We hebben in 2016, toen we begonnen met ons avontuur in Oosterwold botanische rozen geplant, Dat wil zeggen, vooral Hondsroos en Egelantier, maar ook Heggenroos en Bosroos. Dat waren kleine struikjes, die het eerste jaar zelfs nauwelijks blaadjes maken. De opvolgende jaren zijn ze flink gaan groeien. Flink? Enorm. Het vraagt moeite om die rozen te snoeien.

Veel rozen die we tot haag kunnen snoeien, zagen of knippen we af, en in ieder geval de grote takken die meer dan drie meter omhoog schieten.

In ons optimisme hebben we een aantal rozen dicht bij onze voortuin geplant. Dat zijn ondertussen halve bomen geworden. En stekelige wel te verstaan. Het vraagt moed en beleid om hier mee om te gaan. Dikke leren handschoenen. Maar voor deze was snoeien geen optie. Daarom hebben we ze bij de grond afgezaagd met een Reciprookzaag. De rozen haken in elkaar alsof het een haag uit het sprookje van Doornroosje was. Ik moet alle kracht zetten om de afgezaagde stronken met een lengte tot vier meter uit de omgeving weg te trekken.

De onderkant van de Rozen is dik en houtig alsof het een boom is. Aan de voet groeien de takken ook nog eens samen tot een soort knolvoet.

We hebben achter het huis een plek gemaakt waar we alle rozen en bramen met stekels stapelen. Daar krijgen ze jaren de tijd om te verteren, zonder dat we die per ongeluk tegenkomen en onszelf open halen aan de doorns die nog jaren kunnen blijven haken.

 Nu maar afwachten hoe of ze terug groeien.

En vermoedelijk kunnen we niet alle rozen laten staan. Een Doornroosje haag voor je deur is niet voor iedere prins of prinses een goed idee.