeltje uit te proberen. Het biertje past er goed op.
Daarna volgt nog een flinke schuurklus. Want de rand moet nog worden bijgeschaafd, met afgeronde hoeken. Bovendien kunnen we nu de afwijkingen van de ovalen vorm nog bijslijpen. Dat doen we ook eerst met de haakse slijper, en daarna polijsten met de concentrische schuurmachine.
Tenslotte wordt de tafel nog twee keer in de parketlak gezet. Daarmee krijgt het tafeltje ook zijn definitieve kleur. Na een nacht drogen is de tafel klaar!
Een aanwinst voor onze inrichting! En tenminste voor onze lol maken we er een fotoverslag van.
Een soort stripverhaaltje van een bijzonder tafeltje.
Belangrijke stap hierbij was het benoemen van de naam van de plek. Zo moest natuurlijk ook de website gaan heten. Na wat heen en weer denken werd het Paradijsvogelbosje. Lees hieronder hoe het ons sindsdien is vergaan!
We hebben ons daarom maar laten inspireren! We kwamen een groot aantal architecten en ontwerpers tegen. Niet zo gek want dat is waar wij nu naar op zoek zijn. We ontmoeten een veelheid aan mensen en meningen. Best ingewikkeld als je net als wij al een behoorlijke eigen mening hebt. Zo ontmoeten we een jonge ontwerper, die toen het niet betaalbaar lukte om doorlopende raampartijen te maken, zelf een (heel eenvoudige!) technische oplossing bedacht. Met zo iemand wil je werken!
klokslag 9.00 uur bij het Paradijsvogelbosje, en de twee heren van Hoogveld Sondering waren ook zojuist aangekomen.
Er is een nieuwe kaart waarop de initiatieven staan. Heel veel initiatieven (ook een aantal groepen) landen in het zuiden, in de buurt van het Kathedralenbos. In een omgeving die al gevormd is. Het is ook een bijzondere plek daar tegen de bosrand. Een redelijk volwassen bos. Je weet waar je in de toekomst je avond wandeling gaat maken. 
En toen zaten we zomaar met elkaar in de auto. Onze dromen opgevouwen achterin. Ooit hadden we de maquette gemaakt van chipwood platen van 60 cm breed. Daar moesten er toch twee van naast elkaar in de auto passen. Mooi niet dus. Vandaar dat ze ingewikkeld (met slaapzakken ondersteund) achter in de auto lagen. Ineens leek het wel een berglandschap.
Wat ia de natuurtoets:
We vinden gekke holen in het bos, waarvan we niet kunnen thuisbrengen wie er wonen. Als één van jullie dat wel kan horen we dat graag (via 
In eerdere blogs hebben we melding gemaakt van hetgeen we met Ben in het veld beleefden. Beschrijving van het veldwerk en de gevonden epifyten (epi watte: korstmossen...) vind je onder 
Eerst wil je er niet aan. Misschien ben je zelfs een beetje boos. Waarom heeft ie 't allemaal niet goed begrepen? Hoe kan ie nu met zo'n idee komen? Maar dan: in zijn idee zitten ook hele leuke aspecten. Is alles waar we voor kozen wel zo belangrijk? Zeker in een klein huis is het soms een kwestie van prioriteiten stellen. En misschien moeten we onze prioriteiten helder maken. Langzaam vordert de vrijdag. We tekenen en schetsen. We vinden de buitenkant mooi. We vinden de doorsnijding mooi. We willen naar de westkant uitkijken en niet naar het noorden....
En vrijdagmiddag (en ik wens jullie een goed weekend) komen de verlossende plaatjes: Het gaat goed. D. heeft het ontwerp nog verder verbeterd. We zijn opgewonden. Nu komen we in de buurt.
In den beginne heeft de kavel vele vormen gehad, maar in de kadastrale kaart hebben we de huidige vorm vastgelegd.
Terwijl we deze week nog mijmerden over hoeveel nieuwe mensen we hadden leren kennen, doordat we in Oosterwold een plannetje hebben, rijpt bij één van de andere initiatiefnemers het idee dat Zonne op de foto hiernaast ze aan de hand deed: ze willen buren worden!
Dat je met verwondering naar het openen van de knoppen van de ginko blijft kijken, en de rode Acer.
Want de kersen zijn allemaal voor de kauwtjes, de houtduiven en de eksters. Die zullen straks niet rusten voordat alle kersen genuttigd zijn. Gelukkig is er nu eerst bloesem.
Eén van de moeilijkste dingen rondom het ontwerpen van een huis (naast de kosten in de klauwen houden) vind ik persoonlijk het kiezen van de verschillende systemen voor installaties in huis. En dat je iedere installateur weer uit moet leggen hoe anders het gaat in Oosterwold.
Nou, her en der vandaan worden ons stekken aangeboden. Stekken die anders als onkruid of in de weg staand weggehaald worden, worden nu met zorg opgekweekt. Zo kwamen G en A vanochtend langs: We hebben een kastanje in een pot staan en die is al 1,20 m. hoog. Die mogen jullie volgend jaar hebben, als ie op een mooi plekje komt te staan. I houdt in Haarlem zijn esdoornstekken apart.
Oosterwold groeit snel. In ieder geval het aantal enthousiastelingen. Het leuke is wie enthousiast wordt ook meteen zo heerlijk en volledig enthousiast is. 
Gisteren gingen we op bezoek bij collega voedselbosbouwer 
Gisteren (26 juni 2015) was er een bijeenkomst georganiseerd door Vereniging Buitenstad gewijd aan de ontwikkelingen in Oosterwold. Wij mochten ook in vijf minuten een pitch geven van ons initiatief. Genoeg te vertellen uiteraard, maar dik dat verhaal maar eens in tot vijf minuten. Ons initiatief Paradijsvogelbosje sluit immers eerder aan bij een barbecue op midzomernacht dan bij een elevator pitch. Maar toch een poging gewaagd.
Maar we hebben ook al verder gedacht dan onze eigen kavel. Want je moet als initiatiefnemer deelnemen aan de opbouw van een wijk, met een gemeenschappelijke toegangsweg en wandelpaden. Daarvoor hebben we een plan met een contour van de toegangsweg, die aan toekomstige buren veel ruimte biedt om zelf hun kavel te bepalen, maar toch ook de structuur van de wijk vastlegt, zodat iedereen die er gaat wonen kan inschatten waarmee je te maken krijgt. De weg en gedeelde wandelpaden moeten immers ook gezamenlijk worden onderhouden.
Er staat ook iets over in de regels van Oosterwold, maar dat verplicht ieder initiatief alleen tot een soort postzegel vijver die de wateropvang van het bebouwde oppervlak compenseert. Omdat onze kavel vrij groot is, kunnen we alleen al op onze kavel een flinke plas water aanleggen, die overigens grotendeels uit ondiep moeras zal bestaan. Ook komt er een smal slootje dat voor afwatering dienst doet. En als er straks buren komen, kunnen we meerwaarde aan die watertjes geven, door sloten en vijvers met elkaar te verbinden. Dan kunnen vissen en andere waterdieren zich gemakkelijk verspreiden. Het zou toch een kroon op Oosterwold zijn, als er zich over een paar jaar ringslangen zouden gaan vestigen?
Ook andere partijen dan de gemeente leveren een bijdrage aan het hindernisparcours. Zo blijft het erg moeizaam om met de leveranciers van stroom, water en kabel afspraken te maken. Die kijken liever de kat uit de boom, en lijken daarmee erg op de vertraging en weerstand te koersen.
Ik heb mijn pitch gisteren beeindigd met de vraag: gaat het lukken? We denken van wel, maar het zou ontzettend helpen als we een paar hindernissen soepel zouden kunnen wegnemen. De onduidelijke planning van het vergunningstraject is daar één van. Maar een veel belangrijkere stap is wanneer wij in onze buurt buren kunnen verwelkomen, en samen die plannen kunnen afstemmen, om de wijk vorm te geven. 
In voorbereiding voor het Paradijsvogelbosje verzamelen wij een heleboel zaadjes. Dat moet goed gaan op zo'n vruchtbaar land! Maar natuurlijk moeten wij ook een en ander kortwieken. Daarvoor hebben we inmiddels twee zeisen (één voor kanten en één voor vlaktes). Marien laat ze hier vol trots zien. Hij heeft vroeger bij de boer gewerkt en daar ook leren zeisen. Een ideale manier om wilde velden op het juiste moment enigszins in toom te houden. Tussen alle perikelen over of het met vergunningen wel en niet lukt, danwel of het wel en niet tijdig lukt, verheugen wij ons maar met dit soort genot.
Regelmatig worden picknicks georganiseerd, waarbij initiatiefnemers met elkaar kunnen uitwisselen hoe het gaat. Ideaal om tips te krijgen, andere iniatiefnemers te leren kennen. Op 
!!. 
Met overweldigende opkomst. 
Inmiddels hebben we zakkenvol met dit soort grote en kleine zaden. 
Jahoe! Donderdag is de watervergunning binnengekomen. Een dag eerder dan door de ambtenaar beloofd.
Hoewel dat nog niet geldt voor de vergunningen, is het in de natuur nu oogsttijd. Omdat we dus nog niet bij het Paradijsvogelbosje in de klei kunnen staan, oogsten we vanuit Hoofddorp wat we tegenkomen. Vanochtend dus een omloopje gemaakt door verwilderde bosschages (ja ik wist ook niet dat je dat woord zo hoort te schrijven). Met zo’n rijke oogst aan bessen ga je begrijpen hoe een boer zich moet voelen als hij zijn oogst heeft binnengehaald.
De genoemde Eric Luiten beëindigde zijn 'college' met twee doembeelden over de toekomst van Oosterwold. 
De ene, dat Oosterwold vol komt te hangen met bordjes Verboden Toegang, en de andere dat er in het geheel geen collectieve voorzieningen komen. Met twee pregnante iconische plaatjes erbij. Ik deel die zorg niet. Deze doembeelden geven vooral blijk van een extern gezichtspunt, dat wellicht een klassiek voorbeeld levert van de ouderwetse overheid. Passend in de filosofie van Oosterwold is dat de collectieve voorzieningen niet alleen volgend zijn op de ontwikkelingen, maar dat initiatiefnemers zelf vanuit collectieve samenwerking de eerste stappen nemen voor deze voorzieningen. Dat zie je nu al aan plannen over gezamenlijke kinderopvang of school. Maar het is natuurlijk breder. Collectieve voorzieningen zijn altijd een uitwerking van zorgen voor je omgeving. En er is niets dat de toekomstige Oosterwolders liever willen dan: zelf zorgen voor je omgeving. Voor mensen, voor het landschap, voor water, voor ecodiversiteit. Om gebiedsregisseur Esther Geuting te citeren: het zit in het DNA van deze mensen, en dat brengen we naar Oosterwold.
Afgelopen weekend waren we bij mijn schoonouders in de Achterhoek. Mijn schoonvader Arie had een verrassing voor mij: twee oude boekjes uit zijn studietijd met fruitrassen die hij allemaal moest leren, als handelaar in fruit.En een boekje met aardappelrassen. Tegenwoordig eten we alleen aardappels uit de supermarkt waarbij er niet veel meer op staat dan vast of kruimig. Maar vroeger adverteerde de groenteboer met speciale aardappelen, met bijzondere smaak of een vroege nieuwe oogst.In beide boekjes staat voorin: 'niet in de handel' omdat ze alleen voor studiedoeleinden werden verspreid door de Stichting Vakonderwijs voor de Detailhandel in Aardappelen, Groenten en Fruit, 's-Gravenhage.
Wie was Robert Fruin?
(op de melodie van: De zak van sinterklaas)
Hier schrijven we vooral over de nieuwe plannen van Oosterwold. Deze week moesten we in de straat bij ons huidige huis meemaken waarom wij graag in eigen beheer een landschap ontwikkelen. Er staat - er stond een prachtige grote els langs het fietspad dat grens aan ons huis. Elzen worden vaak als houtsingel geplant langs het water, en worden dan regelmatig gesnoeid, en worden niet groter dan een meter of acht. Deze had de gelegenheid gehad om uit te groeien tot een forse hoogte en een dikke stam gekregen van ruim zestig centimeter. 
Als ik wilde dat bomen blijven staan, dan kon ik het beste twee keer per jaar de bomenrooilijst bekijken. Geen idee waar ik zoiets zou kunnen vinden. Maar het is toch te zot voor woorden, dat je als bewoner van een straat op een gemeentelijke bomenrooilijst moet kijken om bezwaar te kunnen aantekenen en te voorkomen dat een boom voor je deur wordt omgehakt? 
Gisteren ben ik op bezoek geweest bij mijn zwager Kees en zus Wilma. Behalve het knutselen aan computerperikelen, hadden we ook nog tijd om langs te gaan bij een kennis, die naast een tuincentrum ook een hobby tuin heeft met veel soorten wilgen en andere inheemse bomen. Waarschijnlijk kan ik daar de komende maand wel een dagje helpen wilgen knotten, en dan gesnoeide takken meenemen voor ons landje.
Er was een pakketje bezorgd bij de buren. Het paste niet door de brievenbus. Niet één maar twee dikke enveloppen van de gemeente Almere: De vergunning is binnen! De inzagetermijn is afgelopen zonder dat er zienswijzen tegen ons plan zijn ingediend. Jippie! Wat ons betreft had dat in een kort briefje gekund, maar nee, alle documenten die bij de vergunning horen worden uitgeprint en meegestuurd. Inclusief de Intergemeentelijke Structuurvisie Oosterwold. Kortom, er is een hele boom geveld om al dit papier uit te draaien. Gewogen: 3800 gram schoon aan de haak. Het was een zware bevalling. Nu moet de boorteling nog zes weken in de couveuse. Dat is de periode dat er formeel nog bezwaar kan worden aangetekend. Aangezien er geen zienswijzes zijn ingediend, verwachten we die bezwaren niet. Het ligt ook meer voor de hand dat mensen met bezwaren tegen Oosterwold die kenbaar maken als bezwaar tegen het algemene bestemmingsplan, en niet tegen ons initiatief. Als alles nu goed verloopt kan de acte van levering passeren op 29 januari.
Vandaag werden wij verrast door een pakketje. Dit keer geen 3,8 kilogram vergunning. Het was een lichter, maar groter pakketje.
We hebben een blokhutje gekocht, om een snelle start te kunnen maken op ons landje.
Ik ben afgelopen week wilgen wezen knotten bij een kennis. Wim Sterk heeft een tuincentrum in Arkel: 
Bij zus Wilma en zwager Kees heb ik gelukkig twee bossen takken in de paddenpoel kunnen stallen. Want zo kon ik met nog steeds een volle auto naar huis.
Het was vooral bijzonder dat wij van de Notaris moesten vernemen, dat wij niet de kosten van één levering, maar van twee leveringen moesten betalen. Niet alleen de levering aan ons, maar ook die van het rijk, die voor een splitsecond de kavel doorverkoopt aan de gemeente.
Vrijdagmiddag was het ijzig koud op ons landje. Toch hebben we toen een lijn om de contouren van ons landschap gezet.
In de eerste dagen na de kerstvakantie werd ik door een van mijn facebookvrienden gewezen op een actie van Van Akker naar Bos.
Na 2 weken kregen we van Lex (bestuurslid bij Heg en Landschap) bericht dat de bestelling doorgang kon vinden. Deze week kregen we een nog mooier bericht: Jullie levering is zo omvangrijk, zullen we die bij jullie komen afleveren? Dan zeg je geen nee toch?
Gisterochtend kwam de chauffeur dan ook 1500 planten brengen, die liefst zsm de grond in moeten, want boven de grond zijn de wortels zo bloot. Daarom hadden we vandaag met vrijwilligers een plantdag georganiseerd. En eerlijk is eerlijk, we krijgen ze niet in één dag in de grond. Morgen gaan we lekker door. Fijn dat Roy zo ijverig het begin van de wandelpaden heeft gemaakt. Zou het lukken om ze morgen af te maken?
Rozig van een lang weekend op het land, kijken we terug op een weekend waarin we de aanvang hebben gemaakt met het aankleden van het landschap. Landschapskunstenaar Dennis was tot en met vrijdag druk bezig met het vormgeven van de basisonderdelen van het landschap: de bergen, de vijver, de paddenpoel, de moerasdiepte en het aanleggen van de weg en de oprijlaan.
We waren dit weekend reuze blij met het plaatsen van de zeecontainer (op de zeebodem grapte een van mijn collega's). Daarin konden we ons snel terugtrekken als het buiten even echt te wild was (door wind of regen).
Meest kenmerken voor dit weekend: de grote hoeveelheid mensen die even langskwam! Leuk hoor zoveel belangstelling. Dat vinden we leuk. We gaan onderwijl wel verder met de klussen, die bomen moeten namelijk wel de grond in! Uit mijn hoofd: Ivonne, op een rondje door Oosterwold, Meinke en Sven, Nadine en Liesbeth, Gerda, buurman Henk en nog veel meer.
Deze week hebben we een aantal dagen een klein kraantje gehuurd. Met een uurtje instructie konden zoon Roy en ik het proberen. Eerst gaat zo'n kraan alle kanten uit, maar je krijgt het toch onder de knie. 
Vrijdag hadden we weer geweldig veel hulp van zus Wilma en zwager Kees. Zij hebben zelf veel ervaring in hun eigen natuurtuin De Punt in Arkel, en ze hebben veel planten gekweekt, en wilgenstaken bewaard voor de plant in onze kavel. 
Wilma leeft zich uit in de aankleding van het eerste wandelpad vanaf de oprit. Kees rijdt veel zand en compost, met de motorkruiwagen. Zo hou je het met z'n allen leuk. Zeker als er tussendoor tijd is voor een praatje, een boterham met gebakken ei en kaas en koffie. Wilma gaat door tot de laatste zonnestraal. 
In de buurt worden we met veel belangstelling gevolgd en aan alle kanten van harte welkom geheten!
Iedereen heeft belangstelling voor die malle mensen die een wild plan in Oosterwold doen. We kijken eigenlijk al niet meer op als een auto ineens wat langzamer gaat rijden en uitgebreid kijkt. Wat gebeurt er nou als er niet alleen boeren op de akker zijn, maar ook mensen die echt water aan de oppervlakte hebben. Vandaag kwamen twee heren van het waterschap Zuiderzeeland op bezoek om het waterpeil te meten. Afgelopen vrijdag was hun collega Koen ook al langs geweest, om na een vergadering met ambtenaren even het veld in te gaan. Eigenlijk is het best spannend hoe hoog het water gaat komen. Deze landmeters hadden een GPS-apparaat bij zich waarmee ze precies de hoogte konden meten. Dat gaat ook makkelijk als er een klein laagje ijs ligt, zodat de punt van de stok precies op het ijs kan worden geprikt.
we hebben stroom en water op onze kavel! Weliswaar met een tijdelijke aansluiting, maar toch! Nadat de afspraken via mijnaansluiting.nl een paar keer waren misgelopen, waren ze gisteren gaan graven.
Ze zetten een klem op de kabel en draaien 
contacten in de juiste kabels. Dan een verbandje eromheen, en volgespoten met hars is alles weer klaar. Kan het gat dicht, en is alles alsof er niets gebeurd is.
Wilma en Kees waren wezen helpen met het planten van bomen en planten. Het was niet helemaal droog, en van de vorige dagen lagen er nog plassen op het terrein.
Van mijn orkest de Philharmonie had ik bij mijn bestuursafscheid een cadeaubon gekregen voor twee walnotenbomen.
En tenslotte verkocht de buurman nog een aantal niet eetbare heesters. Dat leverde twee Magnolia's op, een Sering en een Osmanthus Burkwoodii of Schijnhulst, die hopelijk al over een paar weken lekker gaat ruiken, als de bloemen uitkomen.
Afgelopen zaterdagnacht had het voor een keertje flink gevroren. In de container waren alle waterflessen hard. Toen de zon aan het einde van de ochtend door de mistflarden brak, was er een mooi schouwspel te vinden van bevroren plassen, waar het ijs als kristallen een lijnenspel in de zon toont. En ook de paddenpoel lag helemaal dicht. Niet om over te lopen natuurlijk, maar het straalde wel een serene rust uit. 's Middags dooit alles weer weg, en 's zondags is het zo zacht dat er geen ijs te bekennen is. Zo is het Nederlandse klimaat. Maar hoe mooi laat zich dat alles bekijken in Oosterwold!
Hij doet op facebook verslag:
Waarop Henk reageert:
Vrijdag komt er een groep jongeren van ROC Groenhorst bij ons op bezoek in het kader van NO doet 2016. Ze gaan ons helpen met het planten van de fruitbomen en struiken in de boomgaarden. Daar zijn we heel blij mee. Dan moeten we een aantal huishoudelijke zaken natuurlijk wel op orde hebben. Voorlopig staat ons composttoilet nog in de zeecontainer (hele grote plee dus), maar werkt wel. Daarvoor maak ik vandaag een instructie. Ik denk dat 18 jarigen mij hier namelijk geen uitleg over komen vragen ;-)
Woensdag heb ik een lading bomen en struiken opgehaald bij Ten Hoven in Apeldoorn. Ten Hoven heeft een enorm terrein tot zijn beschikking om de bomen te kweken en de ruime sortering voor te bereiden voor de verkoop. Wij kwamen alleen kleine boompjes halen, maar je kunt ook joekels met een kluit van een kubieke meter krijgen. Indrukwekkend om te zien.Natuurlijk hebben we al veel bomen geregeld via Stichting Heg en Landschap, maar onze wensenlijst was nog groter. Het is zo leuk om op een grote kavel een diversiteit aan bomen en struiken te planten!
Een greep uit de nieuwe oogst: Aalbessen, kruisbessen, frambozen, wilde notenboom-zaailingen, japanse sierkwee, appelbessen (Aronia, een Amerikaanse bes van de rozenfamilie), honingbes, duindoorn, erwtenstruik, gagelkruid, krenteboompje, rode beuk, acacia. 
Als je zo'n doos opensnijdt, lijkt het wel alsof je een mummi gaat ontleden! Veelbelovend is het zeker. En fijn dat het allemaal klaar staat voor de vrijwilligersdag NL Doet.
Dit weekend hebben we in het Paradijsvogelbosje grote slagen gemaakt. Langzaam maar zeker krijgen we het grootste deel van de planten toch in de grond. Nog een kleine honderd planten te gaan. We lijken ons doel: bomen en struiken de grond in voor eind maart te halen! Dan kunnen we langzaam schakelen naar het grote zaaien. Nog een klein stukje pad en ook daarmee zijn we dan op streek.
En een paar honderd boorgaten voor wilgentakken. Vorige week nog heeft Roy onze wilgen in Hoofddorp gesnoeid. Die zijn terechtgekomen in de Wilgenhut van Irene, en in de Eendenkooi van Marie-José.
Nu kan alles gaan uitlopen. Dat doet mij denken, dat wij vroeger onze kinderen voorlazen uit Kikker en Pad. Pad heeft zaadjes gekregen van Kikker en stopt ze in de grond. Maar hij is ongeduldig.
We waren vrijdag op de regendag bij Wilma en Kees om twee mooie vlieren en een forse Hazelaar op te halen met de aanhanger.
Maar vanochtend belde onze buurman in Almere Oosterwold, dat we schade hadden en dat het dak eraf was, en dat de wanden van de blokhut stonden te klapperen. Tsja, wat ga je dan doen? Wat kan je doen als de storm nog met windkracht tien om je oren waait?
Met het prachtige weer van zondag hebben we de blokhut na de desastreuze storm van tweede paasdag weer opgebouwd. Althans, de muren staan weer en de balken zitten tot in de nok.
Beste toekomstige bewoners van Oosterwold,
Vanochtend begon de dag in Oosterwold met een optimistisch zonnetje. Nadat ik een gietvloer in ons tuinhuisje had gemaakt, ben ik gaan zaaien. Ondertussen betrok de lucht en begon het te donderen. Toen vielen er plotseling knikker-grote hagelstenen naar beneden. Eerst als verdwaalde vogelpoepjes, maar vervolgens als een hoosbui. 
De eerste bui duurde maar kort, en daarna kon ik weer verder zaaien.
Het is altijd spannend om op afstand de reeën over de akker en langs de bosrand te zien lopen. Maar het is niet altijd op afstand. Afgelopen week werden we opgeschrikt omdat zeven herten met luid gekraak van brekende takken langs onze kavel wegrenden. En de eerste schade aan onze vertroetelde boompjes tekent zich af. Van een wilde kers (kriek) is de bast afgevreten is door een plaatselijke vandaal: lees hert. Zo ziet dat er dus uit. 
Als in het voorjaar in deze boompjes de sapstroom op gangkomt, dan is dat blijkbaar een delicatesse voor herten, met bijzondere voedingstoffen. Ik hoop dat ze van onze fruitbomen afblijven, maar die hebben we nu wel met anti-worteldoek omwikkeld. We zullen zien of het ook anti-vraat-doek mag heten.
Wilma en Kees kwamen ook weer twee keer een lading planten uit hun natuurtuin brengen en inplanten. Wilma heeft nu zo ongeveer haar eigen laantje, dat zij zelf helemaal heeft ingericht. En Kees heeft een begin gemaakt voor de platte kas die we in de moestuin inrichten, om kwetsbare gewassen voor te kweken, en vraat door herten, konijnen, slakken en vogels te voorkomen.
Vrijdag hebben we de verjaardag van Marie-José gevierd in Oosterwold. Met taart en koffie in ons tuinschuurtje. De ouders van Marie-José, Arie en Ria hebben bessenstruiken en vlinderstruiken meegenomen, die we vorig jaar als winterstek bij hun hebben uitgezet in de Achterhoek.Nu kunnen ze hier opnieuw aarden.En als bonus een verzameling overmatige Dahliaknollen, die Arie zelf gekweekt heeft. Die groeien in de Achterhoekse zandgrond uit tot knollen van bijna tien centimeter. Ik ben benieuwd of die zich in de Almeerse klei net zo thuisvoelen. Een beetje zand en compost toevoegen lijkt een goed devies.
Vorig najaar heeft Staatsbosbeheer de verspreide bomen in de bosstrook honderd meter westelijk van onze kavel allemaal gekapt. We waren benieuwd wat er met deze kale grond zou gaan gebeuren. Afgelopen donderdag en vrijdag heeft Staatsbosbeheer daar nieuwe boompjes aangeplant. We zijn ze even gaan bewonderen.
hebben we een lading zakken mest opgehaald bij de Simpliade. Dat is het koosnaampje voor een initiatief in het wijkje bij de Noorderplassen dat De Eenvoud heet. Daar is met ondersteuning van de gemeente een (tijdelijk) geitenweitje ingericht op een lege kavel, met een leuk ingericht stalletje, vier geiten en vier bijzondere schapen, en drie kippen. Ze zou het een simpele versie van de Floriade kunnen noemen. De beesten produceren met elkaar mest dat eens in de zes weken moet worden uitgeruimd. In plaats van dat de verzorgers het naar de vuilstort brengen, nemen wij graag deze mest mee. Een mooie aanvulling van het organisch materiaal op onze kavel. We zullen het gebruiken om de moestuin te bemesten en te mulchen. Dat mulchen voorkomt onkruidgroei, door de grond af te dekken, zodat onkruidzaden zich niet in het zonlicht kunnen ontwikkelen. Ondertussen k
an de mest haar voedingstoffen afgeven aan de bodem en zorgt het stro voor organisch materiaal. En zo maken we binnen Almere een eigen kringloopje waar iedereen blij van wordt!
Vorige week waren er al bomen geplant door Staatsbosbeheer in het verder gelegen veld achter 'ons' bosje. Toen had ik de tractor alleen op grote afstand kunnen zien.
Vanmiddag zag ik dat Staatsbosbeheer bezig was om het opengekapte veld midden in het bosje langs de Paradijsvogelweg te beplanten. Daar ben ik maar even nieuwsgierig op afgestapt, en ik trof zowel de opzichter van Staatsbosbeheer als ook de uitvoerder Zweverink Bosbouw. Ik mocht ook een paar plaatjes schieten. 
Ze planten hier vooral beuken met af en toe een linde ertussen. Terwijl wij alle boompjes met spade handmatig in de kleverige klei hebben gepoot, gebruikt Zweverink een ingenieus apparaat achter de tractor, die een sleuf in de grond maakt, waar iemand uit een bak boompjes in plant. Een metalen rol achteraan het apparaat duwt de sleuf daarna weer dicht, zodat de boom geplant is. Zo doen ze op een middag wel zo'n 2300 boompjes. Daar kunnen wij niet tegenop. Het is leuk om te zien, dat het wel mechanisch gebeurt, maar er toch heel ambachtelijk uitziet.
Zaterdag 23 april hebben wij als één van de pioniers van Oosterwold een Groene Speld gekregen van wethouder Tjeerd Herrema van Almere. De Groene Speld wordt uitgegeven door de Growing Green Cities. Zij hebben een wat verouderde website 
Die eerste initiatieven in Oosterwold beginnen nu inderdaad met bouwen en het inrichten van hun kavel. Al in de eerste visiestukken voor Almere kan je lezen, dat het de bedoeling is dat in Oosterwold zogenaamde Stadslandbouw zal worden bedreven. Dus we moeten Almere de eer gunnen dat zij dit groene idee Stadslandbouw hebben geplugd. En dat vraagt niet alleen landbouw in de nabijheid van een stad, maar juist dat mensen rondom hun woonomgeving kleinschalige landbouw gaan organiseren, die bovendien voor andere mensen en dieren waarde toevoegen aan het landschap. 
Ook is het best leuk om een aantal initiatiefnemers weer te zien, en van andere groene initiatieven te horen.
Na wat voorbereidende aankopen voor het WC huisje in centrum Almere ging Marien naar het Paradijsvogelbosje. Hierboven zie je in de deuropening van de schuur de aankoop die Marien niet kon laten liggen ;-),
Daarna wordt duidelijk dat we meer invliegers hebben (gehad). Onze tulpen zien eruit als kropjes sla.... Reeëpoten verraden de daders.....
Wij kunnen een vergelijking trekken met de gemeente Haarlemmermeer, waar we nu nog wonen. Die gemeente heeft brengparkjes voor papier, glas en plastic. En je kunt kiezen voor een grote of een kleine container. Als je een kleine container kiest, betaal je ook minder afvalstoffenheffing. Sinds het plastic apart wordt verwerkt, hebben wij een kleinere container en bezuinigen wij dus op onze afvalkosten. In Oosterwold zal de gemeente geen groenafval hoeven in te zamelen. Dan is het toch niet logisch dat wij evenveel betalen als mensen die iedere week een groenbak aan de straat zetten?
Het is de afgelopen weken natuurlijk fantastisch weer geweest. We hebben er optimaal van geprofiteerd door met Hemelvaart te kamperen in Friesland. En wat doet dit weer met de tuin?
Dan zit er niets anders op dan te gaan sproeien. Dat doen we al iedere dag met de platte kas, waar nu de spinazie royaal opkomt, en de Pompoenbladeren de afmeting van schoteltjes beginnen aan te nemen.
Dus hebben we de pomp tevoorschijn gehaald, die al tien jaar ongebruikt in onze schuur stond. Die kan nu eindelijk zijn dienst bewijzen. En de plekken waar de pomp niet komt, blijft het sjouwen met emmers water. Vooral op de verhoogde stukken, waar het water immers nog eerder wegloopt.
Al eerder schreven we over de uitbouw aan ons schuurtje. 
We hebben een ruime maand geleden kikkerdril van buurman Cor in onze paddenpoel laten glijden. Die eitjes kwamen al spoedig uit en het wemelde van de kleine kikkervisjes.
Vanavond spinazie met verse pasta gegeten van eigen oogst. Uit de platte kas. Door Roy geoogst met een sikkel die we daarmee hebben ingewijd.
We lopen rond op het Paradijsvogelbosje. We zien veel reeenvraat en dan ineens een "aanval" van beestjes op één struik (hazelaar?).
Vanmiddag kregen we groot bezoek op onze kavel. Gebiedsregisseur Yvonne had ons al aangekondigd dat het team Oosterwold in gezelschap van mensen van gemeente Zeewolde, provincie en het rijk een ronde door Oosterwold zou maken.
Vanuit het waterschap werd nog met enige bezorgdheid doorgevraagd over de drainagebuizen en de grondwaterstand. 
Het voegt zeker iets toe als al deze mensen die betrokken zijn bij de plannen van Oosterwold een beeld krijgen van hoe het er nu bijstaat. Het wordt groen en er groeit een landschap. Nu maar hopen dat we binnenkort echt kunnen gaan bouwen.
Er is er één jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is HIJ!
Onze eerste aanschaf als Vereniging Frederik van Eedenweg: het straatnaambordje hangt! Marie-José had met zwierige hand een straatnaambordje getekend met stift en ingekleurd. Maar tsja, die permanent-stiften zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Dus na een paar regenbuitjes en zonnige perioden was er niets meer te lezen van de straatnaam. Dan maar een bordje besteld. Maar Frederik van Eedenweg is een lange naam, dus moest het uiteindelijk een bord van meer dan een meter worden. 
Wel van metaal met omgebogen randen en reflecterende kleur. Misschien komt er ooit een metalen paal waarop we het kunnen bevestigen, maar nu hebben we het praktisch opgelost door het bordje vast te maken aan de houten latten die ter bescherming om de boom zitten. Creatief met takjes, touw en wel een officiële metalen beugel.
En als we naar huis gaan (voor het eerst op de fiets in Oosterwold) laten we ons natregenen. We hopen dat het aan de Frederik van Eedenweg ook heeft geregend. En hoewel beduidend minder dan bij de Emile Durkheimweg en in Almere Stad, gaat bij ons de teller in de loop van de middag ook lopen. Rond 16 uur stopt het regenen en zijn we op de 2 mm. De score voor de laatste anderhalve maand gaat van een onvoorstelbare 4 mm regen naar 6 mm regen.
Gisteren zag ik al op afstand dat er wat stond te gebeuren bij onze kavel. Onaangekondigd - we zouden in overleg de werkzaamheden plannen, maar dat was blijkbaar niet gelukt - waren werkmensen van Knipscheer bezig om de grond te egaliseren voor de aanleg van de afslag van de Paradijsvogelweg naar onze Frederik van Eedenweg. De eerste twaalf meter vanaf het asfalt van de Paradijsvogelweg loopt namelijk over rijksgrond, en dus niet over onze kavelgrond, en de gemeente Almere neemt de taak op zich om over die strook de afslag aan te leggen.
De afslag is gemaakt met betonnen platen, die ongeveer 1500 kilo per stuk wegen. Het is haast onvoorstelbaar, dat de shovel die met een speciale vacuümpomp vastzuigt en dan kan optillen en verplaatsen. Met wat passen en meten zijn alle platen op zijn plek gekomen. De laatste plaat steekt bijna een meter over op onze kavelgrond (en op die van de boer, waar onze buren over een half jaar beginnen met bouwen). Blijkbaar kwamen anders de afmetingen niet uit. Volgens de mensen van Knipscheer was dat geen probleem. Als dat ook voor de gemeente geldt, dan lijkt ons prima.
In april zijn de bomen voor de oprit gekapt. Deze week is de aansluiting tussen de Paradijsvogelweg en de Frederik van Eedenweg (eindelijk) klaar gemaakt. Toen werd het tijd om ook ons klusje maar eens af te maken. De stammen die hier nog naast de rijplaten liggen, vormen inmiddels de begrenzing van de kavelweg. Er kwamen echter ook twee schijven vrij onder uit de boom. Schijven van zo'n 10 centimeter dik. Ideaal voor een (bijzet) tafeltje, dachten wij.
Gisteren waren we vol goede moed aan het onkruid wieden toen mijn oog viel op een rare kuil in de grond. Hier stond toch een Hibiscus boompje? Langzaam drong tot mij door dat dit boompje uit de grond is getrokken en meegenomen. Ik heb nog even op de kavel gezocht. Als een baldadige puber rotzooi gaat trappen laat hij de zooi doorgaans achter. Maar nee.
We hebben nog foto's teruggezocht van de beide boompjes. Met enig zoeken vonden we nog wel een paar foto's waarop je de boompjes kunt uitvergroten. Het helpt natuurlijk niet, maar we beelden ze toch af. Als in memoriam ....
Eindelijk, eindelijk regent het door! En het is warm, enorm warm. Groeizaam weer weten burgers buitenlui dan te vertellen. En dat is ook zo. Alles dat in de grond opgeborgen zit, omdat er ooit zaden zijn gevallen of omdat wij die zaden hebben gezaaid, knalt nu de grond uit. Waar eerst de vogelmuur, het perzikkruid en de melde de boventoon voerden komen ook andere kruiden (die de droogte gelukkig hebben afgewacht) de grond uit. Het werk op het land bestaat daarom vooral uit wieden op dit moment. Niet omdat de planten er niet mogen zijn, maar dit eerste jaar zijn er veel van de vaste planten nog niet groot genoeg om de concurrentie met de kruiden aan te gaan. We composteren de onkruiden die we weghalen terplaatse. De bedoeling is op termijn overal terplekke te mulchen, maar dit jaar als alle planten aan moeten slaan, maken we lokale composthopen. Met dit warme weer composteert het snel. (hopen van twee dagen ervoor verschrompelen onder je handen).
Nu de afgelopen weken het regenwater overvloedig over de akkers van Flevoland stroomt, lijkt het groen op de akker te exploderen. Op een nieuwe kavel zoals in Oosterwold profiteren zaden die al in de grond zaten of die zijn komen aanwaaien.
Muur en Perzikkruid. Muur is een typische opportunist, die klein begint, en zolang het droog is een zieltogend bestaan leidt. Gaat het regenen, dan knalt een klein bosje in een nacht uiteen tot een weelderige bos sappige steeltjes en bladeren, die voor het gevoel bijna helemaal uit water bestaan.
Dat Perzikkruid is zo succesvol op de klei, dat het plantje dat normaal een paar decimeter wordt, hier tot bijna een meter kan uitgroeien. Ook zijn er tal van varianten in omloop, met roze en witte bloem-aartjes, langwerpige en meer elipsvormige blaadjes, en met donkere vlek op de bladen of juist helemaal licht groen. 
Een andere kandidaat voor de titel meest voorkomende onkruid is het varkensgras. Dat groeit aanvankelijk als kruipende takjes over de grond, maar als het gaat bloeien en als de pollen groter worden, dan richt het zich op en gaat het met onogelijke bloempjes bloeien. Je hebt er wel een loep bij nodig. En wat vervelend is (voor ons) is dat de wortels van het varkensgras zo stevig vastzitten in de grond, dat je je handen bijna bezeert als je het probeert uit te trekken, als dan niet de plant afbreekt en de wortel een tweede leven gaat beginnen.
Een van de eerste bloempjes sinds het voorjaar is de Ereprijs. Die houdt het vervolgens het hele seizoen vol. Maar het is relatief een bescheiden plantje dat niet echt woekert, en als je er aandacht voor hebt, nog best leuke bloempjes heeft.
De Bijvoet komt eigenlijk nu pas in de tweede helft van juni opzetten. Hier nog een bescheiden plantje, maar hij is aardig op weg naar een meter hoogte. Niet leuk voor de bijvoet, maar wel leuk voor ons, is dat ik deze week honderden rupsen in de Bijvoet vond, die zich inspinnen, en de blaadjes bij elkaar trekken en zo beschut en wel de halve plant kunnen leegeten. Met wat zoeken op internet kwam ik op het fantastische rupsenzoeksysteem van vlindernet.nl terecht. Het zou het wel eens de rups van de Atalantavlinder kunnen zijn, dus hopelijk vliegt die komende maanden overvloedig rond.
Een bijzondere verschijning is de Blaartrekkende Boterbloem. Die ziet er een beetje uit alsof de bloemblaadjes al zijn uitgevallen voordat hij goed en wel is opgegroeid. En als hij eenmaal begint met bloeien komt er een wijd vertakte tros met groene bolletjes naar boven groeien. Gelukkig heb ik van dat blaartrekken niet zoveel gemerkt. Maar ik heb ook niet geprobeerd hem op te eten.
Een volgende plant die vanwege zijn overweldigende aanwezigheid een kleine fotoserie mag krijgen is de Melkdistel. 
Er zijn wellicht een paar verschillende ondersoorten te vinden op onze kavel, zoals de geoorde melkdistel. Wat ze gemeen hebben is een ongelofelijke groeikracht, waarmee ze van een bescheiden rozetje in een paar dagen kunnen uitgroeien tot een imponerende kaars tot bijna twee meter. Die kans geef ik ze zelden en zeker niet om in het zaad te schieten, want dan ben ik volgend seizoen nog bezig, maar een paar mogen er wel bloeien, want zo'n stralende gele bloem is wel heel mooi.
Eigenlijk wel bijzonder dat de gewone Paardenbloem zo weinig te vinden is op onze kavel. Mag wel wat meer, want hij doet het goed in grasland. Komt vanzelf.
Wel ruimschoots vertegenwoordigd is de kleine roze dovenetel.
Ook de Smalbladige en Breedbladige Weegbree zijn te vinden. Het zijn natuurlijk algemeen voorkomende planten en niks bijzonders. Toch heb ik er wel een zwak voor. De simpele bloei aartjes zijn sympathiek, en ze schijnen voor grazers voedzamer te zijn dan gras.
Deze Wolfsmelk is eigenlijk een introducé want de enige exemplaren die nu op onze kavel staan hebben we zelf als verstekeling bij andere planten meegenomen. Sommige Wolfsmelken zijn prachtig, maar deze stelt artistiek weinig voor en kan zich toch gemeen voortplanten, dus ik hou ze in de gaten.
Tenslotte een zuringsoort die nu flink aan het uitgroeien is. Toch heb ik deze soort nog niet goed kunnen thuisbrengen. Hij heeft iets van Waterzuring en van Krulzuring en van Moeraszuring en van Veldzuring, maar het is het allemaal niet niet. Dus als iemand een idee heeft? Ik houd mij aanbevolen.
afmetingen van de funderingsbalken, en tenslotte de positie van de heipalen die onder de funderingsbalk moeten komen. We hebben de metingen op ambachtelijke manier gedaan. Eerst paaltjes om de hoekpunten van de woning. Vervolgens hebben we de peilhoogte die door de gemeente was aangegeven overgenomen door horizontale latten op de paaltjes te schroeven met bovenkant = vloerpeil.
Het heien gaat beginnen. Maar dat gaat zo maar niet. Dat begint met het bezorgen van de heipalen. Die zijn 15 meter lang. Dat betekent dat de vrachtauto dus nog langer is dan 15 meter. Omdat die heipalen zo kunnen verschillen van lengte, gebruiken ze hiervoor een vrachtwagen waarvan ze het laadvlak kunnen verlengen. Een soort uitschuifauto dus. Als je daarmee wilt sturen dan heb je al gauw een enorme draaicirkel. Daarom kunnen bij die vrachtauto's de achterwielen afzonderlijk van de voorwielen gestuurd worden.
De heipalen worden afgeladen met een kraan, die de heipalen op twee punten steunt. Het is merkwaardig om te zien dat die betonnen heipalen gewoon doorbuigen als ze worden opgepakt. 
De chauffeur wilde proberen om de heipalen voor de grote woning achterop de oprit af te laden, maar nadat de achterwielen even naast de oprit terechtkwamen, zakten ze meteen 30 centimeter in de klei. Gelukkig kon de wagen nog weer vooruit, en dus werden alle heipalen naast het kleine huis uitgeladen.
heier Van Dieren zou de kraan woensdag brengen, om met heien te beginnen. Marie-José had een vrije dag genomen, en Roy was meegekomen om het spektakel te aanschouwen. Maar uiteindelijk kwam de kraan pas om drie uur 's middags, en moesten we nog een dagje langer wachten op het resultaat.
Ook deze vrachtwagen kon met afzonderlijk bestuurbare achterwielen de afslag naar de Frederik van Eedenweg opdraaien. De chauffeur reed zo ver achteruit, totdat de kraan recht tegenover de oprit stond. Deze kraan heeft rupsbanden van ieder 90 cm breed en de totale breedte is meer dan drie meter. 
Breder dus dan onze oprit. Zo'n kraan draait door één rups stil te zetten en met de andere door te draaien. Zo draaide de kraan 90 graden op de oplader, zodat hij via een klein afrijblok zelfstandig van de oplader kon rijden. Dat klinkt eenvoudig, maar zo'n kraan heeft een mast van bijna 20 meter, die recht omhoog moet staan, omdat hij anders uit balans raakt. 
De heimachine stond al wel midden in de grote woning, maar de mast was niet lang genoeg voor de lange palen. Dus moest er eerst een verlengstuk worden tussengevoegd. Dat is met zo'n apparaat wel een virtuoos staaltje, zowel qua techniek als qua menselijke inzet. 
Een video van het heien van één van de palen van het grote huis:
Er moest nog een ander heiblok gemonteerd worden omdat de palen dunner waren.
Wij vinden ons kleine huis knus, een soort Landal vakantiehuisje. Maar als er zo'n kraan door je huisje rijdt, dan voelt dat wel een beetje als huisvredebreuk.
De heier durfde het aan om deze laatste vier palen te slaan zonder rijplaten te plaatsen, en daardoor was alles wel rond kwart voor vier geheid, en is de kraan met veel gekrakeel uit de kleine woning gereden. Diepe voren zijn in de oprit getrokken, maar dat hoort erbij. Nadat de rijplaten zijn opgehaald, rijdt de kraan van de oprit, om de volgende ochtend weer de dieplader op te laden. 
Fantastisch dat het heien gebeurd is. En toch een beetje een opluchting dat die grote apparaten weer van het land zijn. Het heeft twee boompjes het leven gekost. Maar dat is collateral damage.
Eerst graaft de machinist van een 13-tons graver de grond af tot het niveau van de vloer, Daar moet dan nog 5 centimeter zand op, 10 cm isolatie, en dan de betonnen vloer, en tenslotte de gietvloer om tot het vloerniveau in de uiteindelijke woning te komen.
Nu de heipalen staan, en de paalkoppen zijn gesneld, zijn de bouwlocaties nog niet bouwrijp. Daarvoor moet de fundering nog worden uitgegraven en op hoogte gebracht.
Dat geeft de mogelijkheid om vanuit alle hoeken zo'n sleuf voor de fundering aan te snijden. Super handig! Maar je moet zo'n apparaat natuurlijk wel leren bedienen.
Nadat de sleuven voor de funderingsbalken was uitgegraven moest er overal nog zo'n 5 centimeter zand worden opgebracht. Dat moest precies op hoogte in de funderingsbalk, dus het was een mooi klusje voor mij om met een simpele tuinhark het zand uit te harken. Met de laser-meting konden we vervolgens overal het zand zo precies mogelijk op hoogte brengen. Dat is best aardig gelukt. Als we begin augustus de fundering gaan zetten, zal er best nog wat zand heen en weer geharkt moeten worden om alles gelijk te krijgen. 
En vrijdag middag, toen we goed en wel klaar waren met het stratenmaken en zandrijden, reed ineens een auto het erf op. Belangstellende Oosterwolders was mijn eerste gedachte. He twee koppels, gezellig. Maar het was het complete droneteam Oosterwold.
Nu er voor de bouw steeds vaker werkers en leveringen komen en het werk vordert, moeten we (volgens onze vergunning) ook de aannemer kenbaar maken. 
We zijn deze week weer begonnen met de aannemer. Als eerste hebben we de baak opnieuw uitgezet. 
De volgende dag komt de wapening. Dat zijn kooien van staal die de leverancier in een werkplaats in elkaar heeft gelast, volgens de specificatie van de constructeur. De kooien worden op kleine betonnen steentjes in de bekisting gezet en met plastic afstandhoudertjes in het midden van de kist gehouden. De leverencier van de wapening komt zelf al die kooien aan elkaar vledchten zodat het een geheel wordt. 
Almere bestaat binnenkort 40 jaar, en voor die gelegenheid wordt er een boek samengesteld met favoriete plekjes in Almere.
En daarbij dachten we meteen aan de wilgenhut die onze dochter Irene heeft gemaakt. Met enig speurwerk kwam er uit onze fotoverzameling een mooi beeld tevoorschijn, dat we hebben ingezonden.
Gisteren is de fundering gekeurd door de inspecteur van Bouw en Woningtoezicht van Almere, Eric Fijma. Tot gisteren had de aannemer en ik de inspecteur alleen per email en telefoon gesproken. Er was wat gedoe geweest over de heipalen en een ankerplan, en dat soort afstemming gaat niet makkelijk via email. Dus het was goed om elkaar persoonlijk te ontmoeten op de bouwplaats. Ik mocht er ook bijzijn en heb mij daarna in mijn rol gevoegd om koffie te maken met gevulde koek. Ja, die afspraak ben ik nagekomen. 
Je moet ook een 
berekening aanreiken waarom zo'n bout de te verwachten krachten op die constructie kan dragen. Daarvoor kunnen we dus nog een keer terug naar de constructeur om die specifieke informatie op te halen.
Vandaag moest het eindelijk gebeuren! Het beton kon in de fundering. Toevallig kwam het zo uit dat vandaag ook het helofytenfilter en de septic tanks geplaatst zouden worden. De activiteiten starten in de miezerregen met het uitgraven van het helofytenfilter. Drie bij vijf meter en een meter diep Een geluk van deze zware zeeklei is dat de kraanmachinist Jair mooie rechte wanden kan uitgraven. Onder supervisie van Jonas van Global Wetlands, hebben we het folie ingevouwen, de buizen erin gelegd en een eerste laag grind erin gedaan. Daarover een dikke laag zand en als laatste de drainagebuizen die we afdekken met grind. De planten zetten we er morgen in. 
De gaten waren ongeveer twee meter diep, dus moesten de septic tanks meteen met water vol gezet worden omdat ze anders zouden gaan drijven, We waren nog maar net klaar toen de betonwagens aankwamen rijden. Een pompwagen met zo'n lange buis en een extra betonwagen met negen kuub, Tot zover ging het voorspoedig......
Er moest een monteur bij komen, maar die was niet meteen beschikbaar. Ondertussen stond dat beton oud te worden en dan is het niet meer bruikbaar. De monteur is tot ongeveer half zes bezig geweest. De aannemer, Gerard moest afdwingen dat er een betonwegen met nieuwe beton zou komen. Het duurde tot zes uur voor die arriveerde. Toen kon het storten eindelijk afgemaakt worden. Het storten met de slurf was zo gebeurd. In een half uurtje zat alles erin. Maar dan moet de bovenkant van de fundering gelijk met de kisten worden gemaakt en het beton met de trilnaad worden verdicht. Het was half acht voor we de klus konden afronden En Gerard onderweg kon naar zijn hapje in de magnetron. 
De betonwagens hadden een ravage aangericht op de oprit, die we twee weken geleden een nieuwe laag hadden gegeven. Morgen doen we de rioolaansluitingen en fatsoeneren we de weg.... Dit was een dag om nooit te vergeten..... Een enerverende dag. 
En dan is vervolgens de put aangesloten en kan van daaruit gepompd worden (nu vullen we die overigens nog uit de vijver, omdat de riolering natuurlijk nog niet werkt... )
Nadat de fundering is gestort, en voordat de isolatie en de vloer wordt gelegd, moeten de rioolbuis en afvoerpijpen voor WC, badkamer en keuken, worden gemaakt. Al die pijpen zijn van PVC. Binnenshuis worden die met lijm in elkaar gezet, vaak met tal van 45 gradenbochtjes, om precies op de juiste plaats uit te komen boven de vloer. Omdat de fundering breder is dan de buitenmuur, moet je een slingerbocht leggen, om dicht bij de muur uit te komen.
Deze week liep ik weer eens een rondje over de kavel. Op een stukje waar ik eigenlijk alleen de als onkruid groeiende melkdistel verwacht viel mijn oog op een plantje dat qua bloemen wel op een melkdistel lijkt, maar qua blad en stengels niet. Met een takje in mijn hand pakte ik mijn oude vergeelde Heimans Flora en kwam bij de Composietenfamilie al snel de tekening van de Dubbelkelk tegen. De beschrijving was daarbij onmiskenbaar. Ieder bloempje heeft een dubbele kelk. Dat is duidelijk te zien op de detailfoto. De kelkbladen zijn de kring groene blaadjes die de gekleurde bloem omzoomen. Als een bloempje nog in de knop zit, vormen de kelkbladen vaak de omsluiting van de knop.
Zaterdag was het burendag. Een goede verkoopactie van Douwe Egberts die daarmee veel buurtverenigingen een handje helpt. Bij toeval doen wij ook een gezellige burendagactie. Begin van de zomer zijn wij bij onze "buren" (toch een tien minuten fietsen) wezen borrelen. Ze lieten ons trots hun eigenhandig verbouwde huis zien
De buurman en buurvrouw zijn bovendien hartstochtelijke imkers en actief in de Almeerse bijenvereniging. Verlekkerd kijkt de buurman naar de ruimte die er met deze nieuwe natuur ontstaat voor ook een aantal extra bijenvolken. De opbrengst en de mogelijkheid tot bevruchting van fruit wordt veel groter met een flink aantal bijen in de buurt. Hij ziet mogelijkheden voor imkers in opleiding. En natuurlijk houden we er dan rekening mee dat ook onze (dichtbij) buurvrouw Marjon volgend jaar met twee volkjes wil starten. 'T Moet niet te druk worden in Oosterwold toch?
Dat is een precies werkje, want deze balk vormt de basis voor alles wat daarbovenop gebouwd wordt. Dus hebben we alles weer exact uitgemeten. De betonnen vloer ligt op zich goed, maar er zitten 
kleine afwijkingen in de maatvoering, doordat de bekisting iets is geweken. En ook is de hoogte van het beton niet exact hetzelfde. De balk wordt vastgezet met Fisher Ankers, die zo'n twintig centimeter in het beton worden geboord. Daarna worden de hoogte gesteld door plastic wiggetjes tussen het beton en de balk te schuiven, net zolang totdat de hele balk met laserwaterpast exact op hoogte is gezet. Overigens is dit klusje geen straf als het in de nazomer zulk prachtig weer is.
Eerder berichtten we al over de wapening in de betonnen vloer van de kleine woning. Nu waren we toe aan de grote woning, dus zagen we de betonvlechter Kees terug samen met twee assistenten, Ray en Mo..
Gisteren waren we op een informatieavond gewijd aan duurzame energiesystemen voor Oosterwold. Enkele initiatiefnemers vroegen bij de Oosterwold organisatie een subsidie aan voor een onderzoek over energiesystemen, en met name gebruik van bodemwarmte. Onderzoekers Kalkman en Smoor van TNO hebben een onderzoek verricht en hierover een 
In de presentatie van Alliander kwam de voor mij nieuwe term smart-grid aan de orde. Kort gezegd komt zo'n smart-grid op lokaal niveau erop neer, dat je zoveel mogelijk lokaal energie probeert te gebruiken wanneer je het ook opwekt, en zo mogelijk op te slaan. Dat wordt in de toekomst belangrijker, bijvoorbeeld als er flexibele energietarieven komen. Er werd een plaatje getoond van een high-tech accu om stroom op te slaan.
In een blij twitterbericht van de gebiedsregisseur is zojuist te lezen:
Gisteren kwam de inspecteur de wapening van de grote woning keuren. We hebben een ingenieuze kist gezet, die afgesteund wordt op paaltjes die rondom de piepschuim-kist zijn geslagen. Dat is nodig omdat de kist gelijk is gesteld met het piemschuim, dus kan de kist zelf niet aan de fundering worden vastgemaakt.
in het donker geven de ledlampjes licht, dat reflecteert op het water. Vanaf de weg kan je het net niet zien, maar vanaf de oprit wel. Een beetje magie.
Gisteren stopte er een busje voor de oprit, en een heer kwam een gat spitten. Wat zou die toch doen? Dus ik nieuwsgierig informeren. "ik kom een straatnaambordje plaatsen". Goh, wat bijzonder. "Wij hebben al een straatnaambordje", zeg ik terwijl ik op het bordje aan de boom wijs. Toch had de firma Reimert de opdracht gekregen om een bordje te plaatsen. 
Omdat we er op voorbereid zijn dat je als initiatiefnemer in Oosterwold alles zelf moet doen, zeker wat de weg betreft, hebben we snel zelf een straatnaambordje gemaakt. Bijzonder dus dat de gemeente zonder overleg deze ongetwijfeld zorgvuldige actie op touw heeft gezet. 
Met een schuine schoor blijven de wanden goed rechtop staan. Je krijgt nu al een veel beter beeld van hoe de ruimte wordt. Wel komt er nog een dak bovenop met zonnepanelen, dus daarmee wordt het nog een boeideel hoger. En er komt een balk over alle vier de panelen, die een punt in het midden vormt, waar hopelijk binnenkort een glazen pui in komt.
Op facebook kwam vandaag ineens een fietsroute Almere hout langs. Je kunt de 
En dan valt mijn oog (met dank aan Eva Lobach) op het laatste kopje: Frederik van Eendenweg 8. Een N teveel en weliswaar tegenover nummer 8, maar echt op nummer 6 en 12. En we zijn zomaar een bezienswaardigheid! 
Nadat we de houtskeletwanden gezet hebben, moet er nog een extra balk op de lage kanten worden gelijmd en geschroefd, zodat die kanten niet gaan doorzakken en stevig verbonden kunnen worden met het dak. 
Vervolgens verbinden we de schuine delen aan weerszijden met een hulpbalk, die er voor zorgt dat de breedte van de toekomstige pui exact recht en onder en boven even groot is.
Met de eerste vier grote platen maken we van de vier schuine delen een stijf geheel, dat niet meer kan gaan scharen. Met de namiddagszon ziet het er artistiek uit.
Weer een dag verder. De tweede punt staat nu ook. 
En er zijn weer platen op de zijkanten gezet. Stapje voor stapje komen we verder.
Nadat we afgelopen week de dakbalk geplaatst hebben, konden we vandaag de beplating aan de buitenzijde van het houtskelet frame maken. Daarvoor gebruiken we multiplex platen dat Okoumé wordt genoemd. Het heeft als het nieuw is een roze kleur. Aan weer en wind verkleurt het donkerder.
Een bijzonder stuk beplating zit in de nok. Daar dient de multiplexplaat ook als een zogenaamde kram-plaat, waarmee de twee zware dakbalken aan elkaar worden geschroefd. Meer dan tien schroeven maken van de nok nu één stijf geheel.
In het voorjaar hebben wij met hulp van de stichting Heg en Landschap bomen en struiken in het landschap kunnen planten. In de zomer kwam de Franse stichting die Heg en Landschap weer ondersteunt, bij ons op bezoek. Wij hebben daar een 
PIR isolatie zagen
Oogst:
We hebben onze schamele oogst van de verspreid geplante mais-planten verzameld. Wellicht zijn de planten door de droogte in de zomer te laat gaan groeien en komen ze nu pas laat met uitgegroeide kolven. Er zijn al wat koude nachten geweest, en volgens internetbronnen kan dat leiden tot zetmeelvorming en meer melige smaak. Dat bleek ook tijdens ons diner met eigen kolven. Volgend jaar iets eerder zaaien en oogsten wellicht. Maar wel leuk, eten van eigen tuin.Gelukkig bieden de pompoenen een overweldigende oogst en zelfs de wortelen groeien in deze klei soms tot formaat winterwortel voor Sinterklaas.
Deze week hebben we de beplating van de houtskeletbouw gereed gemaakt. Het was maandag af en toe best mooi weer, zodat ik mij op de steiger waagde met fototoestel. Het is immers een goede gelegenheid om op hoogte van de nok de omgeving van Oosterwold te bezien. Wat een weids uitzicht!
Op dinsdag hebben we in zeer onstuimig weer de PIR isolatie van de binnenwanden compleet gemaakt, en drie bussen PUR-schuim leeggespoten om alle kieren af te dichten.
Mijn moeder belt vanavond: "Jullie zullen wel moe zijn van al dat bouwen, want ik zie geen foto's op de blog". En ze heeft gelijk. Er wordt op dit moment zo hard gewerkt, dat het 's avonds bijna niet te doen is om de blog nog bij te werken. Bovendien moeten de foto's op de juist plek komen (uit het fototoestel in de pc) en dat ging deze week ook een paar keer mis.
krachten aanwezig.
Maandag gaan we aan de slag. Eerst kijken we hoe we de boel vrijdag hebben achtergelaten. (nu is er wel tijd om het dekzeil te checken) En hoewel het maar een kleine bui was vrijdag, zijn we blij dat de boel niet nat geworden is.
Daarna gaan we weer verder met de andere werkzaamheden. Ook de linkerkant van het huis wordt in de multivap gezet. Binnen wordt het langzaam donker, omdat we de multivap voor de ramen laten zitten totdat de kozijnen erin komen en we in een keer netjes af kunnen werken. Daarna gaan ook aan de eerste zijde de tengels voor het hout dat er overheen gaat, erop. Die zijn natuurlijk ook zwart zodat je dat straks niet meer zo goed kunt zien. Tijdens zo'n bouw merk je wel dat je veel bouwt dat na afloop onzichtbaar is. (voor de balken op het dak moet straks nog iemand met een kwast omhoog....
Woensdag is het licht op de kavel heel bijzonder. We zijn blij dat het lekker droog blijft. Op de kou kunnen de werkmannen zich kleden . Ik vind het wel bijzonder om alle mannen in mijn omgeving ineens met een muts op te zien. ;-)
De Multivap wordt in stroken van anderhalve meter aan elkaar geplakt met de plakstroken die aan iedere strook onder en boven zitten, zodat de naad dakpansgewijs verlopen en dus de regen niet naar binnen laten vloeien. Met een wel zeer kleverige tape worden de naden extra vastgezet. De moeilijke hoekjes zijn natuurlijk bij de opstaande randen van de boeideel en in de nok. Dat soort gepuzzel vraagt vaak overleg en improvisatie in het werk, dat zelfs op hoog niveau gevoerd wordt.
We hebben in één van de openingen in het midden nu een dekzeil opgehangen. Dat creërt meteen luwte in de binnenruimte van de woning. Dat kunnen we goed gebruiken als we volgende week verder binnen aan de slag gaan.
Nu voor vrijdag het storten van de monolitische vloer is gepland moet er even doorgebuffeld worden. Peter springt ook weer even bij. Op de vloer wordt een reflecterende laag aangebracht. Hiermee wordt de vloer nog beter geisoleerd. De wanden worden met platen bezet, nadat er een dampwerende laag is aangebracht. De electriciteitsdozen worden aangebracht. En de afvoer van de douche wordt goed in de vloer gezet. De badkamer is nu goed te herkennen omdat hier groene platen tegen de muur zitten.
En toen was het vrijdag dan zover! Donderdagavond hadden de mannen tot laat doorgewerkt. En op vrijdag zou het monolitisch beton worden gestort. Voor ons is dat de definitieve afwerkingslaag. Heel spannend dus. En op vrijdag ga ik mee naar de bouw, dus dan zijn we een beetje zondagsbouwers.... We waren eigenlijk te laat voor het spectakel van het storten. Gelukkig kent aannemer Gerard inmiddels onze lust op foto's dus ik was nog niet binnen (buiten eigenlijk) of hij zei: ik heb van het storten een foto gemaakt, die app ik je zo wel..... Fijn, Gerard. De foto rechts is dus van Gerard.
Hierboven zie je dat er nu toch vloerbedekking in het huis ligt.... De betonvloer is met plastic en vilt afgedekt om beschadiging te voorkomen. Stiekem kijken we naar binnen. Er stiekum op gaan staan durven we nog niet.
Dus we kijken heel veel op het land. Hoe staat het erbij? Waar is het vol, waar is het leeg, welke planten doen het waar goed etc.
Het drone team dat vorige week langskwam, stuurde vanmiddag een aantal van de restfilmpjes die ze zelf niet publiceren, maar die ze wel van ons maakten, op.Hartelijk dank hiervoor Bart en collega's!
Meer daarover is te lezen op 
Hieruit blijkt dat een Brandweerauto (straal van 8 meter) een aanzienlijk kleinere draaicirkel heeft dan een vuilniswagen (straal van bijna 10 meter) en die nog weer korter dan een dubbelassige vrachtwagen (straal van 12 meter). (Een draaicirkel is twee keer zo groot als de draaistraal.)
Om ervoor te zorgen dat vrachtwagens kunnen rijden, moet de initiatiefnemer een binnenbocht aanleggen die minimaal een bochtstraal van 6,5 meter heeft. Daarvoor moet die initiatiefnemer dus ruim 9 vierkante meter extra verharde weg aanleggen. Als deze initiatiefnemer al een kavelweg aan twee zijden van zijn kavel heeft, met dus verhoudingsgewijs veel verharding, dan zal diegene niet blij zijn met de opdracht (van de Vereniging) om een bocht met ruim 9 vierkante meter meer verharding aan te leggen. 
Deze berekening gaat nog uit van het geval dat de kavelweg direct aan beide zijden kan worden aangelegd. Als één zijde voor loopt en er dus maar een halve weg kan worden aangelegd, wordt het probleem met draaicirkels alleen maar groter. Bij een weg van 3 meter vereist een draaicirkel van 12 meter een bochtstraal van 9 meter. En op een weg van 3 meter kan een vrachtwagen van 2,5 meter breed nauwelijks heen en weer steken.
Maar het valt nog niet mee om zo'n ruit diagonaal door de kozijnopening te krijgen. Maar Aart blijft heel rustig en houdt overzicht. Zo krijg ik ook op mijn donder als ik zonder na te denken onder de ruit doorloop. 
En dan is het eindelijk zover! De zonnepanelen gaan er de dag na kerstmis op.
En als je de jongens van de Zonnefabriek bent, breng je de zon mee en kun je een week na de langste nacht, buiten in de zon je bammetje eten. Goed geregeld heren!
Vandaag heb ik met hulp van mijn zoon Roy de electriciteit in het huis gereed gemaakt.
Dan gaat ook nog wel eens een draadje los, zodat het niet allemaal in één keer vlekkeloos werkt.
Vanochtend kwamen we even na negen uur op onze kavel, en deden we een wel heel vreemde ontdekking. Een meter van ons tuinhuisje lag een dode ree. In de door de vorst berijpte tuin die een winterse stilte uitstraalt. Hoe bestaat het dat een ree ons tuinhuisje uitzoekt om de laatste adem uit te blazen. Er lagen wat uitwerpselen rond het huisje, en het kampeertafeltje was omver gestoten, dus blijkbaar had het hert geruime tijd rondgelopen.
Hij vond dat het anderhalf jaar oude reegeitje mager was en een ongezonde ruige vacht had. Ook had het een scheve kaak en een soort ontsteking aan de kop. Wellicht heeft het beest al eens een aanrijding gehad en is het daarna vermagerd omdat het niet goed kon eten. Hans Postma heeft het beest meegenomen in een
plastic krat die hij blijkbaar voor die reden achterin zijn four-wheel-drive heeft staan. Hij zou het beest ergens in een afgelegen bos neerleggen zodat de natuur haar loop kan hebben.
Vanavond zijn we na werk en klus naar Hillegom gereden. Het was de afsluiting van de periode die begon met het te koop zetten van ons huis. Ik schreef hier 
Ons huis is een zwarte doos. Maar dat gaat niet zo blijven. Het blijkt steeds heel moeilijk om uit te leggen en in te voelen hoe het er aan de buitenkant uit gaat zien. En we kunnen het nu aan de buitenkant nog niet klaar maken, omdat we het daar nog niet kunnen verwerken bij deze lage temperatuur. Dus daarom eerst de beschieting binnen!
Zondag rijden we naar Oosterwold via Amsterdam. We halen Mick op en praten onderweg al uitgebreid bij. En met Mick is dat altijd heel vertrouwd.
In aller vroegte moesten we naar Oosterwold, omdat de Staalbouwer om half acht wilde beginnen. 
Zoals het eerste idee is ontstaan: dat vanuit de hoek van de kavel een aardwal overgaat in het grasdak. 
Eindelijk hebben we buren gekregen. Gisteren konden Marjon en Bertel bij de notaris John Heldoorn de akte tekenen. Toen ze vanmiddag aankwamen stond er al een vlag op ze te wachten. Waar zo'n koninginnedag vlag niet al voor dient. Met een verwarmingsbuis in de grond en een pvc buis als verbinding staat de vlag er fier bij. 
Zoon Thomas begon spontaan rondjes om de vlag te rennen.
Blijkbaar kon de GeoDienst van de gemeente niet tegelijk met de gronduitgifte de inmeting uitvoeren.
Een mooi klusje ook voor dochter Vera die geholpen door Thomas het 100-meter meetlint mocht afrollen tot ruim 50 meter. En als dan de bocht gemaakt moet worden, dan rolt het lint helemaal af.
Gisteren is in één dag het dak op de grote woning gezet. 's Ochtends om 7 uur stond de kraan al klaar, in het donker. De meer dan 15 meter lange dakplaten waren al eerder gebracht door firma Falk.
De monteurs Arnoud en Reinard van Agraro hebben een apparaat met zuignappen meegenomen, die aan de kraan wordt gehangen. Daarmee kunnen de platen worden vastgezogen en zonder gedoe en beschadigingen van banden of singles worden opgetild.
Deze monteurs maken vaak daken van deze panelen, maar doorgaans worden de panelen anders gemonteerd: van de nok naar de goot. Bij ons dus overlangs. Dat wil zeggen scheef natuurlijk, omdat het hele dak 4 graden schuin staat. Dat watert ook lekker af. En voor de monteurs handig dat je op de nokken van het damwand profiel kunt staan tijdens het monteren.
De laatste plaat had nog wat voeten in de aarde. Die was iets te groot gezaagd, en moest eerst worden bijgezaagd voordat het paste. Tenslotte werden er nog metalen zetstukken over de nok gezet zodat de bovenkant is afgewerkt en waterdicht is.
Ook kwam vandaag een heer in bijzondere kleding langs: een fel-geel regenpak en een kastje op zijn buik en een stok in zijn hand. Ik ging uiteraard even een praatje maken. Het bleek een beheerder van de bomenrij te zijn, die - boom voor boom - de conditie van de bomen onderzoekt. Of er takken gesnoeid moeten worden, hoe hard de boom groeit. Met de stok controleert hij of de wortels stevig zijn. Ik vroeg hem of hij ook keek naar de bomen in het Staatsbosbeheer bosje. Maar nee, zover gaat de samenwerking niet. Wat je allemaal niet te weten komt als je een kopje koffie aanbiedt!
Deze keer geen fancy fotoverslag. Ik ben daarvoor niet echt in de stemming. De afgelopen dagen heb ik een aanvaring gehad met de landmeter van de gemeente. Van onze buren hoorde ik dat hij de kavel van de buren ging uitzetten. Prima natuurlijk. Hoewel het op zich al bijzonder is dat we hiervan door de gemeente niet op de hoogte worden gesteld. Toen hij eergisteren al vast het peil ging uitzetten sprak ik hem aan. Tot mijn verbazing liet hij mij weten dat hij het hoekpunt in aansluiting op onze buren 50 cm uit het midden van de weg ging zetten.
Zie hiernaast twee foto's van 15 juni vorig jaar. Keurig met draadjes vanaf de uitgezette palen. Allemaal fout dus. Toch??
Op de site maakoosterwold.nl is weer een update van de Oosterwold kaart gepubliceerd. Ook de weg is een stukje verder geprojecteerd.
Vrijdag kwamen Sienna en Laura kennismaken. Dennis, Marieke en Vincent waren voor deze gelegenheid verhinderd, maar zullen wel in het project meedoen. Hun taak is om ongewervelde dieren (insekten, spinnen, pissebedden, duizendpoten, wormen ....) en vogels te inventariseren. We hebben ze vast een paar foto's toegestuurd van beesten die we afgelopen seizoen tegen het lijf zijn gelopen zoals deze nieuwsgierige tor. 
Aan het eind van de dag ruimen we samen de laatste restjes op. We vinden de eerste rups van dit jaar. Er is hoop op nieuw leven dit jaar (en ja, opnieuwe vraat ;) Morgen worden nog twee ladingen gehaald en gaan we zelf onze planten in de grond zetten.
Afgelopen week heb ik de installatie voor warmte-terug-win ventilatie werkend gemaakt. Ik heb er een tijd tegenaan gehikt, al is het alleen al omdat het installatiehok zo propvol zit dat je geen ruimte hebt om te manoeuvreren.
kanten boren, anders kom je nooit door die 22 cm dak heen. Dan hang ik dus boven op het dak met een betonboor en een haspel. Gelukkig was het mooi en droog weer.
aangrenzen aan het installatiehok te ventileren. De badkamer wordt uiteraard afgezogen, en ook de slaapkamer.
Afgelopen zaterdag. De dag na de bomen en plantendag. Hoe ontzettend leuk ik zo'n dag ook vind, het is natuurlijk ook vermoeiend. Dus wij verheugden ons op een dagje pielen en klooien in de tuin. Lekker kijken wat er allemaal opkomt. Hoe de natuur aan een nieuw seizoen begint. De 30 struiken en bomen die we zelf hebben besteld de grond in werken en vooral genieten. En een mooie dag werd het!
Het vele bezoek maakt wel dat ik aan het eind van de dag denk: "ik heb nog een beetje weinig gedaan." Dus de heren koken (en ruimen op, wassen af) en ik ga buiten met de schep en de grondboor nog even los: Die palen van het amfitheater (wilgenstaken) moeten nog effe de grond in. Het resultaat is dankbaar (maar op de foto slecht te zien).
Het is een schets en er moet nog van alles uitgerekend worden. Daarom wordt de kaart nu digitaal uitgetekend en uitgerekend. Zoals het er nu uitziet, is de hele buitenbocht gevuld. Nu komen de binnenste plekjes aan de beurt.
Er waren nog een aantal piepschuim platen over van het isoleren van de vloer. DIe gebruiken we om de EPDM te beschermen en extra isolatie te geven, met als bijkomend effect dat er minder directe druk op de muur terecht komt. Die platen zijn nu nog zichtbaar, maar ze zullen helemaal onder de aarde verdwijnen.
Vanaf de oever loopt de heuvel nu gelijkmatig naar de aardwal bij het huis. Het was heel leuk om samen met Gert-Jan Bon op de kraan de juiste hoogte te bepalen. Soms even bukken of afstand nemen. Is de helling recht? Zit het hoogste punt van de heuvel op de goede lijn naar de aardwal? Aangezien die kraan nogal lawaai maakt, kan je met gebaren het beste aangeven dat het iets dieper afgegraven mag.
Ondertussen was Liander bezig om in het elektriciteitshuisje de aansluiting te maken voor de hoofdleiding langs onze kavelweg.
Ook aanwezig waren Ferry en Gerard van het Houthakkersgilde. Zij beheren nu al bosgebieden van de gemeente en SBB door hout te kappen en weg te halen. Als we de bosstroken meer gevarieerd willen maken dan is selectieve snoei en kap nodig. Bij SBB noemen ze dat een kartelrand maken aan de bosrand. En daar kunnen dan struiken worden geplant die zich in zo'n bosrand thuisvoelen. Met name bloeiers en besdragers zoals Sleedoorn, Lijsterbes, Meidoorn, Krentenboompje, Hazelaar, Vlier, wilde Mispel, Sporkehout, Kardinaalsmuts, Liguster, Wilde Rozen, en wellicht ook Kamperfoelie, en Frambozen. keuze genoeg.
Vervolgens zijn we naar de bosstrook aan de Auguste Compteweg (VTN Noord) gegaan en hebben met Jetta die daar gaat wonen de bosstrook bekeken. Die bestaat voor de eerste paar honderd meter uit gezond en prachtig beukebos, dat vooral in de winter met de zon op de stammen een prachtig silhouettenspel speelt. 
Bij het ontwerp van de kleine woning hebben we enthousiast gekozen voor een houten beschieting. En even enthousiast hebben we een partij douglashout laten zagen. Dat moest alleen nog geschuurd, in de lijnolie en dan op de wand geschroefd. Daarin hebben we ons wel enigszins verkeken. Wat een klus!
De tafel rond de koffie en thee vulde zich snel en iedereen bediende zichzelf. Fijn ook dat een aantal mensen ook nog hun eigen stoel meegenomen hadden. Hieronder een sfeerimpressie:
anderen daardoor niet vertragen. En je ziet hele "gewone" huizen, maar ook hele bijzondere huizen. Zo ontworpen dat je nooit meer iets op de trap laat liggen bijvoorbeeld.... (een reden waarom wij juist geen trappen meer hebben) of een woning gecentreerd langs het water.
Vandaag was een prachtige dag in Oosterwold.
Wat was het gisteren geweldig weer! We konden buiten werken zonder jas of trui. 
Aannemer Gerard en Jan hebben een belangrijke stap mogelijk gemaakt: de kunststof balken zijn aan de betonnen vloer vastgemaakt, zodat het onderkozijn van de ramen kan worden bevestigd. Omdat onze grote woning schuinstaat, moeten de onderkozijnen ook schuin worden gezet, zodat we rechthoekige ruiten kunnen plaatsen. Dat laatste zal nog wel even duren, maar met deze balken maken we toch een grote stap.
's Middags kwam broer Peter met Christof en Bruno. Irene was ook van het station opgehaald. Kan Irene weer eens met haar twee neven socialiseren. Uiteraard maken we een rondje over de kavel. Op zoek naar de kikkers in de paddenpoel. En de kikkerdril met eigen ogen zien.
Bruno moest een tent uitproberen, voordat hij de volgende dag op vakantie kan. Er is geen betere gelegenheid om je vakantiegevoel te prikkelen dan de tent op te zetten in Oosterwold.
Irene heeft deze foto ingenieus genomen, zodat Marie-José gebogen staat over de Lijnolie, en Marien door het raam op het dak te zien is.
Want dan is er plotseling geen balk meer waarop je je voeten kunt zetten. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om een brede balk eraf te schroeven, zodat ik op die ruimte zo lang mogelijk kan staan. Als laatste dus die brede balk weer terugschroeven, terwijl ik onder het dakraam nog een punt van mijn schoen kan gebruiken voor houvast. Het heeft wel wat weg van het raadsel van de kool en de geit....
Nu de zon in het voorjaar al weer langer schijnt, komt hij ook rond zes uur recht door de glasgevel van de kleine woning. Om het met een spreekwoord te zeggen: waarlijk een doorzonwoning.
Aan de zuidzijde is de gevel nu geheel met douglashout betimmerd. Geheel? Ja dat betekent in dit geval ook over de ramen heen.
Dan de contactpersoon van Liander maar eens bellen. Die zou een email bericht sturen, want zij dacht ook al dat bellen geen zin had, omdat niemand opneemt. Ik ben benieuwd.
Vanmiddag kwam Johan van Staatsbosbeheer onverwachts langs met zes bossen met plantgoed voor de bosrand. Een aantal weken geleden zijn we met Freek en Johan en een aantal omwonenden van nieuwe Oosterwold wijken op bezoek geweest bij een drietal bosstroken. Toen is besproken dat met name de bosrand bij de Frederik van Eedenweg en bij Tureluur Zuid verrijkt zouden kunnen worde met struiken die passen in de bosrand en voor meer variatie zorgen.
Daarom ook een oproep: Wie heeft de komende dagen, 's avonds of overdag zin om een handje mee te helpen om het plantgoed langs de bosrand te planten?
Dat is aan het vergaan en daaronder is prima bosgrond voor de planten. Met een schep compost en scheut water moeten ze wel gaan groeien.
Gisteren zijn we begonnen geweest om dakramen te maken in de grote woning. Dat begint met meten en nog eens meten, want de dakramen moeten straks ingepast worden tussen de zonnepanelen, dus als ze verkeerd worden geplaatst passen ze niet. Daarom hebben aannemer Gerard en Jan eerst een mangat gezaagd. Het voelt toch gek als de reciprook zaag zich met oorverdovend lawaai door de gloednieuwe stalen dakplaten zaagt. Als daarna het stuk van de dakplaat met enig geweld naar beneden wordt gedrukt, kijk je in het grijnzende gezicht van Jan. Zo'n klus schept toch ook enige voldoening.
Vandaag beginnen we toch weer met meten, om te zorgen dat de ramen zowel in hoogte als breedte goed terecht komen. Gelukkig kan je op de richels van de dakplaten redelijk houvast vinden, zodat je geen wilde dakhaas hoeft te zijn om op het dak uit de voeten te kunnen.
In onze vijver drijven dikke plakkaten van groene draadalgen. Dat komt waarschijnlijk doordat er nog te weinig waterplanten in de vijver groeien, en wellicht omdat er nog teveel voedsel in het water zit. Afgelopen week schepte ik wat water uit ons slootje om planten water te geven. Het water rook naar mest. Zou dat via de drainagebuizen wellicht vanuit de landbouwakker in onze sloot terecht komen?
Na de ietwat treurig stemmende foto's van afgelopen week van aangevreten bomen door onze niet genode gasten: reeën, hieronder graag een paar mooie voorjaarsplaatjes van planten en bloemen, om te beginnen met de power 
van de Asperges die nu naar boven komen. Vorig jaar nog zieltogend en sprieterig, nu een stuk zelfverzekerder.
Vorige zomer zaten we te filosoferen (gezelig met een wijntje en een kampvuur) met onze buren aan de Paradijsvogelweg. Het zijn de bewoners van het Wetterskip. (het rode houten huis met het schip ervoor). Beiden zijn zeer actief in de imkervereniging Zuid Flevoland. 
De afgelopen Paasdagen hebben we doorgebracht al worstelend met slangen. Dat klinkt als een Griekse tragedie, maar het ging om het monteren van 1200 meter vloerverwarmingsslang. Met de aannemer hadden we eerst isolatiefolie en stalen netten gelegd. Daarop kunnen de vloerverwarmingsslangen gemonteerd worden met kleine staaldraadjes. Van de aannemer Gerard had ik een handig apparaatje te leen, waarmee je de ijzerdraadjes om elkaar kan draaien door aan het handvat te trekken. Een soort handboortje, maar dan door te trekken.
Het beste is om vloerverwarming met dubbele buis als een slakkenhuis te leggen. Dan leg je dus om en om de heengaande en teruggaande buis, zodat er een gelijkmatige temperatuur wordt bereikt. Bovendien hoef je niet zoveel scherpe bochten in de slang te trekken, want dat wil die slang niet, en er zouden zelfs ook knikken in kunnen komen.
Voor de schuur hadden we een grote rol besteld met 500 meter. Om niet duidelijke reden heeft de leverancier een rol met 600 meter afgeleverd. Daarvan hebben we vier groepen van 120 meter slang geknipt. Dat ging voor de eerste delen wel goed. Toen we het laatste stuk wilden scheiden van het restant van ruim honderd meter, bleken de beide stukken ernstig in elkaar gewikkeld te zitten. Zie dan maar eens twee slangen van meer dan honderd meter uit elkaar te krijgen! Het is geweldig dat vriend Ronald dinsdagmiddag komt helpen. Deze mocht het gevecht met de slang dan ook in alle hevigheid meemaken. Maar de aanhouder wint, en zo zijn uiteindelijk alle meters vastgebonden aan de stalen netten.
Best gezellig. Ik vind het zo leuk om naar het storten te kijken dat ik het begin van een vergadering op mijn werk mis..... Jongens (en meisjes), dat was om deze werkzaamheden.... 
Afgelopen week hebben we een paar koude nachten gehad. Nadat het in maart zo warm is geweest, zijn veel planten, struiken en bomen voortvarend uitgelopen, ook diegene waarvan de bladeren of takken niet tegen koude kunnen.
Ook de broer van Marie-José, Mark komt langs met twee van zijn dochters: Marieke en Eva-Lotta. Die mogen de vis loslaten in de vijver nadat ze een tijdje hebben gedobberd om aan de temperatuur van het water te wennen.
Maar in de tussentijd hebben een paar hijskranen daar hun stempels ingezet. Een mooie gelegenheid dus om het kruidenwiel te herstellen en met verse compost te voorzien. Marieke en Eva-Lotta zaaien de veldjes in. Fantastisch!
Vanmiddag was er weer een burenborrel op de Frederik van Eedenweg. Gelukkig werkte het weer mee zodat we buiten konden bijpraten met een kopje koffie, thee, koek, worstje, olijf, kaasblokje en wat de buren nog meer hadden meegebracht.
Zo'n twee weken geleden plaatste imker Marije haar volk met bijen in onze boomgaard. In 
Mag dat eigenlijk wel? Een BijGebouw uitbreiden in Oosterwold? Ja, want er zit geen vloer in. Het huis is gewoon drie keer zo hoog gemaakt. En dan komen er dus niet meer BVO's. Bijen hebben ook geen trap nodig.... dus geen extra BVO's! Hmm, onbruikbare tip natuurlijk, maar ja, dat krijg je met al die lange procedures... 
Eerst trekken Imker Marije en Supervisor Hajo het gloednieuwe imkerpak aan. Het heeft wel wat weg van maanmannetjes zo. Vervolgens maakt Marije in een ingenieus blaasbalgapparaatje rook, waarmee ze de bijen kan versuffen.
afstand toe. Je weet maar nooit.
Vandaag prutsen we een beetje met nuttige en semi-nuttige klusjes. Zo slopen we een houten rekwerk waar ramen op gekomen zijn uit elkaar. Het hout is mooi en zo besluiten we er een bankje in de boomgaard van te maken. Simpel op twee stapels stenen met daarop twee netjes afgewerkte planken aan elkaar gemaakt. 
Om het af te maken olie ik ook de kabelrol die al een paar maanden op z'n kant staat. Op steentjes gezet, zodat ie niet wegrot is het een tafel voor de koffiekopjes. We kunnen in de boomgaard zitten om naar de bijtjes te kijken. Zo kunnen we hergebruik maken van wat is overgeschoten in de bouw en eigenlijk afval was. (Of de kachel in zou gaan.) Als je op het dak staat kan je een mooie overzichtsfoto maken van de Westelijke Boomgaard maken met bankje, tafeltje en BijGebouw.
Marien heeft voor zichzelf ook een aanmodderklus bedacht. Eerst het dak schoonspuiten. Dan loopt het water via de profielen naar de lage kant. Daar kan alles schoon en droog worden gemaakt. Daarna wordt de aansluiting van de dakplaten en de dakramen rondom in de rubbercoating gezet om deze waterdicht te maken. Daarvoor hebben we 10 liter vloeibare rubber gekocht. Dat ziet eruit als modder. Letterlijk aanmodderen dus. De meest kritische aansluiting is tussen de dakplaten en de boeidelen aan de lage Oostzijde. Daar blijft uit zichzelf altijd water staan in de profielen. Dat moet dus echt waterdicht zijn. Lekker dik smeren dus, zodat de lage kanten met een dikke laag smurrie (rubber) zijn afgedekt. 
Succes heeft vele vaders en moeders als het eenmaal begint te lopen!
Toen de glazen puien werden geleverd voor de kleine woning, stond het glas op een houten bok. Deze bleef achter. Blijkbaar is dat goedkoper dan dat de transporteur of leverancier hem weer komt ophalen. Toen het glas er eenmaal afwas leek het ons wel wat op een pergola of een bankje. Maar dat vroeg nog wel wat ombouwen. Dit weekend hebben we eerst het breekijzer gehanteerd, en de zaag, om vervolgens een rugleuning te monteren.
Marie-José heeft de planken geschuurd en in de lijnolie gezet. Nu op een paar stapeltjes stenen, en voorwaar hebben we een bank van zo'n drie meter op het erf van de grote woning staan. Kunnen we bij de volgende BuurtBabbel met de wijkbewoners verder inwijden.
Gisteren zijn we in Hoofddorp begonnen met inpakken. Eerder hebben we weliswaar een hele vracht naar onze ouders in de Achterhoek gebracht, maar dat voelde nog niet als verhuizen. Nu wel. We hopen drie of vier ritten met een (over)volle aanhangwagen en auto te rijden. Dan kunnen we tenslotte op 29 mei met een verhuiswagen in één keer alles te verhuizen.
Dat brengt je soms wel tot een verzuichting: Wat heb ik toch een hoop troep! Boeken zeulen, CD's, bloempotjes, gereedschap. En voor je het weet raak je verzeilt in een nostalgisch terugkijken: och weet je nog (oudje).
In een eerder 
Grappig om te merken dat bij het determineren toch nog altijd de determineerboekjes erbij worden gehaald. Ditmaal is de raadselachtige plant een plant met gele bloemetjes. Maar welke?
Zoals ook incidentele lezers zullen weten, zitten we al maandenlang op de aansluiting van stroom, water en kabel te wachten.
Afgelopen dinsdag werd ik plotseling gebeld door Baas. "Ja ik zal worden aangesloten, maar we weten nog niet wanneer. Daarover bel ik u donderdag of vrijdag terug". Er moet nog materiaal besteld worden. Ik nog protesteren: "Mevrouw, de kabel van Reggefiber ligt al langs de weg ingegraven." Heeft natuurlijk geen zin. Het is toch een smoes. Natuurlijk moet er niets besteld worden. Firma Baas doet niets anders dan water, electra en kabel. Zouden ze voor deze dertig meter plotseling materiaal moeten bestellen. Nee, dat heeft iedere medewerker in zijn auto liggen!
De vorige keer was de bijenkast uitgebreid met twee kasten, dus het was spannend of de bijen zich de nieuwe ruimte al hadden eigen gemaakt.
Imker Marije opent de kast met een speciaal gereedschap. Bijen maken de kast vaak hermetisch dicht. In de bovenste kast zijn wel wat bijen te vinden maar ze hebben nog geen cellen opgebouwd op de raten. 
Maar er is wel iets wat Imker Marije zorgen baart. Grote bolletjes, die zij zwermcellen of moerdop noemt. Daarin worden waarschijnlijk nieuwe koninginnen grootgebracht. Als die uitkomen, gaat die eropuit en neemt die een deel van het volk mee. Dat wordt dan een zwerm bijen. Vandaar zwermcel.
Ondertussen leren we veel: we zien broed: jonge larven, aangewezen met het haakvormige gereedschap. En aan het einde kijken we een bijenlarve recht in de ogen.
Vandaag kwam Piet Harlaar om de betonnen vloer te polijsten en te impregneren. Eerder heeft hij het beton gestort en gevlinderd om een supergladde betonlaag te krijgen: 
Nu is het droog genoeg om te polijsten en te impregneren. Alhoewel? Droog? Vanochtend regende het rond een uur of zeven. En dan blijkt dat de dakramen nog steeds niet helemaal waterdicht zijn. Dus snel dweilen. Gelukkig is de toplaag van het beton zo dicht, dat het water niet diep doordringt, en na een uurtje oogt de vloer weer droog.
Piet gebruikt een slijpmachine met een diamantschijf om kleine oneffenheden langs de randen glad te polijsten. Omdat het zo'n grote oppervlakte is, vallen die randen wel mee. Alleen bij de badkamer, precies bij de afvoer zit een scheurtje. Dat moet later worden opgevuld met epoxy-hars. Als Piet de vloer schuurt met fijn schuurpapier kan ik met de polijstmachine de muren nog afwerken.
Nadat wij maandag verhuisd zijn, komen 's avonds de vogelaars van de Aeres hogeschool hun veldwerk doen. Ze moeten aan de bosrand in de avondschemering kijken naar de vogels in de bosrand. Maar ja, we wonen in een agrarisch gebied ... en er rijdt de hele avond een trekker over het boerenland. Dat maakt tamelijk veel herrie. Niet irritant, maar wel als je vogels wilt observeren...
We hebben er lang op gewacht, maar eindelijk is het glas in de grote woning gezet.
Daarna konden de glasbokken worden afgeladen. Helaas blijkt al direct dat een grote ruit kapot op de bok staat. Die zal vervangen moeten worden. Maar we laten het glas er toch inzetten, anders zitten we nog twee of drie weken met een open gevel.
grote ruiten zijn tot meer dan 300 kilo per stuk. Daar valt weinig aan te tillen.
rechtop duwen, en met een glaslat aan de bovenzijde vastzetten.
stuk beter dan die kleine kraan, omdat de bokken te zwaar zijn.
We hebben al eerder draadalg uit de vijver gevist, maar met het warme weer werd het weer hoogtijd. 
We hebben onze hypotheek geregeld bij de Rabobank. Daar zijn we blij mee. De Rabobank is daar ook best een beetje trots op, zeker nu de eerste initiatieven met een Rabobank hypotheek succesvol worden uitgerold. Dus werden we benaderd of we niet wilden meewerken met een artikel in het Rabo nieuwsblad.
en we na meer van veertien weken wachten eindelijk onze definitieve stroom en wateraansluiting krijgen. Maar er kwam niemand. Wij bellen naar de contactpersoon voor Oosterwold escalaties Tracy. 
Tsja, er staat nu in het systeem dat wij woensdag staan ingepland, maar dat was binnen de Baas-organisatie niet gecommuniceerd.
Daarvoor hebben we geen opdracht. Oude aansluiting loskoppelen? Daarvoor hebben we geen opdracht, moet Vitens en Liander zelf doen... Bouwaansluiting voor de buren? Daar hebben we geen opdracht voor. 
En dat lijkt mij niet zo handig als de nutsen met elkaar al zo'n onvoorstelbare werkachterstand hebben opgelopen. 
En dan kan ik nog snel naar de bouwmarkt om aansluitmateriaal te halen voor het water, want Baas legt alleen de watermeter aan. Dat begrijp ik ook wel, want de aansluiting op de waterleidingen is in ieder huis weer anders.
Maar dan heb je wel voldoening als aan het einde van de middag de wateraansluiting werkt. Zelfs met een doorkoppeling naar een aansluiting in de grote woning met een lange tyleenbuis.
Dacht ik afgelopen woensdag dat ik met definitieve stroom en water en afkoppelen van de tijdelijke stroom, een hoofdstuk zou kunnen afsluiten, nee, de soap over nutsen wordt nog steeds vervolgd.
We hebben al enige tijd twee groepjes studenten van de Aeres hogeschool rondlopen op het Paradijsvogelbosje om vogels, insekten en planten te inventariseren.
Na een introductie door Dennis heb ik de groep rondgeleid over de kavel om een beeld te krijgen van de verschillende biotopen: vijver, moeras, oever, aardwal, bosrand, paddenpoel.
Die kan je dan onderzoeken met boekjes, als ze niet wegvliegen of springen zoals lieveheersbeestjes en sprinkhanen plegen te doen. 
Zo zie ik allemaal groepjes studenten met paraplu over de kavel lopen, en dan terug naar de tafel om de oogst te bestuderen. 
We proberen eens per maand een bijeenkomst voor de wijk de organiseren, die in de volksmond al buurtbabbel is gaan heten.
Gisteren, maandag 19 juni was ik op uitnodiging van het Waterschap Zuiderzeeland bij een gesprek in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. Er waren drie gesprekspartners: Roelof Kruize, Directeur Waternet, Peter Dortwegt van het Stadslab Buiksloterham en Eef Spronck, strategisch adviseur van De Coöperatieve Samenleving en De Gezonde Stad. Gespreksleider / moderator was Rindert de Groot en het gesprek was voorbereid door Joachim Meerkerk. Het onderwerp was Democratie en de Circulaire Stad. Circulaire Stad? Daarmee wordt bedoeld, dat de stedelijke gebieden zodanig duurzaam worden gemaakt, dat ze liefst alle grondstoffen inclusief water, electriciteit, voedsel en afval hergebruiken. 's Middags was er een bijeenkomst van wetenschappers en beleidsmakers op het gebied van watermanagement. Daar mocht ik ook bij aanzitten en meediscussieren. Ik merk dat ik een beetje allergisch ben geworden voor wetenschappelijke en beleidsjargon. Maar in mijn vorige leven heb ik mij ook langdurig bezig gehouden met business-cases en verdienmodellen en coalitievorming en stakeholderanalyse en .... dus ik mag eigenlijk niet zeuren. Er was wel een duidelijke gemeenschappelijke interesse 's middags en 's avonds, en dat was de relatie tussen centrale sturing door het rijk en grote instituties (waterschappen, waterleiding- en energiebedrijven) enerzijds en decentrale, regionale organisatie anderzijds. En uiteraard was ik door Zuiderzeeland uitgenodigd, omdat Oosterwold een voorbeeld is van regionale organisatie en circulaire waterbehandeling. Wij moeten immers zelf ons water zuiveren omdat er geen riool wordt aangelegd in Oosterwold. Ik heb benadrukt dat in Oosterwold het zelf doen veel breder is dan duurzaamheid en ook veel breder dan waterbeheer. En daarin schuilt ook de kracht. Bewoners van Oosterwold snappen dat als je veel zelf doet, dat je ook op duurzame manier kunt omgaan met water, energie, natuur, voedsel, en sociale samenwerking in de wijk. Ik vond het prettig om in het gesprek dicht te blijven bij de dagelijkse praktijk die ik meemaak (en waarvoor ik ook was uitgenodigd). Je kunt anders zo vaag gaan zweven in toekomstbeelden en mooie beleidstermen. Ik vond het wel bijzonder dat de urgentie voor duurzaam omgaan met water niet door iedereen gevoeld wordt. Water is eigenlijk te goedkoop. Maar voor ons in Oosterwold is niet niet een kwestie van urgentie: je moet gewoon zelf je waterzuivering regelen. Dit gespreksprogramma ( er zijn nog zo'n twintig andere discussies over democratie en de circulaire stad) legt de verbinding met democratie. Dat blijkt in Oosterwold uiteraard in de eerste plaats uit participatie: zelf doen. Ik heb ook aandacht gevraagd voor inspraak wanneer zaken niet helemaal gaan zoals de regels bepalen of wanneer de regels schuren tegen de werkelijkheid. En ik kon niet nalaten om de actuele problemen bij aansluiting door de nutsen als voorbeeld te gebruiken hoe je je weg moet zien te vinden in ondoorzichtige werkprocessen. Uiteindelijk kwam er wel een gemeenschappelijke lijn uit de discussie, dat er in de toekomst een verdeling zal ontstaan tussen grootschalige organisatie en regionale organisatie van recycling, water- en energie-hergebruik. Hoe dat evenwicht moet worden gevonden, en hoevaak er daarbij nog obstakels opdoemen, dat blijft nog verborgen in de toekomst. Ik houd mij eraan vast, dat zelf ontwikkelen in Oosterwold ons energie geeft, en daarmee kunnen we verder.
Afgelopen donderdag kwamen twee mensen van Omroep Flevoland langs om ons te interviewen over de vertragingen bij de Nutsen en met name bij de uitvoerder firma Baas.
Vanmiddag kwamen adviseurs van MVRDV op bezoek, samen met de programmadirecteur van Floriade Almere en ons aller gebiedsregisseur.
Natuurlijk hebben wij een Vereniging waarmee we de aanleg en onderhoud van de weg en nutsen in goede banen zullen leiden. Maar we proberen niet teveel in regels vast te bakken, omdat we als bewoners een heleboel doen en aanpakken zonder dat dat helemaal in regels moet worden gebakken. En we proberen eventuele problemen met beheer op te pakken als ze zich voordoen, en niet als een abstrakt probleem in het luchtledige.
In het hele bouwproces komen er ook futiliteiten langs, die toch moeten gebeuren.
Waar moet de bel komen?
We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk is onze grote woning echt wind en waterdicht. Tenminste als ik niet net zoals vanavond het dakraam open laat staan terwijl het regent.
Vandaag heeft de glaszetter Dick Renes alle ruiten die een maand geleden verkeerd geleverd waren, opnieuw gezet. Gelukkig waren de ruiten nu goed, en hoefden we ook niet op de levering uit Duitsland te wachten. 
Dus konden we vanochtend om acht uur direct aan de slag. Met de kleine kraan die de ruiten kan tillen waar wij niet aan moeten beginnen. Eerst moesten de verkeerde ruiten eruit: eentje die geleverd was met een barst erin, en drie die verkeerdom geplakt waren zodat de folie aan de buitenkant zit en oxydeert aan de lucht. Daarna dus de nieuwe ruiten weer plaatsen en met hardhouten glaslaten vastzetten. Daar heeft de glaszetter een geweldig schietapparaat voor. 
De aluminium strips zijn allemaal al zwart gespoten. Nu moet ik alleen nog het aluminium zwart schilderen dat ik zelf geregeld heb voor de hoekstukken en horizontale balk. Als het dus de komende week nog even droog kan worden.... Maar nu ziet het er al zo anders uit, dat alle ruiten met een zwarte strook afgezet zijn. Marie-José kreeg spontaan de neiging om ruiten te gaan wassen. Ze moet nog 3 dagen wachten tot de kit droog is geworden.
Ik liep afgelopen vrijdag langs ons tuinschuurtje, en toen viel mijn ook op een grote wesp die rond mijn eco-toilet zwermde, en uiteindelijk via het uitgezaagde hartje naar binnen vloog. Wij gebruiken het eco-toilet al een tijd niet meer omdat we in de kleine woning een normale toilet met spoelwater hebben, dus we komen niet vaak meer in het kleine aanbouwhokje. Toen ik de deur opende zag ik tot mijn verbazing een aanzienlijk bouwwerk tegen de muur onder een plank zitten.
We hebben al eerder Hoornaar wespen gezien, dus het was al snel duidelijk voor mij: een Hoornaar nest. Zij maken een komvormig nest van vermolmd hout dat de wespen zo mengen met speeksel dat ze er een kartonachtig bouwwerk van kunnen maken. En onder die kom zie je duidelijk de honingraatstructuur waarin het broed zit waar de jonge hoornaars uit moeten komen.
Maar als je te dicht bij het nest komt, dan willen ze toch wel laten weten wie er de baas is, en dat je beter weg kunt blijven. Met een duikvlucht direct uit het nest recht op je af en dan met kleine cirkels om je heen. Dan ga je toch gauw een eindje verderop staan.
De ontwikkelregels voor Oosterwold zijn nog steeds grotendeels papieren regel. Ervaringen van de pioniers zouden eerder gebruikt kunnen worden om de praktische uitvoerbaarheid te verbeteren. Meer flexibiliteit zou geen luxe zijn. Ik zie ook wel dat de gemeente onder hoge druk staat. Er worden tegenwoordig voor toetsing van vergunningen externe bureaus ingeschakeld voor wie Oosterwold weer nieuw is. Veel ambtenaren zijn met de beste bedoelingen en grote inzet bezig. Maar op de een of andere manier stokt het. Wellicht speelt onzekerheid en angst voor precedenten of juridische problemen. Dit is de overheid trouwens niet vreemd. Het kan volgens mij beslist veel beter”. Marien oppert een idee. Een soort van Oosterwold Denktank. Van hem mag het in zijn schuur. Met de benen op tafel ervaringen uitwisselen met een aantal pioniers want zij hebben per slot van rekening praktische ervaringen opgedaan. Verder mensen van vergunningen en bij Oosterwold nauw betrokkenen. Bijvoorbeeld nutsbedrijven, het waterschap of bijvoorbeeld de stadsarcheoloog.
Als we vanmiddag thuiskomen van het boodschappendoen (ja, ja het gewone leven gaat ook door als je aan het bouwen bent) is het een drukte van belang op de Frederik van Eedenweg. Op de weg staat een gezelschap met een drone. Het zijn Simon en Joke die achterin de Frederik van Eedenweg gaan bouwen. Met moeder en nog een vriend met zijn vrouw. (Sorry wij zien zoveel mensen dat we niet alle namen onthouden). Simon en Joke zijn blij want ze hebben deze week anterieur getekend! Wij zijn ook blij. De wijk krijgt snel vorm en het lijkt er zelfs op dat voor volgend jaar deze tijd iedereen aan de slag is... Dat zou toch wat zijn...
En vanaf de grond zijn sommige dingen die je "schept" eigenlijk nauwelijks te vatten. Als bijvoorbeeld hoeveel groter het water geworden is bij de laatste graafactie. Maar ook hoe het grote huis van enige afstand eruit ziet. Waarbij de ideeen waar wij inmiddels jaren mee rondlopen nu toch gaan werken.
Afgelopen woensdag hebben we onze eerste sessie gehouden van de Zomerworkshop Ontwerp je KavelBeplanting.
Daarna in de Glazen Schuur van de grote woning gewerkt. We moesten alle bouwspullen van tevoren aan de kant schuiven, en wat noodverlichting aanleggen. Toen konden we wel twee tafels kwijt waar we iedereen een plek konden geven.
We hebben lang genoten van de houten beschieting als bekleding van onze kleine woning. Klein nadeel was dat we het hout over de ramen hadden laten doorlopen. Dat was bedoeld, om later luiken te maken. Maar dat was er een tijd niet van gekomen. Het is ook een wat ongewone klus, dus als je het druk hebt schuif je zoiets makkelijk vooruit. Met hulp van zoon Roy trekken we de stoute schoenen aan.
Eerst de luiken uittekenen, daarna een rechte houten lat als geleiderails gemonteerd, en dan met de kleine cirkelzaag door de latten. Dan nog de horizontale liggers doorzagen, wat een precisieklusje is, want als je dan te diep zaagt zit je de ramen door te zagen.
Met houten steunblokjes maken we vervolgens drie scharnieren per luik aan de bovenkant vast. En nu zetten we met een soort spalk de ramen omhoog.
stand we leuk vinden.
Als de luiken horizontaal staan, dan lijkt het wel een beetje een koek-en-zopie.
Als een luik open en een luik dicht: knipoog
Het Paradijsvogelbosje is voor veel mensen een informatiepunt. Over Oosterwold, maar ook over het maken van natuur. Vaak zijn we zelf aanwezig om iets te vertellen. Vaak ook niet of zijn we druk met.... ja met wat eigenlijk... Zo raar dat we druk zijn.
Gisteren heb ik een klein tuintje gemaakt op het informatiebord bij het Paradijsvogelbosje. Het dak is gevuld met wat kiezels voor het afwateren, tuingrond en een aantal vetplanten. Die kleuren nu als een wat kortgeschoren haardos het informatiebord. Hopelijk slaan de planten aan. Ondertussen hebben we al de eerste bezoekers gehad die bij het informatiebord afstappen. Zo dient het zijn doel.
Toen ik vanochtend wegging werden onze twee buffervaten voor de verwarming gebracht. Het uitzoeken daarvan had nogal wat voeten in de aarde, want ze moeten tamelijk precies in de ruimte passen. Eigenlijk iets preciezer dan ons lief is, maar nu zijn ze er dan!
Met acht deelnemers zijn we afgelopen woensdag verder gegaan waar we vorige week gebleven waren met het ontwerpen van de kavelbeplanting.
Gisteren waren we uitgenodigd bij onze huisimker Marije en haar man Dennis, om getuige te zijn van het honingslingeren van de eerste Paradijsvogelbosje-honing. Daphne en Hajo begeleiden Marije bij het imkeren, en zij waren er natuurlijk ook bij.
Dennis maakte met een soort kam de verzegeling van de honingcellen open, zodat de honing eruit kan komen.
Ik heb juist zondag met de bosmaaier het wandelpad langs de bosrand gemaaid. Weliswaar is dat een benzinemaaier, maar door lang gras moet je toch redelijk intensief met die maaier manoeuvreren. Vanmiddag hoorde ik een tractor achter onze kavel en ben ik naar de bosrand gelopen. De chauffeur van de tractor met maaiapparaat nam de tijd om even de kavel te bekijken. Leuk om toch even kennis te maken met de mensen van Staatsbosbeheer, die bij onze kavel actief zijn.
Daarna wilde hij ook nog wel even poseren voor in de blog. Dank, en fijn dat we weer goed kunnen wandelen langs de bosrand.
En, hoe gaat het nu sinds we het Hoornaarnest half juli ontdekten, met onze zoemende vrienden? (zie 
Er zijn een paar coulissen bijgekomen, en er vliegen ook zichtbaar meer Hoornaars rond op de kavel. Toch hebben we er nog geen last van, zolang we het hokje niet ingaan. Dus als wij ze met rust laten en zij zijn niet bijzonder in ons geinteresseerd, kunnen we wellicht een goede verstandhouding handhaven....
Gelukkig was onze zoon Roy zaterdag ook bij ons, zodat we gezamenlijk de klus konden oppakken. Eerst een A-vormige stellage gemaakt. Dat was het moment dat Marie-José een bericht postte op Facebook, wat dit toch voor iets zou gaan worden. Dat heeft veel creatieve oplossingen opgeleverd.
65 jaar (waarom niet ouder???), De A- van Almere.....
Nu we in Oosterwold wonen is niet elke ontwikkeling even groot. Langzamerhand is het ook her en der een afwerkingskwestie. Voor je het weet vergeet je daarover te bloggen. Terwijl het effect in ons huis best heel groot is. Een van de dingen die Marien de afgelopen weken heeft gedaan, is het maken van deurtjes voor onze bovenkastjes in de keuken. En dat was best een klus, want de kastdeurtjes zijn schuin. Maar het resultaat is de moeite waard. En dan kan je je afvragen wat doe je dan in al die hoge kastjes? Nou je voorraad honing en bessenjam bijvoorbeeld.
e initiatieven aan de Frederik van Eedenweg, die in de volksmond al BuurtBabbel is gaan heten. En weer was het stralend weer.
Omdat onze buren Marjon en Bertel en Albert en Janneke nu druk bezig zijn met bouwen, hebben we de tafel en stoelen maar eens op de kavelweg gezet. Dan vult zich de tafel vanzelf met koffie, thee, limonade, zelfgebakken koekjes, hartige hapjes. 
En zelfs als de laatsten op de scooter zitten, komt er nog geen eind aan het gesprek. BuurtBabbel met recht.
Eerst hebben we in de grote vijver huis gehouden, en daarna in de Paddenpoel, die bijna helemaal dichtgegroeid was. Nu kunnen de andere planten zoals Krabbescheer, Watergentiaan, Lidsteng en Waterkers weer hun plekje terugveroveren. Als de Lisdodde tenminste niet te snel weer aangroeit.
Vanmiddag kwam een grote afvaardiging van het Waterschap Zuiderzeeland met het hele bestuur en de Dijkgraaf Hetty Klavers op bezoek. Ik heb al eerder met verschillende mensen van het Waterschap van gedachten gewisseld over Oosterwold, en zo kwam ter sprake dat het bestuur op bezoek wilde in Oosterwold en ook een ruimte zocht om met elkaar en met de wethouder Tjeerd Herrema van gedachten te wisselen.
Waterschap relevant zijn, zoals het graven van de vijver en het verlagen van de oevers, zodat je aan de oever op grondwaterniveau kunt staan. En het helofytenfilter voor de zuivering van ons water. Na afloop kreeg ik nog een paar leuke foto's van Ivonne en Ellen via Twitter en de WhatsApp, met dank.
Het was goed dat ik de parasol had opgezet, want die bood schaduw om wat te drinken voordat wethouder Tjeerd Herrema aankwam.
Ik vond het leuk dat we deze groep konden ontvangen, en hoop dat de locatie ook bijdraagt tot de betrokkenheid van iedereen bij de Oosterwold-zaak. Het wordt zo echt een multi-functionele ruimte.
Afgelopen weekend hebben we onze beoogde ruimte voor een amfitheater aan de bosrand een kleine facelift gegeven.
En de eerste ring om op te zitten is tot de gewenste hoogte gebracht.
Nu we met het grote huis verder gaan bouwen, wordt het tijd dat daar ook "verantwoorde" stroom is. En terwijl is ik dit zit te typen onweert het buiten. Dan ben je toch blij met de een goede aardpen. Het waterpeil is van het regenwater, niet het waterpeil. Binnen bouwt Sietse Zeeman de meterkast in de tussenwand op. Marien heeft zelf veel voorbereid en is blij met het compliment dat hij daarvoor krijgt (terecht!). 
Het is in Nederland geen Irma geworden, maar wat een onrust stookt een najaarsstorm ook in Nederland. Althans zeker ook bij mij, als de wind in Oosterwold om je huisje heen giert. Afgelopen week heb ik een grote lap EPDM-folie uitgerold op het dak van de grote woning. Die moet op een later moment nog vastgemaakt worden aan de nok. Maar nu nog niet, dus moest de lap worden vastgelegd met stenen, rollen vilt en grond. Om te zorgen dat er geen wind onder kan komen. Want hoewel dat EPDM behoorlijk zwaar is (140 kilo voor een lap van 9 x 16 meter) stelt dat niets voor als de wind er onder komt en kans ziet om ruim honderd vierkante meter als een zeil vol te blazen.
Tijdens de storm hoorde ik af en toe wel stenen heen en weer schommelen. En tot drie keer toe is een dakraam helemaal ondersteboven gekanteld.
Toen vanmiddag de storm ging liggen, heb ik dus eerst maar even poolshoogte genomen op het dak. het ligt er nog goed bij. Het ligt niet strak, maar dat moet allemaal nog gebeuren. Geen noemenswaardige schade ook aan de bomen. Een paar scheefgewaaide wilgen, maar die snoeien we in januari wel weer bij. 
En vandaag is het fantastisch weer! Misschien wel de laatste zachte nazomerdag. Geen straf om dan op de oprit een paar schragen op te zetten en buiten alle houtdelen te zagen.
Aan het einde van de dag hebben we alle houtjes gezaagd en genummerd in stapels op de oprit liggen. Nu moet voor de burendag alles nog geschuurd worden en gaten voorgeboord.
Wie van de buurtjes heeft zin om komende week een paar uurtjes mee te werken aan deze voorbereiding?
Zondag hebben we een oproep gedaan voor hulp bij het voorbereiden van de bankjes die we komende zaterdag met burendag in elkaar willen zetten.
Een goed plan heeft vele ouders! Of het er nou aan ligt dat als een plan een succes wordt er ineens vele ouders zijn of dat juist omdat er vele ouders zijn, een plan zo goed geworden is, laten we in het midden. Vandaag trok een grote groep ouders door Oosterwold, ze kwamen met een bus vol. 
En natuurlijk wordt hartelijk bijgepraat. Sommige mensen zijn, hoewel ze intensief aan Oosterwold hebben gewerkt, toch nog nooit live in het gebied geweest.
Anderen zijn wel in het gebied geweest, maar hebben elkaar al lange tijd niet gezien. Voor al deze zaken is ruimte vanmiddag. 
Afgelopen zaterdag was het burendag. Die gelegenheid hebben we aangegrepen om met onze toekomstige buren in de Frederik van Eedenweg gezamenlijk een klein feestje te bouwen. En niet alleen een feestje, er zijn ook zes bankjes gebouwd. Het Oranjefonds heeft onze aanvraag gehonoreerd voor materialen, waarmee we mooi Douglashout, schroeven, lijm en beits konden 
kopen.
geschuurd en een paar zijkanten van de bankjes gemonteerd.
In het Burenpakket zat ook stoepkrijt, die bij gebrek aan een stoep door de kinderen zijn toegepast op onze container, die zo is omgetoverd in ware graphity streetart. De bankjes vinden hun plaats langs de weg en langs de bosrand. En als een nieuwe bewoner begint met bouwen, tillen we daar een bankje heen, zodat er al meteen een zitplekje en gelegenheid voor een sociaal onderonsje geschapen wordt.
Zondag zijn we op excursie gegaan naar de Markerwadden. Georganiseerd door Natuurmonumenten. We hadden al twee kaartjes gekocht, toen we te horen kregen van de Natuur en Milieufederatie Flevoland dat ons project Paradijsvogelbosje in de prijzen was gevallen en dat we twee kaartjes voor het bezoek van de Markerwadden hadden gewonnen.
Gelukkig is het rond 11.30 uur al wel stralend weer. Dus met wat stijve benen kunnen we gelukkig 12.30 uur de boot in, want veel mensen moeten nog wachten op de volgende boot.
De boot vaart een flink eind van Lelystad naar de locatie waar Firma Boskalis met groot materieel bezig is om de MarkerWadden aan te leggen. 
Het eiland is nog niet klaar, maar al wel indrukwekkend in aanleg. Toch valt in eerste instantie het oog op de kolossale baggerwerktuigen, pijpleidingen, shovels, spuitende pompen.
bepaald nog geen groene oase.
Blijkbaar heeft het zaad ook tijd nodig om 
via de lucht op zo'n vlakte in het water te komen. Zeker prachtig zijn de forse planten Moerasandijvie die met hun voeten in het water in hun element voelen.
We hebben weinig vogels gezien, hoewel een aantal fanatiekelingen met imponerende apparatuur vast meer gezien hebben dan wij.
toekomst. Leuk om er nu geweest te zijn en over een jaar of twee jaar nog eens terug te komen en te zien hoe het zich ontwikkeld.
die daar groot gebarend uitleg aan geeft.
We hadden het idee dat er voor deze afslag ook twee bomen gerooid zouden moeten worden, maar volgens de medewerkers van Knipscheer en het uitgezette paaltje, kan de afslag precies tussen vier bomen door, omdat daar een iets wijdere doorgang is.
Als we vanavond terugrijden naar huis, rijden we nog even door om te kijken hoe het met de andere afslag staat. De aansluiting is gemaakt, maar klaar zijn ze nog lang niet... We toch even foto's om het vast te leggen.
Vorig jaar april zijn de eerste acht initiatiefnemers in Oosterwold bij één van de eerste uitreikingen van de Groene spelden genomineerd. (zie
Twee weken geleden kregen we bericht dat Hajo ook echt genomineerd zou worden en een groene speld zou krijgen. Wie en waarom hem had genomineerd was voor hem nog even geheim. Vandaag was de uitreiking van de spelden. Het Rio de Janeiroplein was erg waterig en het was jammer dat de geluidsinstallatie behalve heel dichtbij niet goed te horen was. Omdat de reden van de nominatie niet werd verteld, maar iedereen zelf iets moest vertellen over wat hij of zi deed, vermeldden we hierboven onze reden om Hajo te nomineren.
Gisteren bracht Gert-Jan Bon een nieuwe voorraad zand. Spectaculair reed hij achteruit de inrit in. Dat was spannend want aan het begin stonden allemaal bankjes en lagen de boomstammen die buurman Cor deze week bracht. Maar Gert-Jan gaf geen krimp, keek een keertje extra en gooide de berg zand bij ons op het erf.
We kunnen inmiddels bijna rondom zitten. Er moet natuurlijk nog en extra rand gemaakt worden, maar langszaam maar zeker gaat het toch ergens op lijken.
Fijn dat je even wilde kijken voor foto, Marien!
Albert maakte tijdens et bezoek meer foto's dan wij zelf deden.
Beide gezelschappen vertrekken ongeveer gelijktijdig. We gaan maar weer eens aan het werk ;-)
Deze week was ik grotendeels ziek: in de lappenmand, en flink, zoals ik mezelf niet ken. Vandaar ook een meer persoonlijke blog dit keer.
Nadat de EPDM gekit was, kan de greppel tegen de fundering aan worden opgevuld. We hebben al puingranulaat laten komen, en vanmiddag heb ik samen met Marie-José zo'n vier kuub weggewerkt. 
Zaterdag kwam Julian de Rooij om onze Hout-CV-kachel te installeren. Ik had hem met de aannemer Gerard nog op z'n plek gezet, en zelf de schoorsteen-buis opgebouwd en door het dak gevoerd. Klaar is Kees, zou je zeggen, maar zo werkt het niet bij een Hout-CV-kachel. Die wordt namelijk aangesloten op het Centrale Verwarmingssysteem. Dat gaat niet zomaar. Er loopt een waterspiraal door de kachel, die de warmte kan voeren naar een Buffervat. Daar hoort ook een pompunit bij, en een klep die opent als het water warm genoeg is voor het Buffervat. 
Daarnaast is een van de belangrijkste elementen een oververhittingsbeveiliging. Als je lekker gaat stoken, en het water zou warmer worden dan 100 graden, dan zou het water gaan koken, en dat is gevaarlijk. Er kan dan een enorme druk ontstaan, omdat waterdamp veel meer ruimte inneemt en dus druk geeft dan het water. Daardoor kan de kachel en het CV-systeem ontploffen. Daarvoor zit er dus een beveiliging in, die koud water uit de kraan gaat bijmengen als er oververhitting dreigt, en er wordt overtollig water in de afvoer gegooid.
Ondertussen hebben we de afgelopen twee weken ook beplating gezet tegen de binnenwanden. De vertikale staanders van de houtskeletbouw zijn opgevuld met Rockwool, vooral als akoestische isolatie, en vervolgens MDF-platen met een witte papierlaag erop. Die kan je eenvoudig schilderen.
Zondagochtend is het lekker weer. Marien is naar een repetitie en voordat ik gaatjes in een muur ga vullen, loop ik met Irene en een camera de tuin in en schiet plaatjes van de vele bloemen die er nog zijn. Wat een rijkdom en wat een verschil met de eentonige akker even verderop! Terecht lopen ook anderen in de loop van de zondag te genieten door de tuin.
Volgens de wijktraditie in de Frederik van Eedenweg, hebben de buren een vlag geplant op de kavel.
Het was zaterdag heel zacht weer, en af en toe zelfs een zonnetje. De wijkbankjes die met burendag gemaakt zijn, deden goede dienst samen met de schraagtafel die Bert geimproviseerd had.
Bert en Beatrijs willen op hun kavel een stukje stenentuin maken, en aan dat idee hebben ze een ritueel verbonden. Iedereen mag een steen gooien. De grootste kei dient als werpplaat, en iedereen, van klein naar groot mag zijn steentje bijdragen. Dat wordt kracht bijgezet met een bord waar behalve het huisnummer ook de tekst Saxa Loquuntur op staat. Zoals Bert toelicht: "de stenen zullen het vertellen"
Wij hebben vorig jaar een flinke kei gevonden op onze kavel, dus dat is een echte authentieke archeologische vondst uit de Frederik van Eedenweg :-). Die doneren we graag aan de stenentuin van Bert en Beatrijs. 
Het was vandaag natuurlijk een fantastische dag, en het lijkt erop dat er miljoenen Lieveheersbeestjes deze kans benutten om uit te vliegen. Waarschijnlijk voelen ze instinctief dat ze een schuilplaats moeten zoeken voor de komende winter. Vorig jaar heb ik ook tientallen Lieveheersbeestjes onder de afdichtfolie geplakt.
Als ik het goed zie, zijn dit exemplaren van het Veelkleurig Aziatisch Lieveheersbeestje. Dat is feitelijk geïmporteerd voor de biologische bestrijding van bladluizen. Dus wellicht wel met de service van Stichting ERF?
Binnenkort wordt, georganiseerd door team Oosterwold integraal archeologisch onderzoek gedaan in onze wijk voor die kavels die dat nog niet zelf georganiseerd/gepland hadden. Op de kaart kan je zien dat alleen de rode velden nog worden gedaan. Gelukkig zijn we één van de eerste velden en zijn we al 8 november aanstaande aan de beurt. Dan moet toch ook de uitkomst voor het einde van het jaar wel bekend zijn toch? Het zijn overigens maar een paar velden die gedaan hoeven te worden.
We hebben een werkende verwarming in onze grote woning. Ik moet zeggen dat ik me daarover toch wel een beetje zorgen heb gemaakt.
Niet alleen was de installatiekamer krap, maar ik wilde ook graag de WC en het halletje optimaal benutten.
En ook bij het aansluiten van buizen moet je niet alleen bekijken hoe de onderdelen moeten zitten, maar ook hoe je ze in de juiste opening krijgt. Want als het te krap zit krijg je 
zo'n buis niet op z'n plek. En als je een acht-tal buizen moet aansluiten, zitten die buizen elkaar ook nog in de weg als je niet oppast.
Eerst lijkt alles goed te gaan. Het eerste water stroomt natuurlijk naar de laagste punten toe. 
Plotseling begint er iets te lekken. Shit! En waar ik het niet verwachtte: 
een van de aansluitingen van de pomp, die met een rubber is afgesloten. Blijkbaar zit een rubber dubbel. Dat betekent dat al het water er weer uit moet! Dat betekent klooien met een emmer, die er natuurlijk niet onder past. Dan maar een verfbakje. En dweilen. Veel dweilen!
Het bangst was ik eigenlijk voor de verbinding van de vloerverwarmingsbuizen met de verdeelblokken. Want de afvoerbuizen zitten voor de terugvoerbuizen, en als die terugvoerbuizen lekken, dan kan je er niet met een tang bij. Uiteindelijk blijkt alleen een afvoerbuis in de tuinkamer te druppen, en helpt het aandraaien voldoende.
De laatste stap is het aansluiten van de verwarmingselementen en de tapwaterboiler. En zowaar, na een half uurtje begint de temperatuur in de buffervaten al op te lopen, en een uurtje later pompt het systeem lauw-warm water (niet te warm) door de vloerverwarming. We hebben verwarming! Voordat de winter toeslaat. 
Afgelopen zondag zijn we even uit onze bouwperikelen gestapt en hebben we een wandeling gemaakt in het Cirkelbos. Dat ligt tussen Oosterwold en het Veluwemeer. Het bos is misschien niet heel bijzonder, maar toch is ieder bochtje weer anders, en met de herfst kleuren de bomen mooi op. We moesten een beetje tussen de regenbuitjes doorlopen, maar er was dan tussendoor ook weer zonneschijn. Dat levert mooi licht op door de bomen. 
Zomaar een zaterdagochtend impressie: De laatste dagen wordt onze vijver bewoond door een viertal wilde eenden.
Vandaag was een bijzondere dag, waar we naartoe geleefd hebben. Eigenlijk hadden we graag gewild dat onze zonnepanelen er anderhalve maand geleden al op het dak waren geplaatst. Helaas heb je in de bouw niet alles zelf in de hand.
Vanochtend vroeg stonden de drie monteurs van de Zonnefabriek dus op de stoep. Ons huis is eigenlijk om de zonnepanelen heen ontworpen. We wilden een vlak dak waarin de zonnepanelen zouden worden opgenomen. Een heel plat vlak. Daar moesten in verband met de ventilatie dakramen in.. Spannend, want die dakramen hebben we er maanden geleden met aannemer Gerard ingezet. En toen we dat deden... hebben we het tenminste vier keer aan de binnenkant en aan de buitenkant nagemeten. Vandaag moet blijken of dat goed is gegaan. Onwijs spannend!
Vol concentratie laat hij de drone vliegen. De mannen op het dak vinden het een beetje raar. Maar het levert vast mooie beelden op.
Gisteren hebben we al onze ervaringen gedeeld toen het merendeel van de zonnepanelen op onze grote woning zijn geplaatst.
De laatste panelen vragen ook nog wat acrobatische toeren, omdat er weinig plek meer op het dak is om je voeten neer te zetten. En dan is ineens het hele dakvlak gevuld!
Tenslotte worden binnen de kabels nog aan de omvormer verbonden, en kan de installatie stroom gaan leveren. Wel jammer dat er vandaag geen zonnetje te bespeuren was. Maar toch! Wij zijn er klaar voor!
Afgelopen zaterdag was het weer onze maandelijkse buurtborrel oftewel buurtbabbel voor ons wijkje, de Frederik van Eedenweg. En voor het eerst sinds ik me kan heugen deze keer niet met stralend weer, maar met een miezerbuitje. Dus zijn we deze keer naar binnen getrokken in onze tuinkamer. De houtstapels zoveel mogelijk aan de kant geschoven, en een broodnodige veegbeurt om de kilo's schuurstof te minimaliseren. De verrijdbare kast als barretje erbij, en voila, een buurthuisje waardig!
schap Zuiderzeeland bij onze helofytenfilter watermonsters nemen.
Maar al goed, wij wilden toch graag het water getest hebben, omdat we nieuwsgierig zijn naar de uitkomsten. Werkt onze helofytenfilter naar behoren? We wonen nu zo ongeveer een half jaar hier, en in de zomer is de rietbegroeiing van het helofytenfilter goed gegroeid tot een aardige dichte pluimage. Als de wortels in de bak even goed gegroeid zijn, dan zouden die toch een en ander aan voedsel uit het water moeten hebben opgenomen?
bodem, zoveel mogelijk aan de oppervlakte.
wat op een rijdend laboratorium. En de koelkast waarschuwt dat je er geen eten in mag stoppen. Hè, geen kaas vandaag.
Gisteravond hebben we een informatieavond gehouden in de Tuinkamer van het Paradijsvogelbosje. Samen met Anne-Marie Tholen hebben we een oproep geplaatst voor een gezamenlijke bestelling voor de Boomplantactie van de Stichting Heg en Landschap voor initiatieven in Oosterwold. Het is zinvol om dit gezamenlijk te doen, omdat we daarmee kunnen regelen dat het plantgoed hier in Oosterwold wordt afgeleverd. Bovendien hebben we gezamenlijk een sterker verhaal waarom het planten van inheemse bomen en struiken bijdraagt aan een mooier landschap. En bovendien aan een leuke samenwerking.
Eerst moesten we de Tuinkamer leegvegen. We zitten immers nog midden in de bouw, dus grote stapels hout verplaatsen, en vegen en stofzuigen.
Anne-Marie opent de avond. Daarna lichten we de Boomplantactie toe, en wat de Heg en Landschap van ons verwacht.
Over het assortiment en hoeveel je kunt planten lichten we ook toe met bijdragen van Floris Moolenbeek en Marjolijn Adriaanse.
Bosplantsoen is de benaming van relatief jong plantgoed, dat door de kweker direct uit de grond wordt gehaald en zonder pot, dus met losse wortels, samengebonden in bundels van 25 stuks wordt aangeboden, tegen een lage prijs. Met de sponsoring van Yves Rocher kan Heg en Landschap deze kosten nog eens halveren, zodat dit plantgoed voor iedereen beschikbaar wordt gemaakt.
Omdat niet iedereen 25 stuks wil van één soort, organiseren we een uitruil mogelijkheid via de Facebook groep Marktplaats Oosterwold. Of eigenlijk organiseren de initiatiefnemers die uitruil dus zelf. Dat scheelt ons in de coördinatie en vooral in het uitleveren enorm veel werk.
Voor de levering van het plantgoed mikken we op een levering medio in December en begin Februari. December gaat alleen door als er voldoende tijdige bestellingen zijn met die voorkeursdatum.
Doordat de instroom in de controleput en de uitstroom naar de vijver teveel op dezelfde hoogte lagen, stroomde het water niet voldoe
nde om het water uit de helofytenfilter direct op te vangen.
Afgelopen maandag stond Jonas en zijn collega voor de deur met een nieuwe put. Het was de afgelopen dagen best nat, dus ook het graven werd een kledderboel.
Ik was net door mijn rug gegaan dus moest het graven aan Wetlantec overlaten.
Een paar weken geleden is de vlotter van de pomp ook aangepast, zodat de pompput niet te ver wordt leeggepompt. Anders zou de tank kunnen gaan drijven.
Vanmiddag is de Deltacommissaris Wim Kuijken op bezoek geweest samen met de Dijkgraaf Hetty Klavers, gedeputeerde Jaap Lodders en medewerkers van de provincie en het Waterschap Zuiderzeeland. Tot we een paar weken geleden benaderd werden, wist ik niet dat er een Deltacommissaris bestond. Deze is aangesteld door het rijk om het zogenaamde Deltaprogramma uit te voeren. Dat is de voortzetting van het ooit revolutionaire Deltaplan om overstroming na de watersnoodramp voor eens en altijd te voorkomen.
Dat Deltaprogramma gaat niet alleen over waterveiligheid, maar ook over hoe we het zoetwater van goede kwaliteit houden. En het nieuwste onderdeel heet Ruimtelijke adaptatie, en gaat over hoe we in de toekomst het beste kunnen omgaan met wateroverlast of droogte, en welke aanpassingen daarbij nodig zijn in iedere regio.
Daarvoor kwam de Deltacommissaris Wim Kuijken dus naar Flevoland, en is er een gesprek met een aantal initiatiefnemers uit Oosterwold opgenomen in het strakke dagprogramma. Vanuit Oosterwold waren Jacqueline, Melanie, Wiebren, Jennifer, Marjon en ik als gesprekspartner aanwezig.
We hebben dus de tuinkamer weer schoongeveegd (het blijft een huis in aanbouw) en tafels klaargezet met koffie en thee. De organisator vanuit de provincie had een lunch geregeld bij Pizza en zo, dus daar hoefde ik gelukkig niets aan te doen, behalve mij tafel leegruimen.
informatieuitwisseling nodig tussen alle partijen. Bijvoorbeeld als nutsbedrijven een leiding aanleggen, en daarbij een drainagebuis moeten kruisen.
Het is altijd afwachten wat zo'n Deltacommissaris meeneemt uit overleg, en wat er in het grote plan Ruimtelijke Adaptatie terechtkomt. Maar ik denk dat zo'n gesprek wel bijdraagt aan het begrip voor de bijzondere situatie die wij in Oosterwold hebben, en waarvoor we ook in de toekomst in samenwerking met andere partijen onze verantwoordelijkheid willen nemen.
Hè, zijn ze sneller dan ik :-)
Wij hebben gastimkers op onze kavel, die twee bijenvolken beheren: Marije en Dennis. Het is nu langzaamaan te koud voor bijen om buiten hun voedsel te zoeken, dus er is al enige tijd geleden wat extra voedsel in de kasten gebracht om de bijen 'in te winteren' zoals het wordt genoemd.
Een restplaat stevig multiplex als dak, iets schuin voor het afwateren. En dan met een paar restplanken de zijkanten betimmerd. Niet helemaal dicht, want dan kan je er niet meer bij. En dat is ook niet nodig, wat met een beetje beschutting kan zo'n bijenvolk zichzelf prima vermaken in de winter.
Vandaag was het dan toch weer zover. Ronald komt ruim op tijd voor de koffie tegen de wind in gefietst. Want hoewel de zon regelmatig doorbreekt, is het bij tijd en wijle regenachtig, maar vooral winderig. Vandaag gaan we aan de slag met het Corten-staal. We hebben het een aantal weken geleden opgehaald. Het is bij de fabriek voor ons gevouwen, maar het moet nog wel op maat gezaagd worden.
En dan moeten de zware nokstukken het dak op.... Da's een zware klus. Fijn om dit met z'n tweeën te kunnen doen. En dan is het passen en meten om ze mooi in lijn met de zonnepanelen te krijgen. Kleine afwijkingen leiden op zo'n groot dak ineens tot grote afwijkingen die zichtbaar zijn... Een precisie werkje dus.
En met zo'n mooi resultaat geldt vooral: Ronald bedankt!
Vandaag werkt Marien gestaag verder aan de laatste delen van de boeien langs het huis. Ook die moeten oranje van het Cortenstaal gaan kleuren. Op het dak (waar een grasdak op moet komen) ligt het EPDM (rubber) nu nog deels los. Wanneer Marien een deel van het doek wegtrekt, omdat daar een boeideel moet komen, doet hij de ontdekking links op de foto. De lieveheersbeestjes zijn voor de winter op een warm plekje bij elkaar gekropen... Brr wat zullen die het ineens koud hebben gehad. 
Nu eens een blogje van iets anders dan de bouw van onze woningen.Vandaag ben ik ontsnapt uit de bouw voor een workshop zingen met Bob Chilcott.
We hebben gisteren de houtkachel in de grote woning uitgeprobeerd. Die kachel wordt ingebouwd in een hoek die centraal in de woonkamer zit.
Nu hebben we met onbrandbare en brandwerende plaat Promatect het Rookkanaal afgeschermd.
Sinds een paar weken hebben ook onze buren Bert en Beatrijs hun kavel, en nu kunnen ze eindelijk beginnen. Ze konden er helaas niet bijzijn bij het slaan van de eerste heipaal, dus hebben we maar een burenverslag gestuurd via WhatsApp met wat foto's.
Als ik op mijn eigen dak aan het werk ben, kan ik mooi zien hoe de heipalen gebracht worden, en hoe bij het oogsten van de bieten de grond zo is aangereden, dat alle water op de akker blijft staan.
lokatie bouwrijp te maken. Gertjan Bon graaft, en de medewerker van Waninge Bouw mag in de regen het graafpeil in de gaten houden. De kanaalplaten liggen al klaar om de vloer te leggen, zodra de fundering gereed is.
waterdicht gemaakt. Maar het vraagt wel geduld om tussen de buien door te werken, en met natte jassen op een nat dak te werken. Petje af. (of eigenlijk capuchon op)
Aan het einde van de middag komt toch plotseling nog de zon door. Bijna te laat om nog in het zonnetje te werken, maar toch even hartverwarmend.
We hebben er een jaar op gewacht, dus als het er nu naar uitziet dat we glasvezel krijgen, is dat toch een soort happening.
Toen onze huisaansluiting met vertraging in mei werd gelegd, bleek, dat er nog een paar kilometer kabel ontbrak. Dat was toen minstens een onaangename verrassing.
blijkbaar meer dan een half jaar geduurd.
Vandaag hebben we het Hoornaarnest uit het Tuinhuisje verwijderd. Het heeft zijn functie vervuld. Met de laatste regenweken en nachtvorst zijn de laatste overgebleven hoornaars vertrokken. Vast en zeker hebben enkele nieuwe koninginnen ergens een beschut plekje gevonden, en kunnen ze volgend jaar aan een nieuw seizoen en nieuwe generatie beginnen.
Net zoals we dit voorjaar een hoornaar hadden zien vliegen, die ik 31 mei op de foto kon krijgen. Zeker 
weet ik het niet, maar grote kans dat dit de koningin is, en deze was ook zeer indrukwekkend van afmeting. Ik schat toch wel zo'n 4 cm.
Toen konden we ook de eerste fase van de bouw van het nest zien: een kom ter grootte van een flinke soepkom, met daaronder een raat met broedcellen. (zie hierboven)
Een mooie gelegenheid uiteraard om de indrukwekkende bouw van het nest te inspecteren. Daphne en Hajo wilden er ook graag bij zijn. Dus eerst het ecotoilet verwijderd, en een tafel neergezet om het nest te verplaatsen.
Bij de eerste inspectie bleek er geen leven meer zichtbaar. Met een broodzaag ben ik toen het nest aan de randen voorzichtig gaan loszagen. het voelt papier achtig aan, maar het zijn allemaal losse velletjes met holtes ertussen.
Het schouwspel heeft wel iets weg van de anatomische les van Rembrandt.
Vervolgens he
bben we de rand weggesneden. Eigenlijk zit die grotendeels los 
van de raten. En die raten die zijn als een flatgebouw 
boven elkaar geplaatst. Het gebouw telt wel elf verdiepingen!
Het nest heeft ook een bijzondere kleur met allemaal lagen die variëren in kleur tussen bijna wit en donkerbruin. Het lijkt wel een archelogische doorsnede van een geplooide rotspartij. Wel krijg ik de indruk dat de wespen een flink stuk van mijn houten huis hebben afgeknaagd en in dit nest hebben verwerkt....De raten hebben we gefotografeerd en los bewaard. Van het omhulsel was natuurlijk niets meer over. 
verschil in grootte zien, als ze naast elkaar liggen.
Lex Groeneveld van
Daarover hoopt Lex ons volgende week te informeren. 
En na de eufore dag van gisteren, vandaag weer een gekke dag. 't Is langzamerhand bijna kerst. En in de tuin willen we echte kerstbomen hebben. Dus vanochtend togen we naar Nijkerk waar we bij een idylisch kasteeltje twee kerstbomen aanwezen, die terplekke voor ons werden uitgespit. Lekkere kluit. Nu gaan ze in tonnen, na de kerst gaan ze de tuin in en zijn dit de laatste kerstbomen die we kopen (denken we nu).
In aanwezigheid van Eva klussen we nog even door en zetten we de dennebomen in hun pot.
De vrachtwagen kwam al om 7.30 vroeg. Laadpunt was ditmaal op de Max Weberweg. De chauffeur belde al om kwart over zeven, want hij kon de route toch niet helemaal vinden. Nadat wij hem hadden toegelicht, kwam ie keurig aanrijden. Dus stonden we met de eerste aanwezigen al om half acht uit te laden. In het donker dus. Gelukkig had de vrachtwagen een kraan, en konden de pallets eerst op de grond worden gezet.
Afgelopen vrijdag heeft Jan Kooy zijn verjaardag gevierd met een concertje van zijn Vocaal Octet Kamer 2.04 onder leiding van Rene Domen.
Jan stuurde uitnodigingen naar al zijn kennissen en ook in de facebookgroep van Oosterwold.
Voor de volgers van onze facebookpagina wellicht dubbel, maar goede wensen kun je niet teveel krijgen toch?
Maar Marie-José zag plotseling wat lichtjes branden in de modem. En toen we stekkertjes in de computer staken, konden we ineens het internet op.
Net voor het nieuwe jaar begint sluiten toch weer twee nieuwe leden bij de vereniging aan. Op 27 december passeren de aktes van Jeroen en Ronald bij hun notarissen. De Geo dienst komt vandaag de kavels inmeten. En als vereniging heten we ze van harte welkom! Het ritueel dat we daarvoor hebben is dat we de nieuw verworven "landjes" markeren met een wapperende vlag.
We lopen naar de geodienst als ie aankomt om de kavel van Jeroen op te meten. We hebben inmiddels een routine in hoe een vlag in de eenzame akker gepland kan worden. Marien slaat de stok met een hamer in de grond, waarna de vlaggemast in de buis kan.
We zijn nog maar een kleine vereniging, met veel aspirant leden. Tot nog toe konden we als bestuur handelen binnen de statuten en het huishoudelijk reglement. Wanneer iets onduidelijk was, hebben we daar of een brief over gestuurd of het kort in de buurtborrel besproken.
Het leuke van zo'n afspraak is dat je zelf ook weer even gaat nadenken over wat je ook weer wilt. Wij zijn namelijk van groot en veel dromen, maar dan moet je soms ook weer even terug naar wat de eerste stap daar naartoe ook weer is. Dat wij ensembles en koren ruimte willen bieden (al dan niet met onze eigen inbreng) zal wel duidelijk zijn. Maar er kan veel meer: het amfitheater moet nog afgebouwd, maar biedt daarna een leuke ruimte voor... vul maar in. In de tuin dromen wij naast het verder ontwikkelen van de tuin van ruimte voor buitententoonstellingen. Een buurman suggereerde daar ook de wijk bij te betrekken (doorwaadbare stroken) . Ook binnen zijn tentoonstellingen mogelijk. 't Moet natuurlijk allemaal groeien. Maar komend jaar gaan we daarvoor de eerste stappen zetten.
Zo rond de jaarwisseling hebben we de gelegenheid om een aantal overwegingen langs te komen. Eens te kijken naar filmpjes waar we anders niet aan toe komen.
Een andere nieuwe kennis die ik tegenkwam dit jaar, ontmoette ik op een diner van Growing Green Cities. En hoewel een beetje kritisch was op de formule van de avond heb ik een aantal mensen leren kennen die ik anders nooit had ontmoet. Ik sprak met 
hade laten zien omdat een Container van Liander was omgevallen op onze struiken.
Welnu, vanmiddag kwam een grote vrachtwagen om de container container op te halen. En weer kon de chauffeur niet zo goed de weg vinden. Althans, niet waar de afslag van de Paradijsvogelweg begint en ophoudt. Dus belandde hij een meter naast de StelCon-platen diep in de blubber. Na veel gefoeter heb ik hem de tip gedaan, dat buurman Henk ons al eens heeft geholpen om een vrachtwagen los te trekken.
Hij bellen dus, en ja, binnen tien minuten kwam buurman Henk met zijn zoon aan, met een reusachtige trekker. Gelukkig ziet onze buurman wel de humor in van dergelijke situaties. Een soort TrekkerTrek spelletje. Zo kwam de vrachtwagen dus weer min of meer op de weg. 
van de andere kant; deze keer met achterwiel sturing erbij. Dat helpt.
De schade: een wilg, een beuk en een vlier platgewalst. Toch maar even een klacht indienen bij Liander. Nu moet ik zeggen dat ik daartoe ben uitgenodigd door uiterst vriendelijke medewerkers van Liander. 
Zaterdag was het opeens zacht weer met een waterig zonnetje. Waterig, maar toch, en bijna windstil. Dan gaan de handen jeuken om buiten aan de slag te gaan. De wilgen die we twee jaar geleden als staken in de grond hebben gezet of als kleine plantjes geplant, hebben zich op hun plek gevoeld, zijn het eerste jaar aangeslagen, en hebben het afgelopen 
groeiseizoen hun kans gegrepen. Vooral de wilgen die iets lager staan, met hun voeten dicht bij het grondwater. Het is erg leuk om te zien dat de verschillende soorten wilgen allemaal hun eigen vorm aannemen. De ene meer struikvormig, de andere schiet recht omhoog: heet niet voor niets schietwilg. De derde heeft geel glanzende takken. Bij de vierde staan de katjes al in de aanslag om in het voorjaar te gaan bloeien.
Als we het eerste laantje min of meer geknot hebben, zien we pas weer wat het verandert!
Maar dat is precies wat we wilden: Dat de wilgen wel voor windvang zorgen, maar geen schaduw gaan geven aan andere bomen en struiken. Door te knotten blijven ze relatief klein: beknot. En de knotwilg is een echte Hollandse cultuurboom.
En dan moeten we er 300 knotten! Heeft er iemand zin om te helpen? Je kunt gratis wilgen meenemen om zelf op je kavel te planten. En wij vinden het leuk als er meer mooie wilgen in Oosterwold komen.
Half december meldden wij in 
Eind vorig jaar heeft Jeroen zijn kavel geleverd gekregen. En als je een kavel hebt, wil je er ook graag kunnen komen. Wel zo handig natuurlijk. Daarom heeft Jeroen Gert-Jan Bon een weg laten aanleggen naar zijn kavel.
En tussen de iepen kijken we dan het veld in. De gemeente had al eerder de afrit aangelegd. Jeroen heeft inmiddels een aantal wilgen op zijn landje geplaatst. En ook het eerste landverzet (een bergje klei) heeft vorm gekregen. Ondanks het mistige weer is het mooi om te zien. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe bijzonder het was om voor het eerst over een weg naar je eigen land te kunnen rijden!
Vandaag beginnen we de dag rustig. Irene is thuis, maar studeert lekker door. Onderwijl is het buiten heerlijk weer. 's Ochtends drinken we koffie met Bart en Hadewych (jullie kennen ze van de Speelwildernis). We lopen nog een rondje op de tuin en als je speelwildernis wilt, moet je natuurlijk even op de wapperbenenbank klimmen! En er weer af springen.
En als de takken zijn verzameld en geordend, hebben we toch een berg takken. Help! De berg moet wel opgeruimd, want Irene moet naar de trein gebracht vanavond. Jasper en Nadine helpen fijn om de boel weer begaanbaar te krijgen.
Soms ben je er even een dagje niet. Lekker repeteren! Maar is het wel mooi weer en zijn buurbouwers heel trots op nieuwe stappen, dus komt Simon langs om filmpjes met zijn drone te maken en foto's. En op de foto hiernaast ben ik wel heel trots, omdat ie het dak zo mooi laat zien! Een beetje verliefd.
We proberen het afbouwen van onze grote woning grotendeels zelf te doen. Maar we kunnen niet alles zelf. Dat geldt zeker ook voor het stucen van de muren rondom de kachel. Dat is zo'n beetje het hart van de woonkamer. De schoorsteen hebben we met metalstud en brandwerende platen (Promatect) opgetrokken, en dat sluit aan op de houtskeletbouw binnenwand en het deurkozijn naar het halletje richting WC en slaapkamer.
Gaas over alle oneffenheden, alsof je wordt ingezwachteld. En versteviging met hoeklijnen, zodat de hoek en randen rondom de kachel stevig blijven.
Vandaag hebben we er officiëel weer buren bij gekregen. Johan en Anneke hebben bij de notaris de grond overgedragen gekregen. Dat had ook bij hen nog heel wat voeten in aarde, dus ook een mijlpaal als het moment daar is!
maar één wijk goed genoeg in Oosterwold: De Frederik van Eedenweg.
Nadat ik wat compromitterende foto's had toegestuurd, en gevraagd had of hij zou bloggen, antwoordde hij: nee, doe jij het maar. Bij deze! Maar binnenkort zal er vast meer nieuws komen van De Kleine Johannes. Bloggen dus, en volgen!
Onze Frederik van Eedenweg is een lusvormige kavelweg, die met een paar bochten weer terugkomt op de Paradijsvogelweg. De lus is nog niet klaar, maar aan de andere kant is buurman Jeroen begonnen met zijn bouwproject, dus is daar ook een weg aangelegd. Daar hoort ook een straatnaambordje bij.
Omdat er veel zwaar verkeer over de halfverharde weg rijdt, zoals vrachtwagens met heipalen en beton, komen er snel kuilen in de weg. Dat werd met alle regen erbij zo veel, dat er kans bestond dat personenauto's diep door de plassen rijden en met de bodemplaat op de grond terecht komen. Nu hebben de meeste auto's niet zoveel te zoeken op de weg, maar er wordt soms toeristisch rondgereden, of tot het einde om makkelijker te keren.
Soms heb je bijzondere ontmoetingen met bijzondere mensen op bijzondere momenten. 
De tocht leidde naar Millicent Schepman. Een naam die ik al veel heb gehoord, foto's gezien en op een of andere manier dacht ik haar al te kennen. Dat bleek niet het geval (of we gaan het nog ontdekken). Snel en vakkundig werden de etenswaren in goede koelingen gestopt. "Wat fijn, dat jullie het hebben gebracht. Hier gaan morgen veel mensen van eten, die anders niet zouden kunnen ontbijten. Ik stuur je morgen een paar foto's." Okee heb ik daarop gezegd, dan zal ik er een blog van maken.
Wil je contact opnemen met Millicent Schepman dan vind je haar gegevens in haar 
Vandaag was de uitreiking van de groene spelden. 23 April 2016 kregen wij zelf als één van de eerste initiatiefnemers van Oosterwold (met alle eerste initiatiefnemers) een groene speld. Wij schreven er een 
Een grapje met Millicent Schepman van 
De bus gaat naar huis met 10 kratten bieten...
Vorige week vrijdag hebben we het genoegen gehad om met Kees van der Vaart van Staatsbosbeheer en Louis Dolmans van Stichting Heg en Landschap en Stichting Van Akker naar Bos van gedachten te wisselen over de meerwaarde van het ontwikkelen van Voedselbos in bestaande bossen, en de het idee van een pilot in de bosstrook bij de Paradijsvogelweg.
We hebben met de Stichting Heg en Landschap contact vanwege de grote plantactie, maar we delen ook een gezamenlijk streven naar ontwikkeling van meer Voedselbossen in Nederland. Hiervoor heeft Staatsbosbeheer zich ook uitgesproken met een 'Green Deal Voedselbossen'. In Oosterwold wordt ook een plan uitgewerkt voor een nieuw aan te planten Voedselbos. Maar het omvormen van een bestaand bos naar Voedselbos vraagt een andere aanpak.
We hebben toen ook een kijkje genomen in de bosstrook. Daar was te zien dat de storm aanzienlijk schade heeft toegebracht aan de essen. Daarvan zijn we wel geschrokken. Dat maakt de vraag naar een aanpak komende tijd zeker relevant, anders dreigt de hele bosstrook verloren te gaan. Hopelijk kunnen wij als omwonenden hierbij een rol spelen, door nieuwe bomen als ondergroei te planten en de ontstane gaten op te vullen. 
We proberen de grote woning zo veel mogelijk zelf af te bouwen. Ik heb zelf nog lang gespeeld met de geachte om zelf de badkamers en WC te gaan tegelen, maar ik zag wel tegen de klus op, met name om alles mooi recht te krijgen. Het doemscenario dat je tien tegels tegelijk probeert recht te duwen en dat ze dan een voor een van de wand af komen zeilen kan dan als een nachtmerrie gedachte oppoppen.
lopen metalen profielen langs het dak, waar de tegels omheen moeten worden geplakt. Dat is bepaald een puzzelwerkje.
zodat alles waterdicht is.
Vorige week hebben we nog bericht dat we met Stichting Buitengewoon Almere bieten hebben geoogst. Toen hebben we nog zorgvuldig alleen geoogst op de kavel van buurman Jeroen, omdat we bang waren de boer Stichting ERF te beroven. Die bieten hebben vorige week een goede bestemming gevonden bij diverse adressen waar ze worden bereid voor mensen die een steuntje kunnen gebruiken. En daarmee wordt verspilling van voedsel tegengegaan. 
Vandaag moest ik helaas met lede ogen toezien, hoe een grote Tractor van Stichting ERF alle bieten over tientallen hectaren aan het verhakselen was. Blijkbaar zijn deze biologisch gekweekte bieten nu waardeloos, of althans niet meer verhandelbaar. Al die doorgehakte rode bieten roepen ook een bloederige associatie op. Het lijkt wel een slachtveld. Je zou er vegetariër van worden....
Om het compost te verplaatsen zijn we te rade gegaan bij onze buurman Henk die als boer een uitgebreid machinepark heeft. Of hij ons niet kon helpen om 12 kuub 
compost te verplaatsen. Dat kon wel.
reusachtige kiepwagen naar de Titus Brandsmaweg. Ik had als tiener wel eens op een oude trekker gereden, maar dit was wel een ervaring.
We hebben vooral de compost opgepakt die op de oprit lag, zodat er ook meer ruimte komt om te manoeuvreren.
Toen de 12 kuub was ingeladen, mocht ik de tractor weer naar het Paradijsvogelbosje rijden. Toch maar een foto'tje gemaakt vanuit de tractor cabine.
komt zo'n tractor niet meer voor of achteruit. We maakten ons zorgen dat er een reusachtige spijker of stuk staal door de band was gestoken, maar we konden niets vinden. Boer Henk moest naar huis om zijn tweede tractor te halen, waarmee hij perslucht kan regelen. Hij is niet voor één gat gevangen. En jawel, langzaam vulde de band zich weer. Blijkbaar zit die band, net als bij veel auto's tubeless om de velg, en als je een hele rare beweging maakt kan er lucht ontsnappen, en dan staat ie plat.
pompen, konden we een hernieuwde poging doen. En ik moet zeggen dat ik diep respect heb voor de stuurmanskunsten van Henk.
e groepen studenten van de Aeres Hogeschool op het Paradijsvogelbosje onderzoek gedaan naar planten en dieren.
Gisteren hebben we een bijeenkomst in onze Tuinkamer gehad, waarbij besturen van Kavelwegverenigingen in Oosterwold bijelkaar kwamen.
Er spelen vele zaken in Oosterwold die niet alleen individuele initiatieven maar ook Verenigingen treffen, en veel problemen treffen vele, zo niet alle Verenigingen. In de afgelopen jaren zijn de Verenigingen een voor een opgericht. Vooral de laatste maanden groeit het aantal bewoners en bouwers hard.
alle Verenigingen geprobeerd te benaderen. Dat viel nog niet mee. Zo is het lijstje met verenigingen op de website 
Het is prachtig weer. Ik kan zelfs zonder winterjas werken en heb het daarbij niet koud. Bij het begin van de dag hadden we (naast natuurlijk Annemarie en Walter, die mee organiseren) Tjalf en Myra uitgenodigd. En dat was maar goed ook.... De bomen werden rond 9 uur gebracht door dezelfde chauffeur als in december. Hij dacht even snel met zijn kooi aap (een driewieler heftruck) uit te kunnen laden, maar nam de bocht een beetje kort. Gelukkig had Tjalf zijn "Rode hoekje terreinwagen" bij zich en kon (als Marien en ik het gewicht van de kooiaap naar voren brengen door op de vorken te gaan staan) de kooiaap los trekken. We lossen echt op de Frederik van Eedenweg. De pallets mogen tot in de middag blijven staan, zodat we rustig uit kunnen pakken. Dat levert natuurlijk de eerste komische plaatjes van de dag op!
Na starten we met het rapen van de bestellingen. Als dat op gang is, vraagt de verslaggever van Omroep Flevoland of hij mij mag interviewen. Voor de camera is dat best spannend. Hiernaast een link naar het interview op Omroep Flevoland. Je kunt in beeld goed zien met hoeveel mensen we aan het werk zijn.
Vandaag hebben we de vierde levering van de boomplantactie voor Oosterwold van Stichting Heg en Landschap tot een goed einde gebracht.
Een beetje koud, en het was van tevoren nog spannend of de levering door zou gaan. Als het te koud is, kan de kweker het plantgoed de bomen niet oogsten, en is transport ook niet mogelijk.
donderdag en vrijdag overdag boven nul, zodat oogst, transport en afleveren lukt.
inkuilen, zodat de wortels goed beschermd zijn. De inheemse bomen en struiken zelf zijn goed winterhard.
Omdat er gisteren zoveel bestellingen zijn, is het 
spannend of je alles kloppend krijgt. En dat gaat nooit in een keer goed. Een 
enkele keer wordt aan een bos een verkeerd label gehangen. En soms wordt een soort vergeten bij de bestelling. En soms denk je dat een bos 25 stuks heeft, en dan blijkt dat het er maar 10 zijn, omdat de planten groot zijn.
En de rozen, dat is weer een verhaal apart. Want dat zijn zulke onregelmatige struiken, dat we alle bossen uit elkaar hebben gehaald om de struikjes per bestelling uit te tellen. Maar dan lijken rozen soms zeer op elkaar, zoals de Bosroos, de Heggeroos, en beklierde Heggeroos. Ja sorry, ik heb het ook niet bedacht.
Vandaag was een grote bestelling met weinig soorten, maar die moesten wel op 
het land van Ecomeerhof worden ingekuild. Gelukkig lag er al zand klaar, en nadat wij het plantgoed op rijen hadden gelegd, konden de anderen alles inkuilen. 
Dus nu hebben we nog een staartje nazorg, om de laatste correcties te doen, vooral mensen die nog iets moeten ophalen. 
We waren gisteren en vandaag ook nog bezig met deze laatste restjes. En je wilt het graag kloppend hebben. Het lijkt toch een beetje op het werk van een penningmeester, die zich suf piekert over een cijfer achter de komma.
Het past heel goed bij onze plannen om activiteiten zoals deze entcursus een plek te bieden in onze Tuinkamer en met onze Stichting Paradijsvogelbosje. We hopen immers dat dergelijke activiteiten bijdragen aan de ontwikkeling van het 
landschap van Oosterwold. En zelf je fruitbomen enten, dat vind ik bij uitstek Stadslandbouw in de praktijk.
Als tegenprestatie voor het gebruik van de Tuinkamer mocht ik deelnemen in de cursus.
Op de cursus konden we ook een speciaal zakmes kopen, waarmee je goed een schuine snede kunt maken in het plantgoed.
Als Johan het voordoet ziet het er eenvoudig uit, maar het valt helemaal nog niet mee om een goede rechte snede te maken. Bovendien moet de tak die je wilt enten dezelfde dikte en snede hebben om te passen op de onderstam. Met een extra snede in de ent kan je de beide delen in elkaar haken zodat ze beter blijven vastzitten. Een rekbaar stukje buddytape zorgt ervoor dat de ent blijft zitten, en dat uitdrogen van het topje minimaal is.
Nadat we geoefend hadden, mochten 
we zelf proberen om eigen boompjes te enten. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken, en vier boompjes geent. Nu maar hopen dat ze iets gaan doen. Omdat het gaat vriezen heb ik de boompjes in bloempotten geplant en laat ik ze overwinteren in het tuinschuurtje. Fingers
crossed.
In ons grote huis hebben we al langer een toilet bij de tuinkamer. Bij onze slaapkamer hebben we ook een klein kamertje. Dat duurde wat langer omdat de machinekamer eerst afgerond moest worden. Daarom zitten in het toilet een aantal luiken om bij de installatiekamer te kunnen. Het toilet is inmiddels betegeld. Dan kan ook het toilet opgehangen. We hebben lang getwijfe
ld hoe we de wand met de luiken af zouden werken. Uiteindelijk hebben we de luiken NIET met tegels afgewerkt. Dat had wel gekund, maar dan waren de luiken heel zwaar geworden. Dus heb ik iets anders verzonnen. Oude wandelkaarten boden uitkomst. Ik heb een mozaiek van deze kaarten op de wand gemaakt. Door het met watervaste houtlijm te bewerken, kun je ook gewoon de wand nat afnemen en een dweil over de vloer halen. 
De afgelopen week heb ik een lang uitgestelde klus opgepakt. Vorige week hadden we na maanden van nattigheid en daarna vorst eindelijk weer een paar mooie voorjaarsdagen. 
winter. De EPDM heb ik met stenen en opgerolde viltmatten zoveel mogelijk tegen de stormen vastgelegd. Je moet er niet aan denken dat honderd vierkante meter EPDM wind gaat vangen. Dan ligt mijn hele dak bij de A27. Ondanks dat we bij de stormen de stenen soms heen en weer hoorden waggelen is er geen schade ontstaan. Maar het dak was wel heel nat. Ook onder het EPDM. En met regen en met vorst kan je niet lijmen. Bovendien glibber je dan van je eigen dak. 
Vervolgens moest er nog één onderdeel worden aangebracht voordat de grond kon worden opgebracht: een beregeningsslang die ervoor moet zorgen, dat als het straks droog is in de zomer, ik niet met gietertjes mijn 
dak moet bewateren: nu is het genoeg om de kraan open te draaien en krijgt mijn dak automatisch water. Overigens kan ik hiervoor ook water uit de vijver of regenwater opvang gebruiken als ik er een filter tussen zet. Zo'n beregeningsslang heeft iedere 50 cm een gaatje, waardoor water kan druppelen. Daarvan ligt 100 meter op het dak, met negen vertakkingen.
Onze wijk ligt direct aan de Paradijsvogelweg, en we de Vuilniswagens rijden al over de Paradijsvogelweg om het afval bij de woningen aan het einde op te halen. Dus daarom stelde de gemeente voor om bij initiatieven langs de bestaande wegen containers, ofwel kliko's te plaatsen. 
Voor het Tureluurveld is het ingewikkelder, omdat de Containers dan waarschijnlijk op privé terrein moet worden opgehaald. En dat is nog niet een-twee-drie geregeld.
Buurvrouw Marjon heeft de werkgroep getrokken, en zij regelde ook een informatieavond afgelopen woensdag 22 maart in de Burgerzaal in het Stadhuis. Daar is voor iedereen toegelicht hoe ver het nu staat, en wat er te kiezen is voor individuele initiatieven en voor Verenigingen. Marjon, hulde, en bedankt.
Bij onze wijk moeten er nog wel opstelplaatsen worden gemaakt. Gelukkig biedt de gemeente aan om de opstelplaatsen te maken aansluitend op de afslag, met stelcon platen. Omdat er door de Nutsbedrijven ook leidingen langs de afslag worden aangelegd, kunnen we met de gemeente regelen, dat de opstelplaatsen aan de kant van de afrit komt als de leidingen. 
en voor de binnendeuren zelf gemaakt. Dat heeft als voordeel dat het precies past bij de afmetingen van de kamers.
Een nadeel is, dat je alles zelf percies pas moet zien te maken. En dat lukt altijd min of meer. We hebben standaard deurmaten gekocht. Maar de deur voor de badkamer konden we niet op de juiste maat krijgen, dus moesten we daar onder en boven twee centimeter hardhout aan vastzetten.
scharnieren nog vastgezet. Niet helemaal mijn favoriete klusje. Ik heb ook geen bovenfrees, dus doe ik het handmatig met beitel en hamer, en een beetje hulp met de Multitool. En het komt heel nauw. Er mag eigenlijk niet meer dan een millimeter speling in zitten om de spleet tussen deur en kozijn goed te krijgen. Maar nu is ook deze klus geklaard.
En in de avonduurtjes hebben we ook nog een houten lijst gemaakt om de beide dakramen in de slaapkamer en badkamer.
ook nog een spannende kleur verf gekozen om het oude bed een nieuw leven te geven. Het klinkt gek, maar met de deuren erin voelt het toch alsof de ruimte in de kamers verandert. Het wordt een beetje een huis.
Vorig jaar zijn twee groepen studenten van de Aeres Hogeschool begonnen met een inventarisatie van planten, insekten en vogels in en rond het Paradijsvogelbosje.
en wellicht beter verbindingen maken tussen verschillende initiatieven en bestaande natuur, zoals de bosstroken van Staatsbosbeheer.
Omdat één van onze buren uiteindelijk een kleinere kavel wil/neemt/kan, is ineens toch nog een kavel in onze kavelweg vrij gekomen. Kavel M op de kaart van de gemeente.
Zaaien is een mooie klus. We verzamelen de zaden in twee emmers zand en grond die we goed mengen. Elk van de emmers gaat door een hele kruiwagen vol zand en compost. We mengen het goed. De kruiwagens worden door Roy en Marien naar boven gereden, zoals zoveel kruiwagens hiervoor...
Gisteren kwamen we weer met de verenigingsbesturen bij elkaar. Het was een aangename, inhoudelijke uitwisseling. Veel verenigingen waren aanwezig. Iedereen kon zijn inbreng hebben. Goed om te weten waar we met elkaar tegenaan lopen.
Wij hebben vorig jaar alle energie gericht op de bouw van twee woningen, en daarom geen tijd besteed aan de moestuin. Dat heeft wel tot gevolg gehad, dat zich vorig jaar een enorme hoeveelheid onkruid meester heeft gemaakt van de moestuin. Enorme graspollen, ridderzuring met forse wortels. Hiernaast is een foto van vanochtend.
Toen heb ik eerst met een zeis de grootste onkruiden afgemaaid, en de grootste pollen gras uitgestoken. En toen de bosmaaier er overheen, zodat er alleen nog korte stompjes van het onkruid over was. En passant drie bomen uitgespit, die zich in de moestuin hadden gevestigd.
En toen weer opnieuw met de spitmachine aan de slag. Uiteindelijk ben ik meer dan vier keer over de hele moestuin heen gegaan. Tussendoor compost opgebracht en met wat kalk erbij doorgespit. Gelukkig was het geweldig weer, dus kon ik 's avonds tot acht uur doorgaan (Marie-José was toch laat met eten :-))
Maar hier blijft het niet bij, want we konden maandag weer nieuwe buren verwelkomen: Simon en Joke hebben de grond gekocht. Traditioneel is al geworden dat er een vlag wordt geplant. Omdat de dienst GEO nog niet geweest was, moeten we een beetje gokken, maar volgens Simon's GPS moet het aardig kloppen. Net als in
Vervolgens hebben vier bewoners van onze wijk met de diensten in de Tuinkamer van het paradijsvogelbosje bij een kop koffie van gedachten gewisseld.
Onze brandkraan is pas aangelegd, dus die lag er keurig bij. Wij voelen als Vereniging wel een verantwoordelijkheid dat de brandkranen bereikbaar blijven, en 
niet overgroeid raken of onder de klei worden gestort.
Als Google Maps nu eens de moeite zou nemen om onze weg op te nemen, wordt het pas echt handzaam.
Vandaag is een bijzondere dag voor ons. Eén van de eerste aanwinsten op onze kavel was een zeecontainer. En wat waren we er blij mee! Het was februari, ijzig koud en wij maar bomen planten.... Dus we hebben alles in die container gedaan, eten, drinken, koken.. we hebben er nog net niet geslapen (dat deden we in de schuur). De laatste maanden was het een aangename opbergplek, maar we hebben steeds meer van onze spullen gewoon in huis.
En dan staat de container op zijn plek! Het eerste verticale gebouw op de kavel van Simon en Joke. Simon is zichtbaar in z'n sas. Hij is "Rondom gelukkig in Oosterwold".
En dat snappen wij best! Komende begint ie met bouwen... In augustus kan ie er wonen....
Zondag kregen we een appje in een groep die wij "Bijenparadijs" noemen. "zijn jullie thuis" "dan komen we een nieuw bijenvolk brengen". En vijf minuten later staan Marije en Dennis bij ons op de stoep... met een nieuw bijenvolk.
Afgelopen dagen hebben we onze aandacht verdeeld tussen de tuin en de bouw van een fietsenschuurtje.
We willen een fietsenschuurtje achter de grote woning zetten. Dat stond al in het ontwerp. Maar we hebben lang gedubt hoe we het zouden maken en met welk materiaal. Omdat het schuurtje grotendeels in de aardwal komt te liggen moet het wel robuust zijn. Maar liefst ook niet te duur.
Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij een betonnen schutting, waarop we later een dak gaan zetten, en met een deur maken we het schuurtje toegankelijk aan de voorkant. Dus hebben we betonnen palen en planken besteld. De leverancier was zo vriendelijk om met zijn 'Kooiaap' tot de hoek van het huis af te te leveren. Dus dan hoeven we maar een meter of 15 te verplaatsen. Maar als zo'n paal van 280 cm lang dan zo'n honderd kilo blijkt te wegen, moet je toch listen verzinnen, om ze bij het schuurtje in aanbouw te krijgen. Helemaal tillen is niet te doen, dus aan één kant tillen en draaien.
Van tevoren maak ik een diepe kuil voor de paal. Eerst met de spade en daarna met de grondboor. Als het gat diep genoeg is kantel ik de paal erin. Maar één keer erin krijg je hem er niet meer uit. Het gewicht plus de kleefkracht van de klei maakt het onhanteerbaar. Vandaar dat uiteindelijk de palen niet helemaal gelijke hoogte hebben gekregen. Dus ik moet ze waarschijnlijk nog afslijpen. Het lastigste is dat de palen precies op de juiste afstand van elkaar moeten staan zodat de planken precies in de sleuven passen. Die planken wegen ook wel zo'n 40 kilo, dus het is nogal een workout om ze op z'n plek te krijgen.
Vanmiddag fiets ik in stormachtig weer naar huis. Ik krijg mijn trappers nauwelijks rond. En eigenlijk ben ik blij dat ik op de bank zit. Maar het insekten hotel waar ik al een paar dagen aan werk, lokt ook. Na het eten (van onder andere de eerste radijsjes uit de moestuin) kleed ik mij toch nog even om. Op hakken een insektenhotel maken is toch wat zot.... En het lukt mij om het hotel vol te krijgen! 
Okee in de kalkzandsteen blokken moeten nog gaatjes geboord, maar er moet nog iets te doen blijven...
Deze week kregen we een nieuwsbrief van Fruittuin.com. Bij Fruittuin hebben we de meeste van onze vruchtbomen twee jaar geleden besteld, daarom krijgen we nog steeds een nieuwsbrief.
Vorige week donderdag ontving Marien een excursie van de kenniskring moestuinen uit Almere. Tegen het eind van de excursie kwam de groep weer terug op ons hoofdpad en komt één van de deelnemers het bijenpad afgelopen. Ze waarschuwt: "er hangt een bijenzwerm in de boom". Grappig is dat een grote groep dus op zo'n meter langs de zwerm is gelopen en de zwerm niet heeft gezien.
Toevallig hebben onze imkers Marije en Dennis in het weekend met buurvrouw Marjon afgesproken dat als er een zwerm komt, deze voor haar is. Ze wil graag haar eerste volk hebben. Dus Marien maakt de excursie af, de groep gaat door naar de stadsboer.
En dan zien we de bijen op de plank stetselen. Door hun gedrag laten ze aan eventueel nog rondvliegende bijen zien, dat ze hier moeten zijn.
Zaterdag was het weer zover! Buurtborrelzaterdag aan de Frederik van Eedenweg. En deel van die traditie is dat het dan schitterend weer is.. Die traditie hield stand. De bijen van Marjon, 
1. Verschillende functies combineren. Wij ontwikkelen ons project vanaf begin 2016 op onze kavel van bijna 7000 m2 volgens principes van Voedselbos. Ons project past in een bestemmingsplan voor een veel grotere regio, Oosterwold van 42 km2 die is bestemd voor een ontwikkeling, waarin initiatiefnemers zelf een kavel kiezen en daarop een combinatie maken van verschillende functies: wonen, landbouw, natuur, inrichting publieke ruimte op wegen en paden, recreatie. Wij voegen daaraan graag educatie en kunst toe. Wij hopen te laten zien dat de Voedselbos uitermate geschikt is om juist deze combinatie van functies in te passen en te ondersteunen. Met een voedselbos creëren we een mooie omgeving om in te wonen, en inspirerende inrichting van publieke wandelpaden. Er staan veel bomen en struiken die daarnaast opbrengst leveren, zoals noten en vruchten.
Stuifmeelpollen onderzoeken. Daarvoor brengt ze stuifmeel van een bloem op een glaasje. Dat wordt gefixeerd met opgewarmde gekleurde glycerine en daarna met een heel dun glaasje afgesloten. Die preparaten kan je onder de microscoop bekijken. En de ultieme stap is om later in de honing de pollen te kunnen terugvinden en dus te bepalen uit welke bloemen de bijen hun honing hebben gehaald.
Om te onthouden welk preparaat bij welke bloem hoort, fotografeert Daphne de bloem 
en krijgen alle preparaten een code. Je kan goed merken dat Daphne een laboratorium achtergrond heeft.
dus wordt de expeditie onderbroken.
Afgelopen donderdag is er een bijzondere voorstelling geweest van het stuk Koerikoeloem. Dit is een muziektheatervoorstelling naar het gelijknamige gedicht van Tjitske Jansen. Komponist Miranda Driessen heeft hierop bijzondere muziek gemaakt voor acht zangers, blokfluiten en sho-speler.
's Ochtends vroeg is de opstelling gemaakt met het kleed en de windharpen. Wij hebben onze Tuinkamer beschikbaar gesteld voor pauze, koffie, thee, lunch en ..... een kleine wolkbreuk, die in de lucht hing en precies met lunchtijd is uitgeregend. Van tevoren was het moeilijk in te schatten hoe het met het weer zou gaan, maar even voor drie uur klaarde het op, en tijdens de voorstelling brak zowaar de zon door.
Met een lekker windje erbij, precies goed om de windharpen aan te spreken.
gezeten op het speelkleed werden omringd door de spelers.
Die wordt vanzelf weer actiever wanneer de spelers direct contact met de bezoekers gaan maken. In de loop van het stuk 
komen er meer lange lijnen en meer harmonie in de muziek, dat dan als een warm bad aanvoelt. Er wordt mooi gezongen, en het is leuk dat je ook de individuele zangers en instrumentalisten goed kunt horen als je er midden tussenin zit. 
mee te maken.
Vanavond zetten de nieuwe buren Cindy en Marco met andere nieuwe buren Annelies en Gijs, de weg uit met paaltjes, zodat Gert Jan Bon morgen de weg aan kan leggen.
De ochtend ervoor heeft de Dienst GEO de kavel uitgezet, en dat willen we in de stralende zon uiteraard vastleggen. Schuilend voor de zon onder de achterkap van de bus krijgen Annelies, Gijs, Cindy en Marco uitleg van de medewerker van Dienst GEO. Aangezien Annelies en Gijs in de wijk al bekend staan als de scooterbende moet er natuurlijk een foto komen met scooters op de voorgrond :-).
Vervolgens worden de markeringspaaltjes voor de beide kavels en hoekpunten voor de woningen in het veld opgezocht. Dat valt nog niet helemaal mee vanwege het hoge onkruid. Het is nog een beetje Safari.
Ik was een paar dagen niet bij het aardbeienveld geweest. Ik dacht dat dat wel kon. Marien was pessimistisch. "Die kan je toch niet van de slakken redden" was zijn commentaar. Want ja... waar we het eerste jaar nog helemaal geen slakken hadden ( en dus heel veel cosmeabloemen) was het vorig jaar iets meer, maar dit jaar is het een explosie! Maar bij het aardbeienveld, werd ik overvallen! Jeempie wat waren er veel aardbeien. En toen ik de eerste dubbele rij had afgelopen, was de vergiet vol. Dus ik ga naar binnen en verras Marien. Gelukkig blijk ik geleisuiker en jampotten in huis te hebben. Dus terwijl Marien kookt, pluk ik nog een tweede lading aardbeien!
Onderwijl plet ik de aardbeien en meng ze met de suiker. Ik gebruik altijd de geleisuiker waarvan je minder suiker nodig hebt. Aardbeien zijn zoet genoeg van zichzelf. De aardbeien passen perfect in de pan. Ze hoeven maar kort te koken. Na het vullen heb ik 12 kleine potjes en twee grote potten. Om goed afgesloten te raken zet ik ze eerst een tijdje op z'n kop. Dan sluiten ze goed.
En dan merken we dat het fijn is dat we sommige dingen al vaker hebben gedaan: voor de etiketten hoef ik alleen een bestand te openen en de naam van de jam te veranderen, printen en hup plakken maar. Dat is ook een handig trucje dat ik vorig jaar van de imker leerde: etiketten plak je het makkelijkst met een prittstift, dan krijg je ze er na gebruik ook weer makkelijk af. Kun je volgend jaar je potjes weer gebruiken. ;-)
En dan is het om één uur tijd voor een potluck. Iedereen heeft iets te eten meegebracht en dat peuzelen we gezamenlijk lekker op. Ik zag twee quiches, paprika met hummus, tonijnsalade, brood, kaas en een quinoa salade. Lekker ook nog wat vers geplukte aardbeien. 
Ondertussen lunchen we binnen en buiten. Lekker ongeregeld.
Vorige week heb ik voor mijn verjaardag nieuwe vissen gekregen. Vorig jaar had ik ook tien blauwe windes gekocht, maar die hadden we na de eerste maanden niet meer gezien. Dus groot was mijn verbazing toen ik een maand geleden licht oranje vlekjes in het water zag. Alsof er een bos wortelen in de vijver lag. En zowaar de windes waren er nog. Eerst zeven in getal. En wonder boven wonder: de blauwe windes leken wel goudwindes geworden. Er was weinig blauw meer aan. En ik kon mijn geluk niet op toen ik afgelopen week in het zachte avondlicht alle tien windes aan de oppervlakte kon tellen. Dat is toch een soort magie. Waar waren die alle tijd gebleven?
Goud Elritsen kleine visjes, die ook niet groter dan een centimeter of acht worden. Sneep kan wel groter worden. Het is een soort Karper. We gaan het zien. Ze zouden bij voorkeur draadalg eten. Dat is er voorlopig genoeg.
We hebben al maanden een paartje wilde eenden in onze vijver. Ik begon langzaamaan te denken dat ze niet zo goed wisten hoe het moest, toen we gisteren opeens jonge eendjes zagen rondscharrelen in het ondiepe deel van de vijver. Omdat ze nooit stil zitten is het moeilijk tellen, maar ik meen er negen te tellen, met moeders waakzame oog in de buurt. Hoewel de eendjes ook behoorlijk avontuurlijk zijn en er ook op hun eentje op onderzoek lijken uit te gaan.
Als ze maar niet zo onderzoekend zijn als moeder eend vorig jaar. Want die is na een dag in de vijver te hebben rondgedobberd weg gelopen met de schare kindertjes achter haar aan. En, ik weet het niet, maar er zijn vossen in de buurt, dus of dat uitstapje goed bevallen is (voor de eend en kinders) waag ik te betwijfelen. Nu maar hopen dat we een wijzer stel in de vijver hebben dit jaar. Laat ze maar lekker blijven een maandje of zo.
Afgelopen zaterdagmiddag werd het Stadslandbouwplein gehouden onder de naam Oosterwold Ontkiemt.
En we hebben ook geluk met het weer! Eerst een beetje wind, maar daarna kwam de zon.
We hebben vanuit ons project Paradijsvogelbosje een kraam ingericht samen met Lex Groeneveld van Stichting Heg en Landschap. We hebben samengewerkt om de bomenplantactie Oosterwold op te zetten waarbij we dit voorjaar 31.000 bomen en struiken over Oosterwold hebben verspreid. Voor Lex ook een mooie gelegenheid om met veel Oosterwolders zelf kennis te maken. En je hebt inderdaad snel een goed gesprek: iedereen is geïnteresseerd, loopt met plannen rond, of wil inspiratie opdoen.
Samen met Eveline Stilma van Innoplant heb ik een korte workshop gehouden over 
Voedselbos en Permacultuur voor Oosterwold. We vulden elkaar mooi aan: Eveline heeft veel ervaring met Voedselbos en Permacultuur, en ik kon toelichten hoe dat past bij Oosterwold.
één functie, wat we kunnen of willen doen in Oosterwold. 
In de kraam heb ik van alle thema's en functies in Oosterwold een foto uit het Paradijsvogelbosje opgeprikt, om de mogelijkheden voor inrichting van Stadslandbouw volgens Voedselbos ideeën toe te lichten.
begin maken met hun eigen workshop kavelontwerp.
Vanochtend kwam een medewerker van het Waterschap Zuiderzeeland om watermonsters te nemen van ons vijverwater. Dat was aangekondigd, en ik had ook met het Water schap van gedachten gewisseld over wat er gemeten zal worden. Het voorstel van het Waterschap was om bacteriologisch onderzoek te doen naar aanwezigheid van darmbacterien. Ik heb gevraagd of ze ook willen meten wat de kwaliteit van het water is op de waarden waarop onze helofytenfilter wordt beoordeeld, dus met name stikstof en fosfaat. Omdat onze vijver al 2,5 jaar oud is, vindt het Waterschap deze metingen ook zinvol.
symposium over de toekomstige verwerking van afvalwater in Flevoland, en bij de lancering van het Living Lab Waterkwaliteit. Ik hoop dat het lukt alle betrokkenen bij elkaar te krijgen om gezamenlijk naar optimaal waterbeheer te streven. 
mantel was gemaakt zoals vorig jaar. En ik vind Hoornaars leuk, maar toch ook niet zo leuk dat ik ze twee jaar achter elkaar in mijn toilet wil.
Ze zeggen wel dat Hoornaars agressief zijn, zeker als je te dicht bij hun nest komt. Maar nadat de koningin zich uit een spinneweb had ontworsteld (ja tegen zo'n olifant onder de wespen zijn die spinnewebben niet opgewassen), vloog die langs mij heen naar buiten. Daarna volgden andere hoornaars. Geen een heeft mijn geleende bijenpak op de proef gesteld.
Nu eens geen blog over planten of dieren of bouwen. Maar over radio. Ik hou ervan om te luisteren naar Radio 4, klassieke muziek. In de kleine woning, die met houtskeletbouw is opgetrokken, heb ik sinds de bouwfase een kleine installatie staan, met een lange stroomdraad als antenne. Maar die stoorde behoorlijk. Dus heb ik een nieuwe binnenantenne met ingebouwde versterker van König gekocht voor een kleine 25 euro. De ontvangst is redelijk maar helt niet over.
En toen kreeg ik glasvezel. Ik had mij er niet vantevoren in verdiept. Als je de ouderwetse kabelaansluiting hebt, dan kreeg je er altijd een zogenaamde analoog signaal bij, waarmee je via een coax kabel je radio-ontvanger kan voeden. Maar dat analoge signaal wordt niet meer geleverd via glasvezel.
En ik, ik ontferm mij over de bessen... De zwarte bessen en de rode bessen zijn rijp. De rode bessen nog niet allemaal, want daarvan hebben we drie of vier soorten staan, die speciaal niet allemaal tegelijk rijp zijn. ..
De zwarte bessen staan deels in ons bos (zo durf ik het langzamerhand te noemn), dus die moet ik her en der opzoeken. De rode bessen staan allemaal in de boomgaarden, dus die vind ik makkelijk. Totaal oogst ik zo'n 4 kilo bessen. Daarvan maak ik 3 soorten jam, vries ik bessen in en eten we vandaag pannekoeken met bessen. Ook zitten er bessen in de salade en snoepen we er aan tafel van.
Met het invriezen van de bessen ben ik nog niet helemaal klaar. Daar heb ik namelijk een trucje voor. Ik maak een lade in de vriezer leeg en leg een zak op de bodem. Daar spreid ik de bessen op uit. Is de laag "vol" (de bessen mogelijk elkaar niet echt raken) dan volgt nog een plastic zak en spreid ik opnieuw de bessen uit. Over een dag of twee zijn de bessen bevroren en doe ik ze in een bakje. De bessen vriezen dan niet meer tegen elkaar aan. Zo kun je precies zoveel uit je doosje halen als je nodig heb en beschadigen je bessen niet bij het ontdooien.
toen ik vanochtend mijn tuinschuurtje opende, werd ik meteen omringd door luid zoemende Hoornaars. Die hadden een tijdje opgesloten gezeten, maar waren toch in staat geweest om een klein nest te maken. Dus heb ik buurvrouw Marjon weer gevraagd. Zij heeft haar bijenpak aangetrokken, en heeft het nest (bijna) helemaal weggehaald.
Toen ze op de bonestokken gingen zitten, kon je duidelijk zien dat het ouders waren met jongen, en de jongen werden gevoerd, op de bonestokken, en ook in de lucht. Sorry, die zwaluwen zitten zelden stil, dus het zijn vage foto's. 
Een aantal maanden geleden waren de hulpdiensten bij ons op bezoek. Ze kwamen toen kijken hoe ingewikkeld hulpverlening zou zijn in Oosterwold. Naast een aantal praktische uitleggen bleek dat allemaal wel te overzien. Wat wel een duidelijke aanbeveling was, is het heel duidelijk aangeven van de huisnummers. Daar hebben we vandaag wat helderheid in aan proberen te brengen. 
De volwassenen, maar ook de kinderen zorgen voor gezellige reuring.
Dit weekend was Roy weer een keer thuis. Goed dat kinderen uitvliegen, maar ook heel gezellig als ze dan weer even thuis zijn. Roy vindt het altijd lekker om helemaal los te gaan. Dus een klus als houthakken, of stevig graven.... Nou dit trof ik vanmiddag aan toen ik thuiskwam. De laarzen die hij aanhad bij het graven. Verder hield hij alleen zijn onderbroek aan om lekker door te kunnen waaien tijdens het werken. Maar die foto's mogen niet op het net. Ze blijven er zo lang staan. Dus ... alleen de lege laarzen als "bewijs".
Marien zegt me dat Roy 15 kruiwagens uit de sloot onder de eendenkooi uitgegraven zodat hier nu echt water in staat. Als ik foto's ga maken van waar Roy heeft gegraven verraadt deze kruiwagen, dat Roy in haast is vertrokken.... Deze kruiwagen heeft het amfitheater niet gehaald.
En hier is de grond terecht gekomen. Klaar om aan het amfitheater toe te voegen.
Als drager van een groene speld, biedt de organisatie Growing Green Cities ons een bordje aan om (waar wij dat willen) kenbaar te maken dat we bijdragen aan het maken van een groene stad. Dat laten wij graag en trots zien. Daarom vervoer ik vandaag mijn bordjes (Marien en ik hebben allebei een speld) in de auto naar huis. Thuis maak ik eerst nog wat werk af en daarna wil ik toch heel graag het bordje ophangen. Aan ons informatiebord is een mooie plek.
Vanmiddag zijn tien mensen op bezoek geweest voor een excursie bij het Paradijsvogelbosje. Dit was een uitvloeisel van het Evenement Stadslandbouwplein Oosterwold Ontkiemt. Daar hebben wij samen met de Tineke van de Stadsboerderij en Johan van de Stadsbomerij een intekenlijst voor een excursie gemaakt.
Wij richten onze kavel in volgens ideeën van Voedselbos. Dat geeft ons de mogelijkheid om de grote delen publiek toegankelijk groen en natuur in te richten op zo'n manier dat het ook voedsel oplevert, in de vorm van noten en bessen.
Vanmiddag hebben Roy en ik een klus aangepakt waar we al twee en een half jaar tegenaan kijken.
actie van Marjolijn. Die Waterlelie en gele plomp moesten geplant worden. Nu het toch zulk mooi weer is, heb ik maar een zwembroek aangetrokken, en ben ik met 
waterschoentjes te water gegaan. En samen met Roy zijn we vervolgens het eiland gaan afgraven. Telkens een emmer of teil vol scheppen met modderige klei en veen, en dan een duw geven naar de oever. Daar stond Roy met een hark om de emmer aan land te brengen, en leeg te gooien op de aardwal. En na een klein uurtje hebben we de taken omgedraaid, zodat Roy te water mocht en ik de emmers mocht sjouwen.
En paadje voor paadje gaan we verder. De stenen die bij het grote huis lagen ruimen we hiermee op. Zo doen we in zekere zin twee klussen in één keer.
Maar nu dan de oogst... We hebben prachtige druiven. Voor het eerst een echte voorraad. Niet genoeg voor wijn, maar wel teveel om zelf helemaal op te eten, dus ja... wat doen we ermee. Ik vind op het internet een recept voor druivenjam met kruiden en port.. Dat inspireert. Dus ik breid het uit tot een jam van druiven, vlierbessen en wat appel. En ik neem de tip om te kruiden (nootmuskaat, kaneel en jeneverbessen) over, bij gebrek aan port.
Maar... ik heb mij misrekent. Voor de vlierbessen heb ik een passeerzeef nodig. En in de voorbereiding van de verhuizing was de mijne stuk. Maar dat herinner ik me te laat. Daar sta ik dan...
ook alle onderdelen en ingredienten (behalve de verse) kun je hier (of in de webwinkel) kopen. En het is leuk om de verwondering te zien, die ik herken van toen ik er de allereerste keer kwam. Echt een snoepwinkel. We houden het nu bij een passeerzeef en een boek over hoe je cider kunt maken. We gaan het zien, maar komen zeker terug.
Vandaag hebben we weer eens een grote klus geklaard. De grote kast die als een scheidingswand tussen de woonkamer en de Tuinkamer staat hebben we vandaag gereed gemaakt. Ik ben meer dan een jaar hiermee bezig geweest, van het opbouwen van de wanden, het bekleden van de wanden met douglas-houten latten, tot het maken van de dubbele openslaande deuren en kastdeuren.
Ook hebben we de dubbele openslaande deuren aan de Tuinkamerkant nog bekleed met dunne planken. Hiervoor heb ik geen douglas hout gekozen, omdat ik graag dun hout wilde hebben. Anders zou de deur zes centimeter dik worden. De vijf van nu is al heftig genoeg. Bovendien contrasteert het blanke hout mooi met de donkere hardhout-multiplex achtergrond in deze donkere nis.
Een uitdaging vormde de kastdeuren boven de deur. Links en rechts konden 
geen gewone vertikale scharnieren geplaatst worden. Uiteindelijk heb ik gekozen voor scharnieren aan de bovenkant, zodat de kastdeuren naar boven openklappen.
Vorige week kwam 
Dank voor de mooie foto's Jan Peter!
Afgelopen zaterdag was het weer zover: de eerste buurtborrel van de Frederik van Eedenweg na de zomer. De avond voor de buurtborrel zeggen we als bestuurders tegen elkaar: het zou toch mooi zijn als we de bankjes die we vorig jaar bij de burendag in elkaar hebben gezet, voor de winter nog een keer in de lak kunnen zetten. In deze
Vandaag weer een stapje gezet. De wasmachine is op z'n plek gezet in de grote woning.
Bij het ontwerp van de woning hebben we samen met de architect bedacht dat de wasmachine naast de WC zou komen, zodanig dat het front van de wasmachine gelijk komt aan de WC. En dan moet de bovenkant uiteraard ook gelijk komen. Dan zijn er twee mogelijkheden: of zelf een tafel maken, of een wasmachineverhoger kopen. Dat laatste hebben we gedaan, maar die bleek toch nog 4 centimeter te laag. Dus hebben we onder de poten blokjes van 2 centimeter gezet, en in de verhoger hardhouten plankjes van 2 centimeter. Dat zou ook helpen met het plaatsen van de Wasmachine. 
Vanochtend werden de materialen voor een Sedumdak voor ons fietsenschuurtje bezorgd. Hoewel ons fietsenschuurtje maar net acht vierkante meter dak heeft, is er toch aardig wat voor nodig om een sedumdak te maken.
Daarom hebben we ook voor het grote dak Sedum besteld. Omdat hier al planten staan, hebben we geen matten besteld, maar zogenaamde 'pluggen'. Dat zijn kleine plantjes, ieder in een apart bakje. Die kan je dus ieder apart planten. Als het goed is zijn het er duizend, dus dat worden dan rond de tien plantjes per vierkante meter. Dat is een klusje voor de komende dagen.
Op het fietsenschuurtje hebben we eerst een drainagemat gelegd, die bestaat uit plastic dopjes, die een deel van het water vasthouden en het overtollige water af laten vloeien. Daarna heb ik ruim een halve kuub substraat op het schuurtje gekieperd. Dat is een mengsel van lavasteen en bemeste tuingrond als ik het zo mag beoordelen. Het moet wel allemaal per emmer zo'n twee meter omhoog getild worden, dus ik heb er nog lamme handjes van.
De substraatlaag is zo'n zeven centimeter dik geworden. Daarop moesten de Sedummatten uitgerold worden. Die zijn ook aardig aan de maat qua gewicht, dus gelukkig kon ik de rollen samen met Marie-José op het dak tillen. Daarna konden ze op de plaats worden uitgerold en ingepast op het dak. Tenslotte heb ik de laatste rol in stukjes gesneden om de laatste reep te maken en een paar gaten in de matten te vullen. 
Tenslotte ruimhartig met water besproeid, zeker omdat het hier in Oosterwold weer niet geregend heeft vandaag. We zijn reuzebenieuwd of het Sedum gaat aanslaan. Het was al donker toen het dak vol lag, dus de laatste foto is flink ingeflitst.
Deze blog had "in den beginne" een aantal doelen. Natuurlijk was de blog bedoeld om buren te vinden. Omdat de plek zo kaal (vlak land) was en eventuele buren zich geen beeld van onze gekke kavel konden vormen, starten wij met een beeld neerzetten. Daarnaast probeerden we informatie te verstrekken voor nieuwe initiatiefnemers toen de site van de Oosterwold nog heel beperkte informatie bevatte. En een derde doel dat daar later uit voort gekomen is, is anderen inspireren, omdat wij al in de praktijk mogen werken. 
Vanmorgen was ook zo'n bijzonder moment. Dat begon eigenlijk als wel meer bezoekjes beginnen. " we vonden jullie kavel zo mooi, mogen we eens komen praten" . In het gesprekje op Messenger dat volgde werd duidelijk dat we met een collega voedselbosbouwer te maken hadden, die in Zeewolde al een tuin heeft. Dan is ervaringen uitwisselen wel heel leuk. Maar vanochtend stonden ineens 5 vrijwilligers uit dit bos op de stoep. 
We kijken op de mooie uitkijkpunten waar je de hele Markerwadden kunt overzien. Dat moet op een rustiger dag nog mooier zijn, want dan heb je de tijd om te kijken. Eerlijkheid gebiedt: dat was zaterdag niet het geval... ;-)
Vorige week hebben we al ons schuurtje bekleed met Sedum matten. Ik had ook 14 treetjes met 72 sedumpluggen besteld om op het grote dak in te planten. Ik kreeg 15 treetjes, waarschijnlijk omdat één type vrij kleine plantjes had. 1080 stuks dus. Maar die moeten wel allemaal geplant worden! Gelukkig was het tussendoor deze week prima weer. En dus heb ik iedere dag twee of drie treetjes geplant. Op het schuine dak, balancerend tussen de ingezaaide planten en vooral niet de net geplante sedumplantjes verpletteren.
Gisteren heb ik de laatste plantjes geplant. Op een afstand zie je er niet zoveel van, maar als je iets dichterbij goed kijkt, is het toch een groot verschil.
We willen in de keuken het aanrecht maken van massief eiken, en dat behandelen met Epoxy, om het hout optimaal te beschermen. We hebben wat lopen zoeken op internet om te snappen hoe dat moet, en waar we het beste kunnen bestellen. Dat is op zich gelukt, maar het kijken van leuke filmpjes op internet is nog iets anders dan zelf met epoxy werken. Mede daarom hebben we een proefproject bedacht, namelijk de eiken planken die wij gebruiken in de badkamer om een wasbak te dragen.
We volgden keurig de voorschriften bij het mengen, met keukenweegschaal voor de precisie. Epoxy bestaat uit twee componenten die goed gemengd moeten worden. Het aanbrengen van de epoxy met een velour-roller ging op zich best, maar al snel bleek dat we veel te veel hadden aangemaakt. Op de aanwijzing stond: 200 tot 250 gram per vierkante meter. Helaas moesten we dus een flinke hoeveelheid weggooien. 
Dat ontneemt het weitje veel zon. Na deze kap is het inderdaad een stuk lichter geworden. Ook vinden we langs de wilgen de Japanse Sierkwee struikjes terug, die zowaar vol zitten met kleine appeltjes. Wellicht goed voor een likeur.
Uit de nieuwsbrief van de Oosterwoldorganisatie begrepen wij dat de gemeente een onderzoeksbureau CEW uit Leeuwarden in de arm heeft genomen om te helpen met onderzoek naar de kwaliteit van waterzuivering in Oosterwold met Helofytenfilters en technische IBA's.
Maar voor ons roept zowel de werking van de Helofytenfilters en de bemonstering en de inschatting van risico's veel vragen op. Zeker een reden om ons op te geven om deel te nemen aan het onderzoek dat de gemeente aanbiedt.We hebben van tevoren vragen ingevuld en opgestuurd.
Komende dinsdag is er een bijeenkomst waarop CEW resultaten van het onderzoek presenteert. Ik ben benieuwd, maar ik maak mij ook wel zorgen. Want zij hebben wel vragen gesteld naar welke wasmiddelen wij gebruiken, maar ik vraag mij af of wij met eventuele aanpassing van onze (biologische) wasmiddelen het verschil gaan maken.
Vandaag was een dag van (kleine) verrassingen. Voor mijn werk was ik vandaag bij een presentatie van de Flevocampus in de Aeres Hogeschool. 
Meer lezen over hun onderzoeken? lees dan onderstaande blogs:
Vorige week vrijdag hebben we met de vereniging opnieuw vergaderd. Twee dingen die daarbij aan de orde kwamen waren het geplande onderhoud aan de weg en het aan elkaar verbinden van de twee wegdelen van de Frederik van Eedenweg. Daarnaast hebben we met elkaar de gewenste snelheid van de weg bepaald. Want we zijn het met elkaar eens: in onze straat is een rustig tempo van vervoer gewenst. Aan de weg wonen al gezinnen met kinderen die op en aan de straat spelen. Daarnaast is behoedzaam rijden op een halfverharde weg gewenst. Het bestuur heeft daarop twee nieuwe verkeersborden besteld en neergehangen.
En dan moeten die borden natuurlijk ook opgehangen:
En daar geven veel mensen gehoor aan. 
Een jubileum vier je niet in de badkamer... toch? Dus daarom hierbij een uitgestelde blog over het afmaken van de badkamer.
De badkamer is al lang getegeld en de kraan is ook al lang aangesloten. De wasbak (echt steen) hebben we ook al lang in huis. Maar het wachten was op dat we toe waren aan het bestellen voor de keuken, want daar moesten de eiken werkbladen bij meekomen.
En dan nog een detail waarmee Marien de afvoer heeft weggewerkt (en bereikbaar gehouden.)
Je leert met het bouwen van een huis wel, dat het veel moeite kost om "het water zomaar uit de kraan te laten stromen".En daarmee is (op wat klein schilderwerk en het verzetten van een stopcontact na) klaar.
Vandaag "krijgt" verre buurman Bharat zijn kavel. Hij heeft ons uitgenodigd voor een klein feestje. Zoals heel veel eerste feestjes: met een campingset ergens in het hoge gras. Maar op je eigen kavel. Een goddelijk gevoel, dat leuk is om mee te vieren. Wij zeggen wel eens tegen elkaar: er zijn veel dingen in het proces van Oosterwold verbeterd, maar sommige initatiefnemers krijgen alles voor hun kiezen wat maar mis kan gaan. Het lijkt soms wel of mensen die eenmaal aan het struikelen komen, blijven struikelen. Zo heeft Bharat er 19 maanden over gedaan om te mogen beginnen met het realiseren van zijn droom. Daarbij heeft ie veel van de "gewone" problematiek gehad (zoals het geluidsonderzoek), maar ook bijzondere dingen als een bibop-procedure zonder duidelijke reden (een kilo papier aanleveren, die niemand heeft gelezen), het afkeuren van een statuut van de kavelwegvereniging, dat bij de buurvereniging wel is goedgekeurd en als je dan toe bent aan het leveren van de grond, zijn de stukken tussen de gemeente en de notaris kwijt geraakt, kan niet de juiste factuur naar de notaris gestuurd worden etcetera. Maar vandaag vieren we een feestje en mag Bharat zelf aan de slag.... Met een maaimachine denkt ik!
En dan komen er nog een aantal andere buren aan. Zo wordt het een heus feestje...
En dan komen er ineens nog een paar nieuwe buren aangereden....
Dan wordt er eerst een laag stro aangebracht en vervolgens een laag houtsnippers. Deze bevatten beide organisch gebonden koolstof, en koolstof is belangrijk om de 
Wetlantec maakte nog een aanpassing: Blijkbaar vonden ze nu onze Septic Tank te groot, en hebben ze twee kuub zand in de tank gestort. Hierdoor zou het afvalwater eerder in de pompput stromen, en van daaruit eerder in het Helofytenfilter terechtkomen. Dat is wel een bijzondere aanpassing. Hopelijk kunnen we in de toekomst de Septic Tank laten reinigen zonder dit zand mee te laten slurpen.
Nu maar hopen dat de filter goed gaat werken. Wetlantec is vol vertrouwen. Het is voor mij nog moeilijk in te schatten. De meetwaarden voor stikstof en ammoniak waren toch wel flink te hoog. We gaan het hopelijk meemaken. Omdat het werk met zo'n kraan toch ook spectaculair is, maken we graag ruimte voor een fotoverslag. Wetlantec en Ruben: bedankt voor jullie service!
Wij hebben ons opgegeven voor het CEW onderzoek en vragen ingevuld. Dat stelde niet zoveel voor. Welke vaatwasblokje gooi je in de machine? Alsof dat het verschil gaat maken?? En wij hadden de pech, dat er bij het bemonsteren alleen een stagiaire kon komen, die in het interview niet veel verder kwam dan het checken of wij de vragenlijst goed hadden ingevuld. 
Iedereen moet zijn stadslandbouw vorm geven in Oosterwold. Voor het maken van je plantschema's kies je natuurlijk planten die het goed doen in de zware klei. Beste kans op succes. Maar iedereen zal ook zo toegeven aan zijn of haar liefdes voor bepaalde planten of planten die een speciale betekenis hebben. Voor ons zijn dat duindoorns. Bekend uit de duinen, omdat ze zo goed tegen de moeilijke omstandigheden met zout, wind en arme grond kunnen. Zouden die het in Oosterwold wel doen? 
Maar hoe krijg je de besjes (een beetje heel) van deze struik met grote doornen. Nou die truc leerde ik van Wouter van Eck van het voedselbos Ketelbroek. Je vriest de takken in en rist de bessen er (bevroren en met handschoenen aan) af. Zo kun je ze weer in zakjes doen en invriezen. Het schijnt dat ze van bevriezen ook iets zoeter worden.
Enige tijd geleden hadden we "de laatste kavel" In de wijk in de aanbieding. Inmiddels hebben Marcel en Sandra daar een stip gezet en gaan die kavel ontwikkelen. Daarna zijn de archeologische onderzoeken door de gemeente uitgevoerd. Dit maakt dat een van onze buren archeologievriendelijk moet bouwen. Een andere buur vond de archeologie op hun kavel zo heftig en veel dat zij zijn uitgestapt. Voorlopig blijven zij in Amsterdam Noord wonen. Dat betekent dat opnieuw een kavel in de aanbieding is. 
Nou zou je kunnen denken dat dit een bijzonder oninteressante kavel is. Rechts hiernaast kun je zien dat een groot deel van de kavel (rood) archeologisch kerngebied is en een deel (roze/lichtrood) bufferzone. Hierin mag je niet bouwen. In de tekening zie je tevens de weg ingetekend. Er blijft een driehoek over waarin je kunt bouwen/roodkavel kunt realiseren. Kortom een kavel met een gebruiksaanwijzing. En als die gebruiksaanwijzing je past, kan ie heel leuk zijn. Je sluit namelijk aan bij een wijk die al behoorlijk op weg is. Stroom en water kunnen gewoon worden aangevraagd. Je buren hebben al gebouwd of beginnen binnenkort te bouwen. 
En om duidelijk te maken hoe welkom je bent zijn we zo brutaal geweest om een van de buurtbankjes in je woonkamer te zetten Zo kun je als je langskomt alvast van je uitzicht genieten!
Eén van de laatste grote bouwprojecten binnen ons huis is de keuken. Nu een kale betonnen (schuine) muur. Eerst moet werkruimte worden gecreëerd. Want bouwen in het huis waar ook je spullen staan, betekent regelmatig je spullen verplaatsen. Bovendien moeten alle bouwmaterialen worden verplaatst. En als je 11 meter keuken gaat bouwen (die deels opbergruimte wordt) heb je wel wat platen en bladen in huis. Marien gaat de keuken helemaal zelf bouwen. Die is dus ook niet morgen klaar (en nee, ook niet overmorgen). Maar het begin is er.
Eerst worden de werkbladen verdiept/verbreed, want met een schuine muur moet je blad dieper zijn dan je kastjes....
Vandaag waren we bij de uitreiking van de Groene Spelden in de Stadskas.
Daarmee levert Stichting Heg& Landschap een bijdrage aan het ontwikkelen van een Groen Landschap in Almere Oosterwold, en ook in vele andere gebieden in Nederland. Met de focus op heggen vlechten en behoud van hagen en houtsingels benadrukt hij bovendien de culturele meerwaarde het groene landschap in Nederland. Op het evenement Oosterwold Ontkiemt in juni hebben Lex en ik ook samen een kraam gedeeld om informatie over kavelbeplanting met inheems plantgoed toe te lichten.
Dit keer kwam wethouder Jerzy Soetekouw om de genomineerden toe te spreken, en hij had met alle kandidaten een leuk gesprek, waarvoor hulde! Het is iedere keer bijzonder hoeveel gemotiveerde mensen elkaar via de evenementen van Growing Green City ontmoeten.
Na afloop konden we nog een Lokaal Biertje drinken en een versnapering van Sprinkhaan proberen. Meer bijzonder dan smakelijk, maar knapperig was het wel?
Vanochtend keek ik tijdens de koffie uit mijn raam en zag een Aalscholver in mijn vijver zwemmen. Van dichtbij is het toch best een grote vogel. Snel heb ik mijn fotoapparaat gepakt. Iets te snel, want ik hat mijn telelens niet op autofocus staan. Dus excuses voor de matige kwaliteit. Maar het bewijs is er.
In een van onze wilgen doen Hoornaar wespen zich nog tegoed aan het sap wat ze zuigen door de bast open te krabben. Vandaag zag ik echter voor het eerst wespen op elkaar klimmen. Of dat een paringsritueel is weet ik niet.
Afgelopen weken heb ik de Workshop Ontwerp je Kavelbeplanting gegeven aan elf deelnemers.
Vervolgens gaan we naar De Tuinkamer en begint iedereen functies in de eigen kavel in te tekenen: Wat wil jij doen op jouw kavel? Hoe kan het ontwerp van jouw kavel daarbij ondersteunen? De achterliggende gedachte is, dat een ontwerp sterker wordt, wanneer je meerdere functies benoemt voor je keuze: een wilgeboom kan tegelijk windvang regelen, schaduw geven, snel groeien, bijen voeden, de biodiversiteit verhogen, de grond verbeteren, de waterhuishouding verbeteren.
De individuele gesprekken voerde ik vaak met de deelnemer en de partner erbij. Dat maakt het gesprek spannend, omdat het helpt om een goed verhaal te maken dat je kunt delen met je partner.De kernzin voor deze gesprekken zou kunnen zijn: hoe maak je op je kavel een plek om te zijn? Verschillende plekken waarschijnlijk. 
Eén van onze dromen voor het huis, de ruimte, een plek om mensen te ontvangen, was ook een plek waar je "gekke projecten" kunt uitvoeren. Nou is het bouwen van een huis met je eigen handen voor veel mensen "gek project" genoeg. Bij ons moet er gek genoeg dan toch weer iets bovenop. Dus... hoewel het huis nog niet klaar is, ben ik al een tijdje bezig met een verlichtingsproject.
Van onderen ziet het er dan zo uit!
En ze branden....
en ze kunnen schakelen........
grote lampen
En het enthousiasme over het ontwerp is groot!
En het is er al heel gezellig!
Dat we aan de Frederik van Eedenweg regelmatig gezamenlijk een klus klaren hebben we al een aantal keer gedemonstreerd. Deze weken is dat weer het geval.
En als Beatrijs, Jannie, Rob en Alice hebben geschuurd.... komt niemand mijn ramen wassen.... ;-)
De laatste paaltjes schilderen Marien en Marie-José (en daar hebben we geen foto's van gemaakt. hihi. Afijn nu 88 paaltjes verder. Dus ze komen zo'n 13 meter uit elkaar te staan.
Deze week deed ik een oproep wie komt helpen bij het in de grond zetten van de paaltjes met reflectoren. Mailtjes druppelden binnen. Dat onze mail- en webserver het niet deed was even niet zo behulpzaam. (Sorry Johan en Ruud). Maar... zondagochtend waren we met ons vijfjes. Jan, Alice en Judith kwamen helpen. Na een goede bak koffie, thee en heet water zijn we aan de slag gegaan. De paaltjes waren bedauwd en daarna bevroren. Het was echt koud.
Ook Simon (net terug van een nachtdienst) doet ook nog even mee voor ie naar huis gaat. En ook Jeroen schuift nog even aan. En dan... dan is om half vier het laatste paaltjes van reflectoren voorzien en kun je ook 's nachts veilig een rondje in de Frederik van Eedenweg rijden. Enne let op: je mag niet harder dan 15 km per uur!
Op 28 november ontmoeten de verenigingen elkaar weer in het Verenigd Verenigingsoverleg. In dit overleg overleggen we waar we als verenigingen tegenaan lopen. Eén van de dingen die we in het verleden gemeld hebben bij de gebiedsorganisatie zijn onze contactgegevens (van de verenigingen die wij op dat moment kenden) . Wij hebben toen aangegeven dat een kaart met "doelgebieden" ook heel handig zou zijn voor nieuwe initiatieven. Hoe vind je anders bij welke vereniging je je wilt aansluiten? 
Na het plaatsen van het bankje wordt het gezelschap voor koffie bij buurman Jeroen uitgenodigd. Wij klussen even door en laten de vriendelijke uitnodiging aan ons voorbij gaan.
Een vlag na de Hof van Eeden... de tuinkruidenkwekerij die Alie gaat starten. En ook van hen maken we een uitsnede van de blijdschap.
Soms kom je in je woning bijzondere ideeën tegen.
Daarna plaats je het stopcontact in de vorm en vul je de vorm met beton.
Na afloop napraten met een borrel.
Het voelt iedere keer fantastisch als De Tuinkamer echt een ontmoetingsplek in Oosterwold wordt! 
Vandaag het het Houthakkersgilde begonnen met het kappen van Essen in de bosstrook van Staatsbosbeheer. Staatsbosbeheer heeft een paar weken geleden de zieke en zwakke essen geblest; vooral die bomen die een risico vormen voor wandelaars. Langs de bosrand staan een flink aantal oranje stippen op de bomen. Die moeten er toch aan geloven.
Het is heel fijn dat er nu selectief gekapt wordt door het Houthakkersgilde, en dat niet alle bomen mechanisch met een grote trekker worden gerooid. Daardoor kunnen we de sterke bomen en vooral de mooie Haagbeuken en Vlieren laten staan, zodat die de openvallende plekken in het bos kunnen opvullen. 
Bovenal hopen we natuurlijk dat de bosrand een echte bosrand blijft. Dat is toch een belangrijke kwaliteit voor onze wijk.
Er waren drie zagers met kettingzagen: Gerard, Frank en Kevin. Die zagen de bomen eerst om bij de wortels, en zagen de stam daarna in moten van een meter lang. Die worden met een aanhanger vervoert voor verdere verwerking. Er zijn veel belangstellenden voor dit brandhout. Wij hebben ook een kuub besteld, en dat is keurig in stukken van 25 centimeter gezaagd. Die hoef ik dus alleen nog te kloven en te laten drogen om later te kunnen stoken. 
Er komen ook een viertal mensen helpen uit onze wijk Frederik van Eedenweg en uit de John Lockeweg aan de andere kant van de bosstrook: Bert, Johan, Jan-Kees, Marjon, en ikzelf. De opdracht is om dunnere takken op bergjes in het bos te leggen, en de bruikbare meters naar de aanhangwagen te brengen. Als het een flinke boom is, dan kan je je aardig vertillen aan zo'n meter! Er waren er wel een paar die twee 
sjouwers nodig hadden. Maar dan hebben we na zo'n drie uur ook wel onze workout gehad. 
Als een boom omgezaagd is maar blijft hangen in de vork van een andere boom, dan moet er met man en macht geduwd worden. En als ook dat niet werkt, dan wordt de boom telkens een meter korter gezaagd totdat ie loskomt. Ook wel een beetje oppassen, maar dat is de ervaren zagers van het Houthakkersgilde wel toevertrouwd.
Voorlopig een aangename besteding van de zondag: Loom taartjes eten!
Vandaag hebben we een lastige situatie meegemaakt. Vanochtend rook ik bij opstaan een merkwaardig geurtje, wat ergens tussen een tandartsgeurtje en smeltend plastic in zat, maar ik kon niet achterhalen wat het was. Even mijn mond gespoeld en daarna gewoon aan de slag.
Toen ik in het begin van de middag mijn mail probeerde te checken ontdekte ik dat de router niet werkte. Dus in de meterkast kijken, en blijkt een van de aardlekschakelaars te zijn omgeklapt. Dan is het eerst uitzoeken welke stop het is, die het probleem veroorzaakt, en toen kwam ik bij de verwarming uit. Balen. Ik moest eerst moed verzamelen, want ik vreesde dat mijn electrische boiler zou zijn doorgebrand en dat ik daarmee de hele verwarming moet demonteren.
En daarmee waren de stroomdraad en de aardedraad tegen elkaar gekomen. Tsja, dan krijg je je aardlekschakelaar wel om!
Nu kozen deze stoere boys om het glas met z'n tweeën uit het kozijn te tillen, en daarna wel met de kraan verder te vervoeren. Maar ze klaagden wel een beetje dat het erg zwaar was.....
Het was eigenlijk met een goed uurtje gepiept. Gelukkig was het een oostenwind en een waterig zonnetje, dus we zijn niet bevroren.
Het duurde even voor de laatste zinnen bij mij landden.
Van harte Noortje en Egon met de geboorte! Dank voor de uitnodiging.Voor nu staan er geen concerten meer gepland, maar mocht je toch nog eens de kans krijgen om het te horen: GAAN!
Daarom kwam Marcus van het Houthakkersgilde met speciaal gereedschap. Hij bindt een soort metalen sporen aan zijn schoenen en onderbenen, zodat hij zichzelf met iedere flinke stamp in de boomstam kan vastzetten. Met een touw om zichzelf en de boom houdt hij zich stabiel, en zo klimt hij omhoog, alsof hij aan het traplopen is. Spectaculair om te zien. Hij heeft ook een speciale kettingzaag, die hij met één hand kan bedienen, omdat hij zich vaak met zijn andere arm moet vasthouden. Eerst worden de lagere takken één voor één afgezaagd, zodat hij langs de stam verder omhoog kan klimmen, totdat de kruin een omvang heeft, die veilig op de grond kan vallen. Dan probeert hij die tijdens het vallen nog een draai mee te geven zodat ie precies valt waar hij wil. Maar, zo krijgen wij les: de zager heeft een wil, maar de boom ook, dus het blijft oppassen geblazen. Gelukkig was het weer rustig weer, een beetje fris met de oostenwind, maar rustig genoeg om zonder gezwabber in de boom te klimmen. Omdat het een spectaculair gezicht is heeft Michel een filmpje gemaakt en wat foto's toegestuurd; waarvoor dank.
Een klein stukje droom zijn we aan het realiseren. In de eerste maanden dat we onze kavel gingen ontwikkelen in 2016, hebben we publieke wandelpaden aangelegd, met zand, worteldoek en een laagje puingranulaat. Daarmee hebben we het pad verhard, hetgeen toendertijd geen overbodige luxe was, omdat de kale klei glibberde aan alle kanten. Bovendien geven de paden mooi structuur aan je kavel en omringende beplanting. Maar ja, een pad van puingranulaat is misschien wel praktisch en relatief goedkoop, maar mooi is anders.
De Bigbags heb ik zo dicht mogelijk bij de entree van de drie hoofdpaden laten neerzetten met de kooiaap. En nu dus iedere dag een kleine kuub verwerken met de schep en kruiwagen en gelijk harken.Vaak in het half donker in deze korte dagen.
Wij zien de laatste maanden steeds vaker buizerds rondvliegen over onze kavel. Ze voelen zich klaarblijkelijk thuis. Er zijn er twee een lichtgekleurde en een donkere. Laten we de lichte Blondie noemen, en de bruine Brownie. Makkelijk onthouden.
Vanmiddag zat de lichte buizerd weer op een paal in onze moestuin. Hij heeft zo ongeveer alle uitkijkposten in onze wijk al wel uitgeprobeerd. Zelfs een keertje op het luik van onze kleine woning, terwijl ik op minder dan een meter afstand achter het bureau zat te typen. Maar vooral de hoog gelegen punten van het dak kunnen op zijn (of haar) goedkeuring rekenen. Echt schuw is Blondie ook niet. Ik kon zelfs de schuifpui openen en met mijn telelensje foto's schieten.
In de loop van het jaar verwerk je de resultaten uit de tuin. Een van de vruchten waar ik nog nooit mee had gewerkt, zijn rozenbottels. Maar eens moet de eerste keer zijn. Dus in september trok ik met mijn emmertje de tuin in. Wij hebben veel rozen staan. Vooral inheemse rozen. Viltrozen, Egelantier, heggenroos, beklierde heggenroos. We hebben ze vooral als heggen. De rozen zijn van die mooie eenvoudige (enkelvoudige) bloemen. De grote van de rozenbottels verschilt erg. Dit jaar heb ik er likeur van gemaakt met inmaakbrandewijn. De rozenbottels moeten er zo'n 3 maanden in staan. Daarna werk ik het door de passeerzeef. Daar blijven de pitjes achter. En dan heb je daana een drankje dat erg aan de Roosvicee doet denken. Dat zijn natuurlijk ook rozenbottels. Lekker. Ik doe het in mooie flesjes. En als ik niet zelf geniet is het leuk als kadootje.
Links zijn we net begonnen met het stapelen van de nieuwe stenenrij. Op de achtergrond zien jullie de (lelijke) achterkant van het betonnen fietsenschuurtje.
En alsmaar stapelen we door en zie je het theater echt vorm krijgen.
En dan zijn we toe aan de laatste stenen: We fotograferen het leggen van de "laatste steen"
En we zijn best trots dat het nu dan toch echt een feit is: Het amfitheater is klaar!
Het bijhouden van een blog leidt tot allerlei intieme ontboezemingen. Zelfs die uit de slaapkamer....
Toch word ik ook vrolijk van de gekleurde lappen. Dus ik zet door. Gisteren hebben we mooi schuimrubber gescoord zodat ik de bolling van het headboard goed vorm kan geven.
En ineens gaat het dan toch vlot. Marien biedt aan om het headboard alvast op te hangen, terwijl ik kook. Een fijn aanbod. We bedenken even of we bij het inhangen van de haken geen waterleidingen of electriciteit raken. En dan krijg ik in de keuken ineens een appje... Ze hangen.
En ik wens u vanaf deze plek: een hele goede nachtrust!
Het is weer de tijd van het jaar! Lekker, maar zacht winterweer! Tijd om wilgen te knotten.
Vandaag een klus uitgevoerd, die je misschien nauwelijks ziet, maar die toch bij de afwerking hoort. De goot en boeidelen van de grote woning hebben we bekleed met Cortenstaal. Maar aan de onderkant van de goot en boeidelen zat nog geen Cortenstaal. En langs de oostgevel ontbrak ook nog een grote plaat van drie vierkante meter. Dat hadden we al die tijd al klaar liggen in de tuin. Maar als je veel klussen hebt, en de meeste klussen in je eentje doet, dan is dat Cortenstaal van drie meter lang niet hanteerbaar. Dus blijft de klus liggen. En je ligt er ook niet wakker van dat die klus nog wacht. Hoewel je af en toe struikelt over die platen in de tuin.
Maar we hebben een scheef huis, dus hoe verder we naar de westkant komen, hoe hoger de plaat moet. De laatste hebben we met kunst en vliegwerk en krukjes en een trap op z'n plek gekregen. Op de foto's kan je nog wel zien dat de witte goot vervangen wordt door het bruingrijs van het Cortenstaal. Linksonder is de hele goot dus met staal bekleed. Voor de oplettende lezertjes :-).
Aan de Oostgevel bekleden we de isolatie en EPDM-folie met een plaat Cortenstaal van een meter hoog. De kunst is daarbij vooral om de plaat goed op z'n plaats te krijgen langs de aardwal en tegen de ruit en het boeideel. Daarvoor maken we gebruik van een constructie met houten paaltjes die we met Teerlook
Vandaag hebben we met een een groep van zeven vrijwilligers en twee kinderen wilgen geknot. Er is veel belangstelling voor de grote staken die van de wilgen afkomen als ze geknot worden. Die kunnen weer in de grond gezet worden, en grote kans dat er weer een volwaardige boom uitgroeit. Een mooie manier om de kavel in het eerste groeiseizoen een boost te geven. We moesten soms tussen de regendruppels door werken, maar dan was een mooie gelegenheid voor koffie en koek.
Hoewel wilgenknotten traditioneel noeste arbeid is, zijn we blij met onze accu-zagen die veel gemakkelijker en sneller werken dan de handzagen.
wilgen.
Tim en Lian leveren ook hun bijdrage door een houtstronk te bewerken. O zo trots als het lukt en als je de stronken nog mee naar huis mag nemen ook!
Een tuinhuisje om te schuilen zien we in het voorjaar van 2016. De kaart die daar bij hoort zie je links. 
En dan vaaar ndaag. De kaart die nu verschijnt is bijna helemaal paars. De weg is rond, Overal staan caravan, zodat de nodige kopjes koffie gezet kunnen worden. Een eerste oudejaarsfeest met een heerlijk stinkend vuur heeft plaatsgevonden. 
k ga één dezer dagen de buurtborrels voor het komende half jaar maar eens plannen. Want goede dingen moet je behouden. Maar ik vind het mooi hoor dat paars. De kavel van Debbie en Marco moet eigenlijk ook al verkleurd worden. (496) Komende twee maanden verwachten we nog 3 kavels die van geel paars worden. De laatste drie zullen daarna vanzelf volgen!
Afgelopen maandag kwam er ineens een grote wagen met rijplaten, en werden aan beide kanten van de weg rond het electriciteitshuisje rijplaten gelegd. Dat bleef wat mysterieus tot dinsdagochtend verschillende auto's van Liander aan kwamen rijden. Een behoorlijke optocht.
Wij hebben in de zomer bij Liander aangeklopt omdat bij ons de omvormer van de zonnepanelen regelmatig afslaat. Dat komt omdat de spanning oploopt, wanneer er veel stroom teruggeleverd wordt, en in huis wordt er geen stroom verbruikt. Als de spanning hoger wordt dan 253 Volt dan moet de omvormer afslaan. Dan moet uitgezocht worden hoe dat komt. 
Daarom was begin September bij ons een week lang de spanning gemeten met speciale apparatuur gekoppeld aan onze Stroommeter. Daaruit werd geconcludeerd dat de spanning net binnen wettelijke normen zat, maar toch aan de hoge kant was, en dat dat te wijten is aan te lage capaciteit van de transformatoren in het electriciteitshuisje. Het 
komt erop neer, dat die transformatoren de stroomaanvoer niet aankunnen wanneer alle zonnepanelen in de wijk tegelijk gaan terugleveren. Als de stroom niet makkelijk genoeg kan terugstromen, loopt de spanning op, en dan slaat de boel af. Omdat er het komend jaar nog een tiental huizen in de wijk bijkomen, die allemaal zonnepanelen krijgen, is het dus geen overbodige luxe, dat de capaciteit van het netwerk op deze teruglevering is afgestemd.
Dinsdag ben ik uit belangstelling dus even bij de werkers langsgelopen. Als je goed kijkt, zie je dat boven de weg de buizerd hoog in de Iep ook belangstellend toekijkt. Heel mooi om te zien, dat Liander een mobiel aggregaat meenemen, waarmee ze de stroomvoorziening in de wijk continueren, terwijl ze het werk aan het transformatorhuisje uitvoeren. Ik heb zelf startkabels voor mijn auto, maar dit zijn pas echt startkabels! 
is 10 jaar geleden. Maar als dat niet is gelukt is het beste moment vandaag!f
De hulptroepen (heerlijk Oosterwold) waren keurig op tijd. Zo kunnen we eerst nog een kopje koffie drinken voor we aan het werk gaan. Fijn Bharat, Marjolijn, Wim, Mara, Jan en Johan!
Dat lukt wonderwel. En na een ruim uur liigt het plantgoed klaar en portreteren we de werkkrachten.
Bossen en bossen vol!
De afgelopen weken ondervinden we de gevolgen van overvloedige regenval, natte sneeuw, opvriezende plassen op de weg. Dat verandert de weg sowieso in een blubberige toestand. Maar de afgelopen weken zijn ook nog eens een vijftal aannemers aktief bezig om de individuele bouwprojecten in het winterweer verder te krijgen. Daardoor is het ook een af- en aanrijden van grote kranen, vrachtwagens met goederen of halve huizen, reuzachtige containers, zand, noem het maar op. En als er een busje of zelfs een brede vrachtwagen langs de kant van de weg staat, dan kan je gaan wachten, of je kunt proberen of je er langs kunt. Dan maar met twee wielen door de klei. Zolang je maar niet vast komt te zitten, kan je verder.
Het gevolg is wel, dat er op vele plekken langs de weg diepe voren in het talud zitten, omdat de klei naast de weg wordt weggeschoven. Daar ontstaan vervolgens diepe plassen die nergens naartoe afwateren. Want 
de klei is tot ondoordringbare laag samengeperst. En als aannemers het niet zo nauw nemen of ongelukjes gebeuren, dan worden onze zo bloedig geschuurde, geschilderde paaltjes met reflectoren uit de grond gereden. En eenmaal in aanraking met een bumper of onder een vrachtwagenwiel blijft er weinig van over. Afgelopen week was er zelfs een reusachtige vrachtwagen met oplegger anderhalve meter buiten de weg recht over een hydrantput heen gereden. 
Nu komende week hopelijk met wat puin van Gert-Jan Bon en een ploeg bewoners de grootste kuilen 
dichten en vereffenen, en dan overleven we hopelijk de winter zodat we in de loop van het komend jaar de weg nog eens echt glad kunnen strijken en met trilplaat stabiliseren.
De abrupte en schrikbarende prijsverhoging voor de grond in Oosterwold baart niet alleen zorgen voor mensen die nu in de overgangsperiode getracteerd worden op een prijsverhoging van 75 procent, en ook niet alleen voor mensen die nu moeten afhaken omdat hun project niet meer haalbaar wordt.
Oosterwold niet meer toegankelijk wordt voor mensen met een beperkte beurs, dan is de politiek aan zet, om deze problemen aan te kaarten. Hoe kan het dat in delen van Nederland de grondprijs over de kop gaat, terwijl de economie en de lonen in Nederland zich marginaal ontwikkelen. Dat getuigt van speculatie waaraan de overheid naar hartelust meedoet. Maar die ontwikkeling is niet gratis. Net zoals in Amsterdam de grondspeculatie leidt tot investeringen van hit-and-run investeerders voor AirBnB en andere ongewenste uitwassen, zo zal deze ontwikkeling ook leiden tot een verandering in Oosterwold.
De Frederik van Eedenweg is een puinweg. En nu er weer een flink aantal mensen bezig is met bouwen, beschadigd de weg af en toe. Dat betekent dat er weer onderhoud nodig is. Dus laten we Gert-Jan Bon op een aantal plekken puin storten en rijden we dat zelf uit. En daarbij geldt: vele handen maken licht werk. Nou is puinscheppen nooit licht werk, zelfs niet als je het met velen doet. Toch is het leuk. Wel was het weer voor goede winterjassen, want het was behoorlijk koud, maar niet zo regenachtig als de dag ervoor.
Ron stort zijn kruiwagen leeg.
Edward heeft er lol in!
Bert komt bijpraten en het Paradijsvogelbosje voor het eerst zien. En hij komt wilgenknotten! Samen met Marien knot hij de wilgen aan de hazelaarpad. Lekker in het winterzonnetje, want het is best fris.
En aan de ene kant is dat een heel goed teken, want we hebben vooral te maken met planten die het te goed doen nu. (anders waren ze in de vorige jaren wel dood gegaan ;-)) Maar op twee plekken willen wij het anders dan we vooraf gedacht hadden. En nu het weer zo is dat zelfs de was (als je de weerberichten in de gaten houdt) buiten uitgehangen kan worden.... Dan moet je buiten aan de slag!
In het eerste jaar hebben de bramen in mijn beleving het ter nauwernood overleefd. In het tweede jaar was her en der een braam, maar zag je de kracht toenemen. Druk met de bouw hebben we toen niet duidelijk ingegrepen. En vorig jaar zijn de bramen ontploft. Helaas zonder veel bramen, omdat op het moment van afrijpen het echt super droog was in Nederland. Maar goed richting volgend jaar moet het anders, en nu is de juiste tijd om daar iets aan te doen. Eigenlijk moet je bramen net na het dragen van vruchten snoeien, maar dat is dit jaar niet gelukt. Dus...
Het weghalen van afleggers is een vervelend klusje. Maar... het levert ook stekken op. Stekken die best kostbaar zijn.. blijkt als we vrijdag naar het tuincentrum gaan, waar ze voor 6 euro 95 te koop staan. En wij kunnen die stekken verspreiden en kado geven. Dus gaan er totaal zo'n 65 stekken via Tjalf, Eduard en Zilla, Jan, Debbie en Marco en Tessa en Rob Oosterwold in. Zo infecteren we Oosterwold! Ik loop nog dagen te peuteren aan doornen die uit mijn vingers komen, maar dat levert in saaie vergaderingen mooie dromen op...
Ik maak een rotstuin waar volop ruimte is voor sedumplanten. Rond een sierprunus die er al een paar jaar staat. Ik gebruik de schelpen die we deze zomer in Normandie hebben verzameld om de prunus een mooie verwarmende ondergrond te geven (de schelpen weerkaatsen het licht).
Als Marien thuiskomt van een repetitie heeft hij gelukkig nog puf om een laatste serie planten een plek te geven. En het voelt heerlijk om al die stapels stenen en nog te gebruiken materialen te zien slinken.
Als toelichting kunnen we ook nog de vergelijking trekken met een normale ontwikkeling bij de gemeente: De gemeente koopt grond, legt veel zand ter voorbelasting (zie foto uit Nobelhorst), moet desnoods jaren rente berekenen, moet infrastructuur aanleggen, enz. Wanneer de gemeente deze grond uiteindelijk verkoopt geldt de taxatie prijs van de eindtoestand op het moment dat de gemeente verkoopt aan de projectontwikkelaar. 
die onverzekerd blijkt. Daarvoor richten we een fonds in. 
Of voor mensen die in een sociale werkplaats met Broom-6 hebben gewerkt en ziek zijn geworden. Als je een probleem niet kunt of wilt oplossen, creëer je een fondsje, en klaar-is-kees. Maar een beoordeling van de grondprijs in Oosterwold is niet een probleem rond sneue types. 
Vervolg Als het goed is, wordt er over twee weken (4 april 20.00 uur) opnieuw gesproken over Oosterwold. Dan is er ook een raadsbrief beschikbaar met meer antwoorden van de Wethouder Veeningen. Na afloop werd een borrel gereed gezet, en konden we napraten met elkaar en met een paar raadsleden. Ook hebben we nog gesproken met de nieuwe gebiedsmanager Oosterwold: Klaas Dijkhuis, die vooral de taak krijgt om met bewoners de knelpunten in Oosterwold te verkennen. Ik heb hem uitgenodigd voor de koffie.
Nou dat kunnen ze! Een zaaltje vol met mensen die willen helpen en een wethouder om de eerste boom te planten.
En dat planten lukt! (Gelukkig maar!)
Hierdoor kunnen we in een dag tijd heel veel doen!.
meenemen: Els, Walnoot, Winterlinde, Berk, Beuk, Kardinaalsmuts, Krenteboompje, Haagbeuk, Eik, Rode Kornoelje, Veldesdoorn, Amberboom, Zilveresdoorn, Gelderse Roos, Hondsroos, Sleedoorn, Lijsterbes, Meidoorn, en twee hele grote Italiaanse Populieren van een meter of vier hoog. Ruim 500 stuks! Een aanhangwagen vol.
stuks bloeiende struiken ingeladen en met de auto naar de John Lockeweg gebracht.
Daar hebben we struiken geplant tussen de dubbele rij Lindebomen. Dus iedere keer een struik midden tussen twee Lindes. Dat hadden we van tevoren ook zo 
afgesproken met SBB. De jonge Meredith wil graag helpen, dus ze mag sjouwen met struiken. En als er dan nog een pad en kikkers gevonden worden is de dag helemaal geslaagd.
Zondag hebben we eerst in de keuken gewerkt, en 's middags zijn we opnieuw gaan planten.
Nu werkten Edith, Sietse, Janny en Bert mee. En bij de John Lockeweg hebben Johan, Martha en Jan Kees al het plantgoed in de grond gekregen.
Terwijl de paddestoelen in het bos groeien en de oude boomstronken verteren kunnen de jonge boompjes van het licht in de open plekken gebruik maken. Missie geslaagd!! Met veel dank aan iedereen, ook aan Johan van Staatsbosbeheer natuurlijk. Het plantgoed heeft een goede bestemming 
gekregen. Met dit prachtige weer was het vooral ook heerlijk om buiten aan de slag te gaan. Dus we eindigen het weekend 's avonds rozig op de bank.
Maandag ben ik naar het Waterschap Zuiderzeeland getogen in Lelystad om mijn zienswijze toe te lichten over de waterzuivering in mijn helofytenfilter. Directe aanleiding was dat het Waterschap onlangs na de constatering van een (minimale) overschrijding van de norm een voornemen tot dwangsom in een aangetekende brief heeft toegestuurd. Daarover heb ik mij al eerder boos uitgelaten: Het Waterschap communiceert met dreigbrieven en dwangsommen. 
Vorig jaar, de laatste vrijdag van september, hadden we bezoek van de Amerikaanse fotograaf 
Marjon poseert ook bij het theedrinken. En als ze wegloopt, heeft ze nog een conversatie met Andrew over..... wooden shoes.....
Endat levert in de serie een foto op....
Binnenkort vier ik mijn vijftigste verjaardag. Afspraak met de grote zelfbouwvakker was dat we dan in het grote huis zouden wonen. Ook al is nog niet alles af. Afgelopen weekend kwamen naar aanleiding van een concert van Marien beide kinderen Roy en Irene met hun (nog prille) partners Anouk en Jasper naar huis. Daarnaast gingen we vrijdag onze nieuwe tafel en stoelen halen en installeren.... Reden genoeg om nu de overstap te maken.... 
Eerder heb ik weleens geblogd over en een oproep geplaatst om goede omloopbaarheid in het zonnetje te zetten. Vandaag wil ik zelf een speeltuin in het zonnetje zetten.
En het ziet er heel leuk uit vind ik. Er is een duikelstang twee wipkippen, een kinderbank/klimtoestel (dat hebben we als buurt eens op een burendag gemaakt), een autoband om door te klimmen en een schommel. Als je er dan met elkaar ook nog een heuvel maakt.... is de lol voor kinderen compleet! En naast het speeltuintje is een trapveldje met twee doeltjes, zodat ook een balletje getrapt kan worden. 
Vorige week maandag werd ik vijftig. En op facebook had ik met de foto's hiernaast al laten weten hoe mijn collega's mij hadden verwend, in de watten gelegd en (heel subtiel) te kijk hadden gezet. En dat hoort natuurlijk ook een beetje bij Sarah. En ik vond het vooral leuk!
En we stallen op het aanrecht de boodschappen lekker uit. Fijn joh, zo'n grote aflegruimte.
En het zijn me oppervlakken die ze hebben schoongemaakt! Heel fijn!
Zelf loop ik ook nog naar buiten om te plukken: daslook, bieslook, kervel (op het dak!) en jonge paardebloemblaadjes.... Ze gaan in de kruidenboter. Ik kan me echt de koning te rijk voelen als ik dan plukkend rondwandel. Eigenlijk neem ik hier te weinig de tijd voor...
En als tegen twee uur de koffie automaat aanstaat en de thee in de kannen staat, zegt Irene samenzweerderig: we hebben nog iets voor je.....
En naast de gezelligheid binnen, ook veel gezelligheid buiten.
Lekker kletsen, terwijl in de keuken volop (en met z'n zessen naast elkaar gekookt wordt!
We hebben al tijden een droompje om een aantal vogelhuisjes te maken, om meer vogels aan te trekken. Vorig jaar heeft onze zoon Roy al een torenvalkkast gebouwd. En bij de kleine woning hangt een prefab huisje waar een pimpelmees een nest bouwt. Daar kunnen nog wel wat huisjes bij. En op het verlanglijstje van Marie-José stonden nestkastjes. Dus heb ik gezocht bij de restanten eikenhout panelen om nestkastjes te maken.
En de Boomkruiper wil tenslotte een gat aan de zijkant van de kast zo dicht mogelijk bij de Boomstam.
Afgelopen dagen hebben we al acht nestkastjes opgehangen. Daarover vertelt 
De Steenuilenkast is een heel gevaarte, met een extra voorkamer, die ervoor moet zorgen, dat er geen marters binnenklimmen en het nest leegroven. Dat dit geen theoretische exercitie is wordt aannemelijk gemaakt door foto's op het 
Lastig is vooral dat er eerst een schroef bovenin de kast moet om te zorgen dat ie blijft hangen. Maar de kast mag niet ondertussen naar beneden vallen, met mij erbij. Dat levert in ieder geval een paar dynamische foto's op door de belangstellende fotograaf.
Vorige week zaten wij, Marien Abspoel en Marie-Jose Deckers, samen met Cora Mulder en Emile van Pelt bij cultuurscout Noortje Braat om de tafel. Reden voor het gesprek was dat we wilden brainstormen over het opzetten van een Gluren bij de buren Oosterwold (optredens door buurtbewoners in huiskamers in de buurt). Gaandeweg het gesprek buitelden de ideeën over elkaar heen. Wat kunnen we met cultuur in brede zin allemaal in Oosterwold doen? In Oosterwold zien we zoveel creatieve mensen, dat het toch mogelijk moet zijn om hen ook in Oosterwold ruimte en een podium te bieden. Eigenlijk ook omdat we niet zomaar in een doorsnee wijk willen wonen. Dat weten we en dat willen we ook laten horen en zien!
Bij mijn verjaardag kwamen mijn ouders met een verrassend kado op de proppen. 
En hij kwam... met schoonmaakinstructie. Met zout en azijn zou het weer helemaal goed komen met de bel. 
En toen kwam natuurlijk de vraag hoe gaan we de bel ophangen... Want aan de aluminium deurpost is het wel een beetje ingewikkeld.... We vinden een boomstam, die we in een plantenbak zetten. 
En dan werkt de bel eigenlijk prima. Maar... ons huis is zo geïsoleerd dat je binnen de bel eigenlijk niet hoort. Dus op dezelfde paal maken we een nieuwerwets systeem om gasten binnen te horen. 
gaan maken met schelpen. Nieuw worteldoek besteld, en stabilisatiematten... Want schelpen is leuk, maar als ik naar mijn werk ga wil ik wel op hakken naar de fietsenschuur kunnen lopen zonder mijn schoenen vies of kapot te lopen. 
En het wordt zo'n woesternij dat ik even dacht: Dit was toch over, we waren toch op orde? Wat een hoeveelheid puin. En waar laten we het allemaal?
En zo eindigen we de dag dan....
En scheppen en scheppen....
En dan komen de eerste stukjes klaar na twee dagen sjouwen.
En dan maken we de terrassen klaar! En aan het eind van de zondag rust ik even uitgebreid uit....
Daarvoor hebben we al enige tijd geleden Cortenstaal hoekprofielen laten maken. Maar omdat er isolatie tegen de fundering aan zit, kan dat Cortenstaal niet strak langs de ruiten staan. Dus hebben we besloten om de profielen op zo'n zeven centimeter afstand van de ruit te zetten. Daarvoor moest ik eerst met een houweel wat puin uit het terras weghakken, zodat de profielen op de juiste hoogte komen. Met houtjes steunen we de profielen zodat ze parallel aan de beglazing komen. 
Omdat we geen zand of schelpen direct tegen de ruiten willen stoppen hebben we een strook isolatieschuim tegen het glas aangebracht. Mede om de isolatie van de vloer optimaal te maken, heb ik met pur-schuim de bodem van deze ruimte ingevuld. Het is met pur-schuim altijd maar afwachten hoe dat uitgroeid. Op een paar plekken moesten we het pur-schuim afsnijden tot net onder het vloerpeil. Daarna een klein laagje zand erop. En tenslotte: een randje schelpen bovenop het zand, zodat het randje tegen het glas er hetzelfde uitziet als de rest van het 
erf. Samen met het Cortenstaal ziet het er nu best strak uit.
wissen.....
Ergens deze week zei Marien de kamers in het landschap wel mooi te vinden, maar ook verbinding tussen die ruimten te willen. Zonder het landschap echt heel wezenlijks te veranderen. Dus... maak ik ramen in de heggen rondom onze woning. 
Je zou je bijna een Alice in Wonderland gaan voelen! Het cortenstaal moet natuurlijk nog mooi oranje worden, maar dat is in een paar weken gepiept!
En in de voortuin is het pad inmiddels ook uitgebreid (wat natuurlijk moet als je je tuin groter maakt.) 
Hier is Marien gisteren zoet mee geweest.
En dan zien het pad en de doorkijkjes er zo uit! je kunt het in het weelderige groen bijna niet zien. 
moesten we de rest van de verf elders kopen. Dat was nog best een beetje improviseren, want de ene kleur zilvergrijs is de andere niet. Zeker niet met Hamerslagverf.
Maar wij wilden een hoge ruimte met een nok tot zo'n vijf meter hoog. Vandaar dat ik een tijd lang andere klussen heb bedacht, en de laatste profielen tot vandaag moesten wachten voordat ze een verfbeurt kregen.
Vorige week ben ik begonnen met de hoogste stukken. Eerst nog de dakplaten afplakken, om klodders op het dak te voorkomen. Maar zelfs een simpel klusje als afplaktape plakken wordt minder simpel als je dat op vijf meter hoog op een ladder, met je kop tegen een profiel aan te volbrengen.
hebben we de trap op de tafel gezet. Ja, ik weet het, de arbo zou er niet enthousiast over zijn.
dan uitspoelen met terpentine of thinner. Een voordeel van de bokkepoot is dat ze een flinke steel hebben, en die heb ik tot het einde moeten gebruiken, met name om de stalen balken tussen de profielen in z'n geheel te schilderen.
Sinds een paar jaar hebben we bijenvolken op onze kavel van gastimker Marije en Dennis. Die voelen zich hier helemaal thuis, en groeien voorspoedig.
Maar zo'n juist gevangen zwerm heeft niet meteen een definitieve plek en eigenaar. Daarom kwam Marjon met collega Bjorn vragen of wij wellicht tijdelijk plek konden bieden aan gevangen zwermen die nog tot rust moeten komen in hun nieuwe tijdelijke onderkomen, alvorens ze hun weg naar een definitieve plek en eigenaar kunnen vinden. Want de tuin van de Bijenvereniging was al overvol. En onze tuin biedt genoeg ruimte en bloemen om bijen te gast te krijgen.
Zodoende kwam Bjorn deze week met een gevangen zwerm en hebben we een mooi plekje gevonden op het bankje in de Westelijke Boomgaard. Bjorn laat de bijeen eerst een nacht wennen in de vangkast, met een provisorisch dakje van golfplaat om de kast te beschermen tegen de regen. Hij komt de volgende 
dag terug om de bijen over te zetten in een andere kast die goed buiten kan staan in regen en zomerweer. Behalve een beschermkap is Bjorn uitgerust met blote handen en een shirt met korte mouwen, en het is bijzonder om hem in alle rust de bijen uit de vangkast in de nieuwe kast te zien vegen, met een zachte borstel. 
Het lijkt alsof de bijen het allemaal gelaten over zich heen laten komen. Blijkbaar is de eerste noodzaak om bij de koningin te blijven en het volk bij elkaar te houden. Bjorn inspecteert alle ramen voordat ze in de nieuwe kast worden geplaatst.
Afgelopen vrijdagavond is een droom van ons in vervulling gegaan. En daarmee hopelijk een begin van een lange reeks herhalingen.
Nadat wij klaar waren met zingen, kwam PYR , speler in het berenhol van de Speelwildernis trommelend uit het bos te voorschijn. In de Oosterwoldse tijd, noemen we hem Bart Corduwener en woont hij (uiteindelijk) aan de andere kant van het bos. Hij gaf een mooi inkijkje in de avonturen waar hij grote en kleine kinderen in meeneemt!
En dan is het tijd voor pauze. Ik ben zelf verbaasd over dat het nog altijd niet donker wordt.
De foto geeft een fijne indruk van de beslotenheid en ruimte van het theater.
Op 22 juni stonden wij als Stichting Paradijsvogelbosje samen met Lex Roeleveld van Stichting Heg en Landschap samen in een kraam op Oosterwold Ontkiemt, het stadslandbouwplein van 2019. En het was weer fantastisch weer, net zoals vorig jaar.
Samen met hun sponsor Yves Rocher hebben zij ook het idee van Voedselbos omarmt, en volgen zij met aandacht de ontwikkelingen in Oosterwold, omdat initiatiefnemers daar zelf beplanting van hun kavels doen. De afgelopen jaren hebben veel initiatieven meegedaan met de Boomplantactie, waarbij in totaal al zo'n 45.000 boompjes en struiken hun weg hebben gevonden naar Oosterwold.
Goede rede om samen een kraam op Oosterwold Ontkiemt te bemensen. Lex heeft een heuse banner en mooie platen bij zich om de kraam aan te kleden.
Net als vorig jaar organiseren we weer een excursie samen met de Stadsbomerij van Johan, Stadsboederij van Tineke en wij dus, Paradijsvogelbosje. Op 13 juli vanaf 14.30 bij de Stadsbomerij. Er zijn nog een paar plaatsen over. Aanmelden via 
Gisteren kwamen twee mensen van Yves Rocher, ja de cosmeticafirma, langs bij het Paradijsvogelbosje. Samen met Lex en Louis van de Stichting Heg en Landschap maken zij een rondrit langs projecten waar met de Boomplantactie plantgoed is verkregen, die door Yves Rocher is gesubsidieerd.
Omdat de aanplant van dit voorjaar nog jong is, moet je soms veel fantasie hebben om te zien wat het gaat worden. 
Omdat wij al in 2016 onze bomen hebben geplant, zie je nu wat bijna vier jaar groeien doet met bomen en struiken. Er is een volwassen landschap aan het ontstaan, waar je tussen bomen door kunt kruipen.
initiatieven op gang om met inheems plantgoed structuur te geven aan hun Kavelbeplanting, met name ook de publiek beloopbare delen. En dat is heel belangrijk om van Oosterwold een groene regio te maken met veel biodiversiteit, en veel natuurschoon om te bekijken en van te genieten.
Natuurlijk heb ik ook een pleidooi gehouden voor onze aanpak die losjes gestoeld is op het idee van Voedselbos: hiermee kan je veel verschillende functies combineren zoals wonen, stadslandbouw, natuur, biodiversiteit, privacy, beschutting, waterberging, mooi uitzicht...........
Een week of wat geleden plaatste ik bijgaande foto op facebook met de tekst: Liefde is: dat ie meedoet als jij een gek project bedenkt. 
Zwarte, blauwe, rode, maar ook groene en steenrode. En soms gaat er met het opdrogen zo iets mis (komt er water op) dat er mooie patronen ontstaan. Die poetsen we natuurlijk niet weg. En dan begint het geconcentreerde schilderen. En dat vind ik heel leuk. Enerzijds omdat het een precisie klusje is, maar anderzijds omdat je je ook kunt laten gaan in het maken van mooie en creatieve letters. Daar ben ik deze week best een aantal avondjes heel leuk mee zoet geweest. 
Dat het schilderen een concentratieklus is, blijkt wel uit de fout die ik op de rechterrfoto maakte. Ik was een beetje vol van de alternatieve gele verf die ik terugvond, denk ik, toen ik het bordje Singel probeerde te schilderen. Gelukkig was de verf nog nat van deze fout, dus kon ik het prima herstellen.
Vanmiddag kwamen zo'n twaalf mensen langs voor een excursie bij Paradijsvogelbosje. Wij waren het derde bezoek vanmiddag, omdat de bezoekers eerst bij Johan van Stadsbomerij en bij Tineke van de Stadsboerderij Vliervelden zijn langsgeweest. Zodoende kon ik tijdig uit mijn repetitie terugkomen en de groep begeleiden. Deze excursie komt voort uit het Stadslandbouwplein, Oosterwold Ontkiemt, waar we 22 juni een intekenlijst voor de excursie in onze kraam hebben gelegd.
Er waren ook een aantal mensen die de Workshop Kavelbeplanting volgen, dus het was voor mij een uitdaging om wat anders te vertellen dan in de workshop. Het grote verschil is dat ik nu echt iets over ons project kan vertellen. In het ontwerp, beplanting en onderhoud laten we ons inspireren door ideeën van Voedselbos. Niet zozeer als zaligmakend principe, maar wel als een goed plan om je kavel te beplanten en alle functies die wij op onze kavel willen combineren allemaal een plekje te geven. Omdat we een combinatie van landschaps- en landbouwkavel hebben, willen we in het publiek toegankelijk landschap graag natuur en stadslandbouw combineren. Dus vind je overal waar je loopt ook planten en bomen die iets opleveren, zoals bramen en bessenstruiken en notenbomen. 
En heel leuk om zulke enthousiaste mensen te ontmoeten op onze kavel. Voor herhaling vatbaar dus.
Toen ik studeerde (meer dan 30 jaar geleden denk ik inmiddels) had ik contact met de zus van mijn oma. De zus van mijn oma van non, zuster in een klooster. Eigenlijk wel drie zussen van mijn oma, maar met de andere twee had ik geen of weinig contact. Ik weet niet meer helemaal hoe het contact is ontstaan, maar wij schreven elkaar brieven. Lekker langzaam, kon je rustig twee of meer weken wachten op antwoord. Ze had een prachtig handschrift. Zo'n ouderwets langgerekt en zeer regelmatig handschrift. Ik herinner mij hele zorgzame brieven. En door de jaren heen kreeg ik van Zuster Marie Gonzega (zo heette ze), twee cadeaus. Het ene was een van schelp gemaakte haarspeld. Verstuurd per post kwam het naar me toe en een licht doosje en wat keukenrol. Echt een wonder dat het heel overkwam! En later een gehaakt rond tafelkleed. Prachtig gehaakt, wit, maar door de jaren heen heb ik het eigenlijk nooit gebruikt. Of ik nou bang was om het vies te maken, het toch niet heel mooi op tafel vond, ik weet het niet. Duidelijk was wel dat ik het niet gebruikte... En toch moet het wel drie keer mee verhuisd zijn, had het toch een waarde voor me. Nu we langzamerhand gesettled raken, moest toch maar duidelijk worden of ik het ook echt ging gebruiken en hoe dan. Ik heb veel varianten door mijn hoofd laten gaan, maar toen Ellen na een logeerpartij in ons huis zei: "iets huiselijker mag best" ging ik echt denken en ontstond een plannetje.
En dan moet het nog stijf worden, want zo kunnen we het niet ophangen. Ik heb al eerder met houtlijm en hennep lampen gemaakt, dus ik grijp naar een mij bekende techniek.... houtlijmen. Niet helemaal voorbereid en goed gerekend, dus ik heb veel houtlijm nodig.... Marien komt de volgende dag bij een klus tekort en heeft mij erom vervloekt... Alles voor het goede doel.
Ik ben helemaal niet ontevreden met het resultaat. Natuurlijk is ons huis al heel eigen, maar dit nestje is weer een beetje verder ingekleurd.
In begin 2016 hebben we zo'n 2300 boompjes en struiken geplant. Die zijn begonnen als sprietjes, maar in een paar jaar zijn de bomen flink gegroeid.
Gisteren heeft het Kamerorkest Barock-Sommer gerepeteerd in de Tuinkamer van het Paradijsvogelbosje. Ik speel mee en zit ook in het bestuur van dit ensemble. We maakten van de nood een deugd, want op deze dag konden we in Amsterdam geen geschikte repetitieruimte regelen. En hier op het Paradijsvogelbosje konden we van tevoren eten regelen en na afloop een borrel.
Zondag 15 September, aanvang 11 uur. Paradijsvogelbosje, Frederik van Eedenweg 12 Almere Oosterwold
Op onze kavel Paradijsvogelbosje hebben we vooral, maar niet alleen inheemse planten staan. Wil je ook inheemse planten op je kavel uitzaaien, en heb je zin om aanstaande zondag 15 september zaad te verzamelen? Kom dan naar het Paradijsvogelbosje. Aanvang 11 uur.
staan?
Vanochtend zijn we met tien gasten zaden gaan verzamelen in het Paradijsvogelbosje. Eerst hebben we met een kopje koffie of thee papieren zakjes gevouwen om het zaad te bewaren.
Vervolgens zijn we gewapend met snoeischaar en zakken een rondgang gaan maken om de verschillende zaden te verzamelen. Echt zoeken hoefden we niet want er is genoeg aanwezig. Wel is het leuk om verschillende inheemse bloemen en planten te vinden en het zaad uit de planten te halen.
Omdat ik het hele jaar de planten volg, weet ik de meeste planten die groeien wel te vinden. Hier een lijstje van de opbrensten:
Omdat sommige zaden heel makkelijk vallen hebben we een aantal planten als bos afgeknipt en binnen op de vloer uitgeschud. Net of je aan het dorsen bent. Leuk omdat ook met een groepje te doen. 
Adeline, Willem, Jenette, Janny, Barbera, Irene, 
Marjon, Loes, Hanneke, Bianca, bedankt, en hopelijk komen er veel planten in Oosterwold tot bloei.
Gisteren was een spannende dag. Afgelopen donderdag was al een glasbok afgeleverd met een veel te grote vrachtwagen. Het helpt ook niet dat je daarover van tevoren afspraken probeert te maken met de leverancier, want de transporteur is weer een andere als de verkoper. 
Buurman Henk moest eraan tepas komen om met zijn Heftruck de Glasbok via onze oprit bij de voordeur te zetten. Dat ging overigens ook maar net, met glas van 3 meter overdwars over de oprit. 
Op de vloer heb ik voor beide ruiten U-profiel aluminium latten geplakt. Net voordat het glas erin spuit ik daar grijs-transparante siliconenkit in, zodat het glas vol in de kit komt te staan.
De twee grootste ruiten zijn 12 mm gelaagd geluidsdempend glas (Optiphon, waar blijkbaar extra geluidsdempende folie in het midden van de ruit is geplakt), die aan weerskanten van de grote kast op de vloer worden gezet. 
Toen moesten we nog twee ruiten boven op de kast doen.
We zijn met de kleine ruit boven begonnen, dus dan moet daarna de zwaarste klus nog: de rechter ruit is bijna 3x1 meter, dus een flinke brok glas van 72 kilo. Bijkomend probleem is dat het H-profiel waarop het dak rust hier dicht bij de ruit zit, dus daar moeten we omheen. En nadat we met vereende krachten de ruit bijna in de sponning hebben, blijkt dat de ruit net klem loopt op een uitstekende scharnier van nog geen centimeter hoog. Dus moet de ruit terug op de steiger, en schroef ik de scharnier eraf. En dan heeft iedereen al een beetje lamme armen en moet de ruit opnieuw omhoog. Weer manouvreren om het staa heen, en heen en weer bewegen als de ruit klem raakt in het kozijn of op de kastrand. En dan, als het lijkt of het net niet lukt, floept de ruit ineens op z'n plek. Wow! en een Zucht van verlichting. 
Het heeft langer geduurd, en heel wat zweetdruppels en lamme armpjes.
Begin oktober was het weer zover: tijd voor onderhoud van de weg. Gelukkig stond er een borrel in de planning, dus stuurden we een mail uit wie voor de borrel tijd had om mee te werken aan het herstel van de weg. Gert Jan had twee grote bergen puin bij gestort op woensdag. 
De hoek van de computer was wat donker en we kregen de bovenste rand van het beton niet mooi. Dan is de vraag blijf je daarmee pielen of ga je een echt statement maken. In eerdere woningen hebben we "grapjes" met spiegels uit gehaald. En telkens leverde dat uiteindelijk leuke plekken op. Maar je moet een beetje handig zijn, want spiegels waar je voortdurend in zit te kijken zijn niet fijn. Kijk je dan in zo'n computerhoek niet voortdurend jezelf aan? Nou nee, als je het beeldscherm voor de spiegel zet niet. En de lol is: ik kijk nu voortdurend via de spiegel naar onze voortuin...
Inderdaad bleek de weg zichtbaar te zijn.
Net als de afgelopen vier jaar gaan we weer een gezamenlijke boomplantactie voor Oosterwold organiseren in samenwerking met de Stichting Heg en Landschap.
Maar de vormen van die hoeken zijn zo ingewikkeld, dat ik eerst mallen heb gemaakt van hout, om te passen. Niet alleen of de vorm past, maar ook hoe je de mal op z'n plek kunt krijgen, met al dat staal en scheve hoeken. Die mallen maken was al een hele puzzel. Toen ze eindelijk in hun plek pasten, waren ze natuurlijk op een paar plekken te klein gezaagd. Dus dat heb ik aangetekend op de mallen.
Vervolgens werden de Acrylglas platen van 12 millimeter dik gebracht. Gelukkig zijn ze minder zwaar en minder scherp dan glas. Er zit aan beide zijden folie op, omdat Acrylglas sneller krast dan glas. Toen de mallen erop gelegd, en de vorm afgetekend. En dan zagen! Ik heb nog wel bij de leverancier nagevraagd, en hij adviseerde een fijntandig blad in de invalzaag, en kleine stukjes met de decoupeerzaag. De plaat moet wel goed afgesteund worden, want Acrylglas kan wel barsten. Eigenlijk ging het zagen toen heel soepel.
Maar dan moet het glas nog wel op z'n plek getild worden, op een ladder met één arm. En natuurlijk is het dan nog een paar keer net niet passend. Gelukkig kon Marie-José helpen en aanpakken, want anders wordt het toch een hele circustoer.
Een laatste uitdaging is de hoge vertikale spleet tussen de stalen steunpaal en de glasgevel van het huis. Dat vullen we ook in met Acrylglas in twee delen. Tegen het plafond maak ik ook eerst een mal van hout. Je kunt er haast niet bij om dat stuk in te passen. En als het stuk dan eindelijk zit, geef ik het net een te hard duwtje, en valt het stuk aan de andere kant naar beneden, in twee stukken op de grond. Gelukkig is dit maar een klein stuk, en kan ik het vervangen. Dit langgerekte vertikale stuk zet ik alleen met kit vast aan de stalen paal en de aluminium strip langs de glaspui.
En dan is de tussenwand ineens dicht! Je kunt het vooral merken in de woonkamer, waar het nu veel minder galmt. Er zitten nu alleen nog een paar kieren bij de aansluiting van de tussendeuren. Als het nodig is kunnen we daar met tochtstrips wellicht nog een eind komen.
De laatste actie is om de ruiten te kitten. Er zit wel overal kitband, maar kit zorgt voor een betere steun en afdichting. En ook voor een strakker gezicht. Alhoewel. Kitten is niet mijn grootste specialiteit. Dan komt toch wel in mij op: Kitten is K*tten..... Dus gesmeer blijft het toch. Maar proberen een beetje met een raamkrabbertje te fatsoeneren, 
en een laatste kwast verf erop.
statische electriciteit die dat Acrylglas opwekt. We hebben wel speciale antistatische schoonmaakvloeistof bijbesteld. Moeten we toch wat meer schoonmaken misschien?
Nu de wintertijd is ingegaan wordt het wel tijd om de buitenverlichting bij onze grote woning te regelen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We hebben aan de zuidzijde een overstek waar we een ledsnoer onder willen hangen. We hebben daarvoor twee waterdichte snoeren gekocht, die beide vanuit een schakelaar bij de voordeur kunnen worden bediend. Maar dan moeten we wel stroom vanuit binnen naar buiten brengen. Er zit nog een ruimte tussen de industriele dakplaten en de onderkant van het gootstuk. Met hulp van een ijzerdraadje heb ik de weg gehengeld naar een gat onderin het gootstuk. Daar konden de twee stekkertjes van de snoeren doorheen.
Een weekje geleden hebben we ons na onze korte vakantie in België getracteerd op een bezoek aan de 
Aan alles is te zien dat de beheerders van deze kwekerij trots zijn op hun levenswerk. De hele kwekerij heeft de uitstraling van een weelderig park.
Dat geld bovenal voor de tuin waar ze de moederplanten kweken. Die gebruiken ze dus om zaad te verzamelen of de planten te scheuren om ze daarna verder te kweken en te verkopen. Met de haag er omheen heeft het iets van een kloostertuin. Een feest om te bezoeken. Leuk ook dat de beheerder mensen uitnodigt vooral in juni langs te komen, om de moederplanten op z'n mooist te bekijken, en dan een lijst te maken welke planten je in het najaar kunt kopen.
Zo gestructureerd en voorbereid waren we niet. Wel hebben we van te voren een hele lijst gemaakt via hun website van alle interessante planten. Veel te veel natuurlijk. Maar ja, kunnen we nog een keer terugkomen.
Als je daar rondloopt, dan voelt het ook goed om de planten te beoordelen en de mooie gezonde planten te kiezen. En dan verzamel je toch al gauw ruim tachtig planten en de speciale karretjes die ze voor de bezoekers hebben klaarstaan. Het is dat we ons voorgenomen hadden om onszelf te tracteren. Anders is zo'n bezoekje toch een aanslag op je portomonnaie.
Zelfs buiten de kwekerij rond de parkeerplaats hebben ze een prachtige border met bijzondere planten gemaakt. Een feest om te bekijken.
En als je dan thuis komt, valt het nog niet mee om al die planten een plekje te geven. Zoals het een voedselbos betaamt, groeien alle bomen en struiken en gezaaide planten totdat er geen kaal stukje grond meer over is. En als we deze vaste planten een goede kans willen geven, moeten we ze natuurlijk niet bij het volgende onderhoud met de bosmaaier verhakselen. Daarom hebben we er voor gekozen, om in onze moestuin een soort kwekerij te beginnen. Daar kunnen de planten wortelen en uitgroeien, waarna we ze op volwassen grootte kunnen uitplanten en vermeerderen.
En we hebben kaardebollen geplant als experiment, die in de zaadkorf zijn gaan ontkiemen. Kijken of die tot een plant uitgroeien. Grappig is het in ieder geval wel.
Ook heb ik een klein droompje verwezenlijkt: in een hoekje van onze westelijke tuin ben ik een varen-tuintje begonnen. Nu met zes verschillende soorten. Als we ons weer eens willen tracteren, kunnen we deze verzameling uitbreiden.
Hopelijk kunnen de planten nu uitgroeien zonder dat (on)gedierte zich er ongenadig aan tegoed doet. We hebben helaas wel wat offers gebracht: kolen, bonen, druiven, fruit en zelfs uien zijn door een heus leger aan muizen, woelratten, slakken, wespen en spreeuwen tot maaltijd gemaakt. Maar niet onze maaltijd....
Toen we in het kleine houten huis gingen wonen, werd het soms ineens irritant om ineens mensen pal voor je raam aan te treffen. We merken dat er twee typen gasten zijn: hen die je moet/wilt uitnodigen om toch echt van de wandelpaden gebruik te maken. Daar zijn ze voor. En hen die met een fototoestel bij zich tot voor je raam doorlopen en foto's maken. In het beste geval vragend: "Dat vind je wel goed toch?"
En een ander ideaal dat we in Oosterwold willen verwezenlijken is ontmoeten. Vrijdagavond zijn beiden weer gelukt. Een bomvolle zaal (meer dan 60 mensen) en allemaal geinteresseerd in het vormgeven van hun landschap. 
De overige gasten waren keurig op tijd. Dus we konden om stip acht uur beginnen. De enkeling die toch later kwam... moest staan, want de stoelen waren op ;-)
En zoals ook andere jaren, bespreken we de procedure van bestellen bij Heg en Landschap. Maar ook: waar moet je rekening mee houden bij het bestellen van plantgoed voor je tuin, maar juist ook voor je doorwaadbare zone. Hoe kun je heggen maken? Hoe slaan planten aan in de Almeerse klei? 
Dus moesten we maar weer een nieuw begin maken. Uit verschillende bronnen 
Hoewel ze dit beschrijven als ideaal voor een arme grond, wil ik het graag ook proberen, omdat in Flevoland de toplaag van zeeklei weinig organische bestanddelen heeft. Hout in de ondergrond zou dus kunnen helpen om dat evenwicht te versterken, en beter vocht vast te houden in de droge zomers.
mooi op, zodat jonge struikjes kunnen blijven groeien.
Afgelopen dagen heb ik die paar mooie uurtjes tussen de regenbuien door nog gebruikt om de overtollige klei tussen de hügelbedden op de heuvel te scheppen, zodat er nu toch echt twee dijkjes van zo'n veertig centimeter hoog zijn geworden. Het valt nog niet mee om daar een fatsoenlijke foto van te maken met die lage zon.
De eerste planten die hiervan hopelijk kunnen profiteren zijn onze aardbeien die na drie jaar nodig moesten worden overgeplant. Daarmee hebben we nu bijna één hele Hügel volgeplant. Het ziet er in ieder geval weer veelbelovend uit.
Hopelijk dat de muizen en slakken komend seizoen voldoende gedecimeerd worden door hun natuurlijke vijanden. Wat mij betreft mogen ze komen, die uilen, valken, buizerds, havikken, wezels, hermelijnen, bunzing, vos. En ja nog wat ijverige katten erbij.
Vroeger spraken ze van oogstfeest, en deed de hele gemeenschap mee in het oogsten. Die tijden zijn een beetje veranderd.
Misschien dat daarom de afgelopen dagen tot diep in de nacht door de boeren aan de Paradijsvogelweg geoogst wordt. Wij zien voor onze deur vooral de grote ladingen wortels passeren. Over de weg of door de berm, omdat de wagens elkaar niet kunnen passeren.
En alle wagens rijden vanuit het land met hun dikke profielbanden de weg op, en laten een onmetelijk spoor van klei achter. Ook als de boer regelmatig met een schuif voor z'n trekker de overdaad probeert van de weg te schuiven. En de combinatie van klei en veel vocht maakt van de hele Paradijsvogelweg één grote modderbaan, waar automobilisten blij mogen zijn, als hun voertuig op het stuur reageert. En fietsen is al helemaal onmogelijk. Dus dat wordt een paar honderd meter lopen.
Een extra complicatie is, dat de Kievietsweg nog steeds dicht is en dat er daarom een grote toevloed van extra verkeer is, ook veel zwaar verkeer. Voor zoveel verkeer is de Paradijsvogelweg helemaal niet geschikt. En mede door al dat verkeer zijn er enorme kuilen en zinken in de weg ontstaan. Zeker het stuk weg langs het bosje van Staatsbosbeheer dat grenst aan onze kavel is zo ingezakt, dat je aan één kant van de weg eigenlijk niet meer kunt rijden, zonder de macht over het stuur te verliezen en in de drassige berm te belanden. Ik wacht altijd respectvol op tegenliggers, maar niet iedereen kent de situatie. Vorige maand is daar al eens een boerenwagen met pompoenen van de weg geraakt en heeft die een boom geramd.
En gisterenmorgen ontstond er een heftig verkeersinfarct omdat een vrachtwagen was weggeslipt en dwars op de weg was terecht gekomen. Dus hielp buurvrouw Marjon alle aanrijders om bij onze afslag om te keren en een andere weg te zoeken.
Maar, laten we wel zijn: oogsten hoort er bij. Oosterwold is landbouwgebied. En Flevoland is nu eenmaal geen zandgrond.
En het is ook een imponerend spectakel, dat zich afspeelt voor je eigen deur. De enorme wagens met lading, en bovendien 's avonds lichtinstallaties die de Flevolandse akker lijken te veranderen in een landingsbaan. En het levert zeker spectaculaire plaatjes op. Hopen maar dat er geen schade is opgelopen door omwonenden en bezoekers, en dat de boer zijn oogst op tijd binnen krijgt.
Afgelopen week was het druk met activiteiten in het Paradijsvogelbosje.
Ik geef wel vaker rondleidingen, en nu viel mij opnieuw op hoezeer ons hele project verweven is met onze visie op beplanting en inrichting van het landschap volgens principes van voedselbos. Vooral omdat je in een voedselbos verschillende functies kunt combineren die we allemaal willen benutten in Oosterwold: wonen, landbouw, natuur, biodiversiteit, waterberging, publieke ruimte inrichten, omloopbaarheid, privacy, beschutting..... Het lijkt veel, maar vul bij al deze functies bomen of beplanting in, en je kunt al deze functies er eenvoudig aan verbinden.
Ook leuk om te laten zien dat onze paden nu al op verschillende plekken aansluiting maken op omloopbaarheid van onze buren Ron, Sietse en Janny. Dat vergroot de kwaliteit van de wijk, en maakt het de moeite waard om via de paden door de wijk te lopen.
Vandaag hebben we in onze wijk Frederik van Eedenweg definitieve kadastrale grenzen vastgesteld voor alle kavels. Dat klinkt triviaal en simpel, maar dat was het niet. Dat blijkt al uit het feit dat er in heel Oosterwold nog geen enkele kavel definitieve grenzen heeft gekregen. 
Daarom hebben we een jaar geleden contact gezocht met het Kadaster. Die hebben er een project van gemaakt met onze wijk als proeftuin om een bruikbare procedure voor Oosterwold te bepalen. Dat had ook te maken met de noodzaak om een aantal wegstukken over te dragen aan een nieuwe eigenaar. In onze wijk waren drie initiatiefnemers sneller met de levering van hun kavel dan buren, waardoor zij tijdelijk een stuk van de weg moesten kopen. Die wegstukken moeten dus teruggeleverd worden aan de beoogde eigenaren van de kavels, volgens de Oosterwoldregels. Ook dat klinkt simpel, maar doordat die wegstukken gesplitst moesten worden, dreigden veel extra notariële en kadastrale kosten bovenop deze transakties te komen. In overleg met het Kadaster hebben we hiervoor een regeling getroffen, en ook een beetje korting bij een notaris. Zodoende hebben we de afgelopen maanden deze overdracht van wegstukken geregeld.
heet dat het Kadaster 
'volgend' moet zijn op het aanwijzen van de betrokkenen. Je kunt dus niet de coördinaten van de gemeente oplezen en 
aan het Kadaster vragen om dat punt op te meten. Daarom hebben we een eigen landmeter geregeld, Harm van 
Alle bewoners in onze wijk hebben van het Kadaster van tevoren een brief gekregen die het inmeten van de grenzen aankondigt. Je moet ook iemand anders machtigen als je er niet zelf bij kunt zijn, en dat geldt ook voor alle partners.
Toen het vannacht begon te hozen van de regen, hield ik mijn hart vast. Dat lijkt een nat dagje te worden. Maar in de loop van de morgen 
werd het toch droog, en hebben we zelfs nog een half zonnetje gezien.
Harm als de twee medewerkers van Kadaster hebben er zichtbaar plezier in. En ze hebben veel geduld met ons, om alle punten op te zoeken, of zelfs hoekpunten tussen het struikgewas te zoeken.
Speciale aandacht vragen de bochten in de weg. Want met hoeveel punten moet je een bocht meten? Het Kadaster doet dat het liefst door een curve te tekenen op basis van de twee uiterste punten en een middenpunt. Maar dan moet je wel zeker weten dat de bocht één kromming heeft. Daarom moesten we toch een flink aantal punten inmeten.
Nadat alle ontbrekende punten zijn uitgezet, maken we een nieuwe ronde langs alle kavels, zodat de eigenaren en buren gezamenlijk de juiste punten aanwijzen, en akkoord gaan met deze punten voor de definitieve grens. Bijna alle bewoners zijn hiervoor thuis gebleven. Het Kadaster en de Landmeter vinden het zelf ook een bijzondere ervaring om hun werk te doen met zoveel toeschouwers. 
Maar alles ging in goede sfeer: we hebben er zo’n beetje een wijkfeestje van gemaakt. Hieraan zie je ook dat Oosterwold heel bijzonder is. Veel kavels hebben bijzondere vormen, en soms moeten grenzen zelfs in een sloot of vijver worden opgemeten.
En daarna is Karel op Hoorn aan de beurt!
Ensemble Kamer 2.04 sluit de eerste serie optredens.. Zes man en vrouw sterk zingen zij muziek passend voor de kerst uit de 16e tot de 20e eeuw.
Na een werk van Mompou, sluit hij af met een eigen stuk "Making Peace of Mind". En dat leidt een nieuwe wending in het programma in, omdat Ruud met zijn muziek hierop doorgaat....
De volgende beurt is voor Truus!
We denken toe te zijn aan de laatste kerstdeuntjes die we met ons eigen kwartet gaan gaan zingen, maar.... Dan breken Noortje en Egon in met een improvisatie (op de kerst, op wat ze horen?). Fijn om te zien hoe ze elkaar al improviserend versterken. Bijzonder!
Op een prachtige voorlaatste dag van het jaar, heerlijke zon, beetje koud, maar prima te doen, gaan we aan de slag met een voornemen dat we met buurman Ron al een tijd hadden.
Langzaam maar zeker wordt onze wijk vol. En al hebben we in beginsel ieder ons eigen plan ontwikkeld, ontwikkelen er langzaam ook bij ons tradities. Zo hebben dit jaar voor de tweede keer de buurtjes van de "subsectie Zuid" een eindejaarsvuur en maaltijd georganiseerd. En hoewel nieuwjaar bij een vuurtje eenvoudig te organiseren lijkt, was hier heel veel werk aan verricht.
Eerder hebben we al twee tafeltjes gemaakt: een voor de TV, en een klein salontafeltje van resthout van het eikenhouten aanrecht. Maar dat ene salontafeltje was net wat te klein om als enige salontafel te kunnen dienen. Maar de oude vierkante tafel past er helemaal niet bij.
Dan komt het project: hoe maak je een ovaal. Dat hebben we al twee keer eerder gedaan, maar het blijft een beetje improviseren. Het is een sport om een zo groot 
mogelijk tafeltje uit de planken te halen, zodat we geen resthout hebben. Een ovaal maken we met een rond touwtje en twee draaipunten. Marie-José houdt de twee schroeven op z'n plaats en ik teken met een potlood een cirkel door het touwtje strak te trekken. Maar voordat we de twee punten en de goede lengte van het touwtje hebben gevonden, zijn we een stuk of tien experimenten verder (zoals de kruisjes op foto hiernaast bewijzen).
Met het uitzagen neem ik een beetje marge, omdat ik erop reken dat we nog moeten bijslijpen, zeker omdat de twee planken straks zo goed als onzichtbaar op elkaar moeten aansluiten. Nadat we één plank hebben uitgezaagd gebruiken we die als mal voor de volgende drie planken. Maar dan blijkt al wel, dat de Ovale vorm niet helemaal symmetrisch is. Dat levert een dilemma op. 
Gaan we de vorm bijschaven, of accepteren we het zoals het is? De keuze komt een beetje in het midden uit.
Dan plakken we de onderste twee planken op elkaar met constructielijm. Om het goed op elkaar te persen gebruiken we alle lijmklemmen die we hebben. Die persen de overtollige lijm tussen de planken uit. Dat is zeker een teken dat de planken goed verlijmd zitten. Vervolgens worden er vier wielen op geschroefd, zodat het tafeltje straks goed kan rollen. Een slim idee van Marie-José was om de afmetingen van de wielen zo te kiezen, dat de twee salontafeltjes over elkaar kunnen schuiven.
komt een stuk boomstam, die de Houthakkers van het Houthakkersgilde uit de bosstrook naast ons huis hebben gezaagd. Een aantal stammetjes voor de kachel hebben een jaar buiten gelegen, maar zijn nog niet verteerd. Deze zal dus niet in de kachel verdwijnen. De onder en bovenkant van het stammetje moet wel eerst vlak en horizontaal worden gemaakt met een schuurmachine. Ik gebruik voor dit grove werk een haakse slijper met een lamellen schuurschijf. Met een waterpas om zo horizontaal mogelijk te worden.
Daarna volgt nog een flinke schuurklus. Want de rand moet nog worden bijgeschaafd, met afgeronde hoeken. Bovendien kunnen we nu de afwijkingen van de ovalen vorm nog bijslijpen. Dat doen we ook eerst met de haakse slijper, en daarna polijsten met de concentrische schuurmachine.
